ห้องส่วนตัวของเราเอง~

ลำดับตอนที่ #26 : Shadow Asylum บทละครของผู้ถูกเงากลืนกิน [รับสมัครตัวละคร]

Application

"ฮึๆๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆ ความเจ็บปวดนี่ทำให้ข้ารู้สึกดีจัง"

 

"สีแดง..สีแดงของโลหิตใช่ไหม"

"ถ้าหาก...ถ้าหากความตายสามารถพลาดชีวิตของข้าได้"

ชื่อ :  Veronica Layla  (เวโรนิก้า เลล่า)

ชื่อเรียก : Layla (เลล่า)

เผ่า : แวมไพร์ (Vampire)

เพศ : หญิง

อายุ : 3400 ปี

ลักษณะภายนอก : ผมสีดำยาวสลวยจนถึงกลางหลัง ใบหน้ารูปไข่ ผิวสีขาวซีด ดวงตาสีทองอร่ามแต่แฝงไปด้วยความเศร้าสลดในดวงตาคู่สวยนี้ รูปร่างผอมบางได้มาตรฐาน ถึงแม้อายุจะของเธอจะปาเข้าไป3000ปีแล้วก็เถอะ แต่ใบหน้ารูปร่างของเธอก็ยังคงอ่อนเยาว์ไม่เปลี่ยน

รสนิยม : เนื่องจากเธอเป็นแวมไพร์ทำให้เธอต้องการผู้ชายที่สามารถอยู่กับเธอไปได้ชั่วนิรันดร์ หรือขอให้เขาสามารถรับความเป็นแวมไพร์ได้ก็พอ ในรูปแแบบความรักเลล่าชอบค่อนข้างผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอ อีกทั้งเธอยังมีนิสัยโรคจิตที่ติดมาจากการที่เธอทำอาชีพโสเภณี

ตระกูล :-

คำสาปประจำตระกูล :-

ชนชั้นทางสังคม : สามัญชน

ดาบประดับเกียรติยศ :-

รูน :-

สายสัมพันธ์ :-

หัตถ์คำสาป :-

เลือด : เลือดของเลล่ามีพิษมาก เพียงหยดเดียวก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว ยกเว้นปีศาจที่แข็งแกร่งมาก หรือได้รับยาถ้อนพิษซึ่งยาถอนพิษคือเลือดขอแวมไพร์ที่มีความสามารถในการรักษา แต่สำหรับปีศาจที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเลือดของเธอ เลือดของเธอสามารถเพิ่มกำลังหรือรักษาบาดแผลได้

นิสัย : ส่วนตัวเลล่าเป็นคนชื่นชอบความสนุกสนาน งานเลี้ยง ความแปลกใหม่ เธอมักตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ใหม่ๆอันเต็มไปด้วยผู้คนเพราะส่วนใหญ่เธอมักจะเก็บตัว(นอน)อยู่ในคฤหาสน์กลางป่าลึกคนเดียว และเธอจะโกรธมากเวลามีคนมากวนเธอเวลานอน

เลล่าเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ อีกทั้งยังเป็นคนที่ให้ความรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ด้วย ไม่แปลกที่จะมีผู้ชายหลงใหลเธอ

เธอมีบุคลิกภายนอกที่เยือกเย็น เธอไม่ค่อยจะแยแสเรื่องภายนอกหรือเรื่องคนอื่นเท่าไหร่ เธอค่อนข้างหน้าตายเลยทีเดียว ที่พูดว่าหน้าตายคือ ใบหน้าของเธอมักถูกปประดับไปด้วยรอยยิ้มที่แสแสร้งขึ้นมา

อย่างที่กล่าวมาจะดูเหมือนเธอเป็นพวกไม่ค่อยเชื่อฟังคนเท่าไหร่ ออกไปในทางดื้อเงียบ แต่บางที่เธอก็เชื่อฟังเฉพาะบางคนนั้นอีกทั้งเลล่าเป็นพวกยันเดเระ(หึงโหด) แต่ไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่

สิ่งที่ชอบ - เลือด การนอน งานเลี้ยง ความสนุกสนาน

สิ่งที่ไม่ชอบ - การไม่ได้นอน แสงแดด

สไตล์การแต่งตัว - เธอมีรสนิยมในการแต่งตัวดีมาก(พอๆกับการเลือกผู้ชาย) โดยปกติเธอส่วนชุดเดรสสีดำเกาะอก บางที่ก็เดรสสีขาวดำเปิดไหล่ และเพื่อให้ง่ายกับการต่อสู้ เธอมักสวมเดรสผ่าข่างเพราะมันง่ายและคล่องตัวและสีดำสามารถพลางตัวได้ในเวลากลาวคือและ เธอไม่ค่อยชอบใส่กางเกง

ความสามารถ : เลล่าที่ความรวดเร็วเหนือมนุษย์ และมีความสามารถในการใช้มนตร์ดำขั้นสูง เช่น

-การสร้างอาณาเขต

-การทำเสนห์

-สามารถล้วงรู้จิตใจคนอื่นได้

-การสะกดจิต

อุปกรณ์ :  มีดสั้น เธอได้รับมันมาจากพ่อค้าคนหนึ่ง ซึ่งเธอได้เคยช่วยเหลือแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็ถูกใจเธอมากกว่าขอชิ้นอื่นที่เธอเคยได้รับมา มีดสั้นอันนี้เธอปกติดตัวไว้ตลอด

ยาพิษ นั่นก็คือเลือดของเธอนั่นเองยามคับขันเธอก็เลือกที่จะใช้เลือดของเธอแบบยาพิษ

ตำราเวทย์มนตร์ สื่อกลางในการร่ายเวทย์ของเลล่า เป็นของชิ้นสำคัญชิ้นหนึ่งของเลล่าเลยก็ว่าได้ มันรวบรวมศาสตร์เวทย์มนตร์แขนงต่างๆไว้มากมาย

ประวัติ : ตั้งแต่จำความได้ เธอตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์หลังใหญ่ในป่าลึกเธอพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในที่แห่งนี้ จนกระทั้งได้เธอได้ยินเสียงของคนที่กระซิบคุยกับเธอ จนกระทั้งเธอได้พบกับตัวของเธอเองภายในกระจกที่ยิ้มให้เธอ ดวงตาสีแดงชาดจ้องมองเธอพลางแย้มยิ้มให้ราวกับเป็นการทักทาย

                     "เธอคือใคร" เลล่าเอ่ยถาม

                     "ฉัน...เงาที่เกิดจากความโดดเดียวของเธอไง" ร่างของเธอในกระจกร้องบอก

จากนั้นเธอก็ได้ยิ้มเสียงนั้นบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนประสาทจะกิน จากนั้นเธอก็รู้ว่าเธอต้องออกจากความโดดเดียวแห่งนี้  เธอเดินทางออกจากคฤหาสน์แต่เพราะความเป็นแวมไพร์ เธอต้องการเลือด ฉะนั้นเธอต้องฆ่าคนเพื่อให้เธออยู่รอดได้แต่ดูดเลือดเฉยๆมันไม่สนุกหรอก เธอจึงไปทำงานเป็นโสเภณีหลอกเอาเงินและดูดเลือดด้วย

            จนกระทั่งเธอได้พบรักกับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้าอย่างบังเอิญ เขาเป็นหมอที่อาศัยอยู่ระแวกนั้น ราวกับนี้เป็นโชคชะตาที่เธอต้องพบเจอ เธอหลงรักชายผู้นั้นตั้งแต่แรกพบ เธอจึงเลิกเป็นโสเภณีและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับชายผู้นั้น แม้เขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นแวมไพร์ก็ตาม จนกระทั้งในช่วงหนึ่งได้เกิดโรคระบาดชายผู้นั้นได้ติดโรคระบาดมาจากผู้ป่วยคนหนึ่งที่เขารักษา เลล่ารู้ตัวดีว่าเข้าต้องตายแต่เธอก็เลือกที่จะบอกความจริงและอยากให้เขาเป็นผู้รับโลหิต (Blooddringer)  แต่เขาปฎิเสธและต่อว่าเธอที่เธอหลอกเขาและยังเชื่อว่าเธอคือผู้ทำให้เกิดโรคระบาดจนสุดท้ายชายผู้นั้นได้ตายลงอย่างสงบ เธอเสียใจให้กับการตายของคนที่เคยรัก เธอรู้ตัวดีว่าการรักกับมนุษย์มันเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี เธออดหัวเราะกับความโง่เขลาของเธอไม่ได้ และรู้ดีว่าเธอต้องอยู่กับความโดดเดี่ยวอีกต่อไป

           "น่าขำสิ้นดีว่าไหม เลล่า" 

           "เงียบน่า!!!!"

            "เธอไม่มีทางหนีความโดดเดียวพ้นหลอก"

           จนกระทั้งเธอรู้สึกตัวว่าความโดดเดี่ยวของเธอคือความเป็น นิรันดร์  ฉะนั้นเธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่ต้องการความเป็นนิรันดร์ ในช่วงหลังๆเธอปรารถนาที่จะได้พบรักอีกครั้งและขอให้เขามีชีวิตอันเป็นนิรันดร์เช่นเธอ 

สไตล์การต่อสู้ : เธอมักใช้มนตร์ดำในการต่อสู้แทนที่จะใช้กำลัง(เธอไม่ชอบใช้กำลัง)โดยใช้ตำราเวทย์มนตร์เป็นสื่อกลางในกลางร่ายเวทย์ บางที่ก็จะโจมตีเข้าไปตรงๆเลล่าจะใช้ความเร็วในการต่อสู้และแทงคู่ต่อสู้ไปที่จุดตายอย่างแม่นยำ

Shade : เงาของเธอเกิดจากความโดดเดียวสับสนตั้งแต่จำความได้เธออยู่กับมันมาจนบางทีเธอก็คิดว่ามันคือเพื่อนของเธอไปแล้ว โดยรูปลักษณ์ของเงาของเธอนั้น จะเหมือนกับเธอมาก เพียงแต่จะมีดวงตาสีแดง เงาของเธอมีนิสัยที่คล้ายๆเธอ ค่อนข้างชื่นชอบการนอน ชอบเยาะเย้ยเลล่า มีอารมณ์ทางเพศสูง เงาของเธอค่อนข้างจะชื่นชอบการมีสัมพันธ์กับผู้ชายมากกว่าเลล่าเสียอีก ในช่วงพระจัทร์เต็มดวงเงาของเธอจะสามารถควบคุมจิตใจของเธอได้ บางครั้งมันก็ทำให้เธอมีสัมพันธ์กับผู้ชาย และฆ่าทิ้งได้อย่างเลือดเย็น

อื่นๆ : -

เพิ่มเติม :ขอให้นางตายสวยๆและตายอย่างสงบเถอะ