คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : SO WHAT? CHAPTER 25
SO WHAT?
CHAPTER 25
ฉันลืมตาขึ้นมาทามกลางวิวบรรยากาศสวยๆของที่นี่ บ้านคุณย่าเซฮุนฉันชอบนะบรรยากาศแบบนี้มันทำให้รู้สึกดี สดชื่น
ไม่รู้ว่าลู่หานส่งใบเตือนหรืออะไรมาที่บ้านแล้วหรือยังขาดนานซะขนาดนี้ฉันเอียงหน้าไปมองข้างหลังก็พบว่าเซฮุนซบใบหน้าอยู่ที่แผ่นหลังของฉันมาหายใจเป่ารดกับแบบนี้ฉันก็ขนลุกเป็นนะเว้ย
“เซฮุน”
“...” ฉันดึงมือเขาออกจากเอวแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำปล่อยมันนอนอยู่นั้นแหละ
ฉันอยู่นี่ได้สักเกือบอาทิตย์ละมั้งหลังจากที่เศษแก้วบาดเท้าก็ไม่ได้แม้แต่จะทำอะไรนอกจากจะเดินกระแผกไปทั่วบ้านและสวนเป็นบางครั้งที่นี่ดูแลฉันดีจริงๆยอมรับแม้แต่บ้านเซฮุนก็เหมือนกัน
ฉันเดินออกจากห้องน้ำแล้วไปหยิบผ้าเช็ดผมก่อนจะเปิดประตูกะจะออกจากห้องแต่มีบางคนที่ฉันเคยเกลียดบางคนที่ฉันอยากจะกระซากไส้โยนให้จระเข้กินยืนทำหน้าตกใจอยู่หน้าห้องของเซฮุน...ยัยหัว...ไม่ทองแล้วมันเป็นสีเดียวกับเซฮุนตอนนี้เป็นเมียเขาหรือไงทำตามทุกอย่างแบบนี้...
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฉันสิควรถาม ตลกว่ะ
“บ้านย่าแฟนฉันน่ะมีอะไรจะรบกวนหรือเปล่า” เธอตกใจอีกครั้งแล้วเชิดหน้าอย่างท้าทายไม่คิดว่าเราจะดีกันละสิ ขนาดตัวฉันเองยังไม่คิดเลย...
“หลบ!!!” สายตาแข็งกร้าวมองมายังฉันแล้วผลักหลบอาจเพราะเจ็บตีนเลยทำให้ฉันลงไปกองกับพื้นแต่ฉันไม่เจ็บหรอกแค่นี้เอง
เธอมองมาด้วยสายตาแปลกใจก่อนจะมองมายังเท้าฉันแล้วเข้ามาเหยียบ เฮ้ยอีนี่ฉันเจ็บนะเว้ยแผลที่ใกล้หายกลับมีเลือดไหลออกมาฉันไม่อยากจะต่อกรเพราะตัวเองเสียเปรียบอยู่ฉันมองไปที่เซฮุนเหมือนเขาคว้ามือหาอะไรบางอย่างอยู่บนเตียงพอไม่จอก็ลุกขึ้นทันทีเขาจ้องมองมายังฉันก่อนจะลุกวิ่งมาดันยัยตัวเล็กให้เอาเท้าออกจากตีนฉัน
“เธอทำอย่างนี้ทำไมฮะ ฮานิ นี่แฟนฉันนะ” ทำได้แค่ดันหรอ?
“ทำแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกมั้งเซฮุน อย่าลืมว่าฉันก็แฟนนายเหมือนกันนะลืมไปแล้วหรอที่เคยขอฉันแต่งงานตอนเด็กน่ะ” ...ไม่ขอแสดงความคิดเห็น...เพราตกลงแต่งกับหมอนี่เมื่อไม่กี่วันก่อน
“เฮ้อเลือดเธอออกมากเลย...ไปทำแผลนะยู” เขาอุ้มฉันออกมาโดยไม่สนใจคำพูดของอีกคน ยัยนั้นฟึดฟัดอยู่สักพักก่อนจะเดินตามมาด้านหลัง
แต่ดูเหมือนคนพาลก็พาลอยู่วันยังคำ
“เซฮุนเธอจะผลัก” ฮานิชะงักมือไว้แล้วนิ่งอย่างรวดเร็วเมื่อเซฮุนหันไปมอง
“ผลักได้ก็ไม่ล้มหรอก”
“ยู!!! เป็นอะไร เซฮุนแกดูแลเธอยังไงฮะเลือดถึงไหลแบบนี้” เพียงแค่ก้าวลงมาด้านล่างคุณย่าเขาก็เอ่ยถามเสียงดัง แต่ฮานิกลับทำหน้าแอ๊บแบ๊วนี่สิแม่งกวนใจฉัน
“ย่าทำแผลให้เธอได้ไหม” จะบ้าหรอนี่เท้านะ!!!
“ไม่เป็นไรฉันทำเองได้...” เขาพยักหน้าวางฉันลงที่โซฟาแล้วลากฮานิออกจากบ้านก่อนจะกลับเข้ามาใหม่พร้อมผ้าเช็ดบ้านมั่งเซฮุนตามเช็ดรอยเลือดของฉันที่หยดตามทางเดินแล้วเดินออกจากบ้านไปอีกครั้ง
ฉันหันมาสนใจแผลที่เท้าตัวเองก็จะเริ่มทำใหม่โดยที่มีคุณย่าคอยส่งอุปกรณ์ให้เธอมองฉันด้วยรอยยิ้มแล้วลูบหัวเบาๆ
“เธอเจ๋งกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ” ฉันก็คิดอย่างนั้นในบางครั้ง
“คิดอย่างนั้นหรอค่ะ” เธอพยักหน้าแล้วชี้ให้คนใช้เอาขยะไปทิ้งเมื่อฉันทำแผลเสร็จ
“แล้วทำไมถึงเลือดออกอย่างนั้นละเซฮุนมันทำเธอใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ ฮานิเธอผลักฉันเสียหลักแล้วเหยียบน่ะไม่เป็นไรหรอก” ฉันหมายถึงเท้าไม่เป็นไรแต่ตัวเองน่ะเป็น
“ตายจริง เด็กนั้นทำเธอจริงๆหรอ”
“หนูไม่ชอบโกหกเพื่อใครเท่าไหร่นะ” เธอทำหน้าเหลือเชื่อแล้วจับมือฉันไว้ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปด้วยสีหน้ากังวลสักพักเซฮุนก็กลับมาจากด้านนอกพอดีก็ตรงมายังฉันแล้วมองที่เท้า
“เธอเป็นพวกเลือดไหลไม่หยุดไม่ใช่หรอ ไปโรงบาลเถอะ” อย่ามาทำน่ารักใส่ฉันนะ
“ไม่อ่ะ นายนั้นแหละมัวแต่นอนให้ยัยนั้นเหยียบเท้าฉันถ้าเจออีกเมื่อไหร่ฉันเอาเธอตายแน่เซฮุน” ใครว่าฉันจะยอมให้ถูกเหยียบฟรีละไม่มีทางสักนิด
“ขอโทษ” เขาก้มหน้าแล้วจับเท้าฉันไปพาดหน้าตักไว้
“เรื่องอะไร” อยู่ๆมาพูดอย่างนี้ฉันก็งงน่ะสิ
“ทำเธอเจ็บอีกแล้วถ้าพ่อเธอรู้ต้องฆ่าฉันแน่เลยวะ” เขาทำอย่างนั้นแน่แต่ไม่ใช่ที่ฉันเป็นคนล้มเองแบบนี้แล้วไอ้แผลที่เป็นก็มาจากตัวเองทั้งนั้น
“แล้วฉันจะให้ฆ่าหรอ...” เซฮุนโน้มหน้ามาใกล้แล้วยิ้มตาหยีใส่ บ้าซิบ อยู่ๆก็ร้อนหน้า
“พูดอย่างนี้มันน่ากด...ด กอดไง” ฉันดันไหล่เขาไว้แล้วมองไปที่หัวฟูๆเพิ่งจะตื่นยังมาทำกวนประสาทใส่อีก
“ไม่ให้กอด ไปอาบน้ำไป” ดูจากทรงผมแล้วมันจะเซอร์เกินไป
“เมื่อคืนก็ทำมากกว่านี้ไม่เห็นว่าอะ อื้อ” ฉันปิดปากเซฮุนไว้แน่นเมื่อป้าแม่บ้านเดินผ่านพูดอะไรออกมาน่ะฉันอายนะเว้ย
“ไปอาบน้ำไป!”
“อื้อ...”
ฉันหยิบผ้าเช็ดผมที่คอมาเช็ดหัวอยู่ก็ปวดแผลอีแล้วแฮะ ถ้ามันจะเจ็บขนาดนี้ฉันจะไม่วิ่งเลยให้ตาย...คุณย่ากลับเข้ามาในห้องพร้อมกับบางคนที่เพิ่งจะถูกลากออกไปเธอจูงแขนฮานิเข้ามานั่งที่โซฟายัยนั้นมองฉันเหวี่ยงๆแล้วมองอย่างกับจะฆ่ากันให้ได้อย่างนี้ตบกันเลยไหม
“ฮานิ อย่าให้ฉันต้องเยอะ ตระกูลเธออยู่ไม่สุขแน่” ท่านหันมามองฉันแล้วส่งสายตาไปจ้องอีกคนที่นั่งอยู่
“ขอโทษ!”
“เธออย่าให้ฉันโมโหนะ” น่ากลัวเกินไปแล้ว ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยว่าทำไมเซฮุนถึงกลัวนักกลัวหนา
“ขอโทษค่ะคุณยู!!!” เธอพูดอย่างประชดประชันแล้วลุกขึ้นก่อนจะหันไปก้มหัวให้ย่า “ลาค่ะ” ฮานิปลายตามามองฉันแล้วเบะปาก“ชิส์”
“หลานฉันมียูแล้วเธออย่าให้มันมาก คราวนี้ฉันจะปล่อยให้เซฮุนตบเธอแน่” ?อะไรนะ!!
“เขาแค่ขู่ ไม่กล้าหรอกค่ะ” เธอกอดอกมองอีกคนอย่างท้าทายฉันไม่ได้เป็นกลางนะแต่ปวดแผลนิดๆเลยไม่อยากจะพูดกับสัตว์ที่ไม่มีใบหู
“ลองดูไหม ถ้าฉันลองไม่ห้ามเซฮุนบ้างเขาจะกล้าหรอเปล่า” ย่าพูดเหมือนหมอนั้นจะตบยัยคนนี้ยังไงอย่างนั้น
“คุณย่า”
“ฉันมีหลานแค่สองคน อย่ามาเรียก ออกไปซะ”
“ย่า...!!!!”
“พ่อเธอเดือดร้อนแน่” น่ากลัว....
“ฉันไม่ปล่อยให้มันจบแค่นี้หรอกค่ะ!!!”
เธอหันมาเหวี่ยงฉันแล้วกระทืบเท้าออกไปพอเห็นย่ากุมขมับฉันจึงลุกแต่ก็ถูกชี้หน้าห้ามไว้เธอเข้ามานั่งข้างๆฉันแล้วยิ้มออกมาฉันยังกลัวอยู่เลยนะ ทำไมท่านแก่แล้วยังสวยอยู่เลย จะว่าไปมีเซฮุนก็มีเคล้าอยู่บ้างโดยเฉพาะคิ้วเนี่ยเหมือนกันเด๊ะ
“ทำไมเธอมองฉันอย่างนั้นละ”
“แค่คิดว่าเขา...เหมือนย่ามากๆเลย”
“ไม่เห็นจะเหมือนเลย ยูทาครีมที่หลังให้หน่อย” เซฮุนโผล่มาแล้วแทรกกลางทันทีเขาโยนครีมกันแดดมาที่ตัก เขาหันไปหาย่าแล้วหันหลังให้ฉัน
เมื่อวานก่อนเขาถูกย่าลงโทษเรื่องที่เท้าฉันเจ็บโดยการไปอยู่กับคนงานในไร่ชา พอกลับมาบ้านหมอนี่ก็เอาแต่บ่นฉันสารพัด ตอนเขาถอดเสื้อฉันเลยเห็นว่าแผ่นหลังมันไหม้เป็นแถบเหมือนว่าเซฮุนจะถอดเสื้อออกแล้วใส่เพียงเสื้อกล้ามเลยทำให้เป็นอย่างนี้
“เดี๋ยวฉันทาให้เอง ยูเอาครีมมานี่” ย่าหันมาหา ฉันจึงยืนให้แต่เซฮุนกลับดึงมันไป
“ไม่เอามือ ย่าหนัก”
“มือเมียแกไม่หนักกว่าฉันหรอ หันหลังมา” -_- ถึงมันจะดูเหมือนว่าเขาสองคนเถียงกันแต่ฉันรู้สึกอายๆยังไงไม่รู้วะ
เซฮุนหันหน้ามาทางฉันๆเลยเปิดทีวีดูสักพักก็ขยับเข้ามาใกล้เมื่อเสี่ยงตาดูก็เห็นหมอนี่เบะปากไม่พอใจ
“สนใจฉันหน่อยสิวะ”
“อะไรของนาย” จะให้ฉันสนใจอะไรกับแค่เขาทาครีมกันแดดเป็นประสาทหรือไง
“อะไรข่วนแกเซฮุน ฉันให้แกไปคุมคนงานเก็บใบชาไม่ได้ให้ไปบุกหนามนะ” ท่านดุขึ้นแล้วตีหลังเซฮุนดัง ตุบ หมอนี่ซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวดก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มมองฉัน
“เสือดาวครับย่า ฮ่าๆ”
“ไร่ฉันไม่ได้เลี้ยงเสือหรือใครมันมาปล่อยไว้”
“โอ๊ย ย่าไม่รู้อะไร” ฉันเริ่มจะเกลียดเขาอีกครั้งในรอบที่ร้อยมันเป่าลมมาใส่หน้าม้าฉันแล้วยิ้มออกมา “ถามยูดูก็ได้...”
“แกมันลามกนะเซฮุน ฉันขอพูดเป็นรอบที่ร้อยว่าแกไม่เหมาะกับยูหรอก” ฉันก็เริ่มคิดอย่างนั้น ดีไม่ดีอยู่กันไปไม่ทำอะไรหมอนี่คงจ้องแต่จะคิดทะลึ่งกับฉัน
“ก็เธอเป็นคนข่วนผมอ่ะให้พูดว่าไงละ”
“เซฮุน นายหยุดพูดเถอะ ฉันรำคาญ”
“อยากพูดมีปัญหาป่าว”
“งั้นคืนนี้ยูนอนกับฉันแกจะได้ลงแดงตายไอ้หลานเวร” เธอตบเข้าที่หัวแล้วฟาดครีมใส่ต่อหมอนี่เลยทำการแสดงโดยการซบลงที่คอฉัน
“ฆ่าผมเถอะถ้าทำอย่างนั้น”
“เซฮุนใส่เสื้อ” เขาลุกเดินไปหยิบเสื้อบนโซฟาอีกตัวมาใส่
ย่าเซฮุนเดินออกไปอีกครั้งหลังจากหัวเราะไอ้บ้าเซฮุนเขาเดินมาหาฉันแล้วเอื้อมมือมาแต่ลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าฉันเจ็บเท้าอยู่จะลุกได้ยังไง
“วันนั้นเห็นอะไรสวยมาก จะพาไปดูขี่หลังมา”
“ทำไมฉันต้องไปกับนายละวะไอ้ลามก”
“แล้วเคยลามกกับคนอื่นไหม” เฮ้อ!!! ฉันยืนเท้าข้างเดียวแล้วทิ้งน้ำหนักลงแผ่นหลังคนตรงหน้า “เดี๋ยวก็ไม่ได้ไป...”
เซฮุนเดินพาฉันมาเรื่อยๆตามทางลาดเนินเขาไม่ไกลจากบ้านแต่แปลกที่ไม่บ่นปกติต้องด่าฉันสักคำ “ไม่หนักหรอ”
“หนัก แต่ฉันไม่ยอมแพ้ไอ้อี้ป๋อแน่” คราวก่อนเขาบอกเลิกฉันไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเด็กนั้นหอบฉันและกระเป๋าอันแสนหนักไปจนถึงบ้าน
“นายแพ้แล้ว เขาไม่เคยบอกว่าฉันหนักสักครั้ง”
“โอเค ฉันจะพยายามไม่อิจฉามันและลงที่เธอตอนกลางคืนแล้วกัน” ฉันทุบที่ไหล่เขาแล้วมองวิวรอบข้างจะพาฉันไปไหนทำไมมันเริ่มสูงขนาดนี้ “หลับตา”
“ไม่อ่ะ”
“เมียอะไรวะบอกง่ายเป็นบ้า” เขาเอียงหน้ามามองฉันที่กดคางอยู่บนไหล่มองเซฮุนก่อนจะเบียดแก้มตัวเองมาถูกับจมูกฉัน “ได้แค่นี้ก็เอา ไหนหลับตาหน่อย”
“เออ”
เหมือนว่าฉันถูกวางให้นั่งลงบนอะไรสักอย่างน่าจะเป็นหินเซฮุนรวบผมไว้ให้แล้วจับบ่าฉัน ถ้าเล่นอะไรพิเรนถูกถีบแน่
“โอเค ลืมตา”
“อะไรเนี่ย” ฉันเห็นแต่ตัวเขามันสวยตรงไหนเซฮุนหลบแล้วนั่งลงข้างๆฉันจึงมองไปตรงหน้าแล้วถดตัวยกเท้าขึ้นถอยห่างไปนั่งด้านหลังเซฮุนทันที “นาย นาย”
“เป็นอะไร” เขาหันมาจับแขนฉันไว้
จะบ้าหรือไงวะให้ฉันมานั่งบนโขดหินขนาดใหญ่ด้านหลังเป็นทางที่เขาพาฉันเดินมาแต่ด้านหน้าเป็นหน้าผาสูงสามารถมองเห็นทั่วทั้งไร่ด้านล่างและความสูงฉันจะไม่พูดถึงแค่คิดก็เสียวไปทั้งขา
“กลัวหรอ ยู เฮ้ย ตั้งสติมองดีๆเธอกลัวหรอ”
“เซฮุน ฉันจะร้องไห้แล้วนะเว้ย” เขาไม่ใช่ฉันจะรู้อะไรวะความสูงที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนขนาดนี้เครื่องบินมันยังมองเห็นด้านล่างไม่ชัดนะเว้ย
“ยู ยัยบ้าเธอกลัวหรอมานี่มา” ไม่ให้จับหรอกฉันกอดเอวเขาไว้แน่นแต่หมอนี่กลับขำออกมาอย่างเอาเป็นอำตาย “มานั่งนี่”
“ไม่ ถ้านายดึงฉันไปด้านหน้าฉันจะไม่แต่งงานกับนาย”
“ลืมตาดูก่อนดิ๊”
เขาจับหน้าฉันไว้แล้วจูบเบาๆฉันจึงค่อยๆลืมตาดูผ่านไหล่หมอนี่ไปหน่อยๆหมอกหรออะไรเหมือนควันสีขาวๆลอยอยู่ตรงหน้าเราเขายิ้มแล้วบีบที่แก้มฉัน
“กลัวอะไรฉันนั่งอยู่ทั้งคน สวยละสี๊”
“อือ...แต่ฉันอยากกลับแล้ว ขอบคุณมาก กลับเถอะ”
“เธอกอดฉันแน่นขนาดนี้จะกลับได้ยังไง” ฉันไม่ปล่อยหรอกนะขี่หลังเขามันทั้งอย่างนี้แหละ “ถ้าเธอไม่แต่งกับฉันละก็ฉันจะเอาเธอมาโยนลงที่นี่แหละ”
“กลับ”
“เออๆ”
พอกลับมาบรรยากาศแบบสงครามก็คืนชีพด้วยฉันคิดว่าสิ่งแวดล้อมเป็นอะไรที่ช่วยให้สุขภาพจิตฉันกับเซฮุนได้ดีเดียวฉันเดินหาพ่อกับแม่มารอบบ้านแล้วไปไหนกันวะแบคฮยอนมองฉันแล้วหันสายยางรดน้ำมาทางนี้ฉันจึงเดินเข้าบ้านแทนแผลฉันหายแล้วเตะคนได้แบบง่ายๆเลย
"แบคป๋าแกไปไหนวะ”
“ออกไปก่อนแล้ว ไปแต่งตัวไป!!!” แม่เขาต้องใช้ให้มาทำงานอย่างนี้แน่เลยเคยเห็นไหมใส่สูทรดน้ำต้นไม้ ฉันเดินกลับเข้าบ้านก็เห็นเทายืนมองอยู่
“หล่ออ่ะ”
“ขอบคุณครับ ไปแต่งตัวได้แล้วนะ”
“อ้อ ค่ะแล้วเทาจะไปก่อนหรอ”
“ครับ รอหมอนั้นอยู่” เขาชี้ไปทางแบคฮยอนฉันจึงโบกมือให้แล้วเดินขึ้นห้องตัวเอง
วันนี้เป็นวันแต่งงานของน้องลู่หานฉันไปมาคนเดียวตอนเช้า ไม่ได้ดอกไม้! และกำลังจะไปตอนเย็นต่องานจัดอยู่ที่โรงแรมดังแห่งหนึ่งพ่อกับแม่ฉันเสด็จไปก่อนและเทากับแบคฮยอนกำลังจะตามไปและฉันที่ยังไม่แต่งตัว
“ยูลิปสติกกับรองพื้นต้องทาอันไหนก่อนวะแต่งให้หน่อยดิ๊”
“นายก็ทาลิปที่หน้าแล้วทารองพื้นที่ปากไง อย่าโง่ ไหนชุดฉัน”
“โห่...โป้ไปหาชุดใหม่ไป” เกาะอกมันเรียกธรรมาดาก็ได้มั่งใส่ไปงานแต่งเนี่ยจะอะไรนักวะ “ถ้าใส่ไม่ต้องไป” เซฮุมมองฉันแล้วแย่งชุดไปจากมือ
“อะไรของนาย มันโป้ตรงไหนยาวก็ยาวเนี่ย”
“มันโชว์ไหล่ไง เอาตัวอื่นได้ไหม เดี๋ยวเลือกให้” ไม่ต้องพร่ำให้มากหมอนี้เดินไปเอาชุดมาโยนให้ฉันก่อนจะหันไปสนใจเครื่องสำอางต่อ
แขนกุด? กระโปรงยาวเดรสยาวสีขาวอะแหละเอาง่ายๆแต่มันไม่ใช่เกาะอกกลับเป็นคอกลมก็โชว์ไหล่อยู่ดีอะไรของเขาวะฉันเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำแล้วเดินออกมาดูเซฮุนต่อ หล่อพัง!! มันแต่งหน้าเป็นแล้วจะถามฉันเพื่อ
“หล่อลากไส้” เรื่องชมตัวเองบอกเซฮุนเถอะไม่มีทางแพ้ใครเขาหรอก
“เฉยๆ”
“มีของดีอยู่ใกล้ตัวไม่เคยจะเห็นค่า”
“เซฮุนนายอย่ามาพูดอย่างนั้นนะ” ฉันขมวดคิ้วมองเขาอย่างโกรธเคืองถึงดูเหมือนจะบ่นแต่ฉันไม่ชอบเท่าไหร่เลย
“ขอโทษ จบนะ มาใส่รองเท้ามา”
บรรยากาศไม่หวานเท่าไหร่เหมือนมาดูพวกรักแรกเขินอายใส่กันอะไรประมานนี้จะมีก็แต่แบคฮยอนที่ฉันไม่อยากจะให้มาแต่ได้การ์ดเชิญคงไม่อยากปฏิเสธเพราะคนเอาไปให้เขาน่ะแจฮยองตัวเป็นๆ
ฉันเดินออกมาจากเซฮุนที่คุยอยู่ในกลุ่มเพื่อนผู้ชายสมัยเรียนมั้งไม่แน่ใจแล้วเดินไปหาเทากับแบคฮยอนแทนสองคนนี้สนใจของกินเกินไปหรือเปล่า
“นี่ มากินอย่างเดียวเลยหรือไง”
“ก็แม่ไม่ทำให้กินไง” ก็ใครบอกให้แกไปว่าท่านแก่ละนอกจากพี่เทาจะโดนไปด้วยคนทั้งบ้านก็โดนไปหมดพูดเลยว่านอกจากพ่อฉันแล้วแม่แบคฮยอนนี่แหละใหญ่สุดในบ้าน
“เฮ้อ...แจฮยอนสวยเนอะ” ฉันหันไปหาแบคฮยอนเขาพยักหน้ายิ้มๆแล้วกระดกไวน์เข้าปากอย่างรวดเร็ว ถ้ารู้ว่าฝืนจะมาทำเผือกอะไร
“งั้นๆอ่ะมึง กูสวยกว่าอีก” ...
“เรื่องเสือกขอให้เรียกมึงเถอะลู่แล้วน้องแต่งงานดูใส่เสื้ออย่างกับจิ๊กโก๋”
“เห็นอย่างนี้สาวมองเพี๊ยบนะครับคุณ” เสื้อเซิ้ตพอดีตัวยัดในกางเกงสเล็กสีดำยาวเลยข้อขาหน่อยๆมันดูจะสบายเกินไปวะ “แจฮยอนถามหาเธอเป็นวุ่น แล้วเซฮุนละ”
“นู้น” ฉันเผยอปากไปทางกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีทั้งหลายแล้วคุณลู่หานก็มาไวไปไวเช่นเคยมันเดินจากฉันไปทางเซฮุนทันที
“ยู ยู ยู...” เธอเข้ามาเกาะแขนฉันไว้แน่นแล้วยิ้มหวานออกมา
“อะไรสามีเธออยู่นู้นอย่ามายุ่งกับฉัน”
“งอนอ๋อ ยูเราสวยไหม”
“ไม่อ่ะ ลู่หานยังจะสวยกว่าอีก” เธอตีแขนฉันเบาๆแล้วจับใบหน้าฉันหันไปทางตากล้อง
“มาถ่ายด้วยกันสิแบคพี่เทาด้วยนะมาๆชานยอล”
“จะดีหรอ...แจ”
“ดีสิยู...” แบคฮยอนจับมือฉันไว้แน่นอีกข้างของฉันมียัยเจ้าสาวกอดรอบเอวอยู่ฉันไม่ชอบแบบนี้เท่าไหร่เห็นใจเพื่อนแบคของฉันบ้างสิวะ
“เสร็จแล้วไปนู้นไป ชานยอลลากเธอออกไปจากฉันทีดิ๊มายิ้มอะไรอย่างนี้”
ชานยอลทำตามอย่างว่าง่ายแบคฮยอนปล่อยมือฉันแล้วกระดกไวน์เข้าไปอีกระรอกมีใครเคยบอกมันไหมว่าของพวกนี้ต้องจิบๆเอาฉันดึงแก้วออกแล้ววางไว้บนถาดพนักงานเสิร์ฟเขาจะคว้าเอาอีกฉันจึงตีเข้าที่มือ
“ถ้าอยากกลับก่อนจะดีมาก”
“เลิกงานค่อยชวนผมครับคุณยู” แล้วแต่นะ
“ยู เซฮุน” ฉันหันไปมองตามมือพี่เทาเซฮุนกำลังยืนคุยกับจีฮยอน หืม...จีฮยอน!!
‘นายไม่มีวันไปจากฉันได้หรอก’
“มาทวงของหรือเปล่านะ”
“อะไรนะครับ”
“เปล่าค่ะ” ฉันหันไปบอกเทาแล้วเดินมาหลบมุมมองอยู่ห่างๆ ถ้าอยู่ใกล้ในรัศมีเอื้อมมือหน้ายัยนั้นแหกแน่ไม่ว่าจะมาดีหรือมาร้ายฉันพุ่งเข้าใสไว้ก่อน
บ้าจริง!! เหมือนตัวเองเป็นคนขี้ขลาดเลยเซฮุนมองหาฉันอยู่หรือเปล่า เฮ้ยอย่าจับมือเขานะเว้ยนั้นของฉันนะ ถ้าฉันเดินไปงานอาจจะพังต้องตั้งสติตัวเองไว้ก่อนแล้วค่อยๆก้าวอย่างมาดมั่น
“หายไปไหนมา?”
“หาแบคน่ะ” ฉันหันไปมองแจฮยอนที่ควงเซฮุนอยู่หมอนี่ก็ไม่สะบัดออกอีกเขามองฉันหวั่นๆและพยายามยกแขนออกแต่ก็ไม่สำเร็จ “แล้วชะนีคนนี้ยังไม่ตาย”
“เธอ!!!”
“อย่าเสียงดัง...” ฉันห้ามไว้เมื่ออีกคนทำท่าทางจะกรี๊ด
“ฉันทำงานพังแน่ถ้าเธอไม่ปล่อยเขามา”
“...”
“ไปสิ” ฉันปล่อยมือเซฮุนออกแล้วปล่อยให้จีฮยอนเธอมองฉันอย่างเหนือชั้นเซฮุนตบหน้าผากตัวเองแล้วเดินตามแรงลากไป
แค่ปล่อยให้ไม่ได้ให้เอาไป ฉันพยายามเดินตามอยู่ห่างๆเธอลากเขาเข้าลิฟต์ฉันจึงเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้ามองชั้นที่สองคนจะขึ้นไป 12 บันไดคงไม่สูงไปรู้สึกเหมือนยัยบ้าเลยว่ะทำไงดีฉันถอดส้นสูงออกแล้วโยนไปด้านหลัง
“โอ๊ะ”
“จงอิน”
“เธอจะรีบไปไหนฉันตกใจ มีอะไรหรอ”
“เซฮุนถูกลากน่ะ ไปด้วยหน่อยสิ”
“รีบวิ่งเถอะ” เขาเก็บส้นสูงฉันมาแล้วออกแรงวิ่งไปพร้อมฉันทำไมน่ะหรอจงอินถือชายกระโปรงให้ฉันอยู่ไง
“จะเข้าไปได้ยังไง” ฉันเห็นแว๊บๆว่าถูกลากมาห้องนี้นะช่วยอะไรได้ไหมเนี่ยนายคนนี้ “แล้วตามมาทำไม”
“ก็กลัวว่าเธอจะถูกห้ามตัวไปไหนเหมือนตอนนั้นไง”
“เหมือนตอนที่นายไม่ช่วยฉันน่ะหรอ”
“ลองมาเป็นฉันสิจะได้รู้” แววตานายมันทำฉันกลัววะจริงจังเกินไปแล้ว
“ช่างเหอะ เปิดประตูให้หน่อย”
จงอินกดอะไรไม่รู้อยู่ที่รหัสซ้ำก่อนจะเอาส้นสูงฉันทุบกับสัมผัสตัวเลขจนมันแตกกระจายแล้วเปิดประตูเข้าไป
“เจ๋งโคตรทำได้ไง”
“ก็ของพวกนี้แค่ทำพังทุกอย่างก็โอครับ ผมไม่ได้เรียนเอากระดาษอย่างเดียวนะ”
“หาเซฮุนให้หน่อยฉันจะนั่งรอ” ฉันนั่งลงตรงโซฟาในห้องรับแขกอย่างเหนื่อยๆแล้วหันไปบอกจงอินเขาเตะขาฉันแล้วเดินออกไป
ถ้าเขารักฉันจีฮยอนก็ทำอะไรไม่ได้หรอกฉันเชื่ออย่างนั้นนะสักพักจงอินก็กลับมาพร้อมเซฮุนแล้วผลักมันมาหาฉัน
“เธอใจร้ายปล่อยมากับตัวอะไรก็ไม่รู้” เซฮุนเข้ามากอดแต่ฉันผลักออกไปหาจงอิน
“แล้วจีฮยอนละจงอิน”
สองคนมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างมีพิรุธฉันจึงเดินมาที่ห้องกลับเห็นว่าเธอถูกมัดอยู่สองคนนั้นมันเป็นผู้ชายประเภทไหนวะเนี่ย
ฉันแก้มัดให้จีฮยอนแล้วดึงผ้าออกจากปากเธอ
“ทีหลังก็อย่าแน่เกินไปเซฮุนเขาไม่ได้รักเธอเหมือนตอนนั้นหรอกนะ” เพราะตอนนั้นเขาเกลียดฉันถึงกล้าทำร้ายแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้วถึงเปลี่ยนเป็นอีกคน
“...”
ความคิดเห็น