คลังส่งลูกสาวลูกชายออริ ♪♫

ลำดับตอนที่ #25 : ใบสมัคร :: [Betray]เกมเพื่อน..ทรยศ!

ใบสมัคร
 

ชื่อ:  ศิริรัตน์  จันประภาวดีศรี

ชื่อเล่น:  มิ้ง

อายุ:17 ปี

เพศ: หญิง คนที่ 1

วัน/เดือน ที่เกิด:: 3 กันยายน

รูปภาพ:

 

ลักษณะ: ใบหน้ารูปไข่ยาวได้รูป ใส่แว่นกลมสีแดง ผมยาวเยียดตรงสีดำนุ่มสลวยเงางาม ดวงตาโตสีน้ำตาล(แต่ใส่คอนแทคเลนส์สีชมพู)  ผิวขาวนวล สูง 161 ซ.ม. น้ำหนัก 54 ก.ก. รวมๆรูปพอเหมาะพอดี

นิสัย: ภายนอกเธอเป็นคนออกจะเงียบๆหน้าบูดหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา แต่ภายในนั้นมีความสามารถที่ฉลาดเฉลียวยิ่งกว่าใครๆเหมือนนักปราชญ์คนหนึ่งที่ไม่ค่อยออกตัวก็ว่าได้ หัวดีทันคน ไหวพริบเป็นเลิศ และอยากรู้อยากลอง หากแต่เมื่อเธอรู้อะไรที่เกี่ยวับเงินกับทองจะออกหน้าเด่นทันที ใครเอาเงินมาแลกกับอะไรของเธอเธอยอมหมด โลภตามนิสัยได้อะไรแล้วก็ยังไม่พอใจอีก ถ้าให้เธอเป็นเหรัญญิกแล้วล่ะก็คงจะรวบไว้เองและงกไม่แบ่งให้ใครใช้อะไรด้วยเลย  ซึ่งเธอเป็นพวกหวังผลที่ได้รางวัลอย่างเดียว

ประวัตฺส่วนตัว: เป็นเด็กสาวของครอบครัวหนึ่งที่มีฐานะพอดีไม่รวยไม่จนเกินไป เธอถูกเลี้ยงมาด้วยเงินไม่ว่าอะไรพ่อแม่เขาก็จะใช้เงินจ่ายซื้อของที่เธออยากได้ จนชีวิตเธอขาดเงินทองไม่ได้ และหวงเงินมาก และเมื่อเธอซื้อของที่อยากได้แล้วและยังไม่พอใจก็จะซื้อใหม่อีก ซึ่งบางครั้งเธออาจขโมยเงินคนอื่นมา ดังนั้นเงินมีความจำเป็นต่อเธอมากกว่าสิ่งใดๆจะเอาอะไรมาแลกกับเงินก็ไม่ยอมเลย

 ความสามารถพิเศษ: เก่งด้านการคิดวิเคราะห์ปัญหาต่างๆ


ชอบ/เกลียด/กลัว:

ชอบ : เงินทอง หรือ ของที่มีค่ามหาศาล

เกลียด : คนหยาบคายที่พูดจาเยียดหยามเธอ(ถึงเธอจะไม่สุภาพเองก็เหอะ)

กลัว: การข่มขู่หรือการทำร้าย


ข้อเสียในใจ:  อารมณ์แปรปวนง่าย

ลักษณะการพูด: จะพูดเฉยๆนิ่งๆไม่ค่อยเรียบร้อยสุภาพ

ปกติ: “เออ ฉันเองก็อยากจะลองดูบ้างเหมือนกัน” หน้านิ่ง

โกรธ: “พวกแกนี่น่ารำคาญจริงๆ!!” พูดกระแทกเสียง

มีการคิดวิเคราะห์: “อืม... ฉันว่ามันน่าจะ..(ว่าไป)..” ทำหน้านึกคิด
เห็นของถูกใจ “ไหนๆ!ขอฉันดูบ้างซิ..” ทำหน้าตื่นตัวรีบคว้าหรือมองสิ่งนั้น

เห็นเงินหรือเกี่ยวกับเงิน “อือ เอาไปเถอะแล้วแลกกับเงิน”  กับ “งั้นฉันขอรวมไว้เองแล้วกัน เดี๋ยวค่อยจ่ายวันหลัง(ในใจ:: ไม่มีทางซะหรอก หึ!)”  ยิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่ทำหน้าปกติเพื่อไม่ให้ใครสังเกตุ
 

คำพูดประจำ: “เออ จะอะไรได้ทั้งนั้นแต่ต้องแลกด้วยเงิน...”

มุมสีขาว(มุมลูกๆ)

หญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงมายัง ศิริรัตน์  จันประภาวดีศรี พร้อมเงยหน้าเผยให้เห็นหน้ากากสีขาวพร้อมเสียงหวานที่เปล่งออกมาจากใต้หน้ากาก

"สวัสดี ข้าคือ'ปริศนา' หึหึ.. เจ้าคงคิดสินะว่าชื่อขอข้าแปลกนะ หึหึหึ.."เธอหัวเราะในลำคอ

"อืม ชื่อแปลกและไม่สุภาพเลย”

"เอาละ ข้าอยากจะถามท่านว่าท่านถนัดเรื่องการแก้ปริศนาหรือเปล่า? ศิริรัตน์  จันประภาวดีศรี "เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงเย้ยเล็กน้อย

"หยุดเยาะเย้ยได้มั๊ย! เรื่องนี้ฉันถนัดอยู่แล้ว หึ!  "

"ข้าจะถามเจ้าว่า ระหว่าง'ความฝันที่หลอกลวงแต่กลับสวยงาม'หรือ'ความจริงที่เป็นความจริงแต่ กลับโหดร้าย' คุณจะเลือกอะไร?"เด็กสาวเอียงศีรษะเล็กน้อย

"อืม.....ขอเลือก...ความจริงที่เป็นความจริงจะดีกว่า ส่วนจะโหดร้ายภายหลังฉันอาจแก้ไขมันได้... "

"หึหึ เป็นคำตอบที่น่าสนใจนิ แล้ว คิดยังไงกับคำว่า'เพื่อน'ละ?"

"เพื่อนน่ะเหรอ ก็แค่สิ่งที่อยู่คู่กายฉันชั่วคราวและมีทั้งมารยาร้ายกันทุกคน ซื้อขายก็ไม่ได้ด้วย!(พูดพลางกัดปากเบาๆ)"

"ฮ่าฮ่าฮ่าๆ !!! ขอโทษที่ข้าเสียมารยาท คริคริ.. แล้วถ้าหากว่า'เพื่อนที่ท่านไว้ใจ'กลับมา'ทรยศ'ท่านละ ท่านจะรู้สึกยังไง?"เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้อยากเห็น

"ก็คงจะเลิกคบกันไปตั้งแต่ที่รู้น่ะนะ ถ้าเจ็บใจก็คงตกใจกับที่เขาทำ"

"หึ!ยังข้าขอตัว"น้ำเสียงหวานของเด็กสาวเปลี่ยนไปอยากชัดเจน เธอหันหลังและเดินออกไปทิ้งเหลือไว้เพียงหน้ากากสีขาวโพลนเท่านั้น

"อ่ะ...อืม(มอง)"