คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : >>Editorial
บทนำ
ในเมืองแห่งหนึ่งในกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น... เป็นเมืองที่มีแต่ความวุ่นวายของความเจริญทางเทคโนโลยี ผู้คนต่างพากันเดินไปมาแต่ทว่า... ในตัวหมู่บ้านแห่งนี้กลับสงบ... ไร้ซึ่งความวุ่นวาย... ไร้ซึ่งสิ่งรบกวนซึ่งมีบ้านหลังเล็ก ๆหลังหนึ่ง... สายลมค่อย ๆ พัดพริ้วไหวตามเส้นทางและปะทะกับกระดิ่งเล็ก ๆ ที่แขวนไว้จนเกิดเสียงกระทบจนเกิดเป็นเสียงใส ๆ น่าฟัง และยังปะทะกับใบไม้ที่กิ่งก้านอ่อนแรงตามเวลาของมันก่อนจะลอยไปตามกระแสลมที่พัดผ่าน
ตอนนั้นเองเสียงหัวเราะของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ดังแจ้ว ๆ อยู่ไม่ไกลนะ ตามด้วยเสียงหัวเราะของหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเด็กชาย... ภายในบ้านหลังนี้... เหตุการณ์ ณ ตอนนี้ ชั่งแสนอบอุ่นของเด็กชาย... เจ้าของเส้นผมสีฟ้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน... ผู้มีใบหน้างดงามดั่งเจ้าหญิงในนวนิยาย
มันเป็นความทรงจำที่แสนวิเศษและน่าจดจำ... สำหรับเขา
แต่แล้ว
... ทุกอย่าง... ก็ จบ
ปัง!!
“車の外に女性と子供たち！(เอาตัวผู้หญิงกับเด็กขึ้นรถ!!!!)”
“それ。(ครับ)”เสียงกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่ถูกพังอย่างไม่ใยดี มันดังกึกก้องไปทั่วบ้านอย่างน่ากลัว ซึ่งพวกเขาก็มุ่งตรงไปที่ทั้งสองนั้นอยู่แล้วต่างคนต่างจับและรวบตัวแบกขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
“私を聞かせて！私は1でしたか？私は私のボールが行く取るよ？(ปล่อยฉันนะ!!!! พวกแกเป็นใคร??? แล้วจะพาฉันกับลูกไปไหน???)”เสียงหญิงสาวผู้เป็นแม่แผ่เสียงออกมาอย่างโกรธเคืองในสภาพที่ถูกชายสามคนล็อกตัวไว้ทั้งแขนขา
“私は私のガール·クレイジービッチ前に、まず自分自身を参照してください！(ก่อนถามดูสภาพตัวเองก่อนเถอะยัยนังบ้า!!!)”
ผัวะ!!!
“ママ！(แม่ครับ!!)”เสียงเด็กชายร้องตะโกนอย่างตกใจแกมโทสะพร้อมกับพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการพรรณนาของกลุ่มคนหล่าวนั้น... แต่ชั่งหมดหวังเหลือเกิน... อีกทั้งเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...
ภาพที่ผู้เป็นแม่ที่เขารักถูกทำร้ายแบบนี้
เขาไม่ชอบเลย...
“私はあなたを伝えることが私ということです...借金で2000万円それらの長男。(ฉันจะบอกให้เป็นเอาบุญแล้วกัน... ลูกคนโตของแกเป็นหนี้พวกเรา 20 ล้านเยน)”
“二十...二十万円？(ยี่... ยี่สิบล้าน!!?)”เธอตะโกนทวนตัวเลขออกมาอย่างตกใจ
“そしてそれは私がすべてそれらを販売するだろうと言われていた... ）私を含めて、それらによって解決される。(แล้วมันก็บอกว่าจะขายทุกอย่างให้พวกฉัน... รวมถึงพวกแกด้วยไงหล่ะ : ))”
“私は...私は親不孝者！(ไอ... ไอ้ลูกเนรคุณ!!!!!)”แม่สบถอย่างโทสะแต่ก็ได้แต่ระงับไว้อย่างท้อแท้จนเขาอึ้งกับสิ่งที่เขาเห็น
“ママ！(แม่ครับ!)”เขาเรียกแม่และพยายามเข้าหาผู้เป็นแม่
“ああ！私はまだへ行ってきました！時間を無駄に(อ้าว!! พาไปได้แล้วโว้ย!! เสียเวลา)”
“それ。(ครับ!)”
“私は母と一緒だった！私も間違っていた！なぜ私はプラレールで母を聞かせてください...おっと U!!！(ปล่อยผมกับแม่นะ!!! ผมไม่ผิดสักหน่อยนะ! ทำไมต้องมาทำผมกับแม่อย่างนี้ด้วยปล่อยนะครับ ปละ... อุ๊บ!!)”เด็กชายร้องโวยวายอย่างบ้าคลั่งก่อนจะถูกปิกปากด้วยผ้าเช็ดหน้าซึ่งมีกลิ่นฉุ่นแปลก ๆ
ประสาทสัมผัสต่าง ๆ ค่อย ๆ เริ่มเลือนรางลง... ภาพที่เขาเห็นค่อย ๆ เบลอลง เบลอลง... เขาเริ่มไม่รับรู้เรื่องอะไรอีกก่อนจะสลบและเงียบหลับไป...
6 เดือนต่อมา...
“ヘイ！しかし、私は子供のトンを持っている！急いでリフティングの遅れ！(เฮ้ย! ไอ้พวกเด็กตันไร! ชักช้าอยู่ได้ รีบ ๆ ยกของสิ!!)”
“のI / I. (ครับ/ค่ะ)”
“ヘイ！彼らはここからだ。私はあそこの海岸を参照してください。(เฮ้ย!! พวกมึงมาดูตรงนี้ ฉันจะดูฝั่งนู้น)”
“それ。(ครับ!)”
“チーフ(หัวหน้าครับ)”
“以上、何だ！あなたはクズです！(อะไรอีก! ไอ้พวกสวะ!!!!)”
“うーん...私の子供は上の空である。(เอ่อ... เด็กคนนั้นเหม่อลอยอยู่ครับ)”
“何？(อะไรนะ!!?)”สิ้นเสียงชายผู้เป็นใหญ่ก็มองตามนิ้วของคนเป็นลูกน้องซึ่งชี้มายังเด็กชายไม่ต่ำกว่า 7 ปี กำลังยืนถือกล่องไว้โดยไม่วางของที่ถือ ดวงตาสีน้ำตาลที่ตอนนี้เริ่มมีผมสีฟ้ามาปรกขอบบนตาข้างซ้ายแล้ว... ซึ่งเขามองอย่างไร้ที่หมาย... สมองของเขาตอนนี้... คิดถึงแต่เรื่องอดีตของตนเองกับคนที่เขารัก
.
..
...
‘ママ、私は母を助けたい。(แม่ครับ ผมอยากช่วยแม่ครับ)’
‘私は...私は草を外に引っ張ってくると思います。(หรอลูก... งั้นถอนหญ้าข้างนอกนะจ้ะ)’
‘それ(ครับ!)’
‘ボール。(ลูกจ้ะ)’
‘私の母！(ครับแม่!)’
‘私は父を愛しています。(ลูกเหมือนพ่อจังเลยนะ)’
‘え？(เอ๋?)’
‘の文字...私はそれ本当に好きだ。（笑）(นิสัยของลูก... เหมือนพ่อมากเลยจ้ะ(หัวเราะ))’
‘私は？(พ่อหรอครับ?)’
‘うん...私は必要があります...私は父のようにそれらを扱うでしょう。(จ้ะ... ลูกต้อง... รักษาสิ่งที่เหมือนกับพ่อไว้นะจ้ะ)’
‘それ。(ครับ!)’
ป้าบบ!!
แต่แล้วหัวของเขาก็ถูกตีอย่างแรงจนเซล้มลงกับพื้นด้วยฝีมือของชายผู้เป็นใหญ่จนข้าวของกระจัดกระจายไปหมด
“しかし、この子！ショーははぁ残るでしょう！(ไอ้เด็กนี่! จะอู้งานใช่ไหมห๊ะ!!)”
“ソーリー(ขอโทษ...)”เขาขอโทษไร้หางเสียงก่อนจะค่อย ๆ ลุกและคลานรวบรวมของที่กระจัดกระจายแต่...
ตึง!
“ああ！(อร๊าก!!!!!!)”เสียงร้องอย่างทรมานของเขาดังขึ้นเมื่อมือข้างขวาถูกฝ่าเท้าของคนตรงหน้าเหยียบลงไปอย่างจัง
ยิ่งรองเท้าแบบปืนเขาที่คนตรงหน้าใส่นั้น... ยิ่งสร้างความเจ็บปวดที่มือของเขามากขึ้น
“遅延があるということです！私はまだそれを軽蔑するあなたの顔を参照してください！私の子供ホモ！(ชักช้าอยู่นั้นแหล่ะ! เห็นหน้าแกแล้วโคตรหมั่นไส้เลยโว้ย! ไอ้เด็กหน้าตุ๊ด!)”สิ้นเสียงก็เอาเท้าออกพร้อมกับเตะใส่เขาทีหนึ่งจนเขาไถลตามพื้นเล็กน้อยจนแขนของเขาเสียดสีจนผิวหนังถลอกเล็กน้อยและคนตรงหน้าก็เดินจากไปไม่สนใจเขาอีก
เขาค่อย ๆ ยันตัวเองก่อนจะมองแขนข้างขวาของเขาที่ตอนนี้สั่น รอยแผล และเลือด สำหรับเขาตอนนี้... มันไม่เจ็บเท่าจิตใจของเขาตอนนี้... แม้จะหาว่าเป็นกระเทย... แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ... เพราะใบหน้านี้... เขาได้มาจากแม่... น่าภูมิใจด้วยซ้ำ... ที่หน้าตาของผมเหมือนแม่ เขาคิดก่อนจะเริ่มรวบรวมของตามพื้นและเดินออกไปวางต่อถึงแม้จะเจ็บปวดเพราะฤทธิ์แผลที่เกิดขึ้นก็ตาม
เวลาต่อมา
“当時私の母。(กลับมาแล้วครับแม่)”
“ウィル... 一郎!!!!?(จ้ะ... อะ.... อิจิโรตะ!!!!!!?)”สิ้นเสียงร่างผู้หญิงผมสีฟ้ายาวหยักศกสลวยก็รีบวิ่งมาหาเขาพร้อมกับกอดเขาอย่างเป็นห่วงและจับตัวเขาและมองด้วยดวงตาสีน้ำตาลมาที่เขาอย่างตะลึงและใจหาย
เพียงเท่านั้นดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ ร้อนผ่าวและมีของเหลวใส ๆไหลรินอาบแก้มเขาก่อจที่เขาจะเอามือข้างซ้ายที่ไม่มีแผลของเขามาปาบน้ำตาตัวเองอย่างอดกลั้นที่สุด
“私はそれを傷つける...私...私の両腕。(ผม... เจ็บมากครับแม่... ทั้งแขนเลย)”เขาค่อย ๆ สารภาพความในใจออกมาก่อจะโผ่กอดแม่อย่างท้อแท้...
ทั้งคู่กอดกันและกัน... ความอบอุ่นนี้... ค่อย ๆ ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจของเขาขึ้นมาบ้าง
“私はそれを歌うよ...私はありません...私はしないでください。(ร้องเลยจ้ะลูก... ร้องเลย... ไม่เป็นไรนะ)”ผู้เป็นแม่ค่อย ๆ ปลอบพร้อมกับลูบหัวลูกของตัวเองแผ่วเบาที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน... ความห่วงใยซึ่งเขาก็เริ่มหยุดร้องไห้และเปลี่ยนเป็นสะอื้นแทน
“私は傷口に(มาทำแผลนะจ้ะ)”
“それ。(ครับ)”
...
..
.
“それはどうですか。(เป็นไงบ้างจ้ะ)”ผู้เป็นแม่ถามหลังจากที่ตนทำแผลให้ลูกเสร็จ
“私はただ...良い。(ก็... ดีขึ้นแล้วครับ)”
ปัง!!
แต่แล้ว... เสียงเปิดประตูก็มาขัดการสนทนาของแม่ลูกทั้งสองเผลยให้เห็นร่างผ็ใหญ่ขนาดใหญ่สามคนอยู่หน้าประตู
“女の子。(เอายัยนี่ไป)”
“それ。(ครับ!)”สิ้นเสียงพวกเขาก็วิ่งไปลากตัวเธอออกมาจากห้อง
“カバー...私を聞かせて！リリース！(ปะ... ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย!!!)”แม่ของเขาดิ้นรนจากการถูกพรรณนาของชายทั้งสองอย่างสุดกำลังโดยเขาได้แต่หลบและมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดกลัว
ไม่เอาแล้ว...
พอกันที...
“今すぐそれをやめて！(หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!)”เขาวิ่งไปหาร่างผู้ชายทั้งสองและผลักจนทั้งสองกระเด็นไปชนกับกำแพงและรีบดึงแม่ของเขาออกมาอยู่ข้าง ๆ เขา ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับคนที่ยังเหลืออยู่... ไม่คิดว่าเด็กนี่จะมีแรงเยอะถึงเพียงนี้ คนที่เหลือคิดก่อนจะมองดวงตาของเด็กชาย
เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไม่มีใครมีมาก่อน... มันเต็มไปด้วยความแค้น... ดั่งเปลวเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญให้พวกเขาสลายเป็นผงธุลี
ในตอนนั้น... เขาก็ค่อย ๆ เอ่ยออกมา
“私はリリースするつもりです...私も一つ欲しい...私はすべて自分自身を支払うことになる！(ปล่อยแม่ผมไปสัก... เอาผมคนเดียวพอ... ผมจะชดใช้ทั้งหมดเอง!!!)”
จากผู้แต่ง :
สวัสดีค่ะ!!!! มาแค่บทนำก็ล่อไป 8 หน้าแล้ว = =;;; โอ้แม่เจ้า... และก็ แค่เปิดตัวมาก็เศร้าแล้วง่ะ (ไม่นะ!! คาเซะค่า) เอาหล่ะ... บทที่ 1 ขอค่าใช้จ่าย(???) คือ 183 คอมเม้นท์ ค่ะ : )
ความคิดเห็น