[SF] :: HaeEun & 83line :: Alternative Love ll SJ

ลำดับตอนที่ #25 : [SF HaeEun] Daddy Project: Daddy Donghae

"ถ้าเป็นไปได้ ขอให้เจ้านายใหม่ของนายใจดีมากๆนะ"เขาได้ยินพี่ฮีชอลพี่เลี้ยงในสถานที่แห่งนี้บอกกับเพื่อนๆของเขาทุกคืนทีละคนสองคนแบบนี้ แล้วเพื่อนของเขาก็จะเดินออกจากห้องไป แล้วก็ไม่เคยกลับมาเจอเขาอีกเลย 

"สวัสดี นายชื่ออะไรน่ะ"เด็กชายที่เพิ่งมาใหม่เอ่ยทักทายเขาที่นั่งอยู่มุมห้องพร้อมรอยยิ้มสดใส มันสดใสเสียจนเขาคิดถึงวันแรกๆที่เขามาเหยียบที่นี่ ตอนวันแรกที่เขามาถึงที่นี่เขาก็เคยยิ้มแบบนั้นเหมือนกัน แต่เวลาผ่านไปแต่ละวัน การเลี้ยงดูของ 'นายใหญ่' ก็ทำให้เขารู้สึกว่าการยิ้มในแต่ละครั้งมันยากขึ้นมาก

"ฉันอี ฮยอกแจ"เขาตอบไปเช่นนั้นก่อนจะก้มหน้าฟุบลงกับเข่าที่ตั้งขึ้นมา เรียวแขนสองข้างกอดเข่าตัวเองเอาไว้ เขาเหนื่อยใจเกินกว่าจะเสวนาหรือทำความรู้จักเพื่อนใหม่ เพราะยังไงซะอีกไม่กี่วันเพื่อนใหม่ก็คงจากเขาไปเหมือนเช่นเคย เด็กหนุ่มที่มาใหม่มองเพื่อนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความงุนงง 

"ฉันอี ซองมิน ยินดีที่ได้รู้จักนะฮยอกแจ"ฮยอกแจไม่ได้สนใจชื่อของเพื่อนใหม่เท่าไรนัก เพราะเขารู้ดีว่าอีกไม่นานเพื่อนใหม่ของเขาก็คงจะทิ้งเขาไปเหมือนกับคนอื่นๆ

"ทำไมผมไม่ได้ออกไปข้างนอกเหมือนคนอื่นสักทีล่ะครับ ทำไมมีแต่คนอื่นที่ได้ออกไป"ฮยอกแจเอ่ยถามฮีชอลหลังจากที่พี่ชายหน้าสวยเดินออกไปส่งเด็กชายสองคนที่เขาเพิ่งเจอเมื่อ 2-3 วันก่อนไปกับผู้ชายตัวใหญ่ที่ใส่ชุดดำน่าเกรงขาม

"นั่นสินะ พี่ก็สงสัยเหมือนกัน นายมาอยู่นี่ได้นานแค่ไหนแล้วล่ะ สามอาทิตย์ได้หรือยัง"ฮีชอลเอ่ยพลางยกมือที่คีบบุหรี่เอาไว้ขึ้นจรดริมฝีปาก เขาสูดความเย็นเข้าไปเต็มปอดก่อนจะพ่นควันออกมาใส่ฮยอกแจโดยไม่ได้คำนึงว่าอีกฝ่ายจะไม่ชอบใจมันสักเท่าไรนัก

"น่าจะเป็นเดือนแล้วครับ"ฮยอกแจตอบไปเช่นนั้นพาลหวนคิดถึงวันแรกที่พ่อและแม่ของเขาพาเขามาขายให้กับบาร์แห่งนี้แลกกับเงินก้อนใหญ่เพื่อเอาไปใช้หนี้ ตอนแรกเขานึกว่าเขาจะต้องมาทำงานใช้แรงงานอะไรพวกนั้น แต่กลับกันวันๆเขากลับถูกขังเอาไว้ในห้องที่มีเพื่อนๆวัยเดียวกันกับเขา โตหน่อยก็อายุประมาณพี่ๆวัยมัธยมปลาย

ฮีชอลบอกเขาว่างานหลักๆของเขาคือการรอ รอไปเรื่อยๆ จนกว่าวันที่จะมีเจ้านายคนใหม่มาซื้อตัวไป โดยที่เขาเองก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะถูกซื้อตัวไปเมื่อไร แล้วมีเกณฑ์อะไรที่ทำให้เจ้านายมาเลือกซื้อเขาได้ เพราะเท่าที่สังเกตตอนนี้เด็กชายที่นั่งอยู่ในห้องล้วนแต่เป็นคนที่มาอยู่หลังเขาแล้วทั้งนั้น

หลังจากที่มีเจ้านายมาซื้อตัวไปแล้ว เขาก็จะต้องย้ายไปอยู่กับเจ้านายคนใหม่ หน้าที่หลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับความใจดีของเจ้าของเงินที่ซื้อตัวเขาไปอีกนั่นแหละ ฮีชอลเคยบอกว่าเพื่อนของเขาบางคนถูกซื้อตัวให้ไปเป็นเพื่อนเล่นของลูกเจ้านาย บางคนให้ไปเป็นคนรับใช้ บางคนโชคดีหน่อยได้ไปเป็นลูกบุญธรรม แต่บางคนก็ ... เป็นได้แค่คู่นอนรองรับอารมณ์ชายแก่หรือสาวแก่ที่ชอบเด็กหนุ่ม ฮยอกแจไม่รู้เลยว่าเขาจะได้เจอเจ้านายคนใหม่แบบไหน เขาเพียงแต่ภาวนาว่าจะได้ออกไปจากสถานที่นี้ในเร็ววัน

"นั่งบื้ออะไรอยู่ ออกไปสิ!"เสียงแหลมแว้ดเสียงดังทำให้ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองตาม พี่โบอาเป็นอีกคนที่เข้าออกห้องนี้อยู่ทุกวันไม่ต่างจากพี่ฮีชอล แต่พี่โบอามักจะเข้ามาพาเพื่อนเขาไปด้วยความเกรี้ยวกราด คำต่อว่าด่าทอหยาบคายหลายคำถูกนำมาใช้ ต่างจากพี่ฮีชอลที่มักจะใช้เสียงนุ่มๆคอยกล่อมเพื่อนๆเขาให้ออกไปทีละคน

"ผมเหรอครับ ให้ผมไปทำอะไรเหรอครับ"ผู้ชายที่ชื่อซองมินพึมพำเสียงแผ่ว สองมือเล็กยกขึ้นไหว้หญิงสาวตรงหน้า แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ เธอใช้ฝ่ามือรุนหลังเล็กๆดันออกไปนอกห้อง ฮยอกแจมองตามชายตรงหน้าแล้วก็ถอนหายใจ ไปอีกคนแล้วสินะ

จริงๆการใช้ชีวิตอยู่ในห้องแคบๆแบบวันๆไม่ต้องทำอะไรมันก็ดีไปอีกแบบ เพราะก่อนหน้านี้ฮยอกแจต้องคอยส่งหนังสือพิมพ์ตอนเช้า พอสายๆก็ต้องไปเป็นเด็กล้างจานที่ร้านอาหาร ตกเย็นก็ต้องไปเดินแจกใบปลิวอยู่ทุกๆวัน แต่อย่างน้อยโลกข้างนอกมันก็พอทำให้เขาได้กินอาหารครบทุกมื้อ ต่างจากที่นี่ที่มีเพียงอาหารให้เขากินวันละสองมื้อ จะเรียกว่าอาหารก็คงไม่ถูก เพราะมีเพียงแต่ข้าวสวยโรยด้วยปลาแห้งนิดหน่อยเท่านั้น บางวันที่โชคดีหน่อยนายใหญ่ก็จะเรียกเขาไปทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆในส่วนบาร์แลกกับมื้ออาหารเพิ่มเติมมาอีกมื้อก็เท่านั้น

'อยากออกไปข้างนอกจัง'

ร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็กๆ เขามองเห็นพระจันทร์ใกล้เต็มดวงอยู่ด้านนอก วันนี้เป็นอีกวันที่มันทอประกายสดใสอยู่บนนั้น สำหรับฮยอกแจแล้ว พระจันทร์อาจจะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไม่ทิ้งฮยอกแจไปไหนก็ได้

เขาเหงาเหลือเกิน ... เขานั่งรอเวลา นั่งรอคิวของตัวเองที่จะได้ออกไปหาเจ้านายใหม่ของเขาทุกวัน แต่ก็ไม่เคยถึงวันของเขาสักที

เพราะอะไรกันนะ?

เพราะไม่มีเจ้านายที่ไหนอยากเลือกเขา? 

เพราะเขาผอมเกินไป? 

เพราะเขาหน้าตาน่าเกลียด?

หรือเพราะเขาค่าตัวถูกเกินไปงั้นหรือ? 

ฮยอกแจตั้งคำถามหลายคำถามในหัวแต่สุดท้ายก็ไม่เคยมีใครตอบมันได้ เขาได้แต่เฝ้ามองเพื่อนเด็กชายเข้ามาทำความรู้จักเขาแล้วก็จากไปเรื่อยๆทุกวัน และทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆที่เข้ามาทักทายเขาทุกวัน

"ฮยอกแจ ออกไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เร็ว"ฮีชอลเดินเข้ามาหาเขาด้วยความเร่งรีบ ฮยอกแจมองพี่ชายหน้าสวยด้วยความงุนงง

"เมื่อเช้าผมอาบน้ำไปแล้วนะครับ"

"วันนี้ถึงตานายแล้ว นายใหญ่อนุญาตให้นายออกไปข้างนอกได้"คำพูดของฮีชอลทำให้เขาแย้มยิ้ม เจ้าตัวรีบลุกจากมุมห้องแล้วเดินตามฮีชอลออกไป เขาเห็นคนนึงที่น่าจะอายุประมาณ 13 ที่ชื่อฮงกิก็เดินออกมาจากห้องพร้อมเขา ฮงกิโดนชายหนุ่มชุดดำแยกออกจากเขาไปอีกที่ ในขณะที่ฮยอกแจโดนพี่ฮีชอลพาไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ เสื้อยืดปอนๆของเขาถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่สีเขียว มันใหญ่เกินไปจนคอเสื้อตกลงมาตามไหล่เขาข้างหนึ่ง จนดูคล้ายกับเป็นเสื้อเปิดไหล่ กางเกงยีนส์เก่าๆที่เขาซื้อมือสองมาถูกเปลี่ยนเป็นกางเกงเข้ารูปสีดำ เขายืนมองตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน  ไม่คิดว่าชีวิตนี้เขาจะได้มีโอกาสแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าใหม่ๆแบบนี้

"ยืนทำอะไรอยู่ หวีผมหน่อยสิ"ฮีชอลเอ่ยพลางหยิบหวีมาหวีให้กับร่างเล็ก ฮยอกแจเอ่ยขอบคุณเบาๆ ก่อนที่ฮีชอลจะกดจูบที่กลุ่มผมของเขา 

"นายน่ารักมากนะ ฉันขอให้นายเจอเจ้านายที่ใจดีกับนายนะ"ฮีชอลเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่ร่างโปร่งจะจูงมือเด็กชายวัย 15 ปี เดินไปพบกับชายหนุ่มชุดดำ ฮยอกแจมองผู้ชายชุดดำหลายคนด้วยความหวาดกลัว แต่เพราะมีฮีชอลอยู่ด้วยเขาจึงรู้สึกประหม่าน้อยลง

"หมดหน้าที่ของนายแล้ว กลับไปสิ"ชายหนุ่มชุดดำเอ่ยกับฮีชอล 

"เด็กคนนี้ ฉันขอไปส่งเขาก็แล้วกัน"ฮีชอลเอ่ยเรียบๆ แม้จะถูกขัดด้วยชายหนุ่มชุดดำคนเดิม แต่ชายหนุ่มชุดดำอีกคนกลับอนุญาตเมื่อเห็นฮยอกแจจับมือฮีชอลเอาไว้แน่น 

"อย่าก่อเรื่องก็แล้วกัน"ชายหนุ่มชุดดำคนแรกเอ่ยบอกฮีชอลเช่นนั้น ร่างเพรียวเดินจูงมือเล็กมาตามทางมืดๆแคบๆ ฮยอกแจจำไม่ได้เลยว่าเขาเคยเดินผ่านทางนี้มาก่อน เขาเดินลงไปตามบันได ก่อนที่ฮีชอลจะถอนหายใจยาวเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าประตูบานใหญ่

"ฉันมาส่งนายได้เท่านี้ หวังว่านายจะเจอเจ้านายดีๆนะ"ฮีชอลเอ่ยก่อนจะกดจูบเบาๆที่กลุ่มผมนิ่มอีกครั้ง

"ทำไมพี่ใจดีกับผมจังเลยครับ"

"ไม่รู้สิ ฉันคงถูกชะตากับนาย"ฮีชอลเอ่ยเช่นนั้น พลางหยิบลิปบาล์มออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจัดการทาลงบนริมฝีปากอิ่มๆของเด็กน้อย "นี่อาจจะช่วยทำให้นายดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้น หวังว่าเจ้านายคนใหม่จะเห็นความน่ารักของนายนะ"ฮีชอลบอกก่อนจะเดินจากไปตามทางที่พาเขาเดินมา ฮยอกแจมองตามแผ่นหลังเล็กๆของพี่ชายตรงหน้า ก่อนจะหันกลับมามองหน้าดุๆของชายชุดดำสองคนที่เหลือ พอต้องอยู่คนเดียวแล้วเด็กน้อยก็ยิ่งรู้สึกตัวเล็กลงกว่าเดิม 

"ชักช้าจังนะ เข้าไปข้างในสิ"ชายหนุ่มชุดดำเอ่ยเช่นนั้น ฮยอกแจจึงเลื่อนมือไปวางบนลูกบิด เจ้าตัวหายใจเข้าเต็มปอดเรียกกำลังใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน ห้องขนาดกว้างที่มีโซฟาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น แม้กระทั่งแจกันที่วางประดับยังดูหรูหราเกินกว่าที่เขาเคยเห็นในทีวีเสียอีก ร่างบางเงยหน้ามองสำรวจห้องกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ ก่อนที่ร่างของชายเสื้อดำจะเข้ามาประกบตัวเขา 

"เด็กคนนี้ชื่ออี ฮยอกแจครับ"ฮยอกแจแย้มยิ้มหวานให้กับกลุ่มชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ดูจากสายตาแล้วคุณอาพวกนั้นคงไม่ได้ใจร้ายอะไรกับเขากระมัง

"อายุเท่าไหร่น่ะ"หนึ่งในชายวัยกลางคนเอ่ยถามพลางหยิบแก้วไวน์ในมือขึ้นจิบ 

"15 ครับ"ฮยอกแจตอบด้วยความภาคภูมิใจ นิ้วเล็กๆชูเล็ก 1 ส่วนมืออีกข้างก็ชูเลข 5 

"กินไวน์เป็นไหม"ชายคนเดิมถามพลางยื่นแก้วไวน์มาให้เขา ฮยอกแจเอียงคอมองเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าไปมา ทั้งชีวิตนี้เขายังไม่เคยเห็นเครื่องดื่มในมือของคนตรงหน้าเลยสักครั้งในชีวิต

"เคยมีเซ็กส์หรือยัง"คำถามจาบจ้วงจากชายอีกคนที่นั่งข้างกันทำให้ฮยอกแจยกมือขึ้นปิดปาก ใบหน้าเล็กๆส่ายไปมาแรงๆจนกลุ่มผมสะบัด แม้เพื่อนรุ่นเดียวกับเขาจะเคยมีความรักแล้วเล่าต่อๆกันว่าเซ็กส์มันเป็นอย่างไร แต่ฮยอกแจก็ไม่เคยลิ้มลองมันเลยสักครั้ง

"ชอบอาคนไหนล่ะ"คำถามของชายวัยกลางคนคนแรกเอ่ยถาม ฮยอกแจไล่สายตามองคุณอาแต่ละคนเงียบๆ คนหนึ่งสูง ดูท่าทางน่าเกรงขาม อีกคนท่าทางสบายๆปลดไทด์ที่ใส่อยู่ออกแต่ก็เป็นคนเดียวกันกับที่ถามเขาเรื่องเซ็กส์ คนสุดท้าย... ดูเด็กที่สุดในสามคน เขายังไม่ได้ถามคำถามอะไรฮยอกแจเลยสักนิด แต่ทั้งรอยยิ้มมุมปากและสายตาที่จ้องมองมาที่เขามันทำให้ฮยอกแจรู้สึกใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ

"อ่า...มะ...ไม่รู้ครับ"ฮยอกแจตอบเช่นนั้นก่อนจะก้มลงมองพื้น 

"เหมือนเขาจะชอบคุณนะทงเฮ"

"ให้ตายเถอะ ใครๆก็ชอบคุณกันทั้งนั้นเลยนะครับ"ชายหนุ่มคนกลางเอ่ยก่อนหัวเราะร่วน คุณอาที่ชื่อทงเฮหันมามองหน้าเขานิ่ง เขาไม่พูดอะไรนอกจากคำว่า "ตกลง" พร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้กับชายชุดดำข้างๆเขา มือหนาๆของชายอีกคนดันหลังให้เขาเดินไปหาคุณอาทงเฮ 

"ชื่อฮยอกแจเหรอเรา"ทงเฮเอ่ยถามร่างเล็กๆที่ยื่นก้มหน้ามองพื้นไม่ยอมมองหน้าเขา เห็นอาการประหม่าของเด็กชายแล้วยิ่งรู้สึกสนุก ความเดียงสาตรงหน้ามันชวนให้เขาย่ำยีเสียเหลือเกิน

"ครับ"

"เสื้อผ้ามีแค่นี้ใช่ไหม"

"ครับ"

"งั้น กลับกับฉันเลยก็แล้วกัน"ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะหันไปคว้าสูทที่วางพาดเอาไว้บนโซฟา มือหนาเลื่อนไปจับข้อมือเล็กแล้วลากให้เดินตาม ฮยอกแจที่รู้ดีว่าเขาควรจะทำตามใจเจ้านายคนใหม่ของเขาจึงรีบก้าวเดินตามร่างโปร่งตามคำสั่งแต่โดยดี

"เจ้านาย .. เจ้านายครับ คือรองเท้าผม..."ฮยอกแจทักท้วงเรียกอีกฝ่ายเมื่ออีกร่างพาเขาเดินออกมานอกส่วนของบริเวณบาร์ เท้าเปล่าของเขาสัมผัสพื้นคอนกรีตอุ่นๆ ทงเฮจึงเหล่สายตาหันกลับมามอง 

"จะให้ฉันอุ้มหรือไง"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมเดินเองก็ได้"ฮยอกแจตอบกลับเบาๆแม้ความร้อนและคมของคอนกรีตมันจะทำให้เขาต้องเขย่งเท้าเดินแต่มันก็คงดีกว่าที่เขาจะต้องลำบากให้เจ้านายของเขามาอุ้ม

"ไม่ต้อง มานี่"ทงเฮเอ่ยบอกก่อนจะจัดการคว้าตัวเล็กๆของฮยอกแจขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในท่าเจ้าสาว คนตัวเล็กที่จู่ๆโดนอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัวจึงยกแขนขึ้นเกาะไหล่แกร่งเอาไว้ 

"ขะ...ขอบคุณครับ"ฮยอกแจเอ่ยขอบคุณเสียงสั่น พออยู่ในท่านี้เขาได้เห็นใบหน้าของทงเฮใกล้ๆเขายิ่งรู้สึกใจสั่น กลิ่นน้ำหอมที่โชยมาแตะปลายจมูกทำให้ฮยอกแจหลงใหล มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก แม้ฮยอกแจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน แต่เจ้านายของเขากลับมีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่กล้าปฏิเสธสัมผัสจากอีกฝ่าย เจ้านายของเขาน่าจะใจดีกว่าที่คิด 

ร่างโปร่งอุ้มพาฮยอกแจมาที่จอดรถวีไอพี รถซุปเปอร์คาร์คันหรูถูกปลดล็อค ก่อนที่ร่างบางจะถูกอุ้มไปวางไว้ที่เบาะข้างคนขับ แล้วเจ้านายของเขาก็ไปประจำที่คนขับ ฮยอกแจมองสำรวจด้านในรถคันหรูด้วยความตื่นตาตื่นใจ มือเล็กๆเอื้อมหมายจะแตะข้าวของในรถ แต่ก็ต้องยั้งเอาไว้เพราะรู้ดีว่าตัวเขาคงไม่มีค่า ไม่มีสิทธิมากพอที่จะแตะต้องของแพงๆเช่นนี้

"ไม่เคยเห็นเหรอ"

"ครับ ลำพังแค่รถเก๋งธรรมดาผมยังไม่เคยนั่งเลยครับ"ฮยอกแจบอกตามจริง รางบางแค่นหัวเราะเบาๆแก้เก้อ คงไม่ดีเท่าไหร่หรอกมั้งที่จะมาเล่าเรื่องชีวิตอันน่ารันทดของเขาให้เจ้านายคนใหม่ฟัง

"ทำตัวเป็นเด็กดี แล้วฉันจะพานั่งรถบ่อยๆ"ทงเฮเอ่ยบอกเช่นนั้นก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปตามทางบนถนน ฮยอกแจมองแสงสีบนท้องถนนด้วยความตื่นตาตื่นใจ แม้เวลาจะล่วงเข้าวันใหม่แล้วแต่ผีเสื้อราตรีก็ยังคงไม่หลับใหล 

"เจ้านายครับ แล้วต่อจากนี้ผมต้องทำอะไรบ้างเหรอ ผมทำงานบ้าน ทำกับข้าวพอเป็นนะครับถ้า...เจ้านายไม่รังเกียจ"ฮยอกแจเอ่ยถามหลังจากที่เขาถูกปล่อยให้เงียบมานาน 

"ไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ้านายหรอก"

"ครับ?"

"เรียกฉันว่าคุณทงเฮ"

"อ่อ ครับ...คุณทงเฮ"ฮยอกแจพยักหน้ารับ

"หน้าที่ของนายคือทำให้ฉันมีความสุข"

"ครับ? ทำยังไงเหรอ ... เอ่อ ... คือว่าผมไม่ค่อยเข้าใจน่ะครับ"

"เซ็กส์"คำตอบของทงเฮทำเอาฮยอกแจเบิกตาโต มือบางยกขึ้นปิดปาก ลำพังแค่เซ็กส์กับผู้หญิงเขายังไม่เคยลอง แต่คนตรงหน้าคือผู้ชายเหมือนๆกันกับเขาแล้วอีก เขายิ่งไม่รู้ใหญ่ว่าควรจะทำอย่างไรเพื่อให้เจ้านายมีความสุข

"คะ...คุณ...หมายความว่ายังไงเหรอครับ"

"ไม่เคยก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันสอน"

"อ่าา...ครับ"ฮยอกแจพยักหน้าด้วยความลำบากใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาเร็วมาก เร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัวได้ทัน มือเล็กๆหยิกขาตัวเองหลายทีเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้กำลังฝันไป

"นายไม่ได้ฝันหรอก ฉันซื้อนายมาก็เพราะเซ็กส์ แต่ก็อย่างว่าแหละถ้าวันใดวันหนึ่งฉันเบื่อ ฉันก็อาจจะเอานายกลับมาขายที่เดิมนะ"ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นยิ่งทำให้ฮยอกแจตกใจ เขาส่ายหน้ารัว แม้ว่าสิ่งที่เขาต้องทำให้ทงเฮมันหนักหนาเกินกว่าที่เขาจะทำได้ แต่เขาเองก็ไม่อยากกลับไปนอนเปื่อยๆไม่ได้กินข้าวอิ่มท้องแบบที่บาร์นั่นอีก

"อยากให้ฉันสอนตอนนี้เลยไหม"

"ครับ?"

"อยากลองเซ็กส์ในรถไหม เดี๋ยวฉันสอน"

"มะ...ไม่ครับ เอ่อ... ขอโทษครับ"ฮยอกแจรีบเอ่ยขอโทษทันทีเมื่อเขานึกได้ว่าเขากำลังปฏิเสธคำสั่งของเจ้านาย คนตัวเล็กนั่งห่อไหล่อย่างคนทำอะไรไม่ถูก

"ไม่ต้องกลัวฉัน ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกตอนนี้ ครั้งแรกทำในรถมันไม่สนุกหรอก มันแคบ"ประโยคของทงเฮทำให้ฮยอกแจพอเบาใจขึ้นได้เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าทงเฮกำลังเลี้ยวรถเข้าไปบ้านหลังใหญ่ชนิดที่เหมือนกับถอดแบบมาจากในทีวี แต่แล้วเขาก็เพิ่งฉุกคิดได้

'ถ้าไม่ใช่บนรถ ก็คงในบ้านสินะ'

"สวัสดีค่ะคุณทงเฮ กลับดึกนะคะวันนี้"หนึ่งในสาวรับใช้เอ่ยทักทายนายของเธอพลางรับเสื้อสูทจากมือของชายวัยกลางคน ส่วนฮยอกแจลงจากรถแล้วยิ้มกว้างให้กับคุณป้าคนนั้นตามมารยาท เธอจึงมองเด็กชายด้วยความเอ็นดู 

"นั่นเด็กคนใหม่ ชื่อฮยอกแจ ช่วยไปจัดห้องให้หน่อยก็แล้วกัน แต่คืนนี้เดี๋ยวเขานอนกับฉัน"ทงเฮเอ่ยสั่งด้วยความน่าเกรงขามก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ฮยอกแจต้องอ้าปากร้องโหอีกครั้งกับความหรูหราที่ถูกตกแต่งภายใน เครื่องเรือน เฟอร์นิเจอร์ชั้นดี ถูกจัดเรียงอย่างเข้ากันไปทั้งหมด ไม่ต้องพูดก็พอจะเดาได้ว่าเจ้านายของเขามีฐานะมากแค่ไหน 

ฮยอกแจเดินขึ้นบันไดมาบริเวณชั้น 3 ของบ้าน เจ้านายของเขาพาเดินนำเลี้ยวไปทางซ้ายมีประตูเพียงบานเดียว เมื่อเดินเข้าไปด้านในฮยอกแจถึงกับอ้าปากค้าง ห้องนอนขนาดกว้างชนิดที่ฮยอกแจสามารถวิ่งเล่นได้ กับเตียงหลังใหญ่ที่ดูนิ่มน่านอน แค่ขนาดห้องนอนของเจ้านายเขา มันก็น่าจะใหญ่กว่าพื้นที่บ้านรูหนูเล็กๆซอมซ่อที่เขาเคยอยู่แล้วด้วยซ้ำ ฮยอกแจหยุดยืนตรงหน้าประตู แต่สายตากลับสำรวจไปจนทั่ว เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น ตกแต่งสะอาดตา ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้าคงใช้พื้นที่สำหรับการพักผ่อนเพียงอย่างเดียว ร่างเล็กก้มมองเท้าที่เปรอะเปื้อนของเขาแล้วเขย่งเท้าขึ้นกลัวว่าจะทำให้พื้นห้องนอนของอีกฝ่ายเปื้อนเพราะเจ้าตัว

“แม่บ้านฉันเช็ดบ้านทุกวัน เดินตามสบาย”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นจึงทำให้ฮยอกแจกลับมายืนตามปรกติแต่เท้าเล็กๆก็ยังไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน

"มาตรงนี้"ทงเฮเอ่ยเรียกร่างบางให้ไปนั่งข้างกายเขาที่เตียง ฮยอกแจทำตามคำสั่ง ร่างเล็กๆนั่งลงบนเตียงนุ่ม สัมผัสที่ได้รับทำให้ฮยอกแจต้องลุกขึ้นยืนแล้วนั่งลงไปใหม่

"เตียงนิ่มดีจังครับ บ้านผมไม่มีเตียงนุ่มๆแบบนี้เลย"ฮยอกแจเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนทงเฮต้องจับมือบางให้หยุดตื่นเต้นกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง มือหนานำพามือเล็กมาจับที่ไทด์ ฮยอกแจมองหน้าร่างโปร่งด้วยความไม่เข้าใจ

"ถอดให้ฉัน"

"อ่า...ครับ"ฮยอกแจพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆปลดไทด์สีดำของคนตรงหน้า สัมผัสนุ่มลื่นมือของเนคไทด์ทำให้ฮยอกแจพลิกด้านหลังขึ้นมาดู ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขาอ่านไม่ออกแต่เคยเห็นตามป้ายโฆษณายืนยันได้ว่ามันคงเป็นของแบรนด์เนม 

"ถอดเสื้อฉันด้วยสิ"ทงเฮเอ่ยสั่งต่อเมื่อคนตัวเล็กถอดเนคไทด์ให้เขาเสร็จ มือบางสั่นน้อยๆแต่ก็เอื้อมไปปลดกระดุมให้ร่างตรงหน้าทีละเม็ด ใบหน้าหวานเห่อร้อน ความกระดากอายมันกำลังเล่นงานจนฮยอกแจไม่กล้ามองภาพตรงหน้า ปลายนิ้วไล่สัมผัสไปตามสาบเสื้อแล้วค่อยๆปลดกระดุมออกช้าๆ เมื่อครู่เขาแอบเห็นมัดกล้ามของคนตรงหน้า ช่างแตกต่างจากร่างผอมแห้งของคนไม่มีจะกินอย่างเขาเหลือเกิน 

"อย่างนั้นล่ะ เด็กดี"ทงเฮเอ่ยชมเมื่อฮยอกแจปลดกระดุมเสื้อเขาออกจนหมด แขนแกร่งเลื่อนไปรั้งเอวคอดเข้ามาแนบชิด เมื่อใบหน้าใกล้กันแต่อีกคนยังคงเอาแต่ก้มหน้างุดทงเฮจึงใช้มืออีกข้างเชยคางให้อีกฝ่ายขึ้นมาสบตา 

"กะ...ใกล้เกินไปแล้วครับ"ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นแต่ทงเฮยังคงพันธนาการเด็กน้อยเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี เรียวปากอิ่มแดงเม้มแน่นเข้าหากัน เขารู้แค่ว่าอีกไม่นานริมฝีปากของอีกคนคงเลื่อนลงมาจูบเขาแน่ๆ แต่มันจะถูกต้องจริงๆน่ะหรือ ... ผู้ชายกับผู้ชายจะสามารถมีเซ็กส์กันได้อย่างนั้นหรือ

"เดี๋ยวมันจะใกล้กว่านี้อีก"ทงเฮเอ่ยก่อนจะจัดการประกบจูบกับเรียวปากสีแดงเชอร์รี่ เพียงสัมผัสแผ่วเบาฮยอกแจก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก มือไม้โอนอ่อน อยากจะผลักไสคนตรงหน้าด้วยความตกใจแต่ก็ต้องปล่อยไปเพราะคนตรงหน้าคือเจ้าชีวิต

ทงเฮบดขยี้ริมฝีปากอิ่มเพียงภายนอกจนหนำใจ ปลายลิ้นร้อนจึงค่อยๆชำแรกเข้าไประหว่างกลีบปากอิ่ม ฮยอกแจเผยอรับมันด้วยความไม่เข้าใจ แต่เมื่อรู้ตัวก็ยอมเผลอไผลให้อีกฝ่ายสำรวจหาความหวานจากโพรงปากไปจนทั่ว คนมากประสบการณ์ชักนำเกี่ยวกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็ก ฮยอกแจที่ไม่เคยผ่านรสจูบใดๆมาก่อนจึงครางอื้อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก

"เอียงคอไปทางโน้น อย่าให้ปลายจมูกชนแก้มฉัน หายใจตามปรกติ"ทงเฮละริมฝีปากออกมาสอนคนไร้ประสบการณ์ก่อนจะประกบจูบเข้าไปใหม่ เมื่อฮยอกแจเริ่มปรับตัวได้กับสัมผัสหยุ่นร้อนที่ริมฝีปาก ร่างบางจึงเริ่มตอบกลับด้วยการจูบอีกฝ่ายตอบกลับไปบ้าง ระหว่างนั้นทงเฮก็ไม่รอช้ามือหนาเลื่อนไปบีบเนื้อนิ่มของสะโพกอิ่มผ่านกางเกงเข้ารูป ฮยอกแจที่โดนรุกรานไม่ทันตั้งตัวรีบถดสะโพกหนีสัมผัส แต่เพราะร่างกายที่ถูกโอบรัดไว้จึงไม่สามารถหนีไปไหนได้

ท้ายที่สุดคนตัวเล็กจึงยอมโอนอ่อนปล่อยให้คนแก่กว่าสัมผัสร่างกายได้อย่างตามใจชอบ ทงเฮละริมฝีปากออกแล้วรั้งเอวคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืนหันหน้าเข้าหาเขา มือหนาเลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงสีดำของร่างบางแล้วรูดรั้งมันออกจากกาย สองมือเล็กจึงลนลานดึงเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่ลงมาคลุมหน้าขา ป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเห็นส่วนน่าอายของตน 

"ปิดทำไมล่ะ ยังไงฉันก็ต้องเห็น"ทงเฮเอ่ยอย่างนั้นแต่ฮยอกแจก็ยังคงส่ายหน้ารัว ทงเฮจับมือทั้งสองของอยอกแจให้ละออกจากชายเสื้อ แล้วจับทั้งสองแขนไพล่หลัง จัดการใช้ไทด์ของตนมัดสองมือเข้าไว้ด้วยกัน

"คุณ...คุณทงเฮครับ"ฮยอกแจเอ่ยเรียกอีกคนเสียงสั่น การกระทำที่เหนือความคาดหมายทำให้ฮยอกแจเริ่มกลัว เรียวขาทั้งสองหนีบเข้าหากันแน่นเมื่อทงเฮลากฝ่ามือไปตามขาเรียวของตน 

"อื้ออ..ยะ..อย่า"ฮยอกแจร้องห้ามเมื่อฝ่ามือหนาสัมผัสเข้าที่ชั้นในของเขา สัมผัสเปียกชื้นที่ทงเฮสัมผัสได้ทำให้เขายกยิ้ม 

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้นายมีความสุข”

>NC part<

“อยากให้จูบก็บอกกันดีๆ”

“ครับ...ก็ผมอาย”แก้มแดงๆของฮยอกแจนั้นบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าตัวพูดความจริง ทงเฮมองภาพตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ความใสซื่อของเด็กชายตรงหน้ามันน่าหลงใหลเสียจนเขากลัวว่าตัวเองจะพลั้งเผลอรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า

“ครั้งแรกเจ็บมากไหม”

“เจ็บครับ”

“เหรอ แล้วชอบไหม”ถามพลางใช้มือดันร่างเล็กให้ลงไปนอนกับเตียง แล้วจัดการดึงผ้าห่มที่ถูกอีกคนถีบจนตกไปอีกฝั่งของเตียงขึ้นมาห่มให้เจ้าตัว

“ชอบครับ หน้าที่ของผมมีแค่เรื่องนี้เองเหรอครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อนึกได้ว่าสถานะของเขากับคนตรงหน้าเป็นอย่างไร

“อืม ก็ถ้าฉันอยาก นายก็ต้องทำ”ทงเฮเอ่ยเรียบๆ คำสั่งของทงเฮทำให้ฮยอกแจพยักหน้ารับอย่างเข้าอกเข้าใจ แม้ใบหน้าหวานจะเห่อแดงด้วยความเขินอาย

“ผม...ผมทำได้ดีไหมครับ?”ฮยอกแจเอ่ยถามอย่างมีความหวัง เรียวปากอิ่มแย้มยิ้มน้อยๆส่งไปให้ร่างโปร่งที่นอนเท้าแขนมองหน้าเขาอยู่

.

.

“ห่วย”คำตอบของอีกฝ่ายทำเอาฮยอกแจใจแป้ว รอยยิ้มจางๆหุบลงแทบจะทันที นั่นสินะ ก็มันเป็นครั้งแรกของเขา จะให้ทงเฮมาประทับใจมันก็คงหวังมากเกินไป

“ขอโทษครับ”

“แต่ก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกดี ฉันชอบนายนะ”คำพูดต่อมาของทงเฮทำให้ฮยอกแจกลับมายิ้มกว้างอีกครั้ง

“เป็นของฉันแล้วนะ เด็กน้อย”ทงเฮเอ่ยพลางยีกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู เขาถูกชะตาเด็กน้อยตรงหน้าตั้งแต่แวบแรกที่เห็นรูปภาพที่พนักงานในบาร์เปิดเสนอให้ดู ดวงหน้าหวานๆกับดวงตากลมๆมันดึงดูดให้เขาตัดสินใจที่จะซื้อตัวฮยอกแจตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งเจ้าตัวเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางประหม่า ปากแดงๆที่แวววาวเพราะลิปบาล์มที่เจ้าตัวทามันดึงดูดให้เขารู้สึกอยากบดขยี้ริมฝีปากนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทั้งๆที่พนักงานที่บาร์อธิบายว่าเจ้าตัวเป็นคนพูดน้อย โลกส่วนตัวสูง แต่เขาก็ไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะเป็นอย่างที่บอกไว้ ผิดกันเจ้าตัวกลับยิ้มง่าย พูดเก่ง แถมยอมไว้ใจเขาง่ายๆโดยที่เขาแทบไม่ต้องออกแรงบังคับใดใดกับบทรักเมื่อครู่ด้วยซ้ำ

“ทำไมคุณทงเฮถึงเลือกซื้อผมล่ะครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามตาแป๋ว

“ก็น่ารักดี อยากมีเซ็กส์ด้วย”คำตอบตรงไปตรงมาทำให้คนถามต้องยกมือขึ้นบังแก้มร้อนๆของตัวเองเพราะความเขิน

“ตรงจังเลยครับ”

“แล้วทำไมถึงยอมให้ฉันทำอะไรได้ง่ายๆล่ะ ไม่กลัวเหรอ ครั้งแรกไม่ใช่เหรอไง”

“พี่ฮีชอลบอกว่าถ้าเจ้านายซื้อตัวมาแล้ว ไม่ว่าจะให้ทำอะไรก็ต้องทำ”ฮยอกแจเอ่ยบอกตามที่คิด เขาถูกกรอกหูมาอย่างนั้นทุกวันๆจนรู้ดีว่าหน้าที่สำคัญของสินค้าอย่างเขาก็คือการทำให้คนเป็นนายพึงพอใจมากที่สุดก็พอแล้ว

“คนที่ฉันซื้อมาคราวที่แล้วไม่เห็นจะพูดอย่างนั้น”ทงเฮยกยิ้มมุมปาก

“เหรอครับ คุณเคยซื้อเพื่อนๆผมด้วยเหรอ แล้วตอนนี้พวกเขาไปไหนเหรอครับ”ฮยอกแจถามด้วยความกะตือรือร้น

“ส่วนใหญ่พอฉันเบื่อก็เอาไปขายต่อ”คำตอบของทงเฮทำให้ฮยอกแจรู้สึกผิดหวังไม่น้อย หัวใจดวงน้อยๆรู้สึกเหมือนถูกฝ่ามืออีกฝ่ายบดขยี้แรงๆจนมันแหลก

“เหรอครับ เดี๋ยวคุณก็จะขายผมต่อใช่ไหม”ฮยอกแจถามเสียงอ่อน

“ฉันซื้อนายมาแพง ขอใช้ให้คุ้มราคาก่อนแล้วค่อยคิดถึงเรื่องนั้น”

“แพง? ค่าตัวผมแพงเหรอครับ? จริงเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงซื้อผมมาล่ะครับ? ค่าตัวผมแพงกว่าคนอื่นเหรอครับ?”ฮยอกแจเอ่ยถามต่อด้วยความสนอกสนใจ

“ค่าตัวนายน่าสนใจขนาดนั้นเชียว?”

“ครับ ผมอยู่ที่นั่นเป็นเดือนเลยครับ ไม่มีใครเลือกผม ทั้งๆที่เพื่อนผมมาทีหลังเขาก็ออกไปก่อนผมหมดเลย ผมเลยนึกว่าค่าตัวผมน่าจะตกไปแล้วซะอีก”ฮยอกแจพูดเสียงหงอยเมื่อต้องเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟัง

“แพงที่สุดเท่าที่เคยซื้อมาเลยต่างหาก”

“ขอบคุณนะครับที่ซื้อผมมา”

“ไม่คิดว่าฉันจะใจร้ายกับนายเหรอ?”

“ไม่นะครับ คุณทงเฮออกจะใจดี”ฮยอกแจตอบตามที่คิด

“ถ้าฉันใจร้ายเมื่อไหร่ นายก็คงร้องไห้ไม่หยุดอีกแน่”ทงเฮขู่พร้อมยกยิ้มมุมปาก ฮยอกแจมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ เพราะยังไงเสียเขาก็ปักหลักเชื่อไปแล้วว่าคนตรงหน้าใจดีมากกว่าที่เขาคาดไว้ก่อนหน้า

“คุณทงเฮครับ ผมอยากอาบน้ำ ผมจะไปอาบได้ที่ไหนเหรอครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามทำเอาทงเฮเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กด้วยความสงสัย

“คือ ... มันเหนียว”ฮยอกแจอ้อมแอ้มบอกเสียงแผ่ว คราบความเหนียวที่เลอะเปรอะไปตามตัวและหว่างขาของเขามันทำให้เจ้าตัวรู้สึกไม่สบายตัว

“เดินไหวแล้วหรอ จะไปอาบน้ำน่ะ”

“ทำไมล่ะครับ?”ฮยอกแจเอียงคอมองถาม

“ลองลุกสิ”ได้ยินเช่นนั้นเจ้าตัวก็ค่อยๆยันตัวลุกจากเตียง แต่เมื่อปลายเท้าแตะลงบนพื้น เจ้าตัวก็รู้สึกขาอ่อนไปเสียดื้อๆ ร่างบางล้มลงไปนั่งจุ๊มปุ๊กบนเตียงอีกครั้ง นั่นทำให้ทงเฮหัวเราะร่วน

“หลังจากมีอะไรกันขามันก็อ่อนแบบนี้แหละ อยากอาบน้ำเหรอ ไปสิ เดี๋ยวฉันอาบให้”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่แขนแกร่งจะจัดการช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วเดินเข้าไปในส่วนของห้องน้ำ

อ่างน้ำจากุชชี่ขนาดใหญ่คือสถานที่ที่ทงเฮพาร่างบางไปวาง มือหนาเลื่อนไปกดเปิดน้ำอุ่นให้ไหลเติมเต็มในอ่างก่อนที่ร่างโปร่งจะลงไปนั่งเคียงข้างร่างบาง ฮยอกแจมองการทำงานของอ่างน้ำด้วยความตื่นตาตื่นใจ มือบางเลื่อนไปแตะผิวน้ำที่มีระลอกน้ำที่ดันขึ้นมาเหนือน้ำจนเป็นฟอง

“ผมขอใส่สบู่ได้ไหมครับ ผมอยากให้มีฟอง”

“เอาสิ”เมื่อร่างโปร่งอนุญาตฮยอกแจก็กดสบู่ลงไปในอ่างน้ำเพียงสองปั๊ม เจ้าตัวมองหยดสบู่ที่ละลายไปกับน้ำโดยไร้ฟองอย่างที่ต้องการแล้วก็หน้ามุ่ย

“ทำไมมันไม่มีฟองแบบที่ผมเคยเห็นในหนังเลยครับ”

“ใส่ไปแค่นั้นจะมีฟองได้ไงล่ะ”ทงเฮหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของคนตัวเล็ก

“ผมกลัวมันเปลือง ปกติผมใช้แต่สบู่ก้อนเองครับ”

“ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ จะใช้สบู่เท่าไรก็ได้ เอาให้ตัวหอมๆก็พอ”

“ได้ครับ ผมอยู่ที่นี่ผมอาบน้ำวันละสองครั้งได้ไหมครับ?”

“ถ้าเหนียวตัวหลังทำกับฉันจะอาบมากกว่านั้นก็ได้”

“อ่า..”ฮยอกแจยิ้มเขินกับคำตอบแสนตรงไปตรงมาของคนอายุมากกว่า ยิ่งเห็นเจ้าตัวเขินทงเฮก็ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง ริมฝีปากกดจูบหนักๆที่แก้มนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ฉันชอบนะถ้านายอาบน้ำบ่อยๆ ตัวหอมๆ เวลาทำมันมีอารมณ์มากกว่า เพราะงั้นก็ทำตัวให้หอมๆล่ะฉันจะได้เอาบ่อยๆ”คำพูดของทงเฮครั้งนี้ก็ยังคงทำให้คนฟังหน้าแดงอีกครั้ง แต่กระนั้นฮยอกแจก็พยักหน้ารับเข้าใจในสิ่งที่อีกคนสั่ง

“คุณทงเฮครับ ผมมีคำถาม”

“คำถามเยอะจังนะ”

“ถามไม่ได้เหรอครับ?”

“ถามมาสิ”

“ทำไมถึงอยากให้ผมเรียกคุณว่าแด๊ดดี้ล่ะครับ?”ฮยอกแจเอียงคอถาม

“มันเร้าใจดี ได้ยินแล้วอยากทำแรงๆ”

“อ่า...ครับ”คำตอบแสนตรงไปตรงมาทำเอาคนตรงเล็กหมดคำถามจะถามต่อ ใบหน้าหวานรู้สึกเห่อร้อนไปทั่วแก้มเสียจนคนตัวเล็กต้องยกมือขึ้นถูข้างแก้มแก้เขิน

“อย่าทำหน้าเขินแบบนั้นบ่อยสิ”

“ทำไมเหรอครับ?”

“เห็นแล้วฉันอยากทำอีก”ทงเฮเอ่ยบอกพลางกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา ฮยอกแจเม้มปากเข้าหากันชั่งใจเพียงเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเอ่ยประโยคต่อมาที่ทำให้ทงเฮอึ้ง

“ถ้า...ถ้าแด๊ดดี้อยากทำผม ก็ทำอีกรอบได้นะครับ”

“ท้าทายกันแบบนี้ ไม่กลัวแด๊ดดี้ทำทั้งคืนเหรอ”ทงเฮเอ่ยถามพลางพลิกกายเข้าหาร่างบาง ฝ่ามือสองข้างยันเข้ากับขอบอ่างคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้หนี

“อ่า...ถ้าทั้งคืนผมคงไม่ไหว ...แค่รอบเดียวได้ไหมครับ”ฮยอกแจต่อรองแม้จะรู้สึกเก้อเขิน แก้มขาวนวลทั้งสองข้างยังคงแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยหลุบมองทางอื่นไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ถึงจะรู้สึกอายมากแค่ไหนแต่เขาก็รู้สึกอยากเอาใจทงเฮให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างน้อยๆตอนน้ีทงเฮก็ใจดีกับเขามากกว่าคนอื่นในชีวิตที่เขาเคยพบเจอ

“แด๊ดดี้ครับ”ฮยอกแจเอ่ยเรียกอีกฝ่ายหลังจากที่ร่างโปร่งอุ้มเขาออกมาจากห้องน้ำหลังเสร็จกิจรักร้อนแรงภายในอ่างน้ำ สัมผัสของทงเฮมันหนักหน่วงเสียจนเขาไม่มีแรงเดินกลับไปที่เตียงจนต้องอ้อนขอให้เจ้านายพาเขาออกมาเช่นนี้

“หื้มว่าไง จะต่ออีกรอบเหรอ”

“ผมไม่ไหวแล้วล่ะครับ”ฮยอกแจหัวเราะเขินๆ

“แล้วว่าไง เรียกแด๊ดมีอะไรเหรอ หื้ม”

“ถ้าเมื่อไรที่แด๊ดเบื่อ บอกกันหน่อยนะครับ ขอเวลาให้ผมทำใจก่อนนะ”ฮยอกแจเอ่ยบอกเช่นนั้นก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า ฮยอกแจเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าบ้าบิ่นเอ่ยขอออกไปเช่นนั้น เขาเพียงแค่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาได้รับจากทงเฮในวันนี้มันดีเกินกว่าที่เขาจะปฏิเสธได้ ถ้าเป็นไปได้เด็กที่ไม่มีที่ไปอย่างเขาก็ยังอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับทงเฮไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทงเฮมองเด็กดีในอ้อมกอดของเขานิ่ง เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเพียงใช้ฝ่ามือลูบไล้กลุ่มผมนิ่มเล่นเพื่อกล่อมให้คนตัวเล็กหลับลง เขาไม่แปลกใจเท่าไรนักว่าทำไมฮยอกแจเอ่ยบอกเขาแบบนี้ เขารู้ดีว่าเด็กน้อยทุกคนที่เขาซื้อมาต่างก็ต้องการความอบอุ่น การที่เขาหยิบยื่นความอบอุ่นและเซ็กส์แสนหวานให้กับเด็กน้อยตรงหน้ามันก็แค่หนึ่งในวิธีการสร้างความรู้สึกดีๆ เขาชอบเด็กไร้เดียงสามากกว่าคนที่มีประสบการณ์เพราะมันหลอกล่อง่าย และต่อไปคนที่จะควบคุมฮยอกแจได้ก็มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

“ฮยอกแจ นายจะเป็นของฉัน .. ของฉันคนเดียว”

“ครับ แด๊ดดี้”

Talk'

ขอให้เรื่องนี้ไม่ปลิวนะคะ 5555555

เนื่องในวันเกิดฮยอกแจปีนี้ ... อยากบอกทุกคนว่าขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน 

ขอบคุณที่ยังอ่านฟิคแนน :) รักมากๆนะคะ

ใครอยากเม้ามอย ไปเม้ามอยในสองแท๊กนี้นะคะ #รักหลากรสเฮอึน #daddyproject