ห้องเก็บของรกๆ

ลำดับตอนที่ #25 : The Last of Future

Application [Master]

" มันทำให้ผมเสียพลังงานอย่างไร้ประโยชน์ "

สมัครเป็นมาสเตอร์คนที่เท่าไร? :: 2

ชื่อ-นามสกุล :: เบนจิโระ มาซารุ (Benjiro Masaru )

ชื่อเล่น :: มาซารุ (masaru) 

อายุ :: 18

เพศ :: ชาย

รูปร่างหน้าตา :: ส่วนสูง 183 น้ำหนัก 76 เป็นผู้ชายที่จัดอยู่ในบุคคลหน้าตาดี เค้ามีโครงหน้าทองคำ และรูปร่างสมส่วนไม่ผอมและอ้วนเกอนไป เรือนผมสีดำสนิท ดวงตาสีอำพันเหมือนกับลูกแก้ว ผิวขาวกระจ่างอย่างคนไม่เคยออกแดด ริมฝีปากสีสุขภาพดีโดยไม่ต้องแต่งเสริม 

นิสัย ::                                                          มาซารุเป็นคนขี้เกียจ

มาซารุเป็นคนค่อนข้างขี้เกียจ เขาชอบที่จะนอนอยู่นิ่งๆมากกว่าการขยับตัวไปมา ชอบที่จะกลิ้งไปมาบนเตียงนอนในยามเช้ามากกว่าการลุกขึ้นไปออกกำลังกายยามเช้าหรืออาบน้ำ ชอบอุดอู้อยู่ในบ้านมากกว่าการออกไปเดินเล่นรับแสงแดดด้านนอก เขามักทำตัวเอื่อยเฉื่อยอยู่เสมอ ไม่ว่าตัวเองจะทำอะไรหาใครขอให้หยิบอะไรให้เจ้าตัวมักจะอยู่นิ่งๆประมาณ3นาทีจึงจะเดินไปหยิบมาให้ เค้าจะใช้พลังงานในร่างกายจำนวนน้อยๆหรือจะใช้เมื่อจำเป็นเท่านั้นเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยชอบเสียพลังงานโดยไร้ประโยชน์สักเท่าไร

มาซารุเป็นพวกประหยัดคำพูด

คำพูดถือเป็นสิ่งที่มาซารุคิดว่ามันมักจะทำให้เขาเสียงพลังงานไปอย่างมาก เจ้าตัวจึงมัดจะอยู่นิ่งฟังคนอื่นพูกมากกว่าที่จะแสดงความคิดเห็น หรือหากว่าพูดก็มั้งจะใช้คำพูดสั้นๆและรวบรัดที่สุดซึ่งบางครั้งใครหลายๆคนก็มั้งจะไมาสามารถเข้าถึงสิ่งทีเค้าพูดได้ เจ้าตัวก็หาสนใจไม่ เขาสนแค่ความสบายของตนเองเท่านั้นและ

มาซารุมีรูปร่างที่แสนเพอร์เฟค

ถึงเขาจะเป็นพวกขี้เกียจผู้ชอบอยู่นิ่งแต่แท้จริงแล้วมาซารุเป็นบุคคลที่สามารถเรียกได้ว่าลูกรักของพระเจ้า ด้วยใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกป้นจากมือพระเจ้ามาอย่างดีไม่จำเป็นต้องปรุงแต่งอะไร รูปร่างที่แสนเพอร์เฟคโดยไม่ต้องทาอาหารเสริม ดังนั้นเมื่อเขาเดินไปที่ไหนมั้งจะมีคนเหลียวมองและหลงไหลไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ซึ่งเจ้าตัวค่อนข้างจำรำคาญสายตาเหล่านั้น

มาซารุคือตัวเทนของเลข1

ไม่ถือว่าอวยเกินไปสำหรับตัวเขา ไม่ว่ามาซารุจะทำอะไรเค้ามักจะอยู่ในอันดับหนึ่งเสมอ ไม่ว่าทางด้านกีฬาการเรียน การต่อสู้ เขาเป็นคนที่ถือว่าฉลาดมากคนหนึ่งเลยละ ดังนั้นตัวเขาจึงกลายเป็นศัตรูกับใครหลายๆคนร่วมถึงเพื่อนสมัยเด็กของตนเองด้วย

มาซารุเป็นพวกมีความพยายามสูง

เมื่อไรที่มีสิ่งตัวเขาอยากได้ตัวเขามั้งไขว้ขว้ามาด้วยตัวเองเสมอ มาซารุค่อนข้างหยิ่งในศักดิ็ศรีของตนเองเขาไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใครถึงแม้จะมืดแปดด้านก็ตาม ตัวเขาจะดิ้นรนและไขว้ขว้ามันจนกว่าจะได้มา บางครั้งเพราะพยายามนี้จึงทำให้เค้าทำร้ายใครหลายคนโดยไม่ตั้งใจ

มาซารุคือสุภาพบุรุษหน้าตาย

เจ้าตัวมักจะคงหน้าเรียบๆเอาไว้เสมอ เนื่องจากการยิ้มหรือเศร้าไม่จะให้หน้าของเขาตึงและเสียพลังงานโดยใช่เหตุ อีกเหตุผลหนึ่งคือเจ้าตัวก็แค่ง่วง ให้ยิ้มไปตลอดก็ออกจะเหมือนคนบ้า มาซารุถือว่าเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งเขาจะให้เกรียติแก่ผู้หญิงเสมอ ตัวเขาไม่เคยพูดคำหยาบและไม่เคยแสดงนิสัยก้าวร้าวออกมากซึ่งค่อนข้างแตกต่างก็เพื่อนสมัยเด็กของตัวเอง

ประวัติ :: เกิดมาจากครอบครัวธรรมดาๆไม่ได้ร่ำรวยมากและจนมากถือว่าอยู่ในฐานะกลางๆ เรียนในโรงเรียนทั่วไปเนื่องจากเจ้าตัวไม่ค่อบชอบการแข่งขันในโรงเรียนระดับประเทศ เคยถูกเชิญไปแข่งขันทักษาแต่เจ้าตัวมักจะปฎิเสธเสมอโดยให้เหตุผลที่ว่าขี้เกียจ จนขึ้นม.ปลายครอบครัวได้ส่งตังเองเข้ามาในเมืองซึ่งเจ้าตัวไม่ค่อยชอบทำไหร่นัก ใช้ชีวิตอย่างธรรมดา นอน ตื่น ไปโรงเรียน แล้วกลับคอนโดวนลูปไปเรื่อย เพราะความธรรมดานี้เจ้าตัวจึงไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความตื่นเต้น กลายเป็นคนไม่สนใจอะไร เฉยๆและทำตัวเรื่อยๆ จนวันหนึ่งที่ทำให้ชีวิจแสนเรื่อบเปลื่อยของเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าให้อภัย

ความปราถนาที่อยากจะขอต่อจอกศักดิ์สิทธิ์ :: ไม่มี

ลักษณะการพูด :: แทนตนเองว่า ผม แทนคนอื่นว่า เธอ/นาย เรียกเพื่อนสมัยเด็กด้วยชื่อเล่น และเรียกกิลกาเมซ ว่า คุณ

พูดครับเฉพาะคนที่มีอายุมากกว่า ยกเว้นกิลกาเมซ

                              "สวัสดี"

                              "ผมอยากได้"

                              "แปปนะ"

                              "โทษที"

                              "พูดอะไรครับ?"

ของที่ชอบ :: เตียงนอน จะตัวคล้ายแมวที่พร้อมพุ่งตัวไปหาเหยื่อตลอดเวลา 

ของหวาน เมื่อมองไปที่ตาของเขาจะพบประกายตาด้านใน

ของที่เกลียด :: ผัก เขาคิดว่ามันขม และเหม็นดังนั้นเวลาทำอาหารเขาไม่คิดที่จะซื้อมันมาทำอาหารเลยสักครั้ง

กาแฟ เคนลองชิมครั้งเดียวและเจ้าตัวไม่เคยดื่มมันอีกเลย

*ของเกลียดกับชอบ ไม่แน่ใจว่าเขียนสิ่งไม่สามารถจับต้องได้รึเปล่าเลยขอเขียนสิ่งที่จับต้องได้ไปก่อนนะค่ะ"

สิ่งที่กลัว/แพ้ :: กลัว ตุ๊กตา ยิ่งเป็นตุ๊กตาที่สามารถเปิดปิดตาได้เจ้าตัวยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ จะแสดงอาการประหม่าและไม่เข้าใกล้ แพ้ -

จุดแข็ง :: ความฉลาดเป็นกรดของตัวเอง สามารถแก่สถานการณืได้อย่างรวดเร็วรวมถึงการตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

ทักษะการต่อสู้ที่สามารถล้มคนได้ในจำนวนมากๆ การปรับตัวให้เข้ากับสถานะการณ์ได้อย่างแนบเนียน

จุดอ่อน :: 

สถานที่เสียงดัง หรือที่ๆมีคนพลุพล่าน

ผู้หญิง เนื่อจากเขาเป็นสุภาพบุรุษจึงมักจะออมมือกับผู้หญิงเสมอ

แสงแดด เขาค่อยข้างรำคาญเหงื่อและแสงแดนทำให้เขาเสียพลังงานไปมาก

ความสามารถพิเศษ :: การตอบสนองอย่างรวดเร็วมากกว่าคนทั่วไปจึงทำให้เจ้าตัวสามารถตั้งรับกับอะไรหลายๆอย่างได้ทันที มีการตัดสินใจที่เด็ดขาดและไม่ลังเล

เวทย์มนต์ที่ถนัดที่สุด :: เวทย์มนก่อกวน เช่นการสร้างภาพลวงตาหรือไม่ลบตัวตนของตนเองสักประมาณ 10 วินาที

อาวุธ :: ไม่มีส่วนใหญ๋มักใช้ทักษะการต่อสู้ล้วนๆ

เพิ่มเติม :: มีแมวเลี้ยงที่ตนเก็บได้จากข้างทางชื่อ เนโกะ เป็นแมวขนสีขาวล้วนตัวเมีย ดวงตาสองสี ข้างซ้ายสีอีมพัวและข้างขวาสีฟ้าใส ซึ่งมาซารุดูแลเธอเหมือนเจ้าหญิงคนหนึ่ง

จำลองสถานการณ์ (สำหรับคนที่สมัครบทมาสเตอร์คนที่ 1 และ 2)

ในคืนหนึ่งเวลา 18.00 น ในห้องพักของคอนโดแห่งหนึ่งกลางใจเมือง 

     "นี้เจ้าพันทาง ตื่นได้แล้ว" เสียงทุ้มดังออกมากจากโซฟาสีดำตัวใหญ่ บุคคลที่นั่งอยู่เปล่งเสียงพูดออกมาน้ำเสียงแสดงถึงความหงุดหงิดเล็กน้อย  พร้อมปรายตาไปยังอีกร่างหนึ่งบนเตียงนอน

"..." บุคคลที่นอนอยู่บนเตียงยังคงนิ่งสนิทมีแต่เสียงงึมงับเบาเป็นตัวบอกว่าเจ้าตัวยังไม่ตาย

"เฮ้! ข้าเรียกอยู่นะ ตื่น!" เจ้าของเสียงที่ดังจากโซฟาเริ่มลุกขึ้นยืนและส่งเสียงเรียกที่หนักแน่นกว่าเดิมอีกครั้ง แต่ยังคงไร้การตอบรับจากอีกฝากหนึ่งเหมือนอย่างเคย 

ตึก ตึก ตีก

เจ้าของเสียงเดินเข้ามาใกล้กับเตียงมากขึ้น พร้อมส่งเสียงเรียกแต่ยังคงไร้การตอบสนอง

"ได้ ถ้าเจ้าไม่ตื่นตายมาไม่รู้ด้วยแล้ว" เขาพูดขึ้นพร้อมเรียกมิติสีทองขนาดใหญ่ ดาบพุ่งทยายไปยังบุคคลผู้นอนอยู่บนเตียง

ฉึบ! 

เสียงของดาบปักลงบนที่นอนมันห่างจากร่างที่หลับไหลอยู่เพียงไม่กี่เซน

"ฮ้าว...ทำอะไรของคุณกิลกาเมซ " ร่างบนเตียงค่อยลุกขึ้นพร้อมพูดประโยชน์ด้วยเสียงเนือยๆ

"เฮอะ! กว่าจะตื่นได้นะข้าเกือบจะฆ่าเจ้าตายซะแล้ว" กิลกาเมซพูดด้วยน้ำเสียงประชดเล็กน้อย

"เอาละ! ตอนนี้ข้าหิวมากไปหาอะไรมาให้ข้าซะเจ้าคนน่าสมเพศ!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างคนโมโหหิว พร้อมออกคำสั่งคนตรงหน้า

"หิว ก็ไม่หาเอาเองสิรู้ไหมว่ามันทำให้ผมเสียเวลา ฮ้าว." พูดพร้อมล้มตัวลงตัว

"เฮ้! เจ้าตื่น!!" กิลกาเมซส่งเสียงดังอีกรอบแต่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงเนื่องจากอีกร่างหนึ่งหลับไปเรียบร้อย

"เฮ้อ ให้ตายเถอะเจ้าคนไร้ประโยชน์เอ่ย" เขาเอ่ยพร้อมเดินออกไปจากห้องเพื่อจะไปซื้ออาหาร ณ มินิมาลข้างล่างคอนโด

คุยกับผปค.

สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อมัดหมี่นะคะ ผปค.ชื่ออะไรคะ?

- ชื่อรินค่ะ><

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้ล่ะคะ?

-มีความหลงรักป๋ากิลเหมือนคุณมัดหมี่เลยค่ะ *///*

ลูกของท่านมีสิทธิ์เสียชีวิตได้ทุกเมื่อ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ? เพราะบทมันกำหนดมาแบบนี้

-ได้เสมอค่ะ อย่าให้ลูกตายอนาจก็พอ55555

แต่ไรท์มีสิทธิพิเศษให้กับคนที่ติดตามและมาเม้นอย่างสม่ำเสมอนะคะ คือโอกาสที่จะรอดมีเพิ่มมากขึ้น

-จะพยายามมาเม้นเสมอนะคะ ความกดชอบนิยายเยอะมากบางที่อาจจะไม่เห็น

มีอะไรอยากบอกไรท์ไหมคะ?

-ฝากลูกชายคนนี้ไว้ในอ้อมอกด้วยนะค่ะ><

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ

https://writer.dek-d.com/madmi/story/view.php?id=1648857