คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : SO WHAT? CHAPTER 23
SO WHAT?
CHAPTER 23
ฉันคงจะนอนหลับตาลงอยู่หรอกมีอีกคนมานอนอยู่ข้างๆแบบนี้ฉันเข้าใจว่าเขาอาจจะห่วงหรือกลัวมีพวกสัมภเวสีปีนเข้าบ้านแล้วฉันคิดบ้าๆโดยการแหวกเข้าไปคนเดียวอีกแต่มานอนด้วยกันแบบนี้มัน ไม่มากไปหน่อยหรอฉันแค่กังวล
ตีสอง
ฉันเดินออกจากห้องตัวเองแล้วลงไปด้านล่างก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องแบคฮยอนหมอนี่ไม่น่าระแวงเท่าเซฮุนหรอกฉันล้มตัวนอนบนเตียงข้างๆมันแล้วแย่งผ้าห่มมา ถ้านอนกับเซฮุนตื่นเช้ามาไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง...เพราะฉันเกือบโดนมาแล้วน่ะสิ!!
อึก!!! มันเจ็บไหมเนี่ย!!!! ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนพื้นและไอ้คนที่ถีบแทบไม่ต้องคิดเลยฉันลุกขึ้นแล้วยันเท้ากลับไปจนอีกคนติดกับพนังห้องฉันเดินกลับมาที่ห้องตัวเองก็พบว่าเซฮุนยังนอนอยู่เพิ่งจะหกโมงคงยังไม่ตื่น ฉันเลยต้องรีบพาตัวเองเข้าห้องน้ำทำธุระให้เสร็จ
ฉันว่าตัวเองก็อาบนานนะไหนจะแต่งตัวแล้วจะเป่าผมอีกหมอนี่ยังไม่ตื่นฉันเดินเข้าไปใกล้แล้วสะกิดเบาๆเขากลับนิ่งฉันเลยเอาหมอนข้างมาถือไว้เตรียมฟาดหน้า
“นี่ ไหนว่ามีถ่ายแบบตอนเช้า...”
“ฉันเป็นเจ้าชายนิททรา เธอต้องทำยังไงฉันถึงจะตื่น” เซฮุนพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ทำยังไงงั้นหรอฉันฟาดหมอนข้างเข้าหน้าเซฮุน
เขาลืมตาขึ้นทันทีที่โดน เจ็บละสิ...ฉันรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วไม่ได้กลัวนะฉันแค่ระแวงก็เท่านั้นแต่พอเดินออกมาก็พบว่าพ่อกับแม่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกระเป๋าใบโต
“จะไปไหนกัน”
“ไปเยอรมันไงแล้วอย่าลืมไปอยู่คอนโดเซฮุนหรือบ้านเขาก็ได้” หนูเป็นผู้หญิงนะ “เทากับแบคฮยอนต้องไปด้วย...” อ่าวแล้วใครมันจะอยู่บ้านละ
คงจะมีแค่แม่บ้านที่อยู่ นั้นแบคฮยอนจะไปเดินแฟชั่นหรือยังไงวะน่าขำ...
“ว่าไง” ฉันรับสายจากลู่หานแล้วมองพ่อกับแม่ที่ยืนสวีตกันอยู่ เฮ้อ...
[โทรหาเจ้าของบ้านหรือยัง] จริงด้วยฉันลืมได้ไง
“ยังเลยเดี๋ยวไปโทร”
[เออๆ ได้เรื่องอะไรก็บอกด้วยละ] ทำไมพูดดีแปลกๆปกติถ้าไม่ด่าก็ถากถางจะว่าอยู่ต่อหน้าพนักงานก็คงไม่ใช่ในบริษัทก็มีแต่คนกันเองไหนจะร่วมหุ้นกันเปิดอีก
“เออ รู้ยะ”
ฉันกดวางสายแล้วเข้าไปกอดพ่อกับแม่และเทาส่วนแบคฮยอนก็ปล่อยให้มันยืนเก็กอยู่นั้นแหละดีแล้ว ฉันขึ้นมาที่ห้องเปิดลิ้นชักโต๊ะคอมเพื่อเอาเบอร์เจ้าของบ้านหลังนั้นพอกดโทร
เซฮุนก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันอยู่รอบเอวหยดน้ำเอยู่บนร่างกายเขามัน...ฉันไม่ได้ทะลึ่งนะแต่ไม่คิดว่าหมอนี่จะมีกล้ามหน้าท้องไงฉันเคยเห็นแต่มันไม่ดูดีขนาดนี้แล้วสายตาที่มองมาเหมือนฉันเป็นพวกโรคจิตเลยว่ะเขาปิดนู้นนี่ใหญ่เลยโถ... ฟาย...
“เซฮุนรับโทรศัพท์นายดิ๊ ฉันจะคุยงานเสียงดังน่ารำคาญ” เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วสะบัดผมใส่จนหยดน้ำมันกระเด็นเข้าปากฉันจึงดึงหัวเขาเบาๆ
เซฮุนยกโทรศัพท์ขึ้นมองแล้วหัวเราะไม่รู้หรือไงว่าเพลงนายมันทำฉันเขินนะเว้ย...
“ฮัลโหลว...แต่งงานกันป่ะตัว”
[ฮัลโลว...แต่งงานกันป่ะตัว]
หืม...ถ้าลู่หานไม่เล่นตลกก็คงจะเป็นไอ้คนนี้แน่ที่เล่นฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองก็พบว่าสายที่โทรออกเป็นชื่อ ‘เซฮุน’ จริงๆ
“บ้านนายหรอ” เซฮุนพยักหน้าแล้วโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียง
“เรือนหอของเราไง แล้วไหนละคำตอบ?” เรือนหอ? คำตอบ? นอกจากจะไม่โรแมนติกแล้วยังไม่น่าตอบคำถามสักเท่าไหร่ คิดได้ยังไงวะ “ถ้าเธอคิดสักนิดก็รู้แล้วว่าบ้านนั้นของเราไม่งั้นไอ้ลู่ไม่จ้างเธอหรอก” ของเรา? ของมึงน่ะสิ!
ให้ตาย...ครั้งที่แล้วหมอนี่ขอฉันแต่งงานด้วยหน้าตาเบื่อโลกพอคราวนี้กลับพูดกรอกโทรศัพท์ทั้งที่ฉันอยู่ต่อหน้าแล้วอะไรมันจะแย่ไปกว่าไม่ใส่อะไรเลยนอกจากผ้าสีขาวผืนนั้น
“หรอ ไม่แต่ง” เซฮุนเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงมือฉันไปจูบเขายิ้มออกมาแต่มันจะไม่น่ารักก็ตรงไม่ใส่อะไรเนี่ยแหละ บ้าซิบ
“ฉันจะจับเธอให้ได้เลยยัยยู” ตลก...ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาจับผู้หญิงไอ้ประสาท
“ไปใส่เสื้อผ้าไปฉันรีบไปส่ง” เขาสะบัดมือฉันออกแล้วเดินกระแทกไหล่ไปยังตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยของแพงบอกเลยว่าไม่มีของฉันสักตัว “แล้วจะไปทำงาน”
“ขอยากขอเย็น! อย่าให้ใช้วิธีสุดท้ายนะ” แล้วดูทำคนที่ไหนมันจะอยากแต่งด้วยวะ!
“อะไร” ฉันเดินออกมาหยุดอยู่ประตูแล้วกำลังจะหมุนลูกบิดแต่เสียงที่เขาบ่นมันเข้าโสตประสาทฉันไง
“ทำเธอท้องก่อนแต่งไง ไม่เห็นยาก” คิดได้ยังไงนอกจากฉันจะฆ่าเขาแล้วยังจะระเบิดบ้านหลังนั้นตามไปด้วย
“ประสาท!!”
“ลงไปได้แล้ว” รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแม่ที่ต้องมาส่งลูกตัวโตที่โรงเรียนทุกวันยังไงไม่รู้แล้วเซฮุนก็ยังเฉยสงสัยอยากถูกตบหูใส่มันเข้าไปสิสายเนี่ย “ลงสิวะ”
“...” ฉันแย่งโทรศัพท์ออกจากมือเขาแล้วดึงสายหูฟังตามมาด้วยเซฮุนมองฉันอย่างตกใจก่อนจะทำเหมือนแย่งเมื่อไลน์ดังขึ้นฉันเลยชี้หน้าขู่
[คิดถึงเหมือนกัน] นี่ขนาดยังไม่กดดูนะมันเด้งขึ้นหน้าจอไงแล้วสายตาฉันก็ประทะเข้าพอดีฉันส่งโทรศัพท์ให้เซฮุนคืนแล้วปัดมือไล่แต่ก็ยังเฉย
“ลงไปได้แล้ว...” เย็นไว้...ใครๆก็คิดถึงกันได้...
“ยู...”
“ลงไปได้แล้วฉันรีบ...”
“หอมฉันก่อนสิ” แก้มพองยื่นเข้ามาฉันปลดเบลล์ให้แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะปลดล็อกประตูฝั่งเขาแล้วผลักเซฮุนลง ไม่นานฝูงซอมบี้ก็วิ่งมาฉันจึงโยนกระเป๋ากับหูฟังให้เขาคืนแล้วโบกมือราวนางงามส่งท้าย
‘คิดถึงเหมือนกัน’ ใครวะ!!!
หงุดหงิดอย่างเหลือเชื่อฉันเดินเข้าบริษัทแล้วตรงไปที่ห้องทำงานของลู่หานพอเปิดเข้าไปก็เห็นมันนั่งทำหน้าเหนื่อยๆจ้องโทรศัพท์ตัวเองอยู่ ฉันนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามเขาแล้วโยนแฟ้มใส่ ผู้บริหารก็เถอะ หงุดหงิด!
“เป็นเชี่ยอะไรอีกมึง” เขาถามฉันแล้วโยนกระดาษเปล่าใส่หน้า
“เปล่า...มีงานให้ทำไหมต้องการด่วนๆ” ก่อนที่ฉันจะเผาตัวเอง
“เพราะเธอเนี่ยแหละบริษัทฉันถึงไม่มีงาน ทำบ้าอะไรของเธอวะอาทิตย์เดียวเสร็จๆ”
“แล้วมันไม่ดีหรือไง” คนทำงานก็ต้องทำสิ...แล้วจะปล่อยค้างไว้ทำไมบอกแล้วไงว่าลู่หานมันจ้างฉันมาแพงอย่างเหลือเชื่อเป็นทั้งคนตกแต่งและออกแบบช่วยอย่างฉันนี่หาได้ที่ไหน
“ก็ดี...แต่พนักงานว่างงานหมดแล้วเนี่ย”
“หรอ...แล้วเป็นไรหน้าดูเครียดๆ”
“น้องกูจะแต่งงานแล้ว มึงดูกูสิจูบแรกยังไม่มีเลย” ....
“แหล...” ฉันฟาดกระดาษกลับทันที ไม่เคยจูบละสิแต่เสียบเลยน่ะสิไอ้ห่าไม่เงียบและเสร็จเรียบทุกรายคิดได้ยังไงไม่มีจูบแรก
“เซฮุนน่ะกูขอนะ” ?
“เออ เอาไปเลยไป ไม่ชอบผู้หญิงแล้วอ๋อ” ฉันหันไปถามแต่เขาก็ยิ้มออกมาเพียงแป็บนึ่ง
“มีสามีหมดแล้วกูจะไปคว้าเอามาจากไหน มึงก็อีกคนถ้าว่างนะเสร็จแล้ว” ฉันนวดขมับตัวเองทันที “ว่าแต่เธอเมื่อไหร่จะแต่งน้องฉันแซงแล้วนะเว้ย” แซงไปเถอะยัยใสๆแบบน้องเขาน่ะฉันไม่อยากจะแข่งด้วยหรอก
“ไม่รีบ...หาอยู่”
“แล้วกับเซฮุน” ...ไม่ขอตอบค่ะ
“ไม่รู้ ไม่ชัดเจน หยุดถามทีเถอะ”
“เออๆ นี่ยู อี๋ป๋อฝึกงานอยู่บริษัทกูไม่แวะไปอ่อยหน่อยอ่ะ” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีเขาเรียนวิศวไม่ใช่หรอแล้วทำไมมาฝึกกับไอ้บริษัทนี้
“วิศวไม่ใช่หรอ”
“วิศวก่อสร้างไง เขาทำงานกันเป็นทีมเรื่องฉลาดนี่โง่นัก” ฉันพยักหน้าแล้วลุกออกจากห้องลู่หานแต่ก่อนไปขอตบหัวมันสักที “เชี่ย...”
ฉันเดินมาร้านกาแฟชั้นล่างของบริษัทจะว่าไปออกแบบได้สวยและดูดีซิบหายเลยต้นไม่ประดับยังเยอะอีกรู้สึกอยากได้...
“ลาเต้วิปครีมแก้วหนึ่งค่ะ”
“รอสักครู่นะค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ...” พนักงาน...สวย พูดดีไม่แปลกที่ลู่หานจะมานั่งบ่อยทั้งๆที่สั่งไปกินก็ได้
ฉันเลือกนั่งมุมห้องที่มีกระจกโปร่งแล้วหยิบนิตยสารขึ้นมาดู ปกติไม่อ่านแต่นี่เป็นเซฮุนไงแต่ละรูปถ่ายแน่นหน้าตาอย่างมากหันซ้ายขวาถ่ายสันกรามอาร์ตเชี่ยอะไรฉันไม่รู้หรอกอยู่ๆก็หงุดหงิดฉันเลยโยนลงที่โต๊ะข้างๆแล้วรับกาแฟจากพนักงานที่มาเชิร์ฟกินเผื่ออารมณ์ดีขึ้นหน่อย...
“สวัสดีครับ...” ภาษาจีน...ฉันพูดได้โว๊ย
“ค่ะ”
“เอ่อ ผมพูดอังกฤษไม่ได้ คุณพอฟังผมรู้เรื่องไหม”
“คุณนั่งก่อนสิ” ฉันผายมือให้เขานั่งตรงข้างแล้วเลิกคิ้วถามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจที่ฉันทำ “ฉันพูดภาษาคุณได้ค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหม”
“ว้าว ดีเลยครับ โชคดีจัง ยินดีที่ได้รู้จักครับผมเอ่อเลย์คุณ...”
“อลิซค่ะ” ฉันยื่นมือไปจับแต่ก็ต้องชะงักไว้เมื่อรู้สึกไม่ปกติฉันเห็นชายชุดดำที่ไม่ชอบเอาซะเลยยื่นอยู่หน้าร้านแล้วมองเข้ามาทางด้านใน
ฉันมองคนตรงหน้าที่ดูงงๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้มหัวทักทายสไตล์คนเกาหลี
“ยินดีที่ได้รู้จักครับอลิซ”
“ค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า...” บอกเลยว่าไม่ไว้ใจแม้หน้าตาจะเป็นมิตรก็เถอะและดูไปเขาก็หล่อมากเหมือนกันวะ
“คือผมจะมาให้บริษัทนี้ตกแต่งบ้านให้น่ะครับไม่รู้ว่าต้องดำเนินการยังไง” เขาส่งยิ้มแพรวพราวมาให้มันน่ารักอยู่หรอกแต่หน้าอีกคนที่มาหยุดอยู่ด้านหลังนี่แบบไม่รับแขกสักนิด
“เดี๋ยวกูดำเนินเอง ให้มารอไม่ใช่ให้มาม่อ” ลู่หานที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ดึงแขนฉันลุกขึ้นแล้วนั่งลงแทนเขาตวัดหางตามองฉันเหมือนพยายามไล่
“มีงานที่ชั้นสามรบกวนคุณตรวจให้หน่อย”
“ค่ะ” ฉันเป็นลูกน้องเลยต้องทำตามเจ้านายแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ต้องอยู่ฟังสองคนนั้นพูดกันแม้ว่าเขาสองคนจะใช้คำพูดสุภาพเกินก็เถอะแต่ฉันว่าลู่หานไล่ออกมาก็นับว่าเป็นเรื่องดี
ให้นอนคอนโดหรือบ้านเขาฉันเลือกบ้านยังจะดีกว่าแม่เซฮุนรีบลากฉันเข้าบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอยู่ที่ประตูพ่อเขาไม่อยู่ฉันเลยนั่งเม้าท์เป็นเพื่อนคุณนายสักหน่อยเธอใจดีอ่อนโยนน่ารักและสวยมากทำอาหารก็เก่งใครก็อยากได้เป็นเมียทั้งนั้นแหละก็ไม่แปลกเธอมีเสน่ห์ขนาดนี้...
“หนูยูกินเผ็ดได้ไหมเอ่ย...”
“นิดหน่อยค่ะ ไม่ต้องลำบากก็ได้เดี๋ยวหนูเป็นคนทำเอง” ฉันอยู่ในห้องครัวยืนดูคุณแม่เซฮุนใส่เอี่ยมดูท่านจะมัดด้านหลังไม่ได้ฉันจึงช่วย
“คุณหนูไปนั่งเถอะนะคะ” แม่บ้านหันมายิ้มให้ฉันขณะที่ล้างผักไปด้วย
“ใช่ เดี๋ยวแม่โชว์ฝีมือให้ทานผักผ่อนเถอะ ไม่ต้องเกรงใจนะพ่อหนูโทรบอกเราแล้วจะดูแลอย่างดีเลย”
ฉันมีแม่สองคนแล้วถ้าได้คุณที่สามมาเรียกอีกก็คงไม่ดีเท่าไหร่...
ฉันไม่เคยมาบ้านหลังนี้เลยก็ว่าได้มั้งนอกจากตอนที่ช่วยแม่เซฮุนเป็นลมตอนนั้นฉันรีบเลยไม่ได้สังเกตอะไรมันสวยอบอุ่นและรู้สึกสดชื่นไม่หรูหรารกหูตาเหมือนบ้านฉันแต่รู้สึกสบายกว่าเพราะโปร่งและโล่ง...ชอบอีกแล้วทำไงวะ
“พี่...” ฉันหันไปมองด้านหลังก็พบว่าตัวเองถูกสวมกอดทันทีเลยไม่สามารถเห็นหน้าอีกคนได้แน่นเกินไปแล้ว “คิดถึง” แม้แต่บางคนตอนฉันกลับมามันยังไม่บอกเลย
“หายใจไม่ออก”
“ขอโทษฮะ” เขาผละออกจับแขนสองข้างฉันไว้แล้วสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าจะว่าไปโตเป็นหนุ่มแล้วหล่อซิบหายวายวอดเลยหรือจะว่าสวยมากก็ยังได้ผู้ชายอะไรเนี่ย “สูงขึ้นหรือเปล่า”
“หรอ” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็รู้สึกว่าเซฮุนเริ่มเตี้ยยังไงไม่รู้
“ไม่คิดถึงกันสักหน่อยหรอ”
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มเข้าไปทนไม่ไหวจะทำไง!
ฉันพยักหน้าแล้วลูบแก้มเขาเบาๆเพียงแค่นั้นมันกลายเป็นสีแดงในทันทีอี๋ป๋อดึงฉันไปนั่งที่โซฟาแล้วปิดทีวีให้ฉันดูส่วนเขาน่ะหรอ...ดูฉันแทนทีวีไง
“ไม่เจอตั้งนานสวยเป็นกอง”
“นายก็สวยเหมือนกัน” สวยกว่าที่คิดเลยก็ว่าได้
“อะไรเนี่ย เป็นผู้ชายก็ต้องหล่อสิ” ดูโตขึ้นเยอะเลยแฮะ เขาพาดแขนที่พนักพิงด้านหลังฉันแล้วเอียงหัวมาซบไหล่ “ทำไมถึงมานี่ละ เซฮุนอยู่บ้านพี่ไม่ใช่หรอ”
“พ่อไม่อยู่เลยไล่มาบ้านคนอื่นส่วนหมอนั้นช่างแม่งเถอะ”
“มันทำให้พี่โกรธหรอ”
“เปล่า ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนก็เท่านั้นเอง” มั้งนะ
“อี๋ป๋อไปพิงพี่เขาทำไมลูก พี่เป็นผู้หญิงนะ” แม่เขาเดินเอาคุกกี้มาให้ส่วนคนบนไหล่ก็รีบเอาหัวขึ้นแล้วกดหัวฉันลงที่ไหล่ตัวเองแทน “ใช่มันต้องเป็นอย่างนี้” ตลก...
“แม่ฮะผมขอพี่เขาแต่งงานและพี่ก็ตกลงแล้ว”
“ฮะ โอ้ ดีจังเลย...” ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองทำหน้ายังไงอยู่แต่ไอ้เด็กนี่มันยกมือข้างซ้ายที่มีแหวนของเขาอยู่ใช่แล้ว...ทุกวันนี้ฉันยังใส่อยู่และไม่มีวี่แววว่าจะแกะออกเลย “ถ้าพี่มาได้ยินจะทำไงเราเล่นเป็นเด็กนะ แหวนนั้นของพี่ไม่ใช่หรอ” แหวนเซฮุน?
“ครับ แต่เซฮุนให้ผมแล้วไง อีกอย่างผมเป็นคนใส่ให้ ก็ต้องเป็นคนแต่งสิ” อี๋ป๋อหันมาหาฉันก่อนจะกดปลายจมูกเข้าที่แก้มฉันเลยดันหน้าเขาออกแล้วลุกไปโซฟาอีกตัวบ้านนี้นอกจากน่ากลัวแล้วยังน่าสยองอีกสมาชิกแต่ละคน...
สักพักก็มีมนุษย์หน้าตาตื่นๆวิ่งเข้ามาในห้องรับแขกเขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะสบตาเข้ากับฉันเซฮุนชี้หน้าแล้วเท้าเอวมองอย่างกวนตีน
“ยัยยู เธอมานี่ทำไมไม่บอกวะแล้วยังจะไม่ไปรับอีกปล่อยให้ฉันนั่งรอตั้งห้าชั่วโมง” แค่ห้าชั่วโมงเองจะบนอะไรนักวะ
“แล้วจะรู้ไหม...ไม่โทรมา” ที่จริงฉันไม่อยากจะรับไงมีปัญหาหรอ
“แปดร้อยสายแล้วเธอยังไม่รับเลย!!!”
“โทรศัพท์อยู่ในรถ” อันที่จริงฉันเอามันไว้ในรถต่างหาก
“อ้างนั้นอ้างนี่ตลอด แม่ครับดูเธอทำกับผมดิ” เซฮุนเข้าไปเกาะเกะแม่แล้วชี้มาที่ฉันเลยถูกเขกกะโหลกไปทีหนึ่งก่อนจะหันมาสบตากับน้องชาย
“มองอะไรละ” อี้ป๋อถามขึ้นแล้วลุกมานั่งกับฉัน
“ส้นตีนมั้ง” ทำไมต้องมองหน้าฉันละวะไอ้ส้นตีนเนี่ย!!
“ถ้าลูกสองคนจะเถียงกันก็อย่าทำให้แม่อายแขกคนสำคัญละ” แม่เขาเดินหนีเข้าครัวเหลือเพียงเซฮุนฉันและอี๋ป๋อยังอยู่ในห้องรับแขก
“หิวหรือยังครับ” อี๋ป๋อเลิกสนใจเซฮุนแล้วหันมาถามฉัน
“นิดหน่อย”
“ไม่ให้แดกมานี่ก่อนเลย...”
เขาตรงมาดึงแขนฉันแล้วออกแรงบีบแต่อีกคนที่นั่งข้างๆกลับรั้งแขนไว้บอกได้คำเดียวว่า เจ็บ! สองคนมองหน้ากันสักพักก่อนจะเริ่มออกแรงแย่ง
“ปล่อย แฟนกู”
“บอกเลิกเธอต่อหน้า แล้วมาแสดงเป็นหมาหวงก้าง” ฉันก็คิดอย่างอี๋ป๋อพูดนะแต่ช่วยปล่อยแขนก่อนได้ไหมมันเจ็บ
“เลิกกันแล้วไง ยังรักอยู่...ปล่อย” ฉันหันไปมองเซฮุนทันทีที่เขาพูดจบ บอกรักฉันอยู่หรือเปล่านะ?
“ไม่โว๊ย เลิกแล้วเลิกเลย...”
“เจ็บ...” ฉันน้ำตาจะไหลแล้วยังเชือดเฉือนกันอยู่นั้นแหละ
อี๋ป๋อปล่อยมือฉันออกแรงดึงของเซฮุนทำให้ไหล่ฉันชนกับแผ่นอกเขาจนรู้สึกเจ็บเขาจ้องมองน้องตัวเองแล้วเอาแขนกอดรอบตัวฉันไว้ก่อนจะยกลากฉันอี๋ป๋อทำหน้าตกใจแต่ก็ช้าไปเพราะถูกปิดประตูกระแทกหน้าเซฮุนลากฉันเข้ามาในห้องน้ำอะไรกันเนี่ย
“โกรธอะไรหรือเปล่า” พอปล่อยตัวฉันลงก็เข้ามาเบียดชิดมือสองข้างกักทางไว้ไม่ให้หนี
“ไม่เลย” อึดอัดวะ ฉันหันหน้าไปมองเซฮุนแต่ระยะมันใกล้กันเกินไปฉันเลยต้องหันข้างมองทางเดิม
“แล้วเป็นอะไรตัวสั่น”
“ฉันอึดอัดช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหม” ทำตามก็จริงแต่ก็ยังใกล้อยู่ดีฉันดันหน้าเขาออกให้ไกลกว่าเดิมแต่กลับถูกจับมือสองข้างรวบไว้
ริมฝีปากชมพูกดทับลงมาอย่างรวดเร็วจนฉันแทบกระอักลมหายใจตัวเองเซฮุนเบียดตัวมาชิดเหมือนเดิมเลื่อนใบหน้ากดลงบนเนินอกทั้งที่มีเสื้อปิดอยู่บ้าไปแล้วหมอนี่ปลดกระดุมออก
“อย่า”
“ไม่หย่า” เดี๋ยว... อึ้ง ทึ้ง มันกล้าทำอย่างนี้ได้ยังไง
“อ่ะ เซฮุน น นาย” เขาก้มหน้าชิดก่อนจะกัดขอบบราเซียฉันขึ้นให้อยู่ทรงเดิมหลังจากกดริมฝีปากลงที่ตรงใจกลางทรวงอกเซฮุนเงยหน้ามายิ้มให้ฉันก่อนจะปล่อยมือสองข้างออกจากมือฉัน
รู้สึกว่าทั้งตัวมันชาก็ตอนนี้แหละหมอนี่อารมณ์ดีมากถึงมากที่สุดหลังจากดูด...แมร่งเอ้ยมันติดกระดุมเสื้อให้ฉันแล้วก้มมาจูบที่จมูกเบาๆฉันเลยเอาเล็บข่วนใบหน้าเนียนนั้นแรงๆเป็นไงละ
“นายลานลามฉัน...”
“ไม่ได้ลวนลามสักหน่อย” ยิ้มงั้นหรอ...ไอ้โรคจิตเขาจับหน้าตัวเองแล้วมองกระจกด้านหลังฉันก่อนจะกัดมาที่คอฉันเลยทุบลงที่แผ่นหลังเขาแรงๆ
“อ้างอะไร แล้วที่ทำเรียกอะไรฮ่ะ!!”
“อย่าหงุดหงิดดิ๊ ฉันแค่เช็คขนาด อ๊าก!!!” ฉันดึงหัวเขาแล้วเขย่าพร้อมกับประตูห้องน้ำที่เปิดออกแม่เซฮุนยืนรออยู่แล้วฉันจึงผลักลูกชายตัวดีไปให้เซฮุนเข้าไปกอดแม่แต่ถูกหยิกท้อง
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเข้าไปในครัวหาอี๋ป๋ออย่างน้อยๆเด็กคนนี้มันก็ยังดีกว่าพี่ตรงที่ว่าไม่ล่วงเกินฉันแบบ...ที่ไอ้เซฮุนมันทำ
“...”
“ผมทนไม่ได้หรอกถ้าต้องเห็นพี่อยู่กับเซฮุน...”
“งั้นฉันจะอยู่กับนาย ไอ้ห่านั้นทะลึ่งชะมัด” เขายิ้มออกมาแล้วซบลงไหล่ฉันก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
“มันทำอะไรพี่”
“อย่าพูดเลย หิวมาก”
ความคิดเห็น