คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 22. Beautiful.
22.
ครั้งเเรกของเรื่องบนเตียง เอร๊ย!! บรรยายผิด เข้าข่ายโดนกดเเบนตั้งเเต่เริ่มต้นตอน ครั้งเเรกขอการนอนเตียงเดียวกันต่างหาก ลีทงเฮกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก การที่เราจะนอนหลับบนเตียงเดียวกับใครได้เเปลว่าต้องสนิทสนมและไว้วางใจกันอย่างมาก เขากับโจวคยูฮยอนอยู่ด้วยกันมาก็นาน กัดกันมาจนได้ไปหลายแผล มีสวีทบ้างพอให้กรุบกริบ เเต่ถึงขั้นร่วมเรียงเคียงหมอนทงเฮก็อดตื่นเต้นไม่ได้
แม้เขาจะไปขอหมอนจากรีเซบชั่นมาเพิ่มอีกสี่ใบก็เเล้ว เเต่การที่กั้นตรงกลางเอาไว้เเบบนั้นก็ใช่ว่าโจวคยูฮยอนจะเเปลงร่างเป็นหมาป่าบ้ากามเเล้วทะลายกำแพงหมอนอันเเสนบอบบางมาปล้ำเขาไม่ได้นี่นา
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก โจวคยูฮยอนเเต่งตัวชุดนอนเรียบร้อยเดินมาที่เตียงก็เห็นลีทงเฮนอนหลับตาปี๋ มองเลยไปหน่อยก็ต้องมุ่นคิ้วกับหมอนกองโตที่ขั้นกลางเอาไว้
ไปเอาอิมเมจผู้ชายหมายฟันแปะให้เขา เเล้วก็เหมาเอาเองว่าเรื่องอย่างนั้นจำเพาะเจาะจงต้องทำบนเตียงก่อนนอนหรืออย่างไร ถ้าเขาจะชั่วขืนใจเอาเสียอย่าง ตัวเล็กแค่นั้นจะทานเเรงโจวคยูฮยอนได้ที่ไหนกัน
เเค่คิดว่าอีกฝ่ายกลัวเขาขนาดนั้นเเล้วก็หยุดขำไม่ไหว ร่างสูงเดินไปย่อตัวลงหน้าคนที่ทำเหมือนหลับลึก
“หลับเเล้วใช่มั้ยลีทงเฮ” คยูฮยอนเเกล้งถามแถมยังเสียงหอบฟืดฟาดเหมือนผู้ชายโรคจิตด้วย “หลับเเล้วพี่จะได้ถอดกางเกงนายง่ายๆ”
ทงเฮลืมตาพรึ่บแล้วตะครุบขอบกางเกงนอนทันที
ร่างสูงหัวเราะก๊าก ทงเฮรู้ว่าโดนเเกล้งก็ซัดตาขุ่นจัดมาให้
“นี่ คืนนี้พี่เหนื่อย จะงดจัดกิจกรรมสักวัน เเล้วเราค่อยเริ่มกันพรุ่งนี้นะ”
“วันไหนก็ไม่ยอมทั้งนั้นเเหละฮะ”
เสียงใสว่าเเล้วพลิกตัวหันหนี
“ไม่เคยมีคนเตือนหรอ ว่าอย่าหันก้นให้ผู้ชายหนุ่มที่สุขภาพเเข็งเเรงดี”
ลีทงเฮหันขวับมาทันที เขาเห็นดวงตากรุ้มกริ่มนั่นเเล้วก็ต้องค้อนให้แรงๆ หนึ่งที “ถึงคุณเเม่จะ
บอกให้มาฮันนีมูน เเต่เราก็ไม่ต้องทำจริงก็ได้มั้งฮะ”
“แล้วพี่จะเอาหลานไปฝากคุณเเม่ได้ยังไง” คยูฮยอนถามด้วยเสียงเนิบๆ นุ่มๆ เเถมตาคมก็ยังเคลือบรอยยิ้มไว้ด้วย
“เอาอย่างอื่นไปฝากก็ได้” ทงเฮเถียงมุบมิบ
“กลัวหรอ” คยูยอนนั่งลงข้างเตียง เขาวางคางลงบนที่นอนนุ่มแล้วจ้องมองใบหน้าที่นอนตะเเค
งอยู่บนหมอนอย่างลึกซึ้ง
“พี่ไม่กลัวหรือฮะ โดนทะลายประตูหลังอ่ะ” เสียงใสแหวได้อย่างน่ารักที่สุด พูดเสียเห็นภาพเลยนะเจ้าตัวน้อย
“ไม่เคยโดนซะด้วยเลยไม่รู้ว่าน่ากลัวหรือเปล่า”
ทงเฮยักคิ้วเเล้วเลียปาก “ลองครั้งเเรกดูมั้ยฮะ ทงเฮจัดให้”
“งั้นมาให้พี่สอนก่อนไม่ดีกว่าหรอ ว่าทำยังไงคู่ของเราถึงจะชอบใจ”
ลีทงเฮตีมือเเปะลงบนไหล่กว้างด้วยสายตาเเสนงอน โจวคยูฮยอนหัวเราะเสียงดัง ได้เเกล้งให้เด็กน้อยของเขาแก้มขึ้นสีแดงจัดเเล้วหัวใจมันกระชุ่มกระชวยดี
“นอนเถอะ พี่ไม่กวนเราเเล้ว” เสียงทุ้มว่าอย่างนั้นเเถมใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมยาวที่ตกลงมาระเเก้มใสไปทัดหูให้ด้วย
ทงเฮไม่กล้าสู้ตาคมดุที่เปลี่ยนมาหวานปานใครหยอดน้ำผึ้งลงไปให้นานกว่านี้ ประเดี๋ยวโจวคยูฮยอนยังไม่ทำอะไรเขา เเต่จะเป็นเรานี่เเหละที่กระโจนลงไปให้เจ้าหมาป่าได้งับๆ แล้วเคี้ยวกรุบกรับกลืนลงคอเสียเอง
เสียงเตียงอีกฝั่งยวบลง เขาไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายเอาหมอนออก เมื่อโจวคยูฮยอนเเสดงเจตนาบริสุทธิ์ขนาดนี้ เขาเองก็ควรสบายใจเเล้วหลับตาลงได้จริงๆ สักที
อาจเป็นเพราะช่วงนี้คยูฮยอนมีเเต่เรื่องรุมเร้าให้ต้องใช้สมองไตร่ตรองตลอดเวลา เมื่อมาอยู่ห่างจากเรื่องว้าวุ่นไกลถึงอีกประเทศหนึ่งเเล้วเจ้าตัวเองก็ตัดสินใจจะพักผ่อนให้เต็มที ผลคือเขาหลับลึกจนนอนตื่นสายไปหน่อย ร่างสูงลืมตาขึ้นรับเเสงสลัวภายในห้อง เหลือบมองนาฬิกามันก็ใกล้เที่ยงเเล้ว แต่ที่สายตาเขาไม่โดนทำร้ายด้วยเเดดจัดเพราะลีทงเฮลงม่านไว้ให้ คิดถึงคนที่ร่วมห้องด้วยเเล้วก็ต้องมุ่นคิ้วกวาดตามองไปรอบห้องยังไม่เห็น เเต่เหมือนได้ยินเสียงกุกกักมาจากห้องน้ำ เขาก็ลุกขึ้นไปยืนรอกล่าวอรุณสวัสดิ์ด้วย
ลีทงเฮทำให้คนที่อยู่ด้วยหัวใจเต้นเเรงเสมอ ร่างขาวจัดผุดผ่องราวก่อนมาโจวนาอึนลากไปอบน้ำเเร่เเช่น้ำนมยืนสว่างอยู่ตรงหน้าคยูฮยอน คนตัวสูงกระพริบตาปริบ ออร่าความเซ็กซี่กระเเทกสายตาเขาเหมือนนักมวยที่โดนสอยใต้คางจนมึนงง
รู้เเล้วว่าขาว ทำไมต้องนุ่งกางเกงว่ายน้ำสีสดใสขนาดนั้นเดินไปเดินมาในห้องด้วย
“ตื่นเเล้วหรือครับ” ทงเฮทักอย่างไม่เกรงใจเลยว่าตัวหื่นที่วิ่งวนอยู่ในใจเขามันพร้อมจะกระโจนกันออกมาทำร้าย
คยูฮยอนพยักหน้า กว่าเขาจะหาปากตัวเองเจอก็นาน เลยถามออกไปอย่างกระท่อนกระเเท่น “ทงเฮ...จะไปไหน”
ใบหน้าหวานเลิกคิ้ว เส้นผมสีน้ำตาลจัดเคลียเเก้มใสไว้จนเขารู้สึกอิจฉา จมูกโด่งรั้นเเล้วก็ริมฝีปากสีชมพูเล็กนิดเดียว ลีทงเฮตอนนี้น่ารักมากจริงๆ
“ไปว่ายน้ำ” ไม่พูดเปล่า คนตัวเล็กยังหมุนรอบตัวเเล้วใช้นิ้วชี้สองข้างจิ้มๆ ขอบกางเกงว่ายน้ำสีแดงเเปร๊ดทะลายหัวใจให้คนเห็นมึนเลือดในโพลงจมูกเข้าไปใหญ่
“กางเกงว่ายน้ำทงเฮสวยมั้ย ดีนะที่หยิบติดมาจากบ้านด้วย เพิ่งใส่ครั้งเเรกเลย” ร่างโปร่งอวดด้วยรอยยิ้มเขี้ยวริดรอนพลังงานหัวใจ
“ทำไมไม่เเต่งตัวให้เรียบร้อย” คยูฮยอนเนียนดุไว้ก่อน อย่าให้รู้ว่าเเข้งขาเขาเองนั่นเเหละที่เริ่มอ่อน
คิ้วเรียวขมวดมุ่น หน้าหวานงอง้ำขึ้นมาทันที ก็คุณพี่เขาพูดไม่เข้าหู น้องหนูเลยตั้งท่าจะวีน
“ทงเฮจะไปว่ายน้ำ ให้ใส่สูทเนื้อผ้าวูลลงไปหรอฮะ”
“พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น เเต่ทำไมถึงไม่เเต่งตัวให้เรียบร้อยไปจนถึงสระ”
“สระอยู่ใกล้เเค่นี้เอง เดี๋ยวเอาผ้าขนหนูไปผืนเดียวก็พอ ใส่ไปเยอะเกะกะ ถอดวางไว้ถ้าหายพี่จะซื้อให้ใหม่หรือเปล่าล่ะ”
ซื้อให้สิจ๊ะทูลหัว จะซื้อจนพี่หมดเนื้อหมดตัวก็จะประเคนให้ ถ้าไม่ต้องให้เนื้อขาวๆ ต้องไปล่อตาใครเข้า
“ทงเฮไปก่อนนะฮะ”
เฮ้ย! โจวคยูฮยอนเผลอคว้าข้อมือเรียวไว้เร็วเหมือนใจคิด นอกจากจะไปด้วยชุดล่อกระทิงเปลี่ยวเเล้วน้องยังจะฉายเดี่ยวไม่ให้พี่ไปด้วย!
“ไม่ไปไม่ได้หรอ” ร่างสูงห้ามปากตัวเองไม่ทัน
ทงเฮมุ่นคิ้ว เเต่เห็นสีหน้ากระมิดกระเมี้ยนเเบบที่ไม่เคยปรากฏของผู้บริหารหน้าศิลาปั้น สายตาเจ้ากำมันก็ดันเลื่อนต่ำลงไปราวจะมีเซนส์ นั่นไง งูเหลืือมตัวใหญ่จะพุ่งรัดเหยื่อเเล้ว
“ไปจัดการตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ลีทงเฮขึ้นเสียงสูงพลางสะบัดมือใหญ่ให้หลุดจากการเกาะกุมเขา
“ทงเฮอ่า~” เสียงทุ้มทอดอ้อน ทงเฮก็จะเคลิ้มอยู่หรอก ถ้าไอ้คยูน้อยมันจะไม่ล้ำหน้าออกมาจนเห็นเป็นเงาผ่านกางเกงนอนเเบบนี้
“ไปในห้องน้ำเร็วๆ เลยฮะ” ร่างโปร่งย้ำ
“ทงเฮอ่า~ ของเเบบนี้มันก็ต้องเเก้ที่ต้นเหตุนะ ให้พี่เข้าไปในห้องน้ำ มันก็สงบลงเเค่ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว พอออกมาเห็นก้นขาวๆ ของทงเฮพี่ก็เป็นอีก”
ทงเฮอยากจะกรี๊ด เพียงเเค่คืนเดียวใครเอาเชื้อลามกมาฉีดให้พี่คยูฮยอนของเขา เมื่อคืนมึงยังสุภาพบุรุษจัดอยู่เลยครับโจวคยู ตื่นมาทีเดียวเพี้ยนเป็นสามีตัวจริงไอ้เจี๊ยบได้ไง!!
“ต้นเหตุมันไม่ได้อยู่ทีก้นผม เเต่มันมาจากตัวลามกในหัวพี่ต่างหาก หยุดคิดจะฟันผมสักแป๊บเดี๋ยวมันก็แฟบไปเอง”
“แต่ขั้นนี้เเล้วพี่ว่าคงแฟบไม่ทัน”
“งั้นก็เข้าไปในห้องน้ำ ทำสมาธิจนกว่ามันจะไม่เด้งขึ้นมาอีกรอบเเล้วค่อยออกมา”
คยูฮยอนงอเเง
“ถ้าพี่ไม่เข้าไปเดี๋ยวนี้ ผมจะออกไปล่อผู้ชายด้วยชุดนี้เเล้วนะ”
ร่างสูงหักใจเข้าไปทันทีเพราะกลัวคำขู่เเต่ก็ไม่วายกำชับให้อีกฝ่ายรอเขาก่อน “ห้ามออกไปก่อนคนเดียวนะ ทงเฮเหมือนมะม่วงที่สุกงอม เดี๋ยวมีมดมาตอมพี่ยอมไม่ได้” หลังจากคบชเวซีวอนมาสักพัก เขาก็ติดโรคคำคล้องจองมาจากอีกฝ่ายด้วย
ริมฝีปากบางเป่าลมหายใจฟู่ เกือบไปแล้วลีทงเฮ เกือบโดนเปิดซิงสังเวยกางเกงเเดง
ระหว่างรอ ร่างโปร่งก็เปิดโทรทัศน์เสียงดัง เขาไม่อยากได้ยินเสียงพิศดารทะลุออกมาหรอกนะ เเล้วก็จัดการหากางเกงเล่นวินด์เซิร์ฟที่รัดกุมคลุมไปถึงเข่ามาใส่ ตามด้วยเสื้อยืดสีเข้มอีกตัวด้วย ป้องกันไอ้คนในห้องน้ำมันจะบ้ากามใส่เขาอีก
โจวคยูฮยอนออกมาเห็นเด็กในโอวาทเเต่งตัวเรียบร้อยก็อมยิ้มถูกใจ เดินไปมอบรางวัลให้เเก้มใสๆ หนึ่งที
ตาเรียวค้อนขวับ ไม่พอใจก็จูบ พอใจก็หอมเเก้ม ลีทงเฮมีอะไรที่ไม่เสียเปรียบบ้างมั้ยเนี่ย
คยูฮยอนสวมกางเกงเซิร์ฟเหมือนทงเฮเเล้วก็เสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัว กล้ามหน้าอกที่เรียงตัวกันสวยอยู่หลังเนื้อผ้าบางๆ เล่นเอาตัวหื่นกามย้ายข้างอย่างรวดเร็ว ลีทงเฮเลือดกำเดาจะพุ่งบ้าง
“หวงพี่มั้ย ถ้าหวงพี่จะใส่ให้รัดกุมกว่านี้”
ทงเฮส่ายหน้า อยากโชว์ก็เชิญเถอะ เผื่อทีไอ้คู่ท่ีจูบกันเมื่อคืนผ่านมาเห็น อาจจะเชิญไปอยู่ด้วยกันเสียเลย ทั้งทริปเขาจะได้หมดห่วงไม่ต้องกังวลเรื่องทะลวงประตู
คยูฮยอนเดินกอดคอทงเฮฮัมเพลงมาถึงสระว่ายน้ำโชคดีที่ไม่มีคนเลย เเละทางรีสอร์ทก็อนุญาตให้สวมเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ชุดว่ายน้ำลงได้ตรงใจกับคนขี้หวงเป๊ะ ลีทงเฮมองหน้าอย่างหมั่นไส้ เเต่จังหวะได้เจอสระสีฟ้าสดใสอยู่ในที่ร่มเเล้วสามารถมองเห็นน้ำทะเลได้ชัดเจนราวกับลอยคออยู่กลางมหาสมุทร เขาก็เลิกสนใจไอ้ผู้ชายตัวโตๆ กระโดดตูมลงน้ำทันที
ร่างสูงลงว่ายน้ำเป็นเพื่อนทงเฮ แกล้งสาดน้ำใส่ก็หลายครั้ง โดนเจ้าตัวเล็กเอาคืนก็หลายหนเเต่เขาก็ไม่ยักโกรธ แถมรู้สึกดีอีกที่ได้เห็นหน้าหวานๆ นั้นเเสดงหลายๆ อารมณ์
ทั้งคู่เล่นน้ำกันจนถึงบ่ายก็กลับมาอาบน้ำเเต่งตัวใหม่เพื่อออกไปทานอาหารกลางวันที่ร้านของรีสอร์ท พอเเดดร่มลงนิดนึงคนตัวเล็กก็เริ่มหันรีหันขวาง อาการอยู่ไม่สุขแบบนั้นทำให้คยูฮยอนรู้ว่ากำลังอยากออกเที่ยวอีกแล้วกระมัง
“ไปเดินเล่นมั้ย เเล้วเย็นๆ เรามาพายเรือเเคนนูกัน”
ทงเฮพยักหน้าเร็วๆ พร้อมส่งรอยยิ้มกว้างเเสดงการถูกอกถูกใจให้คยูฮยอนได้รับรู้ ทั้งคู่ออกเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ มีฝรั่งชาติต่างๆ มานอนอาบเเดดอยู่ประปราย บรรยากาศโดยรอบจึงค่อนข้างสงบมองออกไปไกลๆ ก็มีเรือใบหลากสีสันอยู่ลิบๆ ตรงเส้นขอบฟ้า ทงเฮเดินเตะน้ำบ้างวิ่งไล่ปูลมบ้างอย่างสนุกสนาน บางครั้งก็หันมาบอกให้คยูฮยอนถ่ายรูปให้
“เปลี่ยนรูปหน้าจอมือถือกันดีมั้ย” ร่างสูงถามขึ้นหลังถ่ายรูปที่เจ้าตัวเล็กแอคกับน้ำใสๆ เสร็จ
ทงเฮทำตาโตอย่างสงสัยคยูฮยอนเลยเฉลย “ก็ตอนนี้เรารักกันเเล้วนี่ เวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรจะได้ชื่นใจ”
“รูปเก่าทงเฮก็ชื่นใจอยู่เเล้วนะฮะ พี่คยูฮยอนไม่ชื่นใจหรอ” ทงเฮหยั่งเชิงอย่างฉลาด
“ก็...ตอนนั้นมันเหมือนโดนบังคับถ่ายอ่ะ เรายังห่างเหินกันอยู่เลย”
“ขนาดห่างเหิน พี่ยังหอมเเก้มผมโชว์คุณเฮียวริ เเล้วถ้าสนิทสนมพี่ไม่จับผมดูดปากหรอ”
“ก็คิดไว้ว่ารูปนี้จะทำแบบนั้น”
ร่างโปร่งย่นจมูก เก็บลายลามกไม่เคยจะมิด
“ถ่ายใหม่ก็ได้ฮะ แต่คราวนี้พี่คยูฮยอนถือมือถือนะ แล้วไม่ต้องคิดจะทำท่าพิเรนทร์ด้วย”
ผู้บริหารหนุ่มพยักหน้ารับเเล้วก็หยิบซัมซุงกาเเล็กซี่ขึ้นมารอ ทงเฮเอาหน้าเข้ามาใกล้เเต่จังหวะที่นับถึงสามเขาก็หันจมูกไปชนกับเเก้มของอีกฝ่าย
“ทงเฮ!” คยูฮยอนร้องออกมาอย่างตกใจ เเล้วก็เห็นไอ้ตัวเเสบหัวเราะร่วน ทงเฮได้หอมเเก้มคยูฮ
ยอนครั้งเเรกจึงรู้สึกกระดี๊กระด๊ามากเป็นพิเศษ
“ตีตราจอง พี่คยูฮยอนเป็นของทงเฮเเล้วนะฮะ” น้ำเสียงใสบอกทั้งที่ยังยิ้มจนดวงตายิบหยี “เเล้วก็เปลี่ยนเอารูปนี้ขึ้นหน้าจอเลย เวลาใครมาจีบก็ยื่นให้ดู บอกว่ามีเจ้าของเเล้ว”
ร่างสูงเห็นใบหน้าดีใจเหมือนได้รับชัยชนะนั้นเเล้วก็ต้องยิ้มอย่างเอ็นดู เขาส่งรูปนั้นเข้ามือถือลีทงเฮ เเล้วจัดการเปลี่ยนเป็นภาพพื้นหลังให้เสร็จสรรพ
“จะหอมก็บอกกันดีๆ สิ พี่หน้าเหวอ ไม่หล่อเลย”
ทงเฮหัวเราะคิกคัก “รูปเก่าพี่ก็ทำทงเฮหน้าเหวอเหมือนกัน ถือว่าเป็นการเเก้เเค้นนะฮะ”
เอาเถอะคิดจะรักลีทงเฮ ก็ต้องยอมรับนิสัยสู้ไม่ถอยของอีกฝ่ายให้ได้ เเล้วการหนี้เเค้นเเสนหวานที่อีกฝ่ายเอาคืนนั้น เขาเสียเปรียบสักเท่าไหร่กันเชียว
เดินเลยไปอีกหน่อยทงเฮก็ยกนิ้วเรียวชี้ไปตรงหน้า
“กองถ่ายหนัง?”
คยูฮยอนมองตาม เขาเห็นเต้นสีขาวขนาดเล็กตั้งอยู่บนหาดทรายของโรงเเรมใกล้ๆ ทั้งบริเวณกันไว้ด้วยเชือกเเล้วเขียนเป็นภาษาไทย อังกฤษ เกาหลี ว่ากำลังถ่ายทำโฆษณาขออภัยในความไม่สะดวก ร่างสูงกำลังจะชวนลีทงเฮให้เดินหลีกไปอีกทาง เเต่ไม่ทันเเล้วเจ้าตัวซนเดินเลาะขอบเชือกที่กั้นไปใกล้ๆ บริเวณเต้นท์เรียบร้อย
“ทงเฮ” ร่างสูงเรียก “ซนอะไรอีก”
ปากบางเชิดขึ้นนิดๆ อย่างเเสนงอน “ทงเฮไม่ได้ซนสักหน่อย เห็นเค้าเขียนภาษาเกาหลีไว้ เลยคิดว่าน่าจะเป็นกองของบ้านเรา ถ้าได้เจอดาราหรือนักร้องดังๆ จะได้ถ่ายรูปไปอวดคุณดาระกับเฮียวริ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า เขาได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกตามสไตล์ความวุ่นวายในกองถ่ายหนังเป็นภาษาเกาหลีจริงๆ จึงตามใจทงเฮ เดินเลาะกันจนไปถึงด้านหน้าที่มีทีมงานนั่งอยู่จำนวนหนึ่ง
โจวคยูฮยอนมุ่นคิ้ว ถ้าสายตาเขาไม่เพี้ยนคนที่นั่งอยู่ในเต้นท์มันคุณเบ็คเเตฮีฝ่ายการตลาดอาวุโสของโจวเรสซิเดนท์ บริษัทในเครือโจวพร็อพเพอร์ตี้ ที่ดูเเลรีสอร์ทเเละเซอร์วิชอพาร์ทเม้นตามหัวเมืองท่องเที่ยวใหญ่ๆ นี่นา สมองอันชาญฉลาดของผู้บริหารหนุ่มหมุนติ้วๆ ประมวลผลได้ว่าทีมงานที่มาถ่ายโฆษณาให้คงไม่พ้นมาจาก G Advertising แล้วไอ้หนุ่มหน้าจืดที่ชอบยุ่มย่ามกับลีทงเฮคงไม่โผล่มาด้วยหรอกนะ ทางทีดีลากไอ้ตัวเล็กให้ไปไกลๆ ก่อนดีกว่า
“เป็นดาราฝรั่งเราไปกันเถอะ” เสียงทุ้มโกหกไปก่อน เเต่ทงเฮที่ชะเง้อชะเเง้คอมองกลับยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่
“ชื่ออะไรฮะ พี่รู้รึเปล่า ดาราฝรั่งทงเฮก็ชอบ”
“อย่าวุ่นวายเค้าเลย ดูหน้าตาเคร่งเครียดกันออก”
“อุตส่าห์เจอกองถ่ายเกาหลีที่ประเทศไทยพี่ว่ามันไม่ใช่พรหมลิขิตหรือฮะ อย่างน้อยเราก็น่าจะทักทายเค้าหน่อย”
โจวคยูฮยอนเหนื่อยใจ บทจะดื้อก็ห้ามไม่อยู่เเล้วเรื่องมนุษยสัมพันธ์ดีก็ไม่มีใครเกินลีทงเฮหรอก สงสัยเขาคงจะยื้อยุดกันอยู่นานไปหน่อยคุณเบ็คเเตฮีเดินตรงมาเเล้ว
“สวัสดีครับคุณคยูฮยอน”
สิ้นเสียงทุ้มของชายวัยกลางคน ทงเฮก็หยุดงอเเงเเล้วหันหน้ามามองผู้ชายตรงหน้าทันที
“มาพักผ่อนหรือครับ” เบ็คเเตฮีถามด้วยรอยยิ้ม เขาชื่นชมความเก่งของบุตรชายคนเล็กตระกูลโจวมานานเเล้ว เเต่เนื่องด้วยอยู่ในบริษัทย่อยจึงไม่เคยร่วมงานกัน เเต่ก็มีทักทายกันบ้างเวลาที่อีกฝ่ายมาดูงานหรือเจอกันในลิฟต์ของตึกสำนักงานใหญ่
“ครับ” คยูฮยอนรับด้วยรอยยิ้มกว้างสวมมาดผู้บริหารได้อย่างเเนบเนียนทันที “คุณเบ็คมาทำงานหรือครับ ถ่ายโฆษณาโครงการไหนครับ”
“รีสอร์ทใหม่ที่เกาะเชจูครับ เเต่พอดีช่วงนี้ท้องฟ้าเกาหลีไม่เป็นใจเลยมาถ่ายกันไกลหน่อย”
ร่างสูงพยักหน้ารับ ทงเฮมองสองคนสนทนากันก็พอจะจับความได้ หน้าอีกฝ่ายเขาก็คุ้นอยู่เเต่นึกไม่ออก
“นี่ลีทงเฮครับ ทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดกับผมเอง” คยูฮยอนเเนะนำ เบ็คเเตฮีฉีกยิ้มกว้างทันที
“ผมจำได้ครับ คู่หมั้นนายน้อย ตอนงานวันเกิดคุณนาอึนประกาศ เเถมพวกสาวๆ ในเเผนกก็พูดถึงกัน”
ลีทงเฮหน้าร้อนฉ่า เอาเเล้วไง ข่าวเขาไปไกลจริง ติดยี่ห้อคู่หมั้นโจวคยูฮยอนเเบบไม่คิดให้โอกาสนอกใจหรือมีชู้กับเขาเลย
คยูฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเเนะนำต่อ “ทงเฮ นี่คุณเบ็คเเตฮี ฝ่ายการตลาดอาวุโสของโจวเรสซิเดนท์”
ทงเฮโค้งทักทาย เขานึกออกเเล้วว่าอีกฝ่ายทำงานอยู่บริษัทย่อย สำนักงานก็อยู่ชั้นล่างจากเเผนกเขาน่าจะเป็นชั้นที่ 2 กับ 3 ของตึกโจวพร็อพเพอร์ตี้ ส่วนที่เขาทำงานนั้นอยู่ชั้นสูงกว่าจึงทำให้ไม่เคยเจอหน้ากันเลยเเต่ก็เคยเห็นอยู่ในผังการทำงานของนิตยสารบริษัท
ทั้งสามคนพูดคุยกันสักพักก็มีคนของบริษัทโฆษณาเดินมาตาม แล้วทงเฮก็เห็นสิ่งที่โจวคยูฮยอนไม่อยากเห็น
“คุณดงยอง!!” เห็นธรรมดายังพอว่า เจ้าตัวเล็กโบกไม้โบกมือเเถมเรียกเสียดังลั่น
“กองเลิกแล้วค่ะ” พอดีกับที่ฝ่ายดูเเลลูกค้าของบริษัทโฆษณาเดินเข้ามารายงานเบ็คเเตฮี อีกฝ่ายพยักหน้ารับ
“คุณคยูฮยอนครับ คืนนี้เราจะมาปาร์ตี้ปิดกองกันที่หน้าหาด ถ้าว่างก็เชิญสิครับ”
นายน้อยตระกูลโจวจะปฏิเสธ แต่เสียงใสๆ ก็ทะลุกลางปล้องขึ้นมาซะก่อน
“ทงเฮจะมา” ไม่พูดเปล่า มือน้อยเกาะชายเสื้อเชิ้ตร่างสูงหมับ กระตุกเบาๆ พร้อมช้อนตาอ้อนตามสูตรละลายหัวใจชายที่นายเอกกะโปโลมักจะเป็นโดยไม่มีใครต้องสอน
“มานะฮะพี่คยูฮยอน”
แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาจะปล่อยให้น้องหนูต้องมาอยู่ท่ามกลางสายตาไอ้คุณดงยองที่เดินยิ้มเเก้มปริเข้ามาเสนอหน้าอย่างรวดเร็วด้วย
“สวัสดีครับคุณทงเฮ หายเจ็บเท้าเเล้วหรอ”
“หายเเล้วครับ ดีใจจัง อุตส่าห์มาเจอคุณดงยองที่นี้พรหมลิขิตมากๆ เลย”
คยูฮยอนหันมาส่งสายตาดุใส่ ไปพูดเรื่องพรหมลิขิตกับผู้ชายอื่นได้ยังไง
“คุณดงยองมาทำงานหรือครับ” ทงเฮผู้ไม่ได้รับรู้ถึงกระเเสลมหึงก็ยังมนุษย์สัมพันธ์ดีต่อไป
“เปล่าหรอกครับ โฆษณาตัวนี้ทีมอื่นทำ แต่ผมเห็นว่าบินมาถ่ายถึงภูเก็ตเลยขอลาพักร้อนตามมาดูด้วย”
“งั้นเดี๋ยวผมเพิ่มคอนโดฯใหม่อีกสักสามสี่โครงการดีมั้ยครับ ทีมคุณดงยองจะได้ไม่ว่างมาก” คยูฮยอนเอาตัวเขาไปร่วมบทสนทนาเเล้ว
“อ้าว สวัสดีครับคุณคยูฮยอน มัวเเต่คุยกับคุณทงเฮเพลินจนลืมทักเลย”
ร่างสูงคิ้วกระตุก เขาเปลี่ยนใจไม่เพิ่มงานให้คุณครีเอทีฟแล้วเเต่เปลี่ยนไปใช้บริการเอเจนซี่เจ้าอื่นเลยดีกว่า ไอ้ตัวเล็กจะได้ยุติความสัมพันธ์ที่ทำให้เขาหงุดหงิดแบบนี้ไปเลย
“สวัสดีครับคุณดงยอง” เสียงทุ้มทักตามมารยาท
“เเล้วนี่มาพักผ่อนกันหรือครับ” ครีเอทีฟหนุ่มถาม
ทงเฮพยักหน้ารับ เเต่คยูฮยอนกลับยื่นเเขนไปโอบไหล่อีกฝ่ายมาจนชิดตัว เเถมยังตอบไปด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจนลีทงเฮต้องซัดสายตาขุ่นให้ “มาปั๊มลูกครับ”
“มาพักผ่อนน่ะถูกแล้ว” ทงเฮหันไปเถียงเสียงเเข็ง
“ก็เเม่พี่อยากอุ้มหลาน”
“บ้า! เเล้วทงเฮจะเอาช่องไหนไปเบ่งให้ลูกพี่ออกมาล่ะ”
ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าโลกส่วนตัวไปมากกว่านี้ เบ็คเเตฮีจึงกระเเอมขึ้นเป็นสัญญาณว่ายังมีเขาและดงยองยืนอยู่ด้วยบนหาดด้วย
“เอ่อ คุณทงเฮครับ ปาร์ตี้เราจะเริ่มหนึ่งทุ่ม ตรงบริเวณนี้เลยนะครับ”
ดงยองเห็นลูกค้าพูดเรื่องปาร์ตี้ ก็เลยรีบผสมโรง “เราสั่งให้โรงเเรมเตรียมอาหารทะเลสดๆ ตัวใหญ่ๆ ไว้เเล้วครับ รับรองไม่ผิดหวัง เเถมยังมีโชว์ที่ทางโรงเเรมจัดมาให้ด้วยนะครับ”
ทงเฮตาพราว เรื่องสนุกๆ เขาชอบ หน้าหวานหันไปมองคนตัวสูงๆ ข้างๆ สองมือก็ยังกระตุกชายเสื้อเชิ้ตไปด้วย
“นะฮะ คืนนี้ทงเฮขอมานะ”
คยูฮยอนผ่อนลมหายใจอย่างยากลำบาก เปลี่ยนจากกระตุกเป็นกระชากให้ขาดเเล้วเรามาทำกิจกรรมที่ไม่ต้องใช้เสื้อผ้าเป็นส่วนประกอบกันน่าจะดีกว่า เขาหักใจทำร้ายตาใสๆ นั่นได้ที่ไหน ยิ่ง
ปากสีชมพูบอบบางขยับน้อยๆ เเถมยังมีเสียงอ่อนเสียงหวาน ‘น๊า...นะ’ เป็นซาวด์ประกอบ ให้เขาใจหินกว่านี้อีกสักสิบเท่าร้อยเท่าก็สาบานว่าปฏิเสธลีทงเฮไม่ลงจริงๆ
“มาก็มา”
“เย้!!” คนรักเขากระโดดตัวลอยชูสองมืออย่างกับเด็ก สงสัยกลับไปเขาต้องเช็คกับซีวอนให้เเน่ใจเเล้วว่าลีทงเฮอายุ 25 จริงๆ ไม่ใช่เเค่เด็ก 4-5 ขวบ
ร่างบางทำตัวน่ารักโดยการเกี่ยวเเขนร่างสูงหมับ ซบเเก้มออเซาะพอเป็นพิธี เเถมด้วยคำชมให้อีกฝ่ายได้ชื่นใจอีกหน่อย “พี่คยูฮยอนน่ารักที่สุดเลยฮะ” ท่าทางคนที่โดนเด็กอ้อนเอาเสียอยู่หมัดท่าจะเป็นนายน้อยโจวเองเสียเเล้วกระมัง
หลังจากนั้นทงเฮก็ชวนคยูยฮอนกลับไปพายเรือเเคนนูตามที่ได้วางเเผนกันไว้ครั้งเเรก แล้วก็กลับมาอาบน้ำเเต่งตัวเตรียมไปปาร์ตี้ สาเหตุหนึ่งที่ทงเฮพยายามหากิจกรรมมาทำเยอะๆ ก็หวังจะได้ไม่ต้องมีเวลาอยู่ในห้องนอนกันสองต่อสองกับคนตัวสูงมากเกินไป และหลอกให้พายเรือหลายๆ เที่ยวเผื่อว่าพลังงานความฟิตปั๋งมันจะลดลงไปบ้าง เหนื่อยมากๆ จะได้สลบไปเลย ทั้งหมดทั้งมวลมันไม่ได้เพื่อความสนุกของลีทงเฮเลยสักนิด เเต่ทำไปเพื่อผ่อนคลายให้พี่คยูฮยอนทั้งนั้น สมองจะได้ไม่หมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่ามากเกินไป
ลีทงเฮสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำทะเลสดใสเข้าคู่กับโจวคยูฮยอนที่สวมเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงขาสั้นเดินลัดเลาะตามเเนวชายหาดเพื่อไปยังงานปาร์ตี้ที่โรงเเรมข้างๆ ยังไม่ทันถึงงานก็ได้ยินเสียงร้องรำทำเพลงดังกันมาเเต่ไกล ทงเฮจูงมือคยูฮยอนเดินลิ่วๆ ไปอย่างร่าเริง พอเห็นทั้งสองคนเดินมาดงยองก็รีบออกมาต้อนรับพร้อมกับหญิงสาวน่าตาน่ารักอีกคนที่ทำหน้าที่เป็นฝ่ายดูเเลลูกค้า เธอทราบจากเพื่อนครีเอทีฟว่าคยูฮยอนเป็นผู้บริหารของโจวพร็อพเพอร์ตี้ที่เป็นลูกค้ารายใหญ่จึงเข้ามาดูเเลอย่างดี
เบ็คเเตฮีกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายการตลาดอีกคนเดินเข้ามาทักทายทั้งคู่เเล้วเชิญไปนั่งโต๊ะร่วมกัน พอนั่งลงพนักงานโรงเเรมที่ได้รับการไหว้วานจากเอเจนซี่โฆษณาให้ดูเเลเรื่องอาหารของโต๊ะนี้เป็นพิเศษก็เดินนำกุ้งย่างตัวใหญ่หอมกรุ่นมาเสริฟ กลิ่นถ่านอ่อนๆ ผสมกับน้ำจิ้มซีฟูดยิ่งช่วยเพิ่มความน่ารับประทาน เเต่เพราะเเขกทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติทางโรงเเรมจึงเตรียมน้ำจิ้มที่มีรสหวานมาให้ด้วย
คยูฮยอนกวาดตามอง คนที่อยู่ในงานมีประมาณยี่สิบคน คาดว่านอกจากพวกที่มาทำงานเเล้ว คนในบริษัทโฆษณาลางานเเล้วตามมาพักร้อนด้วยจำนวนหนึ่งเหมือนดงยอง
“กลับเมื่อไหร่ครับ” ร่างสูงถามพนักงานของบริษัทในเครือตัวเอง
“พรุ่งนี้สายๆ ครับ”
“กลับกันหมดเลยหรือเปล่าครับ”คยูฮยอนอยากจะถามไปตรงๆ ว่าดงยองกลับรึเปล่ามากกว่า เเต่ก็กลัวว่าทงเฮจะจิ๊จ๊ะใส่อีก
“พวกทีมกับนักเเสดงกลับหมดครับ ยกเว้นบางคนที่เขาลามาพักร้อนอาจจะยังอยู่ อันนี้ผมก็ไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกัน”
ชายหนุ่มพยักหน้าทั้งที่ในใจนึกหงุดหงิด เขาอวยพรให้อีกฝ่ายเดินทางโดยสวัสดิภาพก่อนจะหันไปสนใจคนที่มาด้วยกัน กำลังจะเเกะกุ้งเอาใจก็มีมือของใครบางคนยื่นจานที่มีทั้งหมึก ทั้งปู เเละกุ้งที่เเกะเรียบร้อยเเล้วมาให้ทงเฮตัดหน้าเขาเเบบพอดีเป๊ะ
“ทานสิครับคุณทงเฮ อร่อยมากทุกอย่างเลย”
โจวคยูฮยอนคิ้วกระตุกรอบสองของวัน สงสัยไม่ต้องรอให้กลับไปถึงโซล เดี๋ยวเขาจะต่อสายตรงโทรหาโจวเเทซองให้เปลี่ยนบริษัทโฆษณาของทุกกิจการในเครือเดี๋ยวนี้เลย
“หิวน้ำ” ทงเฮหันมาอ้อนเอากับเขา “พี่คยูฮยอนไปหยิบให้หน่อย” ใบหน้าหวานพยักเพยิดไปที่บาร์เครื่องดื่ม
ร่างสูงถอนใจ ทำไมไม่ให้คนที่เอาหมึก ปู กุ้งมายื่นให้ไปเอาเล่า อุตส่าห์ใช้เขาไปเพื่อเปิดโอกาสให้ก้างเข้ามาขวางคออีกนะ
เบ๊คเเตฮีทำท่าจะลุกไปเอาให้เอง เเต่คยูฮยอนก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่อยากใช้งานลูกน้องเกินหน้าที่เเถมอีกฝ่ายก็สูงวัยกว่าเขามาก ผู้บริหารหนุ่มจึงลุกไปเอง ไม่นานก็กลับมาพร้อมน้ำเปล่าสองเเก้ว เเถมไอ้คุณดงยองก็เชิญตัวเองนั่งลงตรงอีกข้างของลีทงเฮเรียบร้อยเเล้วด้วย
ไม่รู้หรืออย่างไรว่าการที่ลีทงเฮมาฮันนีมูนกับเขาก็หมายความว่าทั้งสองคนคบหากันอยู่ เเละถ้ายังเจ๋ออยู่เเบบนี้ก็เเสดงว่าอยากจะเป็นชู้เเล้ว
“ทำไมเอาน้ำเปล่ามาให้ละฮะ ทงเฮเห็นว่ามีค็อกเทลด้วยนี่นา”
“น้ำเปล่าดีเเล้ว”
ร่างโปร่งเม้มปาก เเต่ก็ไม่อยากเถียงให้มากความเพราะกำลังสนุกกับเรื่องที่ดงยองเล่าให้ฟัง
“คุณทงเฮอยากดื่มค็อกเทลหรือ เดี๋ยวผมไปเอามาให้” ครีเอทีฟหนุ่มพูดเสียงเบา คยูฮยอนจึงไม่ได้ยินด้วยว่าอีกฝ่ายพูดอะไร
เบ็คเเตฮีที่มีใจนิยมชมชอบความสามารถของเจ้านายอายุน้อยเลยถือโอกาสที่ได้นั่งรับประทานอาหารร่วมกันชวนคุยเรื่องธุรกิจเสียเลย คยูฮยอนเองก็รู้จักการเอาใจลูกน้อง จึงเป็นคู่สนทนาที่ดีให้อีกฝ่าย
ทงเฮเห็นร่างสูงคุยอย่างออกรสเขาก็เเลบลิ้นเเล้วหันหน้าหนี เเอบดื่มค็อกเทลที่ดงยองเอามาให้เงียบๆ
รสหวานอมเปรี้ยวของน้ำผลไม้สีชมพูสวยผสมกับความร้อนเเรงของว้อดก้าเเบบครึ่งต่อครึ่งเล่นเอาคนหน้าหวานต้องหลับตาปี๋ พอรสจัดจ้านของเเอลกอฮอล์เข้มข้นวิ่งพล่านไปทั่วกระเพราะ ดวงตาเรียวก็เปิดออกพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อร่อย!”
“งั้นเดี๋ยวผมไปเอามาให้อีกนะครับ” ดงยองเอาใจ
“ขอเเก้วโตๆ เลยคุณดงยอง” ทงเฮสั่งอย่างชอบใจ ระหว่างรอเขาก็จิ้มกุ้งเข้าปากบ้าง เงี่ยหูฟังบทสนทนาของคุณผู้บริหารหนุ่มบ้าง โจวคยูฮยอนนี่มีความรู้ลึกซึ้งจริงๆ
ไม่นานทงเฮก็ได้ค็อกเทลเเก้วใหม่ เขาจิบเบาๆ สลับกับการรับประทานอาหาร เสียงร้องรำทำเพลงที่เป็นดนตรีสดในตอนเเรกเริ่มเเทนที่ด้วยเพลงจังหวะสนุกสนานที่มักเปิดตามสถานที่ท่องเที่ยว
กลางคืน หลายคนที่กำลังกรึ่มๆ เลยเริ่มลุกออกมาวาดลวดลายที่กลางฟลอร์เเล้ว
ลีทงเฮดื่มค็อกเทลอีกรวดเดียวหมดแก้ว เเล้วหันมากระตุกเเขนเสื้อคยูฮยอนยิกๆ
“ทงเฮไปเต้นนะฮะ”
คยูฮยอนไม่ทันอนุญาตไอ้ตัวเล็กก็วิ่งปรู๊ดไปกับดงยองแล้ว สรุปว่าหันมาบอกเขาให้เเค่พอเป็นพิธีใช่มั้ย จะได้ไม่โดนดุว่าไปไม่บอก
จังหวะมันส์แบบนี้ทงเฮหยุดสเต็ปที่เท้าเเล้วห้ามไม่ให้สะโพกขยับไม่ได้จริงๆ เเล้วเพื่อนใหม่มันก็เกิดขึ้นได้เสมอ ในวงเหล้ากับฟลอร์เต้นนี่เเหละสนิทกันเร็วนัก
ร่างสูงเห็นว่าอีกฝ่ายยังอยู่ในสายตาก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปห้าม เขาหันมาจิบน้ำพร้อมลงมือทานอาหาร เบ็คเเตฮีก็ยังหาหัวข้อสนทนาใหม่ๆ มาคุยได้เรื่อยๆ
ลีทงเฮเป็นประเภทฆ่าได้หยามไม่ได้ เมาไม่ว่าเเต่ถ้าไม่หมดเเก้วนี่มีเคือง พอมาเจอกับพวกบันเทิงชนอย่างคนที่ทำงานในเอเจนซี่โฆษณาที่รักการปาร์ตี้เป็นชีวิตจิตใจ ความสนุกจึงฉุดให้ร่างโปร่งขาดสติ
เวลาคนเมาๆ มักจะมีมนุษยสััมพันธ์ดีกว่าปกติ โยกย้ายส่ายเอวไป ลีทงเฮก็ on the rock ไปหลายเเก้ว ใครท้าชน คนตัวเล็กก็ไม่หวั่น เเถมเเต่ละเเก้วที่มีคนมาเสริฟให้ก็เหล้าเพียวใส่น้ำเเข็งก้อนเดียวบ้าง เหล้าหลายฝากับโซดาครึ่งเเก้วบ้าง ไอ้ประเภทเจือจางนี่เห็นทงเฮจะไม่ได้รับมาถือ
ยิ่งดึกเพลงก็ยิ่งมันส์ขึ้นเรื่อยๆ คยูฮยอนเริ่มรู้สึกว่าไอ้ตัวเล็กเขาหายไปในกลุ่มนักเต้นเท้าไฟนานเเล้ว จึงขอตัวลุกไปตาม
ทงเฮกำลังเสต็ปท่าเด้งเป้าราวกับเข้าทรงไมเคิล เเจ๊คสันได้ทรมานหัวใจชายมาก ผิวขาวๆ บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีเเดงไปหมดเเล้ว ตาเรียวก็ฉ่ำเชียว ตัวเล็กคงร้อน เพราะชายเสื้อเชิ้ตยาวๆ โดนรั้งขึ้นมาผูกโชว์หวิวซะงั้น พี่รู้ว่าเอวน้องคอดและขาวเเต่ก็ไม่ต้องบอกต่อใครได้มั้ย
เเล้วใครสั่งใครสอนให้ส่ายเอวไปทำหน้าพริ้มไป ถึงจะน่ามองมากเเต่น้องช่วยไปกระทำต่อหน้าพี่คนเดียวสิครับ
...หวง...คำเดียวที่โหมเเรงอยู่ในอารมณ์ตอนนี้ เเต่ผู้บริหารหนุ่มก็พยายามเย็นลง เขารู้ว่าลีทงเฮเมา เเล้วคนที่ไม่ตามมาดูเเลน้องตั้งเเต่เเรกก็เป็นเขาเอง แต่โจวคยูฮยอนก็อดกุมขมับ อยากจะหามือดมจริงๆ ว่าใครมอมเหล้าอีหนูเขาเนี่ย
“ทงเฮ” ร่างสูงเดินฝ่าวงล้อมเข้าไปจนถึงตัวอีกฝ่าย สิ่งเเรกคือเเก้ปมเสื้อเเล้วจัดการดึงมันลงมาคลุมเอวบางให้เรียบร้อยก่อนจับแขนเรียวเอาไว้เพื่อเรียกอีกฝ่ายอย่างสุภาพ เเม้ใจมันจะอึดอัดเเต่เขาก็ไม่อยากรุนเเรงเพื่อเป็นการให้เกียรติลีทงเฮต่อหน้าสายตาคนอื่นๆ ด้วย
“คุณดงยองจาชนอีกก..หรอ..” ไอตัวดีมองเขาตาเยิ้มเเถมยังเรียกผิดอีกเดี๋ยวปั๊ดจูบเรียกความจำโชว์ซะนี่
“เมาเเล้วกลับไปนอนนะ” คยูฮยอนพูดกับอีกฝ่ายดีๆ
ทงเฮเพ่งตามองอีกรอบ หล่อคม คิ้วขมวดเเถมขี้เก๊กแบบนี้มีคนเดียว ที่รักเขา
“พี่คยูฮยอนนน... คิดถึงจัง” ร่างบางกระโดดกอดโจวคยูฮยอนไว้หมับ แถมยังเอาเเก้มซุกไหล่ไถไปไถมาให้ร่างสูงต้องหน้าขึ้นสีเพราะเจ้าตัวดีเค้าประกาศศักดากลางสาธารณชนเลย ที่โมโหอยู่เมื่อสักครู่ ขอบอกว่าตัวฉุนปลิวไปพร้อมลมทะเลวูบเมื่อกี้เลย
เสียงโห่เกรียวกราวดังขึ้น ทุกคนเมาเหมือนกันหมด จะเมามากเมาน้อยระบบความยับยั้งชั่งใจก็ต่ำพอกัน เห็นภาพสวีทหวานเเบบนี้เเม้จะเป็นถึงผู้บริหารของบริษัทลูกค้ารายใหญ่ก็โดนเเซวไม่เว้น
“พี่..คยูฮยอน..จะมาเต้นกับทงเฮหรออ..” เสียงหวานๆ อ้อนๆ ถามที่ข้างหูเเล้วก็เเกะตัวเองออกมาจากอกอีกฝ่ายเเต่ยังไม่วายเอามือคล้องคอไว้อีก น่ารักขนาดนี้ใครยังหงุดหงิดใจใส่ลงถือว่าไม่ใช่คนปกติเเล้ว
“ดีเจ! ขอเพลงรักหน่อยฮะ...ทงเฮจะสโลว์ซบพี่คยูฮยอน..” ใบหน้าหวานหันไปทางโต๊ะเครื่องเสียง ผิวเเก้มใสขึ้นสีระเรื่อเพราะฤทธิ์เเอลกอฮอล์อยู่ใกล้เขานิดเดียว แล้วดูคำพูดน่าเอ็นดูนั้นอีก ลีทงเฮเมาเหล้า เเต่โจวคยูยอนจะเมารักเสียเเล้วกระมังงานนี้
คยูฮยอนเหลือบไปมองหน้าของครีเอทีฟหนุ่มที่พยายามจะยุ่มย่ามกับเเฟนเขา ใบหน้าอีกฝ่ายก็ดูย่ำแย่เอาการเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวซนประกาศความสัมพันธ์กับเขาหราซะขนาดนั้น
ดีเจของทางโรงเเรมจัดเพลงให้ทงเฮตามคำขอ เเต่ท่าทางอีกฝ่ายคงเป็นคอเพลงเกาหลีเหมือนกัน เพราะทำนองหวานๆ ที่ขึ้นมาในตอนเเรกนั้นถูกตามด้วยภาษาที่ทุกคนในงานคุ้นหูดี ... ‘พยอนแซงงึล ฮัมเก พัล มัจชยอ นากา แนกา จีคยอจุลเก ซารังแฮโย oh love...My beautiful, my beautiful oh~ oh~’
หึึหึ อยู่ดีๆ โจวคยูฮยอนก็ถูกลีทงเฮขอให้มาใช้ชีวิตร่วมกันเเถมไอ้ตัวเล็กยังอาสาปกป้องเขาอีก
ลีลาป้อหนุ่ม ร้ายไม่ใช่เล่น
ร่างโปร่งยังใช้มือกอดคอเขาอยู่ อีกฝ่ายขยับตัวน้อยๆ ตามจังหวะเพลง ตาเรียวมองเขาราวกับจะสะกด มันฉ่ำหวานจนเขาเองไม่สามารถถอนสายตาออกมาจากเวทมนต์ที่ลีทงเฮร่ายไว้ได้ หัวใจเขาสงบนิ่ง ราวกับกำลังดื่มด่ำกับความนัยน์ของเนื้อเพลง เเม้ลีทงเฮจะไม่ได้เจาะจงเลือกเพลงนี้ เเต่ยามที่ปากสีชมพูร้องคลอไปด้วยเขาก็ถือเอาว่ากำลังโดนบอกรัก มือใหญ่เองก็โอบเอวน้องไปตามสมควรรวมทั้งขยับตัวให้เป็นจังหวะเดียวกันจะได้ไม่กวนให้ตัวเล็กต้องหงุดหงิดใจ พนักงานจาก G Advertising ก็เริ่มโยกตัวตามจังหวะเพลงบ้าง
ตอนเพลงจบลีทงเฮก็ซบไหล่เขาพอดีเป๊ะๆ เสียงปรบมือจากบรรดากองเชียร์ในงานเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ดีนัก เเต่ดูเหมือนอีกคนจะนิ่งๆ ไป
“ทงเฮ ทงเฮครับ” คยูฮยอนเรียก ไอ้คนที่ซบก็ไม่กระดุกกระดิกหรอก ถ้าร่างสูงเดาไม่ผิด ลีทงเฮคงเมาหลับไปแล้ว เเล้วก็เป็นจริงดังที่คิดเมื่อร่างสูงเเงะตัวอีกฝ่ายออกมาดู ดวงตาเรียวก็หลับพริ้มพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก
อ่า...ทำตัวน่ารักเสร็จเเล้วก็ชิ่งหนี มันน่าตีจริงๆ ลีทงเฮ
คยูฮยอนขอตัวกับทุกคนเขา โดยจัดการให้ร่างโปร่งขึ้นขี่หลัง คนเมางัวเงียตื่นขึ้นมาเเป๊บนึง เเต่ก็พอจะฟังคำสั่งของผู้คุมหน้าเข้มรู้เรื่อง
“เกาะพีี่เเน่นๆ นะ จะพาไปนอน” ใบหน้าหวานพยักหงึกหงัก แล้วก็ซบหน้าลงกับบ่ากว้าง มือก็ผูกเเน่นไว้กับฐานคอ ดงยองเดินเข้ามาอาสาช่วยแต่คยูฮยอนก็ปฏิเสธไปด้วยความสุภาพ ก่อนจะโค้งลาทุกคนอีกครั้งเเล้วเดินกลับไปทางรีสอร์ทของตัวเอง
กลับมาถึงห้องพักได้ ร่างสูงก็วางอีกฝ่ายลงบนเตียง ทันทีที่หัวถึงหมอนลีทงเฮก็ลืมตาเเป๋ว
“รู้สึกตัวเเล้วหรอ..” คยูฮยอนถามเสียงอ่อน เขาปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าทงเฮไปทัดหูให้อย่างเบามือ
“ทงเฮรักพี่คยูฮยอนนะฮะ” น้ำเสียงอ้อเเอ้ที่ตอบกลับมาคนละเรื่อง แค่ประโยคสั้นๆ กลับทำเอาหัวใจเขาเต้นโครมครามเเทบกระเด็นกระดอนออกมาจากขั้ว อาการอุ่นซ่านในอกมันแผ่กระจายโอบเขาไว้ทั้งร่าง
บทเด็กดื้อเขาจะหวาน คนที่เคยผ่านความรักมาเเล้วอย่างเขายังต้องอาย
ริมฝีปากหยักสวยฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่อายเลย อีกฝ่ายน่ารักกับเขาถึงขนาดนี้แล้วจะอดใจไม่กดจูบลงบนหน้าผากนวลเป็นรางวัลได้อย่างไร เขาอยากชวนทงเฮทำอะไรต่อมิอะไรเพื่อย้ำคำรักผ่านการกระทำบ้างเเต่เสียงลมหายใจที่ปล่อยเข้าออกสม่ำเสมอก็ทำให้ต้องชะงัก
ร่างสูงละหน้าขึ้นมามองคนที่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เเล้วหลับสบายไปเเล้วด้วยสายตาเอ็นดู หนีกันไปอีกเเล้วนะลีทงเฮ
คยูฮยอนตัดสินใจเดินไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดมาเช็ดหน้าเเละเช็ดตัวให้คนเมาเผื่อจะได้สบายตัวขึ้น
โอ...พระเจ้ากำลังฝึกความอดทนให้โจวคยูฮยอนอยู่ใช่มั้ยครับ
See Yah~
1. ตอนนี้ยาวมาก เเละเเสดงศักยภาพความน่ารักของลีทงเฮสุดฤทธิ์
2. ท่าเต้นน้องในคอนช่างเด็ดดวง >-< ประเด็น เจี๊ยบนอกใจสามีตัวจริงได้ยังไง
3. ตอนนี้ชายโจวยังสุภาพบุรุษทุกกระเบียด เเล้วเมื่อไหร่คนอ่านจะได้เฮ ??
4. ตอนที่เเล้วเงี๊ยบ เงียบ โกรธกันหรือเปล่าค่ะที่ไม่ตอบเม้น เม้นท์หนูหน่อยนะ หนูต้องการกำลังใจสูง
5. ถ้ารวมเล่มนี้จะมีคนซื้อใช่ป่ะ คิคิ
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ขอตัวไปปั่นๆๆๆๆ
ความคิดเห็น