คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : EunHae : My all is in YOU [ตอนที่ 8 : ฉันรักนาย ( ตอนจบ ) 100%]
ตอนที่ 8 : ฉันรักนาย ( ตอนจบ ) 100%
“ ว่าไงทงเฮ ” ฮยอกแจกรอกเสียงไปยังปลายสาย เมื่อคนรักของตนโทรมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
[“ คุณครับ คุณอยู่ไหน ”]
“ ฉันมีธุระด่วนน่ะ ”
[“ ธุระด่วน? กับใครครับ ”]
“ หือ??? มีอะไรหรือเปล่า ปกตินายไม่เคยถามอะไรเลยนี่ ”
[“ กับคุณซีวอนใช่มั้ยครับ ”]
“ ทงเฮเป็นอะไรไป ”
[“ บอกผมมาสิว่าใช่คุณซีวอนหรือเปล่า ”]
“ ทงเฮ ไม่น่ารักเลยนะแบบนี้ ”
[“ ฮึก ฮึก คุณว่าผมหรือครับ ”]
“ ฉันขอโทษ นายเป็นอะไรทงเฮ ”
[“ ฮึก ฮึก ผมแค่อยากรู้ว่าคุณอยู่กับคุณซีวอนใช่มั้ย ”]
“ อื้อ ใช่แล้ว ”
[“ …… ”]
“ ทงเฮ ยังอยู่หรือเปล่า ทงเฮ ทงเฮ ”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ …………………..
ฮยอกแจทำหน้าสงสัย เมื่อสิ้นเสียงสัญญาณ จนคนที่อยู่ด้วยอดถามไม่ได้
“ เกิดอะไรขึ้นหรือฮยอกแจ ”
“ ไม่มีอะไรครับพี่ ”
“ ไม่มีอะไรแล้วทำไม ทำหน้าเป็นไก่งงอย่างนั้นล่ะ…..เรื่องทงเฮล่ะสิ ”
“ เห???? ” ฮยอกแจเหล่ตามอง นัยจะถามว่า รู้ได้อย่างไง
“ ฮ่า ฮ่า เมื่อตอนกลางวันฉันเจอหมอนั่น เห็นว่าติดนายมาก ก็เลยแกล้งสักหน่อย ไม่คิดว่าจะจริงจังแบบนี้ ” ซีวอนหัวเราะชอบใจ
“ โถ่ !!!! พี่ครับ ทำไมพี่เล่นแบบนี้เนี่ย ????? ” พูดจบก็วางแฟ้มเอกสารในมือลง ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถของตนที่จอดยังชั้นใต้ดินของบริษัท โดยมีซีวอนมองตามอย่างขำขำ
“ ทงเฮ อย่าคิดมากนะ คนที่ฉันรักมีนายแค่คนเดียวเท่านั้น ” ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง
“ ทำไมรถติดอย่างนี้เนี่ย!!!! ” ร่างโปร่งมองดูเข็มนาฬิกาบนข้อมือที่บอกเวลาตีสองกว่าๆ ทั้งๆที่รถไม่ควรจะติด แต่เขาก็ติดอยู่กับที่มาหลายนาที ก่อนที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนจากแดงเป็นเขียว รถหรูรีบสตาร์ทออกไปอย่างเร่งรีบ เพียงเพราะอยากพบเจอผู้เป็นภรรยา
“ เห???? ร้านดอกไม้ ยังเปิดอยู่อีกหรือเนี่ย ซื้อไปง้อสักหน่อยดีกว่านะ ”
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง แต่เจ้าของห้องก็ยังไม่ยอมมาเปิดประตูให้สักที จนทำให้คนที่อยู่ข้างนอกร้อนรนใจขึ้นไปอีก
“ ทงเฮ อยู่ในนั้นใช่มั้ย ทงเฮ เปิดประตูให้ฉันหน่อย นายเป็นอะไรไปหรือเปล่า ” แม้จะทั้งเรียกทั้งเคาะประตูอยู่หลายครั้ง คนข้างในก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ ฮยอกแจจึงได้แต่ถอดถอนลมหายใจออกมาเบาๆ
“ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันทำอะไรผิด แต่ถ้าเพราะเรื่องที่ฉันออกไปพบพี่ซีวอนแล้วล่ะก็ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งนายให้อยู่คนเดียว ออกมาคุยกับฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง ”
“ ….. ”
“ ทงเฮ ฉันไม่อยากให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความสุขของเราสองคนนะ หรือว่ามีใครพูดอะไรกับนาย บอกฉันมาสิ ทงเฮ ทงเฮ ”
“ คุณครับ…. ” เสียงทงเฮดังอยู่ในห้องใกล้ๆกับประตู
“ นายมีอะไรหรือเปล่า บอกฉันมาสิ ”
“ ผมรักคุณนะครับ ”
“ อื้ม ข้อนี้ฉันรู้ดี เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อยได้มั้ย ”
“ แล้วถ้ามีใครคนหนึ่งที่รักคุณมากๆ แล้วคุณก็รักเขา เขามาบอกรักคุณล่ะ ”
“ เรื่องนี้เราคุยกันแล้วเรา แต่ถ้านายอยากฟังมันอีกครั้งฉันก็จะพูด ไม่ได้พูดเพื่อให้นายสบายใจ แต่พูดเพื่อให้นายรับรู้หัวใจของฉันว่ามันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ….ถ้าวันหนึ่งมีใครคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตฉัน เขาทำดีกับฉันแล้วฉันก็รู้สึกดีๆกับเขา วันนั้นขอให้นายเชื่อมั่นในฉัน เชื่อมั่นในคนที่นายรัก เชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อมั่นว่า ฉันจะไม่มีทางแบ่งหัวใจของฉันไปให้ใครเด็ดขาด หัวใจของอีฮยอกแจคนนี้มอบให้ผู้ชายที่ชื่ออีทงเฮไปหมดแล้ว ”
“ คุณครับ ….. ” คนตัวเล็กน้ำตาร่วงพรู ก่อนจะเปิดประตูออกมาพบผู้เป็นสามี ร่างบางสวมกอดชายหนุ่มไว้แน่นราวกับว่าฮยอกแจจะหายไปไหนอีก
“ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่กับนาย อย่ากลัวว่าฉันจะไปรักใคร เพราะหัวใจของฉันสะกดชื่อ อีทงเฮได้เพียงคนเดียวเท่านั้น” มือเรียวลูบศีรษะมนของทงเฮแผ่วเบา เจ้าตัวเล็กที่ตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ฮยอกแจยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นมาขัดจังหวะ
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ คุณครับ โทรศัพท์มาแหนะ ”
“ ปล่อยให้มันดังไปเถอะ ”
“ แต่นี่ก็ตีสามแล้ว มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่เลย ”
“ คงจะเป็นพี่ซีวอนตัวดี โทรมาถามแน่เลย ”
“ ถามเรื่องอะไรหรือครับ ”
“ ก็เรื่องที่เขาแกล้งบอกนายว่า รักฉันยังไงล่ะ เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ คนแบบนั้นน่ะ เริ่มคบไม่ได้เข้าไปทุกวันแล้วพี่เรา ”
“ แกล้งหรือครับ ….”
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ แล้วทำไมคุณซีวอนไม่โทรเข้าเครื่องคุณล่ะครับ โทรเข้าเบอร์บ้านทำไม ”
“ ช่างเขาเถอะน่า …. เอานี่ไป ” ฮยอกแจบอกพร้อมยื่นช่อดอกคอลล่าสีขาวช่อเล็กให้แก่คนรัก ทงเฮรับมาด้วยความขวยเขินจนลืมเสียงโทรศัพท์ไปซะสนิทใจ ร่างบางพออกพอใจกับคำรักหวานกับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้นมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาได้เดินไปรับสาย มือบางวางดอกไม้ไว้ตรงโต๊ะเล็กมุมห้อง แล้วสาวเท้าไปรับโทรศัพท์เนื่องด้วยเกรงว่าจะมีใครต้องการบอกข่าวเป็นการเร่งด่วน
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ สวัสดีครับ ”
[ “ ทงเฮ!!!!!!” ]
“ ครับ คุณซีวอน ”
[ “ ทงเฮ ทำใจดีๆไว้นะ ” ] เสียงปลายสายสั่นเทา
“ ครับ??? เกิดอะไรขึ้นครับ ”
[ “ ฮยอกแจ ฮยอกแจเขา…. ” ]
“ คุณจะแกล้งอำอะไรผมอีกล่ะ ”
[ “ ไม่ได้แกล้งนะ ฮยอกแจประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ” ]
“ คุณซีวอน คุณพูดเล่นอะไรของคุณ ผมไม่สนุกด้วยนะ ” ทงเฮมีน้ำโหที่พี่ชายคนโปรดของสามีล้อเล่นเกินความพอดี
[ “ ฉันไมได้ล้อนายเล่น ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล นายรีบมาให้เร็วที่สุดนะ เร็วเข้า!!!!” ] เสียงทุ้มทั้งตะคอกและสั่นเทาจนทงเฮรู้สึกหงุดหงุดใจไม่น้อย จนต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากสามี หากแต่ร่างที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาเมื่อสักครู่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว จนทงเฮรีบวางสายก่อนจะตามหาผู้เป็นสามีไปทั่วห้อง
“ คุณครับ!!!! คุณอยู่ไหนน่ะ ???? คุณครับ ”
“ ฮึก ฮึก คุณครับ ” ร่างบางตามหาทั่วบ้านแต่ไม่พบแม้เงาของคนรัก
“ ฮยอกแจประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ”
“ ฮึก ฮึก ไม่จริงใช่มั้ย เมื่อกี๊คุณยังกอดผมอยู่เลย ”
“ ดอกไม้ ใช่ดอกไม้ ” คิดได้ดังนั้นจึงเดินไปยังดอกไม้ที่ถูกวางไว้เป็นอย่างดีบนโต๊ะภายในห้องนอน ทันทีที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออก สองเท้าเร่งไปยังดอกไม้สีขาวผุดผ่องด้วยเข้าใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป พี่ชายของสามีคงนึกพิเรนแกล้งหยอกเขาอีกครั้ง แต่รอยยิ้มสวยงามกูถูกแทนที่ด้วยหยาดน้ำตา เมื่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์เปรอะเปื้อนด้วยคราบสีแดง หยาดหยดที่ไม่ใช่สีของดอกคอลล่า……………………..
************* 100 % จบ *************
“ อึนฮยอกจ๊ะ นี่น้องทงเฮ พ่อกับแม่ของน้องย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านของเรา รู้จักกันไว้นะจ๊ะลูก ”
“ ฉะหวัดดีฮับพี่อึนย๊อก ” เด็กชายฟันหลอยิ้มอย่างร่าเริง ดวงตาเป็นประกาย ถึงฮยอกแจจะรู้ภายหลังว่าเด็กชายตัวเล็กต้องเปลี่ยนถ่ายเลือดอยู่ประจำ แต่เจ้าตัวก็ยังมีรอยยิ้มที่สดใสเสมอ
“ ทงเฮ พี่เหนื่อยแล้ว เราเลิกเล่นกันก่อนเถอะ”
“ ไม่เอา ทงเฮจะเล่น พี่อึนย๊อกเล่นไรแป๊บเดี๋ยวก้อเหนื่อยง่ายทุกที ยังงี้จะปกป้องทงเฮได้มะเนี่ย ”
“ พี่ต้องปกป้องทงเฮอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พี่เหนื่อยจริงๆนะ ”
“ ไม่เอา!!!! แบบนี้จะเป็นเจ้าบ่าวของทงเฮได้ยังไง ไม่เอาทงเฮจะเล่นต่อ จะเล่น จะเล่น ”
“ ไม่น่ารักเลยนะ ถ้าอยากจะเล่นก็เล่นคนเดียวไปเถอะ พี่กลับก่อนนะ ”
“ ใช่สิ ทงเฮไม่น่ารักเหมือนคนอื่นนี่ พี่อึนย๊อกจะไปแต่งงานกับใครก็เชิญ ทงเฮไม่แต่งด้วยแล้ว ”
“ พี่ก็ไม่มีวันแต่งงานกับเด็กเกเรแบบเราหรอก ”
“ ทางเราคงต้องพาอึนฮยอกไปรักษาตัวที่เมืองนอกน่ะค่ะ อาการของแกแย่ลงมาก ”
“ ทงเฮ เดี๋ยวแม่พาไปลาพี่อึนฮยอกที่บ้านนะ พี่เขาต้องไปอยู่เมืองนอกแล้ว ”
“ อึนย๊อกน่ะ …. จะไปไหนก็ไป ทงเฮไม่สนใจหรอก ”
“ ทงเฮ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ไม่น่ารักเลยนะ ”
“ ฮึก ฮึก ใช่สิ ทงเฮไม่น่ารัก พี่อึนย๊อกไม่อยากเล่นด้วย แถมบอกว่าไม่รักทงเฮ จะไม่แต่งงานกะทงเฮ ฮืออออออออออออ พี่อึนย๊อกน่ะ ทงเฮไม่สนใจแล้ว ”
“ แต่งงาน!!!!!! ไม่นะครับแม่ ”
“ ยังไงลูกก็ต้องแต่ง ปีนี้ลูกก็ยี่สิบแปดแล้วนะฮยอกแจ ”
“ แม่ก็รู้ว่าผมสุขภาพไม่ดี ผมคงเป็นสามีที่ดีไม่ได้หรอกครับ อีกอย่าง…..ผมจะอยู่ได้อีกนานเท่าไรก็ไม่รู้ แม่ก็ทราบว่าโรคของผม มันรักษาไม่หาย ”
“ แต่แม่เชื่อว่าลูกจะต้องอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเด็กคนนี้แน่ๆ ”
“ ใครกันครับ ???? ”
“ ทงเฮ อีทงเฮของลูกไง ”
“ ทงเฮ???? เขาอยากแต่งกับผมหรือครับ ”
“ เรื่องนี้ทางผู้ใหญ่จะจัดการเอง ลูกไม่ต้องห่วงนะ ”
“ แม่ครับ อย่าบอกทงเฮนะครับ ว่าพวกเราเคยรู้จักกัน รบกวนคุณแม่ช่วยบอกทางฝ่ายนั้นด้วยนะครับ ”
“ ทงเฮ ยิ้มหน่อยสิลูก ”
“ แม่จะให้ผมยิ้มให้ใครล่ะครับ ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังจะถูกคลุมถุงชน ”
“ ไม่เอานะ ลูกโตแล้วอย่างอแงแบบนี้สิ นั่นน่ะพี่ฮยอกแจนะลูก ”
“ ฮยอกแจไหน ผมไม่รู้จักแล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย ”
“ นั่นไง มาพอดี พี่เขามาแล้ว ลูกต้องยิ้มเข้าไว้นะ ”
“ ทงเฮของพี่ จนถึงตอนนี้นายก็ยังคงน่ารักเสมอ แต่พี่อยากให้นายเจอคนที่ดีกว่าพี่ คนที่พร้อมจะปกป้องทงเฮด้วยชีวิต ถึงพี่จะรักทงเฮยังไง แต่พี่เองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน ….ทงเฮพี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ พี่จะไม่ยอมให้นายเสียใจและร้องไห้ให้คนอย่างพี่แน่นอน พี่ขอโทษ …..เรา อย่ารักกันเลยนะ ”
“ ผมเคยคิดว่าถ้าทำไม่ดีกับเขา เขาคงจะเกลียดผมและเขาคงไม่ร่ำไห้หากผมต้องจากโลกนี้ไปก่อน แต่ยิ่งผมทำไม่ดีกับเขาเท่าไรผมกลับยิ่งรักเขามากเท่านั้น ในตอนนี้ผมคิดแต่เพียงว่า อยากมีชีวิตให้ยาวนานที่สุด ชีวิตที่จะอยู่เพื่อกอดทงเฮ ….. พี่ครับ ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อหมอนั่น ”
“ ฉันขอโทษที่โกหกเรื่องฮยอกแจ ฉันแค่อยากรู้ว่านายจะรักน้องชายของฉันจริงหรือเปล่า ไม่คิดว่า เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษจริงๆ ”
“ ฮึก ฮึก ไม่ใช่ความผิดของคุณซีวอนหรอกครับ ผมเอง ฮึก ที่ผิด เพราะผมไม่หนักแน่น คุณฮยอกแจเลยเป็นแบบนี้ ฮึก ฮึก เพราะผมเอง ”
“ ทงเฮ เป็นยังไงบ้างลูก ”
“ ฮือออออออ คุณแม่ครับ ถ้าผมไม่งอแงพี่เขาคงไม่เป็นแบบนี้ ฮืออออออ ถ้าพี่ฮยอกแจเป็นอะไรไป ผมจะอยู่ยังไง ”
“ ไม่ต้องร้องไห้นะลูก พี่เขาต้องไม่เป็นอะไร เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ ”
“ ฮึก ฮึก แต่นี่มันห้าชั่วโมงแล้วนะครับ ”
“ ใจเย็นๆสิลูก คุณหมอเขากำลังพยายามอยู่ ….นั่นไง คุณหมออกมาแล้ว ”
“ คุณหมอครับ พี่ฮยอกแจเป็นยังไงบ้าง ” คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องไอซียู
“ เรากำลังพยายามอยู่ครับ เขาเสียเลือดมากแล้วหัวใจก็สูบฉีดแรงมาก เลือดเลยออกมาเยอะ ตอนนี้เราต้องการเลือดเป็นอย่างมากครับ ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ ”
“ เลือดผม คุณหมอเอาเลือดผมไปนะครับ ผมเลือดกรุ๊ปเดียวกับเขา ” (สมมุติเอานะ เพราะจริงๆอึน O เฮ A)
“ ไม่ได้เด็ดขาด ”
“ ทำไมล่ะครับแม่ พี่ฮยอกแจกำลังต้องการเลือดนะครับ ”
“ ข้อนั้นแม่รู้ดี แต่แม่คิดว่าฮยอกแจคงไม่ต้องการแบบนั้นแน่ ”
“ เพราะอะไรล่ะครับ???? ”
“ เพราะว่า….. ”
“ เพราะอะไรครับ บอกผมมาสิ ”
“ เพราะเลือดที่ลูกได้รับบริจาคมาน่ะ เป็นเลือดของฮยอกแจ ”
“ จะ จริงหรือครับ ถะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีสิ ผมจะช่วยเขา จะช่วยเขาให้ได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ถึงตายผมก็ยอม ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ฮยอกแจ ”
“ แต่ว่า…..”
“ แม่ครับ แม่ก็รู้ว่ผมแข็งแรงขึ้นแล้ว นะครับแม่ ให้ผมช่วยคนที่ผมรักนะครับ ”
“ ตกลงจ้ะ ”
“ พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ”
“ พี่ฮยอกแจไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ ”
“ ครับ ”
“ แม่ครับ พี่ฮยอกแจไม่เป็นอะไรแล้ว ” ร่างบางหันไปยิ้มให้ผู้เป็นแม่ หลังจากที่เขาต้องรอคอยมากว่าสิบชั่วโมง ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดยิ้มอย่างอุ่นใจก่อนจะล้มลงไปกองอยู่บนพื้น สร้างความตกใจให้กับแม่ของตนและครอบครัวของฮยอกแจเป็นอย่างมาก
“ ทงเฮ!!!!!!!!!!!!!! เป็นอะไรลูก ทงเฮ ทงเฮ!!!!!!!!!!!!!!! ”
“ ทง………เฮ ” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเรียกหาผู้เป็นภรรยาด้วยความผูกพัน
“ ฮยอกแจฟื้นแล้วหรือลูก ”
“ ทงเฮ ”
“ ขอบคุณพระเจ้า ลูกฟื้นแล้ว ”
“ คุณแม่ ” ฮยอกแจเรียกผู้เป็นมารดา เขาเหลือบตามองซ้ายขวา ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะค่อยๆขยับตัวแต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจคิด
“ นอนอยู่ก่อนนะลูก อย่าเพิ่งขยับตัว ”
“ ทงเฮล่ะครับ ”
“ ทงเฮเขาอยู่ห้องข้างๆนี่แหละจ่ะ ”
“ ทงเฮ!!! เป็นอะไรครับ ”
“ น้องเขาบริจาคเลือดให้ลูกเลยอ่อนเพลียน่ะ พักผ่อนอยู่ห้องข้างๆนี่แหละ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ”
หนึ่งเดือนต่อมา
“ คุณครับ ตื่นได้แล้วครับ ได้เวลาไปทำงานแล้ว ”
“ อื้ม….ยังไม่อยากไปนี่ อยากนอนกอดนายอยู่แบบนี้นานๆจัง ” ชายหนุ่มยกศีรษะจากหมอนของตัวเองมาเป็นนอนหนุนตักร่างบางที่เข้ามาปลุก มือเรียวโอบกอดเอวเล็กไว้อย่างทะนุถนอม
“ แต่นี่มันสายแล้วนะครับ ”
“ ไม่ไป จนกว่านายจะเรียกฉันว่าพี่ฮยอกแจ ”
“ ไม่เรียกเด็ดขาด คนเจ้าเล่ห์ ”
“ ทำไมน้องทงเฮใจร้ายอย่างนี้นะ พี่อยากได้ยินนายเรียกพี่แบบนั้นนี่นา ที่โรงพยาบาลพี่ยังจำได้แม่นยำเลยนะ ”
“ ทีคุณยังไม่ยอมบอกผมเรื่องที่คุณคือพี่อึนฮยอก แล้วก็เรื่องบริจาคเลือดนั่นด้วย คุณต่างหากที่ใจร้าย ”
“ ก็พี่จำได้นี่หน่า ว่าน้องทงเฮบอกว่าจะไม่แต่งงานกับชายที่อ่อนแอแบบนี้ ”
“ คุณต่างหากที่บอกว่าไม่มีวันแต่งกับผมน่ะ ”
“ นั่นมันเรื่องในอดีตนะ ตอนนี้พี่อยากตื่นมาพบหน้านายทุกวัน อยากนอนกอดนายทุกคืนเลยนะ ”
“ ไม่ต้องมาหวานแต่เช้าเลย ผมต้องไปมหา’ลัย ปล่อยได้แล้วน่า ” ทงเฮดันสามีออกจากอ้อมกอด แต่ฮยอกแจก็ยังรั้งไว้
“ น้องทงเฮต้องพูดว่า พี่ฮยอกแจ ก่อนแล้วพี่จะปล่อย ”
“ ไม่พูด ”
“ ไม่พูดพี่จูบ ”
“ คิดว่ากลัวเหรอ ” ทงเฮยิ้ม
“ ท้าทายใช่มั้ย ” ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะกดภรรยาลงบนเตียงนุ่มแล้วละเลงริมฝีปากบนปากอิ่มอย่างเร่าร้อน
“ อื้อออออออออ ”
“ พูดได้รึไง ”
“ ไม่พูด ”
“ ไม่พูดพี่กดนะ ” ไม่ว่าเปล่า ฮยอกแจไล้มือเข้าไปยังสาบเสื้อ ลูบไล้หน้าอกหวานจนทงเฮต้องขดตัวหนี
“ พะ พี่ฮยอกแจ อ๊ะ ปะ ปล่อยได้แล้ว วันนี้ผมมีเรียนนะครับ อื้อออออออ ”
“ ชั่วโมงเดียวนะ เดี๋ยวพี่จะรีบไปส่ง ”
“ อ๊ะ มะ ไม่นะ อื้ออออออออ ปะ เป็นแบบนี้ทุกวัน พะ พี่ฮยอกแจ คนเจ้าเล่ห์ ”
“ เฉพาะกับนายเท่านั้นล่ะน่า ”
“ อื้ออออออออ พี่ครับ ”
“ ว่าไงครับคนดี ”
“ ผมรักพี่นะครับ ”
“ พี่ก็รักน้องทงเฮ น้องทงเฮเท่านั้นนะครับเด็กดี ”
“ อื้ออออออออออออออออออออ ”
จบแบบอึนๆ
แม่ยกฮยอกชวนคุย
จบแล้วจ้า จบแบบอึนๆมึนๆ
เรื่องหน้าเป็นเฮอึน แนวตบจูบ จูบ กด 55
อย่าลืมแวะมาดูอินโทรได้ในวันอังคารนี้
หรือใครอยากได้แนวไหนก็บอกกันได้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
รักคนอ่าน ^^
โบนัสสึ
ความคิดเห็น