Chapter 01’
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมนั่งมองไอ้ดำนั่งกุมท้องแหกปากหัวเราะเหมือนคนกรามค้างมาสิบนาทีแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดขำแต่อย่างใด กูเริ่มของขึ้นแล้วนะสัส -____-+
“ไคถ้ามึงยังไม่หุบปาก มึงตาย!”
ไอ้ดำมันเอามืออุดปากไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาสะกิดหูผม หลังจากที่ไอ้เตี้ยคนนั้นปารองเท้าใส่หัวสุดหล่ออย่างผมแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะกับเงิงอันแสนภาคภูมิใจของกูแล้วมันก็ได้หายสาบสูญไปตลอดกาล ..
เฮ้ย อย่ามองอย่างนั้น กูยังไม่ได้ฆ่ามันครับ -_____________-
แค่มันโดนมือเปรตที่ไหนไม่รู้ลากไปก่อนที่กูกับมันจะซัดกันแค่นั้นเอง ผมล้วงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมาต่อสายถึงขี้ข้าข้างบ้าน(?)ระหว่างรอสายก็ส่งสายตาอำมหิตมองไอ้ดำที่ยังไม่เลิกขำ
(ว่าไงครับ ‘เฮียเงิง’ ฮ่าๆๆๆๆๆ)
“ไอ้หยอย ไปหาประวัติมันมาให้กูที”
(อะโหยยย ~ มันไหนครับเฮีย มันสำปะหลังหรือมันฝรั่ง กร้ากกก)
มันเทศมั้งไอ้หอก -_- ..
“ไอ้เตี้ยที่มันมาหาเรื่องกู กูรู้ว่าเสือกๆอย่างมึงต้องเห็นเหตุการณ์”
(อะแฮ่ม! ขอย้ำสถานะนิดนึง ..ปาร์คชานยอลเป็นนักศึกษานะครับไม่ใช่สโตรก~)
“มึงจะทำไม่ทำ”
(ทำจ้า T_T)
หึ.. เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอู๋อี้ฝาน พรุ่งนี้มึงเจอดีแน่ไอ้เตี้ย J
( ENDPART KRIS’ )
“ฮัดเช้ยยยย!!!”
เสียงจามมาพร้อมน้ำลายของผมที่พุ่งทะยานไปโดนแขนเพื่อนสนิทอย่างโอเซฮุน มันกรีดร้องเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแล้วหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง
“เหี้ยเสี่ยวเล่นไรวะ สกปรก”
ผมหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้มันที่นั่งบ่นกระปอดกระแปดเหมือนผู้หญิงมีรอบเดือนก่อนจะหยิบมาเช็ดปากตัวเองด้วย แม่งเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ แถมวันนี้ก่อนจะออกจากบ้านจิ้งจกก็พร้อมใจส่งเสียงทักทายผมอย่างกับเพลงโอเปร่า
“เถาแม่งแดกไม่แบ่งนะมึง”
พอเริ่มไม่มีอะไรทำผมก็เริ่มระรานชาวบ้านด้วยการจกขนมจากมือเพื่อนข้างๆ ที่กำลังปั่นรายงานไฟแลบมากิน
“กินอะไรเล่าเธอถึงได้งามแสนงาม งามล้ำเกินคน~ กิ๊วๆ น้องลู่ฮาน~”
ใครเสร่อมาร้องเพลงจีบ(?)กูวะ เสียงก็ไม่เพราะเหมือนพี่แกงส้มเดอะสตาร์ยังจะกล้าอีกนะมึง ไม่นานเกินรอปริศนาที่ผมสงสัยก็ถูกไขกระจ่างโดยไม่ต้องพึ่งโคนัน
“พี่คริส!/เหี้ยเงิง! =[]=”
ผมแอนด์เดอะแก๊งค์ประสานเสียงเหมือนกำลังแข่งขันร้องเพลงโค้งสุดท้ายเมื่อไอ้เสร่อเมื่อกี๊เป็นคนที่กูพึ่งปารองเท้าใส่หัวมันไปเมื่อวาน นอกจากไอ้เงิงแล้วยังพ่วงไอ้ดำคู่หูมันมาด้วย อ้อ ผมพึ่งรู้จากไอ้เถามาเองว่าพวกไอ้เงิงหน้าเกรียนนี่มันเป็นรุ่นพี่ผมอยู่ปีนึง
กูว่ากูรู้สาเหตุที่จิ้งจกทักกูกันทั้งบางละ ..
“มึงมีธุระอะไร”
“มาหาเนื้อคู่ครับ”
“อย่ามาพูดอะไรชวนขนลุกนะสัส เนื้อคู่พ่องดิ!”
“หืม..”
มันเลิกคิ้วแล้วขยับหน้าเข้ามาหาผม อ้ากกกกก ไอ้เชี่ย อย่าเข้ามานะมึง! หน้าหล่อเหมือนเทพจุติแบบนี้เดี๋ยวกูละลาย! เฮ้ยยยยย ไม่ใช่ เมื่อกี๊กูไม่ได้คิดนะสัส ออกป๊ายยยยยย~
“กูหมายถึงน้องเซฮุนต่างหากไม่ใช่มึง กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
=[]=!
เหวอแดกครับ!! ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง แต่มันคงฮามากจนทำให้ไอ้ห่าเงิงหัวเราะจนเงิงแทบเฉาะหน้ากูอยู่แล้ว ไอ้เชี่ย .. กูหน้าแตก
“กร้ากกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้ดำ นี่มึงออกมาตลอดสองตอนเพื่อหัวเราะใช่มั๊ย -_____-
“มึงรู้ชื่อกูได้ไงวะ! ฮั่นแน่ ..หรือมึงจะแอบชอบกู”
ไม่ได้การละครับ แค่นี้กูก็อับอายขายขี้หน้าประชาชีมากไปละ ต้องเปลี่ยนเรื่องอย่างด่วนจี๋ ซึ่งมันก็ได้ผล ไอ้เงิงมองหน้าผมนิ่งๆ
“ชอบมึง? กร้ากกกกกกกกูนี่นะชอบมึง? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อีไรเตอร์! นี่มึงคิดอะไรไม่ออกนอกจากหัวเราะแล้วชิมิ -__- (เริ่มพาล)
“มึงคิดผิดแล้วล่ะที่อยากมีเรื่องกับกู หึ”
ฟอดดดด
เสียงอะไรวะครับ?
ดูจากหน้าไอ้ไก่ดำเพื่อนมันที่ตาแทบถลนออกมาจากเบ้าและสัมผัสนิ่มๆ ที่ข้างแก้มกูเมื่อกี๊แล้ว กูไม่อยากเดาเท่าไหร่ แต่เมื่อกี๊มึงหอมแก้มกูใช่ม๊ายยยยยยยยยยย T[]T
“ไอ้เหี้ย!”
“แก้มมึงก็นุ่มดีนี่ ไว้วันหลังมาให้พี่หอมใหม่นะครับเสี่ยวลู่หาน J”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ความคิดเห็น