ที่ว่างๆ

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

Application

" ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ "

ชื่อ : พาร์ค ฮานึล [Park Hanul]

ชื่อเล่น : ฮานึล [Hanul] , เท็ดดี้ [Teddy]

อายุ : 17

เพศ : ชาย

รสนิยมทางเพศ : แบบไหนก็ได้

สัญชาติ : เกาหลี

ลักษณะภายนอก : เขามีลักษณะร่างสูงโปร่งหุ่นแบบนักเรียนทั่วไป ผิวขาวอมชมพู ดวงตาสีฟ้าราวกับคริสตัล ผมสีเงินเป็นประกาย 

ของที่ชอบ : สุนัข ขนม กล้องถ่ายรูป โทรศัพย์ เพลง

ของที่เกลียด : หนังสือเรียน [เพราะอ่านไม่รู้เรื่อง]

กลัว : สัตว์น่ากลัวๆ

แพ้ : ไม่มี

นิสัย : เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีสันสรรค์ ตลก เฮฮาและชอบทำให้คนอื่นความสุข แต่เขาก็เป็นคนซื่อๆไม่ค่อยรู้เรื่องทันคนอื่นบ้างในบางครั้ง และเขาก็ชอบเอาใจใส่และช่วยเหลือคนอื่นมากๆเพราะเขาสอนเสมอว่าถ้าอยากเป็นที่รักของตนอื่นๆ เราก็ควรจะมอบความรักให้เขาก่อน และถ้าเขาได้ตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้วเขาจะทำมันอย่างเต็มที่สุดความสามารถของเขา

ประวัติ : เขาเกิดมาในครอบครัวธรรมดาๆครอบครัวหนึ่งที่มีเขา พ่อ แม่และน้องชายของเขา ครอบครัวของเขาค่อนข้างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก วันหนึ่งเขาตัดสินใจทิ้งการเรียนและครอบครัวเพื่อไล่ตามความฝันของตัวเองในการเป็นศิลปินโดยเขาได้เข้าไปเป็นเด็กฝึกหัดในสังกัดศิลปินแห่งหนึ่งอยู่หลายปีโดยไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวเลยและในที่สุดต้นสังกัดก็เห็นความพยายามของเขาๆกำลังจะได้เดบิวต์อย่างที่ตั้งใจไว้ เขาหวังว่าหลังจากได้เดบิวต์เขาจะได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมพ่อแม่และน้องของเขาซะที แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้นเพราะในวันที่เขาเดบิวต์นั้นในขณะที่เขากำลังแสดงอยู่จู่ๆไฟบนเวลาก็เกิดน็อตหลุดอย่างปริศนาและหล่นลงมาใส่เขากลางบนเวทีต่อหน้าผู้ชมทำให้เขาเสียชีวิตในที่สุด

กิริยาท่าทาง/บทสนทนา : ฮานึลเป็นคนที่ค่อนข้างเป็นกันเองมากกับทุกคน เขาจึงมักจะพูดกับทุกคนด้วยถ้อยคำและน้ำเสียงที่ดูสบายๆและเป็นกันเอง เขาจะแทนตัวเองว่า "ผม" กับคนที่อายุมากกว่า แทนตัวเองว่า "ฉัน" กับคนที่อายุเสมอกันหรือน้อยกว่าเล็กน้อยและแทนตัวเองว่า "พี่" กับคนที่อายุน้อยกว่ามากๆ ส่วนใหญคำที่เขาจะใช้เรียกคนอื่นจะจงตามรูปลักษณ์ของคนๆนั้น เช่น คนที่ดูมีอายุมากกว่าเขานิดหน่อยเขาจะเรียก "พี่" ส่วนคนที่ดูอายุน้อยกว่าจะเรียก "น้อง" แต่ถ้าเขารู้ชื่อของคนนั้นๆเขาก็จะใช้การเรียกชื่อเลย 

"ฮึ่ย!... ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!" 

"ไม่รู้ด้วยแล้วเฟ้ย...!"

"นี่พี่! ลองชิมนี่ดูสิ"

เป้าหมายที่อยากจะกลับไปมีชีวิต : เขาอยากกับไปพบกับครอบครัวอีกครั้งและไปสานฝันของตัวเองที่ยังไม่ได้เริ่มต้น

ความสามารถพิเศษ : ร้องเพลง

เพิ่มเติม : -

CHARACTER TALK.

ภายในห้องสีขาวโพลนที่มีเพียงประตูบานใหญ่อยู่ มีใครบางคนกำลังจ้องมองคุณที่ลืมตาขึ้นมาอย่างเงียบสงัด ริมฝีปากของเขานั้นฉีกยิ้มหวานขึ้นช่วยส่งเสริมให้ดวงตาสีแดงฉานและเรือนผมสีเพลิงเจิดจรัส แม้จะดูเป็นมิตรแต่ก็น่าหวาดระแวงภายในคราวเดียวกัน

"ดูเหมือนคุณจะไม่ไว้ใจผมนะ" น้ำเสียงของเขาดังขึ้น ช่างดูนุ่มนวลเหมือนกับนักเล่านิทานไม่มีผิดเพี้ยน "แต่ไม่เป็นไร ชื่อของผมคือxxxxxx ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

น้ำเสียงขาดหายยามเมื่อเขากล่าวชื่อของตนเองออกมา รอคอยให้คุณกล่าวชื่อของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

:: เอ่อ......ฮานึล! ผมชื่อ พาร์ค ฮานึล

"เป็นชื่อที่ดีนะ"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเฉกเช่นเดิม เอียงศรีษะมองคุณเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เหมือนจะถูกส่งออกมาตลอดเวลาไม่ว่าเวลาใดก็ตามที ทันใดเสียงของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น แม้จะไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่นัก...แต่มันก็ช่างคล้ายกับเสียงของนาฬิกาเรือนโบราณที่เข็มชี้ถึงเลขสิบสองไม่มีผิด

แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีที่เด็กหนุ่มแสดงออกทางแววตานั้นออกมา 

"เวลาเนี่ยไม่รอใครเลยนะ ว่างั้นไหม?" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครา จ้องมองร่างของคุณด้วยสายตาที่แสดงความเสียดายอย่างไม่ผิดบัง 

ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มร่ากลับค่อยๆหุบยิ้มลงอย่างเงียบงันยามเมื่อบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่มเปิดออก โซ่ตรวนมากมายพันธการร่างของเขาเอาไว้อย่างหนาแน่นจนร่างของเด็กหนุ่มไถลครูดลงไปกับพื้นจนจำใจต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องช่วงสั้นๆหลุดออกมา

"นี่...ผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

น้ำเสียงอ่อนแรงหลุดออกมาจากปากของเขาในขณะที่ร่างกายยังคงต่อต้านการพันธนาการจากโซ่ตรวน นัยน์ตาสีเพลิงจ้องมองมาทางคุณราวกับว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองคุณแบบนี้

"ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างจะทำให้คนรักของเธอฟื้นขึ้นมาโดยแลกกับชีวิตของคนบริสุทธิ์จำนวนหนึ่งกับการที่จะปล่อยให้คนรักของเธอตายไปเพื่อรักษาชีวิตของคนบริสุทธิ์เหล่านั้นเอาไว้ เธอจะเลือกสิ่งใดงั้นเหรอ?"

:: อืม...นั่นสิ ถึงผมจะรักคนรักของผมมากแค่ไหน แต่ความรักมันคือความบริสุทธิ์ ผมไม่สามารถเอาคนที่ไม่รู้อะไรด้วยมาเกี่ยวข้องได้หรอกนะ...

"งั้นเหรอ? ถ้าเธอเลือกแบบนั้นล่ะก็---ขอให้โชคดีนะ แล้วก็..."

"ช่วยจำคำตอบของตัวเองเอาไว้ให้ดีล่ะ...แล้วซักวัน เราจะได้พบกันอีก"

น้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงของเด็กหนุ่มปริศนาขาดห้วง รอยยิ้มเย้ยหยันราวกับเยาะเย้ยตนเองที่แสนอ่อนแอ โซ่ตรวนกระชากร่างของเขาให้เข้าไปภายในหลังประตูที่มืดมิด ในขณะที่ภาพตรงหน้าของ[ชื่อคุณ]มืดมัวจนในที่สุดสติก็ดับไปอย่างสมบูรณ์พร้อมกับบานประตูที่ปิดลงอย่างเชื่องช้า

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว...

WRITER TALK :

เซย์ไฮค่ะ ชื่อของเราคือมิร่า---แล้วทางนั้นล่ะ?

:: มิยูค่า

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! เรื่องนี้เราอาจจะอัพช้าไปซักหน่อยแต่รับรองว่าถ้าหากมีเวลาจะมาอัพให้เรื่อยๆแน่นอนค่ะ!

:: ไม่เป็นไรค่ะ เรารอได้เสมอ

อยากจะให้ลูกๆของท่านมีคู่รึเปล่าคะ?

:: ก็อยากนะคะ แต่แล้วแต่ไรท์แล้วกันค่ะ

ถ้าเกิดว่าตัวละครของท่านไม่ติด จะพากลับบ้านหรือเป็นตัวประกอบดีคะ?

:: เป็นตัวประกอบก็ได้ค่ะ

ถ้าเกิดติดแล้วมีการเปลี่ยนแปลงคาร์เล็กน้อย จะว่าอะไรไหมคะ?

:: ได้เลยค่ะ

ขอให้โชคดีนะคะ!

THEORA