คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : SO WHAT? CHAPTER 22
SO WHAT?
CHAPTER 22
“เจ้าของเขาอยากได้แบบไหนละ กูจะรู้ไหม”
ฉันหยิบแบบบ้านจากมือลู่หานมาแล้วมองบ้านอีกครั้งหลังใหญ่เกินไปแล้วจะเอามาอยู่กันทั้งตระกูลเลยหรอไงวะ แต่ปัญหามันอยู่ที่เจ้าของบ้านไม่มาช่วยให้รายละเอียดนี่สิใครมันจะรับรู้ว่าชอบไม่ชอบยังไงอย่างน้อยๆเขียนมาก็ยังดี
“มึงก็ทำตามใจตัวเองไปเป็นไร ดีไม่ดียังไงค่อยแก้”
“จะลงทุนก็ต้อง ทำเลยดิวะ”
“ไหนๆ” ฉันเบี่ยงหลบเซฮุนไม่ให้เขาดูฉันมาทำงานแต่กลับมีภาระเพิ่มมามากกว่าการเดาใจเจ้าของบ้าน “ดูหน่อยไม่ได้หรือไง”
“ไม่ นี่มันงานฉัน กลับบ้านไปๆ”
“ไม่อ่ะ เธออยากได้แบบไหนก็แต่งไปเถอะฉันว่าเจ้าของน่าจะชอบ” ฉันไม่สนใจเซฮุนแล้วมองลู่หานเดินไปทางด้านหลัง
“ห้าห้องนอนหกห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่นและครัว สองโต๊ะกินอาหารอยู่ด้านนอกและด้านในไม่มีสระว่ายน้ำ...ปลูกเป็นพวกดอกไม้หอมๆแล้วดูแลง่ายนายว่าไง” ฉันหันไปหาเซฮุนที่เดินอยู่ข้างๆ ไม่สิเดินชิดเลยก็ว่าได้มันจะสิงฉันหรือไงวะ
“ตามใจเธอเลย”
“ไม่มีประโยชน์อะไร!” ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วตะคอกใส่ ให้แสดงความคิดเห็นเผื่อไอเดียจะบรรเจิดแต่หมอนี่มันเฉยจริงๆ
“แล้วจะดุทำไมนักละ งอน...”
“งอนไปเลย...” ฉันเดินเข้าไปในบ้านโดยมีเซฮุนตามมาติดๆจะว่าไปบริษัทลู่หานก็ทำงานได้ดีเลยก็ว่าได้แบบบ้านเยี่ยมสีบ้านดีมันต้องใช้ของเกรดเอทั้งนั้นแน่เลย
“อยากได้บ้างไหม”
“ฉันจะเอามาทำอะไรบ้านพ่อก็มี”
“เรือนหอเราไง หนึ่งห้องของเราอีกสี่ห้องของลูกๆดีป่ะ”
“เพ้อเจ้อ” ฉันดันเซฮุนออกแล้วมาหยุดอยู่กลางบ้านตรงนี้น่าจะเป็นห้องรับแขกกว้างโล่งและสว่างเพราะมีกระจกเป็นฝาพนังอยู่ข้างหนึ่งสามารถมองเห็นสวนหลังบ้านได้ชัด
“จะว่าไปบ้านบนเขาก็ดีนะ วิวสวยและเงียบด้วยนายว่าไง”
“ไหนบอกเพ้อเจ้อ ตกลงจะเอาไม่เอา”เขากอดอกมองฉันแล้วถอดแว่นออกก็ไม่รู้ว่าจะใส่หาพ่อมันหรือไง
“เอาอะไร” มันจำเป็นอย่างมากที่ฉันต้องถามนะเพราะเซฮุนมันชอบส่อสองแง่สองง่ามถ้าผิดก็คือพลาด
“หอไง เอาไหม เรือนหอของเราสองงงงงงง”
เอาสิถ้าได้...แค่หวังอยู่ลึกๆน่ะฉันกางกระดาษแผนที่บ้านวางไว้บนพื้นก่อนเริ่มจดรายละเอียดมุมต่างๆของบ้านวางโครงไว้สักพักว่าจะเอาอะไรไว้ตรงมุมไหนบ้างฉันยกให้สมุดร่างในมือให้เซฮุนดูเขามองแล้วยิ้ม? หมายความว่า?
“นายว่าเจ้าของเขาจะชอบที่ฉันตกแต่งป่ะ”
“ชอบสิ”
“เป็นเจ้าของหรือไง ตอบอย่างกับรู้” มันก็อดที่จะขำไม่ได้ว่ะ
“รอเธอตกลงก่อนฉันจะซื้อต่อเจ้าของเลยดีไหม”
“ตกลงอะไร” ฉันถามไปก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกมัวสนใจแต่กระดาษร่างแต่คำตอบนี่สิ
“แต่งงานกับฉันไง”
“เป็นเซเลปไม่ใช่อ่อ เรื่องหญิงเนี่ยเลี่ยงได้เลี่ยงนะ” ฉันรู้นะว่าเขามันเป็นที่ต้องการของตลาดขนาดไหนแต่ถ้าฉันดึงเขามาเนี่ยมีหวังถูกเด็กมอปลายทะลวงไส้แน่แฟนคลับมีแต่รุ่นเอ๊าะๆทั้งนั้น
“ก็แค่นายแบบ ไม่มากกว่านั้นหรอกเดี๋ยวเธอจะเอื้อมไม่ถึง” -_-
“ไปดูห้องครัวกันไหม” หน้าเซฮุนเริ่มแดงนะอาจเพราะไม่มีเครื่องปรับอากาศที่นี่ก็คงทำความสะอาดบ้างแล้วแต่ก็ยังมีฝุ่นแล้วหมอนี่อาจจะแพ้หรือไม่ก็ร้อน
“ดูห้องนอนดีกว่า” ปากมันก็เป็นแต่แบบนี้ฉันคิดว่าตัวเองค่อยมาวันหลังดีกว่าหน้าเขามันไม่ไหวแล้วนะฉันว่า
ฉันจูงมือเซฮุนออกจากบ้านแล้วพาไปที่ส่วนหลังบ้านมีรั้วสีขาวสูงล้อมรอบถ้าได้ต้นไม้ประดับสีเขียวปลูกติดให้กลบแสงจากสีขาวของรั้วบ้างคงจะดีฉันปล่อยมือเขาออกแล้วเดินไปหาลู่หานแต่เซฮุนดูจะล้มหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมอีก
ฉันประคองเขาไว้แล้วพาไปที่ร่มจริงๆอากาศวันนี้ก็ไม่ค่อยมีแดดทำไมถึงเป็นอย่างนี้วะใกล้ตายแล้วแน่เลย
“ลู่!!! ช่วยหน่อยจะล้ม” ถ้าเสียหลักนิดเดียวเจ็บสองแน่ลู่หานวิ่งมาประคองเซฮุนแล้วประคองมันไปที่รถเขาไม่พูดแต่หายใจติดขัด “เซฮุน”
“หือ...”
“นายเป็นอะไร”
“แพ้ฝุ่นเดี๋ยวก็หาย...” ลู่หานทิ้งลงที่เบาะรถทันทีที่เขาพูดจบมันหันมามองฉันเหมือนจะตบกันให้ได้แล้วแย่งกระดาษและสมุดในมือฉันไป
“ทีหลังก็ดูแลเองอย่าให้เดือดร้อน ผัวกูไหมก็ไม่ใช่เสียการเสียงาน พามันไปโรงบาลไปเดี๋ยวดูให้แล้วจะส่งเมลล์ไป” อึ้งว่ะนี่มันเหี้-อะไรวะฉันเพิ่งเริ่มงานวันแรกเองนะเว้ย “ไล่แล้วยังไม่ไปอีก ทีหลังมึงอย่าตามนะเซฮุนกูจ้างมาแพง”
“กูจะบอกให้เธอลาออก”
“ปากดี!” ลู่หานตบหลังฉันแล้วเดินหนีเข้าไปในบ้านฉันไปฝั่งคนขับแล้วมุ่งหน้าไปโรงบาลหมอนี่เหมือนคนเมากาวเลยวะให้ตาย...
นอกจากจะแพ้ฝุ่นแล้วไอ้ห่าตัวนี้ยังกลัวเข็มโอเคไม่อยู่แค่ปีเดียวไม่คิดเลยนะว่าปัญญาอ่อนขึ้นเป็นกองฉันปล่อยเขาไว้กับหมอแล้วออกมาข้างนอกปล่อยให้มันร้องแหกปากอยู่คนเดียวนั้นแหละ รำคาญโคตร
“ยู!!”
“จงอิน...” ฉันรับอ้อมกอดของรุ่นพี่วิศวแล้วผละออกเขามองฉันอย่างเหลือเชื่อก่อนจะยีผมจนมันไม่เป็นทรง
“กลับมาตอนไหนวะ ไอ้ลู่ไม่เห็นบอกเลย”
“สักพัก แล้วมาทำไมโรง’บาล”
“ล้มอ่ะดิเอวเคล็ด เจ็บจนน้ำตาไหล” ฉันมองมือเขาที่จับอยู่แล้วหันกลับไปมองหน้าเช่นเดิมคงเจ็บมากแน่เลยฉันก็เคยเคล็ดแต่ไม่ใช่เพราะล้ม...”แล้วมาทำไรวะ”
“ฝากครรภ์” ไอ้เซฮุน...-_-
“พามันมาหาหมอ แพ้ฝุ่น” ฉันยืดตัวไปกระซิบหูจงอินแล้วมองเซฮุนที่อาการเริ่มปกติ
“กระซิบอะไรกันแล้วนี่ไม่อยู่แป็บเดียวเธอนอกใจฉันเลยหรอวะ บ้าซิบ! น้ำตาไหลเลยวะ”ฉันก็อยากจะน้ำตาไหลกับคำพูดของเขาเหมือนกันอะไรนะ? นอกใจ น้ำตาไหลไอ้คนเสแสร้งเอ้ย
“ลืมไปแล้วหรือไงว่านายบอกเลิกฉัน”
“ไม่ลืม แต่ฉันไม่มีแฟนใหม่สักทีเพราะฉะนั้นเธอก็อยู่ในสถานะแฟนของฉันเหมือนเดิมจบนะครับ...” มันกอดคอฉันลากออกมาจากจงอินแล้วแย่งกระเป๋าไปถือไว้ก่อนจะพากลับมายังรถ
เคยจะรู้สึกว่าคนหน้าด้านมันมีในโลกก็วันนี้แหละ!
‘ฉันต้องทำงานลู่หานให้เสร็จ’
ฉันไม่ชอบปล่อยอะไรให้ค้างคา...โน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะติดทางเข้าประตูนี่มันก็ของฉันคุยกับผู้จัดการรู้เรื่องไหม? ทำไมถึงเป็นชั่วโมงฉันยืนรอมา 01.32 หนึ่งชั่วโมงครึ่งเอง เขาสไกป์หากัน ผู้จัดการเซฮุนเป็นผู้หญิงสวยมากอาจจะเพราะแต่งหน้าหรืออะไรไม่รู้เรื่องของนาง เขาไม่ได้เสียบหูฟังแต่คุยสดๆให้ฉันได้ยินดูเหมือนเธอพยายามเกี้ยวหมอนี่อยู่
“พี่ครับแค่นี้ก่อนได้ไหมยังไงก็คุยรู้เรื่องแล้ว”
[ก็ได้แต่ก่อนไป เซฮุนอยากดูอะไรไหม] ฉันมองอยู่นะเว้ยถึงจะอยู่ในฝั่งที่เธอคนนั้นไม่อาจมองเห็นก็เถอะฉันพิงโต๊ะอยู่ข้างๆคอมส่วนเซฮุนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไง
“อะไรครับ” เธอทำท่าเหมือนแมวยั่วค่อยๆถอดสายเสื้อสายเดี่ยวออกทีละสายเซฮุนมองหน้าฉันแล้วหันกลับไปมองผู้จัดการ “จะให้ดูอะไรครับ”
[เซฮุนคิดว่าอะไรละ] นางดึงเสื้อลงช้าๆหมอนี่ยิ่งจ้องฉันมาขึ้น “ไม่งี่เง่าหรอ” ต้องการอะไรของมันถ้าเกิดงี่เง่าตอนนี้โน๊ตบุ๊คคงพังไปแล้ว โตแล้วรู้เรื่องขึ้นนะเว้ย
“ถ้านมไม่ต้องนะฮะ ที่ห้องก็มีให้ดู” ไอ้หมอนี่..........
[อะไรนะ] เธอทำหน้าตกใจแต่ฉันโมโหไงเสื้อที่จะเปิดมันตกลงหมดแล้วผู้หญิงคนนี้มันโตแต่ตัวจริงๆเหมือนนางเอกนิยายน้ำเน่าวะ
เซฮุนเดินออกจากรัศมีมุมกล้องก่อนจะกดปิดหน้าต่างสไกป์แล้วถอนหานใจออกมาเขาหันมาจ้องฉันอีกครั้ง มันคิดอะไร?
“ขอดูล้างตาหน่อยดิ กลัวเก็บไปฝัน” ลามก!
“ไปนอนไปฉันจะทำงาน ไหนว่าพรุ่งนี้ไปฟิลิปปินส์” ฉันดันเซฮุนออกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้
“ดูหน่อยไม่ได้หรอ แค่ดู แล้วจะไปเลย”
“มันเรื่องอะไรมาดูกันง่ายๆวะ! อย่าให้โกรธนะเซฮุน” เขายิ้มออกมาแล้วก้มหน้ามาใกล้
“ไม่งี่เง่าแล้วน่ารักวะ จุ๊บ”
“เซฮุนยังไม่นอนหรอลูก” เฮือก!!! จะด่าอยู่ถ้าแม่ไม่เข้ามาเจอฉากนั้นพอดีรู้สึกว่าฉันไม่อยู่จะได้ลูกคนใหม่ว่ะ พ่อฉันยิ่งแล้วใหญ่เซฮุนเรียกว่า ‘พ่อ’ น่าแปลก “ยูทำงานหรอ”
“ค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ” ฉันรับนมจากแม่มาแต่ลังเลก่อนค่อยดื่มฉันรอเซฮุนกินก่อนพ่อเคยสอนว่าอย่าไว้ใจกินอะไรง่ายๆแม้จากคนใกล้ตัวหรือซื้อเองก็เถอะมันเป็นนิสัยแปลกๆของฉันน่ะ
“ขอบคุณฮะ ดื่มดิแม่จะได้ไปนอน”
“เดี๋ยวหนูเอาไปเก็บเองค่ะแม่ไปนอนเถอะ นายด้วย” ไม่ต้องมากเรื่องแบคฮยอนก็โผล่มาจูบหน้าผากฉันกับแม่แล้วลากเซฮุนไปด้วย
“อย่านอนดึกน๊ะ”
“ค่ะฝันดี...”
ฉันจะทำยังไงกับห้องนอนละวะห้าห้องต้องไม่ซ้ำแบบแต่ต้องเป็นสไตล์เดียวกันไม่งั้นจะทำให้หงุดหงิดเพราะรูปแบบอาจจะเป็นได้ฉันกดไลน์หาลู่หานขอเบอร์เจ้าของบ้านไว้ค่อยโทรพรุ่งนี้ละกันตอนนี้คงดึกมากเกินไป อ่า...ง่วงโว๊ย
แกร้ง!
“เสียงอะไร”
ฉันเดินไปหยิบปืนใต้เตียงสอดไว้ตะเข็บกางเกงแล้วเดินลงมาจากชั้นสองเสียงกุกกักมาจากที่ห้องพ่อไฟก็ไม่เปิดแล้วนี่มันตีสองแล้วพ่อจะมาทำงานได้ยังไงฉันค่อยๆเปิดเข้าไปแต่ต้องชะงักไว้เมื่อถูกปืนจ่อหัวอยู่ กลัวยังไงไม่รู้...
“รหัส” มันลากฉันเข้ามาก่อนจะปิดห้องไว้ฉันได้กลิ่นแก๊สบางอย่างอ่อนๆมันอาจทำให้คนในบ้านหลับกันก็เป็นได้อย่างนี้มันเสี่ยงมากเกินไป “กดรหัส” มันบังคับฉันให้แตะมือลงบนปุ่มแต่ทำไงดีว่ะ
“ฉันไม่รู้...” จริงๆฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
“งั้นตาย...” ปืนถูกจ่ออยู่ที่หน้าผากฉันแต่มันกลับลดลงแล้วมองฉันแทน “ใครอยากจะจัดลูกสาวมาเฟียใหญ่บ้างวะ”
พวกมันมีสามคนคนหนึ่งจ่อปืนที่หัวฉันอีกคนล็อกแขนฉันไว้อยู่ส่วนอีกคนอยู่หลังตู้เซฟเก็บความลับของพ่อ มันยกมือขึ้นแล้วเดินมาหาฉันที่ถูกล็อกแขนไว้จากด้านหลังฉันเกลียดมือที่บีบหน้าฉันอยู่ ฉันขยะแขยง
“เซฮุน!!!!!!!!อ๊ะ”
พลั๊ก
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยินฉันก็นึกถึงชื่อนี้เป็นชื่อแรกความปวดร้าวที่ท้องทั้งเจ็บและจุกมันมากเกินกว่าผู้หญิงจะทนถึงฉันจะอึดแต่ถ้าไม่ได้เกร็งมันก็หายใจลำบากแล้วร่างกายฉันถูกปล่อยร่วงลงพื้นหลังจากถูกชกที่ท้อง มันโถมตัวเข้ามาค่อมฉันไว้แล้วก้มลงมาชิดริมฝีปากฉันเห็นใบหน้ามันชัดเจน...
ปัง!!!
“น้องกูอีเหี้ย!!! !!! !!!”
“ยู เมียกูสัส!!! !!! !!! !!! !!!”
ฉันเห็นแบคฮยอนต่อยกับพวกมันเห็นเทายืนยิงนิ่งๆโดยไม่ลังเลใจและเห็นเซฮุนตรงเข้ามาหาเขาเข้ามาดึงไอ้คนที่ถูกยิงออกจากตัวและกอดฉันไว้แล้วอุ้มขึ้นมีคนเคยบอกไหมว่าเวลาเขาน้ำตาไหลมันโคตรขี้เหล่...
“แบคฮยอนไปปลุกท่าน ฉันจะจัดการพวกนี้เอง”
“เซฮุนมึงพาน้องกูไปห้องเดี๋ยวบอกป๋าก่อน”
เย็น...หนาวด้วยฉันมองไปตรงหน้าก่อนจะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันได้สัมผัสแค่เพียงในฝันและพูดอะไรให้ฟังได้เพียงกับรูป ‘แม่’ อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งหล่อมากฉันรู้ว่าเขาเป็นใครคุณคิมพ่อฉัน ทั้งสองนั่งเล่นอยู่บนชิงช้าติดกับชายหาด
“ฉันอยากให้ลูกออกมาเร็วๆ คุณจะรักเธอมากกว่าฉันไหม”
“ครับ ผมต้องรักเธอมากกว่าคุณอยู่แล้ว นี่ลูกสาวคนแรกเลยนะ”
“ถ้าเธอไม่ชอบคุณๆจะทำยังไง ฮ่าๆ”
“คงทุกข์ เราจะดูแลลูกให้ดีที่สุด”
ฉันก้มลงมองขาตัวเองเมื่อรู้สึกโล่งๆแต่กลับมองไม่เห็นฉันเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าอกข้างซ้ายฉันเห็นคนที่จับไหล่ฉันอยู่ฉันจำมือเขาได้
“พ่อ!”
“อย่าเพิ่งลุก นอนก่อนฉันทายาให้อยู่เนี่ย” ไม่เห็นพ่อฉันเห็นเพียงเซฮุนที่มอง..มองหน้าท้องฉันอยู่เขาทาอะไรสักอย่างเย็นลูบวนอยู่ตรงหน้าท้องฉันอยู่ชุดเดิมมีเพียงเสื้อที่ถูกเลิกขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น”
“เธอละเมอน่ะ แล้วก็ตกบันไดท่าไหนไม่รู้ ท้องเขียวซะ” แล้วกัดฟันทำไมน้ำหนักในมือเขาก็กดลงมากขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ “จำได้ไหม”
“จำได้ เซฮุนเจ็บ!”
“ขอโทษๆ” เขาก้มลงเตะริมฝีปากตรงพื้นที่ทายาก่อนจะดึงเสื้อลงแล้วนอนลงข้างๆหันมาเท้าคางมองฉันไม่วางตา “ตอนมันทำเจ็บมากไหม”
“ฉันจุก เจ็บด้วยและ หายใจไม่ออก พูดไม่ออก”
“ฉันควรจะฆ่ามันให้ตายๆไปซะ!” เซฮุนยื่นมือมาลูบแก้มฉันเป่าที่ใบหน้าแล้วมองไปที่ท้องอีกครั้งใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้นฉันจึงลูบคอเขาเบาๆ เซฮุนโกรธ...บางอย่าง
“ฉันไม่เป็นไร...”
“ถ้าฉันไม่ย่องมาหาเธอ ไม่ได้ยินเสียงนั้น ช่วยเธอไม่ทัน จะเป็นยังไงทีหลังถ้าเกิดได้ยินอะไรก็โทรบอกกันอย่าทำอย่างนี้อีกถึงจะเป็นแค่เสียงหนูก็เถอะ ถ้าเป็นอะไรไปฉันรับผิดชอบไม่ไหวหรอกเธอทั้งคน...”
“...”
“จะไม่ทำ”
“โอเค จะไม่ทำ”
“นอนพักเถอะยู เธอเหนื่อยพอแล้ว” ฉันหลับตาลงพร้อมกับความรู้สึกอุ่นรอบๆตัวลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่ที่หัวฉันตรงเส้นผม
ฉันเดินลงมาจากด้านบนก็เห็นพ่อแม่แบคฮยอนเทาเซฮุนพร้อมหน้าพร้อมตาเขารอฉันทานอาหารอยู่พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนฝันอะไรฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดพ่อไว้แน่นน้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมามากมาย ‘พ่อรักฉันมากกว่าแม่’ มันเป็นสิ่งยืนยันว่าพ่อเลือกที่จะให้ฉันอยู่แทนที่ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแม่
“รัก”
“โอ๊ย...มาดร่ามาอะไรเนี่ยคุณ ผมหิวนะครับ” ฉันผละออกพ่อเอาทิซซู่มาเช็ดหน้าให้ฉันแล้วยิ้มออกมามันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันพูดออกไปอาจจะกะทันหันจนตั้งตัวไม่ทันเลยทำให้แบคฮยอนแซวขึ้น
“เทาค่ะทานนี่สิอร่อย” ฉันตักเนื้อหมูทอดให้เขามันคงจะดีมากถ้าเขายิ้มให้ฉันสักครั้ง
“ขอบคุณครับ”
“ตักให้ผมบ้างสิป๋า เซฮุนนะลูกใหม่หรอ” เออ!! นั่นดิดูแลอย่างกับไข่ทองคำแล้วยังได้นั่งใกล้แม่ทั้งที่ๆตรงนั้นมันที่ฉันนะเว้ย
“ลูกเก่าชอบหนีไปไกล ลูกใหม่เนี่ยอยู่ด้วยตลอด” ค่ะ หนูผิด
“หนูจะเอาเขาออกจากพ่อให้ได้”
“หรอ แล้วไปส่งเขาที่สนามบินด้วยละ” ฉันส่ายหน้าแต่แบคฮยอนกลับพยักหน้ามันเลยทำให้เสียงหัวเราะน้อยๆเกิดขึ้นแต่ที่น่าตกใจคือเทากำลังยิ้ม...ฉันชอบนะ
“อ้อ แล้วคิลเลอร์ไปไหนหนูไม่เห็นไปปลุกเลย...”
“...”
“...”
“...”
“...”
“เมื่อคืนคิลล์ถูกยิงอยู่หน้าประตู ฉันจะพาไปโรงบาลแต่ถ้าช่วยมันเธอก็คง...เราต้องเลือกสักอย่างนะยู”
“...”
“เราเอาไปฝังไว้หลังบ้านเธอจะไปไหม”
ฉัน...เสียใจ
ฉันเดินตามเซฮุนไปเรื่อยๆแล้วมองเงาของเขาที่บังฉันอยู่พอเงยหน้าขึ้นกลับไม่ใช่อย่างนั้นเซฮุนเอามือบังแดดให้ฉันแล้วพาไปที่สวนหลังบ้านดินที่น่าจะเพิ่งขุดเรียบจากการกลบมีป้ายเขียนเล็กว่า Killer ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอนะแต่อยู่ๆก็อยากจะร้องไห้
“นายน่าจะฆ่าพวกนั้นซะ มันอยู่ไหน”
“คุก พ่อเธอส่งเข้าศาลแล้ว”
“ฉันคิดถึง” ฉันนั่งลงแล้วลูบหน้าดินเบาๆ เจ็บท้อง...เสียใจ...มันต้องทรมานแน่เลยต้องดิ้นจนขาดใจแน่ๆไม่มีทางที่คนหยาบพวกนั้นจะยิงขาหรือแขนคิลล์ต้องเจ็บมากๆ
“ฉันก็คิดถึง...มานี่มา” เขาดึงฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆแล้วลูบผมเบาๆเซฮุนคนนี้โคลนอีกคนมาหรือเปล่าทำไมมันดูอ่อนโยนจัง “กว่าฉันจะสนิทกับมันได้ต้องถูกข่วนกี่ครั้งรู้ไหม”
“...”
“นอกจากถูกเธอข่วนฉันก็มีคิลล์นี่แหละ”
“...”
“อย่าร้องไห้เลย อิจฉาวะ ทั้งคิดถึงทั้งร้องไห้แต่ทีกับฉัน...” ฉันผละออกแล้วเช็ดน้ำมูกกับเสื้อเซฮุนเขาหัวเราะฉันก่อนจะทำหน้าบูด
“นายอิจฉาแม้กระทั่งเสือเลยหรอวะ”
“เสือ? เสือคืออะไรอ่ะ” ฉันหันไปมองหลุมศพเป็นคำตอบแล้วเดินหนีออกมาก่อนที่บ่อน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้งเซฮุนยังยืนอยู่ที่เดิมดูเหมือนว่าจะคิดอะไรออกแล้วถึงได้วิ่งมาหาฉัน
“มองทำไม”
“พ่อเธอบอกฉันว่าเธอซื้อมาเลี้ยงเพราะเลิกกับฉัน...”
“แล้วยังไง...?”
“เธอเลี้ยงมันมาฆ่าฉันโดยเฉพาะเลยใช่ไหม?” เซฮุนมองหน้าอย่างหาเรื่องก่อนจะจับเข้าที่สะโพกฉันแล้วดึงไปใกล้
“จับก้นทำไมปล่อย”
“ก็มันจับเอวไม่ได้มีเหตุผลหน่อย” มึงนั้นสิมีเหตุผลหน่อย ฉันตบเข้าที่หัวเขาเอามือไปกุมขมับตัวเองไว้อย่างรวดเร็วฉันจึงเดินออกมา “ถ้าตบแล้วไม่หล่อลูกเธอมีปัญหาแน่”
“มันเกี่ยวอะไรฮะ”
“อะไรที่เป็นของเธอฉันจะเกี่ยวเอาให้หมดแหละ”
“ประสาท!”
ความคิดเห็น