Kakikomi Academy (รับวิจารณ์ทุกอย่าง)

ลำดับตอนที่ #23 : [ผลตรวจรายงาน l อาจารย์ไม] ภูจงกล

ภูจงกล

สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ...

คุณจินคงทราบแล้วใช่ไหมคะว่าไมมีสไตล์อย่างไร งั้นเข้าเรื่องกันเลยนะคะ

เรื่องย่อ 

ก็คงจะเกี่ยวกับความรักอันซับซ้อนสับสนว่าเป็นรักของใครอย่างไรกันแน่ ไม่ว่าจะเป็นบุปผา สายบัว หรือตัวละครชายที่มีปมอื่นๆ สินะคะ?

โครงเรื่อง 

มีการตัดฉากแบบรวดเร็วในบางครั้งจนงงและตามไม่ทัน อย่างเช่น ตอนที่บุปผาชนผู้ชายในฝัน แล้วคืนเงินให้ มีการบรรยายว่าตลาดเริ่มวาย คนบางตาลง ในการบรรยายมันให้ความรู้สึกว่า พอคืนเงินเท่านั้นแหละ คนหายไปเกือบหมดตลาดแน่ะ ทั้งที่ความจริงแล้วตลาดมันต้องๆ ค่อยๆ วายนะคะ อยากให้บรรยายว่าตลาดเริ่มวายตั้งแต่ก่อนหน้านี้สักเล็กน้อยเป็นการเกริ่น ไม่ใช่อยู่ๆ ก็วายปุบปับตอนคืนเงินพอดี

หรือตอนที่เสียงปืนดังขึ้น งงค่ะ ปืนดังทำไม? ยิงใคร หรือยิงขึ้นฟ้า? แม่ค้าทำไมปิดร้านเร็วจัง ทำไมไม่วิ่งหนีแทนที่จะมัวปิดร้านล่ะ แล้วมาปรากฏตัวประจันหน้ากันได้ไง ปืนล่ะ ยิงใครไปเมื่อกี้...

ตัวละคร 

คิดว่าน่าจะเพิ่มอารมณ์ให้ตัวละครมากกว่านี้ แบบอ่านแล้วรู้เลยว่าคิดอะไร รู้สึกยังไง บางทีคุณจินก็ใช้คำเป็นปริศนาเสียหมดจนอารมณ์ตัวละครแทบจะปริศนาตามไปด้วย มันเลยไม่ตื่นเต้นตามเหตุการณ์เท่าไรค่ะ

แล้วก็ประโยคสนทนาของตัวละครควรจะสื่อถึงความเป็นตัวตนและความเป็นคนของตัวละครด้วยนะคะ

ความเป็นตัวตนที่ไมหมายถึงคือ ถ้าตัวละครนิสัยร่าเริง ก็ควรใส่ประโยคคำพูดที่อ่านแล้วรู้เลยว่าร่าเริงแน่ๆ

ความเป็นคนคือ เป็นประโยคสนทนาที่สมเหตุสมผลเหมือนคนพูดกัน บางประโยคยังดูแข็งๆ เหมือนบทบรรยายอยู่เลยค่ะ

การใช้ภาษา 

เริ่มที่บรรทัดแรกของตอนแรกเลยค่ะ มีการบรรยายว่า ณ ที่ไหนใช่ไหมคะ จากนั้นก็กล่าวถึงหญิงสาวสองคน ไมอยากติว่าเป็นการกล่าวถึงที่ค่อนข้างน่างุนงงมากค่ะ คุณจินเล่าว่ามีประธานคือหญิงสาวสองคนนั้นมีรูปร่างและทรงผมยังไง แต่ไม่ได้กล่าวเลยว่าพวกเธอทำอะไรคือไม่มีกริยาและกรรม จากนั้นก็ใช้คำบรรยายว่า “ครั้นแล้วผมซอยสั้น...” เหมือนกับว่าพวกเธอทำอะไร และกำลังจะทำอะไร ทั้งที่คำบรรยายก่อนหน้า “ครั้นแล้วผมซอยสั้น...” ไม่มีบทบรรยายการกระทำเลย (งงไหมคะ) พูดง่ายๆ คือมีประธาน (ที่เล่าเป็นลักษณะหญิงสาวแทนการบอกชื่อ) แต่ไม่มีกริยาหรือกรรมมารับ มันทำให้งง เหมือนบอกว่า “ณ โรงเรียนฮอกวอตส์ แฮร์รี่ ครั้นแล้วผมสีดำก็ปลิวไหวตามแรงลม” พอเข้าใจไหมคะ

ในบรรทัดและย่อหน้าต่อๆ มาของตอนแรก ใช้คำว่า “เพื่อน” อย่างเพื่อนรักหรือเพื่อนสาวค่อนข้างบ่อยนะคะ

เรื่องคำเชื่อมค่ะ ดูเหมือนคุณจินจะมีสไตล์ในการใช้คำเชื่อมค่อนข้างเยอะนะคะ (ฮา) เหมือนที่เคยบอกไปในเรื่องก่อนนี้แล้วค่ะ ว่าบางคำ เช่น ทว่า แต่ แล้ว จึง ก็ และ แต่ทว่า ครั้นแล้ว อะไรพวกนี้ ไม่ต้องใส่บ้าง รูปความก็คงเดิม เผลอๆ ยังอ่านได้ลื่นไหลมากกว่าอีกในบางครั้งนะคะ การมีคำเชื่อมพวกนี้เยอะๆ หรือวางมันไม่ถูกจุดจะทำให้คนอ่านรู้สึกสะดุดและอารมณ์ขาดเป็นห้วงๆ ได้ค่ะ ควรระวังไว้ตรงนี้ โดยเฉพาะคำว่า ทว่า ที่เห็นจะใช้บ่อยเหลือเกิน อย่างที่บอกค่ะ ไม่ต้องใส่บ้างก็ได้

แทนที่มันจะได้ทำหน้าที่สมคำเชื่อม ผลกระทบจากการใช้ที่มากเกินไปในหนึ่งย่อหน้า ทำให้การอ่านขาดอารมณ์เป็นห้วงๆ เพราะถูกคั่นด้วยคำเชื่อมค่ะ แถมเนื้อเรื่องในฉากต่อสู้หรือฉากที่ต้องการความเร้าใจก็ดูช้าลงไปโข ยิ่งฉากธรรมดาด้วยแล้วยิ่งทำให้แทบไม่ดูน่าตื่นเต้นเลยค่ะ ความมันไม่ค่อยเดินด้วย

แล้วก็คุณจินยังใช้บุรุษสรรพนามแบบซ้ำๆ อย่างเช่นในตอนที่ 2 ที่มีแต่คำว่าชายในฝันของบุปผา ชายฉกรรจ์ มากเกินไป บ่อยเกินไป จนอ่านแล้วงงค่ะว่าคนไหนฝั่งไหนกันแน่

คำผิด

- ตอนที่ 1

ตรงย่อหน้า “เกิดอะไรขึ้นบุปผา” คำว่า จนไหลเป็นหยดย้อย คงจะเป็น จนไหลหยดย้อย

เท่ห์ ต้องเป็น เท่

“อย่างที่ฉันบอกใช่มั้ยย่ะ” เป็น ใช่มั้ยยะ (ยะ ใช้ถาม ย่ะ ใช้บอกเล่าหรือตอบค่ะ เช่น อะไรนะยะ โอเคย่ะ ได้ย่ะ จะเอาไหมยะ)

แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจหรอก เป็น แต่นั่น , แต่นั้นกลับทำให้บุปผา เป็น แต่นั่น

เป็นต้น

ใช้คำว่า คะ-ค่ะ ผิดค่อนข้างหลายจุดนะคะ อยากให้ลองหาอ่านดูให้มั่นใจ แล้วก็รีไรท์เสีย มันค่อนข้างขัดตา (ฮา)

แก่นเรื่อง 

คงจะเกี่ยวกับความรัก ความไว้ใจ การพัฒนาความสัมพันธ์ที่ก่อให้เกิดความรัก

มีอะไรเพิ่มเติมที่อยากบอกนักเขียน

จุดที่อยากจะติจุดใหญ่เลยคือเรื่องคำเชื่อมค่ะ อยากให้ลองจับผิดตัวเองดู ย้ำ จับผิดนะคะ แล้วนับจำนวนคำเชื่อมที่ใช้ในแต่ละตอน ว่าใช้คำใดไปกี่ครั้ง คำไหนไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใช้ก็ได้ค่ะ ตัดออกเสียบ้างก็จะดีไม่น้อยเลย
 

 BANNER

แบบฟอร์มรับงาน

ชื่อ :

บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง : 

ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม : 

ขอบคุณที่ไว้ใจ ให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ : 

STAR THEME