The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #32 : Ashita no Kioku -明日の記憶- (5% ก่อนนะ & 24jikan terebi otsukaresama!)

Ashita no Kioku -明日の記憶-

Playlist: flumpool – Toaru hajimari no joukei ~Bookstore on the hill~ 「とある始まりの情景〜Bookstore on the hill〜」

.

ทั้งที่ผ่านมาแค่หกปี แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในเมืองที่ไม่เร่งรีบคล้ายอย่างโตเกียวซึ่งเปลี่ยนแปลงไปทุกปีและไม่เคยทำให้เขารู้สึกอะไรนอกจากเสียดาย กลับกลายเป็นความเปลี่ยวเหงายามที่สิ่งละอันพันละน้อยซึ่งเขาผูกพันคุ้นเคยจะเปลี่ยนไป...จากไป...ในอุตสึโนมิยะ โทจิกิ อันเป็นบ้านเกิดของเขา อิวาซากิ ไทโช ที่ต้องจรจากมันไปเมื่อเรียนจบชั้นมัธยมปลายและไม่ได้หวนกลับมาอีกเลยหลังจากที่พ่อ แม่ และน้องสาว ต่างก็ย้ายตามลงไปอยู่ด้วยกันหมด

บ้านของปู่ที่ข้าวของเคยดูใหญ่โตสำหรับเขาในตอนนี้กลับเล็กลงไปถนัดใจ แมวที่ปู่เคยเลี้ยงไว้มากมายจนบางครั้งก็ทำให้ไทโชนึกรำคาญใจเหลืออยู่แค่สองตัวและอีกไม่ช้าพวกมันก็คงจะตามเพื่อนไปด้วยวัยที่ร่วงโรย ขณะที่หมาตัวใหญ่แถวละแวกบ้านซึ่งเขาเคยเล่นกับมันบ่อยๆ ก็ตายไปแล้ว ทำไมตอนที่มีเวลาอยู่คนเราถึงไม่เคยเห็นคุณค่าหรือว่าให้ความสำคัญ ใช่ว่าไทโชไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘เวลา’ ถึงชีวิตที่เมืองหลวงจะวุ่นวายก็เพราะเขาตั้งใจให้มันเป็น เด็กหนุ่มที่เติบโตเป็นชายหนุ่มหลีกหนีความเป็นจริงด้วยการหลงระเริงกับแสงสีและความสนุกสนานจนละเลยสิ่งที่เรียบง่ายธรรมดาซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังไป ถ้าไม่ใช่เพราะสายจากย่าที่โทร.มาบอกว่าปู่ล้มป่วย แม้จะไม่ได้หนักหนาสาหัสขนาดที่จะตายวันตายพรุ่ง แต่ไทโชที่เพิ่งถูกไล่ออกจากงานด้วยความผิดที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อก็ตัดสินใจหวนกลับมายังบ้านเกิดเพื่อช่วยดูแลระหว่างนั้น

ขณะที่เดินย้อนเวลาไปตามเส้นทางที่เคยคุ้นเมื่อวัยเยาว์ สิ่งเดียวที่ไทโชในวัยผู้ใหญ่รับรู้ก็คือความโดดเดี่ยว จนทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่

กระทั่งเขาได้มองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏอยู่ในแววตา ถึงผมสีดำไม่มีหน้าม้าปรกบังจะผิดแผกแตกต่างไปจากเดิม ถึงเสื้อยืดกางเกงขาสั้นกับรองเท้าผ้าใบส้นหนาทะมัดทะแมงจะเปลี่ยนไปเป็นชุดกระโปรงตัวยาวกับรองเท้าส้นสูง ไทโชก็รู้ว่าเขาจะจดจำเธอได้เสมอไม่ว่าจะเป็นแห่งหนไหน จะเป็นท่ามกลางผู้คนนับร้อยพันในเมืองใหญ่ หรือต่อให้จะเป็นท้องถนนที่มีเพียงกันและกันอย่างในตอนนี้...ที่เขากำลังทอดมองดูเธอเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตลอดก็ตามที

ครั้นรู้สึกถึงการจับจ้อง ใบหน้าขาวที่กำลังขึ้นสีแดงก่ำตรงขอบตาและปลายจมูกจึงหันมองมา ไม่ว่าเธอจะกลั้นน้ำตาไว้ด้วยเหตุผลอะไร แต่วินาทีที่ได้สบประสานสายตา หยดน้ำใสที่เป็นประกายก็ร่วงหยดลงมา พร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เปล่งประกายตอนที่เธอยกหลังมือขึ้นปาด ขณะเป็นฝ่ายกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาเขาที่ยังคงได้แต่ยืนนิ่งอั้นอยู่กับที่อย่างนั้น เหมือนกับความรักและความทรงจำของไทโชที่ยังคงถูกตอกตรึงไว้ยังโทจิกิแห่งนี้

“โทจิกิเปลี่ยนไปเยอะเลยเนอะ”

ขณะที่หัวใจของไทโชกลับมาเต้นเป็นจังหวะได้อีกครั้งแค่เพียงได้ยินเสียงเรียกชื่อจากน้ำเสียงสดใสที่เคยคุ้น ได้มองเห็นใบหน้างดงามที่เคยรักใคร่และเฝ้าฝันว่าจะทะนุถนอมมันไว้ตราบชั่วนิรันดร์ ทั้งอย่างนั้นคนที่เธอปรารถนาจะใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่ด้วยกันก็ไม่เคยใช่เพื่อนสนิทอย่างเขา เช่นนั้นเขาก็ไม่ขอเป็นอะไรกับเธอเลยแม้แต่แค่คนรู้จักจะดีกว่า เพราะอย่างนั้นไทโชถึงได้ไม่คิดว่าอยากกลับมายังโทจิกิที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนสุขที่รังแต่จะทำให้ยิ่งเจ็บปวดอีก หกปีเป็นช่วงเวลาที่เนิ่นนานพอให้เขาลบเลือนเรื่องราวของรักแรกที่ไม่สมหวังไปได้จนหมดใจ หากเมื่อได้กลับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง ไทโชถึงได้รู้ว่าไม่ใช่

เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ ต่อให้อีกหลายสิ่งจะเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงไหน แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไปก็คือความรักที่เขามีให้เธอ...ฮิดากะ มิมิโกะ

2023年08月27日
_______________

★ สาบานว่าที่กูจะเล่าทั้งหมดต่อไปนี้เป็นความจริง เริ่มตั้งแต่วันที่ 19 กูได้ดูคลิปคุณลุงแก่ๆ ขายฮอตด็อกกับราเมง (ที่ญี่ปุุ่น) แล้วพอกูดูกูก็รู้สึกหน่วงๆ เศร้าๆ เหงาๆ ขึ้นมา เพราะอะไรไม่รู้ก็บอกไม่ถูก แต่กูรู้ว่ามึงเข้าใจ ทีนี้อยู่ๆ กูก็คิดถึงฟิคเรื่องโคโมเรบิที่เล่าว่าได้แรงบันดาลใจจากเพลงบุ๊คสโตร์ฯ ถึงจะไม่เคยได้แต่งแต่ก็เป็นเรื่องที่กูรักมาก ถึงต่อให้เปลี่ยนเมนแล้ว แต่ถ้าได้ย้อนกลับไปแต่งก็จะไม่เปลี่ยนบทของใครเลยแม้แต่คนเดียว T_T ที่พอย้อนกลับไปฟังเพลงอีกครั้งก็น้ำตาคลอๆ เลยว่างั้นหยิบฉากตอนกลับบ้านเกิดมาลองแต่งหน่อยละกัน คิดไว้เลยว่าก๊กนางเอกจะเคยไปช่วยลุงร้านราเมงบ่อยๆ เพราะไทโช(และกู)ชอบราเมงมาก แต่พอกลับมาลุงก็ตายแล้ว ทำให้ทุกคนได้รู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ฉากที่มิเรย์ร้องไห้ก็เพราะร้านลุงไม่อยู่แล้วนี่แหละ T_T เหมือนเราที่ยิ่งแก่ก็ยิ่งโหยหาเรื่องราวสมัยเด็กเป็นเรื่องจริง และสาบานว่านี่คือพล็อตที่อยู่ในหัวกูแต่แรกจริง / ทีนี้วันที่ 25 ไทโชก็มาอัพบล็อกหลังวันเกิด ตอนเขียนเรื่องงานกูก็อ่านไปเพลินๆ จนมาถึงตอนเล่าว่าได้กลับไปบ้านปู่แล้วกูก็ตกใจมาก! เพราะไทโชเล่าว่าข้าวของที่บ้านปู่ที่เคยรู้สึกว่าใหญ่ในตอนนี้กลับเล็กลง เจอญาติที่ตัวโตขึ้นกว่าเดิมมาก แมวบ้านปู่น้อยลง หมาแถวบ้านก็ตาย (แบบที่กูเอาไปแต่งลงฟิคเนี่ยแหละ) เลยรู้สึกเหงาๆ ขึ้นมา ละก็เขียนถึงเรื่องการโตเป็นผู้ใหญ่ มึงคิดดูว่าเว่อร์ไม่เว่อร์! เอาจริงนะ ตั้งแต่ตามมาจนรู้จักพอประมาณแล้วกูรู้สึกได้เลยว่าเค้าเป็นเด็กที่เกิดมาผิดยุคผิดสมัยมากๆ อย่างน้อยก็ควรจะรุ่นๆ ไทกะ แต่ไม่งั้นก็คงไม่ได้มาเป็นบิโชเน็นที่กูรักอย่างทุกวันนี้แหละเนอะ T_T

★ ชื่อเรื่องมาจากเพลงของอาราชิที่แปลได้ว่าความทรงจำของวันพรุ่งนี้...ที่ทุกคนจะเขียนมันขึ้นใหม่แทนอดีตในวันวาน T_T / เลือกโทจิกิแทนโกเบเพราะเป็นบ้านเกิดของไทโช (ถึงในประวัติจะบอกว่าคานากาวะก็เถอะ) / ตอนนั้นใช้นามสกุลซากุไรเพราะ(กูชอบ)นาสุ(ที่)ชอบพี่โช แต่เปลี่ยนเป็นของเซมไปที่ไทโชชอบก็ไม่ได้เพราะเค้าชอบคิมูระของมึง เพราะงั้นก็อยู่กันไปอย่างนี้แหละ / ปล. ถ้ากูได้แต่งต่อนะ เรื่องของทุกคนจะมีจุดร่วมอยู่ที่ร้านหนังสือของพี่โจ...กับอิสเส T_T

★ แต่งท่อนนี้หนึ่งคืนก่อนนอนเมื่อวาน เพราะ 24 Jikan Terebi ที่ทำให้กูยิ่งรักบชนหกคนที่เป็นคนดีมากๆ (มีแต่กูมึงนี่แหละที่เหี้ย U_U) จะมีตอนต่อเมื่อไหร่ ชาติหน้าหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เพราะฟีลดราม่าแบบนี้มันต้องกูสมัยสิบกว่าปีก่อนขึ้นไป แต่เพราะกูอยากเล่าเรื่องบังเอิญของกูและไทโช แล้วก็ทำให้รำลึกได้ว่ากูมีฟิคไทโชนับสิบ...แต่แต่งไม่เสร็จนับล้าน แต่อย่างน้อยกูก็พอใจกับพล็อตที่พร่างพรูอยู่ในหัวเหมือนกับได้ใช้ช่วงเวลาที่รักเค้าอย่างดีที่สุดแล้ว ประสบการณ์จากอุมิกูโชมึงได้สอนอะไรมากมาย อย่างน้อยกูก็ไม่อยากมาเสียใจทีหลังที่ไม่ได้ทำ เหมือนที่ไทโชเขียนว่ากลัวว่าจะอายุยี่สิบห้าสามสิบก่อนที่จะได้ทันรู้ตัว ก็เลยอยากจะใช้ชีวิตแต่ละวันให้คุ้มค่าที่สุด (ส่วนกูมึงไม่ทันแล้ว T_T)

★ กูเพิ่งมึ๊งว่าอิมเมจนางเอกเหมือเรื่องคาเลนดูล่าทั้งคู่ ผู้ชายก็ใช่ บังเอิญอีกแล้วเหรอวะ!

SNAP