คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : BEGIN AGAIN CHAPTER 21
Chapter 21
Begin Again
“อื้อ...” ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นบางคนนอนซุกหัวหลับอยู่บนเตียงทั้งที่ตัวอยู่บนพื้นไม่ใช่เซฮุนหมอนั้นไม่หัวสีนี้น่าจะเป็น “พี่ชานยอล” โปรดอย่าให้ฉันเรียกผิดเลย
“อ่าวตื่นแล้วหรอ...” เขาปรือตามามองฉันแล้วตบตัวเองไปมา จะรู้ไหมนะว่ามือเขากุมมือฉันอยู่นี่ฉันเป็นแฟนน้องพี่นะ “เอ่อ...” เขามองมายังสายตาฉันแล้วยิ้มออกมาแน่นอนว่าฉันจ้องมือที่จับอยู่พี่ชานยอลค่อยๆปล่อยมือฉันวางที่หน้าท้องแล้วหันไปหาผู้มาใหม่
“ฉันมาอยู่นี่ได้ไงค่ะพี่ซูโฮ” เจ็บหัวชะมัดแล้วยังลุกยากอีกฉันค่อยๆแต่มีอีกคนมาพยุงขึ้นก็คนที่จับมือฉันน่ะแหละ
“เซฮุนอุ้มมา หิวหรือยัง”
“ตอบก่อนสิค่ะ ฉันเป็นอะไร”
“เขาบอกพักผ่อนไม่เพียงพอครับ” ชางมินแน่เลยเขาบอกอะไรเซฮุนไปบ้างฉันพอรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่เราอาจจะไม่คิดเหมือนกันฉันแค่...กลัวท้อง
“เซน่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่ดูแลเซน่าเอง”
“พวกพี่...ดูแลเซน่าเอง” พี่ซูโฮเหล่มาทางพี่ชานยอลที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วมาพยุงฉันขึ้นฉันไม่มึนแล้วนะแค่ปวดหัวนิดหน่อย
เขาพาฉันเดินมาทางห้องโถงโดยที่มีอีกคนตามหลังมาติดๆก่อนจะให้ฉันนั่งใกล้พี่ดีโอที่ถือถาดที่มีข้าวต้มและยาที่คิดว่าเป็นของตัวเองอยู่
“ป้อนนะ” ฉันไม่เด็กโตจนเป็นหมอแล้วนะพูดอะไรเนี่ย...สถานะ...กูเขินอยู่ถึงจะว่าอย่างนั่นฉันก็อ้าปากรับอย่างว่าง่ายเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย
“อร่อยไหม”
“มากค่ะ” แต่เค็มไปหน่อยมันไม่ใช่รสชาติฉันเท่าไหร่
“ไม่เท่าเซน่าทำหรอกว่าไหม” บ้าจริง หน้าฉันแดงไปแล้วแน่ๆทำไมผู้ชายตัวเล็กคนนี้น่ารักจังอ่ะใครได้เป็นแฟนคงนั่งบิดทั้งวันแน่
“มาเดี๋ยวพี่ปิดแผ่นเจลลดไข้ให้”
“ไม่ต้องมองหรอกที่เซน่าซื้อมาไว้ให้ลู่หานน่ะแหละแต่คงซื้อไว้เยอะเกินเลยใช้ไม่หมดสักที” ฉันได้ยินเซฮุนพูดบ่อยๆว่าเขาไม่สบายง่ายเลยซื้อมาให้เซฮุนเอาแปะให้เวลาที่เขาไม่สบายอาจเป็นเพราะอุณหภูมิสูงเลยทำให้ป่วยง่าย
“เขาลืมเอาไปด้วยหรอ”
“อืม...เห็นบ่นๆอยู่คงต้องส่งไปให้”
อาจดูตลกแต่ฉันว่าลึกๆพวกเขาไม่ตลกเท่าไหร่ถึงยังคุยและติดต่อกันปกติแต่อยู่ไกลก็ต้องมีคิดถึงบ้างแหละฉันว่านะ
“กินยา”
“เทามึงไม่ต้องเดี๋ยวกูป้อนเอง” เขาแข่งกันทำอะไรอยู่...จากที่ตื่นมา
พี่ชานยอลนอนเฝ้า
พี่ซูโฮพยุงออกมา
พี่ดีโอป้อนข้าว
พี่เลย์ติดแผ่นเจลให้
พี่ซิ่วหมินแย่งอีกคนป้อนยา
ลืมแล้วหรือไงว่าฉันก็มีมือฉันแย่งยามาแล้วมองดูสักพักว่ามันเป็นยาอะไรแล้วกรอกปากตัวเองทันทีก่อนจะเอาแก้วน้ำจากพี่แบคฮยอนมาดื่ม
“นั่นเบียร์นะเซน่า” เออรู้ฉันคงไม่ทำหน้าผะอืดผะอมอยู่อย่างนี้หรอก
“ไปเอาน้ำมาให้เธอซะแบค” แดกเบียร์กับยาอาจจะอ้วกหรือซ็อกแต่ดีหน่อยที่ฉันกลืนไปแค่อึกแล้วคายออกให้เจ้าของมัน
“พวกพี่เป็นอะไรแปลกๆนะ”
“เอ่อ...” ฉันว่าแล้วเชียวดูมีพิรุธกันไปหมดพวกเขาดูแลฉันดีเกินไปจนรู้สึกเกร็ง
“เซฮุนบอกน่ะไม่มีอะไรหรอก”
“นายหลอกหมอไม่ได้หรอกเทา” ใช่พี่ซูโฮพูดถูกหลอกไม่ได้ด้วยซ้ำฉันยังไม่เชื่อที่เขาพูดเลยมันดูลังเลและเกร็งๆ
“น้องพี่บอกว่าอย่าทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นภาระ” เพราะอย่างนี้นี่เองถูกไอ้เด็กเปรตนั้นขู่อีกละสิไม่แปลกใจว่าทำไมแต่ก่อนเขาเอาแต่ใจเป็นว่าเล่น
“มันขู่พี่ๆใช่ไหม เลิกเถอะค่ะอย่าเกร็งเลยเป็นอย่างที่พวกพี่เป็นนั่นแหละฉันไม่ถือ”เขาพยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมาพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้
คงจะกลัวน้องงอนเลยต้องทำตาม
“แต่พวกเราเต็มใจนะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มันแปลก” จะไฟ้วกับฉันหรอพี่เทาเตรียมแพ้ได้เลยนี่เซน่านะเหรียญทองจะบอก
ฉันนั่งดูรายการที่พวกเขาไปออกอย่างสนุกสนานปกติทีวีที่ห้องฉันแทบจะไม่ได้เปิดเลยก็ว่าได้แต่เซฮุนอาจจะเปิดมั่งฉันก็ไม่รู้ในทีวีกับตัวจริง...ไม่ต่างกันเลยกวนตีนยังไงก็กวนตีนอยู่อย่างนั้นฉันลองเช็คสมองเขาดูแล้วว่าทำไมถึงชอบพูดคนเดียวโดยใช้จิตวิทยาพื้นฐานและฉันก็เป็นผู้ค้นพบว่า...เขาไม่ได้บ้าแต่เป็นพวกอยู่ในโลกจินตนาการเกินไป
มโนขั้นเทพนั้นเอง...ไม่สนใจรอบข้างและฉันพยายามจะดึงสติเขาไว้อยู่
“เซน่าคิดถึง!!!!” ก่อนที่เซฮุนจะได้วิ่งเข้ามากอดฉันรุ่นพี่จงอินก็เข้ามาขวางไว้แล้วกอดไว้แทนสงสัยขาดความอบอุ่นฉันเลยกอดตอบไปแต่อีกคนก็ทำปากเป็ดฮ่องกงที่มันชอบพูดถึงบ่อยๆแล้วเดินเข้าห้องไป
พี่ไคหัวเราะคิกคักแล้วผลักออกไปตีมือกับพี่เลย์
เซฮุนกลับมาพร้อมไฟเซ็ก
“จะทำอะไรเซฮุน”
“เผาไอ้ไค” เออบ้าดีฉันเดินเซๆเพราะรีบลุกเข้าไปกอดเขาไว้ “ลุกทำไมรีบไปไหน”
“อิจฉาโว๊ยยยย!!!!”
“กลับห้องเถอะเซน่า ตรงนี้ก้างเยอะ”
ฉันยังไม่ตอบก็ถูกหามเหมือนพวกหุ่นโชว์ไปยังห้องของตัวเองโดยที่มีพี่จงอินเป็นคนเปิดประตูและกดรหัสห้องให้เซฮุนวางฉันลงบนโซฟาเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆ
“ดูเหนื่อยๆ” ฉันลูบไปที่ใบหน้าขาวเนียนเบาๆ “ฉันเกลียดคิ้วนายจริงๆ”
“อ่าว มันก็ไม่ต่างจากคิ้วเธอเท่าไหร่หรอก” เขาลูบเข้าที่คิ้วฉันไปมาแล้วกดริมฝีปากลงบนเปลือกตาทำไมฉันปล่อยตัวให้หมอนี่ลวนลามบ่อยจังวะ
“กินอะไรหรือยัง”
“กินมาในรถแล้ว เป็นห่วงตัวเองนะรู้ไหม” ขออ้วกแป็บ!
“ชางมินบอกนายว่าฉันเป็นอะไร”
“แพ้ยา พักผ่อนไม่เพียงพอ” ตอบไม่หมดเขาตอบมันไม่หมดทุบหัวเลยดีไหมยิ่งฟูๆอยู่
“อะไรอีก”
“ก็แค่นั้น! จริงนะเซน่า” ฉันพยักหน้าแล้วลูบหัวคนที่ซบคอฉันอยู่ใกล้ได้เป็นแม่เข้าไปทุกวัน “อีกอย่างมันบอกถ้าเธอไม่หายห้ามไปเหยียบโรงบาล”
“ตลกแล้ว ใครจะไปเหยียบตอนเป็นอยู่”
“พรุ้งนี้ไปบ้านเรากันไหม...”
บ้านที่เราโตมาด้วยกัน...ตอนเด็กเรานอนด้วยกันกินด้วยกันเล่นด้วยกันฉันทิ้งเขาไปเพราะต้องไปอยู่กับครอบครัวไม่ควรเรียกว่าทิ้งว่าไหมไปเพราะจำเป็นต่างหากละและฉันจูบมันก่อนไปด้วยถึงจะเด็กแต่ก็ยังจำได้พอมาหาช่วงปิดเทอมบ้างแต่เริ่มโตขึ้นพอฉันมาก็ไม่ได้เจอเลย
เซฮุนเปิดประตูรถให้ฉันแล้วยื่นมือมาจับเขาดูดีวะฉันยอมรับเลยว่าวันนี้ฉันมองมันว่าหล่อกว่าวันไหนๆเลย
“พร้อมไหม”
“พร้อมอะไร ทำไมฉันต้องพร้อม” นั่นสิฉันจะพร้อมทำไมในเมื่อยืนอยู่ในบ้านตัวเองนายคิดว่ากำลังจูงฉันเข้าโบสถ์หรอ...
“เปล่า ฉันตื่นเต้นน่ะจูบที”
“คุณยายกับคุณตายืนมองอยู่ที่ประตู” เขาหันไปมองตามก่อนจะเกาท้ายทอยเขินๆขืนจูบต่อหน้ามีหวังตายหมู่อีกคนยืนยิ้มส่วนอีกคนกอดอกเชิด ไม่พอใจอะไรอีก
“เซน่า!!หลานพาใครมาฮะ ออกไปเลยฉันไม่ต้อนรับ” ว่าแล้วทำไมมันแปลกๆตั้งแต่ล้มจนเข้าโรงบาลคราวนั้นสงสัยความจำจะเสื่อมไปด้วย
“รับผมหน่อยเถอะครับ คุณยาย”
“ไม่ อย่ามาเรียกฉันว่ายาย ฉันไม่มีหลานแบบเธอ มาคุยกันหน่อยไหมเซน่า” เคยเห็นแม่มดตัวร้ายในแฮรี่ พอตเตอร์ไหมอารมณ์ประมานนั้นเลย เบลลาทริกซ์
ฉันหันไปมองเซฮุนที่กลั้นหัวเราะเอาไว้เขาเดินไปกอดคุณตาที่อ้าแขนรอรับอยู่พอกอดได้เท่านั้นคุณยายทำหน้าเหมือนจะตายเลยละตกลงจะโมโหให้ได้เลยใช่ไหม
“เซฮุนลูก...มาได้ยังไง เซน่า” วันรวมญาติให้ทายว่ายายฉันทำหน้ายังไงเมื่อคุณน้าเดินเข้ามากอดเซฮุน หึๆ ขำว่ะ
ฉันเดินไปกอดคุณน้าแล้วกอดคุณตาต่อส่วนเซฮุนน่ะหรอมันกอดคนความจำสั้นอยู่พอหอมแก้มเข้าเท่านั้นแหละน้ำตาไหลอาบเครื่องสำอางบนใบหน้าเลย
คุณยายแป้งรองพื้นค่ะๆ
“คุณยายจำผมไม่ได้น้อยใจมาก ไล่ด้วย” ปัญญาอ่อน ฉันจูงคุณตากับคุณน้าเข้าบ้านปล่อยให้สองคนปรับทุกข์กันไปก่อนดูเหมือนจะคิดถึงหลานชายคนนี้เหลือเกิน
ต่างกับฉันที่พาผู้ชายเข้าบ้านปุ๊บไล่ปั๊บรักกันจริง
“มากับเซฮุนได้ไงลูกเล่ามาเลย” พูดยังไงดีละแม่สามีถามอย่างนี้เขินเลย
“ขโมยมาค่ะ เขาบอกจะพามาแนะนำตัวกับครอบครัว”
“เซน่า หลานเลิกจินตนาการไปเองได้แล้ว พี่เขาไม่ชอบผู้หญิงหัวแดงหรอกทำไมไม่ย้อมกลับต้องให้บ่นทุกครั้ง” แต่เทียบครั้งแรกไม่ได้คุณยายน่ะชอบอยู่แล้วเพราะแต่งตัวจี๊ดเหมือนกันแต่คุณตาเป็นลมเลยทีเดียวฉันเลยเลือกย้อมปลายผมให้มันสีแดงเลือดๆทึบๆหน่อยกันออร่าออกมากเกินไป
“บ่นไปเถอะค่ะหนูไม่ย้อมกลับหรอ” เหตุผลส่วนตัว...
“น้าว่าเซน่าสวยขึ้นเยอะเลยนะ สีผมนี้เข้ากับเธอออกนะค่ะคุณพ่อ” เป็นทั้งแม่ทั้งลูกคุณน้ากำลังลูบผมฉันเล่นอยู่ไงแล้วดมๆดูด้วย ให้ตายสิ
“แล้วแต่หลานจะทำเลย ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ”
“ค่ะคุณตา วันนี้อยู่ด้วยทั้งวัน...”
“คราวที่แล้วก็พูดอย่างนี้ น้าเห็นเราวิ่งอย่างกับไปแข่งกับใคร”
“มีผ่าตัดด่วนนิค่ะ ไม่โกรธนะ” ฉันพิงเข้าที่ไหล่คุณตาเบาๆกลัวว่าจะกระดูกเคล็ดไง
สักพักสองยายหลานก็เดินควงกันเข้ามายิ้มให้กันเหมือนคู่แต่งงานใหม่แต่ต้องปิดหน้าคุณยายไว้นะเซฮุนพาคุณยายนั่งลงที่ข้างคุณตาก่อนเขาจะพาตัวเองนั่งข้างๆแม่เพราะคุณน้าลุกให้มารยาทดีจริงๆถ้าฉันได้ครึ่งคุณน้าเกิดมาก็ไม่เสียดายละ
อย่างนี้ฉันก็เขินอยู่นะครั้งแรกเลยมั่งที่เรามาเจอกันตอนโตพร้อมกับผู้ใหญ่
“เซฮุนกับเซน่านี่มันยังไง ทำไมมองน้องอย่านั้นละลูก” เออ ฉันเขินจนหลบอยู่หลังคุณตาแล้วเนี่ยมองอะไรนักหนา “มีอะไรบอกแม่ไหม” คุณน้าลูบไปที่หน้าลูกชายแล้วยิ้มออกมาอย่างนี้ฉันก็คิดถึงคุณนายโอ...กับนาวาสิไอ้น้องชายตัวแสบด้วย
“มีฮะ แต่ไม่บอกหรอก พ่อไปไหนครับ”
“พ่อหลานบ้างานน่ะเซฮุน ไปดูงานอยู่ไทยนู้นอาจจะหลงไปกับพ่อใครบางคนแล้วมั่ง”หรอ...ไม่บอกรู้นะเนี่ย...คุณยายเหล่ตามามองฉันแล้วกลับไปยิ้มให้เซฮุนเหมือนเดิม
“เซฮุนทำไมหลานมองแต่เซน่าตาน้อยใจแล้วนะมองข้ามได้ยังไง” ใช่! กูเขินจนตัวจะเป็นเกลียวแล้วมองอยู่ได้
“สองคนนี้มันยังไงๆอยู่”
“คุณอย่าไปยุ่งเรื่องของเด็กเลย”
“เซน่ากับเซฮุนไปเจอกันตอนไหน” อย่าให้พูดเลยว่าคอนโดที่คุณยายซื้อให้นั่นแหละทำให้เจอเขาไม่รู้ว่าคิดไว้แต่แรกหรือความบังเอิญกันแน่
“เจอมานานแล้วฮะคุณยาย”
“บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ”
“ไหนหลานว่าจะเอาพี่เขามาเป็นสามีให้ได้” อึก!!!O///Oบางครั้งก็ตรงเกินไปเรื่องอะไรที่ลืมไปได้ก็ลืมบ้างนะค่ะคุณยาย
“ฮ่า ๆ ๆ” ตลกได้ตลกไปนะค่ะทุกคน ฉันตีแขนคุณตาเบาๆแล้วเดินมาที่ห้องครัวสุดอลังการแทนเขินจนไม่รู้ว่าจะเขินยังไงแล้ว
“มีอะไรให้เซน่าช่วยไหมค่ะคุณป้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเซน่าอย่าเรียกว่าคุณป้าสิค่ะเดี๋ยวท่านมาได้ยินเอาฉันจะถูกดุ” นี่แหละอีกเหตุผลที่ฉันเลือกอยู่คอนโดแทน
“อยากมีฉันเป็นสามีจริงดิ”
“ถ้ารู้ว่าเป็นนายฉันจะไม่พูดมันออกไปเลย”
“เป็นแล้วละไม่ต้องกังวล เดินออกมาก่อนทำไมอ่ะ”
“ฉันจะนั่งเพื่ออะไรวะเซฮุน” ทุบหัวสักทีดีไหมที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าห้องครัวหรอก “โอ๊ย!”
คุณยายที่เดิมมากันตอนไหนไม่รู้หยิกเข้าที่แขนฉันอย่างแรงจนมันแดงเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อพูดคำหยาบ...
“หยาบคายมากหลานคนนี้ วะ อะไรกันแล้วทำไมไม่เรียกเซฮุนว่าพี่เผลอไม่ได้”
“เธอไม่เคยเรียกเลยครับเคยด่าด้วย”
ฉันสะบัดแขนออกจากมือเซฮุนที่ลูบให้อยู่ทำเป็นช่วยขี้ฟ้องมากอ่ะคุณยายทำหน้าดุๆมามองฉันในทันทีก่อนจะโดนฝ่ามือฉันรีบเดินไปนั่งข้างคุณน้าทันทีเวลาทานข้าวคือช่วงของความสุข
“จริงหรอเซฮุน อย่าให้ยายได้ยินว่าหลานเรียกหวนๆแบบนั้นอีกนะ”
“ค่ะ” ต้องค่ะสิไม่งั้นฉันก็คงไม่ได้กินอาหารหรอกคุณน้าตักข้าวและอาหารให้ฉันเหมือนเคย
“เซ..พี่เซฮุนตักนั้นให้ฉั..เซน่าหน่อยดิ...ค่ะ” ลำบากแต่เหมือนอีกคนจะชอบมันมากเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบบอกแล้วไงว่าวันนี้เขาหล่อไงฉันเลยเขิน
“ครับเซน่า” ถ้าอาหารไม่อยู่ตรงหน้านายฉันก็ไม่ใช้หรอกย่ะ
“หัดพูดไว้จะได้ชิน”
“เรียกสามีได้ไหมค่ะ”
“ตามสบายเลย ฉันจะจับแกแต่งงานกันแน่หัดพูดไว้ซะ” หัวเราะเข้าไปนะเซฮุนทีใครทีมันคุณยายตามใจหน่อยแล้วเยอะ
“สามีข๊าตักให้เซน่าเยอะๆหน่อยนะ”
“เยอะ อ้วน” หมอนี่อยากเห็นฉันพ่นไฟใส่สินะไอ้ ไอ้ ไอ้...
“อ่าว ต่อยไหม” เหมือนฉันจะลืมไปว่าเราไม่ได้นั่งกันแค่สอง
“โอเซน่า หลานนี่มันเฮ้อฉันจะเป็นลม” พลั้งปากนิดูคุณน้ากับคุณตาไม่เห็นว่าอะไรฉันเลยกลับดูถูกใจด้วยซ้ำ คุณยายนั่นแหละระเบียบไปไหน
ฉันออกมาเดินย่อยกับเซฮุนที่สวนหลังบ้านคุณน้าปลูกดอกไม้กับพวกต้นไม้มันโตขึ้นเยอะจนเป็นร่มได้เลยมีต้นหนึ่งที่คุณตากับคุณยายปลูกไว้ตั้งแต่ปลูกบ้านมันโตจนสามารถทำชิงช้าตัวยาวห้อยได้ฉันประเมินดูทันนอนได้เลยละเหมือโซฟาแต่บางกว่านุ่มด้วยมีหมอนอยู่สามใบและมีที่พิงสงสัยจะมาหวานกันบ่อยๆ
“ไปนั่งตรงนั้นกัน” เซฮุนจูงมือฉันไปนั่งบนนั่งก่อนตัวเองจะนั่งลงข้างๆฉันช้าๆ
“เซฮุนนาย”
“เรียกพี่สิสามีก็ได้ฉันชอบ เธอมันลับหลังอย่างต่อหน้าอย่าง” เฮอะชักจะเอาใหญ่...อย่างกับว่าตัวเองไม่เคยทำเลยนะ
“ไม่อ่ะ ไม่เรียกมีปัญหาไหมไอ้เซฮุน”
“จะฟ้องคุณยาย” ฉันปล่อยมือที่กุมออกแล้วถอดรองเท้าส้นสูงก่อนจะเอาขาขึ้นมานั่งพับเพียบบนผืนชิงช้า “จะจัดหนักเธอด้วย”
“พี่เซฮุน...เอามือออกจากเอวเซน่าค่ะ”
“น่ารัก จูบได้ไหม ฉันอยากจะพุ่งเข้าใส่เธอตั้งแต่บนโต๊ะอาหารแล้ว”
ฉันจับใบหน้าเซฮุนให้หันมาหาตัวเองแล้วเตะริมฝีปากเขาเบาๆไม่แคร์แล้วว่าใครจะเห็นฉันก็อยากจูบมันเหมือนกันนะเว้ยริมฝีปากดูดดึงอยู่มือสองข้างที่เคยปล่อยไปจับเข้าที่เอวฉันอย่างเดิมก่อนจะบีบอยู่อย่างนั้นเขายกมือข้างหนึ่งประคองหน้าฉันไว้รับสัมผัสก่อนจะผละออกช้าๆเพราะฉันเริ่มจะหายใจไม่ออก
“อยากวะ บ้าจริงเธอทำอารมณ์ฉันแปรปรวน”
“ไอ้บ้าอย่ามาหื่นนะ” ขาฉันสองช้างพาดทับอยู่บนตักเซฮุนเขาเอื้อมือมาโอบรอบไหล่ฉันไว้ก่อนจะกดใบหน้าให้ชิดกับหน้าอกหัวใจเซฮุนเต้นแรงไม่ต่างจากฉันเลย
“รอให้หายก่อนเนอะ”
“ฉันไม่เนอะกับนายหรอกนายรุนแรง” ฉันทุบเข้าที่อกกว้างแรงๆสักทีคิดทีไรแล้วอยากจะกระทืบมันจริงๆ
“เธอก็อย่าร้องสิฉันจะได้ไม่รุนแรง”
“มันห้ามได้หรอฮะ”
“ใช่ไงมันห้ามได้ที่ไหน” ฉันพยายามจะคิดว่าเราคุยเรื่องเดียวกันอยู่ฉันเงยหน้าไปมองเซฮุนที่มองฉันยิ้มๆเขาคิดอะไรทำไมหน้าแดง
“ถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้...ถามมาจะตอบ”
“ทำไมถึงย้อมผมสีแดงละเซน่า”
“เซน่าคิดว่าพี่เซฮุนคงไม่อยากรู้หรอก...^o^”
ฉันคิดว่าเขาคงไม่อยากรู้หรอกเชื่อสิ...มันคือความเสียใจที่เซฮุนทิ้งไว้ให้ฉันจนไม่มีวันลืมไงละมันเป็นการตอกย้ำถึงอดีตปัจจุบันและถ้าในอนาคตมันเกิดขึ้นอีกครั้งบอกเลยเซน่าคนนี้ไม่ปล่อยความเจ็บปวดที่เคยได้รับจากเซฮุนไว้แน่ฉันจะย้อมแม่งสีส้มสะท้อนแสงให้ดูเลย...
GOOD BYE…
ความคิดเห็น