คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Love is you : 20 (100%)
Love is you : 20
เมื่อเินมาถึที่รถานยอลและอิน็แยย้ายัน านยอลรีบลับไปหาแบฮยอน อย่าน้อย่อนถึเวลาปิบัิภาริ อแ่เาไู้แลแบฮยอนให้ีที่สุ่อนลอ็ยัี อนนี้เป็นเวลาเือบีสามแล้ว านยอลมาถึโรพยาบาล็รีบรเ้าไปหาแบฮยอนทันที านยอลเ้าไปในห้อที่เยมีแบฮยอนนอนอยู่แ่อนนี้บนเียลับมีแ่วามว่าเปล่า หลอไฟที่อยู่บนหัวเียที่มีวามสว่าไม่มานั แ่็พอที่ะทำให้านยอลเห็นราบเลือิอยู่บนเียไ้อย่าัเน ่นยอลออไปาห้อแล้วรไปยับอร์พยาบาลทันที
“นไ้ห้อ1204หายไปไหนรับ”อนนี้านยอลเป็นห่วแบฮยอนมา อารม์อเาในอนนี้มันรวมันไปหม นยาที่ะวบุม
“นไ้อยู่ห้อรอลอ่ะ”ำอบอพยาบาลทำให้านยอลวบุมอารม์อัวเอไม่ไ้อีแล้ว
“แล้วทำไมไม่มีใรโทรแ้ผม ่วยพาผมไปที่ห้อลออนนี้เลยไ้ไหม”เสียอานยอลทั้ัและน่าลัวนพยาบาลรหน้าสะุ้
“เอ่อ..่ะ”พยาบาลรีบเินนำทาไปยัห้อรอลอระหว่าทาานยอลภาวนาอให้แบฮยอนปลอภัย พอถึหน้าห้อรอลอานยอล็เอับหมอเ้าอไ้อแบฮยอนพอี
“ุหมอรับ แบฮยอนละรับ”
“ุแบฮยอนอยู่ในห้อรอลอรับ เี๋ยวุานยอลามพยาบาลไปเปลี่ยนุ่อนนะรับ ะไ้เ้าไปอยู่เป็นเพื่อนุแบฮยอน ผมอไปเรียมัว่อน”ุหมอพูับานยอลเสร็็เินออไป านยอลรีบเปลี่ยนเป็นุปลอเื้อ่อนเินเ้าไปในห้อรอลอ เสียร้ออแบฮยอนทำให้านยอลรีบสาวเท้าเ้าไปหาเ้าอเสีย ใบหน้าหวานหันไปมอนรั วาลมมีน้ำใสๆปริ่มอยู่ที่อบวา มือเล็ับไปที่ท้อลมโที่บันี้ ีวิน้อยๆพร้อมที่ะลืมาึ้นมาูโล ร่าเล็นอนบิไปมา้วยวามเ็บปว ปริ่มะาใ านยอลมอนรั้วยวามเป็นห่ว เพราะบันี้ใบหน้าหวานที่เยูอมมพู ลับลายเป็นีเผือ วาที่เยสใสลับมีหยน้ำใสๆไหลออมาาวาที่หยุ
“ลู๋า อย่าทำร้ายแม่ไปว่านี้เลยนะลู”ร่าเล็เอามือลูบที่ท้อ อี้าที่ว่า็ำผ้าปูเอาไว้ ราวับว่ามันสามารถแบ่เบาวามเ็บปวไ้
“โอ๊ย...านยอล...นายหายไปไหนมา..ฮึ..รู้ไหมว่าันลัวมาแ่ไหน..ฮึ”แบฮยอนมีำถามมามายที่อยาถามานยอล แ่้วยวามเ็บปวมันลับทำให้เาพูออมาไ้แ่นี้ เาไม่ไ้โรธานยอลที่หายหน้าไป แ่รู้สึน้อยใมาว่าที่านยอลไม่ไ้อยู่ลับเาใน่วที่เา้อารานยอลมาที่สุ
“แบฮยอน...ันอโทษ”านยอลเอ่ยับแบฮยอน้วยน้ำเสียรู้สึผิ านยอลับมือแบฮยอนเอาไว้เพื่อให้ำลัในรั แบฮยอนเริ่มบีบมืออานยอลแรึ้นามวามเ็บปวที่มาึ้น ร่าเล็บิไปมาบนเีย้วยวามเ็บปว
“ฮือๆๆ..ไม่ไหวแล้ว..านยอล..โอ๊ย!!!!!”แบฮยอนรีร้อ่อนที่ร่าเล็ะสลบไป
“แบฮยอน แบฮยอนื่นสิ แบฮยอน!! หมอรับ หมอ”านยอลเห็นแบฮยอนสลบไป็ไ้แ่เรียแ่ไร้เสียอบรับ านยอลเริ่มสิแเาไม่รู้ว่า้อทำยัไ่อไป วามเป้นห่วที่มีมาึ้นเมื่อเห็นนรัสลบไปทำให้เาแทบะเป็นบ้า พยาบาลรีบวิ่เ้ามาูเมื่อไ้ยินเสียเอะอะา้าใน
“นไ้เป็นอะไร่ะ”พยาบาลเินเ้ามาูทันทีที่พยาบาลเห็นแบฮยอนสลบ เธอ็รีบวิ่ออไป ไม่นานุหมอและพยาบาลำนวนหนึ่็เ้ามา
“ย้ายเีย พานไ้ไปห้อลอเร็วที่สุ”ุหมอหันไปสั่พยาบาล
“หมอรับ ่วยภรรยาับลูผม้วยนะรับ”านยอลับแนหมอไว้ ่อนะพูับหมอป็นเิเว้าวอน
“รับ อนนีุ้านยอลออไปรอ้านอ่อนนะรับ”หมออบรับ่อนะเินามเียแบฮยอนไป พยาบาลพาานยอลออมารอห้อห้อลอ นี่็ผ่าไปั่วโมว่าๆแล้วยัไม่มีใรออมาาห้อลอ อนนี้านยอลเป็นห่ว2ีวิที่อยู่้าในห้อลอมา เาไ้แ่ภาวนาอให้แบฮยอนับลูปลอภัย สัพัประูที่เยปสนิทับถูผลัออมาโยนที่านยอลเรียว่าหมอ
“หมอรับ ภรรยาผมับลูผมเป็นยัไบ้ารับ”านยอลรีบเ้าไปถามหมอทันที ที่หมอออมาาห้อลอ
“ปลอภัยทั้แม่ทั้ลูรับ ุานยอลีใ้วยนะรับุไ้ลูสาวรับ”อนนี้านยอลรู้สึื้นๆที่หน้า วามรู้สึีใ ื้นันใทำให้นร่าสูร้อไห้ออมา อนนี้านยอลเ้าใวามรู้สึอลนเป็นพ่อเป็นแม่แล้วว่าเวลามีลูมันมีวามสุมาแ่ไหน
“ุานยอลรับ เี๋ยวผมะย้ายุแบฮยอนลับไปห้อพันะรับ ส่วนเ็ะอยู่ในห้อเ็อ่อน ุานยอลไปหาไ้นะรับ ผมอัว่อน”่นยอลโ้อบุ ่อนะพาัวเอเินไปห้อเ็อ่อน านยอลเปลี่ยนเป็นุปลอเื้อ่อนเินเ้าไป ภายในห้อเ็อ่อนมีู้อบวาเรียรายันอยู่ประมา6-10ู้ เรียันเป็นแถวๆ แ่แถวหน้าสุะมีู้อบู้เียว พอเินเ้าไปใล้้าๆู้เียนว่า ปาร์ แบฮยอน เ็น้อยในู้ถูห่ออย่าี้วยผ้าสีมพู านยอลสอมือเ้าไป้าในู้่อนสัมผัสแ้มอลูน้อยเบาๆ เ็น้อยิ้นุิ๊ไปมาอย่าน่ารั านยอลมอท่าทาอลูสาวัวน้อย่อนยิ้มออมา
“ในที่สุเรา่อนเอันนะรับ ลูสาวอพ่อ”านยอลูท่าทาที่น่ารัอลูสาวัวเอ่อนสัพั่อนออไปูแลแบฮยอน่อ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อือ...”แบฮยอนื่นึ้นมาใน่วสายๆอวัน ใบหน้าีเียวแ่่อนอนนี้ลับมีเลือฝาึ้นมาแล้ว านยอลที่ไ้ยินเสียนรั็รีบเินเ้ามาู
“แบฮยอน”านยอลเอ่ยเรียแบฮยอนที่ยัพยายามระพริบเพื่อปรับแสอยู่
“านยอลลูละ ลูปลอภัยีใ่ไหม”นี่ือำถามแรที่ออมาาปาอนเป็นแม่ที่พึ่ฟื้นึ้นมา ถึแม้อนนี้ร่าายอัวเอะเ็บอยู่ แ่ถ้าลูอเาปลอภัยวามเ็บปวแ่นี้เา็ทนไ้
“ปลอภัย เี่ยวสัพัพยาบาละเอามุนยอมาหา”านยอล่อยๆประอแบฮยอนให้นั่่อนอนำถาม พร้อมับปรับเียให้รับับร่าอแบฮยอน
“เราไ้ลูผู้หิหรอ”แบฮยอนถามลับ้วยน้ำเสียื่นเ้น
“ใ่แล้ว”านยอลอบ พร้อมับรอยยิ้มที่ส่ให้แบฮยอน
“านยอลมีอะไรรึป่าว”ถึแม้านยอละยิ้ม แ่แบฮยอน็สัเและรับรู้ไ้ว่าานยอลำลัมีเรื่อบาอย่าที่ไม่สบายใ
“แบฮยอน ันอโทษ”านยอล้มหน้าล พร้อมับน้ำเสียที่แผ่วเบาที่หหลุออมาาปา
“อโทษ เรื่ออะไร”แบฮยอนับหน้าอานยอลึ้น แววาอานยอลมันเศร้านเาอธิบายไม่ถู
“อโทษที่ทิ้นายให้อยู่นเียว”ใบหน้าหวาน้อหน้าสามมี
“ไม่เห็น้ออโทษเลย อนนี้เวลานี้นายอยู่รหน้าันแล้ว และนาย็ะอยู่รนี้ลอไปใ่ไหมานยอล”แบฮยอนยิ้มให้านยอล มันเป็นรอยยิ้มที่แบฮยอนมอบให้เาทุรั้เมื่อเามีเรื่อไม่สบายใ านยอลไม่ไ้พูอะไรลับไป แบฮยอนสัเอาารเ้าานยอล็รู้ไ้เลยว่าไม่ใ่แ่เรื่อนี้เรื่อเียวแ่พอะถามลับมีเสียหนึ่เอ่ยั้นมา่อน
“สวัสี่ะ”เสียอพาบาลึวามสนใอทั้สอนในห้อไ้เป็นอย่าี
“เี๋ยวอปั๊มน้ำนมอุแม่หน่อยนะ่ะ”พยาบาลเินเ้าไปนั่้าๆเียอแบฮยอน่อนเลิเสื้อึ้น้าๆ ถึแบฮยอนะเินอายแ่่อนไม่ไ้ัืนแ่อย่าใ
“น้ำนมอุแม่่อน้าน้อยนะรับ้วยสรีระร่าาย แ่็มีพอที่ะให้เ้าัวเล็ิน ทาโรพยาบาละให้นมเสริมไปอีเพื่อพันาารอเ็นะ่ะ พอปั๊มเปิหัวนมเสร็เี๋ยวิันะไปเอาเ็มาให้ื่มนมุแม่นะ่ะ”พยาบาลอธิบาย้อมูล่าๆให้ับุพ่อและุแม่มือใหม่
“ุพ่อสนใ อยา่วยไหม่ะ”พยาบาลหันไปถามานยอลที่นัู่ั้นอนวิธีารั้แ่ั้นอนแรอย่าสนอสนใ
“ผม่วยไ้หรอรับ”านยอลหันไปถามพยาบาล โยที่ไม่ไ้มอนที่อยู่บนเียเลยว่าเินนาไหน
“ไ้สิ่ะ ลอูสิรับ”พยาบาลยื่นุปั๊มให้านยอล ่อนสอนวิธีารปั๊มน้ำนมให้ับุพ่อนใหม่ พอสอนเสร็พยาบาล็อัวออไปเอาลูสาวมาให้เาทั้สอนไ้เยม านยอลเริ่มน้ำารปั๊มเปิหัวน้ำนมให้ับแบฮยอน พอปั๊มรั้แรน้ำาอแบฮยอนแทบไหล ปั๊มรั้แรเห็นัว่ามีเลือปนออมา้วย านยอลเยหน้าไปมอแบฮยอน พอเห็นว่าวาอแบฮยอนมีน้ำใสๆลออยู่รลูา็เอ่ยปลอบเบาๆ
“ทนหน่อยนะ”แบฮยอนพยัหน้ารับ สัพัพยาบาล็เินเ้ามาพร้อมับเ็นลูสาวนแรอเาเ้ามา้วย านยอลปั๊มน้ำนมเสร็พอี พยาบาลอุ้มเ็น้อยสู่อ้อมออนเป็นแม่ ทันทีที่แบฮยอนอุ้มลูน้ำาแห่วามีใ็ไหลลมา แบฮยอนรู้สึุ้ม่ามาที่ัวเอ้อทรมานใน่วเวลา9เือนที่มีเา แ่พอเอหน้าลูวามรู้สึเหนื่อยที่มีอยู่ภายในใหายเป็นปริทิ้ แบฮยอนเลิเสื้อึ้น่อนยเ้าัวเล็ให้อยู่เสมออเา น้ำนมหยแรที่ถูส่าออผู้เป็นแม่ส่ไปยัลู วามสัมพันธ์อแม่และลูยิ่เื่อม่อันแน่นแฟ้นึ้น
“หิวมาเลยสิเรา ินให่เลย”แบฮยอนพูึ้นมา านยอลอที่ะยิ้มับภาพรหน้าไม่ไ้ มืออนเป็นพ่อเอื้อมไปหยิบมือถือัวเอาึ้นมาถ่ายภาพแห่วามทรำนี้เ็บเอาไว้ ่อนที่เาอาไม่ไ้เห็นมันอี
50%
เมื่อลับมาถึบ้าน อินเินเ้าไป้าในห้อนอน ั้แ่พ่อแม่อเาเสีย อินใ้ีวิ้วยัวนเอมาโยลอ แ่เมื่อ 5 เือนที่แล้วเาัสินใที่ะใ้ีวิร่วมับใรนหนึ่ นที่ทำให้เายิ้มไ้โยไม่้อพูอะไร นที่ทำให้เาอบอุ่นใเมื่อไ้สัมผัส นที่ทำให้เามีำลัเมื่อเารู้สึท้อแท้ นที่ทำให้เารู้สึว่าอยาะใ้ีวิันนๆนี้ลอไป อินมอร่าเล็ที่นอนอยู่บนเีย่อนเินเ้าไปหาลมหายใที่สม่ำเสมออนัวเล็ทำให้อินรู้ว่ายอูเ้าสู่ห้วนิทราเรียบร้อยแล้ว
“ผมะอยู่ับุและูแลุแบบนี้ไ้อีนานแ่ไหน ลอไปหรือถึแ่วันพรุ่นี้ ถ้าผมเป็นอะไรไป ุ่วยมีีวิอยู่่อไปะไ้ไหมรับภรรยาอผม”พูบอิน่อยๆ้มลุมพิับหน้าผาอนร่าเล็เบา ่อนะเอนายนอนลอายอนรั
อินื่นเ้าึ้นมา็รีบทำอาหารให้ภรรยาสุที่รัทาน ่วนี้อินื่นเ้าึ้นมาทำอาหารเ้าบ่อย เนื่อายอูอบบ่นว่าเมื่อยหรือเพลียหลัลับมาาารทำานทุวัน แถมบาวันยัมีอาารเวียนหัวหรืออาเียนร่วม้วยอี่าหา
“อินเสร็รึยัรับ ผมหิว้าวแล้ว”ยอูที่เพิ่เินลมาาั้นบนอบ้านเอ่ยถาม
“ื่นึ้นมา็หิวแล้วหรอรับ”อินเอ่ยแวภรรยา ยอูเอ็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่า่วนี้ัวเอเป็นอะไร ยอูรู้สึว่าัวเออวบึ้น แถมยัินุและหิวบ่อยว่าเิมอี้วย
“ไม่รู้สิอิน ื่นึ้นมา็หิวเลย”นัวเล็ยู่ปา่อนพูออไป
“รับๆไปรอที่โ๊ะ่อนนะรับ เี๋ยวเสร็แล้ว ผมะยไปให้”สัพัอินยอาหารมื้อเ้ามาให้ยอูที่โ๊ะ ่อนที่ทัู้่ะเริ่มทานอาหารเ้า
“ยอูรับ วันนี้หยุานไ้ไหมรับ”อินที่นั่เียบมานาน็เอ่ยึ้นมา
“มีอะไรรึป่าวรับ”ยอูเยหน้าึ้นมาสบาับนรั ยอูรู้สึว่าอินเหมือนมีเรื่ออะไรอยู่ในใ อินที่รู้ว่าัวเอถูยอูสสัย็พยายามทำัวปิที่สุ
“ป่าวรับ ผม็แ่อยาอยู่ับภรรยาผมบ้า ่วนี้เราไม่่อยมีเวลาเที่ยว้วยัน วันนี้ผมเลยอยาพาุไปเที่ยวสัหน่อย”อินหาเหุผลที่เ้าทาที่สุเพื่อไม่ให้ยอูสสัย
“อืม ผมอถามพีู่โฮู่อนนะรับ”ยอูเมื่อไ้ฟัเหุผลออิน็หายสสัย ่อนที่ัวเอะ่อสายหาผู้ัารร้านนสวย เมื่อุยับผู้ัารร้านเสร็ยอู็เินเ้ามาอิน
“อินรับ วันนี้ผมหยุานไม่ไ้ เฟให่ไม่เ้าร้าน ผมเลย้อเ้าไปูร้านแทน วันหลัเรา่อยไปเที่ยวันนะรับ สัานะ”ยอูเสียายเล็น้อยที่วันนี้หยุานามที่อินอไม่ไ้
“รับ ผมสัา”แวบหนึ่ที่ยอูเห็นแววาแห่วามผิหวัาสายาออินแ่็แ่แวบเียวเท่านั้น เมื่ทาน้าวเสร็อิน็ับรถไปส่ยอูที่ทำาน
“เย็นนี้เอันนะรับ”ยอูยิ้มให้อิน่อนเินเ้าไปในร้าน เมื่อส่ยอูเสร็อิน็ับรถลับบ้าน เมื่อมาถึบ้าน อิน็ล้มัวลนอนับที่นอน อนนี้เหลือเวลาอีไม่ี่ั่วโมแล่วที่เาะ้อออปิบัิภาริ พอิถึรนี้ร่าายที่มีเรี่ยวแร็พาลหนัอึ้ไปหม อินไม่ไ้ลัวว่าัวเอะายแ่ลัวน้าหลัอย่ายอูมาว่ายอูบอบบาเินไปว่าะรับเรื่อแบบนี้ไ้ อินหยิบมือถือึ้นมา่อน่อสายหานที่พึ่ะสนิท
(ว่าไ พี่าย)เมื่อ่อสายไปสัพัปลายสาย็รับทันที
“เทา หาพี่ไม่อยู่ ่วยูแลยอูหน่อยไ้ไหม”อินบอในสิ่ที่ัวเอให้้อาร ให้ื่อเทาฟั่อน เาไม่อยาะพูอะไรมาเพราะ็ะถูสสัย
(พี่ะไปไหน ถ้าพี่ิะทิ้พี่ยอูแล้ว็พี่ไม่ไ้ายีแน่)ื่อเทาพูทีเล่นทีริับอิน
“ันไม่ไ้ไปไหน ันแ่ฝานายไว้เยๆ แล้วันไม่เยิะทิ้พี่ายนาย้วยำไว้”อินอบื่อเทาไป อนนี้เาไม่มีอารม์ที่ะวนประสาทับนที่เาำลัุยอยู่เลย
(วันนี้พี่มาแปล แ่่าเถอะถึพี่ไม่อผม็ูแลพี่ยอูอยู่แล้ว พี่ไม่้อห่ว)ื่อเทาที่รู้สึแปลับสิ่ที่อินพูแ่็ไม่ไ้ิอะไรมา
“อืม อบใมา แ่นี้แหละ”เมื่อื่อเทาอบล อิน็วาสายทันที
อนนี้เาหมห่วับยอูแล้วอย่าน้อยถ้าเาเป็นอะไรึ้นมา็ยัมีื่อเทาที่่อยูแลยอูอยู่ เป็นห่ว็แุ่พ่อมือใหม่ไม่รู้ว่าปานนี้ะทำใาลูน้อยไ้รึยั อินหยิบุแรถ่อนับรถมุ่รไปหาานยอลที่โรพยาบาล โยไม่ลืมที่ะื้ออเยี่ยมแบฮยอน
รื~รื~
โทรศัพท์อานยอลัึ้น เมื่อานยอลมอว่าเป็นเบอร์ใร็มีมีหน้าเรียึ้นมาทันที
“มีอะไรวะ อิน”านยอลรอเสียเรียๆอัวเอลไป
“ูะถามว่าแบฮยอนพัอยู่ห้อไหน”านยอลรู้สึโล่อ เานึว่าอินะมาามเาไปทำานะอี เพราะยัหลายอีหลายั่วโม่อนะถึเวลาทำาน านยอลบอเบอร์ห้อับอินไป่อนหันมาเล่นับลูสาวัวน้อย่อ ั้แ่พยาบาลเอาลูสาวเามาื่มนมแม่อนเ้าแล้ว็พาลับไป แล้วพาลูสาวเาับเามาอีประมาอนเที่ยและนนี้เป็นเวลาบ่ายโมแล้ว เ้าัวเล็็ยัไม่มีสีท่าว่าะ่วนอนเลย านยอลับแบฮยอนผลัันอุ้มเ้าัวน้อย ทั้สอนูมีวามสุมาและไม่เหนื่อยับารเลี้ยลูเลย ไม่นานนัอิน็เ้ามา
“สวัสีรับุแบฮยอน ไไอ้านยอล”อินเอ่ยทัแบฮยอน ็หันไปทัไอ้เพื่อนัวีที่อนนี้ำลัอุ้มลูสาวอัวเออยู่ในอ้อมอ
“สวัสีรับ ุอิน ุยอูไม่มา้วยหรอรับ”แบฮยอนเอ่ยทัอบ
“ยอูิานนะรับเลยมาไม่ไ้”อินอบแบฮยอน่อนหันไปเล่นับหลานสาว
“ุแบฮยอนรับ ผมหันไปอุ้มหน่อยไ้ไหมรับ”อินหันไปถามแบฮยอน ่อนที่แบฮยอนะพยัหน้า
“ไ้สิรับ”แบฮยอนเอ่ยอบ านยอล่อยๆส่ลูสาวอัวเอให้่อน่วยเพื่อนัท่าอุ้มลูสาวอัวเอให้ถู
“อุ้มีๆนะโว้ย”อินรับหลานสาวไปอุ้มไว้ในอ้อมอ อินเผลอยิ้มรั้แล้วรั้เล่าับเ็น้อยในอ้อมอ
“ถ้ามึอยามีนานี้ ูแนะนำให้มึัมับยอูบ่อยๆ”านยอลอแวเพื่อนัวเอไม่ไ้ หน้าออินมันน่าหมั่นไส้มา และอิน็เริ่มอุ้มลูสาวเานานเินไปแล้ว้วย อินส่ลูสาวืนให้ับานยอล
“ูัมทุืนเลยนะเว้ย แ่ลู็ยัไม่ถึเวลามาเิวะ”เมื่อถูเพื่อนวน อิน็วนลับเ่นัน
“หรอ ยัไม่ถึเวลาหรือมึไม่มีน้ำยาันแน่”านยอลที่เห็นใบหน้าอันแสนวนออิน ปามัน็เริ่มทำาน
“ลืมันไปรึป่าวว่าไม่ไ้อยู่ันสอน”แบฮยอนที่นิ่มานาน็เอ่ยึ้น ่อนที่ะสรามย่อยะเิึ้น
“อ่า อโทษ้วยรับนะรับ ุแบฮยอน”อินหันไปอโทษแบฮยอน
“ฮาๆๆไม่เป็นไรรับ”แบฮยอนอบลับ รอยยิ้มที่สใสบ่บอว่านัวเล็ไม่ไ้ใส่ใอะไรมา
“เออ านยอล มึบอไอ้เฮุนยั”อินวนานยอลุยเรื่ออื่น
“บอแล้ว พอลููลอปุ๊ปูโทรบอทุนอะ”านยอลูเหมือนะีใมาริๆ เพราะอินไ้รับโทรศัพท์าานยอลอนีสี่ว่าๆว่ามันไ้ลูผู้หิ
“แล้วอนนี้ไอ้เฮุนอยู่ไหนวะ”อินเอ่ยถามเพราะ่วนี้ไม่่อยไ้เอหน้าเฮุน
“อนนี้มันอยู่ีน พาลูมันไปหาพ่อแม่ลู่หานอะ”เมื่อไ้รับำอบอิน็ถึบาอ้อ
“แบฮยอน ผมออไปุยับไอ้อิน็นะ ุนอนพัเถอะ”านยอลบอแบฮยอน็เินออไป้านอพร้อมอิน เาลัวว่าถ้าเาทั้สอนยัอยู่ในห้อ เี๋ยวทั้แบฮยอนและลูสาวเาะไม่ไ้พัผ่อน
ทั้สอออมาุยันที่ร้านาแฟในโรพยาบาล ทั้อินและานยอลุยันอยู่นานนเวลาล่วเลยมาเป็นเวลาเือบะ 5 โมเย็นแล้ว อินและานยอลเินลับห้อ
“านยอล”อินเอ่ยเรียานยอล่อนะถึห้อ
“มีอะไร”านยอลหันลับไปหาอิน
“มึพร้อมนะ”อิน้อมอเพื่อนอัวเอที่ำลัะเินไปบอภรรยาอัวเอว่าเา้อไปทำาน
“อืม”านยอลหันอบ่อนเินเ้าไปหาแบฮยอนในห้อ
“มาแล้วหรอานยอล”แบฮยอน่อยๆยันัวเอึ้นาเีย านยอลเินเ้าไป้าๆแบฮยอน นัวสูปรับเียให้แบฮยอน ่อนที่ัวเอะนั่ลบนเ้าอี้้าเียแบฮยอน านยอลุมมืออร่าเล็ไว้่อนที่ะพูออะไรบ้า แ่ถูััหวะ้วยเสียอพยาบาล
“ิัน เอาเ็มาส่นะ่ะ แล้วอี 2 ั่วโมะมารับลับนะ่ะ”พยาบาลบอ่อนเินออไป
“านยอลอุ้มลูมาให้ันหน่อยสิ”านยอล่อยๆอุ้มลูสาวอัวเอส่ให้แบฮยอน
“เมื่อี้มีอะไระพูหรอ”แบฮยอนเอ่ยถาม านยอลพูไม่ออเมื่อเห็นหน้าลู
“ือ....แบฮยอน ัน้อออไปทำานนะ”แบฮยอนูใมา เารู้ว่าานที่านยอลทำเสี่ยมา แ่็ไม่รู้รายละเอียที่ัเน ร่าบาอลูสาวเ้าสู่ออัวเอมาึ้น
“านยอล ไม่ไปไ้ไหม”แบฮยอนพูออมาอย่าลำบา “ันไม่เยออะไรนายเลย แ่รั้นี้ันอนะ อย่าไปไ้ไหม”ใบหน้าหวานอนนี้ำลัเปื้อนราบน้ำา านยอลรู้สึผิที่เาทำให้แบฮยอน้อร้อไห้
“ไม่ไ้แบฮยอนทุอย่ามันถูำลัไว้แล้ว ัน็ไม่อยาไป แ่มันำเป็นริๆ”านยอลมอใบหน้าหวานที่เปื้อน้วยราบน้ำานั่น ่อนที่ร่าสูะใ้ปลายนิ้วเ็น้ำาออให้
“นายะลับใ่ไหม านยอล”แบฮยอนเอ่ยถามออมาทั้น้ำา เาลัว ลัวว่านรหน้าเาะหายไป
“ันะลับมา แบฮยอน”แม้ะลับมาในสภาพไหน็าม ันะลับมาหานาย านยอลให้สัาับนรหน้า
“พ่อไป่อนนะมุนยอ พ่อรัหนูับแม่มานะ”านยอล้มลูบหน้าผาลูสาว ่อนะุมพิที่ริมฝีปาอแบฮยอนเบาๆ
“ันับลูะรอนายนะ”แบฮยอนเอ่ย านยอลพยัหน้ารับเบาๆ่อนะเินออไปาห้อ เมื่อเินพ้นห้อมาแล้วน้ำาลูผู้ายที่ื่อานยอล็ไหลลมา เารู้สึสสารและเป็นห่วแบฮยอนับลูมา ยิ่ไ้ยินประโยสุท้ายอแบฮยอนเมื้อี้แล้ว านยอลแทบทรุเาไม่อยาให้สัาอะไรับแบฮยอนที่เาาผลที่ะออมาไม่ไ้ แ่เพื่อวามสบายใอแบฮยอนานยอล้อทำ อินมอานยอลอย่าเห็นใ แ่เา็่วยอะไรานยอลไม่ไ้มานะ
“มึไหวนะ”อินเินไปบบ่าเพื่อน านยอลหันมามอเา่อนพยัหน้ารับ านยอลเ็น้ำา่อนเินไปที่รถออิน ่อนะออรถอินส่้อวามสั้นๆไปให้ยอู ่อนับรถรไปที่อ์ร
‘ยอูรับ วันนี้ผมมีาน่วน อาไม่ไ้ลับบ้านะรับ
ไม่้อรอทาน้าวนะรับ
ผมรัยอูมานะรับ และ ผมะรัุลอไป’
*รบ100%แล้วนะ่ะ
เาออไหม่ะว่าใระาย(หรือไม่มีใราย)
ให้ลุ้นันเล่นๆ่ะ แล้วไรเอร์ะมาเลยให้อนหน้านะ่ะ
เรื่อนี้ะบอนที่ 23 เป็นำลัใให้ไรเอร์้วนะ่ะ
สุท้ายไรเอร์เอามุนยออนัวโมาฝา
หน้าเหมือนพ่อหรือแม่เอ่ย
ไรเอร์ว่าเหมือนแม่อะ ไม่มีิ้วเหมือนันเลย 5555 (โนเมนแบบ)
ความคิดเห็น