คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : How Gee Act: 19 I Hate U more more [100%]
How Gee Act: 19 I hate U more more
สุภาษิตไหนไม่รู้
รู้สึกเหมือนชเวซึงฮยอนเคยได้ยินท่านพี่นามไฮโซเซเว่นพูดถากถางอยู่เสมอ
“กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง วงเล็บเป็นปัจฉิมลิขิตต่อด้วยว่าสิบเท่า...” (สุภาษิตชาติไหนวะ??)
แต่กูงงอยู่อย่าง
คือ กูไปทำกรรมไว้ตอนไหนไง
กรรมของกูคืออะไร
แล้วกูต้องชดใช้ยังไง?
เมื่อก่อนกูเคยไปขัดขวางการฟีทเจอร์ริ่งของลิงบาบูนตูดแดงรึไง
ทำไมต้องทำกับกูแบบนี้ ทำไม ทำไม วายยยยยยยยยยย
ไม่ใช่ว่าจียงขับหนีไปม่อสาวแล้วหรอกหรอวะ
แบบว่า อารมณ์เสียมากมายอะไรแบบเนี้ย
แม่งงงงงงงงงงงง สรุปแล้วเรื่องนี้กูโง่ที่สุดใช่ป่ะ สรุปกูผิดที่สุดใช่ป่ะ สรุปกูปัญญาอ่อนหมาไม่แดกที่สุดใช่ป๊ะ????
แม่งเอ๊ย อยากตายวันละสามรอบ แต่กูทำไม่ได้เพราะกูเสียดายความหล่อ จบมั้ย!!!
หล่อแล้วแดกไม่ได้ แต่เท่เว่ย (หร๋อออออ???)
แล้วเวลานี้แบบว่า ไอ้ตัวช่วยสำคัญแม่งหายไปตายที่ไหนไม่รู้ไง
อย่าให้กูเจอมึงนะ กูจะตะโกนใส่มึง
กูจะตะโกนใส่มึงดังเลย
กูจะตะโกนจริงๆนะ
เอาให้มึงอายไปสามวัน
เจ็บไปสามคืน
โกรธไปสามเดือน
แค้นไปสามปี
กูจะตะโกนใส่มึงว่า
ไอ้เตี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
เหมือนยองเบจู่ๆจะขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ร่างล่ำค่อยๆสะบัดหัวช้าๆให้หายมึน ก่อนที่ทำท่าจะลุก แต่เสียงหงอยๆของซึงรีดังขึ้นมาขัดเขาเสียก่อน
“พี่ยองเบ...”
“หือ ว่าไงซึงรี?”
ยองเบหันมาถามท่าทางสบายๆ แต่มันกลับทำให้คนตรงหน้าโคตรประหม่า...
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กูเกร็งได้ป่ะล่ะ แล้วทำไมต้องหันมาองศานี้พอดีด้วยวะ แม่งงง หล่อสาดดดดด (ใจเย็นเร้ - -*)
“คือ ...ซึงรี...เอ่อ”
“??? อย่าติดอ่างดิซึงรี มีอะไรก็ว่ามา”
แล้วมึง เอ๊ยยย แล้วพี่จะมาเรงหาเตี่ยอะไรวะ แม่งงงงงง
“คือซึงรี แบบว่า ...ซึงรี”
เอาวะ!!!
“ซึงรีช....”
อ๊ายยยจัส วอนน่า โน๊ววววววว อิฟยูฟิลเดอะเซม แว ยูแอด แวยู แอดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ายองเบกลับดังขึ้นอย่างแรงทำลายความกล้าของซึงรีลงอย่างฉับพลัน
ไอ้เหี้ยโทรศัพท์เวรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!!
“ฮัลโหล”
ยองเบรับโทรศัพท์น้ำเสียงปกติ ก่อนที่จะฟังเสียงปลายสายพูดอยู่แปปนึงแล้วตะโกนดังลั่น
“ฮ๊าาาาาาา”
เอ่อ...ช่วยบอกซึงรีได้ป่ะว่าตกใจอะไรขนาดนั้น... อยากมีส่วนร่วม....
“แล้วยังไง” หลังจากตะโกนจบก็เข้าโหมดเครียดในทันที
“อือ อือ....มันอยู่ไหน ....เอามันมาคุยเดี๋ยวนี้เลย!”
ยองเบดูท่าทางจะโมโหขึ้นมาเฉยๆ แบบว่า ซึงรีไม่กล้ามองหน้าพี่ยองเบเลยอ่ะ ดูท่าจะโมโหแรง
“ทำเหี้ยอะไรของมึงงงงงงง”
“ไอห่า ไม่ต้องมางี่เง่าเลยส้นตรีน อยู่กับไอ้แก่ไปเลยไป เดี๋ยวกุไปหา แปปนึง”
เชี่ย โคตรเครียดอ่ะ ซึงรีไม่อยากอยู่แถวนี้แล้วว่ะ....
ร่างสันทัดลงโทรศัพท์ลงจากหู แต่ยังไม่กดวางสาย แล้วหุนหันลุกขึ้นทันที
“ซึงรี พี่ไปก่อนนะ มีธุระสำคัญน่ะ”
ว่าจบก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ร่างโปร่งตาคล้ำนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ตำแหน่งเดิม
ยองเบเดินลงมาอย่างเร่งรีบ สายตาไปปะเข้ากับตัวปัญหาหลักอีกตัวเข้า คนตัวล่ำรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที
“ไอ้เทมป์”
“หือ ฮื้อ ยองเบ กูกำลังหามึงอยู่เลย”
“มึงไปทำอะไรจียงมัน?” ยิงคำถามเข้าตรงๆทำเอาคนถูกถามแทบหน้าคว่ำ
“เปล่า ...แค่...”
“อย่ามาทำไก๋ไอ้เวร แล้วนี่จียงไปไหน?” ร่างสันทัดยิงคำถามใส่อีกทั้งๆที่ตัวเองรู้อยู่แล้ว
“ไม่รู้...ก็ ก็ ...จียงดูเหมือนโกรธแล้วขับรถออกไป ...โทรศัพท์ก็ทิ้งไว้ ...กูตามตัวไม่ได้”
ร่างสูงยิ่งพูดยิ่งสลด ทงยองเบเห็นแล้วอดจะสงสารไม่ได้...
“กูถามมึงจริงๆนะ”
“อือ...”
“มึงคิดไงกับเพื่อนกูวะ?”
หมัดฮุคอย่างแรง!! ถามตรงโคตรๆเลยเว้ยเฮ้ยยยย
“คือก็ ...กูแบบ ...กูก็....”
“อย่ามาอึกอัก คิดไงก็ว่ามา”
แม่ง เห็นไอ้เบ้โหมดเครียดแล้วกูเริ่มกลัวมันว่ะ คนเชี่ยอะไร ซีเรียสได้อีก....
“กู.....”
“ช่างมันเหอะ ....ถึงมึงจะพูดยังไง...จียงมันก็คงไม่กลับแล้วแหละ....”
“อะ อ้าวววว ทำไมอะ” ซึงฮยอนถามเพื่อนเสียงดัง
“กูไม่รู้ แต่เสียงมันเศร้ามากอ่ะ แบบว่า ....เหมือนแม่งเสียใจว่ะ แต่กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไร มันโทรมาเมื่อกี้ นี่แม่งวางสายไปแล้ว เบอร์ใครก็ไม่รู้ กูโทรไปอีกหลายรอบแม่งก็ไม่รับ”
ยองเบว่าพลางทำหน้าเครียดเหมือนอีก 30 นาทีโลกจะแตก ทำเอาชเวซึงฮยอนเริ่มใจเสีย
“ไม่ได้นะ...” เทมโปว่าเบาๆ
“ทำไมมึง....”
“ฟังดูแล้วมันแปลกป่าววะเบ้”
“...”
“ก็มันดูเหมือน....กูจะ...”
“ชอบ....”
“........จียง...”
ยองเบดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบของเพื่อนตรงหน้า ร่างสันทัดกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนมีชัย
ประเด็นมันก็คือ.....โทรศัพท์กู ....ยังไม่ได้วางสายไง
แล้วประเด็นมันก็คือ .....กูมั่นใจว่ายังไงๆไอ้ควอนมันก็ต้องได้ยินไง
แล้วอีกประเด็นก็คือ
......แม่งได้ยินแน่ๆ แน่ๆๆๆ ของโคตรแน่ กูมั่นใจ...
โอเค ปัญหาจบนะ ...จบแล้วนะ งั้นกูไปล่ะ...
ตัดมาทางควอนจียง
หลังจากที่ได้ยินไอ้คำพูดสุดอเมซิ่งเกาหลีหลุดออกมาจากปากผู้ชายที่ชื่อว่าชเวซึงฮยอน
สิ่งแรกที่ทำลงไป.....
โอ๊ะ...... กุทำไอโฟนไอ้ยุนดูจุนหล่นดังปั๊กอ่ะ
ดังมากๆเลยด้วยนะขอบอก ....
“ไอ้เชี่ยจี!!! ไอโฟนกุเป็นรอยยยยยยยยยย”
เสียงดูจุนโวยวายดังลั่น ดีนะไอ้ยองเบมันคงวางสายไปแล้ว ไม่งั้นเค้าคงได้ยินหมดว่าโดนต้ม - -*
“แหมๆๆๆ เค้าก็มีขงมีเขินบ้างอะไรบ้าง ตัวอย่าไปขัดเค้าเดะ” โยซอบว่าพลางเอามือไปตบหัวคนข้างตัวเบาๆ
“...”
จียงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ นิ่งมากอ่ะ ...
“ไอ้จี” ดูจุนเรียกเบาๆ
“...”
“ไอ้จี”
คราวนี้เอาตีนเขี่ยด้วย
“ไอ้จี”
“ห๊ะ”
เรียกครั้งที่สามจียงถึงจะได้ยิน ร่างบางทำสีหน้าเลิกลั่กอย่างเห็นได้ชัด
ก็แบบ....
กูอึ้งได้ป่ะล่ะ....
“จบเรื่องแล้วมึงก็กลับๆไปได้แล้วไป”
“ให้กูอยู่ก่อนดิ สักคืนก็ยังดี” จียงว่าพลางทำหน้าอ้อนวอน
“ไม่ต้องเลย โยมาแล้ว ได้เวลามึงต้องไป ไปซะไปไปไป๊ ชิ่วๆ”
“ไอ้เหี้ยยุนดูจุน กูไปก็ได้ แล้วอย่ามาง้อกูละกัน เชอะ!!” จียงตะโกนเสียงดังๆรวดเดียวก่อนจะปึงปังเดินออกมา
เชี่ย พวกแม่งไม่ได้เข้าใจกุเลย กลับไปตอนนี้ก็เสียฟอร์มดิวะ....
พูดผ่านโทรศัพท์มันผิดกติกาเว่ย แน่จริงมึงมาพูดต่อหน้ากูนี่มา แล้วมึงจะจิ้มท่าไหนมึงบอกกูมาเดี๋ยวกูจัดให้!
เวลาผ่านไปไม่นาน
เสียงรถจอดดังขึ้นที่หน้าบ้าน
ซึงฮยอนร้อนใจต้องรีบวิ่งออกไปดูอย่างรวดเร็ว
คนที่เขานั่งตั้งตารอกำลังเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน
จียงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยออกจะดูบึ้งตึงเสียด้วยซ้ำ แต่เทมโปยังทำใจกล้าเดินเข้าไปขวางหน้าไว้
“จียงอ่า”
“...”
ร่างบางพยายามเดินเลี่ยงแล้วก้าวขึ้นไปทางชั้นบน คนตัวสูงได้แต่เดินตามไป
สิ่งที่กำลังทำให้ซึงฮยอนเริ่มใจเสียทำเอาเขานิ่งไป
...ทำไมจียงต้องเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองออกมา
มือบางพยายามยัดของพวกนั้นเข้าไปในกระเป๋าใบไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก เทมโปที่ทำได้แต่ยืนนิ่งอยู่นานรีบคว้าข้อมือจียงออกจากเสื้อผ้ากองโต
“ทำอะไรน่ะ”
“เก็บของ...”
“เก็บ..ทำไม” ร่างสูงถามเสียงแผ่ว
“ฉันจะกลับบ้าน” สิ้นคำพูดของจียง ซึงฮยอนดึงแขนคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้า
ร่างบางทำหน้ายู่ยี่ ก่อนที่จะกระชากแขนตัวเองกลับพร้อมกับต่อว่าคนตรงหน้า
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง บอกว่าจะกลับบ้านไงวะ”
“ไม่เอา จะกลับทำไม ไม่ให้กลับ” ซึงฮยอนเองก็เสียงดังใส่คนตรงหน้าเช่นกัน
“อะไร นายมีสิทธิอะไรมาสั่งฉันมิทราบ” จียงว่า พลางรอคำตอบ
ร่างสูงหน้าสลดไปทันที....มีสิทธิอะไร.....
ก็สิทธิที่เขา....
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ถอยไป”
“จียง...อย่าทำแบบนี้เลย ขอร้อง”
“...” ร่างบางไม่สนใจ หันหน้าหนีไปทางอื่นพลางเก็บเสื้อผ้าของตัวเองต่อ
ถ้ามันพูดยากนัก ....ก็ไม่ต้องพูด ...แล้วก็จะไม่อยู่ฟังด้วย
ไอ้ซึงฮยอน
...ไอ้คนเฮงซวย
จียงเก็บของอย่างลวกๆจนเสร็จ ก่อนที่จะเลี่ยงตัวเทมโปแล้วยกกระเป๋าเดินออกไป
ซึงฮยอนจับข้อมือคนตัวบางไว้เพียงเบาๆ
“ถามอะไรหน่อยได้ไหม....”
“...” จียงไม่ตอบ แต่ก็ไม่สะบัดมือทิ้ง
“หมู่นี้...ฉันรู้สึกเหมือนชอบเหม่อมองนาย...”
“....”
“ไม่ชอบเวลานายโมโห”
“....”
“ไม่ชอบให้ไปกับคนอื่น”
“....”
“ไม่ชอบให้นายโกรธ”
“....”
“อีกหลายอย่างที่ไม่ชอบ ....แล้วเวลานายทำเป็นเมิน...ฉันรู้สึกแย่...มาก”
“....”
“แบบนี้....”
“....”
“มันแปลว่าฉันชอบนายรึเปล่า..”
“ควอนจียง”
กระเป๋าหลุดจากมือของจียงลงไปกองอยู่กับพื้น
ร่างบางมองหน้าซึงฮยอนเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าลง
........
ให้ตาย......ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆวะ?
ขอบตาร้อนด้วย....
แล้วทำไม......
“เฮ้ยจียง...”
เสียงตกใจของเทมโปดังขึ้นทันทีแล้วถามต่อเสียงดัง
“....คือ....เฮ้ย ....อย่าร้องดิ”
“ร้องบ้าอะไรวะ ไม่ได้ร้องซักหน่อย!”
“โอ๋ คนดี ไม่ร้องนะไม่ร้อง”
ร่างสูงว่าพลางดึงคนตัวเล็กเข้าหาตัวแล้วกดให้หน้าจียงซบลงไป มือใหญ่คอยลูบหัวอยู่เบาๆ
“บอกว่าไม่ได้ร้อง” เสียงจียงดูอู้อี้กว่าที่เคย
“ไม่เอาน่า อย่าร้องนะตัวเล็ก”
“ไม่ได้ตัวเล็กซักหน่อย!!!” ร่างบางว่าแล้วทุบอกซึงฮยอนดังอั่ก
“ก็เล็กกว่าฉันแล้วกันน่า....”
“ไม่ได้ร้องซักหน่อย!!!” จียงแทบจะตะโกนเป็นครั่งที่ร้อยหลังจากผ่านเหตุการณ์สะเทือนขวัญ(?)มาได้ไม่นาน
ก็ไอ้บ้านี่อ่ะดิ ไอ้บ้านี่อ่ะ แม่งถามอยู่ได้ว่าร้องทำไม
กูก็บอกไปจนปากจะฉีกแล้วว่าไม่ได้ร้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แค่น้ำตามันซึมออกมาหยดเดียว ไม่ได้ร้องเว่ย!!!!!!
แล้วมีเหตุผลอะไรให้กูต้องร้องไห้ กูถามหน่อย ไม่มีอ่ะ เชอะ
“โธ่จียงอ่า มีอะไรก็บอกมาดิ ฉันเสียเซลฟ์นะเนี่ยที่นายร้องไห้อ่ะ”
ไอ้เชี่ยนี่ ต้องให้กูบอกกี่รอบกันว้อย
“บอกว่าไม่ได้ร้องไงวะ”
“อะๆๆๆ โอเคๆ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง”
“....”
จียงยืนกัดฟันนิ่งอยู่ที่เดิม จนซึงฮยอนต้องไปดึงคนตัวบางให้ลงมานั่งข้างๆตัว
“ไม่กลับบ้านแล้วนะ”
“อือ”
ร่างบางตอบกลับเบาๆ แต่ทำเอาคนฟังยิ้มแก้มแทบระเบิด
ก็
ก็
ก็
ก็จียงบอกว่าไม่กลับแล้วว่ะ ยอมให้โดนตัวด้วยอ่ะ
แบบนี้ ....แบบนี้ก็กอดได้ใช่ป่าวอ่ะ????
กระบวนการคิดจบลง ซึงฮยอนก็เริ่มแผนเนียนแทบทันที
แขนใหญ่โอบเข้าที่เอวของจียง ก่อนที่จะเขยิบตัวเข้าไปชิด
“จียงอ่า”
“อะ อะไรวะ ออกไปห่างๆเลยไป!” จียงโวยวายทันทีที่โดนกอด ก็แบบ ....กูไม่ชินได้ป่ะล่ะ
แล้ว
แล้ว...
เรื่องของเรื่องเลยนะ...
มึงกะกูเป็นไรกันอ่ะ เรื่องไรกูต้องให้มึงกอด ไอ้หน้าลิงงงงงงงงงงงงงงงง
“ปล่อยเลยนะ” จียงร้องลั่นแล้วดิ้นจนหลุดจากมือปลาหมึก
“ทะ ทำไมอ่ะ” เทมโปถามพลางทำหน้าหงอย
“ก็....ก็....”
“....”
“ก็ไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย จะมาก่งมากอดได้ไงเล่า!”
รู้สาเหตุเข้าซึงฮยอนแทบจะเอาฝ่าเท้าตบกบาลตัวเองให้ลั่น
กูว่ากูทำใจเอาไว้แล้วนะ ไม่คิดเลยว่ะว่าจะโดนคำนี้.....
ก็พอเข้าใจว่าจียงอ่ะเขินบ้างอะไรบ้าง
แล้วกูล่ะ... หน้าตากูมันเหมือนคนเขินไม่เป็นใช่มั้ย
แต่คนอย่างชเวซึงฮยอนถูกพี่เซเว่นแสนดีสอนมาว่าอย่ายอมแพ้และห้ามท้อถอย
เพราะฉะนั้นแล้ว กูต้องหน้าด้านให้ถึงที่สุด
ด้านมาทั้งวันแล้ว กูจะด้านอีกหน่อยคงไม่เป็นไรวะ!!!
“งั้น...”
“...”
“จียง....”
“เป็นแฟนกันนะ....”
..........................................
ตามที่ได้กล่าวเอาไว้แล้ว
ถ้าคุณไม่เม้น เราจะไม่อัพ ไม่เชื่อไปอ่านได้ที่หน้าแรกบทความค่ะ
รีดเดอร์ - อีไรท์เตอร์ เลวทรามมากกกกกกกกกกกกกกก
ไรท์เตอร์ - แล้วไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (หลบรองเท้า)
ความคิดเห็น