ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : × ทางเดิน (INTRO pt.1)
- ท า ง เ ดิ น ใ น ตึ ก -
ทางเดินที่ค่อนข้างสลัวและอึมครึม
ส่วนมากทั้งสองฝั่งจะเป็นห้องพักของเหล่ามิวแทนท์
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
INTRODUCTION
PART - I
.
.
.
วันที่ xx เดือน xx ปี 1985
2 วันหลังจากวันฉีดยาประจำสัปดาห์
/
เวลา 07.18 นาฬิกา (เช้า)
เวลา 07.00 นาฬิกาตรงคือเวลาที่เหล่าผู้ดูแลจะปลดกลอนชั้นนอกที่แน่นหนาที่สุดตามห้องพัก
โดยอาศัยรหัสผ่านและมาตรการอื่นๆ เพื่อกลไกการป้องกันที่แน่นหนาพอสำหรับ 'คุมขัง' มิวแทนท์
หญิงสาวในรองเท้าหนังส้นเตี้ยจดบันทึกเอกสารบนแผ่นในอ้อมแขน เหมือนเป็นรายงานบางอย่าง
เดินเคียงคู่กันกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีท่าทีเงียบขรึมคล้ายบางสิ่งกำลังรบกวนใจเขาอยู่จนถึงตอนนี้
" ดูเครียดๆ นะคะ? "
เจเนวีฟทัก ใบหน้าของเธอยังคงประดับยิ้มที่ไร้อารมณ์เช่นเคย
" ส่วนคุณก็ดูไม่เครียดอะไรเลย "
ชายผมยาวหัวเราะในลำคอ ในมือของเขามีเพลทเอกสารไม่ต่างจากอีกคน
ปลายนิ้วจรดปากกา ตวัดหยดหมึกให้เป็นตัวอักษรระหว่างค่อยๆ เปลี่ยนที่หมาย
" แหม --- "
" ทุกอย่างราบรื่นดีนี่คะคุณซีซาร์ "
เจ้าของนามซีซาร์ส่ายหัว เขารู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนัก
แม้จะเห็นมามากพอกันกับเธอ แต่จะให้ทำใจชินได้ทุกรอบคงมากเกินไป
เจเนวีฟหยุดเดินมาสุดทาง ตรงหน้าห้องที่มีรหัสแรกๆ กำกับ
ปรบมือสามสี่ครั้งจนเสียงก้องทางเดิน และเหล่าเด็กหนุ่มสาว
มนุษย์กลายพันธุ์ ก็ทยอยเดินออกมาอย่างงัวเงีย นั่นเป็นสัญญาณ
ของการเรียกรวมตัวเพื่อประกาศบางอย่าง แน่นอน พวกเขาไม่มี
หน้าที่ที่จะต้องเข้าไปปลุกรายห้องตามบุคคลอะไรทำนองนั้นหรอก
" เอาล่ะค่ะทุกคน ดิฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบนะคะ
กรุณาตั้งใจฟังกันด้วย เพราะจะแจ้งเพียงหนเดียวค่ะ "
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
ในตอนที่เด็กๆ มารวมตัวกันบนทางเดินพอสมควรแล้ว
ซีซาร์ก็ยังคงมอบหน้าที่ผู้ประกาศให้คนข้างๆ อยู่ดี
" หมายเลข 186 กับ 212 น่าเศร้าที่พวกเขาไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไปแล้ว
ถ้าหากต้องการไว้อาลัย สามารถเชิญได้ที่สุสานเหมือนเคยเลยนะคะ
พวกเราเสียใจจริงๆ ที่ต้องมารายงานเรื่องนี้... เป็นอะไรที่กะทันหันมากจริงๆ ค่ะ
ยังไงก็ตาม ทุกคนอย่าลืมไปรับประทานอาหารร่วมกันเวลา 08.30 ตรงด้วยนะคะ "
สตรีร่างสูงราวนางแบบยิ้มตาปิด
ปรบมืออีกครั้ง เชิงให้แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวได้
" กลับกันเถอะค่ะ วันนี้เรามีเรื่องต้องจัดการอีก "
เธอบอกกับซีซาร์ ซึ่งชายหนุ่มก็ทำเพียงพยักหน้ารับ และเดินจากไป
โดยทิ้งข้างหลัง ที่มีเสียงร่ำไห้ราวขาดใจของใครก็ตามที่สนิทสนมกับสองคนนั้น
.
.
.
057 ได้ยินชัดเจน เขาถอนหายใจพรืด แน่นอนว่าคนที่รู้จักทั้งลิสต์รายชื่อย่อมจำได้
คิ้วขมวดแน่นเข้าหากัน จำนวนคนในสุสานเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สวนทางกับจำนวนของพวกตน
ที่ลดลงไปเรื่อยๆ อยู่อย่างสิ้นหวังและหวาดกลัว ทั้งยั้งถูกปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรสักอย่างเดียว
ให้ตาย เขาคิด คนโง่ยังไงก็ดูออกว่าตายเพราะอะไร
ชายหนุ่มสังเกตมาโดยตลอด จะว่าเนื่องจากสารเคมีก็คงไม่เชิง แต่ก็ไม่รับประกันเต็มร้อย
เขารวบรวมข้อมูลอย่างเงียบๆ และกำลังรอคอยโอกาส อย่างใจเย็น --- มากว่าหลายปี
กว่าสองร้อยรหัสผ่านไป 057 ขยี้เรือนผมกระด้างของตน
ถ้าไม่ทำช่วงนี้ รอคนน้อยกว่านี้
ก็คงจะไม่ดี
ร่างสูงข่มอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ เขาโมโหอยู่ตลอดเวลา หงุดหงิดแทบทุกวินาทีนั่นแหละ
ตอนนี้ขอไปสงบสติด้วยน้ำเย็นๆ สักหน่อยให้สมองมันตื่น ระหว่างนั้นก็เดินสวน 179
" เจอกันหลังมื้ออาหาร "
เป็นการนัดแนะสั้นๆ และเดินเลยไปยังส่วนของห้องน้ำชาย
เท่านั้นเอง เบื้องหลังแมสก์ดำก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น
เป็นอันรู้กันว่า 179 เป็นคนที่ไม่แสดงออกทางสีหน้าเลย
แต่เมื่อไหร่ที่เขายิ้ม นั่นแสดงว่าในอนาคตอันใกล้จะเกิดเซอร์ไพรส์(ในทางที่ไม่ดี)ขึ้นแน่
179 ดึงแมสก์ขึ้นมาอีกเล็กน้อย
ตามด้วยดึงฮู้ดลงมาจนปกคลุมมิดในระดับสายตาเพื่อปกปิดใบหน้าของตัวเอง
' ถึงเวลาเบิกโรงแล้ว '
/
เดเร็ก(163)และหมายเลข 174 กำลังทำการปลอบโยนของกลุ่มคนกำลังสะอึกสะอื้น
ทั้งสองคนเองก็เจ็บปวด หนึ่งในนั้นหันมองแผ่นหลังของ 057 ที่เดินแยกออกไป
เหมือนไม่แยแส แต่รู้ดี ความเงียบหมายถึงเจ้าตัวกำลังตัดสินใจบางอย่าง บางอย่าง
ที่ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ
/
" บ้าชิบ !! "
080 สบถขณะทุบกำปั้นกับกำแพงดัง พลั่ก
นี่เป็นปฏิกิริยาที่เบาแล้ว ตอนที่เธอยังไม่ชินกับการมีคนตาย ปฏิกิริยาของเธอรุนแรงกว่านี้มาก
ชิน..? นี่มันสถานการณ์แบบไหนที่ต้องมาชินกับเรื่องแบบนี้ ไม่ปกติเลยซักนิด
หญิงสาวกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ เธอไม่มีทางทนอยู่อย่างงี้ต่อไปแน่
111 มีสีหน้าเศร้าสร้อย แม้ว่าจะไม่ได้รู้จักกับ 186 กับ 212 เป็นพิเศษ แต่เขาก็เลือกแสดงออกให้เหมาะสมกับสถานการณ์
" กิลเบิร์ต รู้สึกไม่ดีเหรอ ? "
เขาสังเกตเห็นว่า 115 เอาแต่ก้มหน้าก้มตามาตั้งแต่เมื่อครู่จึงถามขึ้น
" ...อืม "
115 ตอบ พร้อมซุกหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง
/
081 มองท่าทีของคนโดยรอบ สีหน้าของเขายังคงความเศร้าหมอง และอมทุกข์ตลอดเวลา
เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจแผ่วเบา มีเพียงความเงียบงันในการไว้อาลัยเท่านั้น ก่อนเจ้าตัวจะ
เดินกลับไปยังห้องพักของตนเอง ขยี้หางตาเล็กน้อย ไม่คิดจะแย่งชิงห้องน้ำในตอนนี้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
( เข้าร่วมเนื้อเรื่อง )
ให้ทุกคนโรลเพลย์รับรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน
หลังจากนั้นสามารถเลือกที่จะแยกย้าย หรือเลือกเข้าไปพูดคุยกับ NPC บางคนได้
* จำเป็นต้องผ่านการฉีดยาประจำสัปดาห์ก่อนจึงเข้าร่วมได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น