ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ❝ THE INSTITUTE ❞ — RP ( CLOSE )

    ลำดับตอนที่ #21 : × ทางเดิน (INTRO pt.1)

    • อัปเดตล่าสุด 17 ส.ค. 62


    - ท า ง เ ดิ น ใ น ตึ ก -



    ทางเดินที่ค่อนข้างสลัวและอึมครึม
    ส่วนมากทั้งสองฝั่งจะเป็นห้องพักของเหล่ามิวแทนท์

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    INTRODUCTION

    PART - I

    .
    .
    .

    วันที่ xx เดือน xx ปี 1985
    2 วันหลังจากวันฉีดยาประจำสัปดาห์
    /
    เวลา 07.18 นาฬิกา (เช้า)

    เวลา 07.00 นาฬิกาตรงคือเวลาที่เหล่าผู้ดูแลจะปลดกลอนชั้นนอกที่แน่นหนาที่สุดตามห้องพัก
    โดยอาศัยรหัสผ่านและมาตรการอื่นๆ เพื่อกลไกการป้องกันที่แน่นหนาพอสำหรับ 'คุมขัง' มิวแทนท์

     

    หญิงสาวในรองเท้าหนังส้นเตี้ยจดบันทึกเอกสารบนแผ่นในอ้อมแขน เหมือนเป็นรายงานบางอย่าง
    เดินเคียงคู่กันกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีท่าทีเงียบขรึมคล้ายบางสิ่งกำลังรบกวนใจเขาอยู่จนถึงตอนนี้

    " ดูเครียดๆ นะคะ? "

    เจเนวีฟทัก ใบหน้าของเธอยังคงประดับยิ้มที่ไร้อารมณ์เช่นเคย

    " ส่วนคุณก็ดูไม่เครียดอะไรเลย "

    ชายผมยาวหัวเราะในลำคอ ในมือของเขามีเพลทเอกสารไม่ต่างจากอีกคน
    ปลายนิ้วจรดปากกา ตวัดหยดหมึกให้เป็นตัวอักษรระหว่างค่อยๆ เปลี่ยนที่หมาย

    " แหม --- "
    " ทุกอย่างราบรื่นดีนี่คะคุณซีซาร์ "

    เจ้าของนามซีซาร์ส่ายหัว เขารู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนัก
    แม้จะเห็นมามากพอกันกับเธอ แต่จะให้ทำใจชินได้ทุกรอบคงมากเกินไป

    เจเนวีฟหยุดเดินมาสุดทาง ตรงหน้าห้องที่มีรหัสแรกๆ กำกับ
    ปรบมือสามสี่ครั้งจนเสียงก้องทางเดิน และเหล่าเด็กหนุ่มสาว
    มนุษย์กลายพันธุ์ ก็ทยอยเดินออกมาอย่างงัวเงีย นั่นเป็นสัญญาณ
    ของการเรียกรวมตัวเพื่อประกาศบางอย่าง แน่นอน พวกเขาไม่มี
    หน้าที่ที่จะต้องเข้าไปปลุกรายห้องตามบุคคลอะไรทำนองนั้นหรอก

    " เอาล่ะค่ะทุกคน ดิฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบนะคะ
    กรุณาตั้งใจฟังกันด้วย เพราะจะแจ้งเพียงหนเดียวค่ะ "

    เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
    ในตอนที่เด็กๆ มารวมตัวกันบนทางเดินพอสมควรแล้ว
    ซีซาร์ก็ยังคงมอบหน้าที่ผู้ประกาศให้คนข้างๆ อยู่ดี

    " หมายเลข 186 กับ 212 น่าเศร้าที่พวกเขาไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไปแล้ว
    ถ้าหากต้องการไว้อาลัย สามารถเชิญได้ที่สุสานเหมือนเคยเลยนะคะ
    พวกเราเสียใจจริงๆ ที่ต้องมารายงานเรื่องนี้... เป็นอะไรที่กะทันหันมากจริงๆ ค่ะ
    ยังไงก็ตาม ทุกคนอย่าลืมไปรับประทานอาหารร่วมกันเวลา 08.30 ตรงด้วยนะคะ "

    สตรีร่างสูงราวนางแบบยิ้มตาปิด
    ปรบมืออีกครั้ง เชิงให้แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวได้

    " กลับกันเถอะค่ะ วันนี้เรามีเรื่องต้องจัดการอีก "

    เธอบอกกับซีซาร์ ซึ่งชายหนุ่มก็ทำเพียงพยักหน้ารับ และเดินจากไป
    โดยทิ้งข้างหลัง ที่มีเสียงร่ำไห้ราวขาดใจของใครก็ตามที่สนิทสนมกับสองคนนั้น

    .
    .
    .

       
      

    057 ได้ยินชัดเจน เขาถอนหายใจพรืด แน่นอนว่าคนที่รู้จักทั้งลิสต์รายชื่อย่อมจำได้
    คิ้วขมวดแน่นเข้าหากัน จำนวนคนในสุสานเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สวนทางกับจำนวนของพวกตน
    ที่ลดลงไปเรื่อยๆ อยู่อย่างสิ้นหวังและหวาดกลัว ทั้งยั้งถูกปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรสักอย่างเดียว

    ให้ตาย เขาคิด คนโง่ยังไงก็ดูออกว่าตายเพราะอะไร

    ชายหนุ่มสังเกตมาโดยตลอด จะว่าเนื่องจากสารเคมีก็คงไม่เชิง แต่ก็ไม่รับประกันเต็มร้อย
    เขารวบรวมข้อมูลอย่างเงียบๆ และกำลังรอคอยโอกาส อย่างใจเย็น --- มากว่าหลายปี
    กว่าสองร้อยรหัสผ่านไป 057 ขยี้เรือนผมกระด้างของตน

    ถ้าไม่ทำช่วงนี้ รอคนน้อยกว่านี้
    ก็คงจะไม่ดี

    ร่างสูงข่มอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ เขาโมโหอยู่ตลอดเวลา หงุดหงิดแทบทุกวินาทีนั่นแหละ
    ตอนนี้ขอไปสงบสติด้วยน้ำเย็นๆ สักหน่อยให้สมองมันตื่น ระหว่างนั้นก็เดินสวน 179

    " เจอกันหลังมื้ออาหาร "

    เป็นการนัดแนะสั้นๆ และเดินเลยไปยังส่วนของห้องน้ำชาย

    เท่านั้นเอง เบื้องหลังแมสก์ดำก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น
    เป็นอันรู้กันว่า 179 เป็นคนที่ไม่แสดงออกทางสีหน้าเลย
    แต่เมื่อไหร่ที่เขายิ้ม นั่นแสดงว่าในอนาคตอันใกล้จะเกิดเซอร์ไพรส์(ในทางที่ไม่ดี)ขึ้นแน่

    179 ดึงแมสก์ขึ้นมาอีกเล็กน้อย
    ตามด้วยดึงฮู้ดลงมาจนปกคลุมมิดในระดับสายตาเพื่อปกปิดใบหน้าของตัวเอง

    ' ถึงเวลาเบิกโรงแล้ว '

    /

    เดเร็ก(163)และหมายเลข 174 กำลังทำการปลอบโยนของกลุ่มคนกำลังสะอึกสะอื้น
    ทั้งสองคนเองก็เจ็บปวด หนึ่งในนั้นหันมองแผ่นหลังของ 057 ที่เดินแยกออกไป
    เหมือนไม่แยแส แต่รู้ดี ความเงียบหมายถึงเจ้าตัวกำลังตัดสินใจบางอย่าง บางอย่าง
    ที่ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ

    /

    " บ้าชิบ !! "

    080 สบถขณะทุบกำปั้นกับกำแพงดัง พลั่ก 
    นี่เป็นปฏิกิริยาที่เบาแล้ว ตอนที่เธอยังไม่ชินกับการมีคนตาย ปฏิกิริยาของเธอรุนแรงกว่านี้มาก
    ชิน..? นี่มันสถานการณ์แบบไหนที่ต้องมาชินกับเรื่องแบบนี้ ไม่ปกติเลยซักนิด
    หญิงสาวกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ เธอไม่มีทางทนอยู่อย่างงี้ต่อไปแน่

    111 มีสีหน้าเศร้าสร้อย แม้ว่าจะไม่ได้รู้จักกับ 186 กับ 212 เป็นพิเศษ แต่เขาก็เลือกแสดงออกให้เหมาะสมกับสถานการณ์

    " กิลเบิร์ต รู้สึกไม่ดีเหรอ ? "

    เขาสังเกตเห็นว่า 115 เอาแต่ก้มหน้าก้มตามาตั้งแต่เมื่อครู่จึงถามขึ้น

    " ...อืม "

    115 ตอบ พร้อมซุกหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง

    /

    081 มองท่าทีของคนโดยรอบ สีหน้าของเขายังคงความเศร้าหมอง และอมทุกข์ตลอดเวลา
    เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจแผ่วเบา มีเพียงความเงียบงันในการไว้อาลัยเท่านั้น ก่อนเจ้าตัวจะ
    เดินกลับไปยังห้องพักของตนเอง ขยี้หางตาเล็กน้อย ไม่คิดจะแย่งชิงห้องน้ำในตอนนี้

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    ( เข้าร่วมเนื้อเรื่อง )

    ให้ทุกคนโรลเพลย์รับรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน
    หลังจากนั้นสามารถเลือกที่จะแยกย้าย หรือเลือกเข้าไปพูดคุยกับ NPC บางคนได้

    * จำเป็นต้องผ่านการฉีดยาประจำสัปดาห์ก่อนจึงเข้าร่วมได้




    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×