ห้องเก็บรายละเอียด

ลำดับตอนที่ #21 : ฟาเรนเทียร์

Application

" คิดจะมาสู้กับฉันมันยังเร็วไปนะ! "

บทที่สมัคร :: ตัวเอกคนที่ 5

ชื่อ :: ฟาเรนเทียร์ ฟลิซช่า [ Farentiar Flischa]

ชื่อเล่น ::  ฟาเรน [ Faren]

อายุ :: 21 ปี

เขตที่อยู่ :: Brave

อาชีพ :: องครักษ์

รูปร่างหน้าตา :: สาวห้าวเจ้าของเรือนผมนุ่มสีแดงเพลิงดูร้อนแรงหมัดรวบยาวสลวย ผิวละเอียดออกสีซีดขาวโครงหน้าเรียวกลมงดงามมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้า ดวงตากลมคมโตสีเขียวแก่ดูน่าหลงใหล รูปร่างผอมเพรียวด้วยน้ำหนักเพียง 51 กิโลกรัม ด้วยทรงอกที่มีขนาดใหญ่เกินวัยไปนิด(?) มีความสูงประมาณ 168 เซนติเมตรแต่กลับเหมือนตัวเล็กป๋อมน่ารัก

นิสัย :: ฟาเรนเทียร์ สาวน้อยผู้ที่ชอบการต่อสู้ เป็นสาวไฟแรงเข้ากับทรงผม เธอมีนิสัยใจร้อนทำอะไรมักจะทำโดยไม่ได้คิด ไม่ยอมอยู่ในกรอบสังคม เธอมักทำตามอำเภอใจ จนหลายคนแอบเหนื่อยไปบ้าง เป็นคนห้าวหาญเยี่ยงชายชาตรีคนหนึ่ง 

 

 เธอเป็นคนแน่วแน่ ตัดสินใจอะไรแล้วก็จะมุ่งทำตามที่คิดเอาไว้ ชอบความท้าทาย ไม่กลัวสิ่งอันครายใดๆแต่ถ้าอันตรายจริงๆเธอก็จะยอมถอย เป็นคนเปิดเผยและใจกว้างกับทุกคน เป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยนสลับกับความรู้สึกที่ดูน่าเกรงขามนิดๆกับมาดแมนของเธอ

  บางทีก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์อยู่บ้าง ออกแนวมีนิสัยขี้แกล้งและหยอกคนเล่น รักสนุกเฮฮาตามภาษาสาวไฟแรง และเป็นคนลุยๆ ไม่อิดออด ชอบทำในสิ่งท้าทาย เต็มที่ถึงไหนถึงกัน ส่วนมากแล้วเธอจะไม่ค่อยแสดงอาการเหยาะแหยะ หรือทำอะไรเองไม่ค่อยเป็น ไม่ต้องการให้ใครมาโอ๋สักเท่าไร ดังนั้นแล้วแทบไม่ต้องกังวลเลยว่าเธอจะมาน้อยใจกับเรื่องอะไรหยุมหยิม เล็กน้อย เลย

 

  เธอเป็นคนที่ถ้ามีเพื่อนสนิทแล้วจะเหมือนเพื่อนที่รู้ใจ โดยเฉพาะพวกผู้ชาย ไว้ว่าจะเรื่องกีฬาการต่อสู้ การละเล่น เธอสามารถตอบโต้บทสนทนาได้อย่างเมามันส์ แหงล่ะ ก็เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่สาวห้าวอย่างเธอสนใจเหมือนกันนี่นา จึงไม่น่าแปลกเลยถ้าจะพูดคุยกับเธอได้อย่างถูกคอ

   เธอเป็นคนตรงๆ มีอะไรก็ใจ แมนๆ คุยกันไปเลยตรงๆ ไม่ชอบการพูดอ้อมๆ เพราะยิ่งคุณพยายามประดิษฐ์ถ้อยคำมากเท่าไรเธอจะยิ่งรำคาญ นอกจากนี้เวลาที่รู้สึกไม่พอใจ เธอก็จะพูดกับคุณแบบตรงไปตรงมา  ไม่ปล่อยให้ต้องคาดเดาไปต่างๆ นานา

 

ประวัติ :: บุตรธิดาสุดท้องขึ้นชื่อด้วยสกุลของตะกูล ฟลิซช่า เนื่องด้วยตะกูลที่มักจะมีความโกธรแค้น กันอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆกับโกธรเคืองกันอย่างง่ายดาย และมักจะเป็ตะกูลที่มักจะสร้างสงคราม(?)กับหลายๆคนบ่อยมากโดยเฉพาะพ่อของเธอ แต่เนื่องจากพ่อคือเสาหลักของตะกูลจึงมักจะไม่ค่อยมีใครมีปากเสียงกับพ่อเท่าไหร่นัก และมีเพียงแม่คนเดียวที่รักใคร่พ่อหมดหัวใจ

   ใช่ มีแค่เพียงคุณแม่เพียงคนเดียว เพราะยังไงก็ไม่มีใครเขาที่จะเถียงพ่อและพูดกับพ่อได้อยู่แล้ว พี่น้องของฟาเรนจึงมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้องของตัวเองเท่านั้น จึงบางทีแต่ละคนแทบจำหน้ากันไม่ได้ด้วยซ่ำไป แถมแม่ก็ให้ความรักแต่เพียงพ่อเท่านั้นไม่สนใจใยดีของลูกเลยด้วยซ่ำมีแค่ทำอาหารไปให้ตามหน้าที่เพียงเท่านั้น

  เมื่อกระทั้งวันที่พ่อของเธอต้องไปทำงานต่างแดน แม่ของเธอก็ทำใจยอมปล่อยให้ไป ถึงแม้อยากจะรั้งไว้แค่ไหนก็ตามและแม้ว่าเธอจะพูดยังไงก็ไม่มีทางทำให้พ่อยกเลิกงานครั้งนี้ได้

  เวลาผ่านไปนานพอสมควร คุรแม่ที่มีนิสัยอ่อนโยนกับเป็นคนเงียบครึม สายตากลับหน้ากลัวขึ้นทุกวันๆ เธอแอบแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมพ่อถึงไม่กลับมาเสียที ไม่นานสองสามวันก็มีคนมาแจ้งว่าคุณพ่อของเธอนั้นถูกฆ่าตาย นั้นทำให้ผู้เป็นคุณแม่เกิดอาการช็อกทันทีพร้อมกับเป็นลมพับไป

  และเมื่อคุณแม่เธอป่วยก็เริ่มมีพี่น้องที่ไม่ได้พบหน้าพบตากันมานานก็ทะยอยออกมาคอยดูแล แต่แม่ของเธอกลับปฎิเสธการดูแลของลูกๆไปและบอกแค่ว่ามีพ่อเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถดูแลเธอได้ นั้นทำให้พี่น้องในครอบครัวเริ่มเป็นฝ่ายเกลียดชังแม่มากขึ้น บางคนถึงกับพูดด้วยความไม่พอใจและด่าคุณแม่เธอด้วยซ่ำ!

  ไม่นานเธอก็รับรู้ว่าแม่ของเธอได้ฆ่าตัวตายในวันถัดมาหลังจากที่พี่น้องของเธอไม่ได้มาช่วยดูแลเลย แถมเวลาพบหน้ากันกลับมีแต่แววตารังเกียจกันไปเสียแล้ว ใครๆก็รู้ว่าถึงแม้แม่ของเธอจะเสียใจที่พ่อของเธอตายไปเท่าไหนก็ไม่มีทางฆ่าตัวตายตามแน่ๆ เพราะเธอคนนั้นก็กลัวตาย

  

  จนคนในครอบครัวเริ่มสงสัยกันเองว่าต้องมีใครฆ่าแม่เธอแน่ๆ ทั้งความโกธรความเกลียดที่สะสมกันมาทำให้ครอบครัวเธอนั้นมีแต่ความรู้สึกเหมือนกดดันกัน มีแต่โกธรเกลียดแค้นชิงชังกันและกัน อยู่มาวันหนึ่งบาปแห่งโทสะได้เกิดขึ้นภายในจิตใจของคนในตะกูล ทำให้หลายคนเริ่มมีอารมณ์ร้ายมากขึ้น และบาฟนั้นก็คลอบคลุมจิตใจคนในบ้านไปแล้วเรียบร้อย

ลักษณะการพูด :: เธอมักจะเรียกแทนตัวเองว่า 'ข้า' หรือ 'ฉัน' เรียกคนอื่นว่า 'ท่าน' 'คุณ' 'เธอ' 'นาย' ตามวัยอายุและความสนิทสนม มีน้ำเสียงร่าเริ่งตลอกเวลา บางทีก็ปะปนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เช่น

"ไง!  ฉัน ฟาเรนเทียร์ ฟลิซช่า เองนะ "

".....นี้เธอหมายความว่ายังไง?"

"ข้าจะทำหน้าที่ดูแลท่านเป็นอย่างดีโปรดวางใจเถอะนะ"

"แย่จังๆ ฉันคิดว่าจะสู้ได้ดีกว่านี้เสียอีกนะ"

ของที่ชอบ :: จะแปลกไหมถ้าเธอจะชอบ อาวุธ? เธอจะแสดงอาการถึงความคลั่งใคร่ออกมาอย่างชัดเจน คือการมองด้วยแววตาเป็นประกายสุดๆ

ของที่ไม่ชอบ/เกลียด :: ไม่ชอบอาหารที่เย็นชืดแต่ถ้าจำเป็นต้องกินก็ต้องจำใจ จะแสดงอาการไม่ชอบทำหน้าบึ้งตึงทันที / เกลียดพวกที่ทำตัวออดแอด อ่อนแอโดยเฉพาะผู้ชาย(เป็นเด็กยกเว้น) และมีท่าทีรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

แพ้ :: -ไม่มี-

จุดแข็ง :: การที่มีความอดทนต่อเรื่องร้ายแรงและอุปสรรคต่างๆ และความสามรถในการต่อสู้ที่พัตนาขึ้นเรื่อย(เกี่ยวไหม?)

จุดอ่อน :: เรื่องครอบครัว(โดยเฉพาะแม่ของเธอ เธอจะเกิดอาการซึมทันทีค่ะ)

ของพกติดตัว :: จี้ต่างหูสีแดง 

อาวุธ :: ดาบยาวธรรมดา(?)

พลังพิเศษ :: มีพละกำลังที่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดา10 เท่า 

สกิลการโจมตี :: -

เพิ่มเติม :: -

สถานการณ์จำลอง (ตัวเอกตอบ)

ร่างของ ฟาเรนเทียร์ ตื่นขึ้นมาในที่ไหนสักแห่ง รอบตัวของเธอมีเต็มไปด้วยป่าที่หนาทึบ และในขณะ

ที่ ฟาเรนเทียร์ กำลังตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่นั้นเอง ก็มีลูกแก้วประหลาดปรากฎขึ้นตรงหน้า

แล้วเอ่ยปากออกมาว่า " สวัสดี "

- "อ่า....สวัสดี" เธอชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอยตอบกลับไป เธอแอบมองเล็กน้อยอย่างสงสัย

" ข้ารู้ว่าเจ้ามีคำถามมากมาย แต่เจ้าเก็บคำถามนั้นไว้ก่อน เพราะข้ามาที่นี่เพื่อพิสูจน์คุณสมบัติในตัวเจ้า

เจ้ารู้จัก บาปทั้ง 7 หรือไม่? " ลูกแก้วพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่า ฟาเรนเทียร์ กำลังจะเอ่ยปากถามอะไรบางอย่าง

- "บาปทั้ง 7 ......รู้จักสิ! รู้สึกเหมือนมีคนเล่าให้ฟังด้วยล่ะ! " เธอเอยออกมายิ้มๆพลาง

เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นลูกแก้วตรงหน้าก็นิ่งเงียบไป ฟาเรนเทียร์ เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศในตอนนี้เย็นลง

อย่างรวดเร็ว จนเธอต้องยกมือขึ้นมากุมกันไว้ เมื่อผ่านไปสักพักลูกแก้วก็เอ่ยขึ้นมาต่อว่า

" เจ้าคิดว่าบาปตนไหนน่ากลัวและร้ายกาจที่สุด "

- "ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าทำไมบรรยากาศมันเริ่มแปลกๆ "เธอบอกก่อนจะถามทวนอีกครั้ง "น่ากลัวและร้ายกาจเหรอ?" เธอทำท่านึกเล็กน้อยก่อนจะกล่าวออกมา "โทสะ และ อัตตา...."

เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นลูกแก้วก็นิ่งเงียบไปอีก นั้นทำให้บรรยากาศที่เย็นอยู่ในตอนนี้ยิ่งเย็นนักขึ้น

แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ ฟาเรนเทียร์ สนใจอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เธอสนใจตอนนี้คือลูกแก้วตรงหน้าเธอต่างหาก

เมื่อลูกแก้วเริ่มรู้สึกว่าตนเองถูกจ้องมอง ก็เอ่ยปากถามอีกว่า "เพราะอะไรที่ทำให้เจ้าคิดเช่นนั้น"

- เธอเริ่มชะงักเล็กน้อย แอบไม่เข้าใจความเงียบที่ละเว้นไปของลูกแก้วแปลกประหลาดที่สามารถพูดกับเธอได้ 

"โทสะฉันคิดว่าการโกธรอาจจะเป็นอารมณ์ที่สามารถตัดสินอะไรไม่ได้และยิ่งถ้า.....ทำให้โมโหมากอาจทำให้ฆ่าใครยบางคนก็ได้ล่ะมั้ง ส่วนอัตตาเห็นบอกว่าเป็นหัวเหน้าแถมร้ายกาจมากด้วย"

เมื่อได้ยินคำตอบในครั้งนี้ลูกแก้วก็กลับหัวเราะขึ้นมาอย่างถูกใจ สร้างความสงสัยให้กับ ฟาเรนเทียร์

ขึ้นไปอีก แล้วลูกแก้วก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีผิดจากเมื่อกี้ไปว่า "เอาล่ะ คำถามสุดท้าย

เจ้าคิดว่าตนเองจะตกเป็นทาสของบาปทั้ง 7 หรือไม่"

- "ไม่มีทางหรอกฉันเชื่อแบบนั้น!"

คำตอบของ ฟาเรนเทียร์ ทำให้ลูกแก้วหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว และค่อยๆหายไปในความมืด

ก่อนที่จะหายไปลูกแก้วดวงนั้นก็ได้พูดทิ้งท้ายไว้ว่า "แล้วข้าจะรอดู..หึหึ"

- "อะ...อะไรกันน่ะ!?"

คุยกับผปค.

สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อมัดหมี่ค่ะ ผปค.ชื่ออะไรคะ

- มิเรนเองคร้าาาา^0^

อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้คะ

- เห็นว่าน่าสนใจดีค่ะ แถมชอบเรื่องพวกนี้ด้วย

เรื่องนี้เป็นดาร์กแฟนตาซี และไม่มีเรื่องรักเลย ลูกผปค.ต้องขึ้นคานนะคะ

- ถ้าลูกมีคู่ได้มีทะเลาะเพราะงั้นอาจเป็นอันดี----(?)

ถ้าไม่ติดตามถี่ๆ แล้วไม่เม้นเลย ลูกของผปค.มีสิทธิ์ตายทันทีเลยนะคะ รับได้ใช่ไหมคะ?

- ยอมรับได้ค่ะ เพราะที่ไม่ติดตามเป็นความผิดเราเองนิค่ะ! //ทำใจมาหลายเรื่อง(??)

เรื่องนี้ไม่ได้ทยอยประกาศผลนะคะ จะประกาศผลทีเดียวตอนปิดรับสมัครแล้ว ช่วยทำความ

เข้าใจด้วยนะคะ

- เข้าใจดีค่ะ และจะรอผลนะคะ//ยิ้ม

ไรท์ชอบดองนิยายนะคะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทิ้งไปเลย..

- อัพนิดๆหน่อยๆก็ถือว่าดีแล้วค่ะสำหรับหลายคน//?

ไม่มีอะไรแล้วค่ะ มีอะไรอยากจะบอกไรท์ไหมคะ?

- เรนอยากถามว่าประวัตินี้เรนเขียนไม่ถูกตั้งนานแล้วค่ะ คือการเขียนว่าทำไมครอบครัวของตนเองถึงตกเป็นธาตุของบาป นี้หมายถึงยังไงเหรอค่ะ คือเรนเขียนไปแบบนั้นมันถูกหรือเปล่า? ถ้าไม่ถูกถ้าลูกเราผ่านสามารถเปลี่ยนได้นะค-----

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ

｡SYDNEY♔