Kakikomi Academy (รับวิจารณ์ทุกอย่าง)

ลำดับตอนที่ #21 : [ผลตรวจรายงาน l อาจารย์โมโมะ] RED-HANDED แผนร้ายจารกรรมรัก

สวัสดีค่ะคุณพริ้นเซน วันนี้อาจารย์โมโมะจะมาวิจารณ์งานเรื่อง  RED-HANDED แผนร้ายจารกรรมรักนะคะ ก่อนอื่นโมโมะขอออกตัวก่อนเลยว่าเราอ่านได้ไม่จบหมดทั้งเรื่อง เนื่องด้วยปัจจัยหลายๆ อย่าง หากวิจารณ์อะไรผิดไปก็ขอโทษด้วยนะคะ

แต่ก่อนจะอ่านคำวิจารณ์ ขอให้รับรู้ไว้ก่อนนะคะ ว่าโมโมะไม่ถนัดงานแนวสืบสวน สายลับ อะไรซักเท่าไหร่ ตามที่เคยเขียนไว้แล้ว ดังนั้นงานของคุณพริ้นเซน ซึ่งเป็นแนวรักกึ่งๆ สืบสวน จึงเป็นงานที่โมโมะอาจจะทำได้ไม่ดีมากนะคะ

เรื่องย่อ

ตามที่เราเข้าใจ เรื่องนี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนางเอก(โอลิเวีย) ที่เป็นขโมยที่หวังจะขโมยภาพจากไลออนเกตของพระเอก(ลีโอ) แต่นางเอกกลับถูกหักหลังจากโรเบิร์ต เลยถูกจับได้ จึงต้องช่วยตามหาของที่ขโมยไป คือไมโครชิพของทางไลออนเกต โอลิเวียก็เลยต้องตามหาโรเบิร์ต และนำชิพกลับมาได้ คนที่จะแลกเปลี่ยนชิพกับโรเบิร์ตเลยมาตามขู่โอลิเวีย เธอจึงไปขอความคุ้มกันจากลีโอ ลีโอก็ให้งานเธอทำ แล้วก็ตามสไตล์นิยายรักทั่วๆไป

โครงเรื่อง

โดยรวมคิดว่าดีทีเดียว แต่ยังมีความไม่สมเหตุสมผลอยู่ในตัวพล็อตอยู่บ้าง เช่นตอนที่โอลิเวียไปแอบเอาการ์ดจากกระเป๋าสตางค์ของแมร์รี่ เธอรู้ได้อย่างไรว่าการ์ดอยู่ในนั้น บางทีอาจอยู่ในกระเป๋ากางเกง หรือกระเป๋าถือของเธอก็ได้ ตรงนี้อาจจะเพิ่มว่าแอบไปสืบดูมาแล้วว่าอยู่ในกระเป๋าสตางค์ แต่ไม่ต้องกังวลไปเพราะไม่ใช่จุดใหญ่โตอะไร

ส่วนที่เราคิดว่า จุดอ่อนที่สุดของโครงเรื่องของเรื่องนี้คือ การที่ปมเหมือนจะจบเกือบสมบูรณ์แล้วเริ่มปมใหม่ นักเขียนนิยายหลายๆ คนอาจจะเคยเห็นกราฟอารมณ์ของผู้อ่าน ที่จะค่อยๆ มีอารมณ์ร่วมมากขึ้นจนถึงจุดไคลแม็กซ์ แล้วพอปมทุกอย่างเคลียร์หมด ก็จะลดลงอย่างรวดเร็วจนจบเรื่อง แต่เรื่องของคุณพริ้นเซนนั้นปมแรกคือเรื่องโรเบิร์ต แต่การตามหาตัวโรเบิร์ตนั้นง่ายจนเกินไป คนอ่านปรับเรื่องไม่ทัน ประมาณว่า อ้าว เจอแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังบอกว่าจะตามหาอยู่เลย เจอง่ายจัง และพอเจอ มันก็เหมือนจะจบปมนี้ไปเรียบร้อย อารมณ์ร่วมลดลง จนปมใหม่เริ่มขึ้น อารมณ์ร่วมของนักอ่านก็ค่อยๆ ขึ้นใหม่ ขึ้นๆ ลงๆ อยู่อย่างนั้น ทำให้ยังรู้สึกว่ามันไม่สุดเท่าที่ควรประมาณว่า วางปมซะดิบดี จบภายในไม่ถึงสามตอน ถ้าจะให้ดีควรจะเปิดเผยเรื่องปมที่สองที่มีคนมาตามล่าจะเอาชิพของไลออนเกต ตั้งแต่ก่อนจะเจอตัวโรเบิร์ต อาจจะทำเป็นว่าเห็นโรเบิร์ต แต่ยังจับไม่ได้ พร้อมกับเห็นคนไล่ตามโรเบิร์ต เป็นต้น (เป็นแค่ข้อเสนอของเราเท่านั้น นักเขียนควรจะได้คิดพล็อตเองให้มีความเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง)

ตัวละคร

ทำไมเรารู้สึกว่าตัวละครทุกตัวมีลักษณะการพูด ท่าทาง การแสดงออกเหมือนๆ กัน อาจจะเป็นเพราะคุณพริ้นเซนใส่จิตวิญญาณตัวเองลงไปในตัวละคร ไม่ใช่การสร้างจิตวิญญาณของตัวละครใส่ลงไป ทำให้นักอ่านอ่านแล้วรู้เลยว่าบทพูดนี้ใคร เอกลักษณ์การแสดงออกแบบนี้มีคนเดียว ซึ่งการจะทำอย่างที่กล่าวมาได้นั้นถือว่ายากพอควร ต้องอาศัยประสบการณ์ในการแต่งนิยายอย่างมาก สิ่งที่จะทำได้ในตอนนี้ อาจจะใช้การสร้างคำติดปากให้ตัวละคร สร้างนิสัยให้แตกต่างกันบ้าง เกรียน ขรึม เฮฮา ซึมๆ เป็นต้น

ส่วนที่คิดว่าติไปก็ไม่ได้อะไรสำหรับเรื่องนี้ เพราะแก้ไม่ทัน แต่เราคิดว่าคงจะใช้กับเรื่องต่อๆ ไปได้คือ เรื่องของชื่อตัวละคร ที่ไม่ควรจะคล้ายกัน ในเรื่องนี้ชื่อตัวละครคล้ายกันมาก เช่น โอลิเวียอลิสัน ทั้งอออ่าง สอเสือ ทำให้คนอ่านสลับกันได้ เท่าที่เห็นมีแต่ตัวละครสระโอ ไม่ก็ตัวอออ่าง อย่าลืมว่านักอ่านรู้จักตัวละครผ่านเนื้อเรื่อง แต่คุณรู้จักตัวละครผ่านการคิด คุณรู้จักตัวละครมากกว่านักอ่าน คุณเลยจำชื่อทุกตัวละครได้จนอาจจะมองข้ามจุดนี้ไป

สุดท้าย ความเห็นส่วนตัวของเรา เราว่าชื่อพากเกอร์นี่มันแปลกๆ นะ ปกติจะเคยเห็นแต่ พาร์กเกอร์/ปาร์กเกอร์

การใช้ภาษา

จุดนี้เป็นจุดที่ต้องติหนักๆ เลยสำหรับเรื่องนี้ เพราะมันเวิ่นเว้อมากๆ แถมยังบรรยายไม่ค่อยรู้เรื่อง บรรยายในสิ่งที่ไม่จำเป็นมากไป เช่นประโยคที่ว่า “เสียงคำรามและกระบอกปืนหลายกระบอกเล็งมายังหญิงสาวร่างเล็ก” เสียงคำรามอะไรคะ เสียงคำรามยังต้องการกริยาอยู่ เช่น “เสียงคำรามดังขึ้น และกระบอกปืน...(บลาๆๆๆ)”

และประโยคนี้ “ติ๊กต๊อกนะโรเบิร์ต ตำรวจข้างนอกพร้อมจะเข้ามาชาร์จคุณได้ทุกเมื่อ“ติ๊กต๊อกคืออะไร? ไม่เข้าใจ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ จึงไม่สามารถแก้ให้ได้

ความเวิ่นเว้อที่มีอย่างมากมายมหาศาล บรรยายสิ่งที่ไม่จำเป็นมากเกินไป เช่น “เดินมาแล้วมีกลิ่นซิการ์ติดตัว”ถ้าเรื่องราวไม่ได้จะดำเนินไปเกี่ยวโยงกับซิการ์ ก็ตัดทิ้งไปเถอะ หรือแมร์รี่ที่เป็นคนในไลออนเกต บรรยายซะละเอียดยิบ อายุเท่าไหร่ อยู่ที่ไหน ลักษณะเป็นอย่างไร แต่ไม่ยอมบรรยายว่าเป็นคนในไลออนเกต เราก็สงสัยว่า อ้าว มาก็อปบัตรไปทำไม กว่าจะรู้ก็ตอนที่เอาบัตรสแกนเข้าไปแล้ว ความจริงเราเห็นว่าตัวละครบทบาทน้อยขนาดนี้ บรรยายแค่ลักษณะเด่นซักอย่างเพื่อใช้เรียก เรื่องเลี้ยงแมว(ที่เอาไว้เปิดบทสนทนา) และเรื่องที่เธออยู่ในไลออนเกทก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีชื่อด้วยซ้ำ(ยกเว้นว่าเธอจะมีบทบาทอีกครั้งภายหลัง) เพราะคนอ่านจะจำในรายละเอียดที่บรรยายมาทั้งหมด ถ้าเวิ่นเว้อมากๆ นักอ่านจะเริ่มจำไม่ได้ สุดท้ายสิ่งที่เราต้องการให้นักอ่านรู้และจำ นักอ่านก็จะจำไม่ได้ และทำให้อ่านไม่รู้เรื่อง ต้องย้อนกลับมาอ่านใหม่อีกรอบ อะไรที่ไม่จำเป็นก็ตัดๆ ออกไปซะบ้าง

ความกระชับ ความเร็วในการดำเนินของเนื้อหา ถือว่ากำลังดี แต่ถ้าหากตัดที่เวิ่นเว้อออกไปตามคำแนะนำข้างต้น จะทำให้เรื่องดูดำเนินเร็วไปทันที อาจจะเพิ่มบทพูดให้ตัวละครบ้าง เพราะเท่าที่เห็นมีแต่บทบรรยาย บทพูดแทบไม่มีเลย ทำให้รู้สึกเหมือนอ่านอะไรที่เคร่งเครียดๆ เป็นการเป็นงาน ตัวอักษรเป็นพรืดๆ และเบื่อได้ในที่สุด

คำผิด มีบ้างประปราย ถ้าพิมพ์นิยายในโปรแกรมที่มีตรวจภาษา (เช่น Ms Word)ลองสังเกตพวกขีดแดงๆ ดูค่ะ คำไหนไม่มั่นใจก็ถามกูเกิลได้ เปิดพจนานุกรมก็ได้

การเรียกตัวละคร เหมือนจะสลับกับปกติ ที่ตอนแรกๆ มักจะเรียกชื่อ และย้ำๆ ว่าตัวละครนี้มีลักษณะอย่างไร เพื่อที่ต่อไปจะได้ใช้ลักษณะเรียกแทนตัวละครได้ แต่เรื่องนี้มา เปิดตัวนางเอก บรรยายลักษณะรอบเดียว ก็เรียกว่า สาวผมบลอนด์ ซะแล้ว ทำให้คนอ่านงงว่า สาวผมบลอนด์นี้เป็นใคร แต่หลังๆ กลับเรียกแต่ชื่อ โอลิเวีย โอลิเวิย จนบางทีก็ดูเยอะเกิน เหมือนอ่านอะไรซ้ำๆ หลายๆ รอบ ลองเปลี่ยนเป็นสรรพนามบ้างบางจุด และเรียกเป็นลักษณะอีกบางจุดตามสมควร แต่ให้ระวังในการใช้พวกนี้ให้ดี เพราะจะทำให้คนอ่านงงได้อย่างมาก มีบางจุดที่ทำให้คนอ่านงงว่า ตกลงแล้ว “เธอ” เนี่ยเป็นใคร หากมีคนหลายๆ คนในฉากเดียวก็ต้องระวังเป็นพิเศษ


ก็ขอจบการวิจารณ์แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณที่มาส่งงานกับครู และขอให้ประสบความสำเร็จกับงานเขียนค่ะ

โมโมะ

 

แบบฟอร์มรับงาน
ชื่อ :
บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง : 
ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม : 
ขอบคุณที่ไว้ใจ ให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ : 

STAR THEME