คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : EunHae : My all is in YOU [ตอนที่ 5 : ความรักของคนโง่]
EunHae : My all is in YOU
ตอนที่ 5 : ความรักของคนโง่
“ คุณครับ!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ทงเฮเขย่าร่างของสามีอย่างรุนแรง แต่ฮยอกแจก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาแต่อย่างใด ร่างที่นอนแน่นิ่ง ทำให้ใจดวงน้อยแทบหยุดหายใจ
“ ใครก็ได้ ช่วยที ฮือออออออออออออออ คุณครับ อย่าทิ้งผมไปนะ ”
.
.
.
5 วันต่อมา
“ คุณครับ ฟื้นแล้วใช่มั้ย ฮึก ฮึก คุณฟื้นแล้ว ” ทงเฮใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ แล้วส่งมือเล็กๆไปกุมฝ่ามือของผู้เป็นสามีไว้แน่นเมื่อชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาหลังจากผ่านการผ่าตัดครั้งใหญ่มาได้ 5 วัน
“ ทงเฮ???.... ฉันอยู่ที่ไหน ??? ” ฮยอกแจหรี่ตาเพื่อปรับสภาพสายตาให้เข้ากับแสงสว่างภายในห้อง
“ ฮึก ฮึก คุณอยู่โรงพยาบาลครับ ฮึก ฮึก คุณหมดสติไปตั้งหลายวัน ผมใจคอไม่ดีเลย ”
“ ฉันเป็นอะไร??? ”
“ โรคหัวใจคุณกำเริบครับ คุณหมอผ่าตัดให้แล้ว ฮึก คุณครับ ผมกลัว กลัวว่าคุณจะทิ้งผมไปจริงๆ ฮึก ฮึก ” ทงเฮยังคงสะอื้นไห้อย่างต่อเนื่อง ทั้งๆที่เขาคิดไว้ว่าจะปล่อยมือจากคนตรงหน้าไป แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถฝืนความรู้สึกตัวเองได้อยู่ดี
“ นายร้องไห้??? ” มือเรียวยื่นมาเช็ดหน้าให้คนที่เนื้อตัวสั่นเทาอยู่ข้างเตียง ใบหน้าหวานของผู้เป็นภรรยายังคงมีรอยหมองคล้ำใต้ตาเหมือนผ่านการอดหลับอดนอนมาหลายคืน ขอบตาบวมช้ำที่แสดงว่าเจ้าตัวคงร้องไห้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ ก็อยู่ๆ ฮึก คุณก็ล้มไปทั้งอย่างนั้นนี่ครับ ”
“ นายสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่รึไงว่านายจะไม่ร้องไห้ ”
“ ผมโกหกคุณ ผมแค่อยากให้คุณสบายใจเรื่องผม คุณจะได้ไปกับคุณไอยูได้โดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของเรา ” คนตัวเล็กก้มหน้าสะอื้น
“ ทงเฮ....”
“ ฮึก ฮึก คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ผมขอแค่อยู่ดูแลคุณก็พอ คุณไม่ต้องรักผมก็ได้ คุณจะพูดจาไม่ดีกับผมก็ได้ ขอแค่ให้ผมอยู่ดูแลคุณนะครับ ” มือบางกุมมือเรียวไว้แน่น นัยน์ตาที่สื่อความหมายออกมา แม้ทงเฮไม่พูดอะไรออกมาฮยอกแจก็สามารถสื่อถึงมันได้ หากแต่คำพูดของร่างบางที่เอื้อนเอ่ยออกมามันทำให้ฮยอกแจแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ ฉัน ...... ” เหมือนคำพูดมันจุกอยู่ในอก ทั้งๆที่คนตัวเล็กควรจะตัดใจและไม่ใยดีในตัวเขาที่ทำเรื่องร้ายๆมาเยอะ แต่ทงเฮกลับยังอยู่และไม่ทิ้งไปไหน เขาอยากจะลุกขึ้นเพื่อโอบกอดร่างนั้น แต่ร่างกายของเขาก็ขยับเขยื้อนไม่ถนัดนัก การกระทำเช่นนี้พลอยทำให้ทงเฮหวาดหวั่นในหัวใจ
“ ฮึก ฮึก ไม่ต้องฝืนนะครับคุณ ผมไม่ได้ต้องการความรักจากคุณ คุณจะรักคนอื่นสักกี่คนก็ได้ ขอแค่ให้ผมได้ทำหน้าที่ของตัวเองก็พอ ”
“ ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ฉัน .... ฉันทำไม่ดีกับนาย ”
“ เพราะผม....ผม .....” แม้จะยังคงสะอื้นฮัก แต่ใบหน้าหวานกลับขึ้นสีระเรื่อ เพียงเพราะคำตอบที่ดังอยู่ในใจของตนเอง
“ หืม????? ” ฮยอกแจกระชับมือนุ่มไว้แผ่วเบา
“ เพราะผม....ผมรักคุณ ” ทงเฮกระซิบเสียงแผ่วเบา
“ ทงเฮ!!!! ” ร่างสูงตะลึงกับคำพูดนั่น คำที่หลุดออกมาก็ทำให้ฮยอกแจละทิ้งเรื่องราวที่เขาคิดจะทำในอดีตที่ผ่านมาทั้งหมดไปในชั่วพริบตา
“ ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณไม่ต้องสนใจความรู้สึกของผมหรอก ”
“ ทำไมฉันจะไม่สนใจความรู้สึกนายล่ะ ”
“ เห??? ”
“ ฉันก็รักนายนะทงเฮ ”
“ คุณครับ ฮือออออออออ....มะ ไม่จริง คุณเกลียดผม ฮืออออออ ” ทงเฮละมือออกมา น้ำตาที่คลออยู่ก็ไหลออกมาดังสายน้ำรินเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของผู้เป็นสามี
“ ทำไมล่ะ ” ฮยอกแจยิ้มถาม รอยยิ้มที่อีทงเฮเพิ่งจะได้รับเป็นครั้งแรก
“ คุณเกลียดผมจะตาย ” ทงเฮหน้างอ
“ ไม่จริงสักหน่อย ” ร่างสูงแย้ง
“ ไม่จริงได้ไง คุณน่ะดุผมจะตาย อะไรก็เรียกแต่คุณไอยู ขนาดตอนนั้น.....คุณยัง..... ” ทงเฮหยุดคำพูดของตนเพียงแค่นั้น เพราะแค่นี้เขาก็อายมากเกินพอที่มาพูดเรื่องแบบนั้นในเวลาเช่นนี้
“ หืม ตอนไหน??? ” คนถามขมวดคิ้วสงสัย แต่รอยยิ้มที่ได้รับกลับทำให้ทงเฮรู้สึกร้อนขึ้นมาเอาซะดื้อๆ จากที่ยังร้องไห้อยู่ก็กลายมาเป็นน้อยใจผู้เป็นสามีแทน
“ ไม่ต้องมาถามเลยนะ รู้อยู่แล้วเต็มอก ผมไม่ดูแลคุณแล้วคนเจ้าเล่ห์ ”
“ เด็กหนอเด็ก เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวงอน ตอนนี้น้อยใจสามีหรือครับ ”
“ ไม่ต้องมาพูดดีเลย ” ทงเฮสะบัดมือออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกไป และสวนกับครอบครัวของตนและครอบครัวของผู้เป็นสามี
“ เกิดอะไรขึ้นอีกทงเฮ ” ผู้เป็นแม่ถามเมื่อเห็นลูกชายทำหน้าบึ้งตึง
“ ก็คุณฮยอกแจสิครับ ... ” ทงเฮเอ่ยอย่างขัดใจ
“ พี่เขาฟื้นแล้ว???? แล้วเรื่องอะไรกันอีก ทำไมล่ะลูก น้อยใจอะไรพี่เขาอีกล่ะสิ ”
“ แม่ครับ ก็หมอนั่นน่ะ .... ไม่พูดด้วยแล้วไปถามกันเองเถอะ ” พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทั้งสองครอบครัวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันไปมองฮยอกแจที่นอนยิ้มแก้มปริอยู่บนเตียง
“ รอให้ออกจากโรงพยาบาลผมจะง้อให้เพลียเลยคอยดูสิ ”
“ ฟื้นมาก็หื่นจับเลยนะลูกชายของแม่ ”
“ อย่าเก่งแต่ปากกล่ะลูกพ่อ ”
.
.
.
สองสัปดาห์ต่อมา
“ ทำอะไรอยู่ครับ???? ...” ฮยอกแจกระซิบถามข้างหูผู้เป็นภรรยาเมื่อเดินเข้ามาสวมกอดเอวบางอย่างหลวมๆงทางด้านหลังขณะที่ทงเฮกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารอยู่ในครัว
“ อ๊ะ!!! คุณ ผมทำไม่ถนัดนะ ปล่อยสิ ” ทงเฮเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมกอดของสามี อ้อมกอดที่เขายังไม่คุ้นชินแม้ว่าหลังออกจากโรงพยาบาลมาได้หลายวันชายหนุ่มก็มักจะเข้ามาทำเช่นนี้กับเขาเสมอ ฮยอกแจไม่ตะหวาดหรือขู่เขาเหมือนเดิม ชายหนุ่มอ่อนหวานและนุ่มนวลกับเขา จนเขาไม่กล้ามองหน้า ด้วยความเขินอายและเพราะความกลัว เมื่อจ้องมองไปยังผู้เป็นสามีทีไรความรู้สึกของใจบอกกับตัวเองว่า เขาจะอยู่อย่างไรถ้าขาดชายผู้นี้ ความอ่อนโยนที่ได้รับกลับมาทำให้เขาแทบสำลักความสุข ความสุขที่ไม่รู้ว่าจะอยู่กับเขาได้ยาวนานหรือไม่
“ ก็ยังไม่ต้องทำ ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับจับมีดในมือเล็กวางลง พร้อมทั้งจับไหล่ของภรรยาให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน
“ ไม่หิวหรือครับ ” ทงเฮถาม
“ หิวสิ ”
“ งั้นก็อย่ากวนสิครับ ผมจะได้รีบทำให้ไง ”
“ ไม่ได้หิวแบบนั้นสักหน่อย ” ฮยอกแจยิ้ม ยิ้มที่ทำให้อีทงเฮรู้ว่านี่คงเป็นเช้าของอีกวันที่ตัวเองต้องตกเป็นอาหารเช้าให้อีฮยอกแจได้ชมชิม
“ อ๊ะ...อย่าสิครับ ” ทงเฮยันอกของสามีออกห่าง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดของความขวยเขิน ฮยอกแจเชยคางมนเข้าใกล้ก่อนจะมอบจูบอันแสนอ่อนโยนให้มา จูบที่แสนนุ่มนวลในตอนแรกค่อยๆทวีความดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนิ้วเรียวของผู้เป็นสามีลากเลื้อยเข้าไปยังชายเสื้อของทงเฮ สะกิดติ่งไตที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมาทีละนิด
“ อื้อออออ คะ คุณครับ อ๊ะ!!! ” ทงเฮสะดุ้งโหยงเมื่อฮยอกแจละริมฝีปากออกมา ไล้ลิ้นร้อนทั่วลำคอระหงส์ มือเรียวแกะกระดุมออกอย่างชำนาญ ลิ้นร้อนเลาะชิมความหอมหวานทั่วลำคอก่อนจะเลื่อนลงมายังหน้าอกอิ่ม ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความอาย
“ ยังไม่ชินอีกหรือครับเด็กดี ”
“ คะ คุณ ครับ อื้อออออ ” มือบางดันศีรษะผู้เป็นสามีเบาๆ
“ หืม???? ” ฮยอกแจเงยหน้ามอง
“ ปะ เอ่อ ไปที่เตียงได้มั้ยครับ ” ทงเฮพูดโดยไม่มองหน้าสามีสักนิด เจ้าตัวรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้หน้าคงแดงไปถึงไหนต่อไหน
“ ได้สิ ” ตอบรับพร้อมอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นไว้ในอ้อมแขน ฮยอกแจอุ้มภรรยาคนสวนตรงดิ่งไปยังห้องนอน หากแต่เสียงกริ่งข้างนอกก็ทำให้ผู้เป็นสามีรำคาญอยู่ไม่น้อย
กริ๊ง!!!!!!! ~ กริ๊ง!!!!!!! ~ กริ๊ง!!!!!!! ~
“ คะ คุณครับ มีคนมา ปล่อยก่อนเถอะ ”
“ ช่างสิ ฉันไม่สนหรอก ”
“ ตะ แต่ว่า อาจจะเป็นคุณแม่ก็ได้นะครับ ”
“ โอเคๆ งั้นนายแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ เดี๋ยวฉันจะออกไปดูเอง ”
“ ครับ...” ทงเฮพยักหน้ารับ ฮยอกแจเดินออกไปยังห้องรับแขก เพื่อสำรวจดูแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ ส่วนคนตัวเล็กก็กำลังสาระวนอยู่กับการติดกระดุมเสื้อผ้าและจัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามสามีออกไป แล้วพบว่าอ้อมกอดที่เคยเป็นของตนเมื่อสักครู่ได้ตกเป็นของคนอื่นไปแล้วในตอนนี้ สองเท้าชะงักเล็กน้อยไม่ได้ออกไปให้ถึงห้องรับแขก เด็กหนุ่มลอบมองสองคนที่ยืนคลอเคลียกันอยู่เบื้องหน้า น้ำตาของความเสียใจและน้อยใจไหลออกมาอย่างไม่ทันจะตั้งตัว
“ ไอยู!!! เป็นอะไร บอกฉันมาสิ ” ชายหนุ่มละจากอ้อมกอดแล้วลูบศีรษะของหญิงสาวที่กำลังสะอื้นไห้กับอกของตนเบาๆ
“ ฮึก ฮึก ฮยอกแจคะ คุณต้องช่วยฉันนะคะ ฮือออออ ”
“ บอกผมมสิ หยุดร้องก่อนนะ ”
“ ออกไปกับฉันก่อนนะคะฮยอกแจ ฮือออออ ”
“ แต่ว่า.... ”
“ ฮึก ฮึก แป๊บเดียวเท่านั้นค่ะ นะคะ ฮือออออ ”
“ ก็ได้ๆ รอก่อนนะ ” ฮยอกแจละออกจากหญิงสาวเดินกลับเข้ามาในห้องนอนเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า หากแต่ร่างที่ยื่นสะอื้นไห้อยู่ตรงทางเดินก็ทำเขาชะงักเท้าเล็กน้อย
“ ทงเฮ!!! ” เสียงของผู้เป็นสามีเอ่ยออกมาแผ่วเบา มือเรียวกำลังจะเข้าไปเช็ดใบหน้าหวาน แต่ทงเฮก็ถอยหลังหนีออกไป
“ ฮึก ฮึก ผมขอโทษ ทั้งๆที่บอกแล้วว่าไม่เป็นไร คุณจะไปที่ไหนกับใครก็ไม่เป็นไร ทั้งๆที่บอกอย่างนั้นแล้วแท้ๆ แต่กลับร้องไห้ซะเอง ผมขอโทษครับ ”
“ ฉัน…. ”
“ คุณไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมไม่เป็นไร ” พูดจบก็รีบวิ่งหนีเข้าไปยังห้องนอนของตน ทิ้งตัวลงกับเตียงกว้าง ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
ก๊อก ก๊อก
“ ทงเฮ!!! เปิดประตูให้ฉันที ”
“ คุณไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผม ”
“ แต่ว่า....”
“ ฮึก ฮึก ฮยอกแจคะ เร็วสิคะ ”
“ แต่ทงเฮ .....”
“ ภรรยาคุณไม่เป็นอะไรหรอกคะ แต่ฉันสิคะกำลังลำบาก คุณต้องช่วยฉันนะคะ ”
“ ฉันจะรีบกลับมานะทงเฮ ”
“ ฮืออออออออ ทำไม ทำไม ถึงโง่อย่างนี้นะอีทงเฮ ทำไมถึงเป็นคนเจ้าน้ำตาแบบนี้ ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาเลือกใคร จะร้องไห้เสียใจไปทำไมกัน ฮือออออ ฉันมันโง่เอง ”
“ รอฉันนะทงเฮ ทำกับข้าวรอฉันนะ แล้วฉันจะรีบกลับมากิน ” ฮยอกแจตะโกนบอกอยู่หน้าประตูก่อนที่เสียงจะเงียบไป
ทงเฮ นอนอยู่ตรงนั้นหลายนาทีก่อนลุกขึ้นเช็ดน้ำตา เดินออกมานอกห้องแล้วตรงไปยังห้องครัว
“ ถึงผมจะโง่ แต่ผมก็เลือกที่จะรอคุณนะครับ ”
…………………………. โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
ฮยอกแจจะกลับมากินอาหารเช้ากับทงเฮหรือเปล่า
แล้วทำไมยังต้องออกไปกับไอยูอีก
ไอยูมีแผนอะไร
ติดตามได้ในตอนหน้านะคะ
ความคิดเห็น