คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : How Gee Act: 18 Mayday dot dot dotdotdot… [100%]
How Gee Act: 18 Mayday dot dot dotdotdot…
“ไอ้เชี่ยควอนจีย๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงแหบๆแบบแปลกๆ ดังขึ้นทันทีที่จียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง
เออ จะเรียกว่าไงดี
เรียกมันว่าคุณชายจะได้มั้ย
แต่...แม่งก็คุณชายจริงๆอ่ะ
“เออเชี่ย ด่ากูงี้ด่าแม่กูเลยเหอะ”
“แหม กูก็คิดถึงมึงบ้างอะไรบ้าง เนี่ยกูด่ามึงเพราะคิดถึงหรอกน่ะ”
“เออไอ้เวร เขยิบไปดิ๊ นั่งด้วย”
จียงว่าแล้วดันหัวไอ้คุณชายที่นั่งอยู่บนโซฟาไปไกลๆแล้วนั่งลงบ้าง
“เออ แล้วเป็นเชี่ยรัยอยู่ๆก็ตัดสายโทรศัพท์”
เพื่อนตัวโตถามด้วยเสียงสงสัย ก็เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กันอยู่ไง แล้วจู่ๆมันก็ตัดสายไปเฉยเลยไง ก็งงบ้างได้ป่ะล่ะ
“ไม่ได้ตัดสาย ...โทรศัพท์ดับ”
โกหกเพื่อนติดคุกป่ะวะ?
“หรอ...แน่ใจอ่ะ ก่อนตัดสายกูได้ยินเสียง...” ไอ้คุณชายทำเสียงหยุดไว้แค่นั้นแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ทำเอาจียงใจเสีย
“อย่ามาทำหน้าเหมือนมึงรู้อะไรแล้วไม่บอกกู”
“กูจะไปรู้อะไร เรื่องของมึงกูจะไปรู้กะมึงได้ไง มึงบ้าป่าววววววว”
“แล้วมึงได้ยินอะไร”
“ไม่หนิ” ไอ้คุณเพื่อนตอบหน้าตายทำเสียงไม่รู้ไม่ชี้
“ไอ้เวรยุนดูจุน มึงจะตอบดีๆหรือจะให้กูเอาตีนงัดปากมึง?”
“โห่แม่ง โหดสัด”
แน่นอนอ่ะ อยู่กับไอ้พวกนี้ ถ้าไม่กวนตรีนสงสัยจะอยู่ไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้อ่ะ แต่ละคน นิสัยทุเรศๆทั้งนั้นเหอะ เชื่อได้เลย ควอนจียงอ่ะ นิสัยดีที่สุดแล้ว!
“แล้วมึงเป็นไรถึงบึ่งมาหากูได้ ร้อยวันพันปีโทรหานี่ไม่เคยอ่ะ”
“กูคิดถึง...”
“คิดถึงกู?” ดูจุนชี้นิ้วเข้าตัวเอง
“...ยังโยซอบ...”
“ไอ้เวร” ดูจุนด่าอย่างเร็วแล้วเอามือผลักหัวเพื่อนตัวเองไปไกลๆ
“คิดถึงมึงด้วย”
“โคตรภูมิใจเลย - -*”
“มีปัญหาใช่มะ?” ดูจุนถามอีกครั้งสีหน้าจริงจังมากขึ้น(นิสนึง)
“นิดหน่อย”
จียงทำท่าเหมือนจะเปิดปากพูด เวลาเค้ามีปัญหา ส่วนมากก็ปรึกษามันนี่แหละ ไมมันก็ยองเบอ่ะ แต่ช่วงนี้ส่วนมากจะเป็นยองเบนะ ก็มันอยู่ใกล้ๆนี่นา หาตัวง่าย เรียกก็มา
แต่กับดูจุนนี่ ปรึกษามันทีไร..ได้เรื่องทุกที
เรื่องแย่ๆนะ...
“ว่ามาเลยเพื่อน กูพร้อมแล้ว”
“แต่กูไม่พร้อม”
“ว่ามาเหอะมึงงงงงง เรื่องอะไรก็บอก ใช่เรื่องที่มึงคุยกะกูเมื่อกี้ป่าว?”
“ก็....”
จียงเริ่มเปิดปากเล่าให้เพื่อนฟัง ตั้งแต่ไอ้วันที่เขาบุกไปแว๊กซ์ขนขามันที่บ้าน จนถึงเหตุการณ์เมื่อตะกี้นี้
ดูจุนนิ่งไปซักพัก ก่อนที่คำแรกจากปากจะหลุดออกมา
“เลว”
“หื้อ?”
“มึงอ่ะเลว”
“อ่าวเชี่ย ทำไมด่ากูงี้อ่ะ?????”
“มึงแม่งไม่เซนซิทีฟเลย”
แต่ตอนนี้ดูเหมือนมึงจะอยากโดนถีบนะ...ยุนดูจุน
อยากรู้ไหม? ว่าทำไมมันถึงไมตกใจที่จียงเล่าเรื่องเกี่ยวกับทั้งตัวเขาและเทมโปไปทุกอย่าง ย้ำ! ว่าทุกอย่าง และทุกเรื่อง แต่ดูจุนไม่มีท่าทางตกใจโวยวายเลยสักนิด...
แน่นอน...รอดูกันต่อไป...
“แล้วจะให้กูทำไง จะเสียตัวอยู่แล้วห่าถามมาได้ว่ายอมมั้ย กูจะตอบหรอ ไอ้เวร กูก็มียางอายนะ”
“เออ กูรู้”
“เชี่ยแม่ง แล้วใครบัญญัติวะว่ากูต้องยอมมัน มันยอมกูไม่ได้หรอ?”
“- -*”
“มึง ใครเป็นคนกำหนดวะว่ากูต้องโดนมันกดอ่ะ แน่จริงเป่ายิ้งฉุบตัดสินเดะสาด กูเป่ายิ้งฉุบเทพมากๆเหอะขอบอก”
“เหี้ย ปัญญาอ่อน”
“อ่าวไม่พูดเงี้ย”
“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะไปกดชาวบ้านเค้า ฝันไปเหอะไอ้เวร”
“อ้าว พูดงี้ต่อยกะกูเหอะ!”
จียงเริ่มเลือดขึ้นหน้ากับความจริงที่เขารับไม่ได้(?) แขนเรียวถกเสื้อขึ้นพร้อมรบก่อนที่จะคว้าคอเสื้อดูจุนเข้ามาหาตัว
“แรงมึงมีหรอวะ กูถามจริงเหอะ”
พูดจบแค่นั้น ดูจุนใช้มือแค่ข้างเดียวก็รวบแขนจียงเอาไว้ได้ทั้งสองข้างก่อนที่จะกดคนตัวเล็กลงกับโซฟา
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยยุนดูจุน มึงจะทำเชี่ยรัยเนี่ยยยยยยยย”
จียงร้องลั่น แขนขาปัดไปมา
“เออ ลองดูซิว่าจะมีแรงดิ้นมั้ย”
แขนใหญ่ของดูจุนยิ่งกดแขนของจียงแน่นขึ้นอีกจนร่างบางคิดว่าแขนเขาต้องจมลงไปกับโซฟา
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจ้องหน้ากันเขม็ง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทันที ตามมาด้วยเสียงสดใสของใครคนหนึ่ง
“ตะเองงงงงง เค้ามาแล้วน้าาาาาาา”
สิ้นเสียง จียงและดูจุนหันไปมองผู้มาเยือนแทบจะพร้อมกัน
แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะยังไม่ทันเห็นหน้าจียง ร่างบางตรงหน้าประตูร้องลั่น
“เฮ้ย!! ทำอะไรอ่ะไอ้แก่!!!!”
“เอ่อ...เอ่ออออ ป่าวนะ คือเค้า....” ไอ้แก่นามยุนดูจุนดูจะเลิ่กลั่กอย่างบอกไม่ถูก มองหน้าจียงสลับกับอีกคน ตอนนี้จียงกำลังแลบลิ้นใส่ดูจุนอย่างสนุกเลยล่ะ
“มึงเอาใครมากดในห้องแล้วเสือกเรียกให้กูมาเนี่ยนะ อย่าอยู่เลยไอ้เวร!!!”
เสียงสูงแผดลั่นก่อนจะวิ่งเข้าใส่ดูจุนทันที ร่างสูงตกใจอย่างแรงก่อนจะรีบคว้าตัวจียงขึ้นมาเป็นโล่
“ใจเย๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน” จียงร้องลั่น
ร่างเล็กที่ตอนแรกกะวิ่งชนเต็มที่ดูอ่อนลง สายตามองไปที่จียง
“ไอ้จี!!”
ดีนะเนี่ย เกือบชิบหายแล้วมั้ยกู : ดูจุน
...............................................................................
ห้องสตรองเบบี๋ ซึงรี...
เอาไงดีวะ??? ทำไงดีอ่ะ??? พอพี่ยองเบเค้ามาอยู่ตรงนี้แล้วซึงรี error เว้ยยยยยยยย กูทำอะไรไม่ถูก!!!
ทำไงดีวะ เครียด เครียดมาก เครียดจริงๆ จริงๆนะ!!!!!
งั้น...เอามุขนางเอกช่อง 3 5 7 9 ดีป่ะ
แบบ แก้ผ้าทั้งคู่แล้วตื่นมาก็ยัดเยียดความเป็นเมียให้เค้าอะไรเงี้ย
บ้านมึงอะ พี่ยองเบล้มหัวฟาดนะเว้ย ไม่ได้เมายาดอง!
ทำเยี่ยงไรดีว้อย หรือกูควรจะปล่อยพี่ยองเบอันแสนซื่อ(บื้อ)ไปดี โอ๊ยยยย ปวดตับ!!!
......................................................
“อะไรนะ มึงจะมีผัว”
พูดจบ เสียงหัวเราะก็ดังครืนขึ้นมาทันที
จียงนั่งทำหน้าอาฆาตใส่ดูจุนอย่างปิดไม่มิด ก็ดูมันดิ!!!!
แม่งงงงงงง พอเมียมึงมานี่โรคปากสว่างชี้ทางรอดให้ตัวเองนี่กำเริบเลยนะ อย่าให้กูเอาเรื่องมึงมาเมาท์บ้างละกัน 5 วัน 4 คืนก็เล่าไม่จบ Te be continue กันไปเลย!!!
“หุบปากไปเลยไอ้พวกเวร รู้งี้กูไม่มาหาพวกมึงดีกว่า” จียงว่าตัดพ้อ
“โอ๋ๆๆๆๆ เค้าล้อเล่นนะมังกร ว่าแต่ตัวหนีผัวมาทำไม 55555555++” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้งอย่างสะใจ
เออๆๆๆๆๆๆๆ เออ!!!!จำเอาไว้พวกมึง พวกกกกมึงอ่ะ พวกๆๆๆมึงทั้งคู่อ่ะ ไอ้เวรยุนดูจุน ไอ้นิสัยเสียยางโยซอบ
อย่าให้กูมีเรื่องได้ด่าพวกมึงล่ะ พวกกกกกกกมึงอ่ะจะต้องช้ำใจจนวันตายยยยย กูฟันธง!!
“ไม่ใช่ผัวโว้ย!!”
“นั่นดิโย ตัวพูดผิดป่ะ มังกรยังไม่เสียตัวเลยนะ” ดูจุนพูดแทรกขึ้นมาบ้าง ไอ้คำว่า มังกร มันก็คือชื่อเล่นเค้าที่มีแต่พวกมันสองตัว
นั่นแหละที่เรียก
“อย่าบอกนะว่ากลัวเลยหนีมา” โยซอบชี้หน้าถาม
“กลัวอะไร เค้าว่ามันงอนมากกว่ามั้ง”
“ไอ้ดูจุน” จียงว่าปราม
“ก็มันอยากให้เค้าทำแล้วแม่งเสือกไม่ทำซักที ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!”
จียงวีนแตกทันที ร่างบางร้องลั่นแล้วยกมือขึ้นตบโต๊ะ เตะของใกล้ตัวกระจัดกระจาย
“เวร ไอ้มังกรปริ๊ดแตก”
“ซวยละตัว”
.....................................
พี่ยองเบ ซึงรีขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ
หลังจากนั่งคิด นอนเอาตีนก่านหน้าผาก(?)คิดอยู่นาน ซึงรีจึงคิดได้ว่า
แค่ลวนลามนิดๆหน่อยๆตามความเหมาะสมก็พอแล้ว(มั้ง)
ร่างโปร่งได้มุมสบโอกาสก็ก้มหน้าลงไปทันที
ยังไม่ทันที่จะทำอะไร ก็แค่หน้าใกล้กันมากๆ มากๆๆๆ ย้ำว่ามากๆๆๆๆ
และ....
พรึ่บ!
ทงยองเบกลับสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาพอดิบพอดีซะงั้น!!!
“อือ...ซึงรี” ยองเบาว่าเสียงงัวเงีย ในขณะที่ซึงรีตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์
ชิบ ลอส!!!!!
“เอ่อ...พี่ยองเบ”
อ้างสิ ข้ออ้างอ่ข้ออ้าง สะกดสิวะ อ้างงงงงงง
“พะ พอดีขนตามันติดน่ะฮะ เลยว่าจะหยิบออก นะ นี่ไง ออกแล้ว”
ซึงรีรีบอ้างนู่นอ้างนี่จนลิ้นแทบพันกันแล้วทำท่าทางประกอบ
ยองเบดูจะไม่ติดใจอะไรมากนักก่อนจะยีนตัวเองลุกขึ้นนั่ง
“โอ๊ย!” ร่างสันทัดร้องดังลั่นแล้วเอามือกุมเข้าที่หัวของตัวเอง
“พี่ยองเบ เอ่อ...เป็นอะไรฮะ” ซึงรีร้องถามทั้งๆที่ตัวเองก็รู้อยู่แล้วได้อย่างแนบเนียน
“ปวดหัว อะ...เจ็บชะมัด....แล้วนี่พี่มาอยู่นี่ได้ไง”
“อะ อ๋อ พอดีซึงรีจะลงไปเรยกพีแล้วเห็นพี่นอนอยู่ตรงพื้นพอดีอ่ะฮะ เลยพาพี่มานอนนี่”
“อือ...”
ยองเบรับคำ มือหนายกขึ้นคลำหัวตัวเอง ..ห่าเอ๊ย นี่กุไปกระแทกกับอะไรมาป่ะวะ โคตรเจ็บอ่ะ
“ไอ้พวกเพื่อนเชี่ย ใช่ซี้~ กูมันก็แค่นี้ ทำเชี่ยอะไรผิดพลาดไปหน่อยเดียวโดนซ้ำเติมล้อแล้วล้อเล่าจนวันตายยยย”
จียงตัดพ้อตัวเองดังลั่นพลางชี้หน้า “ไอ้พวกเพื่อนเชี่ย” ที่โดนพาดพิงทั้งสองคนตาขวาง
ตอนนี้ควอนจียงจะเหวี่ยงงง เหวี่ยงซ้ายหน้าขวาหลังเอาให้เละเลยเว้ยยยย กูโกรธ กูเคือง กูแค้น กูลงกับใครไม่ได้ ถ้ามีมดมาเดินใกล้ๆนี่กูคงเตะมดตายได้เลยเนี่ยตอนเนี้ยยย อ๊ากกกกกกกกกกก
“ใจเย็นดิมังกร เค้าก็แค่พูดเล่นอ่า” โยซอบรีบแก้ตัวแทบทันที แถมยังหลบสายตาร้ายกาจที่มองมา
“มึงถามกูรึยังว่ากูเล่นกับมึงมั้ย ไอ้เวรรรรรร”
“เฮ้ยๆ จะด่าจะอะไรก็เพลาๆมั่ง โยไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะเว้ย” ยุนดูจุนผู้ชายแสนดีเริ่มออกโรงปกป้องคนของตัวเอง
“เออ มึงอ่ะตัวดี ไอ้ตัวก่อเรื่อง ไอ้เฮงซวย ไอ้ปากสว่าง ไอ้แก่เอ๊ยยยยยยยยยย”
ร่างบางว่าหนักพลางเอามือตัวเองไปดันหัวเพื่อนจนมันเซหงายไปทางด้านหลังอย่างแรง
“โอ๊ย มึงอย่ามาลงกะกูดิ ไปลงกะผัวมึงไป!!”
“ผัวหรอ ผัววววหรอ” จียงแทบจะเข้าไปเอาตีนถวายหน้าเพื่อนทันทีที่พูดจบ โว้ยยยยย ไอ้พวกเวร ด่าเท่าไหร่ก็ไม่จำ เดี๋ยวพวกมึงก็ได้ตายคู่หรอเว้ย
“ไม่ไหวแล้วนะ!!” ควอนจียงตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
“เฮ้ยมึงก็ใจเย็นๆดิวะ ร่มๆอ่ะร่มๆๆๆๆ” ดูจุนพยายามไกล่เกลี่ยอีกครั้ง
“กูอยากร้องไห้แล้วอ่ะ” จียงว่าพลางเอามือสองข้างมาปิดหน้าตัวเอง แม่ง ...อยู่ดีๆก็จิตตกซะงั้นอ่ะ ไม่น่าเลยกู...
“ชิบหาย คนเหี้ยอะไรเปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้” ดูจุนพึมพำเบาๆ
“รักกู ชอบกู รึก็เปล่า...” ร่างบางนั่งเพ้อออกมาคนเดียว
ในขณะที่โยซอบได้ยินเต็มสองหู
ขายาวๆเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเพื่อนตัวผมแล้วนั่งลงว่ามือบนไหล่อย่างปลอบใจ
“เอาน่ะ เดี๋ยวกูช่วยเอง รับรองมันมาง้อมึงแน่ๆ”
หลายคนอาจจะคิดว่า
เขาโง่...
ถูกใช่มะ??
ความจริงแล้ว
ไม่ใช่ว่า “เขาโง่”
เพียงแต่ในความจริงของความจริงแล้วมันก็แค่
“ทำอะไรไม่ถูก”
มากกว่ามั้ง......
ตอนนี้ชเวซึงฮยอนเริ่มจะสับสนในมโนสำนึกของตัวเองอย่างรุนแรง
ตกลงนี่....กูโง่ใช่ป๊ะ??
คงไม่ได้โง่ ธรรมดา โง่แบบชนิดที่ว่า กูไม่น่าเกิดมาเป็นคนอ่ะ...
ทำไมอ่ะ...
กูผิดหรอกะอีแค่เดาอารมณ์ควอนจียงไม่ถูก
ขอหน่อยเหอะ....คนบ้าอะไรเดายากชิบหาย!!
แล้วนี่ยังไง หายไปไหนก็ไม่รู้
ไอ้ใจมันก็อยากจะไปตามหาอยู่หรอก
แต่แม่ง...กูล่ะสงสัยในตัวเองชิบ
โง่ๆอย่างกูเนี่ย... อย่างกูเนี่ยแหละ....จะไปตามเจอได้ไงวะ???
อยากบอกให้รู้ไว้
จากที่ได้ประสบมาในวันนี้
ทำให้รู้ได้เลยว่า ควอนจียงมันวีนแตกต่อด้วยอาการจิตตกได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อกี้มันยังโวยวายอยู่เลย
ซักพักอยู่ๆแม่งก็เกิดอาการช้ำชอกไปนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง
กูล่ะเข้าใจในทันที
ว่าทำไมสามีแม่งตามอารมณ์มันไม่เคยทัน...
ขนาดกูว่ากูเข้าขั้นเทพแล้วกูยังตามมันไม่ทันเลยเนี่ย - -*
ดูจุนหรี่ตามองเพื่อนตัวเองอย่างปลงตก
มึงจะโศกได้โล่ไปถึงไหน มานี่มา เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงขนมเอาป่ะ??
จียงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
ในหัวคิดเรื่องเดิมๆ อะไรก็เดิมๆๆๆ
พอเหอะ...
พอมาคิดทบทวนดูดีๆอีกทีแล้ว
ชอบกูรึมันก็เปล่าบอก
รักกูเปล่ามันก็ไม่พูด
สนใจกูบ้างมั้ยนี่ติดลบล้านเหอะ
แล้วจู่ๆจะมาทำนู่น ทำนี่
มาคิดดีๆแล้วนะ ...เชี่ยนี่แม่งโคตรกล้าเลย....
ต่อไปนี้ก็พอกันทีเหอะ
ควอนจียงจะไม่เปลืองตัวอีกต่อไป!!
ไอ้เชี่ยชเวซึงฮยอน
ถ้าปากมึงมันหนักมากนัก...
ตอนนี้กูยอมรับเลย เฟลขั้นหนักบวกกับจิตตกโคตรๆ
กูอยากคิดอะไรแบบตุ้งติ้งแบบผู้หญิงอ่ะ เพราะกูเป็นฝ่ายเสียหายอ่ะ
มึงจำใส่หัวมึงเอาไว้เลยนะ
ไม่รักกูไม่ชอบกู
มึงก็อย่าหวังเลย....
ถ้ามึงไม่พูดออกมาว่ารักว่าชอบกู มึงก็อย่าหวังจะมาจิ้มกูเลย ชเวซึงฮยอน!!!!!
...................................to be con..
งานนี้ต้อง to be continue เท่านั้น
เม้นกันนะตัวนะ 55
ความคิดเห็น