คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : :: Chapter :: Fifteen - Surprise
:: Title :: Fifteen - Surprise
Author :: Mayziiz~*
Author Note : ไปอ่านกันต่อเลยละกัน หลังจากที่รอค่อยกันมานานแสนนาน จนจะลืมกันอยู่แล้ว
" ผู้หมวดๆ มานี่ๆ " อยู่ๆ ร่างสูงที่อยู่บนเตียงก็กวักมือเรียกให้เขาเข้าไปใกล้ๆ ... จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ?? ...
" อะไรครับ .. อุ๊บ !! OxO "
ร่างสูงแม้จะบาดเจ็บสาหัสเพียงใดแต่รสจูบของเขากลับไม่สาหัสตามอาการ กลับยิ่งนุ่มลึกหวานช่ำและอ่อนโยน จนผู้หมวดหนุ่มไฟแรงหลับตาพริมด้วยความอ่อนระทวย
" ฮ้า...ค่อยรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาหน่อย ^^ " ร่างสูงเอ่ย
ผู้หมวดหนุ่มยังคงหลับตาพริม เพราะอาจเป็นการจูบครั้งแรกในชีวิตหนุ่มโสดของเขาเลยก็เป็นได้ พอตั้งสติได้หน้าของเขาก็แดงกล่ำระเรื่อด้วยความเขินอาย
“นี่คุณ...-///- ”
“ครั้งแรกสำหรับคุณก็ไม่เลวใชมั้ยล่ะ ^^”
“นี่...” ร่างบางหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ได้ยังไงกันนะ โธ่!....
“ผมจะนอนแล้วนะครับ”
“เอ๊ะ..ไม่กินส้มแล้วหรือไง”
“ไม่ล่ะ...นอกจากสะว่าคุณ...จะให้ผมกินอย่างอื่น ^^”
“บ้า...-///-”
ร่างบางตอบพลางจับร่างสูงนอนบนเตียงคนไข้ก่อนจะห่มผ้าให้เสร็จสรรพ แต่ดูเหมือนจะออกแรงมากไปจนร่างสูงอดโอดครวณไม่ได้
“โอ๊ย...นี่คุณผมเป็นคนป่วยอยู่นะครับ”
“ขอโทษ....ก็คุณอยากมาพูดจาสองแง่สองง่ามกับผมก่อนทำไมละ”
พอเห็นสีหน้าตกอกตกใจของร่างบางร่างสูงก็อดขำไม่ได้ แต่ต้องนิ่งไว้เหยื่อจะได้ไม่ตื่นหนีหายไปสะก่อน
“อะไรของคุณ....ผมหมายถึงผมไม้อย่างอื่นต่างหาก”
ร่างบางได้ฟังดังนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ร่างสูงตกใจในการกระทำของหมวดหนุ่ม เขาก็ดันเจ็บแผลอยู่จะวิ่งไปห้ามตอนนี้ก็ไม่ได้ จึงตะโกนถามออกไป
“นี่..คุณจะไปไหนนะ!”
“ก็ไปซื้อผลไม้อย่างอื่นมาให้คุณไงละถามได้” ร่างบางกลับมาตอบก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าสตางค์ สงสัยจะลืมหยิบออกไปด้วยเลยกลับมาเอา และเดินจากไปอีกครั้ง
ร่างสูงยังนอนบนเตียงคนไข้ด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อยแต่ตอนนี้เขากลับอดยิ้มให้กับความน่ารักและใสซื่อของหมวดหนุ่มคนนี่ไม่ได้
“น่ารักจริงๆเลย...หึ”
………………..
…………
…….
...
# โรงเรียน (ญี่ปุ่น)
“’งั้นงานคราวนี้เป็นงานคู่นะ วาดภาพเหมือนกับภาพวิว งานนี่เป็นงานสิ้นสุดท้ายในเทอมนี้ตั้งใจกันหน่อยล่ะ...”
“ครับ/ค่ะ...”
อาจารย์สั่งงานเสร็จสรรพเพราะอีกไม่นานจะปิดเทอมฤดูร้อนกันแล้ว เวลา 2 อาทิตย์ผมก็อยากจะอยู่กับมุคุโร่ทั้งวันทั้งคืน >///< แถมเป็นงานคู่ด้วย สวีทคูณสอง
อ๊อด~~ [เสียงออดหมดชั่งโมง]
“งั้นก็เลือกคู่ได้เลยนะ....ปิดเทอมคราวนี้ก็ขยันๆกันหน่อยล่ะ”
“ครับ/ค่ะ...”
อาจารย์เดินออกไปจากห้อง ปล่อยเหล่านักเรียนเลือกคู่คุยกันอย่างสนุกสนาน
“ยามาโมโตะคุงยังไม่มาอีกเหรอ?” ผมถามมุคุโร่ที่ตอนนี้นั่งยิ้มแป้นตรงหน้าผม
“อ่อ...ก่อนผมจะมาโรงเรียน ผมแวะที่ร้านของคุณยามาโมโตะ คุณพ่อบอกว่าออกไปกับหนุ่มผมยาวนะครับ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วละครับ”
” หนุ่มผมยาวเหรอ...หรือว่าไอ้บ้าเบสบอลจะไปขัดแข้งขัดขาใครเข้า! โดนสั่งเก็บไปแล้วมั้ง” โกคุเทระบอกหน้าตาตื่น
”คุณยามาโมโตะคงไม่มีศัตรูที่ไหนหรอกนะครับ” มุคุโร่แย้งเพราะเขารู้ดีว่า ป่านนี้เพื่อนรักสุดซี้ของเขากำลังทำอะไรอยู่
ผมก็ว่างั้นแหละ เพราะคนที่จะไปขัดแข้งขัดขาคนอื่นแล้วสร้างศัตรูได้อย่างง่ายดายก็มีแต่นาย
“นี่สึนะ...วันนี้คือว่า...ฉัน....อยากจะ..///”
“นายจะพาแรมโบ้ไปกินข้าวที่บ้านสินะ”
“ o_o แรมโบ้บอกนายแล้วเหรอ”
“ใช่ เมื่อเช้านี้นะ”
“โธ่...ฉันก็บอกแล้วนะว่าจะขอนายเอง” โกคุเทระบ่นอุบอิบกับตนเอง
“อย่ากลับดึกนักล่ะ“
“แน่นอนอยู่แล้วครับคุณพี่สึนะ ฮายาโตะคนนี้รับประกัน“
ผมหัวเราะให้กับท่าทางของโกคุเทระ เชื่อแล้วจริงๆว่าเขาชอบน้องวัวบ้าของผมขนาดไหน แม้แต่มุคุโร่ยังอดอมยิ้มไม่ได้ ดูแล้วก็หล่อจริงๆเลย แฟนฉัน ///
“แต่ผมว่ากลับดึกหน่อยก็ดีนะครับ เนอะคุณสึนะ“
“บ้า >///< “
กลายเป็นผมที่ถูกทุกคนหัวเราะด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อของผมนี่เอง ทำไมช่วงนี้หน้าร้อนๆนะเนี่ย สงสัยจะเพลีย..
“ว่าแต่นะมุคุโร่คุง เมื่อวานหายไปไหนมานะ ผมโทรไปตั้งหลายรอบก็ไม่รับ”
“เปล่านิครับ...สงสัยโทรศัพท์จะอยู่ในกระเป๋านะครับ เลยไม่ได้ยินเสียงครับ“
“’งั้นเหรอ”
“ครับ ^^“
เมื่อวานพอทุกคนกลับบ้าน แรมโบ้ก็ไปเดินเล่นกับโกคุเทระ เหลือผมกับมุคุโร่สอง ก็นึกว่าจะได้อยู่กันนานๆสองต่อสองสักหน่อย
.............
........
....
..
# เมื่อวาน ณ บ้านสึนะ
“เฮ้อ..พอทุกคนไม่อยู่บ้านเงียบขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”
“ ^^ “
ผมนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดมุคุโร่นั่งลงข้างๆผม
“ไหนๆก็ไม่มีใครอยู่...ถ้าคุณสึนะไม่ชอบให้เงียบ ผมก็จะทำให้มีเสียง.....แต่เป็นเสียงของคุณนะครับ“
มุคุโร่ไม่พูดพร่ำทำเพลง ร่างสูงโน้มตัวลงช้าๆ แม้ร่างบางจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ก็อดตื่นเต้นกับการกระทำและคำพูดของร่างสูงไม่ได้
“คุณสึนะ...ผมรักคุณครับ”
เสียงกระซิบของร่างสูงก่อนจะไซ้ตามซอกคอขาว ทำให้ร่างบางเคลิ้ม หลับตาพริมรอคอยการกระทำต่อไปของร่างสูง
รับโทรศัพท์ด้วยครับๆ!~
เสียงเรียกเข้าทำลายบรรยากาศ จนทำให้ร่างสูงถอยนอกจากร่างบาง แล้วก้มลงจูบหน้าผากก่อนจะบรรจงเสียงเข้มลงโทรศัพท์
‘สวัสดีครับ’
‘เหรอครับ.....ครับผมจะรีบไปครับ’
‘ครับ’
ร่างสูงยิ้มให้ร่างบางก่อนจะมอบจูบอันอ่อนโอนให้กับร่างบาง เป็นการบอกลา
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ ^^”
“อื้อ //// ”
ร่างสูงเดินจากไปทิ้งร่างบางที่ตอนนี้อารมณ์พุ่งสูงปี๊ดไว้ตามลำพัง
“มุคุคนบ้า....>////<” บ่นอุบอิบกับตน
ร่างบางเพลียจนเผลอหลับไปจริงสะแล้ว
# ปัจจุบัน (เลิกเรียน)
ผมกับมุคุโร่เดินกลับด้วยกัน ตอนแรกตั้งใจจะไปส่งผมที่บ้าน แต่มุคุโร่เปลี่ยนใจอยากให้ผมมาค้างที่บ้านเขาสะได้ ตั้งแต่นอกมาจากโรงเรียนเรายังไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ
“ นี่คุณสึนะคงไม่ได้โกรธเรื่อง ”
“ เปล่าสะหน่อย “
ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมุคุโร่หรอกนะครับ แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันที่โทรมาแล้วถึงต้องรีบไปขนาดนั้นนะ ....ขนาดทิ้งผมไว้คนเดียว...เคืองครับ!!!
“งั้นเหรอครับ ^^“
คนบ้าอะไรยิ้มอยู่ได้ แล้วใครที่ไหนเขาจะไปโกรธลงเหล่า มุคุโร่บ้า บ้าๆๆๆ เชอะ
“เดี๋ยวครับ”
“อะไรเหรอ“
“แวะซื้อของทำมื้อค่ำกันก่อนดีกว่า ^^ “
มุคุโร่นายนึกว่าจะปลอบโยนผมด้วยอาหารมื้อเย็นเหรอครับ แต่มุคุโร่ก็ทำอาหารอร่อยอยู่แล้วนี่นะ ให้เขาทำจะอร่อยกว่าเราทำมั้ยนะ
“เอาสิ... ผมก็ชักจะหิวแล้วด้วย“
“ ^^ “
หลังจากที่ซื้อของมาเสร็จสรรพเดินมาอีกนิดก็ถึงบ้านของมุคุโร่ เป็นคอนโดมิเนียมที่สูงทีเดียว มุคุโร่นำทางผมขึ้นไปชั้น 29 ของคอนโดมิเนียม ซึ่งเป็นชั้นบนสุด
ถึงผมจะเคยผ่าน แต่ก็พึ่งจะเคยมาที่ห้องของมุคุโร่ครั้งแรกนี่แหละ รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย ห้องของคนที่รัก ของของเขา กลิ่นกายของเขา
“เข้ามาสิครับ เชิญตามสบายเลยนะครับ”
ถึงร่างสูงจะพูดแบบนั้นแต่ของให้ห้องดูหรูหราจนร่างบางเกร็งไปหมดแล้ว ทั้งเฟอร์จิเจอร์และของตกแต่งล้วนแต่เป็นของจากยุโรปทั้งนั้น
“อื้อ….นี่มุคุโร่อยู่คนเดียวจริงๆเหรอ ห้องใหญ่จังเลยนะ”
“ก็รอคุณมาอยู่นี่ไงครับ ^^”
“///”
ร่างสูงขยันทำให้ร่างบางหน้าแดงอยู่ตลอดเวลา ถึงร่างบางจะอยากรู้เรื่องครอบครัวของแฟนหนุ่มแต่ก็กลัวจะไม่เหมาะเพราะ ร่างสูงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี่มาก่อนเลย
“คุณสึนะทานรองท้องก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะทำมื้อเย็นอร่อยให้ทาน”
มุคุโร่ยกน้ำส้มคั้นสดๆกับคุกกี้ชอคโกแลตมาเสริฟ์
“นายคั้นเองเหรอ ....อืออร่อยดีนะ”
“^^”
เมื่อได้รับคำชมจากร่างบางแล้ว ร่างสูงก็ตรงเขาครัวก่อนจะลงมือทำมื้อค่ำสุดพิเศษเพื่อสุดที่รักของเขา ฝ่ายร่างบางก็ไม่น้อยหน้าถือโอกาสนี่สำรวจห้องของแฟนหนุ่มสะเลย
“นี่ห้องนอนของมุคุโร่เหรอเนี่ย สะอาดกว่าห้องนอนเราสะอีก น่าอายชะมัดเลย”
ห้องนอนของร่างสูงตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวดูสะอาดตา ร่างบางตรงไปยังโต๊ะข้างเตียงของเขา มีกรอบรูปสีขาวอยู่ บุคคลที่ปรากฏในรูปคือมุคุโร่ ในวัยเยาว์
“น่ารักแหะ...แต่ทำไมทำหน้าเศร้าจัง”
ร่างบางเปิดตู้นั้นตู้นี่ เขาก็อยากจะรู้ทุกๆเรื่องของคนที่รักเหมือนกัน ในตู้นั้นเองมีอัลบั้มภาพถ่ายของมุคุโร่อยู่ ร่างบางอดที่จะไม่ดูไม่ได้ แต่ภาพที่เขาเห็นส่วนใหญ่เป็นภาพเดียวของแฟนหนุ่มมากกว่า และทุกภาพเขาไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกวันนี้
ร่างบางดูภาพถ่ายจนเผลอหลับบนเตียงของแฟนหนุ่มสะได้
“คุณสึนะ.....คุณสึนะครับอาหารพร้อมแล้วครับ...อ้าว..หลับแล้วเหรอครับ”
“แล้วจะปลุกยังไงดีละครับ” ร่างสูงนั่งลงเบาๆข้างกายร่างบาง
“ผมจะทำให้คุณยิ้มเอง...มุคุโร่...”
ร่างสูงตกใจถึงว่าร่างบางตื่นขึ้นมาสะแล้วแต่เป็นเพียงการละเมอของร่างบางเท่านั้นและสาเหตุของการละเมอในครั้งนี้ ก็คงเป็นอัลบั้มภาพของเขาที่วางอยู่ข้างๆร่างบาง
“ขอบคุณนะครับ”
ร่างสูงเห็นร่างบางหลับสบาย ใจจริงไม่อยากจะปลุก แต่ก็ต้องปลุกขึ้นมาก่อน และวิธีการปลุกของเขาก็คือการจูบร่างบางนี่เอง เขาจูบอย่างนุ่มนวล เฟ้นหาความหวาน
“อื้อ..อ.” จนร่างบางต้องตื่นขึ้นมาเพราะขาดอากาศหายใจ
”ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อือ..มื้อค่ำเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ....แต่คุณสึนะต้องหลับตาก่อนนะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“นะครับ”
“ก็ได้ๆ....เอ้าหลับก็หลับ”
หลังจากร่างบางหลับตาลงร่างสูงก็จับร่างบางลุกขึ้นและเดินมาทางโต๊ะอาหาร
“ค่อยๆเดินนะครับ....เดี๋ยวนะครับ” ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้ให้ร่างบางก่อนจะพานั่ง
“ คุณสึนะอย่างพึ่งลืมตานะครับ” ร่างสูงไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามร่างบาง
“ลืมตาได้ครับ ^^ ”
“โอว....”
เมื่อลืมตาขึ้นมาร่างบางก็ถึงกลับอึ้งในบรรยากาศและอาหารบนโต๊ะ มีสปาเก็ตตี้ซอสเข้มข้น แถมมีไวน์แดงด้วย โต๊ะก็จัดสะหรูหรามีเทียนไขกับช่อกุหลาบแดงเล็กๆในแจกันใส ไฟในห้องถูกดับลง มีเพียงแสงของเทียนหอมแทน
“ขอโทษนะ...แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดผมหรอกนะ”
“แล้วใครว่าวันเกิดคุณละครับ...วันเกิดคุณนะผมไม่มีวันลืมอยู่แล้วละครับ ^^”
“แล้วทำไมต้องจัดสะเว่อร์อย่างนี้ด้วยเหล่า”
“เปล่านิครับ....ผมก็แค่อยากทานมื้อค่ำกับคุณอย่างซึ้งๆเท่านั้นเอง”
“ //// ” ตอนนี้ร่างบางเขินจนกินสปาเก๊ตตี้เข้าไปแล้ว
“อร่อย...”
“^^…ทานเยอะๆเลยนะครับ”
ทั้งคู่ทานมื่อค่ำกัน ด้วยบรรยากาศสุดโรแมนติก สักพักเสียงเพลงบรรเลงคลาสสิคก็ดังขึ้น ทำให้บรรยากาศยิ่งโรแมนติกขึ้นอีก
“นี่ครับไอศครีมวนิลาของโปรดของคุณสึนะครับ”
“ขอบใจนะ….นายไม่ทานเหรอมุคุโร่” วันนี้ร่างบางยังไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะร่างสูงเป็นคนจัดการให้เสร็จสรรพ
“ไม่ละครับ...ผมเห็นคุณทานผมก็อิ่มแล้วครับ ^^”
“///” ร่างบางตักไอศกรีมคำใหญ่ขึ้นมากินคำแล้วคำเล่า
“เอ๊ะ...นี่มันอะไรนะ”
ในขณะที่ร่างบางจะตักไฮศครีมก็เห็นส่วนที่มันวาวและแข็งของอะไรบางอย่าง
“^^”
“นี่มัน...แหวน”
“^^”
“มุคุโร่นายทำแหวนนายตกหรือเปล่า”
“เปล่านิครับ”
“แล้วมันแหวนของใครกันล่ะ”
ร่างบางนำแหวนวงนั้นไปเช็ดกับผ้ากันเปื้อนบนตัก ทำให้เขาเขียนอักษรบางอย่างที่ถูกสลักลงด้านในของแหวน ซึ่งเป็นแหวนทองคำขาว
“แหวนของคุณไงครับ....ผมซื้อให้คุณสึนะก็ต้องเป็นแหวนของคุณสึนะสิครับ ^^”
“ -////- M&T มุคุโร่ สึนะโยชิเหรอ”
“ครับ….นี่ไงของผมก็มี...แหวนคู่นะครับ ^^”
“ไปแอบทำตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อสองวันที่แล้วครับ...ก็ไม่คิดว่าเขาจะโทรมาให้ไปรับเร็วขนาดนั้นนะครับ”
“’สายที่โทรมาวันนั้นก่อนจะกลับจากบ้านผมนะเหรอ”
“ครับ...ผมดีใจแถบแย่ที่เสร็จไวขนาดนั้น”
“เฮ้อออ....”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอก ^^” ผมก็นึกตั้งนานว่าคุณแอบนอกใจผมหรือเปล่า
ร่างสูงเดินมานั่งคุกเข่าข้างๆร่างบางอย่างช้าๆ เขาหยิบแหวนและมือร่างบางก่อนจะจูบลงบนหลังมือนุ่มน่าสัมผัส แล้วสอมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างบาง
“แหวนวงนี้จะเป็นแหวนหมั้นสำหรับเรา”
“ /// ”
“ถึงมันจะไม่มีราคามากมายอะไร แต่ผมก็ตั้งใจจะให้คุณสึนะ นะครับ”
“ขอบคุณนะ >///<”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ...คุณทำให้ชีวิตของผมสดใสและมีความสุขมากๆเลยนะครับ”
“อือ...///”
“และอีกอย่าง...วันนี้ผมก็ตั้งใจไว้แล้ว....คืนนี้ทั้งคืนผมจะไม่ให้คุณหลับเลยสักวินาที...”
“o///o”
To Be C.
.....................................
สวัสดีค่ะทุกคน ไรเตอร์เมย์มาต่อฟิคแล้วค่ะ >w< คิดถึงเขามั้ย?!!!!!!!!!!!!! [เงียบ - -]
อ่านสนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นๆๆๆๆๆด้วยนะค่ะทุ๊กคนนนนนน!!!!!!!!
เขาไปล่ะนะจ่ะ บายๆๆๆ เจอกัน ตอน seventeen น่ะค่ะ
ความคิดเห็น