คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : SO WHAT? CHAPTER 19
SO WHAT?
CHAPTER 19
0101 ติ๊ด
“เซฮุน” กอดใคร? “ฮานิ” ตลกนักหรอฉันอยากหัวเราะออกมาสุดๆอ่ะเขากอดฮานิและบอกฉันไม่ต้องมาหาเดี๋ยวติดหวัดไอ้เราก็นึกว่าป่วยแต่ที่ไหนได้นั่งไซร้คอกันอย่างร้อนแรง ฉันนิยามคำให้ตัวเองก็ได้...
-เขาไซร้กัน ฉันยืนดู
เสียงที่ฉันเรียกไม่เข้าหูใครสักคนเลยหรอว่ะฉันยืนกอดอกหน้าประตูมองดูเขาสองคนแทบจะสิงกันอย่างเร้าร้อนตรงหน้าฉันคือภาพเลิฟซีนดีๆนี่เองผู้หญิงกำลังกดผู้ชายที่ตัวเองรักคำถามคือ...แล้วกูละ?
มันสืบเนื่องมาจากสองคนนี้เรียนการละครเลยทำให้เชื่ออยากหน่อยถ้าฉันพุ่งเข้าไปแล้วมีกล้องหลายตัวตั้งอยู่นอกจากจะอับอายแล้วยังทำเสียงาน
ไม่ได้คิดมากเลยพูดจริงๆ
ฉันไว้ใจเซฮุนนะฐานะอะไรไม่รู้
“เซฮุน...”
“ยู...” เออ กูเองฉันหยิบปืนออกจากกระเป๋าเมื่อแน่ใจว่าในห้องมีเพียงสองคนนี้เขาตกใจเว้นแต่ผู้หญิงบนร่างที่นั่งค่อมอยู่กลับเมินเฉยซุกลงที่อกเซฮุนแล้วมองฉันเหยียดๆ
“เขาเป็นของฉันแล้วแหละยู ทำไงดีหรอ?” อยากจะว๊ากแต่ก็ตะโกนไม่ออกคำพูดมากมายในหัวแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาก่อนดีเคยเป็นไหม...อยากทำอะไรสักอย่างแต่ทำได้เพียงมอง
“แดกลูกปืนมั้ง...” ฉันชูปืนขึ้นแล้วเล็งทางฮานิแต่เซฮุนกลับผลักเธอออกแล้วบังไว้แต่เขาลืมไปหรือเปล่าว่าฉันไม่เว้นหน้าใครอยู่แล้ว “ถอย”
“อย่าทำ!!” ใบหน้าดุดันหันมาตะคอกใส่ฉันหลังจากมองไปหาคนข้างๆ
“งั้นทำนายแทน” ฉันเดินเข้าไปใกล้แล้วจ่อปืนชิดหัวเซฮุนแล้วลั่นไกร
แกร๊ก แกร๊ก ลืมใส่ลูกต้องทำไง?
ฉันมองสองคนบนโซฟานิ่งๆไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดีทำได้เพียงมองเซฮุนไม่ต่างจากฉันหมายถึงภายนอกเขาก็นิ่งให้ฮานิกอดฉันแปลกใจที่ยัยนั้นไม่ตกใจสักนิดตอนที่ฉันยิงจ่อหัว
“เซฮุน”
“อะไร” ว่างเปล่ากว่าที่คิด แววตาเขามันไม่สามารถอ่านได้ไม่มีรอยยิ้มไม่มีเหี้ยอะไรทั้งนั้นเหมือนว่าเขาเกลียดฉันเลยวะแววตาเหมือนคืนแรกนั้นมันชัดเจนเกินกว่าหน้าอย่างฉันจะทน
“เซฮุน”
“อะไร!” ตะคอก?
“ถึงเราจะไม่ได้คบกัน ถึงแม้ฉันกับนายจะเลิกกันไปแล้ว...” ฉันเดินไปหยิบดอกกุหลาบขาวบนโต๊ะมาดอกหนึ่งแล้วไปยืนตรงหน้าเขา “แต่ฉันจะบอกนายอีกครั้งว่าเลิกกัน แบบหน้าด้านๆเลยได้ยินไหม”
“ฮานิ”
“ว่ายังไงยูคนเก่ง” ยิ้มไปเถอะ
“ไว้อาลัยให้” ฉันโยนกุหลาบขาวใส่หน้าฮานิแล้วมุ่งหน้าไปทางประตูโดยไม่มองหน้าสองคนนั้นเลย
ไม่รู้เรื่องราวมันเป็นมายังไงมันเป็นแบบนี้ได้ยังไงแล้วทำไมฉันถึงปล่อยให้มันจบลงอย่างนี้ทุกครั้ง ถ้ากล้าทำถึงขนาดนี้แปลว่าเซฮุนคงจะเบื่อหรือรำคาญฉันเหมือนเมื่อก่อนนั้นที่ฉันชอบรำคาญเขาแน่
“กำลังอยากบ้า” ฉันเหวี่ยงตาไปมองยามแล้วเดินขึ้นรถตัวเองก่อนจะเปิดประทุนออกแล้วหยิบลิปสติกสีแดงสดมาทาปากก่อนจะสวมแว่นสีชารู้สึกอยากแรดซะมัด
ฉันควรจะตามแจฮยองแต่ติดตรงชานยอลอาจจะไขว้เขวนาทีนี้แบคฮยอนคงรับใช้ชาติอยู่ที่พึ่งสองตัวสุดท้าย ลู่หานกับจงอิน ฉันต้องเลี้ยวรถกลับไปมหาลัยเพื่อให้สองคนนั้นชวนคุยหรือเถียงอะไรสักอย่างดีกว่าปล่อยให้สมองว่างแล้วได้นั่งเป็นอีบ้าอยู่บ้าน
“เฮ้ยมึงสองคน ทำไร”
“ใครวะ” จงอินหันมามองฉันแต่ลู่หานกลับดึงหัวตัวเองเมื่อหันมามอง
“มึงเป็นบ้าอะไรอีกยู”
“ลู่ ถามหน่อยเรียนสี่ปีจบได้ไหม ตอนนี้กูอยากไปแตะขอบฟ้ามาก” ฉันเดินไปนั่งใกล้พี่รหัสแล้วหมุนเก้าอี้เขามาทางฉันมันดึงแว่นฉันไปใส่แล้วหันไปหาจงอิน
“ขอบฟ้ามึงคือจุดมุ่งหมายเดียวกับน้องกูป่ะ สถาปัตย์มันต้องเรียนห้าแต่ถ้าต้องการอย่างนั้นซัมเมอร์เปิดลงเท่าไหร่ลงให้เต็มเลยจะได้จบพร้อมกู”
“โอเค”
“เซฮุนละ” บางเรื่องจงอินก็ไม่ต้องถามก็ได้นะฉันไวต่อความรู้สึกก็ตรงในห้องคณะกรรมการไม่มีคนเยอะนี่แหละ
“อยู่คอนโด” อึก
“หน้าแดงๆ” มันจิ้มหน้าฉันแล้วลูบใบหูไปด้วยก่อนจะหันจ้องตากับจงอินแบบตื่นๆฉันเลยต้องลุกออกมาจากตรงนั้นก่อนระเบิดลูกใหญ่จะลง
คุมสติตัวเองไว้ยู...
ฉันกลับมาบ้านคิลล์ก็รีบวิ่งมาหาทันทีตัวมันใหญ่ขึ้นตั้งเยอะแนะแม่ก็เริ่มจะสงสัยหน่อยๆท่านชอบเรียกมันแต่คิลล์ไม่เคยเข้าใกล้แม่เลยสักครั้งฉันก้มลงไปลูบหัวเสือตัวนี้เบาๆแล้วกอดมันไว้...อยากดราม่าซะมัด ส่วนพ่อก็พิงเสาบ้านมองหน้าฉันอยู่
“ยู” ฉันเงยหน้าไปมองพ่อที่ทำหน้าเคลียดมองฉันแล้วเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะจับมือฉันไปกุมไว้แล้วลูบหัวเบาๆพ่อดึงฉันเข้าไปกอดแล้วหอมเบาๆ “ไม่มีใครรักหนูเท่าป๊าหรอก”
“อึก !!” มันเป็นคำพูดที่พ่อใช้ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันจำได้ดีทุกครั้งที่ได้ยินน้ำตามักจะไหล
“ถ้าเซฮุนมันไม่ดีพอ ก็หาคนที่พอดี” พ่อรู้ได้ยังไง? เรื่องเพิ่งจะเกิดแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ
“ป๊า...ยูคิดถึงแม่”
“เหมือนกัน” ฉันเกลียดตัวเอง ร้องไห้ทำไม ร้องแล้วได้อะไร ร้องเพราะแค่คนๆเดียวทำไม
“เรื่องของหนูดูจะจบไม่สวย”
“ไม่มีใครจบสวยสักคนหรอก ทุกคู่ต้องตายจากกันทั้งนั้น”
พ่อเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแล้วก้มจูบเบาๆท่านพาฉันเข้าไปในบ้านแล้วเล่าเรื่องมากมายที่ผ่านมาในชีวิตให้ฟังฉันรู้ว่าพ่อไม่อยากให้หัวฉันว่างและคิดถึงใครสักคนแต่มันกลับทำไม่ได้อยู่ดี
เป็นอีกครั้งที่ฉันบอกเลิกเขาแต่กลับต้องมานั่งทรมานเองฉันเคยบอกเซฮุนว่าถ้าเลิกกันไปแล้วรู้ว่ามันทรมานคงไม่บอกและฉันก็ทำมันอีกครั้งทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่นี่ฉันบอกทั้งๆที่ไม่รู้สถานะของตัวเองด้วยซ้ำทำไมถึงรู้สึกว่าเจ็บกว่าเดิมฉันรู้สึกทรมานมากกว่าเดิมอีก...
“ฉันต้องให้เธอเศร้าบ่อยๆไหมแบคฮยอนดูจะได้เป็นผู้หญิงขึ้น” พ่อหยิบแซนวิซไปแล้วหันมามองฉันแบบแปลกๆอีกครั้ง “แม่บ้านแม่เรือน ไม่โหวกเหวกโวยวาย”
“สงสัยลูกป๋าจะบ้ามั้งครับ” มันนอนว่ำบนพื้นพรมจ้องมองฉันแปลกๆ
“หุบปากเลยแบคฉันตั้งใจอยู่ เสียสมาธิ”
“แกะสลักผลไม้เนี่ยนะ ทำไมเฮิร์ทแล้วดูสวยขึ้นเป็นกอง” มันหันไปพยักหน้ากับพ่อฉันแล้วมองผลไม้ในมือฉันต่อ “ฝีมือใช้ได้ ไทยใช่ป่ะ ประณีตอย่างนี้”
“เออ เงียบด้วย”
“ท่านครับมีแขกมาหาคุณยู” ลูกน้องพ่อหันมามองฉันแล้วก็หน้าขำก่อนจะเดินออกไปพ่อท่านเปิดหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ที่สามารถมองไปด้านสวนหน้าบ้านได้
“เซฮุนมา จะเคลียร์ยังไง”
“ไม่ขอเจอ อยู่ในโหมดผู้หญิงตัวคนเดียว” พ่อมองฉันแล้วส่ายหน้าก่อนจะค่อยๆนั่งยองๆข้างๆแล้วหยิบมีดแกะสลักในมือออกไปช้าๆ
“โสด สวยและรวยเชี่ยๆ จับมือ” ฉันยื่นมือไปแตะแบคฮยอนแล้วแกะสลักตามหนังสือต่อ
เมื่อวานฉันไปร้านหนังสือมาและถามพนักงานว่าอะไรอ่านแล้วใจเย็นบ้างพวกเขาแนะนำให้ฉันลอกทำดูเพราะไอ้ที่ฉันนั่งทำอยู่มันต้องใช่ความอดทนสูง...คงจะช่วยได้
“มาทั้งครอบครัว เลยถามถ้าตัวคนเดียวก็ไม่ว่าแต่เอามีดมาให้พ่อก่อน” ครอบครัว?
“โอ้น้องยูคนงามตระกูลคิม เหมือนว่าเจ้าจะยิ้มไม่ออกซะแล้วหนอ...”
“เกลียดมึงก็ตรงนี่แหละแบค!”
ฉันเดินเข้าห้องรับแขกกับแบคฮยอนแล้วก้มหัวเคารพแขกผู้มีเกียรติ อี้ป๋อหายไปไหนไม่เห็นเซฮุนเลย เซฮุนคนไหนหรอ เกลียดซะมัดไอ้สองใจพวกท่านๆนั่งอยู่บนโซฟาแล้วยิ้มให้ฉันอย่างกับเป็นวันรวมญาติ
“มันคงแปลกใจที่เธอเหมือนผู้หญิง” แบคฮยอนหันมากระซิบ ฉันแต่ใส่เดรสสีขาวลวดลายกราฟิกสลับดำแขนกุดสั่นเลยเข่าและพ่อถักเปียรอบหัวให้ด้วยเหมือนผู้หญิงอย่างแบคว่าจริงๆแต่แบบเซฮุนไม่ได้เรียกแปลกใจมันตกใจอยู่ต่างหาก เป็นไงละพอเลิกกับเขา(อีกรอบ)ฉันสวยขึ้นแค่ไหน
“หนูยูเป็นลูกสาวคุณคิมหรอค่ะ” ฉันนั่งหน้านิ่งมองอีกครอบครัวที่ยิ้มสดใสราวกับโลกทั้งใบเต็มไปด้วยสีชมพู
“ใช่ครับ เธอทำความเดือดร้อนอะไรไว้หรือเปล่า”
“เปล่าค่ะเธอเคยช่วยเซฮุนตอนถูกยิงคะ”
“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะครับ ^^” พ่อหันไปมองอธิการที่นั่งยิ้มฟังบทสนทนาของคู่สนทนาสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นมิตร “ว่าแต่มากันถึงบ้านผมคงไม่ได้มาชมเธออย่างเดียวหรอกใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ” เซฮุนพูดแล้วจ้องหน้าพ่อฉันนิ่ง “ผมชอบลูกสาวคุณมาก แต่สิ่งที่ผมทำไปทำให้เธอโกรธ ผมแค่สับสนในความไม่แน่นอนของใจเธอยูทำผมสับสนกับความรู้สึกไม่แน่ไม่นอน และเธอก็จากผมไปอีกครั้ง” ฟังดูเหมือนไอ้หอกนี่กำลังโยนเรื่องทั้งหมดให้ฉันเลยว่ะทั้งๆที่เขาทำตัวเองทั้งนั้น
“แล้วยังไงหรอ” นี่แหละพ่อฉัน ฉันรักท่านก็ตรงเชือดเฉือนคนเก่งนี่แหละ
“ผมจะทำทุกทางให้เธอยกโทษให้ จะทำทุกอย่างให้เธอ และจะดูแลเธอตลอดไปผมอยากทำอะไรให้แน่นอน ขอดูแลเธอต่อจากคุณลุงได้ไหม” ไม่!
“ไม่ได้หรอก นี่ลูกสาวฉันดูแลเองได้” ดีมากค่ะพ่อไล่กลับไปเลยยิ่งดีถ้าอธิการกับแม่เขาไม่นั่งอยู่นะฉันจะตบให้คว่ำเลยแบคฮยอนนั่งขำอยู่ข้างๆฉันใหญ่เลยวะ
“เอ่อท่านครับ ครอบครัวเราจะดูแลหนูยูให้ดีที่สุดครับ” ถามฉันสักคำหรือยังละค่ะ?
“บอกแล้วไง นี่มันลูกผม” ใช่?
“หน้าเธอเก็บหน่อย มันชั่วร้ายมาก” แบคฮยอนหันมากระซิบที่หูฉันก่อนหันไปส่งยิ้มให้แขกผู้มีเกรียติต่อไป
“คุณลุงอยากให้ผมทำอะไรบอกมาได้เลยแต่ขอเธอให้ผมดูแลแค่อย่างเดียว” ฉันไม่ให้อภัยนายหรอกเซฮุนจนกว่าฮานิจะตายรู้ไหมว่าฉันนั่งแช่งนายกับเธอทุกวันเลยวะ
เขาคุกเข่าพูดต่อหน้าพ่อฉันเซฮุนก้มหน้าในขณะที่พ่อฉัน พ่ออี้ป๋อ แม่เซฮุนปิดปากตัวเองกลั้นขำไว้นี่เล่นอะไรกันวะ?
“นายดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะเซฮุน ลูกฉันต้องอยู่กับคนมีอนาคต นายอาจจะดูแลเธอได้ตามใจเธอได้และไม่อาจขัดใจเธอได้ แต่ถ้าทางข้างหน้าลูกฉันต้องอยู่กับคนไม่มีอนาคตของตัวเองมันก็เท่ากับว่าฉันปล่อยมือเธอลงเหว”
“ผมจะทำ...ทุกอย่าง”
“แล้วอีกอย่าง” พ่อฉันเดินไปที่ลิ้นซักแล้วหยิบปืนออกมาสองกระบอกก่อนจะดึงฉันกับเซฮุนขึ้นแล้วเดินไปหาแม่เขาแล้วพามายืนข้างฉัน
พ่อจ่อปืนที่หัวแม่เซฮุนและแบคฮยอนจ่อที่หัวฉันท่านอธิการและแม่เขาดูจะตกใจแต่พ่อก็บอกให้เขาเงียบไว้แต่ฉันงงมากว่าพ่อเล่นอะไรวะ
“จะช่วยใคร” เซฮุนตกใจทันทีเมื่อพ่อกดไกรด้านหัวปืนเขาลังเลอยู่สักพักแล้วมองฉันกับแม่สลับกัน เขาเดินมาใกล้แม่ตัวเองแล้วดึงเข้าไปกอด ทิ้งฉันไว้... “งั้นยูตาย...ปัง”พ่อทำเสียงน่ากลัวจนฉันอดสะดุ้งไม่ได้
“...พ่อ”
“ฉันปล่อยลูกสาวให้นายไม่ได้หรอก” พ่อเอาปืนไปเก็บแล้วพาเราๆมานั่งที่เดิมก่อนจะเอ่ยคำพูดแทงใจดำขึ้น “ฉันถามว่าจะช่วยใครมันหมายถึงนายจะช่วยใครก็ได้ฉันไม่ได้ให้นายเลือกมาคนหนึ่ง แต่นายก็ทิ้งลูกฉันไว้แล้วช่วยแม่คนเดียวทั้งที่มีสองแขน”
“กตัญญูไงป๋า” แบคมึง...
“เออกูรู้ ยูส่งแขก ส่วนเซฮุนอยู่นี่ที่ รบกวนคุณส่งข้าวของมาให้ด้วยนะครับ”
“อะไรนะพ่อ” อยู่ที่นี่ทำไมนี่บ้านฉันนะ
“ไปส่งแขก ส่วนลูกคุณผมจะทรมานเองไม่ต้องห่วง” ฉันหมายถึงให้หมอนี่อยู่ด้วยต่างหากละ
“ถ้าเซฮุนอยู่อี้ป๋อต้องตามมาแน่จะไม่เป็นการรบกวนคุณหรอค่ะ”
“บ้านผมรวย ลาครับ”
ฉันเดินมาส่งแขกสองท่านที่รถด้วยความมีมารยาทดั่งกุลสตรีก่อนจะกลับเข้าบ้านไปดูสามชีวิตอาจจะมีสงครามย่อมๆอยู่ก็เป็นได้เซฮุนดูจะเหวี่ยงๆแบคฮยอนอยู่ด้วยไม่มีใครรู้หรอกว่ามันอยู่ที่นี่เป็นอะไรกับฉันยังไงเว้นแต่ไอ้ลู่
“แค่นี้ทำไมเป็นหรือยังไง”
“เขาเรียนนิเทศนะพ่อ” ซ่อมรถ ลูกคุณหนูอย่างหมอนี่รู้หรือเปล่าเหอะว่าประแจคืออะไร
“คุณแค่สอนผมมา ผมก็จะทำ”
“สอนสิ ฉันหิว แล้วถ้าไม่เสร็จอย่าเข้าบ้าน” พ่อหันหลังให้เราสองคนแล้วพูดบางคำที่ฉันอยากจะระเบิดใส่ออกมา “ไม่ต้องเข้ามันทั้งสอง”
“ไม่ต้องซ่อมหรอก มือจะแตกเอาเปล่าๆ” ฉันหันไปหาเซฮุนแล้วดันเขาออกจากกระโปรงรถก่อนจะปิดมันลง
“พ่อเธอบอกฉันก็ต้องทำ บอกมาว่าทำยังไง”
“มันไม่เสียจะซ่อมทำไม พ่อฉันบอกก็จะทำทุกอย่างเลยหรอไม่ดูบ้าง” เขาอ้าปากค้างแล้วตบหน้าผากตัวเองก่อนจะเดินเข้ามาแล้วใช่มือกักตัวฉันไว้ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“คิดถึง ^๐^” อย่ามายิ้มแบบนั้นนะฉันโกรธนายอยู่ฉันจับคอเซฮุนไว้ก่อนเขาจะยื่นเข้ามาใกล้ปลายจมูกมันจะแตะกันแล้วนะเว้ยถ้าพ่อมาเจอละก็...ตายคู่
“ไปบอกฮานินู้นไป” เซฮุนถอยออกไปทันทีก่อนจะนั่งข้างๆฉันแล้วหันมามองคิ้วเขาขมวดแน่น
“ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมเธอชอบไล่ไปหายัยนั้น แต่พอไปหาเธอกลับมาโกรธกัน...ผู้หญิงแบบนี้เป็นยังไงหรอ อธิบายให้ฟังที”เขาจิ้มนิ้วมาที่อกข้างซ้ายฉันแล้วส่งสายตาคาดหวังมาให้
“เวลาฉันไล่ จำเป็นต้องไปหรอวะ” บางครั้งไล่เพื่อให้อยู่ก็มี เพราะเขามันโง่จริงเลยไม่รู้สิ่งที่ฉันสื่อไง
“ผู้ชายมันก็น้อยใจเป็นนะเว้ย ไม่ใช่อะไรๆผู้หญิงจะเป็นอยู่ฝ่ายเดียว”
“แล้วให้ยัยนั้นเข้าใกล้ทำไม ให้มันจับตัวนายทำไม” ฉันรู้สึกอุณหภูมิในร่างกายเพิ่มสูงวะ
“แค่ประชด โกรธหรอหน้าแดง ไซร้คืนได้นะฉันไม่ว่า” เขาเอียงคอมาให้ ฉันเลยเอาเล็บข่วนไปทีจนเผยรอยแดงและมีเลือดซึมออกมา “เจ็บ! ฉันแค่ประชดดูแต่ใครจะรู้ว่าเธอจะเดินออกไปง่ายๆ ในใจฉันหวังว่าเธอต้องหึงสักหน่อยก็ยังดี”
“นายมีอะไรกับเธอหรือยัง”
“เคยมี อย่าเพิ่งโกรธ นั้นแฟนเก่าตอนเรียนม.ปลาย”
“ฉันก็แฟนเก่านาย ทำไมเป็นผู้ชายสำส่อนขนาดนี้วะ” เขาดึงหน้าฉันไปบดจูบที่ริมฝีปากก่อนจะผละออกแล้วดีดหน้าผากฉัน จะจูบก็จูบ?
“แฟนเก่า ระวังจะได้เป็นเมียใหม่นะครับ” ฉันฟาดมือลงแผ่นหลังเซฮุนแล้วเดินออกมาคุยมากกว่านี้ได้ทะเลาะแน่ ฉันโกรธอีกแล้วะ ผลไม้อยู่ไหนฉันต้องการแกะสลักด่วน
“ตามมาทำไม ไปไกลๆเลยฉันโกรธอยู่”
“ก็เพราะเธอโกรธนี่แหละเลยจะถามว่าเรื่องอะไร”
“นายมีอะไรกับยัยนั้นมันทำฉันไฟลุกเลยเซฮุน ไปให้ไกล” ป๊ายยยยยยยยย!!!!!!!!
“นั้นมันผ่านมากี่ปีละ ก็แค่เคย อะไรวะ” ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเหมือนว่าเรากำลังแข่งเดินวิ่งกันอยู่กลายๆแต่ฉันโกรธนิถึงจะผ่านมานานแล้วก็เถอะบางทีความรู้สึกขึ้นๆลงๆของผู้หญิงมนุษย์เพศชายก็ไม่รู้หรอก “ยู”
“...”
“ยู หยุดก่อน”
“...”
“ยู...” เขาดึงแขนฉันให้หันกลับไปด้านหลังเซฮุนมีคิลเลอร์ยืนมองอยู่มันทำท่าจะตะครุบสมาชิกใหม่ฉันจึงจ้องกลับไปที่ดวงตาสีฟ้าดุๆก่อนจะมองไอ้หัวน้ำตาลตรงหน้า เขาไม่ย้อมสีแดงแล้วซึ่งมันก็เป็นเรื่องของหมอนี่ “โกรธอะไรขนาดนั้น ฉันงงไปหมดแล้วนะเว้ย”
“...”
“ยู... เฮ้อ...ถ้าเพราะเรื่องที่ผ่านมาหลายปีแล้วนั้นนะ”
“...” เขาจับมือข้างหนึ่งฉันไว้แล้วลูบที่แหวนข้องอี๋ป๋อที่ยังอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย แล้วเสยผมขึ้นก่อนจะมองฉันดุๆ ก็จงอินมันไม่ยอมถอดออกให้แล้วจะให้ฉันทำไง
“เอากันไหม”
“อะไรนะ” พูดอะไรออกมาไม่อายเลยหรือไง
“ถ้าเธอโกรธแม้กระทั้งเรื่องพวกนั้นที่ผ่านมานานเรามาเอากันไหม”
กรอด!!
“เซฮุน หลบ!” เมื่อเขาดึงเอวฉันไปชิดอีกตัวก็กระโดดใส่ทันทีฉันผลักเซฮุนออกจนเขาล้มไปกับพื้นหญ้าฉันวิ่งไปจับคิลล์ที่กระโดดตามไปครุบเซฮุนมากอดไว้ก่อนที่คิลล์จะฉีกหมอนี่เป็นชิ้นๆ “เป็นไง ใจเย็นนะ...” ฉันหันไปมองเซฮุนที่ทำตาโตก่อนจะลูบหัวแมวในอ้อมกอดตัวเองเบาๆ
“ทำไมเขี้ยวมันใหญ่จังวะ” อย่าว่าแต่นายสงสัยเลยแม่ฉันก็ไม่ต่าง
“ฟันน้ำนมน่ะ” ฉันไม่อยากจะบอกว่าเป็นเสือเท่าไหร่หรอกเกิดหมอนี่เอาไปบอกแม่ฉันจะทำยังไงท่านเป็นถึงหมอแถมหัวยังไวอีกไม่นานก็คงรู้และฆ่าพ่อแน่ “นายเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร” หรอ...อกเขาเลือดมันเป็นรอยเล็บข่วนฉันหันไปหาแบคฮยอนี่ทำหน้าตื่นๆแล้วอุ้มคิลเลอร์ไปให้เขามันคงไม่กลัวแล้วละเพราะฉันเอาไปปล่อยในห้องนอนมันทุกคืนอาจจะสนิทกันแล้วก็เป็นได้
“เอามันไปอาบน้ำทำเล็บใหม่ด้วย” มันเปื้อนเลือด ฉันมีข้อตกลงกับพ่อว่าถ้ามันทำร้ายคนต้องคืนให้กรมอนุรักษ์ ฉันดูแลมาตั้งแต่คิลล์ยังเด็กบอกเลยว่ายังไม่พร้อมจริงๆ
ฉันแอบเซฮุนไว้ด้านหลังแล้วลากเขาขึ้นบันไดผลักเขาเข้าไปในห้องของตัวเองนั่งตรงปลายเตียงก่อนจะออกมาหากล่องปฐมพยาบาลไปทำแผลให้
“หาอะไร”
“กล่องยาน่ะพ่อ” เฮือก!!
“เอาไปทำไม” ทำแผล...
“แกล้งเซฮุนแรงไปเลยได้แผล ไปละ” ฉันโกหกไม่เนียนเพราะไม่ชอบทำพ่อดูออกแน่ๆ
“อย่าทำอะไรกันละ” เฮ้อ!! คิดได้ยังไงวะ ฉันกรอกตาไปมาแล้วพยักหน้าให้พ่อก่อนจะวิ่งขึ้นห้องตัวเองท่านทำท่าจะตามแต่ฉันหันไปห้ามไว้ “จัดการเองได้” ถ้าขืนพ่อเห็นรอยแผลนั้นฉันได้ว๊ากแน่
“ฉันจะทาแอลกอฮอล์ให้อย่าร้องเสียงแปลกๆละพ่ออยู่หน้าประตู” คิดว่านะเขาคงไม่ปล่อยฉันไว้กับผู้ชายสองคนในบ้านตัวเองถ้าไม่จำเป็นหรอกฉันถอดเสื้อเซฮุนออกแล้วมองแผ่นอกที่มีรอยข่วนจนเลือดออกซิบๆ
“จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำไม คิดอะไรกับนมฉันป่ะเธอเนี่ย” สีชมพู...คิดนิดหน่อย
“อยู่เฉยแล้วหุบปากน่า เรื่องนี้ไม่บอกใครได้ไหม?” ฉันต้องการความหวังมากส่งสายตาอ้อนวอนขนาดนี้
“แต่แมวเธอทำร้ายฉันนะ”
“พ่อจะเอามันไปจากฉันแน่ถ้ารู้เรื่องนี้ ไม่บอกไม่ได้หรอ”
“ได้แต่...”
เซฮุนดึงฉันที่อยู่ปลายเตียงเข้าใกล้ก่อนจะดึงลงแล้วจูบที่ริมฝีปากหนักแน่นลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็วตวัดเกี่ยวไล้รอบโพรงปากเขาไล้มือกดเอวฉันไว้แน่นก่อนจะดันเข้ามาชิดตัวมากกว่าเดิม สติฉัน...
“พอก่อน” หน้าฉันต้องแดงแน่
“อีกสักหน่อยไม่ได้หรอ”
“สักหน่อยของนายคืออะไรฮ่ะ!”
“เอากันไง”
ฉันจิ้มสำลีที่อยู่ในมือลงบนแผ่นอกจนเขาน้ำตาไหลพรากสมน้ำหน้าอยากทะลึ่งดีนักฉันทาเบตาดีนแล้วแปะผ้าทำแผลให้เขาก่อนจะเอาเศษเลือดไปเผาทิ้งที่ระเบียงห้องเดี๋ยวคนทำความสะอาดจะสงสัยเอาพอกลับเข้ามาห้องเซฮุนก็เอาเสื้อฉันมาใส่ขนาดมันพอดีตัวเขาแต่ถ้ามาอยู่ในตัวฉันมันคือชุดนอน
“ฉันอยากให้คิลเลอร์อยู่กับฉันนานๆ”
“เธอขอมาฉันก็ทำให้หมดละไม่ต้องห่วงอะไร” นอกจากกอดพ่อกอดนี้ถือเป็นอีกกอดที่ฉันชอบมากที่สุดตั้งแต่ได้รับเลยก็ว่าได้มีไม่กี่ครั้งที่เขากอดฉันแบบอบอุ่นแบบนี้
“ขอบคุณ”
“ว่าแต่...เธอจะต่อไหม” นอกจากจะมีเสือตัวเป็นๆอยู่ในบ้าฉันว่าเสืออีกตัวหนึ่งก็ไอ้เซฮุนนี่แหละทำไมถึงจ้องแต่จะแดกกันวะ!
“อย่าลืมว่าพ่อฉันอยู่หน้าห้อง ออกไปได้แล้ว!!” >///<
“ฉันคิดว่า...ตัวเองไม่ใช่คนแบบนั้น”
“หรอ”
“ใช่แล้ว ผมน่ะตายด้าน”
“-_-”
ความคิดเห็น