นานาจิตตัง

ลำดับตอนที่ #20 : OC Starfighters Anti-Hero

 Application Form

"บังอาจมาเรียกสุดยอดวรรณกรรมที่ฉันเขียนขึ้นว่าขยะยังงั้นเหรอ!? แกนะแก! แกนะแก!! แกนะแก!!! แกนะแก!!!! แกนะแก!!!!!"

ชื่อ-นามสกุล:เอกรินทร์ นภัทรพร

ชื่อเล่น:เอก

อายุ:18

ชื่อในวงการ:เทพนักเขียน

ประเภทฮีโร่: Firstclass

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

วัน/เดือน/ปี เกิด:29 กุมภาพันธ์ XXXX

สัญชาติ:ไทย

เชื้อชาติ:ไทย

สังกัด:Agent

สาย:Mule

ระดับ:Medium  Level: 11

ส่วนสูง:175

น้ำหนัก:57

เพศ:ชาย

สถานะ:เรียนอยู่ 

ตำแหน่งฮีโร่: Firstclass

สถาบันการศึกษา: แอสดราซิล เวิร์ล ฮีโร่ แอนด์ การ์เดี้ยน อคาเดมี่

รหัสประจำตัว:T18119

อุปนิสัย:ชื่นชอบการเขียนนิยาย หรือการแต่งOCลงตามนิยายที่รับสมัครตามเน็ต หลงตัวเองขั้นสุด มักหลงคิดไปเองคนเดียวว่าสิ่งที่ฉันเขียนนั้นเทพสุด โหดสุด ดาร์กสุด ซับซ้อนสุด บลาๆโดยหารู้ไม่ว่าระดับของมันช่างตื้นเขินซะเหลือเกิน โดยตัวละครที่หมอนี่ส่งกว่า90%จะเป็นตัวละครที่สามารถฆ่าหรือชนะใครก็ได้แบบone turn kill เพราะคิดว่าเท่ แต่หากเจ้าของเรื่องมาคุยบอกขอเนิร์ฟลงหน่อยหรือไม่ก็พอตัวละครตัวเองโพล่แล้วมันไม่เทพ ไม่ one turn killแบบที่ตัวเองหวังก็จะมาคอมเม้นโวยวายว่าทำไมตัวละครตูมันไม่งั้นไม่งี้ ไม่งั้นก็จะพิมพ์ด่าเจ้าของเรื่อง(หรือใครก็ตามที่มาติตัวละครมัน)ยาวเป็นหางว่าว ปากอย่างใจอย่าง มันมักจะพูดว่ามันเองไม่ได้สนใจจะเด่นเล้ยยยยย ไม่ได้อยากเด่นอะไรทั้งนั้นซักกะนิดเดียว แต่ดีดดิ้น ดิ้นรนเต็มที่เพื่อให้ตัวเองดูเด่นจนคนรอบข้างมองด้วยความสมเพช หมอนี่จะเกลียดใครก็ตามที่ได้รับการยอมรับมากกว่าในฐานะนักเขียน เพราะมันเชื่อว่าสิ่งที่มันเขียนนี่ละเทพสุดในจักรวาลแล้ว หากมีคน พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับสิ่งที่มันเขียนให้มันได้ยินมากๆเข้าจะเข้าสู่โหมดผีบ้า ไปไล่จับคนมาหล่อปูนปลาสเตอร์แล้วบังคับให้อ่านเรื่องที่มันเขียนไปเรื่อยๆ

ความสามารถ: ชำนาญการใช้ภาษาวิบัติขั้นสุดชนิดตลาดล่างเรียกเฮีย(เอ๊ะหรือมันแค่เขียนผิด) ตัวอย่าง"ก่บแกย่าไท่ไก้เจีนยพิก(แปล:ก็บอกว่าไม่ได้เขียนผิด)" คนส่วนใหญ่แค่เห็นที่มันเขียนก็จะอกแตกตายแล้ว และด้วยเหตุผลบางอย่างพอมันเอาสมุดโน๊ตขอมันมาเปิดบอกให้อ่านคนส่วนใหญ่จะเหมือนถูกบังคับให้พยายามอ่านเสียทั้งเวลาเสียทั้งสายตา

พลัง:โหมดผีบ้า-ที่เมื่ออยู่ในโหมดนี้ลดความเสียหายที่ได้รับ70%(ต้องเจาะด้วยพลังที่ทะลุการป้องกันได้) และทำให้มีแรงเยอะขึ้น

ลักษณะการแต่งกาย

ชุดไปรเวท:ตามภาพด้านบน

ชุดปฏิบัติการณ์:แบบนี้

ระดับชั้น

*ชั้นมหาวิทยาลัย

คณะ:ศิลปศาสตร์

สาขา:การละคร

ระดับ:ตรี

ศึกษาชั้นปี: 1

ประวัติ: ช่วงแรกนั้นเขาก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเติบโตมาอย่างไม่ได้รับการยอมรับเท่าไหร่นัก จนกระทั่งเขาไปอ่านข่าวเกี่ยวกับนักเขียนนิยายชื่อดัง หมอนี่จึงปิ้งไอเดียว่าถ้าฉันแต่งนิยายบ้างก็คงจะมีคนยอมรับแบบนั้นแน่ๆเลย แต่งๆไปแทนที่จะพัฒนาขึ้นกลับแย่ลงซะอีกเพราะไม่รับคำติชมจากใครเลยเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมว่านิยายที่ฉันเขียนเทพสุด ใครติ ใครขัดลบเม้นแม่มให้หมด และก็ได้พลังพิเศษมาตอนไหนไม่รู้ จึงได้ถูกพามาที่สถาบัน

คดีติดตัวที่ถูกขึ้นบัญชีดำ:มันไปจับคนร้ายมาหล่อขาด้วยปูนปลาสเตอร์ แล้วเอาสมุดโน๊ตมันฉายขึ้นจอบังคับให้อ่าน จนคนร้ายถึงกับต้องกลั้นใจตายเพื่อหนี

คู่อริ:เคธ,ยูเอะ,ปารีช่า,โอ๊ค,ตัวละครที่เป็นสายนักเขียน(หรือมีความสามารถในการเขียน)ทุกคนและพ่อขุนรามคำแหงมหาราช(อริเยอะดีเนอะ)

อาวุธประจำตัว:สมุดโน๊ตที่มีจำนวนหน้ากระดาษไม่สิ้นสุด จดพล๊อต เขียนนิยาย และแต่งOCไว้มากมาย แต่คนส่วนใหญ่แค่เห็นตัวอักษรที่เขียนไว้ก็อกจะแตกตายแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ได้เปิดมันออกมาก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุรุนแรงแผ่ออกมาจนแม้แต่เกียบันยังส่ายหน้า

ฉายาในสถาบัน:เครื่องผลิตขยะวรรณกรรมนิรันดร์ประเภทที่หนึ่ง,Sin Of Prideแห่งวงการวรรณกรรม

เพิ่มเติม:-ไอเดียที่นำมาเขียนตัวละครนี้มาจากกฏข้อ6

-การพิมพ์ผิดแบบจริงจังนี่มันยากจังโว้ย

-ลูซิเฟอร์บอกหลงตัวเองแบบนี้เฮียชอบ เรียนจบ(หรือโดนไล่ออก)เมื่อไหร่มาเป็นลูกน้องเฮียนะ

-คือถ้าไรท์จะนับตัวเองตอนคุยกับเซทสึที่b4wเป็นตัวละครหนึ่งตัวมันก็อริไรท์ด้วยนั่นละ