คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st story ::: Someone else (SeoKris) [100%]
Someone else
Seohyun x Kris
อฮยอน้าวออาห้ออาบน้ำ ผมเปียถูรวบไว้ที่บ่า้าหนึ่ เธอเปิู้เสื้อผ้าเลือุนอนสีหวานออมา ปลสายเสื้อลุมออ เผยให้เห็นเนินอาว แ่่อนที่เสื้อลุมะถูถอออหมนั้น สายา็เหลือบไปเห็นร่าสูยืนพิประูมอเธออย่าสบายใสะท้อนมาในระ
อฮยอนเบิ่าว้า เสียรี๊แหลมเรียรอยยิ้มเ้าเล่ห์าผู้มาใหม่ เายืัวึ้นแล้วเินเ้ามาใล้ อฮยอนรีบถอยห่านแผ่นหลันับประูู้เสื้อผ้า เธอยมือึ้นมาออ พยายามปปิร่าายให้มิิที่สุ
“นะ-นายเ้ามาไ้ยัไ” เสียอเธอสั่นเรือ
ริสล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเแล้วหยิบุแอหนึ่ออมา “มันยัอยู่ที่เิม” แว่มันไปมาแล้วเ็บเ้าที่เิม
“ืนมานะ นายไม่มีสิทธิใ้มันอีแล้ว” อฮยอนะโนเสียเรี้ยว ริสเลิิ้ว “แล้วทำไมมันยัอยู่ที่เิมล่ะ” ้าวเ้าหาอีฝ่ายมาึ้น “ไม่ใ่ว่า...” แนำยำยึ้น้ำประูระ หน้าหล่อเหลา้มลมาิ ลมหายใร้อนรใบหน้าหวาน เสียแหบ่ำระิบ้าหู “เธอรอให้ันลับมาหาอยู่เหรอ”
อฮยอนหน้าแ พยายามผลัแผ่นอว้าเ็มแร แ่ริสไวว่า เาว้า้อมือทั้สออเธอแล้วยึไว้บนศีรษะ้วยมือให่เพียมือเียว “ปล่อยนะ” อฮยอนิ้นหวัให้หลุาารับุม “พอเถอะ ิ้นไป็เหนื่อยเปล่า” ริสพูเนือยๆ มุมปาวายึ้นยิ้มเยาะ อฮยอนไ้แ่มออีฝ่ายาเียว ริส็้อาอบอย่าไม่สะทสะท้าน ทัู้่่าไม่ปริบปาพูอะไรออมา มีเพียสายาที่ำลัสื่อสารันอยู่
อฮยอนำประายในวาอเาไ้ี สายาอันร้อนแรที่เามัมอบให้เธอยามบอรั เธอไ้ยินเสียหอบหายใแรอัวเอ้ออยู่ในหู ริสเลื่อนลมามอเรือนร่าใ้เสื้อลุมัวบา สายาที่เหมือนะลืนินเธอทั้ัวทำให้อฮยอนรู้สึโหว่ในท้อ ริส่อยๆลายแรับที่ยึเธอไว้ เาทิ้ัวแนบับร่าบา แผ่นอว้าเบียเ้าับอนุ่มที่มีเพียผ้าบาั้นไว้ สมอเือนว่าเธอ้อหยุมัน เธอะให้เรื่อแบบนี้เิึ้นไม่ไ้อีแล้ว
แ่ร่าายลับปิเสธ มันเลือที่ะทำามหัวใที่เ้นแรมาว่าสำนึถูผิ
“อฮยอน” เสียระิบหวานทำให้หัวอเธอาวโพลน ร่าายที่่อ้านเริ่มลายล ริมฝีปาหนาเลื่อนเ้าใล้ “ันิถึเธอ” ุมพิหนัๆลบนริมฝีปา เาถอนูบแล้ว้ำลไปใหม่ ลิ้นร้อนผ่านเ้าไปวานหาวามหวาน มือหนาล้วผ่านเสื้อลุมเ้าไปลูบไล้้นาาว ส่วนอี้าอเอวบาไว้ อฮยอนยแนึ้นโอบอร่าสู เธออบรับทุสัมผัสที่เามอบให้
เสียราัอยู่ในปาที่ถูอบุม อฮยอนรู้สึไ้ถึวามแร่ที่ทาบอยู่รหน้าท้อ ริสหยุูบแล้วเลื่อนหน้าออมาให้พอมอาเธอไ้ “ัน- ถ้ามาไปว่านี้ ันะไม่หยุแล้วนะ” เสียทุ้มสั่นเรือ้วยวามปรารถนา อฮยอนหอบเหนื่อย ไร้ำอบใๆ มีเพียแววาหวาน่ำเป็นำอบ ริสยิ้มาเป็นประาย
“ันถือว่าเธอลแล้วนะ”
เธอสำรวัวเอในระอีรั้่อนะออาห้อ ุระโปรเ้ารูปสีาวรับับส่วนเว้าโ้ วามยาวอระโปรที่ลุมเ่าลมาทำให้เธอูแฝ้วยเสน่ห์น่า้นหา ผมหนาสีำถูัเป็นลอน ใบหน้าแ่้วยเรื่อสำอาบาๆ เผยให้เห็นผิวเนียนใส เธอยิ้มให้ับภาพสะท้อนอัวเอ
“เพอร์เฟ” อฮยอนออาห้อ้วยวามมั่นใที่เ็มเปี่ยม เธอนัเอับเพื่อนสนิทสมัยมัธยมเอาไว้ เมื่ออาทิย์่อน อิม ยุนอา โทรมาบอเธอว่าลับมาเาหลีแล้ว หลัาไปทำานที่ประเทศีนเป็นเวลาหลายปี
เธอเินออาอพาร์ทเมนท์แล้วรไปยัรถสปอร์สีำสนิทที่อรออยู่ “อโทษที่ให้รอนะ” อฮยอนนั่ประำที่แล้วาเ็มัามนิสัย เธอนั่รออยู่รู่หนึ่แ่รถลับไม่เลื่อนไป้าหน้าสัที อฮยอนึหันไปมอหน้านับแล้วถาม้วยวามสสัย “ทำไมไม่ไปอีล่ะมินโฮ”
มินโฮมอหน้าเธอแล้วไล่สายาึ้นลอยู่สามสี่รั้ ่อนะยิ้มว้าให้ “นาฟ้ารับ วันนี้สวยัเลย” ำหวานทำให้นฟัหลุหัวเราะออมา “าบ้า เลิมแล้วออรถไ้แล้ว” แม้ปาะบ่นแ่เธอ็อีใไม่ไ้ “เี๋ยว็สาย-” ยัไม่ทันพูบประโย มินโฮ็โน้มัวมาโมยูบเธออย่ารวเร็ว “แฟนใรันนะ สวยริๆ” เายิ้มอย่าทะเล้นแล้วหันลับไปับรถ
อฮยอนแ้มแ เธอีไหล่เาไปหนึ่ที “็แฟนนายไ าบ๊อ”
“อูฮยอน” ยุนอา ะโนลั่นร้าน เธอวิ่เ้าไปสวมอเพื่อนสาวแน่น
“ยัยยุนอา ะ-ันหายใไม่ออ” อฮยอนผลัร่าบาออ ใบหน้ามีรอยยิ้มว้า เธอีใมาที่ไ้เอเพื่อนนนี้อีรั้
“ันิถึเธอัยัยบ” ยุนอายอมลายอ้อมอเปลี่ยนมาับมือแทน
“เหมือนันนั่นแหละยัยเหม่” ายาที่ั้ให้ัน พอไ้ยินอีรั้็เหมือนไ้ย้อนลับไปในวันเ่าๆ อฮยอนพินิมอเพื่อน เธอูสวยมา ที่เาว่าวามรัทำให้ผู้หิสวยึ้นเป็นวามริสินะ
เสียระแอมััหวะัมาา้าหลั ยุนอามอผ่านอฮยอนไปเห็นายหนุ่มที่ยืนรออยู่ “สวัสีรับ ผม็อยู่รนี้นะ” นถูลืมโบมือทัทายยุนอา อฮยอนเห็นหน้าอนๆอมินโฮแล้วรีบเ้าไปวแน “นี่เว มินโฮ นใ้- เอ้ย แฟนสุหล่ออันเอ” มินโฮมออฮยอนาวาแล้วเาะหัวเธอเบาๆ อฮยอนทำปายื่นอย่าน่ารันแฟนหนุ่ม้อยื่นมือไปลูบหัว ภาพู่รัหลอล้อันเรียรอยยิ้มและเสียหัวเราะายุนอา “ันอิม ยุนอา่ะ ยินีที่ไ้รู้ั” เธอแนะนำัวแล้วนำทัู้่ไปยัโ๊ะที่อไว้
อฮยอนนั่ลบนเ้าอี้ที่มินโฮึออมาให้ “แล้วเาอยู่ไหนล่ะ” เธอถามึ้นเมื่อหันมอ้ายวาแล้วไม่เห็นนที่ยุนอา้อพามา้วย
“เาใล้ะถึแล้วล่ะ รอแป๊ปนึนะ”
“ั้นเหรอ ันอยาะเห็นริๆว่าใรันที่เอานะใยัยม้าีะโหลแบบเธอไ้”
“เาเป็นนที่พิเศษมาเลยล่ะ ันมั่นใว่าเธอะ้ออบเาแน่” ยุนอาหัวเราะอย่ามีวามสุ
“หึ่ย เธอล้าียัไมาิแ่าน่อนันัน” อฮยอนเิหน้าแล้ทำเป็นหมั่นไส้อีฝ่าย
“ั้นเรามาแ่ันบ้ามั้ย” มินโฮว้ามืออฮยอนไปุมไว้แล้วส่สายาหวานให้
“ลหน่า ไว้นายผ่าน่านพี่ายันไ้เมื่อไหร่่อยมาว่าัน” อฮยอนสะบัมือออ มินโฮั้ท่าะสวนลับแ่เสียอายนหนึ่ััึ้นมา่อน
“อโทษนะรับที่มา้า”
อฮยอนรู้สึร่าายแ็ทื่อ ฝ่ามือเย็นเียบ เธอำเสียนี้ไ้
“ไม่เป็นไร่ะ นั่่อนสิะ” ยุนอาพูเสียสใส ายผู้มาใหม่นั่ล้าๆเธอ อฮยอนไม่ล้าเยหน้าึ้นมออีฝ่าย เธอลัวว่าสิ่ที่ิไว้ะเป็นริ
“อฮยอน ุมินโฮ นี่ว่าที่สามีันเอ่ะ” เธอลั้นใ้อนสายาึ้นมอนรหน้า ทันทีที่สบาัน เหมือนับโลทั้ใบำลัพัทลาย รอบ้าลายเป็นเสียอื้ออึ เธอมอาเาไม่ระพริบ อีฝ่าย็ไม่่าัน พระเ้า้อำลัเล่นลับเธอแน่ๆ ทำไม้อเป็นเา้วย
“ริสะ นี่อฮยอน เพื่อนสนิทอันเอ่ะ”
นี่เป็นวามฝัน ไ้โปรปลุันที
----------------------------------- 30% -----------------------------------
“อูฮยอน ื่นไ้แล้ว” เสียทุ้ม่ำระิบ้าหูอย่าอ่อนหวาน อฮยอนราในลำอ้วยวามเียร้าน เธอเบียเ้าหาวามอบอุ่น ุใบหน้าเ้าับแผ่นอว้า “อย่าื้อสิสาวน้อย” อฮยอน่อยๆเปิา ้อนมอายหนุ่ม้าาย “อนอน่ออีหน่อยนะมิน-” เธออ้าปา้าเมื่อพบว่าัวเออยู่ในอ้อมออใร
“ใร้ายัเลยนะ” ริสแสยะยิ้ม “ทั้ที่เมื่อืนเธอยัราร้อเรียื่อันอยู่เลย”
อฮยอนื่นเ็มาทันที เธอผละออาร่าเปลือย แ่เมื่อ้มมอัวเอ็พบว่าอยู่ในสภาพไม่่าัน เธอรีบึผ้าห่มึ้นมาพันัวเอและยิ่เธอึมัน็ยิ่ทำให้เห็นร่าายอายหนุ่มมาึ้น อฮยอนหน้าแรีบหันหน้าไปทาอื่น ริสเห็นแล้ว็หัวเราะออมา “ะอายอะไรอี เมื่อ่อน็เห็นออะบ่อย น่าะินไ้แล้วนะ” เาึผ้าห่มออแล้วลุึ้นาเีย เสียฝีเท้าอเาัไปทาห้อน้ำ เธอยัไม่ล้ามอไปเพราะรู้สึเินที่้อมอร่าเปลือยเปล่าออีฝ่ายและยิ่รู้สึละอายเมื่อพบว่าเธอยัหลใหลในรูปร่าอันสมบูร์แบบอเาอยู่
“ะเ้ามาอาบ้วยันมั้ย” ริสยื่นหน้าออมาถาม “นะ- นายพูบ้าอะไรน่ะ” อฮยอนหน้าร้อนผ่าว ริสเลิิ้วึ้นอย่าวนๆ “็เห็นเมื่อ่อนเธออบหนิ”
อฮยอนไ้ยินแล้วำหมัแน่น “อย่าพูถึเรื่อในอีอีเลย เรื่ออเรามันบไปนานแล้ว” เธอัริมฝีปานีาว “ทำไมันะพูไม่ไ้” ริสพูอย่าไม่ใส่ใ “แ่นายำลัะแ่านับเพื่อนันนะ”อฮยอนะอใส่เาัลั่น
เมื่อิถึยุนอา วามรู้สึผิ็ถาโถมเ้าใส่ ยิ่ใบหน้าอมินโฮ ผู้ายที่เธอรัลอยามเ้ามา เธอรู้สึเหมือนหัวใำลัีา เธอทำอะไรลไป ทำไมเธอถึเลวเ่นนี้ อฮยอนบหน้าลับฝ่ามือ เสียสะอื้นัไปทั่วห้อ แ่เพียั่วอึใเธอ็เ้าไปอยู่ในอ้อมแนว้า ริสึเธอเ้าไปอแนบอ อฮยอนิ้นัืน “ปล่อยนะ อย่ามาถูัวัน อย่ามาให้ันเห็นหน้าอี” มือเล็ปัป้อสัมผัสแร่ ริสหาัหวะับ้อมือเล็ทั้สอไว้ “ไม่” เาะอั “อย่ามาสั่ให้ันไปาเธออีเ็า” เา้อเ้าไปในวาลมโทีุ่่มไป้วยน้ำา อฮยอนหยุนิ่้วยวามใที่ถูะอใส่ “ไ้โปร... อย่าทำแบบนั้น” อยู่ๆเสียอเา็เปลี่ยนเป็นอ้อนวอน “ันิว่าลืมเธอไ้แล้ว แ่วินาทีแรที่ไ้สบาับเธออีรั้ ัน็รู้เลยว่าัวเอิผิ” เาึมือเธอไปทาบอ
“หัวใอันมันยัเรียหาเธออยู่ ไ้โปร อย่าผลัไสันไปเลย”
อฮยอนนั่เหม่อมอโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุ ื่อที่ปราบนหน้าอทำให้เธอลัเลว่าะรับมันีไหม
ริส หรือ อู๋อี้ฟาน ายที่เธอเยรัสุหัวใ เธอเอเารั้แรที่าน้อนรับน้อใหม่อมหาวิทยาลัย มันเป็นรัแรพบ เาเ้ามาอยู่ในหัวใอเธอั้แ่แรเห็น ริสเอ็ไม่่าัน าวันนั้นทัู้่็เริ่มทำวามรู้ัและพันาวามสัมพันธ์มาเป็นนรั ีวิรัอพวเราูเหมือนะราบรื่นี นระทั่เรียนบ ริส้อลับไปประเทศีนเพื่อบริหารธุริรอบรัว อฮยอน็มีวามฝันที่ะเป็นบรราธิารแ่เธอยอมละทิ้ทุอย่าไ้เพื่อเา เธอหวัว่าะไ้แ่านและไปอยู่ับริสที่ประเทศีน เธอิว่าเาะเห็น้วยับวามินี้ แ่เาลับบอว่ายัไม่พร้อมที่ะแ่าน ทัู้่ทะเลาะันและยัเป็นเ่นนั้นในวันที่ริสเินทาลับประเทศ วามสัมพันธ์เริ่มสั่นลอน วามห่าไลสร้าวามเหินห่าให้ับทัู้่ นวันหนึ่ริสเป็นฝ่ายเอ่ยปาบวามสัมพันธ์ล อฮยอนรู้อยู่แล้วว่าวันนี้้อมาถึ เธอทำใไว้แล้ว แ่น้ำาลับไหลออมาไม่หยุ เธอ้อทนอยู่ับวามโศเศร้าอยู่นาน นระทั่ไ้พบับมินโฮ ผู้ายที่ทำให้โลอเธอลับมาสใสอีรั้... แ่อนนี้เธอำลัหัหลัเา!
“ไม่รับโทรศัพท์เหรอ” มินโฮเปิประูรถเ้ามานั่พร้อมาแฟในมือสอแ้ว อฮยอนรีบเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋า ลัวว่าอีฝ่ายะเห็นื่ออนที่โทรมา
“ไม่ล่ะ” เธอรับแ้วามินโฮ “ไม่ใ่เรื่อสำัหรอ”
“ั้นเหรอ” มินโฮหยัไหล่แล้วเปลี่ยนเรื่อุย โทรศัพท์ในระเป๋าหยุสั่น มี้อวามหนึ่เ้ามา อฮยอนลอบเปิอ่านมันเียบๆ
ทำไมไม่รับโทรศัพท์ เธอไม่อบลับ ผ่านไปไม่ถึนาที ้อวามใหม่มามาย็เ้ามา
อยู่ับแฟนั้นเหรอ
อบมา
อย่าเมินันสิ
อฮยอน เธอิะหลบหน้าันเหรอ
“ืนนี้เธอไป้าบ้านันมั้ย” มินโฮถามึ้นะหยุรถิไฟแ เรียสิอฮยอนให้ลับมา “นายว่าไนะ” อฮยอนถามหน้าาเหรอหรา “ันถามว่าไป้าบ้านันมั้ย” เาย้ำอีรั้แล้วส่ยิ้มเ้าเล่ห์ให้ อฮยอนัริมฝีปาอย่าลืมัว เธอวระอบเายัไี
ืนนี้ันะไปรอที่ห้อนะ
อฮยอนมอ้อวามล่าสุที่เ้ามา มันลายเป็นเรื่อปิไปแล้ว ลอสอสัปาห์ที่ผ่านมา เือบทุืนเมื่อลับถึบ้าน เาะรอเธออยู่ที่นั่น มือเล็ำแน่น ่อนะัสินใอบออไป “อโทษนะ ืนนี้ันมีาน้อเลียร์ ไป้าไม่ไ้หรอ” มินโฮหน้า๋อยลทันที “ั้นเหรอ” น้ำเสียอเาแฝ้วยวามไม่พอใ “อย่าโรธันเลย ไว้ราวหน้านะ” เธออ้อนเาเสียหวาน มินโฮมอเธอ้วยหาา ยื่นปาอย่าอนๆ แ่็พยัหน้ายอมรับ “ราวหน้าห้ามปิเสธนะ” อฮยอนยิ้มหวานอบ ภายใ้ใบหน้ายิ้มแย้ม หัวใอเธอำลัเ็บปว เธอะปิเรื่อนี้ไปไ้อีนานแ่ไหนัน
เสียโทรศัพท์ปลุอฮยอนึ้นาารหลับลึ เธอวามือวามหา้นเสียทั้ที่ใบหน้ายัุอยู่ับหมอน “สวัสีนาฟ้า ื่นหรือยั” เสียทัทายสใสอมินโฮัมาามสาย “อืม-” อฮยอนราอยู่ในลำอ “ทำไมวันนี้ื่นสายั” เธอลุึ้นนั่ เสยผมที่ปรหน้าึ้น “เมื่อืนนอนึน่ะ” เธอหาวออมาฟอให่แล้วั้ท่าะลุออาเีย แ่เอวบาลับถูว้าเอาไว้ อฮยอนหลุเสียรี๊ออมา “เป็นอะไรหรือเปล่า” มินโฮที่ไ้ยินถามึ้น “เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอ” อฮยอนรีบปิเสธแล้วหันไป้อหน้าริสาเียว ปล่อยนะ พูแบบไม่มีเสียแล้วหันลับไปุยับมินโฮ่อ แ่ริสไม่สนใำสั่อเธอ เาวาาลบนหัวไหล่มนแล้วระับอ้อมอให้แน่นึ้น
“วันนี้เรามีนััน ำไ้มั้ย” เสียอมินโฮไม่เ้าหัวเธอเลย สัมผัสร้อนาลิ้นที่เลีย้นอทำให้เธอนลุไปทั้ัว ริมฝีปาหนาุไร้อยู่ที่ออ ะที่มือให่เริ่มล้วเ้าไปในเสื้อนอนสีหวาน อฮยอนหลุเสียราออมา “อฮยอน เธอฟัันอยู่หรือเปล่า” ปลายสายถามย้ำอีรั้ อฮยอนรีบึสิลับมา “หยุนะ” เธอึโทรศัพท์ออห่าแล้วหันไปเอ็หนุ่มร่าให่ “เธอว่าไนะ” เธอพยามยามวบุมเสียอัวเอให้เป็นปิและเลิสนใสัมผัสุนอริส
ริสมอท่าทีออฮยอน้วยวามไม่พอใ ทำไมเธอถึสนใไอ้มินโฮนั่นมาว่าเา ยิ่ห้ามเหมือนยิ่ยุ ริสล้วมือเ้าไปใ้ระโปร ลูบไล้ไปาม้นา่อนะแทรเ้าไประหว่าาเรียว อีมือหนึ่วุ่นอยู่ับารบีบเ้นหน้าออิ่ม อฮยอนอัวไป้าหน้า ัริมฝีปาแน่น ลั้นไม่ให้เสียราหลุออมา พยายามอย่าหนัที่ะหายใให้ปิ “อฮยอน เธอไม่สบายหรือเปล่า” มินโฮไ้ยินเสียหายใแรหอบเหนื่อยแล้วเป็นห่วอีฝ่าย “ะ- ัน ันไม่เป็นอะไร” เสียอเธอสั่นเรือ “ไว้ะ- ่อยุยันนะ” มือเล็หมเรี่ยวแร เธอปล่อยโทรศัพท์ให้ล้วหลุามือ ริสับเธอให้นอนลับเีย “ราวนี้หันมาสนใันไ้แล้วสินะ” เายมุมปาึ้น
“ั้นเรามาเริ่มยสอ่อาเมื่อืนีมั้ย”
“เธอว่าุนี้เป็นยัไบ้า” ยุนอาในุแ่านสีาวหมุนัวให้อฮยอนู “อืม เหมาะมาเลย” เธออบพร้อมรอยยิ้ม ยุนอาเินไปหาริสที่นั่อยู่บนโฟา “ุว่าุนี้เป็นไบ้าะ” ริสไล่มอเธอั้แ่หัวรเท้า เายมือึ้นโอบเอวเธอ ่อนะเผยรอยยิ้มว้า “สวยมาเลย” อฮยอนเลี่ยหลบสายาาภาพรหน้า เธออยาะหายัวไปารนี้เหลือเิน ทำไมเธอ้อมาทนูพวเราแสวามรัให้ัน้วย
“ันอยาลอุนั้น้วย รอแป๊ปนึนะะ” ยุนอาเินลับไปที่ห้อแ่ัวอย่าร่าเริเพื่อลอุที่เหลือ อฮยอนเหลือบมอริสและเห็นว่าเาำลัมอเธออยู่เ่นัน เธอเลือที่ะเินไปูเสื้อสูทมามายที่แวนไว้บนราวแทนที่ะเินไปนั่ับริสที่โฟา เวลานี้เธออยาะอยู่ห่าาเาให้มาที่สุ
อฮยอนลาปลายนิ้วไปามเนื้อผ้าอุสูทสีำ มัน้อเหมาะับเามาแน่ๆ เธอแอบิอยู่ในใ ถ้านที่ไ้ยืนอยู่้าเาเป็นเธอ็ีสินะ วามินี้ลอบเ้ามาในสมอ เธอรีบสะบัมันออไปอย่ารวเร็ว อฮยอนเธอิบ้าอะไรอเธออยู่
“เธอิว่าัวไหนเหมาะับันที่สุ” เสียทุ้มที่ัึ้น้าหลัทำให้อฮยอนสะุ้เฮือ เธอหันหลัลับแล้วพบว่าริสมายืนิอยู่้าหลันหน้าอเธอแทบะนับแผ่นอว้า “ถอยไปนะ” เธอผลัเาออแล้วเินหนี ริสว้าแนเธอเอาไว้ “เธอะหนีไปไหน” อฮยอนสะบัแนาารับุม “อย่ามายุ่ับัน” เธอพูเสียู่ลอไรฟัน ้มหน้าเลี่ยที่ะสบาเา วาู่สวยนั้นมัทำให้เธอหวั่นไหวเสมอ “อฮยอน อย่าทำแบบนี้สิ” ริสเสียอ่อนล
“แล้วนายะให้ันทำยัไ” อฮยอนอยาะะโนใส่เาแ่็้อเสียเอาไว้ เพราะพวเาไม่ไ้อยู่เพียลำพั “นายำลัะแ่านนะ นายะให้ันทำยัไ” น้ำาไหลเอ่อออมาาวาู่ลม “นายไม่รู้สึละอายับสิ่ที่พวเราทำลไปบ้าเหรอ ทุวันนี้ันไม่รู้ะมอหน้ายุนอาับมินโฮยัไแล้ว” เธอสะอื้นไห้ออมา “พอเถอะ หยุบาปที่พวเรา่อไว้ไ้แล้ว อย่ามายุ่ับันอีเลย”
“อฮยอน” เสียอเาเบานเหมือนระิบ ริสับไหล่บาให้หันมาเผิหน้า ับามนเยึ้นแล้วปาน้ำาให้ “มอาันสิ” เธอไม่ทำาม “อฮยอน มอาัน” เธอ้อนสายาึ้นาม “ันรัเธอนะ หัวใอันมีแ่เธอนเียว” สายาอเาริั อฮยอนรู้สึหายใไม่ออ เาบอรัเธออีแล้ว แ่รั้นี้มันไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึีเลย มีำถามหนึ่ที่เธอเ็บไว้ในใมานาน เธอลัวที่ะพูมันออไป แ่วันนี้เธอเ็บมันไว้ไม่ไหวอีแล้ว
“ริส...” อฮยอนเสียแหบพร่า “ถ้านายรัันริ นายยเลิานแ่านนี้ไ้มั้ย” ริสมอหน้าเธอนิ่ อฮยอนลั้นใรอฟัำอบ
“เสร็แล้ว ุนี้-” ม่านถูเปิออ ยุนอาในุแ่านัวใหม่เินออมา “เิอะไรึ้นน่ะ” ยุนอามวิ้วมอภาพรหน้า เพื่อนอเธอำลัร้อไห้ ส่วนริส็ประอับใบหน้าอเธอเอาไว้ ทัู้่าเบิ่ว้า้วยวามใ ริสุมสิไ้ีว่าอฮยอน เารีบ้อนัวเธอึ้นอุ้ม นถูอุ้มในทำอะไรไม่ถู “ุอฮยอนเาไม่สบายน่ะ ันพาเาไปโรพยาบาล่อนนะ” ริสีหน้าัวลหันไปพูับยุนอา “อฮยอน เป็นอะไรมามั้ย” ยุนอารีบเินเ้ามาหา “ุรีบพาเธอไปเถอะะ เี๋ยวันามไป” ริสส่ายหน้าปิเสธ “ุลอุไปเถอะ เี๋ยวผมัารเอ” เาไม่รอฟัำอบอยุนอา รีบ้าวยาวๆออไปาร้านอย่ารวเร็ว
ริสพาเธอมาที่รถ วาเธอลบนที่นั่้าหน้า อฮยอนยันิ่เียบ เธอยัใับเหุาร์ที่เิึ้น ยุนอาเือบะับไ้แล้ว ริสเอ็ไม่พูอะไร เาับรถไปอที่หน้าอพาร์ทเมนท์อเธอ “เธอเินไหวมั้ย” ริสเปิประูรถให้แล้วถามอย่าห่วใย อฮยอนพยัหน้าแล้วลุึ้นเิน ริสมาส่เธอถึหน้าประูห้อ อฮยอนรีบไเปิประูแล้วแทรัวเ้าไปแ่ริสยื่นแนมาวาไว้่อน “เี๋ยว่อนสิ เรามีเรื่อ้อุยัน”
อฮยอนนั่อยู่บนโฟาห้อนั่เล่น ริสนั่ล้าๆพร้อมแ้วน้ำในมือ “ื่ม่อนสิ” เายื่นให้ อฮยอนรับ้วยมืออันสั่นเทา ทัู้่่าไม่พูอะไรออมา ปล่อยให้เวลาผ่านไปเียบๆ มอยู่ับวามิอัวเอ
“ริส” อฮยอนเป็นฝ่ายทำลายวามเียบล “ันรัเธอมานะ” ริสเยหน้าึ้นมออฮยอน “แ่ันทนอยู่อย่านี้ไม่ไหวแล้ว” เธอำแ้วน้ำในมือแน่น “ันหัหลัเพื่อนัวเอ แถมยันอใแฟนอี ันว่าเราหยุมันแ่นี้เถอะ”
“เี๋ยว-“ ริสพยายามะแย้แ่อฮยอนัึ้นมา่อน “แ่ถ้านายยัรัันอยู่ และอยาให้เราลับไปเป็นเหมือนเิม-” อฮยอนเว้น่ว มอเ้าไปในวาอริส บัับเสียัวเอให้มั่นที่สุ “นาย้อเลิับยุนอา่อน ยเลิานแ่านนี้ะ”
“อฮยอน ัน...”
----------------------------------- 80% -----------------------------------
“เราเลิันเถอะ” อฮยอนพูมันออมาอย่ามั่น อีฝ่ายเบิ่าว้า อ้าปา้า้วยวามะลึ “ทะ- ทำไมัน ันทำอะไรให้เธอไม่พอใเหรอ” อฮยอนส่ายหน้า “อฮยอน อย่ามาล้อันเล่นสิ มันไม่ลนะ” เธอัริมฝีปาแน่น “ันไม่ไ้ล้อเล่นนะมินโฮ” เธอประสานมือที่สั่นเทาไว้บนั พยายามวบุมสีหน้าัวเอให้เป็นปิ มินโฮพูอะไรไม่ออ เามอหน้าอฮยอนนิ่นเธอรู้สึอึอั
“ั้นันอัว-” เธอเลื่อนเ้าอี้ออแ่ถูมินโฮว้า้อมือไว้ “เี๋ยว่อน ันอยารู้เหุผล” วาโมีน้ำาลอ อฮยอนเห็นแล้วแทบะร้อไห้ออมา “ัน- ันไม่ไ้รัเธอแล้ว” เธอหลบสายาแล้วพูมันออมา “ไม่อฮยอน แบบนั้นมันไม่เ้าท่าเลย ันไม่ยอมปล่อยเธอไป้วยเหุผลแ่นั้นหรอ” มินโฮพูเสียแ็ สายาริั
อฮยอนไม่แน่ใว่าเธอวระพูมันออมาีไหม เาะ้อเลียเธอมาแน่ๆ แ่เธอ็ทำใโห้ำแล้ว้ำเล่าไม่ไหวแล้ว น้ำาไหลออมาาวาลม เธอบหน้าลับฝ่ามือ
“มินโฮ อโทษนะ ัน- ันนอใเธอ”
อฮยอนล้มัวลบนเียอย่าหมเรี่ยวแร รู้สึเหมือนถูระาวิาออไป มินโฮมาส่เธอที่บ้าน ทั้ๆที่เธอบอเาว่าัวเอนอใ มินโฮลับไม่โรธเลียเธอเลย แว่บหนึ่เธอเห็นเาหัวใแสลายแ่เา็รีบเปลี่ยนสีหน้า เาหัวเราะแล้วโทษว่าัวเอไม่ีพอ เธอึเปลี่ยนใไปหานอื่น แถมยัอาสามาส่เธอที่บ้านอี
เธอเลียัวเอ ยิ่มินโฮทำีับเธอมาเท่าไหร่ เธอ็ยิ่รู้สึว่าัวเอนั้นเลวเหลือเิน บาปรั้นี้มันยัไม่บ เธอยัมีเรื่อ้อัารอี อฮยอนพยายาม่มาหลับ ำพูสุท้ายอมินโฮยัวนเวียนอยู่ในหัว
อฮยอน อให้เธอมีวามสุนะ
อฮยอนนั่เหม่อมอไปนอหน้า่า นิ้วเรียวลูบแหวนเินในมือเล่น เธอำลัรอริสอยู่ เือบสัปาห์แล้วที่เธอหลบหน้าเา หลัาวันนั้นที่ถามำถามออไป ำอบที่ไ้รับทำให้เธอัสินใไ้แล้ว
“อฮยอน ันยัทิ้ยุนอาไปไม่ไ้ อเวลาันหน่อย”
เธอเสียใ ทำไมเาถึัใเลือใรสันไม่ไ้สัที หลัาิอยู่หลายวัน อฮยอนึัสินใบเรื่อทั้หม้วยัวเอ เธอเลิับมินโฮและวันนี้เธอับริส็มีเรื่อ้อเลียร์ัน
เสียลาเ้าอี้ัึ้น “ไ ไม่เอันหลายวันเลยนะ” ริสนั่ลร้าม “อฮยอน ทำไมเธอไม่รับสายันเลย รู้มั้ยว่าันเป็นห่วเธอมาแ่ไหน” หน้าาเาูัวล น้ำเสียแฝ้วยอารม์หุหิ อฮยอนไม่อบำถาม เธอ้อาเาแล้วพูออมาอย่าแน่วแน่ “ริส หลัานี้เราอย่าเอันอีเลย” เธอวามือลบนโ๊ะแล้วเลื่อนแหวนืนให้ับายรหน้า “ันอุแห้อืน้วย นายไม่มีสิทธิใ้มันอีแล้ว” เธอแบมือออ “เธอหมายวามว่ายัไ” ริส้อเธอเม็ “ในเมื่อนายเลือใรไม่ไ้ ัน็ะเป็นฝ่ายเินออไปาีวินายเอ” ริสปัมือเธอล “ไม่มีทา” เสียเ้ม่ำนน่าลัวแ่มันไม่ทำให้อฮยอนหวั่นไหว “ันไม่สนใหรอว่านายะิยัไ” อฮยอนลุึ้น “ันัสินใแล้ว นายะไม่มีวันไ้เห็นหน้าันอี” เธอ้าวเิน ริสว้า้อมือเธอเอาไว้ “เี๋ยว่อนอฮยอน ฟััน่อนสิ” อฮยอนสะบัแนออ “ไม่” ปิเสธเสียแ็ร้าว เินออาร้านแล้วเริ่มออวิ่
เธอทำไ้แล้ว อฮยอนบอับัวเอ เธอไ้ยินเสียริสร้อเรีย แ่ไม่ิะหันลับไปมอ ร่าบารีบ้ามถนนไปอีฝั่ เมื่ออยู่อีฟาถนนแล้วเธอึหันลับไปู้าหลั “ันบอว่าอย่าามมาไ” อฮยอนะโนลั่น ริสไม่สนใรีบวิ่ามมานไม่ทันเห็นัหวะที่ไฟรารเปลี่ยนสี
เพียเสี้ยววินาที...
เสียโรมัสนั่นาม้วยเสียเบรเอี๊ยยาวน่าลัว ริสถูนอย่าแรนระเ็นไปไล ร่าอเานอนมอเลืออยู่บนถนน ทุอย่ามันเิึ้นเร็วมานอฮยอนไม่มีเวลาแม้ระทั่รี๊ร้อออมา เสียร้อโหวเหวัอยู่รอบัว นที่เห็นเหุาร์รีบวิ่เ้าไป่วยเาแ่อฮยอนลับ็อน้าวาไม่ออ เสียหวออรถพยาบาลัึ้น ร่าอริสถูพาึ้นไปอย่ารวเร็ว อฮยอนพยายาม้าวเิน แ่เพียั่ววูบภาพทุอย่า็ลายเป็นสีำสนิท
อฮยอนเห็นแผ่นหลัอริสำลัไลออไป เธอยื่นมือไป้าหน้าแล้วะโนเรีย แ่ลับไม่มีเสียใหลุออมาาลำอ เธอพยายามะวิ่ามแ่ลับยเท้าไม่ึ้น ยับร่าายไม่ไ้ แม้ะรีร้อเพียใ สิ่ที่ามมา็มีเพียวามเียบ ไม่นะริส อย่าไปนะ ลับมาสิ ไม่
“ไม่นะ” อฮยอนเ้ัวึ้นาเียพร้อมเสียร้อลั่น เธอหันมอรอบัวและพบว่าัวเออยู่ที่โรพยาบาล มินโฮผู้มีสีหน้าัวลนั่อยู่้าๆ “ันอยู่ที่นี่ไ้ยัไ” เสียอเธอแหบพร่า “เธอเป็นลมน่ะ หมอบอว่ามีผู้ายนหนึ่พาเธอมา” มินโฮหยิบแ้วน้ำยื่นให้แ่อฮยอนปิเสธ “แล้วริสล่ะ นายเห็นเามั้ย” อฮยอนถาม แอบหวัให้เรื่อทั้หมเป็นเพียวามฝัน มินโฮมีสีหน้าลำบาใ เาไม่ล้ามอาเธอ “เรื่อนั้น-”
เสียประูเปิััหวะึ้น ร่าบาอยุนอาเินเ้ามาอย่าเหนื่อยล้า วาอเธอบวมแ ยุนอาเินมาอยู่้าเีย อฮยอนรีบว้ามืออเธอเอาไว้ “ยุนอา ริสเป็นยัไบ้า” เธอัวลมา ในใอยารู้ำอบนแทบะระเบิออมาอยู่แล้ว อฮยอนมอเ้าไปในวาอยุนอา แววาวูบไหวทำให้เธอใอไม่ี แ่เธอไม่อยาิไปเอ “ยุนอา บอันมาเถอะ”
ยุนอาสูหายใลึ ลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมาอีรอบ “ะ- เาาไปแล้ว” ราวับถู้อนทุบหัว เธอุนไปหม “มะ- ไม่ ไม่ริ” อฮยอนหายใไม่ออเหมือนมีบาอย่าุแน่นอยู่ในอ ยุนอาับมืออเธอึ้นมาแล้ววาแหวนลบนนั้น สัมผัสอันเย็นเียบอมันทำให้อฮยอนนลุไปทั้ัว “มันวระเป็นอเธอ” อฮยอนเยหน้ามอยุนอา้วยวามวย
“ันว่าเธอวรรู้เอาไว้- นสุท้ายที่เาเรียหาือเธอ ไม่ใ่ัน อฮยอน”
อฮยอนพาร่าายและหัวใที่บอบ้ำมาหาายที่เธอรั มืออันสั่นเทายื่นไปเปิผ้าลุมสีาวออ ริสนอนหลับาอย่าสบนเหมือนว่าเาำลันอนหลับ อฮยอนทรุัวลนั่ับพื้น ยมือุมำแหน่หัวใไว้แน่นแล้วร้อไห้ออมานัวโยน เสียสะอื้นไห้ั้อไปทั่วห้อ เธอไ้แ่เอ่ยำอโทษแล้วเรียื่อเา้ำไป้ำมา แม้เาะไม่มีวันไ้ยินมันอีแล้ว็าม เธอนึถึำพูสุท้ายที่ยุนอาบอไว้
“เมื่อวานริสเพิ่บอเลิัน เาอยาให้เรายเลิานแ่านเพราะเามีนอื่นที่รัมาอยู่แล้ว”
หลัารู้วามริอฮยอนแทบะล้มลไปอีรั้ ทำไมเธอถึไม่ยอมอยู่ฟัเาให้บ มันเป็นวามผิอเธอ ถ้าเธอให้โอาสเาอีสัรั้...
หลัาารหลั่น้ำาอันยาวนาน อฮยอน็ั้สิไ้ เธอลุึ้นยืนแล้วหยิบแหวนึ้นมาสวม ยื่นมือไปลูบใบหน้าาวีที่เ็มไป้วยบาแผลอย่าเบามือแล้วโน้มัวไปูบเาเป็นรั้สุท้าย
ลา่อนริส เธอะอยู่ในใอันลอไป ันรัเธอ
ความคิดเห็น