คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 :: เงี่ยหูฟังสิ...
CHAPTER 1 :: เงี่ยหูฟังสิ
[CHEN]
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมา อากาศมันเย็นเฉียบ มือเอื้อมไปคว้ามือถือมาปิดนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ผมอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนแล้วก้าวออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะหยิบไอพอดกับสมุดจดโน๊ตของผมติดมือมาด้วย
“จงแดอ่า จงแดอ่า รอด้วยสิ”
เสียงตะโกนเรียกจากเด็กมอปลายรุ่นเดียวกันดังมาจากด้านหลัง จุนมยอนเป็นเพื่อนบ้านผม เขาเป็นประธานนักเรียนแถมยังได้ตำแหน่งนักเรียนดีเด่นสองปีซ้อน เจิดจรัสซะไม่มี นั่นคือสิ่งเดียวที่ขัดหูขัดตาผม
เราเดินมาโรงเรียนด้วยความเงียบ จุนมยอนพยายามชวนผมคุย แต่ผมก็ไม่เคยที่จะสนใจเขาอยู่แล้ว เขาจึงเงียบ เขารู้ดีว่าควรพูดอะไรและไม่ควรพูดอะไร
ครูแทยอนที่สอนวิชาพละเดินเข้ามาในห้องเรียน ทุกคนก็พร้อมกันนั่งที่ สายตาของผมจับจ้องอยู่ที่ตำราเรียนเล่มหนาที่วางอยู่ตรงหน้า แล้วผมก็ต้องเสียสมาธิเมื่อจุนมยอนมาสะกิดผม
“มีอะไร?”
“นายดูสิ เด็กใหม่แน่ๆ”
ผมเหลือบตามองหน้าชั้นเรียน ผู้ชายตัวสูงสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าชั้นเรียน คนหนึ่งผิวคล้ำกับอีกคนขาวตี๋ เขาดูหล่อเพอร์เฟ็กจนผมยังทึ่ง
“วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักนะคะ”
ครูแทยอนพยักเพยิดให้ทั้งสองแนะนำตัว คนที่ผิวคล้ำๆนั้นชื่อคิมจงอิน ส่วนอีกคนนั่นชื่ออู๋อี้ฟานหรือคริส เขาเป็นคนจีนที่เคยอยู่แคนาดามาก่อน
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ ผมจึงได้รู้ว่าคริสนั้นเป็นคนค่อนข้างจะเก็บตัว จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่มีคนที่สนิทด้วย ส่วนจงอินนั้นเป็นคนเลือดร้อน เขาพร้อมลุยทุกที่ และนั่นคือเหตุผลที่เขาต้องย้ายโรงเรียนมา
“เขาดูดีจัง นายเห็นตอนที่เขาออกไปแก้โจทย์เลขที่หน้าห้องมั้ย? เขาเท่ห์มากเลยนะ”
จุนมยอนกล่าวชื่นชมไอดอลคนใหม่ของเขา ทั้งที่เมื่อก่อนเขาจะชมผมเสมอ...
ผมเรียนเก่งนะ...
แต่กลับเป็นจุนมยอนที่ได้รับตำแหน่งนักเรียนดีเด่นถึงสองปีซ้อน
เขาแย่งตำแหน่งนั่นไปจากผม และที่น่าขำอีกอย่างคือเขายกให้ผมเป็นไอดอลตลอดกาลของเขา...
...นั่นแหละที่น่าขำ ขำจนพูดไม่ออกว่าผมนั้นแสนจะเกลียดเขา....
***
ผมนั่งอ่านชีทข้อสอบพิเศษที่สรุปย่อมาเอง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้วแต่ผมยังอยู่ที่คลาสเรียนพิเศษของโรงเรียน ดีนะที่ผมลงทะเบียนทัน เพราะรับแค่ 15 คนเท่านั้น
พวกเราทำความรู้จักกันด้วยบทสนทนาสั้นๆ ง่ายๆ ไม่อยากจะอวดเลยว่าผมน่ะจำได้หมดแล้ว
(ผม) จงแด ปี 2/A จุนมยอน ปี 2/A
คริส ปี 2/A จงอิน ปี 2/A
จูเนียล ปี 2/A คยองซู ปี 2/B
แทมิน ปี 2/B แบคฮยอน ปี 2/B
จื่อเทา ปี 2/B ลู่หาน ปี 2/B
มินซอก ปี 2/C เลย์ ปี 2/C
ชานยอล ปี 2/C เยจิน ปี 2/C
เซฮุน ปี 2/D
ก็ผมมันหัวดีนี่นา ดูอย่างไอ้เซฮุนสิ มาจากห้อง D คนเดียวซะด้วย นี่ผมไม่ได้ดูถูกนะ แต่พวกไอคิวต่ำๆไม่น่าจะกล้ามาอยู่ท่ามกลางคนหัวดีที่เยอะแยะขนาดนี้ เด็กใหม่อย่างลู่หาน คริส และจงอินก็หัวดีไม่น้อย แต่ก็ยังเป็นรองผมอยู่ดี
พวกเราเริ่มเรียนกันด้วยวิชารัฐศาสตร์ที่จุนมยอนชอบ หลังจากนั้นเราก็เริ่มแยกแบบฝึกหัดส่วนตัว คุยกันบ้าง ปรึกษากันบ้าง ตอนนี้ก็สามทุ่มได้แล้วมั้ง
“จงแด นายดูนู่นสิ พระจันทร์เต็มดวง สวยมากเลย”
ทุกคนที่ได้ยินหันมองตามที่จุนมยอนพูด แล้วเริ่มมาออกันที่หน้าต่างเพื่อดูพระจันทร์เต็มดวง และเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้ แต่ผมไม่สนใจหรอก มันน่าแปลกตรงไหน?
ผมเดินหนีออกมาจากหน้าต่างที่มีคนออกันเต็มไปหมด แต่ก็ยังมีคนคิดเหมือนผมสินะ จงอิน จื่อเทา คริส และมินซอก ไม่ได้ไปมุงดูพระจันทร์เหมือนคนอื่นๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือพวกเขาจ้องเขม็งมาที่ผม ดูเหมือนผมจะพูดอะไรผิดออกไปอย่างนั้นแหละ!
ครูแทยอนกลับเข้ามาสอนในชั่วโมงสุดท้ายก่อนกลับบ้าน แต่เรื่องทั้งหมดที่ครูสอน ผมน่ะเรียนด้วยตัวเองมาหมดแล้ว ยังไม่ทันจะหมดชั่วโมง เยจินก็ยกมือขึ้นเพื่อขออนุญาต
“มีอะไรจ้ะ เยจิน?”
“คือ...หนูขอไปเข้าห้องน้ำได้มั้ยคะ?”
เยจินผุดลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปโดยไม่รอคำตอบ ครูแทยอนจึงปล่อยพวกเราพักอีกรอบ บางคนออกไปเดินเล่นข้างนอก บางคนก็ยังนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ในห้อง
พวกเราที่เหลือคุยเรื่องปิดเทอมที่ผ่านมา พวกเรานั่งหัวเราะกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับบ่อน้ำพุร้อนของแทมิน แล้วจู่ๆเลย์ก็บอกให้เราเงียบเพื่อฟังอะไรบางอย่าง... พวกเราเงี่ยหูฟัง...
“เสียงหมาขู่เหรอ?” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น
“มะหมาน่ะเหรอ?” ชานยอลพูดขึ้นลอยๆ
“โรงเรียนเรามีหมาที่ไหนกันเล่า” จูเนียลแย้ง
“ก็มันเป็นเสียงหมาจริงๆนี่นา พวกนายคิดว่าเสียงอะไรล่ะ?” แบคฮยอนพูดขึ้นท่ามกลางเสียงคนที่กำลังถกถียงกัน ทุกคนเงียบ ใช่! มันเป็นเสียงของหมาที่กำลังขู่ และมันก็ดังๆเงียบๆอย่างนี้มาได้สักพักหนึ่งแล้ว ผมได้ยินเสียงมันดีเลย
เสียงกรี๊ดสั้นๆดังขึ้นขณะที่ผมกำลังอ้าปากพูดพอดี ทุกคนหันหน้ามองกันด้วยความตกใจ จูเนียลถอยหลังกรูดชนกับเซฮุน ซึ่งตอนนี้พวกเรารวมกลุ่มเข้าหากันอย่างสามัคคี
คริสและมินซอกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองลุกขึ้น เขามองหน้ากันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งกว่าหนึ่งนาที แล้วเดินออกไปเพื่อหาต้นเสียง ส่วนจงอิน ลู่หาน และคยองซูนั้นไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน ส่วนเยจินนั้นอยู่ที่ห้องน้ำ เสียงกรี๊ดนั่นเป็นเสียงของผู้หญิง ถ้าไม่ใช่เสียงของเยจินก็น่าจะเป็นเสียงของครูแทยอนที่หายไปด้วยเช่นกัน
พวกเราที่เหลือมองหน้ากัน จุนมยอนที่หลบอยู่ข้างหลังผมมองทุกคนก่อนจะเริ่มนับจำนวนคนที่อยู่ตรงนี้
“คนที่ไม่อยู่ตอนที่มีเสียงร้องนั่น ก็มี....ครูแทยอน เยจิน จงอิน ลู่หาน คยองซู”
เราเงียบกันทุกคน
“แล้วเสียงร้องนั่นเป็นเสียงผู้หญิง...ถ้าไม่ใช่ครูแทยอน ก็ต้องเป็น...เยจิน”
จูเนียลเผลอกรี๊ดออกมาเบาๆ เธอรีบเอามือปิดปากตัวเอง จุนมยอนดันหลังผมให้เดินตามคริสและมินซอกไป ก็จะให้ผมทำไงได้เล่า ใครๆก็รักตัวกลัวตายทั้งนั้น ผมขืนตัวหน่อยๆแต่เมื่อเห็นสายตาที่ทุกคนมองมาที่ผมทำให้ผมจำเป็นต้องเดินนำออกไป
ผมเดินอย่างกล้าๆกลัวๆไปตามทางเดินที่เห็นหลังของมินซอกที่เดินนำไปเมื่อกี้ พวกที่เหลือเดินตามผมมา ผมเห็นแสงไฟจากทางห้องน้ำหญิงที่มินซอกกับคริสเดินนำเข้าไป เมื่อพวกเขาไปถึงหน้าประตูคริสกับมินซอกก็หยุดชะงัก มินซอกทำหน้าเหยเก ก่อนจะเดินเข้าไป ผมหยุดอยู่ตรงนั้น กลิ่นอะไรบางอย่างคาวๆลอยเข้ามาเตะจมูก
กลิ่นคาวของเลือด....
จูเนียลกรีดร้องออกมา เธอเข่าอ่อนจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น เซฮุนเองก็น้ำตาไหลออกมาเขากลืนน้ำลายลงอย่างช้าๆแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำหญิงที่น่าจะเป็นสถานที่เกิดเหตุ เขาชะโงกหน้าเข้าไปดูเพียงชั่วอึดใจเขาก็ร้องไห้โฮออกมา จุนมยอน แทมิน และเลย์รีบวิ่งไปที่ประตู ทุกคนดูช็อกมากเมื่อเห็นอะไรที่อยู่ในห้องน้ำ ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อเดินไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น...
ทันทีที่เดินเข้าไป ผมเห็นคริสยืนอยู่เขามองอะไรบางอย่างที่กองอยู่บนพื้น จงอิน คยองซูกับลู่หานที่หายไปตอนเกิดเหตุก็อยู่ที่นี่ด้วย ลู่หานนั่งลงข้างๆกองนั่น สายตาของเขาจดจ้องบนพื้นเขม็งคล้ายกับมองอะไรบางอย่างอยู่ คยองซูยืนหน้าซีดอยู่ข้างหลังจงอิน ของเหลวสีแดงฉานไหลนองตามพื้นหินอ่อน...
“ทำไมไม่มีใครทำอะไรเลย! เธอดู...เหวอะหวะไปหมด”
แบคฮยอนพูดขึ้นแล้วถลาเข้าไปหาสิ่งที่กองอยู่บนพื้นเพื่อจัดการกับมันด้วยการใช้เสื้อคลุมนักเรียนตัวเองคลุมส่วนบนของมันไว้ แล้วหยิบมือถือออกมาโทรออกหาใครบางคนซึ่งน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ผมสูดกลิ่นคาวของเลือดเข้าไปจนแน่นอก สมองสั่งให้ผมต้องเอาอาหารที่รอคอยการย่อยออกมาทางปากให้ได้ ผมวิ่งเข้าไปที่อ่างล้างหน้า แล้วโก่งคออ้วกออกมา มีใครบางคนวิ่งตามมาลูบหลังให้ผม เสียงร้องไห้ของเซฮุนกับจูเนียลดังระงม...
อะไรบางอย่างที่ผมว่านั้น...สวมชุดนักเรียนหญิง... ไม่ใช่ครูแทยอนแน่...
บางสิ่งที่กองอยู่บนพื้นนั่นคือ......คิมเยจิน!
[Chen]
หา wifi เจอแล้วเลยได้อัพ <(￣︶￣)/ ฮูเร่!
ปริ่มมากกับยอดโหวตทั้งที่อัพไปแค่อินโทร
อาจจะดูไม่มากสำหรับคนอื่นนะ แต่สำหรับเรามันโคตรเยอะอ่ะค่ะ
ถ้าตอนนี้ได้คะแนนโหวต เพิ่มขึ้นกว่านี้กับยอดคนติดตามฟิคครบ 50 คนเมื่อไหร่
จะอัพตอนต่อไปให้เลย ไม่จำกัดวัน (แต่ขอดู wifi คนข้างบ้านตามเดิมนะคะ)
อย่าว่าขอเยอะเลย เรื่องนี้ปมเยอะจริงๆค่ะ แต่งยาก มีหลายตอนด้วย (╯︿╰)
อย่าลืมติดแท็ก #ficThatWolf
เวลาพูดถึงฟิคในทวิตเตอร์นะคะตัวเอง ถ้าสกรีมเยอะถูกใจอาจอัพบ่อยจนไม่ลืมหูลืมตาเลยก็ได้
ขอให้กด 'ติดตาม' ฟิคไว้นะคะ เพราะบอกเวลาอัพไม่ได้จริงๆ
*ดิทคำผิด 17-08-2013 17.34 น.
ความคิดเห็น