คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Say hi my dog - Krisyeol (1)
SAY HI MY DOG
rate : PG-15
author : @__Jyjcy
tag on twt : #ซฮมด
ท้องฟ้าสีชมพูอมส้มในยามเย็นช่างสวยงามราวกับมีใครมาวาดไว้สะท้อนกับสายน้ำที่ไหลเอื่อยในแม่น้ำฮัน ลมต้นฤดูหนาวพัดให้ผมดำที่ปรกหน้าผากมนของร่างบางพริ้วไหว ตาคู่สวยมองทอดไปยังแม่น้ำกว้างใหญ่พลางยกแท่งไอศกรีมรสช็อกโกแลตขึ้นเลียเหมือนเด็กหกขวบไม่มีผิดเพี้ยน จู่ๆ ‘ปาร์คชานยอล’ ก็สะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกเปียกชื้นบริเวณท้ายทอย หันไปก็พบกับสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวโตกำลังเลียท้ายทอยและแผ่นหลังของเขาอย่างเป็นมิตร มือเรียวยื่นไอศกรีมในมือให้พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้เพื่อนใหม่ มันจะดีไม่น้อยหากสุนัขตัวนี้ได้เห็นรับรู้ถึงรอยยิ้มที่แสนอ่อนหวานของชานยอล รอยยิ้มแสนจริงใจที่ใครๆ ต่างหลงใหล
เมื่อไอศกรีมหมดแท่ง สุนัขเพศผู้ก็เงยหน้ามาสบตากับชานยอลราวกับว่าอยากได้ลิ้มรสของหวานนี้อีกครั้ง ชานยอลแบมือให้ดูเชิงว่าหมดแล้วก่อนจะลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน
“ มาจากไหนเนี่ย ”
ผมโดนเจ้านายทิ้ง …
ถ้าตอบได้คงตอบไปแล้ว เจ้าเพื่อนสี่เท้าเข้าใจในสิ่งที่ชานยอลถาม แต่ทำได้เพียงตอบด้วยแววตาอันใสซื่อ เด็กหนุ่มนั่งลูบหัวนั่งเกาท้อง พามันไปวิ่งเล่นริมแม่น้ำฮัน พาไปซื้อไอศกรีมร้านเดิมมาให้กิน เขาพยายาพามันเดินวนไปวนมาบริเวณที่เขาเจอมันเพื่อตามหาเจ้าของแต่กลับไร้วี่แวว เวลาแห่งความสุขได้ล่วงเลยจนท้องฟ้าได้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท จะว่าไปชานยอลไม่ได้เลี้ยงสัตว์มานานมากตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้วเพราะต้องย้ายมาอยู่หอประจำโรงเรียน แน่นอนว่ากฎเหล็กสำคัญคือห้ามนำสัตว์มาเลี้ยง แต่เด็กรั้นอย่างเขาหรือจะทำตาม ครั้งหนึ่งเขาเคยแอบนำตัวเฟอเรตมาเลี้ยงแล้วโดนจับได้จึงพาให้รูมเมทโดนครูประจำหอทำโทษไปด้วย จากนั้นเป็นต้นมาเขาก็ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไรอีกเลย จนในวันนี้ …
“ โอ ! สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ” ร่างบางถกแขนเสื้อยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงขึ้นดูก็พบว่าขณะนี้เลยเวลากลับหอที่เขาเคยกลับตามปกติมานานมากแล้ว
“ ฉันกลับก่อนนะ ” ชานยอลยิ้มพลางโน้มตัวลงขยี้หัวเพื่อนสี่ขาเบาๆ ก่อนจะหันหลังให้ สองขายาวเดินตรงไปยังหอพักของตน
.
.
.
ร่างบางค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมสีกรมท่าที่เป็นเครื่องแบบนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังออกแล้วพาดไว้บนพนักพิงโซฟายาวก่อนจะนอนเหยียดอย่างผ่อนคลาย ตาสองข้างหลับลงช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้า
ก๊อก ๆ ๆ …
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชานยอลเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาว่าสามทุ่มแล้ว ใครมาเคาะประตูเวลานี้กัน หรือจะเป็นแม่บ้านประจำหอ เขาส่องรูเล็กๆ ตรงประตูเพื่อมองแขกผู้มาเยือนกลับไม่มีใคร แต่ทว่าเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อก ๆ …
ไม่ผิดแน่ เสียงมาจากประตูบานนี้อย่างแน่นอน เหงื่อเม็ดใสเริ่มผุดทั่วใบหน้าเจ้าของห้อง ชานยอลค่อยๆ ร่นตัวถอยห่างจากประตู ใบหน้าแสดงออกถึงความวิตกกังวลและความกลัวอย่างเห็นได้ชัด ให้ตายเถอะ เกิดมาไม่เคยเจอผีไม่เคยเชื่ออะไรพวกนี้เลยจริงๆ เขากำลังจะบ้าตาย เสียงเคาะประตูนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ชานยอลไม่เคยเชื่อเรื่องผี มันไม่มีจริงหรอกชานยอล มันไม่มีหรอก …
ชานยอลรวบรวมความกล้าค่อยๆ เปิดประตูออกก็พบกับความว่างเปล่า ยังดีที่ไม่เจอผู้หญิงผมยาวปรกหน้าหรือผีสางน่าสะอิดสะเอียนเหมือนในทีวี แต่ทว่าเมื่อก้มหน้าลงต่ำก็พบกับเพื่อนสี่ขาที่คุ้นตานั่งเอียงหน้ามองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย
“ หมาตัวนี้นี่เอง ” ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพบคำตอบก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วเปิดประตูอ้าให้มันเข้ามาในห้องของตน ยิ่งคิดยิ่งประหลาดใจ สุนัขตัวนี้ตามเขามางั้นเหรอ แล้วรอดสายตาจากยามประจำหอได้ยังไง เจ้าสุนัขตัวโตเดินตรงไปยังห้องครัวอย่างรู้ทางแล้วยกเท้าข้างหนึ่งตะเกี่ยตู้เย็นไปมาราวกับว่ามันจะเปิดออกให้ยังไงยังนั้น ชานยอลที่เดินตามเผยยิ้มออกมาเพราะความน่ารักและเฉลียวฉลาดของมัน หลังจากที่ชานยอลนำไก่เทอริยากิมาอุ่นให้มันกินก็พาเพื่อนสี่ขาเข้านอน แทนที่มันจะนอนบนพื้นข้างๆ เตียงของเขาแต่กลับปีนขึ้นมานอนข้างๆ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมลงจึงต้องจำใจนอนกับเพื่อนต่างสายพันธุ์ทั้งคืน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนัก แถมยังสนุกที่ได้นอนเกาพุงเหย่เล่นกับมัน
“ ดื้อจังนะ ”
“ ฉันจะตั้งชื่อให้นาย ชื่ออะไรดีหละ ” มือเรียวนอนคิดพลางลูบขนนุ่มเบาๆ
“ คริส ! ใช่ นายชื่อคริส ” หลังจากที่นอนคิดชื่อให้อยู่นานจนหมดปัญญา สายตาของเขาเห็นคำว่าคริสซึ่งเป็นชื่อของจิตกรที่วาดรูปซึ่งแขวนไว้บนผนังตรงข้ามเตียงพอดีเลยเอามาตั้งให้เจ้าเพื่อนใหม่ซะเลย
“ จากนี้ไปฉันจะเป็นเจ้านายชั่วคราวของนายจนกว่าจะเจอเจ้าของของนาย โอเคไหม ”
ในที่สุดสิ่งมีชีวิตทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทราพร้อมๆ กัน จะมีใครรู้บ้างว่าสิ่งมหัศจรรย์กำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิตของปาร์คชานยอลแล้วในอีกไม่นานนี้ สิ่งมหัศจรรย์ที่เปลี่ยนชีวิตของเขาตลอดไป
.
.
.
แสงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ ณ ห้องนอนของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้ยังคงหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มหนา เขานอนคว่ำหน้าหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนตั้งแต่เมื่อคืน พวกแก้มใสเผยให้เห็นเส้นเลือดฝาดนั้นแนบอยู่กับท่อนแขนหนา ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าเล็กน้อยดูน่ารักจนบรรยายไม่ถูก ร่างเปลือยเปล่าของบุรุษนิรนามกอดร่างบางไว้ให้รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว ชานยอลค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นก็พบกับใบหน้าคมดุจเทพบุตรในนิยายที่เคยอ่าน จมูกโด่ง คิ้วดำหนาบวกกับผมสีทองที่ปรกแก้วด้านหนึ่งทำเอาหัวใจของเขาสั่นไหว นี่เขากำลังฝันบ้าอะไรอยู่ ร่างบางขยี้ตาตัวเองสองสามครั้งก็ยังพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน หยิกแขนจนเนื้อเกิดรอยแดงก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม หรือนี่ จะไม่ใช่ความฝันแล้ว
“ นายเป็นใคร !!!!!! ”
ชานยอลผละอ้อมกอดอีกคนออกก่อนจะสะดุ้งลุกออกจากเตียง ดวงตาคมของชายแปลกหน้าค่อยๆ เปิดออกก่อนจะลุกขึ้นขยี้หัวตัวเองด้วยความงัวเงีย เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กกว่าที่ทำท่าลุกลี้ลุกลนพลางถือโคมไฟชี้มาทางเขา
“ ฉันถามว่านายเป็นใคร ”
“ ผมเหรอ ”
“ น…นายนั่นแหละ”
“ เจ้านายจำผมไม่ได้เหรอ คริสไง ผมคริสไงครับ ”
“ คริสไหน ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ”
“ ผมคริสไง ” ร่างสูงที่เปลือยเปล่าลุกจากเตียงตรงไปยังอีกคนทำให้ผ้าห่มหนาที่เคยปิดส่วนล่างของเขาเปิดออก
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย !
ชานยอลถลนตาด้วยความตกใจก่อนจะหลับตาปี๋ทำอะไรไม่ถูกนอกจากยื่นมือทำท่าจะฟาดโคมไฟราคาแพงไปที่อีกคน
“ ย…ย๊าาาาา ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นนายตายแน่ ”
ยิ่งร่างโปร่งพยายามจะเข้าใกล้และไกล่เกลี่ยให้คนตรงหน้าใจเย็นลงกลับทำให้สถานการณ์รุนแรงขึ้น เขาก้มลงมองร่างกายของตนเองก็ถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ สองแขนยาวยกขึ้นไปมาก่อนจะลูบคลำเรือนร่างเปลือยเปล่าของตนเองอย่างสงสัย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ขนนุ่มสีทองที่เคยปกคลุมร่างกายหลุดหายไปไหนเสียแล้ว หางที่เคยกระดิกแสดงอารมณ์ของตนเองก็หายไปด้วย ผิวหนังขาวเนียน สองขายาวที่สามารถหยัดยืนได้เช่นมนุษย์
“ นี่มัน … เกิดอะไรขึ้น ” คริสพูดพลางยกมือทั้งสองข้างมองสลับไปมา ชานยอลที่ยืนหลับตาปี๋ชูโฟมไฟอยู่นานค่อยๆ เปิดตาข้างหนึ่งหรี่มองอีกคน
“ ฉันต้องถามานายมากกว่า น…นายเป็นใคร ”
“ ทำไม … ผมกลายเป็นมนุษย์ ”
อยากจะหัวเราะเป็นภาษาเคนย่าติดอยู่ที่ว่าชายแปลกหน้ายืนแก้ผ้าล่อนจ้อนอย่างไม่นึกอาย ชานยอลได้แต่นึกทบทวนเรื่องราวเมื่อคืน เขามั่นใจว่าล็อกประตูทั้งจากด้านหน้าและระเบียงแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้โผล่มาจากไหนกัน จำได้ว่าเขาแค่พาสุนัขพันธุ์โกเด้นมานอนด้วยไม่ใช่เหรือ
“ ป…ปิดตรงนั้นไว้ ” ชานยอลคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้บนเก้าอี้ไม้ที่วางไว้ไม่ไกลนักใส่คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียง
ร่างสูงรับผ้ามาก่อนจะยิงคำถามกวนโอ้ยใส่ผู้ส่ง “ ปิดตรงไหน ”
ปิดหน้ามั้งไอ้บ้าเอ้ย ให้ตายเถอะ คนบ้าเข้ามาในห้องได้ยังวะ
“ ก็ปิดตรงนั้นของนายอ่ะ ! ”
“ ตรงไหนหละครับ ”
“ ก็ตรงนั้นอ่ะ ”
คริสยกผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันหัวและลำคอตนเองราวกับอ่านใจชานยอลออก คนตัวเล็กกว่าที่หลับตาปี๋กล้าๆ กลัวๆ ค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากอีกคน
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ชานยอลยกมือข้างหนึ่งปิดตาตัวเองยกใหญ่เมื่อลืมตาพบกับ … เต็มสองตา นี่เขากำลังจะสติแตกกับคนตรงหน้าแล้วจริงๆ พูดจาก็ไม่รู้เรื่อง สติปั่นเฟือนอีก ดูจากภายนอกก็นึกเสียดายรูปร่างและความหล่อ
“ ฉันให้นายปิดที่มันยื่นๆ มา ที่มันย..ยาวๆ ” จบประโยคใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาซะดื้อแถมยังเปลี่ยนเป็นสีแดงลูกตำลึงอีก เป็นใครจะไม่อายหละ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันมันก็แปลกๆ อยู่ดี เสียงใหญ่ของอีกคนเงียบไปซักพัก พอลืมตาขึ้นมาก็พบร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิดเสียแล้ว ลมหายใจออกอันหนักหน่วงพ่นให้ผมสีโกโก้ที่ปรกหน้าผากเปิดออก ริมฝีปากสีชมพูเรียวได้รูปจ่ออยู่ตรงปลายจมูกนั้นเพียงไม่ถึงคืบ เมื่อเงยหน้าขึ้นดวงตาทั้งคู่ก็ประสานกันอย่างพอดิบพอดี หัวใจของเขากลับเต้นรัวขณะที่ร่างกายยืนแข็งทื่อราวกับต้องมนต์สะกด
นายเป็นใครกันนะ ฉันกำลังฝันอยู่ หรือฉัน … ตายไปแล้ว
เอาแล้ว ปาร์คชานยอลจะจัดการกับสุนัขสุดหล่อตัวนี้ยังไงต่อไป โปรกติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
เม้นเป็นกำลังใจให้นิดนึงเนอะ T ^ T
ถ้าเล่นทวิตเตอร์โปรดติดแท็ก #ซฮมด ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่า
ความคิดเห็น