คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : two Dollygirls 100%
วิ้ววว~~~~
เสียงลมที่ค่อย ๆ เคลื่อนผ่านมาจากป่าทางเหนือของโรงเรียน เริ่มคลอบคลุมไปจนทั่วโรงเรียน ใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ภายในโรงเรียนก็ล่องลอยไปตามสายลม
“โอ้โห!!! ที่นี่น่ะหรอโรงเรียน G ที่ว่ากัน OwO” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กร่างน้อย ๆ ทั้งสองพูดพร้อมกัน และแหงนหน้ามองขึ้นไป พร้อมกวาดสายตาไปทั่วโรงเรียน
“มาริลลองไปถามป้าตรงนู่นดูสิว่าใช่จริง ๆ อ่ะเปล่า? \\(OwO)” เด็กน้อยไว้ทรงผมผมปล่อยยาวเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งชี้ไปที่ผู้หยิงคนหนึ่งในชุดสีคลุมสีแดงที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางโรงเรียน
“ดีเหมือนกันพัพเฟิล เดี๋ยวฉันจะไปถามให้น่ะ OwO” เด็กสาวอีกคนที่มัดผมปล่อยยาว 2 ข้าง พูดพร้อมวิ่งตรงไปที่ผู้หญิงคนนั้น
“คุณป้าคะ~ หนูมีเรื่องจะถามคุณป้าหน่อยน่ะคะ”
ปิ๊ด!! เสียงเหมือนเส้นเลือดในสมองใครบ้างคนกำลังจะระเบิด
“คุณป้าคะหันมาหาหนูหน่อย คุณป้าคะมาพูดกับหนูก่อน คุณป้าคะ คุณป้าคะ >O<” พัพเฟิลไปยืนเต้นแด่ว ๆ อยู่ข้างหลังของผู้หญิงคนนั้น แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
“คุณป้า!!! ………”
เป้งงงงง!!!! เสียงบางอย่างกระทบกับของแข๊งอย่างจัง ตอนนี้บาทาของผู้หญิงคนนั้นกำลังประทับตราอยู่ที่มือของหุ่นยนต์ยักตัวหนึ่ง
“ว....หว่า โกรธซะแล้ว ขอบใจมากน่ะอัลเฟรโด้ O^O”
“ครึ่ก ๆ~” <<< (อัลเฟรโด้)
“อู๊ยย~” หญิงสาวร้องและก้มลงไปจับที่ขอเท้าตัวเอง “หน๋อย! เจ้าเด็กบ้า ข้าไม่ใช่ป้าน่ะเว้ย ข้ายังสาวอยู่เลยน่ะ นังเด็กบ้า แล้วนั่นมันตัวอะไร รู้มั้ยว่ามันทำให้ข้าเจ็บข้า เดี๋ยวก็จับเป็นทาสใช้ให้ตายเลยซะนี่!!!”
“ป้า....”
“ฉันไม่ได้ชื่อป้า ฉันชื่ออาเจนต้า กรุณาเรียกให้ถูกด้วยเจ้าเด็กน้อย” อาเจนต้านั่งลงที่ใต้ต้นไม้เหมือนเดิม “แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ - -+”
“อ่ะ....เออ...คือว่า พวกเราเป็นเด็กใหม่ที่นี้น่ะคะ...” มาริลตอบไปตามตรง
“อ๋อ เจ้าสองคนคือเด็กที่หุ่นยนต์รูปร่างประหลาดเมื่อวานพูดถึงสิน่ะ - -”
“ใช่คะ” พัพเฟิลเดินเข้ามายืนข้าง ๆ มาริลหลังจากที่ดู อาเจนต้าเตะหุ่นต์แข๊งโป๊กไปเต็ม ๆ จนข้อเท้าคงระบมนานไปหลายวันทีเดียว
“คือพวกเรามาตามหา ผอ.เจเรนท์ น่ะคะ ^^” พัพเฟิลเสริม
“ถ้าพวกเจ้าหมายถึงพี่ข้า ตอนนี้พี่ข้าคงไม่ว่างหรอก!!” อาเจนต้าตอบเสียงแข๊ง และกลับไปนั่งเช่นเดิม
จ๊อกกก~~~~ เสียงท้องร้องดังแจ้วมา ทำให้มาริล และ พัพเฟิลมองไปที่อาเจนต้าเป็นตาเดียวกัน โดยไม่ได้นัดหมาย (- -) (- -)
“นี่ป๊าหิวงั้นหรอ - -” มาริลถาม
“ข้าไม่ได้หิวสักหน่อย”
จ๊อกกก~~~~
“.....”
“ฉันคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว” พัพเฟิลพูดตัดขึ้นมา “พวกหนูจะอาสาออกไปหาอาหารให้ท่าน แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ท่านต้องพาพวกหนูไปหาพี่ของท่าน”
“…..” ยังคงไร้เสียงตอบรับจากอาเจนต้า
“งั้นท่านอยากให้พวกหนูทำอะไรละ พวกข้ายอมทำทั้งหมด ขอแค่ท่านต้องสัญญาว่าพอพวกหนูทำแล้วท่านต้องพาพวกหนูไปหาพี่ท่าน”
“หึหึ…” อาเจนต้าหัวเราะ แล้วยิ้มที่มุมปาก “’งั้นต่อไปนี้พวกเจ้าต้องทำงานให้ข้า จนกว่าข้าจะพอใจน่ะ”
“เอ่อ......” พัพเฟิล กับ มาริล หันไปปรึกษากัน “โอเคคะ....เจ้านาย!”
“งั้นงานแรกที่พวกเจ้าต้องไปทำคือ....” อาเจนต้ากระซิบให้หนูน้อยทั้ง 2
...ห้องอาหาร...
“หิวจังเลย~~ =3=” เด็กชายผมสีทอง ดวงตาสีแดงกลมโต เอ่ยขึ้นก่อนจะเดิน แด่ว ๆ ไปที่โต๊ะของห้องอาหาร
“ชี------- โนะ------- จัง------!” เสียงผู้หญิงเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นข้างหลัง ก่อนที่แขนทั้ง 2 จะมาล๊อกคอของชิโนะแบบหลวม ๆ
“เลม่อนเองหรอ -.-” ชิโนะหันไปมองเด็กสาว ดวงตากลมโตสีฟ้า และผมสีทอง มัดรวบอย่างเรียบร้อย
“แล้วคาม่อนละไม่มาด้วยหรอชิโนะ” เลม่อนเอ่ยถาม
“คาม่อนหรอ หึ! เธอก็รู้นี่ว่าหมอนั่นมันอึดขนาดไหน กว่าจะหิวทีนี้คงชาติหน้าละมั้ง =3=” ชิโนะตอบ
“ครึ่ก! ๆ” เสียงบางอย่างดังมาจากหลังครัวทำให้ เลม่อนและชิโนะหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
“เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ”
เด็กสาวผมยาววิ่งออกมาจากครัว พร้อมถือจานพุดดิ้งไว้ในมือ
“พุดดิ้งได้ ละ แล้ว เหวอ......” สาวน้อยเสียหลัก เพราะวิ่งมาอย่างไว ทำให้สะดุดล้ม จนจานพุดดิ้งลอยขึ้นไปบนฟ้า พุดดิ้งจึงเหินเวหาราวกับว่ามันติดปีก 100% ทำให้บินได้ไปไกลโข
“อ่าวไงพวกนายกำลัง.....”
แผละ!
“=[]=” <<< เลม่อน
“ค...คาม่อน =[]=” <<< ชิโนะ
ตอนนี้พุดดิ้งได้ดิ่งพสุธาลงบนลานจอดอันไม่พึงประสงค์อย่างปลอดภัยแล้วคะ!!! บนหัวของเด็กชายเจ้าของผมสีเทา ทีตอนนี้กำลังช๊อคไปชั่วขณะ
“…ก...แก.. - -+” คาม่อนจากที่สายตาเป็นมิตรเมื่อกี้ดูน่ากลัวขึ้นมาทันที ดวงตาสีน้ำตาลจ้องเขม็งมาที่เด็กน้อยผมยาว ที่กำลังลุกขึ้นช้า ๆ
“ฮะ ๆ ....ขอโทษคะพอดีว่า...มีเรื่องด่วนขอตัวน่ะคะ อิอิ” เด็กน้อยไม่พูดพร่ำทำเพมาก รีบวิ่งชิ่งตัดหน้าคาม่อนไปด้วยความเร็วมาก
“แกกลับมาเดี๋ยวนี้น่ะไอ้เด็กเวร!!! –[]-+” คาม่อนวิ่งถือขวานคมกริบวิ่งตามติดติด ๆ ราวกับนั่งรถแข่งอันดับ 1 ของโลกติดเทอร์โบเข้าไปอีกประมาณ 3-4 ตัว (พิธีกร : ขอดีไรเตอร์เราเข้าขั้นบ้าครับต้องขอโทษนักอ่านด้วย _ _lll) (ไรเตอร์ : แกตายเถอะ!!! - -+ // วิ่งถือค้อนไล่ตีพิธีกร)
…ใกล้ ๆ โบถส์ในโรงเรียน...
“นี่เฟลวันวันนี้นายมีหน้าที่ต้องไปดูแลทำความสะอาดโบถส์น่ะ -0-” ชิลลี่ที่กำลังถือของพะรุงพะรัง เดินตรงไปที่โบถส์กล่าว
“รู้แล้วน่า”
ครึ่ก~! ๆ เสียงประหลาดดังออกมาจากในโบสถ์ และประตูโบถส์ก็ถูกเปิดทิ้งไว้
“เสียงอะไรน่ะ” เฟลเดินเข้าไปแง้มประตูโบสถ์ดูบเด็กน้อยผมมัดสองจุกปล่อยยาว ที่ยืนขี่หุ่นยนต์ประหลาด จนความสูงของเธอเท่ากับรูปปั้นของเทพธิดาอัลเธีย
“เอาละ!” เด็กน้อยหยิบปากกาอันยักษ์ออกมาแล้วบรรจงเขียนหนวดปลาหมึก ยึกยือลงบนรูปปั้น บ้างเป็นหนวดแมว บ้างเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด(มิอาจบรรยาย) หน้าเทพธิดาองค์สุดท้ายของโบสถ์
“เธอลงมาเดี๋ยวน่ะ =[]=” เฟลวิ่งเข้าไปจับเด้กน้อย แต่เด็กน้อยกระโดดเหยียบหน้าเฟล จนล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น แล้ววิ่งออกไป
“บ้าเอ๊ย!” เฟลลุกขึ้นและวิ่งตามเด็กคนนั้นไป
.
.
.
.
.
“ขอทางด้วยค่า!!! \\(>[]<)//” เด็กน้อยวิ่งฝ่าเจสซิก้าไปจนทำให้เธอ เสียหลักจนเกือบล้ม เด็กน้อยวิ่งเข้าไปในซอกกำแพง
“เด็กที่ไหนเนี่ย!” เจสซิก้าบ่นอุบพร้อมเดินไปยืนขวางทางอยู่ตรงซอกนั้น
“เธอตรงนั้นน่ะถอยปายยยยย!” เฟลที่วิ่งตามติด ๆ สปีด 6 เม็ก 590 บาท เอ๊ย! ผิด (=A=)
พลั่ค~! เฟลกับเจสซิก้าจนล้มลงไปนอนที่พื้นทั้งคู่ หน้าของเฟลจิ้มไปที่หน๊มน๊ม(คงรู้น่ะ) เจสซิก้าพอดี เกิดอาการเป็นไข้ ตัวร้อน หนาวสั่น หอบหืด มือเท้าชา ใกล้ตายกะทันหัน
“กรี๊ดดดดด!!! อีตาพระโรคจิต แกลุกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้! \\(>[]<)//” เจสซิก้าพลักเฟลออกไป ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งหายไป
“ม.....เมื่อกี้ -////-” เฟลลุกขึ้นมานั่งพึมพำ ด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ พร้อมโรคสารพัดที่เกิดขึ้นกระทันหัน
...สนามฝึกธนูของพวกอาเชอร์...
“พักก่อนละกัน” สตรอมนั่งลงข้าง ๆ ต้นไม้ใหญ่ และวางธนูคู่กายที่พึ่งซ่อมมาใหม่ ๆ ไว้ข้าง ๆ ตัว
“วันนี้เธอทำดีขึ้นเยอะเลยน่ะ” มาสเตอร์อาเชอร์พูดชม
“ไม่หรอกคะ ^^”
“ว่าแต่เลม่อนหายไปไหนซะละ”
“เห็นว่าจะไปดูใครที่ชื่อชิโนะนี่แหละคะ =3=”
“ขอทางหน่อยค่า!!” เด็กน้อยผมยาววิ่งมาทางต้นไม้ พร้อมคาม่อนที่มีพุดดิ้งอยู่บนหัวเลอะไปหมดทั้งตัว วิ่งตามมาด้วยสีหน้าอาฆาต
“อย่าน้า!! >[]<” สตรอมปืนขึ้นต้นไม้ แต่ลืมหยิบคันธนูขึ้นมา “อ่ะ! ธนูฉัน”
กร๊อบ!
ธนูไม้ที่พึ่งซ่อมใหม่ตอนนี้ถูกเด็กประหลาดและคาม่อน วิ่งเหยียบจนไม่เหลือชิ้นดี
“พ...พวกนาย - -+” ตรอมวิ่งตามไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ด...เดี๋ยวสิสตรอมวันนี้ยังซ้อมไม่เสร็จเลย =[]=” มาสเตอร์อาเชอร์วิ่งตามสตรอมไป
ตอนนี้เด็กน้อยผมยาวได้ถูก คาม่อน สตรอม และมาสเตอร์อาเชอร์วิ่งตามกันเป็นพรวน เหมือนหมาป่ากำลังไล่จับลูกแกะน้อย เพื่อจับกินเป็นอาหารมื้อเด็ดเลยทีเดียว
...กลับมาที่ห้องอาหาร...
“พุดดิ้งฉันอ่า (;w; )” ชิโนะบ่น เพราะเป็นพุดดิ้งชิ้นสุดท้ายของอาทิตย์ที่สามารถกินได้
“ชิโนะ~ กินของฉันก็ได้น้า \\=w=\\” เลม่อนยกจานพุดดิ้งของตัวเองมาให้
“จริงหรอ OwO” ชิโนะตาโตขึ้นมาทันที
“อื้ม ^^”
“จะกินละน้า~~~” ชิโนะกำลังจะตัดพุดดิ้ง
“ขอโทษน่ะค่า > <” เด็กน้อยมัดผมสองข้างปล่อยยาว วิ่งกระโดดเหยียบพุดดิ้งของชิโนะจนเละ ก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะและติดสปีดวิ่งออกไปอีกครั้ง
“เธอหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ มาสารภาพบาปซะดี ๆ =[]=” เฟลวิ่งตามมาจากข้างหลัง วิ่งผ่านไป โดยมีชิลลี่คอยวิ่งตามโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลยอยู่ข้างหลัง
“เด็กนั่นทำร้ายจิตใจชิโนะจังของเค้าได้ยังไง ยอมม่ายด้าย!!! –[]-+” เลม่อนวิ่งตามไปเสริมกองทัพกับพวกเฟลทันที
“พุดดิ้ง.....ของเค้างะ....” ชิโนะทำหน้าตาย และเอาส้อมจิ้มเศษพุดดิ้งที่เละ ๆ เล่น
ไม่นานมีกลุ่มควัญขนาดใหญ่วิ่งมาจากด้านหลังของห้องอาหาร เป็นเด็กน้อยผมปล่อยยาวที่กำลังวิ่งหนีคาม่อน สตรอม และมาสเตอร์อาเชอร์ที่ตามเธอมาติด ๆ
“เด็กคนเมื่อกี้นี่...”
“พี่ชายหลบหน่อยคะ! / หลบไปฉันจะฆ่าไอ้เด็กเวรนี่! / นายตรงนั้นน่ะหลบปายย!” เด็กน้อย คาม่อน สตรอม พูดพร้อมกันก่อนจะวิ่งตัดหน้าชิโนะไป รวดเร็วยังกับติดปีกที่ของเท้า
...ใจกลางโรงเรียน...
เด็กทั้งสองถูกคนหมู่มากไล่ต้อนมาจนถึงต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียน พวกเธอปีนขึ้นหลบอยู่ข้างบนโดยมีคนที่หมายหัวเด็กพวกนี้มองดูอยู่ข้างล่างด้วยสายตาที่พอใจ ที่ไล่จนสามารถจมมุมได้
“หึหึ! เด็กน้อยอยากไปเป็นอาหารของพวก Hound มั้ยละ - -+” คาม่อนถือขวานที่คมกริบชี้ไปที่เด็กน้อยทั้งสองที่อยู่บนต้นไม้
“พวกเธอทำธนูของฉันพังหมดแล้ว จะชดใช้ยังไงห๊า =[]=” เลม่อนตะโกนหาเรื่อง
“เธอคนนั้นน่ะยอมลงมาสารภาพบาปซะดี ๆ!” เฟลตะโกนไปบ้าง
“พวกเธอ ทำให้ชิโนะจังฉันใจสลาย ลงมาซะดี ๆ น่ะแม่จะกระทืบให้จมดินเลย!”
“ไอ้เด็กคนนี้ไงที่วิ่งชนฉัน =[]=” เจสซิก้าเดินมาเห็นเหตุการณ์พอดีจึงเข้าไปรวมวงด้วย
“ใจเย็น ๆ นา ฉันเชื่อว่ามีทางแก้” โรสพูดปลอบ และจับแขนเจสซิก้าไว้แน่น
“กงแก้อะไรละ ไอ้เด็กไม่มีมารยาทพวกนี้ อย่าให้อยู่เลย!” เจสซิก้าสะบัดมือโรสออกแล้วเข้าไปร่วมวงโวยวาย จนโรงเรียนไม่สงบอย่างที่เคยเป็นประจำ
ชิโนะเดินมาจากจากห้องอาหารเห็นเหตุการณ์จึงเดินเข้าไปขว้างทุกคนไว้
“พวกเธอคิดจะทำร้ายเด็กพวกนี้รึไง พวกนั้นเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ เองน่ะ!”
“หึ! คนเห็นแก่กินอย่างนายเห็นใจคนอื่นเป็นด้วยหรอ” คาม่อนพูดและเอาขวานจ่อหน้าชิโนะ
“อย่างน้อยนายก็น่าจะเห็นใจเด็กพวกนี้สักนิดสิ เด็กพวกนี้อาจทำอะไรโดยไม่รู้ตัวก็ได้”
“ใช่คะพวกเราไม่รู้ตัวเลย T^T” เด็กทั้งสองพูดพร้อมกัน
“พวกเราแค่ทำตามคำสั่งน่ะคะ T^T” มาริลพูด
“คำสั่ง ?”
ทุกคนชะงักลงและมองพวกเด็ก ๆ นั้นอีกครั้ง
“ใครใช้พวกเธอมา บอกมาซะ!” คาม่อนเอาขวานชี้หน้าเด็กทั้งสองอีกรอบ
“ท....ท่านอาเจนต้า คะ T^T”
“อาเจ๊ คนนั้นอ่ะน่ะ !! O_O” สตรอม เลม่อน เจสซิก้า พูดพร้อมกัน
คาม่อนลดขวานลง ก่อนจะพาดไว้ที่หลังเหมือนเดิม พร้อมถอนหายใจเบา ๆ ส่วนเลม่อนและสตรอม ก็กำลังคุยกระซิบกระซาบกันอยู่สองคน เฟลก็พยายามเล่าเหตุการณ์ให้ชิลลี่ฟังอย่างละเอียด ส่วนโรสก็พยายามสงบสติอารมณ์ของเจสซิก้า ที่พึ่งเดือดใหม่ ๆ
“เอะอะอะไรกันน่ะ - -” ชายร่างสูงเดินมายืนอยู่ข้างหลังเด็กเหล่านั้น
“ผอ.!!!
..... to be continued...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พิธีกร : นิยายของ ไรเตอร์ของกระผมก็ได้ มาถึงตอนที่ 2 แล้วเย้ ๆ !! \\(^O^)//
ขอถามหน่อยน่ะครับว่ากว่าจะแต่งตอนนี้จบมันยากมั้ยครับ!
ÐeaclS๏nG : กว่าจะแต่งได้นี้ยากพอสมควรเลยน่ะคะ ทั้งการบ้าน ทั้งรายงาน T^T
พิธีกร : แหม๋ไรเตอร์นี่ขยันจังเลยน่ะคะ ^^
ÐeaclS๏nG : ไม่หรอกคะ ที่พูดมานั่นหนูยังไม่ได้ทำอะไรเลย =w=lll
พิธีกร : -0-''
ÐeaclS๏nG : ว่าแล้วกระนั้น ไรเตอร์ก็ขอไปปั่นการบ้านบ้างดีกว่า แล้วเจอกันใหม่ในตอน Chapter 2 Frist Mission! น่ะคะ
ความคิดเห็น