คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Triangle : : Chapter 1 EDIT!!
C H A P T E R 1
“ขอโทษทีนะ พี่มาสายไปเยอะเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันยิ้มแล้วเดินขึ้นไปนั่งรถจากัวร์สุดหรูของพี่ลูฮาน “แล้วทำไมถึงมาสายล่ะคะ ตื่นสายเหรอ”
“รู้ทันตลอดเลย”พี่ลูฮานบีบจมูกฉันก่อนจะหัวเราะ “แล้วเจสสิก้าไปไหนแล้วล่ะ”
“ออกไปได้สักพักแล้วค่ะ”
ฉันตอบก่อนจะดึงเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาด พี่ลูฮานเป็นพี่ที่สนิทมากๆคนหนึ่งของฉัน เราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตอนนี้พี่ลูฮานขึ้นมหาวิทยาลัยแล้ว แต่เขาก็ยังคอยรับ-ส่งฉันและดูแลฉันอย่างดีเหมือนที่เคยทำ
นอกจากเขาจะสนิทกับฉันแล้วเขาก็ยังสนิทกับครอบครัวของฉันอีกด้วย เมื่อพี่เจสสิก้ากลับมาเรียนที่เกาหลีเธอก็เรียนอยู่คณะเดียวกับพี่ลูฮาน แต่เพราะกลัวว่าพี่ลูฮานจะสนใจแต่ฉัน พี่เจสสิก้าก็เลยไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ แม้ว่าเราจะเป็นพี่น้องแท้ๆ คลานตามๆกันออกมาก็ตาม เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยไม่ค่อยผูกพันกันเท่าไหร่นัก
พ่อจะรักพี่เจสสิก้ามากเพราะเป็นลูกคนแรกเลยตามใจเธอทุกอย่าง ในขณะที่แม่จะค่อนข้างตามใจฉัน ดังนั้นฉันและพี่เจสสิก้าเลยเท่าเทียมกัน ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างแตกต่าง เรียกได้ว่าคนละขั้วของฉันและพี่
ส่วนพี่ลูฮาน เป็นลูกชายคนเดียว คุณพ่อของเขาเป็นเจ้าของบริษัทออกแบบที่มีชื่อติด 1 ใน 3 ของโลก คุณแม่ของเขาเป็นแม่บ้านที่ใจดีและมีใบหน้าที่สวยมาก ไม่แปลกใจเลยจริงๆว่าพี่ลูฮานหน้าหวานติดใคร
“ถึงแล้วคร้าบบบบบ”
“ขอบคุณนะคะ”ฉันหันไปขอบคุณพี่ลูฮานก่อนจะคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย “ไปนะคะ”
“ครับ ตั้งใจเรียนนะ”
“นี่พวกเรา วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนที่นี่ด้วยล่ะ”ปาร์ค โชรงหรือหัวหน้าห้องของฉันวิ่งเข้ามาก่อนจะแจ้งข่าว
“ใครวะ มาเข้าเรียนเอาตอนเทอมสุดท้าย”
“เห็นว่าตอนนี้อยู่ที่ห้องอาจารย์ใหญ่นะ เดี๋ยวก็คงมาแหละ”
ฉันหยิบหนังสือขึ้นมาวางตรงหน้าก่อนจะเปิดอ่านเพื่อทบทวน เพื่อนๆในห้องต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนักเรียนใหม่กันอย่างสนุกปาก ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามา ทุกคนต่างสลายตัวกลับที่เดิมของตัวเอง
“เอาล่ะๆๆ วันนี้อาจารย์มีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก เขาเพิ่งย้ายมาจากประเทศนิวซีแลนด์ มาเรียนต่อที่นี่ ยังไงก็ช่วยดูแลแนะนำเพื่อนด้วยนะ”
เมื่ออาจารย์พูดจบก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาใส่ชุดนักเรียนก็จริงแต่เรียกได้ว่าไม่มีส่วนไหนที่ถูกกฎระเบียบเลยสักนิด ผู้หญิงในห้องต่างก็พากันกรี๊ดกร๊าดให้กับใบหน้าหล่อเหลาขอองเขา ฉันเองก็ได้แต่ชื่นชมเขาอยู่เงียบๆ ..ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ ไม่ให้รู้สึกอะไรเลยก็ดูจะประหลาดเกินไปหน่อยแล้ว แตกต่างจากปฏิกิริยาของผู้ชายในห้องอย่างสิ้นเชิง ก็น่าอยู่ เพราะเด็กใหม่คนนี้หล่อซะขนาดนี้
“แนะนำตัวกับเพื่อนหน่อยสิจ๊ะ”
เขามองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “ผมชื่อโอ เซฮุน ความจริงผมน่าจะเรียนจบม.ปลายแล้ว แต่ต้องมาทำธุระที่นี่ เพราะฉะนั้น ไม่จำเป็นอะไรก็ไม่ต้องยุ่งกับผมหรอกครับ”
ฉันมองเขาอย่างทึ่งๆ เหลือเชื่อจริงๆ ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักคำว่ามนุษย์สัมพันธ์เลยหรือไงนะ ดูสิ แม้แต่อาจารย์ยังอ้าปากค้างไปเลย
“เอาล่ะจ้ะ เดี๋ยวเซฮุนไปนั่งแถวที่ 3 นะจ๊ะ ริมหน้าต่าง”อาจารย์พูดแล้วชี้มาตรงที่นั่งข้างๆฉัน “แล้วก็ซอฮยอน ช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะจ๊ะ”
“ค่ะ”ฉันตอบก่อนจะแอบคิดในใจ ถ้าเขายอมให้ฉันดูแลน่ะนะ
หลังจากลงไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อนๆฉันก็ขอแยกตัวขึ้นมาบนห้องก่อนเพราะเบื่อที่จะไปนั่งจับกลุ่มเม้าท์แบบที่คนอื่นทำ เรื่องของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของตัวเองจะอยากรู้ไปทำไม = = มันเป็นนิสัยของฉันน่ะ
เมื่อขึ้นมาบนห้อง แน่นอนว่าถ้าเป็นวันก่อนๆเวลานี้ไม่ควรจะมีใครอยู่ แต่วันนี้ในห้องกลับมีคนอยู่ และคนๆนั้นก็คือ ‘โอเซฮุน’ นักเรียนใหม่ของพวกเรานี่เอง
ฉันเดินเข้าไปที่นั่งของตัวเองอย่างเงียบๆเพราะว่ากลัวจะทำเขาตื่น แม้จะเห็นใบหน้าของเขาเพียงแค่ครึ่งเดียว แต่ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่ดูดีมาก ทุกส่วนของใบหน้าเขามันถูกจัดวางอย่างลงตัว จนฉันเผลอก้มลงไปใกล้เขา
!!!
“ทำอะไรของเธอ”
ฉันสะดุ้งก่อนจะหันกลับมานั่งตัวตรงไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง เมื่อจู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมาในตอนที่ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
“เอ่อ ..คือว่า”
ฉันหันไปมองเขาอย่างเก้ๆกังๆก่อนจะส่ายหน้าแทนคำพูดเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ให้ตายเถอะซอจูฮยอน เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย
ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว วันนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ถึงแม้จะตั้งใจฟังอาจารย์สอนก็เถอะ แต่มันเข้าหูซ้ายแล้วก็ทะลุออกไปหูขวาหมดเลยน่ะสิ
“ซอ พวกเรากลับก่อนนะ”
“จ้าๆ”ฉันตอบเพื่อนๆที่เดินมาบอกลาก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า เช่นเดียวกับเซฮุนที่หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ทั้งวันฉันไม่เห็นสมุดหนังสือของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเหลือบตามามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งฉันที่ยกมือค้างเอาไว้
“เซฮุน ไว้เจอกันนะ”เพราะเขาออกไปโดยไม่หันมามองฉันนั่นทำให้ฉันต้องพูดคนเดียวเพื่อแก้เก้อไปโดยปริยาย เย็นชาชะมัดเลย
ฉันเดินลงไปด้านหลังก่อนจะยิ้มให้กับผู้ชายหน้าหวานที่ยืนพิงรถคนนั้น “มาซะเร็วเลยนะคะพี่ลู่”
“พอดีวันนี้พี่เลิกเรียนเร็วน่ะ”เขาพูดก่อนจะลูบหัวฉัน “วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ วันนี้มีนักเรียนใหม่ด้วยล่ะ”
“เทอมสุดท้ายเนี่ยนะ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ พี่ลูฮานปิดประตูรถให้ฉันก่อนจะเดินไปประจำที่คนขับ เขาหันมามองหน้าฉันก่อนจะบีบจมูกฉันอีกครั้ง “วันนี้ คุณพ่อให้พี่พาซอไปทานข้าวที่บ้านน่ะ”
“แต่ซอยังไม่ได้บอกคุณแม่เลยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ”พี่ลูฮานยิ้มก่อนจะเอามือออกจากจมูกฉัน “ขอให้แล้วล่ะ”
“งั้นก็ไปสิคะ คิดถึงฝีมืออาหารคุณป้าแทบแย่”
หลังจากทานอาหารเย็นสุดแสนจะอร่อยแล้ว(ไวไปไหม)ฉันและพี่ลูฮานก็มายืนอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมกับคุณพ่อและคุณแม่ของพี่ลูฮาน
“หนูซอนี่ยิ่งโตก็ยิ่งสวยนะจ๊ะ เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”ฉันพูดแล้วยิ้มเขินๆ
“อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้หลุดมือล่ะอาลู่”
“คุณพ่อครับ เรา 2 คนเป็นพี่น้องกันนะครับ พูดอะไรเนี่ย”
ฉันรีบพยักหน้ารัวๆเห็นด้วยกับคำพูดของเขาเป็นอย่างยิ่ง คุณลุงหัวเราะก่อนจะลูบหัวฉัน “ก็พ่ออยากได้ลูกสะใภ้แบบหนูซอนี่”
“แหะๆ”ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะมองนาฬิกา “ต้องกลับแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับอาหาร อร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยค่ะ”ฉันพูดกับคุณป้าก่อนจะบอกลาท่านทั้ง 2 คน
“ไปส่งน้องดีๆนะลูก ขับรถกลับดีๆด้วย”
“ครับคุณแม่”
พี่ลูฮานดึงกระเป๋าในมือฉันไปถือก่อนจะเดินนำไปที่รถ ฉันเดินเข้าไปนั่งก่อนที่รถจะออกตัว ฉันเอนเบาะก่อนจะนั่งมองออกไปข้างนอก อิ่มๆแล้วก็ง่วงแบบนี้ตลอดเลย
“ตาปรือเชียวนะเรา”พี่ลูฮานพูดแซวๆก่อนจะหัวเราะ
“ก็มันง่วงนี่คะ”
ฉันตอบก่อนจะกระพริบตาช้าๆ หนังตาเริ่มหนักๆขึ้นมา และก่อนที่จะหลับไปฉันก็ต้องสะดุ้งอย่างตกใจแล้วหันไปมองด้านหลัง
“อะไรซอ พี่ตกใจหมด”
“เอ่อ ..เหมือนคนรู้จักน่ะค่ะ”
“หืม”
“แต่คงไม่ใช่”
..โอ เซฮุน จะมาทำอะไรแถวบ้านของพี่ลูฮานกันล่ะ บ้าไปแล้ว นี่คิดถึงเขาถึงกับเห็นคนอื่นเป็นเขาเลยเหรอเนี่ย
ฉันหันกลับไปมองอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาสะบัดหัวแรงๆ “พี่ลู่ วันนี้ซอบ้าไปแล้วล่ะค่ะ”
บ้าๆๆๆ บ้าไปแล้วแน่ๆ
-Luhan Part-
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“ค่ะ”ซอฮยอนตอบผมก่อนจะเดินลงไปจากรถ ผมมองดูเธอจนเธอเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะขับรถกลับบ้าน ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่ หากวันไหนไม่ได้เจอหน้าซอฮยอน ไม่ได้ยินเสียงใสๆ ตาแป๋วๆของเธอแล้วรู้สึกเหมือนกับว่าผมขาดอะไรไปอย่าง อาจจะเป็นเพราะว่าเราสนิทกันมากและเธอก็เป็นเหมือนน้องสาวของผม แม้มีบางครั้งพี่ชายอย่างผมจะแอบคิดไม่ซื่อกับเธอบ้างก็ตาม
บ้านของผมและซอฮยอนอยู่ไม่ไกลกันนัก และตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านของผมแล้ว ผมเลี้ยวรถเข้าไปในโรงจอดรถก่อนจะเดินผิวปากเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องหยุดเดินแล้วมองอย่างสงสัยเมื่อบรรดาสาวใช้ในบ้านต่างมายืนกันอยู่หน้าบ้านแล้วชะโงกหน้ามองเข้าไปในบ้านเหมือนกับมีอะไรเกิดขึ้น
ผมเดินแหวกคนพวกนั้นก่อนจะมองเข้าไปในห้องโถง คุณพ่อของผมนั่งอยู่ ส่วนคุณแม่กำลังยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ผมไม่เห็นหน้าเขาเพราะเขายืนหันหลังให้ แต่บทสนทนาที่ค่อนข้างรุนแรงนั่นทำให้ผมไม่กล้าเดินเข้าไป
“แกอยู่ที่นี่ไม่ได้ กลับไปอยู่กับพ่อของแกซะ”
“เพราะอะไรผมถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ”
คุณแม่ยืนมองผู้ชายคนนั้นด้วยใบหน้าเคียดแค้นในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน “เพราะฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว แกกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
“งั้นเหรอ ..สายเลือดของแม่กับลูกน่ะ มันตัดกันไม่ง่ายเหมือนที่คุณคิดหรอกนะครับ”
เพี๊ยะ!!
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคุณแม่ที่แสนจะใจดีของผมตบหน้าของผู้ชายคนนั้นเต็มแรง คุณพ่อที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาดึงคุณแม่ออกก่อนจะพูดกับผู้ชายคนนั้น “กลับไปเถอะนะเซฮุน เธออย่ามายุ่งกับครอบครัวของเราเลย”
“ผมไม่ยุ่งไม่ได้หรอกครับ ..ในเมื่อผู้หญิงคนนี้คือแม่ของผม”
ผมรีบเดินเข้าไปเมื่อเห็นว่าคุณแม่จะเข้ามาหาผู้ชายคนนั้น และเมื่อท่านเห็นผมท่านก็มองอย่างตกใจ “อาลู่”
“นี่มันอะไรกันครับคุณแม่”ผมถามแล้วหันไปมองหน้าผู้ชายคนนี้ ที่แก้มข้างซ้ายของเขามีรอยแดงจากรอยตบเมื่อสักครู่“แล้วใครกันครับ ทำไมคุณแม่ต้องรุนแรงกับเขาด้วย”
“อาลู่ ออกไปก่อนนะลูก ขอแม่คุยธุระก่อน”
“หึ น่าสมเพชสิ้นดี”เขาพูดก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วลากสายตากลับไปยังคุณแม่ “คุณเรียกคนที่ไม่ใช่ลูกของคุณว่าลูกอย่างเต็มปากเต็มคำ ในขณะที่ผมที่เป็นลูกแท้ๆของคุณ คุณกลับขับไล่ไสส่งอย่างไม่ไยดี”
ผมมองหน้าเขาอย่างตกใจก่อนจะมองหน้าคุณพ่อและคุณแม่เพื่อต้องการคำตอบ ..ผมรู้ ผมรู้ดีในข้อนี้ ผมไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของคุณแม่ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งซอฮยอน คุณแม่จริงๆของผมเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุตอนผมอายุ 3 เดือน และ 2 ปีต่อมาคุณพ่อก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนี้ ..เธอรักผม เลี้ยงดูผมจนผมเรียกเธอว่าแม่ และรักเธอเหมือนแม่แท้ๆของผม โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้ว ..คุณแม่ ท่านมีลูกของท่านเอง
“ออกไปจากที่นี่”คุณแม่ตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะมองหน้าฉัน “ขึ้นไปข้างบนก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่จะตามไป”
ผมพยักหน้าช้าๆแล้วเดินเลี่ยงไปข้างบน ผมหันกลับปมองเขา วินาทีที่เราสบตากัน ผมรู้สึกได้ว่าลึกๆ ..เขาเจ็บปวดมากแค่ไหน
และเมื่อผมเข้ามาในห้องไม่นานคุณแม่ก็เดินตามขึ้นมา ท่านร้องไห้แล้วนั่งกับพื้นข้างเตียงของผม ผมมองอย่างตกใจก่อนจะดึงให้ท่านขึ้นมานั่งบนเตียง “มันเรื่องอะไรกันครับคุณแม่”
“เขา ..เป็นลูกชายของสามีเก่าแม่เอง”คุณแม่พูดเบาๆก่อนจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “แม่ไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเขา แต่คุณตาบังคับให้แม่แต่งงานกับเขาจนเรามีลูกด้วยกันคนหนึ่งซึ่งก็คือเขา”
“...”
“แต่แม่ก็ไม่ได้รักเขาเลย คนที่แม่รักก็คือพ่อของลูกนะลูฮาน ..เรา 2 คนรักกัน แต่ทางบ้านของเราต่างก็กีดกัน แม่หนีพวกเขามาเจอพ่อของลูกในวันที่แม่ของลูกเสียชีวิต พ่อของลูกก็เลยขอแม่แต่งงาน”
“แล้วคุณแม่ไม่รักลูกของคุณแม่เหรอครับ”
“ลูกที่ไม่ได้เกิดมาจากความตั้งใจ แม่ไม่อยากรักเขาหรอก”
“คุณแม่ครับ”
“แม่ขอโทษจริงๆนะ ที่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับลูกเพราะแม่คิดว่ามันจะเป็นความลับตลอดไป แต่เด็กคนนั้นก็ดันโผล่มา แม่ขอโทษจริงๆ”
ผมมองคุณแม่ก่อนจะกอดท่านเบาๆ “คุณแม่ก็เหมือนแม่ที่แท้จริงของผม ผมรักคุณแม่ นับถือคุณแม่มาก แต่ว่า.. มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลยนะครับ”
“...”
“เขาเป็นลูกของคุณแม่ในขณะที่ผมเป็นแค่ลูกเลี้ยง ..เพื่อเป็นการไถ่โทษ คุณแม่ช่วยรักเขาให้มากกว่าที่คุณแม่รักผมได้ไหมครับ”
“ลูฮาน”
“ผมขอร้องเถอะนะครับ ให้เขาอยู่ที่นี่ในฐานะคนในครอบครัวของเรา ..อย่าทำให้ผมรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยนะครับ ผมขอร้อง”
“แต่เด็กนั่นตั้งใจจะมาทำลายครอบครัวของเรานะลูก เด็กคนนั้นตั้งใจจะมาทำให้แม่ไม่มีความสุข”
“ไม่จริงหรอกครับ ที่เขากลับมา ..เขาก็เพียงต้องการให้คุณแม่รักเขาบ้าง”
“...”
“ผมเชื่อแบบนั้น”
สายตาของเขามันช่างดูเจ็บปวดเหลือเกิน ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะทดแทนให้กับเขาได้ ..ผมก็จะทำ
ความคิดเห็น