คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : ชายหนุ่มผู้มีแขนข้างเดียว
Chapter 1 : ชายหนุ่มผู้มีแขนข้างเดียว
นามิโมริ ญี่ปุ่น
ตุบ!
หมาป่าสีขาวตัวใหญ่กลับลงมายืนอยู่บนพื้นอีกครั้งหลังจากเหาะเหินเดินทางจากอิตาลีมาจนถึงญี่ปุ่น มันสะบัดตัวเบาๆเพื่อปลุกหญิงสาวเจ้านายมันที่นอนหลับอยู่บนหลัง
“หืม...ที่นี่ ญี่ปุ่นเหรอ งืมมมมมมมม นามิโมริ!!”
ร่างบางสะลึมสะลืออยู่ไม่กี่วินาทีก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมรอบตัว เธอกับริวอยู่บนภูเขาเล็กๆหลังวัดนามิโมริ มองลงไปเห็นบ้านคนมากมาย ตลาด ศูนย์การค้า โรงเรียน โรงเรียนนามิโมริ!!
หญิงสาวตื่นเต้นดีใจเธอมองโรงเรียนด้วยสายตาวาววับ
ครืน! เคร้ง!
ร่างบางหันไปทางต้นเสียงข้างหลังเธอก็เห็นโฮชิกำลังใช้จมูกดุนกองอิฐและซากปรักหักพังอยู่มุมหนึ่ง ที่ตรงนี้ต้องเคยเป็นอาคารบางอย่างแน่แต่ดูจากลักษณะแล้วคงโดนระเบิดจนพังลงมา เพราะเศษซากส่วนใหญ่มีรอยไหม้เห็นชัด บางแห่งยังมีไฟลุกไหม้อยู่เป็นกองเล็กๆ
ฐานทัพวองโกเล่!!! หญิงสาวเพิ่งนึกออก เธอมาไม่ทันเหรอเนี่ย..ที่นี่ถูกซาคุโร่ทำลายไปแล้ว
แต่เหลือสควอลโล่!! ร่างบางวิ่งไปหาโฮชิทันที ใต้กองเศษอิฐเศษปูนมีมือโผล่ออกมา เธอจับมือข้างนั้นไว้ทั้งสองมือและออกแรงดึง หมาป่ายักษ์ใช้อุ้งเท้าตะปบร่างของชายหนุ่มทันทีที่พ้นออกมา
“อ๊อก! ไอ่สัตว์หน้าขน!!”
“โฮชิ!”
หญิงสาวปรามแล้วดึงขาใหญ่ๆของหมาป่าขาวสัตว์กล่องของเธอออกจากหน้าอกชายหนุ่มแขนเดียว ก่อนจะฉุดร่างสูงขึ้นมาจากพื้น
“อึ๊บบบบบ”
“โว้ยยยยย มีแรงหน่อยเซ่”
ตุ้บ!
.
.
.
“แฮ่กๆ”
“ตกลงเธอคือคนที่ตาแก่ทาลโวบอกว่าจะส่งมาช่วย?”
“ค่ะ..”
สควอลโล่นั่งพิงต้นไม้ใกล้ๆซากอาคารและกำลังสอบถามซักประวัติหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งหอบอยู่ข้างๆ
อย่างเอาจริงจัง เขาจ้องร่างบางด้วยสายตาคมดุและประเมินเธออยู่ในที
“ชื่ออะไร?”
“มาเรียค่ะ มาเรีย กาลิเวีย”
เคร้ง!
โฮชิคายดาบของสควอลโล่หรือก็คือแขนข้างซ้ายของเขาลงที่พื้นตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะเดินมาประจบ
คลอเคลียมาเรียเหมือนจะขอคำชม
“เบาๆ หน่อยสิโว้ย!! ไอ้หมาบ้านี่”
ร่างบางหอมแก้มโฮชิเป็นการให้รางวัลก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแขนซ้ายของชายหนุ่มมาต่อเข้ากับต้นแขนที่เลือดไหลซึม เปลวไฟสีขาวลุกขึ้นบนฝ่ามือขวาของเธอ
“จะทำอะไร?”
“ก็ต่อแขนให้ไงคะ”
มาเรียตอบยิ้มๆก่อนจะลูบฝ่ามือไปที่รอยต่อของแผล ความอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วแผลของสควอลโล่บริเวณที่ฝ่ามือของมาเรียลูบผ่าน เขารู้สึกได้ถึงกระดูก เส้นเลือด กล้ามเนื้อ และผิวหนังที่กำลังสมานติดกันอย่างเหลือเชื่อ
“เธอ..ทำได้ไง?”
“มันเป็นคุณสมบัติไฟธาตุดาราของฉันน่ะค่ะ ปกป้อง รักษา”
มาเรียเลื่อนฝ่ามือไปที่หน้าท้อง อก และบาดแผลที่ปรากฎให้เห็นบนใบหน้าของสควอลโล่อย่างแผ่วเบา ก่อนจะหยิกแก้มของเขาด้วยความหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย! นี่เธอทำอะไรของเธอ”
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เผลอไปหน่อย หน้าคุณตอนเผลอนี่น่าแกล้งชะมัด”
ก่อนที่สควอลโล่จะได้โวยชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาทัก
“สควอลโล่?”
ชายผมสีเงินหันไปตามเสียงเรียกโดยที่มือข้างขวายังเคาะกำปั้นใส่หัวมาเรียอย่างเป็นจังหวะ ยามาโมโตะมองภาพตรงหน้างงๆ
“ยัยมาเรียน่ะ คนของตาแก่ทาลโวที่มาช่วยฉัน”
“555 สนิทกันดีจังนะ ฉันชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ เรียกว่า ยามาโมโตะก็ได้นะ”
ประโยคหลังยามาโมโตะหันไปทักทายมาเรียที่นั่งกุมหัวน้ำตาซึมแต่ก็ยังยิ้มทักทายเขาอย่างเป็นมิตร
และโบกมือทักทายเบียงกี้ จางนีนิ และสปาน่าที่เดินตามมาทีหลัง
“โอ้!!”
ทั้งหมดหันไปทางวัดนามิโมริที่ชายคนใหม่ปรากฎตัว ก่อนจะสะดุดขาตัวเองล้มเลือดอาบ
“คุณดีโน่!!”
ร่างบางวิ่งเข้าไปหาคนตัวสูงที่นอนคว่ำหน้าเลือดนองไปทั่วพื้นอย่างตกใจ และเขย่าตัวดีโน่เบาๆ ร่างสูงครางในลำคอไม่เป็นภาษาแต่ยามาโมโตะที่ตามมาเรียมาติดๆก็พลิกตัวดีโน่ขี้น เผยให้เห็นแผลบาดลึกเป็นรอยยาวที่หน้าท้อง
“อดทนนิดนึงนะคะ”
“เธอ..ที่อยู่กับผู้เฒ่าทาลโวใช่ไหม?” ดีโน่ที่ลืมตาขึ้นมาแวบนึงถาม
“ค่ะ”
มาเรียตอบและลูบฝ่ามือที่มีไฟธาตุดาราลุกโชนบนบาดแผลของชายหนุ่ม พร้อมๆกับสายตาทึ่งระคนสงสัยของยามาโมโตะ
ความคิดเห็น