คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 สัญญา?! _
<< I'm Dong Hae >>
ผมชื่อว่าลี ทงเฮ เป็นนักแสดงที่คนทั้งเอเชียรู้จัก วันนี้ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงน้ำแสนสบาย
ในห้องนอนของผมเอง ทุกอย่างดูเหมือนปกติจนกระทั้งแขนซ้ายผมเริ่มปัดป่ายไปทางโต๊ะ
มุมหัวเตียงทั้งที่ยังไม่ลืมตาเพื่อจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา แต่แขนของผมดันไปพาดทับ
บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรมี ผมพยามยกหนังตาที่หนักอึ้งหันไปมองและมันทำให้ผมตื่นเต็มตา
“เห้ย!!” ผมดีดตัวลงจากเตียง สิ่งที่มือผมพาดไปโดนเมื่อกี้นี้คือชายหน้ามลคนหน้าปรุ เอ๊ย!!
ไม่ใช่ๆ เค้าคือชายหนุ่มแปลกหน้ารูปร่างผอมสูง แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือ
สภาพของผมที่เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว “เหี้ยแล้วไง!!” คำสบถครั้งที่2ของผมยังคง
ไม่สามารถทำให้เค้าตื้นได้ ผมออกแรงดึงผ้าห่มของผมที่เค้านอนทับเอาไว้อยู่ “ตัวหนักไปป่ะ
โอย~ เฮ้ย! ตื่นดิ~ ตื่น!!!~” ผมบ่นไปดึงไปแต่ไม่เป็นผล “ตื่นดิโว๊ย!!!~” ผมถีบเค้าจนตกเตียง
เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมดึงผมห่มออกมาได้พอดี ผมใช้ผ้าห่มนั้นพันตัวเป็นมัมมี่ มันเกิดอะไรขึ้น
กับผมเนี๊ย!?~ “โอ๊ย~” คนแปลกหน้าลุกขึ้นมาพลางลูบหัวตัวเองปอยๆ “เกิดอะไรขึ้นเนี๊ย?”
แทนที่ผมจะตอบคำถามของเค้าแต่ผมกลับสวนไปทันที “เกิดอะไรขึ้น!!? ฉันนี่สิต้องถาม!!
นายเป็นใคร!? มาอยู่บนเตียงฉันได้ยังไง!? แล้ว. . แล้วทำไม. .” ผมอยากถามว่าทำไมผมอยู่
ในสภาพเกือบเปลือยแบบนี้ แต่ก็เขินจนไม่กล้าถาม “บอกชื่อผมไปพี่ก็ไม่รู้จักหรอก” คนๆนั้น
ดันตัวเองขึ้นมาบนเตียงประหนึ่งว่ามันเป็นเตียงของเค้า “ก็บอกให้รู้จักดิว่ะ!” ผมยังคง
ทำเสียงดังข่ม เพราะนอกจากเสียงตะหวาดดังๆนี่ผมคงไม่มีอะไรสู้ได้. . โดยเฉพาะความสูง
“เห้อ~ ผมชื่อคยู . . โจ คยูฮยอน” เค้าทำตามที่ผมบอกอย่างเสียไม่ได้ “ใครว่ะ?” คำที่ผมแค่
ถามกับตัวเองทำเอาเค้าหัวเราะรัว “5555 ก็บอกแล้วว่าพี่ไม่รู้หรอก” ผมไม่ทันได้นึกคำเถียง
เค้าก็ส่งคำพูดที่ทำให้ผมงงยิ่งกว่าเดิมมาให้ “ผมหนะ” เค้าเว้นช่วงให้ผมเตรียมใจ ผมเองก็ไม่รู้
ว่าทำไมผมต้องกลั้นหายใจฟังเค้าด้วย “ผมมาหาเจ้าสาวของผม. . พี่ทงเฮครับ ผมมาหาพี่”
รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ผมแทบละลาย “เจ้า.. .เจ้าสาว” ผมทวนคำที่ได้ยิน ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“เจ้าสาวบ้านแกดิ!!!” ผมตะหวาดใส่ชายแปลกหน้าอีกครั้ง แต่เค้ายังคงหัวเราะต่อไป
“พี่นี่น่ารักเนอะ” อีกครั้งที่คำพูดของคนที่ไม่รู้จักทำผมหน้าแดง ไอคำว่า‘น่ารัก’นี่ . .
แฟนคลับผมตะโกนบอกตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วยังไม่ทำให้ใจสั่นได้แบบนี้เลย ผมถึงกับใบ้รับประทาน
เค้าเลื่อนตัวลงจากเตียงมาทางผม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ “พี่จำผมได้ไหม?
ดอกกุหลาบสีน้ำเงินไง” เสี้ยววินาที. . ภาพของเด็กชายคนนึงยื้นดอกกุหลาบสีน้ำเงินมาให้ผม
พร้อมคำขอแต่งงานชัดเจนขึ้นในสมอง มันเป็นเรื่องสมัยเด็กๆที่ผมเกือบลืมไปแล้ว
สติที่เริ่มหลุดลอยทำให้ผมคลายผ้าห่มออกจากตัว ใบหน้าที่ใกล้เข้ามาดึงดูดให้ผมเคลิ้มตาม
“เห้ยทงเฮ! ตื่นยะ. . ยะ..ยัง” คำร้องทักของผู้มาใหม่ขาดช่วงลงเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนอน
ของผม สติผมกลับมาในทันที “ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่าเนี๊ย?~” ผู้จัดการส่วนตัวของผมที่มี
อายุพอๆกันทักเสียงสูงเป็นการแซว ผมรีบคว้าผ้าห่มมาพันรอบตัวไว้ตามเดิม “ไม่ใช่นะโว๊ย!!
เด็กมันคงหลงมา ฉันไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ” ผมแก้ตัวแต่เจ้าบ้านั้นกลับเอาแต่ยิ้ม “หึ. หึ. พี่ทงเฮ
พี่จำผมไม่ได้จริงๆหรอ” คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจริงจัง แค่อยากทำให้ผม
หน้าแดงขึ้นเท่านั้น “ไอ้สัญญาตอนเด็กๆแบบนั้นฉันไม่สนใจหรอกนะ!! นายจะไปไหนก็ไป
เลยไป๊!!!” สีหน้าของเค้าหม่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้ตัวว่าคงพูดแรงไป แต่ซุปเปอร์สตาร์
อย่างผม ไม่มีวันจบอนาคตตัวเองด้วยการแต่งงานกับ ผู้ชาย เพราะไอสัญญาวัยเด็กนั้นหรอก
เค้าไม่ได้แสดงท่าทางโกรธอะไรผมเลยเพียงแต่พยามไม่ร้องไห้ออกมา “ใจเย็นๆดิ” ฮยอก
เดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆก่อนหันไปพูดกับคนแปลกหน้า “นายชื่ออะไร” เป็นคำถามเดียวกับ
ที่ผมถามไป. . แต่ผมกลับไม่ได้จำคำตอบของมันไว้เลย “คยูครับ ผมชื่อโจ คยูฮยอน”
คยูตอบเสียงเรียบ ฮยอกพยักหน้าเล็กน้อยก่อนผละจากผมไปหาเค้า “อืมๆ คยู. .
นายมาจากไหนหละ” คยูยิ้มเจือๆก่อนช่วยทำให้ความทรงจำวัยเด็กชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมหนีออกจากบ้านมา พ่อแม่ผมกำลังจะขายบ้านที่เกาหลีแล้วย้ายไปอยู่ไทยอย่างถาวร
ผมเลยหนีมานี่เพราะอยากเจอกับพี่สักครั้งก่อนไป” เค้ามองมาที่ผมคนเดียวอย่างที่เคยทำ
ครั้งนั้น. . ที่ผมได้เจอกับคยูก็ที่ไทยนั้นแหละ ตอนนั้นผมหนีออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไป
เพราะทะเลาะกับพี่ฮีชอล. . พี่ในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมสนิทมาก เราสัญญาว่าจะออกจาก
ที่นั้นไปด้วยกัน ผมเดินตามคุณลุงคนนึงที่ผมไม่รู้จักไป ในตอนนั้นเค้าชวนผมไปกับเค้า และ
ผมก็ยอม. . ผมไปอยู่ในบ้านของเค้าที่ประเทศไทยอยู่ร่วม 2 อาทิตย์ก่อนได้เจอกับคยู
วันต่อมาผมไปเล่นที่สวนดอกไม้เดิมแต่เค้าก็ไม่อยู่แล้ว หลังจากนั้น 1 เดือน คุณลุงพาผม
กลับไปส่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถมยังซื้อกล่องไม้อย่างดีให้ผมเก็บดอกกุหลาบสีน้ำเงินไว้
แต่ว่า. . ผมก็ไม่มีทางแต่งงานกับเค้าอยู่ดี “อยากเจอฉัน . . ” ผมทวนคำโดยไม่กล้าสบตาเค้า
“ก็ได้เจอแล้วนี่ กลับไปซะ” ผมพยามไม่ใจอ่อน แต่สำหรับฮยอกคงไม่ทันแล้ว
“นายมีสิทธิ์อะไรไปไล่คยู นี่มันบ้านฉันนะ” ฮยอกพูดอย่างร่าเริงพร้อมตีผมจนไหล่ชา “อยู่ที่นี้
ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวอีก 5 วัน ทงเฮจะไปถ่ายโฆษณาที่ไทย นายค่อยกลับพร้อมเค้า” สิ่งที่
ไอ้ผู้จัดการตัวดีมันคิดโดยไม่ปรึกษาผมสักคำทำเอาผมจะบ้าตายให้ได้ แต่เจ้าเด็กเวรนั้นกลับ
ยิ้มจนแก้มปริ ผมยิ้มตามเค้าโดยไม่รู้ตัว หรือว่าใจจริงผมก็อยากให้เค้าอยู่ต่อเหมือนกัน
“ขอบคุณครับพี่ฮยอกแจ” รอยยิ้มของผมโดนแทนที่ด้วยเครื่องหมายคำถามเพราะคำขอบคุณ
ของคยูทำให้ผมแปลกใจ เท่าที่ผมจำได้. . ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่อฮยอกเลยนะ ??
<< I'm Hyuk Jae >>
ผมจำเป็นต้องรั้งคยูไว้ก่อนด้วยหน้าที่ ปกติแล้วที่อยู่ของไอดอลต้องเป็นความลับ
แต่สำหรับแฟนคลับแล้วยังไงก็ไม่มีทางปิดอยู่ “ทงเฮ ไปอาบน้ำแต่งตัวไป อุจารตาว่ะ” ผมดัน
ทงเฮด้วยฝ่าเท้าเบาๆเพราะอยากคุยกับคยูตามลำพังแต่ทงเฮกลับมองคยูไม่วางตา “คยู. . ”
เค้าอ้าปากจะถามบางอย่างแต่ผมแกล้งแซวไปเพราะรำคาญ “ทำไมหรอ จะชวนมันไปอาบด้วย
หรือไง” คยูหัวเราะรัวจนทงเฮทำอะไรไม่ถูก เค้าชกสีข้างผมอย่างจัง “จะบ้าหรอ!!~” ทงเฮ
ตะหวาดใส่จนผมกับคยูยกมืออุดหูแทบไม่ทันก่อนจะกระทืบเท้าเข้าห้องน้ำไป “5555” คยู
ยังคงหัวเราะต่อแต่ผมต้องดึงเค้ากลับเข้ามาสู่จุดประสงค์เดิมของผม “เห้ยคยู ถามไรหน่อยดิ”
ผมดึงเข้าประเด็นทันทีที่ทงเฮปิดประตูเข้าห้องน้ำไป “นายเข้าบ้านมาได้ไง” แม้ที่อยู่จะสามารถ
สืบได้ง่ายๆจากกลุ่มแฟนคลับแต่การที่เข้ามาถึงในบ้านได้มันไม่ปกติเลย “อ้อ! ผมมารอ
ที่หน้าบ้านแล้วเห็นพี่ทงเฮกลับมาพอดี” คยูเริ่มอธิบายพร้อมแสดงท่าทางประกอบ “ผมเห็น
หน้าเค้าแดงๆเหมือนไม่สบายเลยเข้าไปประครอง” ผมนึกภาพตาม . .เมื่อคืนรู้สึกทงเฮจะเผลอ
ไปกินเห็ดอะไรสักอย่างเข้าตอนพักกองถ่ายทำเลยโทรมาหาผม เค้าบอกว่ารู้สึกไม่ดีขอกลับ
บ้านเลย แต่ยังพอกลับเองได้ผมเลยไม่ได้ไปรับเค้ากลับ วันนี้ที่ผมกลับมาที่บ้านก่อนทั้งๆที่โดน
ประธานชีกอเรียกตัวก็เพราะจะมาดูอาการทงเฮนี่แหละ “ผมไม่รู้ว่าพี่เค้าเก็บกุญแจบ้านไว้ไหน
ไม่กล้าค้นตัวเค้าดูด้วย แต่พอดีคุณป้าข้างๆบ้านเค้ามาเห็นพอดีเลยเข้ามาช่วย” ผมนึกต่อ
คุณป้าข้างบ้านที่ว่าน่าจะเป็นป้าซูที่ชอบมายุ่งไม่เข้าเรื่อง คราวก่อนป้าซูจะช่วยทงเฮถือของ
ทั้งๆที่ทงเฮเองก็ถือได้แถมยังถืออย่างระวังมาตลอด ผลสุดท้ายป้าซูได้ช่วยถือสมใจ
แต่กลายเป็นทำโล่ศิลปินดาวรุ่งที่โอซาก้าของทงเฮแตก หึ.หึ. แต่อีกไม่นานป้าซูก็คงไม่อยู่
วุ้นวายที่นี้แล้วหละ “คุณป้าเค้าบอกว่าเคยเห็นพี่ทงเฮเก็บกุญแจไว้ที่กระเป๋าเสื้อด้านใน แล้ว
ก็อยู่ที่นั้นจริงๆด้วย” คยูยิ้มเป็นการขอบคุณป้าซูที่อุตสาห์สอดรู้ เอ๊ย! อุตสาห์ตาดี จนทำให้
เค้าพาทงเฮเข้าบ้านได้ จากที่คยูเล่าให้ฟังผมคิดว่าพอจะเชื่อถือได้ แต่ยังต้องรอตรวจสอบ
ประวัติเค้าอีกที “อืมๆ อย่างนี้เอง ขอบใจนายมากเลยนะคยู นี้ถ้าปล่อยไว้อาจเป็นเรื่องก็ได้”
ผมขอบคุณด้วยใจจริง “เออใช่! นี้ก็จะเที่ยงละ นายได้กินอะไรหรือยัง” ผมดูนาฬิกาข้อมือ
ตัวเอง แต่ดูจากสภาพตอนผมมาแล้วก็เดาได้ไม่ยาก “ยังเลยครับ พวกผมพึ่งจะตื่นก่อนพี่มา
นิดเดียวเอง” คยูพูดพลางมองไปทางห้องน้ำ “555 ฉันก็คิดอยู่แล้วหละ งั้นรอทงเฮอาบน้ำเสร็จ
ฉันพาไปกินร้านอร่อยๆแล้ว . .” ‘*Sexy Free And Single*~~~’ เสียงริงโทนที่คุ้นหูดังขึ้น
ขัดจังหวะ “เหอ~” ผมถอนหายใจเมื่อเห็นว่าบนหน้าจอแสดงชื่อใครอยู่ “ฉันขอตัวแป็ปนึงนะ
คยู” ผมพูดพร้อมตบไหล่เค้าเบาๆ เค้าพยักหน้ารับผมจึงเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น “ครับ”
ผมขานรับปลายสายสั้นๆ ‘ไม่ต้องมา ครับ เลย! รู้ไหมว่าฉันรอนายมานานแค่ไหนแล้วเนี๊ย!~’
ปลายสายตะคอกกลับมา “ครับๆ ผมขอโทษ ผมกลับมาดูอาการทงเฮที่บ้าน แล้วผมจะรีบไป”
ผมอธิบาย รู้อยู่แล้วหละว่าที่เรียกไปคงไม่มีธุระอะไร แต่ด้วยหน้าที่การงานแล้ว. . ต่อให้จำใจ
แค่ไหนผมก็ต้องไป ‘นายเห็นทงเฮสำคัญกว่าฉันหรอห๊ะ!’ ปลายสายยังคงพาลไม่เป็นเรื่อง
“ครับ” ผมตอบด้วยใจสัจจริง ‘นี่นาย! นาย. . หนะ’ ดูเหมือนเค้าจะพยามคิดคำต่อว่าผม
แต่พูดไม่ออกจึงเปลี่ยนประเด็นซะเอง ‘เฮ้อ~ โอเคๆฉันยอมนายละ นายไม่ต้องมานี่แล้วหละ
เดี๋ยวฉันไปหานายที่บ้านเอง’ น้ำเสียงที่แสดงจุดประสงค์ชัดเจนทำให้หน้าเค้าลอยขึ้นมาในหัว
ผม ผมส่ายหน้ากับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย “อย่าเลยครับ รออยู่นั้นแหละ” ผมให้เค้ามาที่นี่
ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ไม่ได้จนกว่าผมจะตรวจสอบเรื่องคยูเสร็จนั้นแหละ แล้วเมื่อคิดเรื่องคยู. .
ผมก็หันไปเห็นคยูกำลังลูบหัวทงเฮที่พึ่งออกจากห้องน้ำมาพอดี ปล่อยไว้แบบนี้คงแย่แน่
‘ทำไม! นายซ้อนใครไว้!!’ ปลายสายยังคงพูดไร้สาระเหมือนเดิมจนผมเริ่มหมดความอดทน
“ถ้าไม่ยอมฟังกันดีๆผมจะวางแล้วนะครับ” ผมยื่นคำขาดซึ่งได้ผลชะงัก ‘. . .’ ปลายสาย
นิ่งเงียบ ผมเดินกลับไปหาคยูและทงเฮที่กำลังยื้อกระเป๋าของทงเฮกันอยู่ “รออยู่ที่เดิมนะครับ
เดี๋ยวผมพาทงเฮไปกินข้าวด้วย” ผมสะกิดทงเฮกับคยูแล้วเดินนำออกไป ‘ครับๆ ได้เลยครับ
ท่านผู้จัดการส่วนตัวของซุปเปอร์สตาร์ เอางั้นก็ได้’ ปลายสายพูดประชดแต่ผมไม่ได้แคร์เท่าไร
“หึ. แล้วเจอกันครับท่านประธาน” ผมตัดบทแล้ววางสาย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จบตอน!!!!!!!
ไรเตอร์หายไปนาน ขอโทษด้วย T^T
แถมรูปๆ
ความจริงตอนนี้เปิดมาเป็นคยูเฮชัดเจนมากๆๆๆๆๆ
แต่ขอลงรูปคยูคนเดี่่ยวให้ก่อนนะ
เนื่องจากไรเตอร์มาอัฟดึก ขี้เกียจรื้อรูปคยูเฮจากมายเกลเลรี่รกๆ
เม้นสักนิดนะ
ขอบคุณครับ ^^
ความคิดเห็น