ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เช้าอันสดใสกับความซวย
‘ อะไรฟะ หนักว่ะ ’ คิลคิดพลางพลิกตัว
“ ตุ๊บ! แง้ๆๆๆ ” เสียงบางอย่างหล่นแล้วตามด้วยเสียงเด็กร้อง
“ เสียงอะไรน่ะ ” คาโลที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จรีบออกมาดู
“ งืมๆๆๆๆ ” เฟรินกะคิลและลูคัสน้อยยังไม่ยอมตื่น
“ เฮ้อ! ” คาโลถอนหายใจแล้วเดินไปอุ้มลอเรนซ์น้อย
“ เป็นอะไรรึเปล่า ” คาโลถาม
“ ม่ายเป็นไรฮับ ” ลอเรนซ์น้อยตอบแล้วเดินไปปลุกลูคัสน้อยต่อ
การปลุกก็คือ การขึ้นไปนั่งบนตัว
‘ คงหนักน่าดู ’ คาโลคิดหลังจากเห็นสีหน้าของลูคัสน้อย
“ ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ ” ลอเรนซ์น้อยกระหน่ำคำปลุกพร้อมกับตบลงบนหัวลูคัสน้อย
“ ตื่นแย้วๆ ” ลูคัสน้อยตอบพลางปัดมือลอเรนซ์น้อยแล้วเดินไปหาคาโล
ลอเรนซ์น้อยจึงไปทำภารกิจต่อ
‘ เฟริน ’ คาโลคิดขณะนั่งดูอย่างสนุกสนานกับลูคัสน้อยที่ลูบหัวตัวเองอยู่
“ ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆ ” ลอเรนซ์น้อยกระหน่ำคำปลุกพร้อมกับตบลงบนกบาลเฟริน
“ งึมงำๆๆ ” เฟรินยังไม่ยอมตื่น
“ ตื่นได้แย้ว! ” ลอเรนซ์น้อยตะโกนใส่แล้วก็กระโดดบนตัวเฟริน
“ อั๊ก! ” เฟรินถึงกับกระอัก
“ เย้ ! ” ลอเรนซ์น้อยดีใจเมื่อเห็นเฟรินตื่น
ต่อไปก็คิลสินะ
“ อืม อ๊ะ! ” ลอเรนซ์น้อยหยุดคิดข้างๆคิลก่อนจะคิดออก
“ มนฉะหวัน ” ลอเรนซ์น้อยเรียกคัมภีร์ของตนออกมาก่อนที่มันจะไปพันรอบตัวคิล
“ ตุ๊บ!ๆๆๆๆๆๆๆ ” เสียงคัมภีร์ฟาดคิลกับเพดานแล้วฟาดลงเตียงต่อกัน
“ ฮือๆๆๆ ตื่นแล้วจ้า ” คิลร้องยอมแพ้
“ เย้ๆๆ ” ลอเรนซ์น้อยร้องดีใจก่อนไปลากลูคัสน้อยเข้าห้องน้ำ
“ สองคนนั้นเป็นใคร ” คาโลถามอย่างช้าๆพร้อมสายตาพิฆาต
‘ ซวยแย้ว ’ ในใจทั้งสองกู่ร้องเป็นเสียงเดียวกัน
“ เอ่อ คือว่า ” เฟรินอ้ำอึ้ง
“ เออ ไม่ต้องตอบแล้ว แล้วจะแก้ยังไง ” คาโลที่รู้เรื่องทั้งหมดจากการกลั่นกรองด้วยสมองตัวเองตัดบทก่อน
“ คงต้องรอโกโดมมาแก้ให้น่ะ ” เฟรินตอบพลางส่งสายตาอ้อนวอน
“ แล้วเมื่อไหร่ ” คาโลที่โดนสายตาเจ้าหล่อนก็ต้องยอมใจอ่อน
“ เดือนหน้า มันบอกว่างานยุ่ง ” คิลตอบแล้วส่งสายตาอ้อนวอนบ้าง
“ งั้น คงต้องแก้ขัดไปก่อน ” คาโลที่ไม่อยากให้เพื่อนซี้ทั้งสองกลายเป็นศพไม่มีหลุมเลยจำใจช่วยมัน
ณ ห้องอาหารดรากอน
“ เอ้า! ทุกคน ฟังหน่อยเด้ เฮ้ยไอ้ครี๊ด หยุดกินก่อนได้ม้ายยย ” เฟรินตะโกนหน้าห้องอาหาร
“ มีไรว้า แจ๊บๆๆๆๆ ” ครี๊ดถามแล้วกินต่อ
“ มีใครรู้จักเด็กพวกนี้มั้ย! ” คิลตะโกนซะลั่นห้องอาหาร
“ อ๋า ไม่รู้ครับ คุณโรรู้มั้ยครับ ” ซีบิลสะดุ้งก่อนตอบแล้วหันไปถามโรต่อ
“ ถ้าชั้นรู้ชั้นคงไปเป็นแชมป์ล้านสมัยเกมทศกัณฐ์แล้ว ” โรตอบพลางยิ้ม
“ แล้วเธอสองคนชื่ออะไรอ่ะ ” โคลว์ถามบ้าง(กลัวไม่มีบท)
“ ฮะ! ” สองรุ่นพี่ตัวน้อยตกใจก่อนทำหน้าเหรอหรา
“ เอ่อ คนผมดำชื่อลูคัง ส่วยผมทองชื่อลอเรมน่ะ ” เฟรินตอบก่อนพลางเหงื่อตก
“ เหรอฮะ ” เด็กน้อยทั้งสองหันมาถามแล้วยิ้มดีใจเหมือนได้ของขวัญ
‘ น่ารักจัง ให้เป็นแบบนี้ตลอดไปดีมั้ยเนี่ย ’ เฟรินและคิลคิดเหมือนกัน
‘ ถ้าอยากตายก็ลองดูสิ ’ เสียงคาโลจากจิตใต้สำนึกเตือนทั้งคู่
“ ไม่จริงนะ นั่นน่ะ พี่ลูคัสต่างหากเล่า! ” เสียงตวาดดังมาจากประตูห้องอาหาร
เมื่อทุกคนหันไปมองก็ต้องตะลึง ยกเว้นเฟรินกับคิลเพราะเหงื่อตกยังกะน้ำตก
เด็กสาวผมดำซอยสั้นประบ่า ตากลมโตน่ารัก แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนเอดินเบิร์ก
ถ้ามองดีๆ เหมือนพี่ลูคัสเลยแฮะ
“ เธอเป็นใครกัน ” คาโลที่กำลังใช้วิชาหน้ากากฟาโรห์อยู่ถาม
“ อ๋อ ชั้นชื่อลูเคีย ซาโดเรีย เดอะ ซอเซอร์เรอร์ ออฟ ทริสทอร์ ” สาวน้อยตอบ
มันเป็นคำตอบที่เหมือนมีดประหารสำหรับคิลกับเฟริน
“ แล้วนั่นมันพี่ลูคัสนี่นา ทำไมเป็นเด็กไปล่ะ ” เธอถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
เฟรินกับคิลก็ถอยออกไปเรื่อยๆ
“ แล้วเธอมาทำไม แล้วแน่ใจเหรอ ” คาโลถามตัดบทก่อนที่สถานการณ์จะแย่ลง
“ ชั้นมาเรียนที่นี่ชั่วคราวน่ะ แค่หนึ่งเดือน ส่วนเหตุผลที่ต้องมาเรียนนั่นความลับ ” ลูเคียตอบพลางหาอะไรในกระเป๋าสะพาย
“ แล้วนี่ ภาพพี่ลูคัสตอนสามขวบ ” ลูเคียพูดต่อพลางชูรูปให้ดู
‘ เหมือนเด๊ะ ’ ทุกคนคิด
“ แต่ผมชื่อลูคังนะฮะ ” ลูคัสน้อยแย้ง
เฟรินได้ยินก็ถึงกับดีใจจนคิดว่าถ้าพี่ลูคัสกลับร่างเดิมจะขอแต่งงานซะดีมั้ย
‘ ถ้าอยากตายก็ลองดูสิ ’ เสียงคาโลจากจิตใต้สำนึกเตือนเฟริน
“ อืม ” ลูเคียคิดพลางลูบคาง เฟรินกับคิลหัวใจเต้นตึกตัก
“ เอ๋ งั้นเหรอ แฮะๆ ” ลูเคียหัวเราะประทังความอายพร้อมๆกับเฟรินและคิลที่โล่งอกอย่างมาก
“ นี่พวกนาย เห็นลูคัสกับลอเรนซ์มั้ย ” โรเวนเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับถาม
‘ ซวยอีกแล้ว ’ เฟรินกับคิลคิดพลางปาดเหงื่อ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้ว เอ้า! แสดงความคิดเห็นกันหน่อย
จะติ ชม ด่า เหน็บแนม สาบแช่งก็ไม่ว่า
อย่าลืมล่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น