คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 ♥ วันซวย
Chapter 1 ♥ เหมาะสม
อยากจะบ้าตายจริงๆ เกิดมายังไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่าหมอนั่นมาก่อนเลย อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวผู้หญิงแถมยังหน้าด้านมานั่งดูผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก!
แย่ แย่ แย่ แย่ที่สุด!!
"อ้าววิสกี้แกไปกินรังแตนที่ไหนมาทำไมทำหน้าตาแบบนั้นละ" เมื่อเดินเข้ามาในกองถ่ายก็เจอเข้ากับซีควินที่ยืนอยู่กับไมเคิล แต่พอเขาเห็นฉันเขาก็เดินหนีไปหาตากล้องแล้ว
"อยากจะกินหัวคนน่ะสิ ฮึ่ย!"
"แกบ้าปะ"
"ถ้าฉันบ้านะ แกคงคุยกับฉันไม่รู้เรื่อง -_-"
"ฮ่าๆ งั้นบอกทีว่าแกเป็นอะไร"
ฉันก็เลยใช้เวลาว่างที่เหลือจากการถ่ายแบบมานั่งเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ให้กับเพื่อนรักฟัง ซึ่งยัยนั่นเองก็ตกใจน้อยมาก ใช่น้อยมากจริงๆ อย่างกับเจ้าตัวรู้มาก่อนว่าหมอนั่นเป็นใคร
แต่ถ้ายัยนี่รุ้ว่าเป็นใคร แล้วยังให้หมอนั่นเดินเข้ามาในห้องนั่นละก็...ฉันจะจับมายำๆๆ ให้เละแล้วเอาไปแจกพวกช่างภาพให้หมดเลย! L
"หาจริงดิ O_O!" เชื่อมั้ยว่าใบหน้าตกใจนั่นมันคือการเฟค -_-'
"ก็เออสิ!" ฮึ่ย!! แต่ยิ่งพูดแล้วมันก็น่าเจ็บใจ รู้งี้น่าจะกระแทกให้มันศูนย์พันธุ์ไปเลยซะก็ดี!!
"อ๊ะ ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า" ซีควินว่าพลางชี้ไปยังทางประตูที่มีผู้ชายผมสีกาแฟคนนั้นยืนอยู่ ใช่เลยไอ้หมอนั่นแหละ! ฉันจำนัยน์ ตาสีเฮเซลกับทรงผมเห่ยๆ ของมันได้!!
แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้วนายนั่นก็เข้ามาตอนฉันยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้านี่หว่า แถมฉันก็มีสิทธิที่จะไม่เปลี่ยนด้วยซ้ำไปแต่ทำไมกลับไม่ทำก็ไม่รู้ -_- ฉันมันก็หน้าด้านจริงๆ (รู้จักด่าตัวเองด้วย)
แต่ช่างมันเถอะ ยังไงหมอนั่นก็ผิดอยู่ดี! (<<< ไม่ยอมรับตัวเอง)
"ใช่เลยซีควิน หมอนั่นแหละ!"
"งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้...ไมค์!" ซีควินหันมาพูดกับฉันก่อนจะตะโกนเรียกไมเคิลที่ยังคงยืนอยู่กับตากล้องคนเดิม ไมเคิลหันมามองก่อนจะเดินมาหา
"มีอะไร"
"คืองี้นะไมค์" จากนั้นซีควินก็เล่าเรื่องแบบเดียวกับที่ฉันเล่าให้เธอฟังเมื่อครู่จนไมเคิลต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน "เรื่องก็เป็นแบบนี้ แหละไมค์นายจัดการให้ฉันหน่อยสิ นะๆ" ซีควินเริ่มฉายโหมดสาวน้อยขี้อ้อนออกมาอีกแล้ว แล้วมีหรือที่ไมเคิลจะไม่สนใจ
"เอาไว้เสร็จงานนี้ก่อนแล้วฉันจะจัดการให้"
"ขอบคุณนะที่รัก" ซีควินว่าก่อนจะกระโดดหอมแก้มไมเคิลเป็นการขอบคุณ
"ฉันยังอยู่ตรงนี้" ฉันโบกมือไปมาอยู่ตรงกลางระหว่างไมเคิลกับซีควินจนทั้งคู่ระเบิดหัวเราะออกมา
"งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ ข้างในมันร้อน" ไมเคิลว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที
"เออนี่ซีควิน นายแบบคนที่แกต้องการให้ฉันไปถ่ายคู่ด้วยนะใครกันเหรอ ทำไมฉันยังไม่เห็นเขาเลยอะ"
ฉันหันไปถามซีควินที่กำลังยืนดูแฟ้มเอกสารที่มีพนักงานเอามาให้เมื่อครู่ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันก่อนจะลากสายตาไปยังผู้ชายหัวสีกาแฟคนนั้น
"แกคงไม่ได้หมายถึงหมอนั่นหรอกนะ" ฉันรีบถามดัก
"ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครซะอีกละ เอาละแกก็ไปทำงานของแกได้แล้วส่วนฉันก็จะไปทำงานของฉันเสร็จงานแล้วเจอกัน" ซีควิน รีบพูดและจากไป ทิ้งให้ฉันยืนช็อคอยู่คนเดียว
ขอรีเพลย์ไปกับคำพูดของซีควินอีกทีนะ
'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'
'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'
'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'
ว๊ากกก! นี่ฉันต้องถ่ายแบบกับอีตานั่นอย่างงั้นเรอะ!
แอ่ก แอ่ก แอ่ก (ชักตอนนี้ทันมั้ยนะ)
"เอ่อน้องวิสกี้คะ ถึงคิวคู่แล้วคะ" กรี๊ด! ฉันไม่อยากถ่ายแล้ว!!
แต่ถึงยังไงซะฉันก็ต้องจำใจถ่ายอยู่ดีแหละน่า และผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงข้ามฉัน ณ ตอนนี้ก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...นายหัวกาแฟ (ไม่รู้จะเรียกอะไร)
ตลอดการถ่ายหมอนั่นเอาแต่ยิ้มให้ฉันจนน่าหมั่นไส้ บางทีตอนที่ช่างภาพให้หมอนั่นมาโอบเอวของฉัน ฉันก็แอบหยิกแขนเขาไปทีหนึ่ง แต่หมอนั่นก็อึดพอที่จะไม่ร้องซักแอะ
และตอนที่ช่างภาพบอกให้ฉันกับเขาหันหน้าเข้าหากันช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ กันเหมือนฉากคิสซีนที่ยัยซีควินต้องการนั่นอีก โอ๊ยอยากจะเอาขากล้องยาวๆ นั่นฟาดเข้าที่หัวของยัยนั่นจริงๆ เลย
ต้องการจะทำอะไรกันแน่นะซีควิน!
"เอาละครับเสร็จแล้ว" พอตากล้องพูดจบประโยคฉันก็ผลักอีตาหัวกาแฟนี่ออกไปทันที ขืนอยู่ใกล้ด้วยนานๆ มันคงไม่ปลอดภัยกับตัวเองเป็นแน่
"ทำได้ดีเหมือนเดิมเลยนะวิสกี้"
"อ่าขอบคุณคะพี่ซาเนีย"
"วิสกี้นี่เหมาะกับวัลแคนจริงๆ เลยนะ"
"วัลแคน?"
"อ้าวก็นายแบบคนที่วิสกี้ถ่ายคู่เมื่อกี้ไง หล่อลากมากเลยนะ พี่เห็นแล้วลมจะจับ"
"ไม่เห็นจะหล่อเลย" ฉันพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
"เอ๋ เมื่อกี้วิสกี้ว่าไงนะ"
"อ้อเปล่าคะเปล่า ฉันพูดว่าก็หล่อดีน่ะคะ แหะๆ ^^;" ฉันหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับพี่ซาเนียผู้จัดการส่วนตัวของฉัน และเป็นผู้จัดการฝ่ายออกแบบโฆษณาของ Bainbow Modelling ที่ตอนนี้กำลังเพ้อเจ้อถึงนายวัลแคนอะไรนั่น
ฉันไม่สนใจก็เลยเดินหนีจากเจ๊แกมาก่อนที่อารมณ์จะระเบิดจนสามารถฆ่าใครได้
- Why you have to go and make thing so complicated?
"ฮัลโหลคาร์เตอร์"
[วิสกี้เธออยู่ไหน]
"อยู่ที่บริษัท"
[เดี๋ยวฉันเข้าไปรับนะ]
"อื้อ"
หลังจากที่วางสายจากคาร์เตอร์แล้วฉันก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวเหมือนเดิมแต่ไม่มีวัลแคนหัวกาแฟนั่นเข้ามาอีก (เพราะฉันล็อกห้องเอาไว้)
คาร์เตอร์เป็นแฟนฉันที่คบกันมาได้หกเดือนช่วงนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ที่ฉันไปถ่ายแบบที่ภูเก็ตและได้เจอกับเขาที่มาถ่ายแบบคู่กัน และได้ร่วมงานกันบ่อยๆ ทำให้เราสนิทกันง่ายขึ้นและเป็นแฟนกันในที่สุด
"อ้าวรีบกลับไปไหนละวิสกี้"
"คาร์เตอร์มารับน่ะค่ะ" ฉันตอบกลับพี่ซาเนียที่กำลังเดินเข้าไปเก็บของที่ห้อง
"แหมหวานกันจังเลยคู่นี้ อิจฉา"
"อิจฉาก็รีบหาแฟนสิพี่"
"แหมหาง่ายขนาดนั้นก็ดีสิจ้ะ วันๆ พี่ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยได้ไปหาหนุ่มๆ หรอก"
"อ้าวพี่ชินไง เขาชอบพี่ไม่ใช่เหรอ"
"จะบ้าเหรอย่ะ ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี...บรื๋ออย่าพูดถึงอีกนะพี่ขนลุก" พี่ซาเนียทำท่าทางออกมาหน่อยๆ จนฉันหลุดขำออก มา
"ไปเถอะไป๊ เดี๋ยวคาร์เตอร์มันจะรอนาน"
"ค้าาาา" ฉันจงใจลากเสียงยาวจนพี่ซาเนียเงื้อมือทำท่าจะเขกหัวฉัน ฉันเลยรีบชิ่งวิ่งออกมาก่อน ฮูยยย อากาศข้างนอกนี่ร้อนจริงๆ เลย ขนาดสี่ทุ่มแล้วนะเนี่ยยังร้อนถึงขนาดนี่ นับว่าโชคดีที่ตั้งแต่เช้าฉันก็คลุกอยู่แต่ในโมเดลลิ่ง
ปี้นๆ
เสียงแตรรถดังมากจากทางด้านหลังเมื่อหันกลับไปดูก็พบกับพอร์ชสีขาว แต่ที่แน่ๆ นั่นไม่ใช่รถของคาร์เตอร์แน่นอน อย่าไปสนใจเลยวิสกี้เดินไปหาคาร์เตอร์ดีกว่า
ปี้นๆ
โว้ยไอ้รถเวรๆ นี่ก็บีบแตรตามตูดอยู่นั่นแหละ อยากจะไปส่งก็ลงมาอัญเชิญสิ!
ปัง!
หมับ!
และจู่ๆ ก็มีแรงมหาศาลมากระชากเอวฉันจากทางด้านหลัง เฮ้ยๆ ที่พูดในใจเมื่อกี้ฉันประชดหรอกนะโปรดอย่ามาฉุดลากกันแบบนี้!
"อะไรเนี่ยปล่อยนะ!" ฉันพยายามขืนตัวอยู่กับที่ แต่ก็ดูเหมือนจะศูนย์เปล่าเพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย =_= เกิดมาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้สินะถึงได้โดนข่มเหงอยู่เรื่อย
"..."
"ปล่อยสิ!"
"..." โอ๊ยนายคนที่ลากเนี่ยจะพูดกับฉันซักคำจะได้มั้ยนะ ลากอยู่ได้
ปัง!
เขาจับฉันยัดไว้ในรถก่อนจะวิ่งอ้อมมาทางฝั่งคนขับและเมื่อได้เห็นหน้าของเขาชัดเจนแล้วมีหรือที่ฉันจะไม่รีบเปิดประตูแล้วหนีทัน ทีแต่มันก็คงจะสายเกินไปที่เขาขึ้นรถและล็อกประตูทั้งสี่ด้านจนฉันไม่สามารถหนีเขาไปไหนได้
"อย่าคิดหนีเชียว" เขาพูดพร้อมกับสตาร์ทรถและขับออกมาอย่างรวดเร็วและสวนเข้ากับรถคันหนึ่ง
เฮ้ย! นั่นมันคาร์เตอร์นี่หว่า ตายแล้ว! ทำยังไงดีอ๋อใช่โทรศัพท์
พรึบ!
แต่เขาก็เร็วพอที่จะคว้าแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะขับรถต่ออย่างสบายใจ
"นายทำบ้าอะไรของนายวัลแคน!"
มุมทอล์ค
แอบมาอัพกันตอนเช้าๆ อีกแล้ว >_<
เฮ้อออ วัลแคนสุดหล่อตั้งใจจะทำอะไรกันแน่น้า
ถึงได้มาฉุดลากวิสกี้ของเราออกไปแบบนี้
ไรท์เตอร์เองก็มีเรื่องที่อยากจะบอกทุกคนเหมือนกันคะ
ไรท์เตอร์ยอมรับว่าไรท์เตอร์เป็นมือใหม่หัดเขียน
อาจจะเขียนได้ไม่ดีเท่ากับนักเขียนคนอื่นๆ ที่เขาเก่งๆ กัน
แต่ยังไงไรท์เตอร์ก็จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้คะ J
พีเอส
คอมเม้นและโหวตกันซักนิดให้ไรต์เตอร์ได้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อหน่อยนะคะ L
ความคิดเห็น