ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Strong heart.. [WonKyu Ft. HaeEun, Teukcin]

    ลำดับตอนที่ #2 : [0.5] Zero.Five บทเริ่มต้นของการเดินทาง

    • อัปเดตล่าสุด 19 เม.ย. 55


      







       
                   “คุณพ่อเรียกผมมา มีอะไรหรอครับ” เด็กหนุ่มนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมเอ่ยถามการเรียกพบจากผู้เป็นพ่อ ชายวัยกลางคนเงยหน้าออกจากเอกสารขึ้นมองลูกชาย วางเอกสารลงแล้วถอดแว่นสายตาออก

     

                “ฉันจะส่งแกไปเกาหลี ไปอยู่คนเดียว” ชายวัยกลางคนมองลูกชายด้วยสายตาว่างเปล่า เด็กหนุ่มตกใจกับความคิดของพ่อแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ เขาเพิ่งอายุสิบห้า จะให้จากบ้านไปอยู่ทั้อื่นได้ยังไงตลกชะมัด

     

                “พ่อพูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ” ถามไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ขำให้กับเรื่องตลกของพ่อ ผู้เป็นพ่อมองด้วยสายตาจริงจังจนเด็กหนุ่มเริ่มเชื่อแล้วว่าเรื่องนี้มันอาจจะเป็นจริงและเขากำลังจะซวย

     

    “พ่อครับ ผมยังอายุแค่นี้เองนะ แล้วเรื่องเรียนอีกนี่มันปิดภาคเรียนแรกนะพ่อ”

     

    “เรื่องเรียนแกไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ที่แกต้องทำก็คือไปอยู่เกาหลี บ้านที่นั่นฉันยังไม่ได้ขายแล้วก็หัดเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเองซะบ้าง” พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอำนาจ

     

    “พ่อ พ่อลืมหรอว่าผมอายุสิบห้า อายุสิบห้านะครับ! พ่อให้ผมไปอยู่ที่อื่นมันก็หนักหนาสาหัดมากพออยู่แล้ว พ่อยังจะให้ผมไปอยู่ที่ที่ผมไม่รู้จักคนเดียวเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก! ผมไปไม่ได้!” เด็กหนุ่มขึ้นเสียงยืนขึ้นอย่างไม่พอใจ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะไม่มีทางไปไหนทั้งนั้น

     

    “มีปัญหาอะไร ถึงไปไม่ได้”

     

    “ผม...ผม ผมพูดเกาหลีไม่ได้ I can’t speak Korean, are you understand me?” ถ้าแถเรื่องอะไรได้ก็เอาหมดแล้วตอนนี้ ถึงแม้มันจะบ้าก็เถอะ พูดเกาหลีมาตั้งแต่ต้นเพิ่งจะมาเนียนเอ๋อเอาตอนนี้จะช่วยได้มั้ย?

     

    “ถ้างั้นฉันต้องยิ่งส่งแกไปอยู่เกาหลีให้เร็วที่สุด ไปเรียนรู้ภาษาเพื่อธุรกิจที่แกต้องสืบทอดต่อไป ซีวอน”

     

    No! No! No! Dad! it not fare for me! Please… I won’t to go there, unless… mom allow. แทบจะก้มลงขอร้องบิดาแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเลยสักนิด ยังไงแม่ก็ไม่มีทางให้ผมไปอยู่ไหนคนเดียวแน่ ถ้าใช้เป็นข้ออ้างก็คงจะได้มังระมัง ?

     

    “แต่แกต้องไป เรื่องนี้ฉันคุยกับแม่แกแล้ว ยังไงแกก็ต้องไปอยู่เกาหลี แกต้องรู้จักเป็นผู้ใหญ่มีเกียรติในสังคมและสร้างชีวิตของแกด้วยตัวเอง ซีวอน” สินเสียงคำสั่งแห่งอำนาจ ชายวัยกลางคนก็หันกลับไปจัดการเอกสารต่อโดยที่ไม่สนใจลูกชายที่วิญญาณกำลังหลุดลอยไป

     

     

    แม่ยอมให้เขาไปอยู่ที่อื่นคนเดียวเรอะ!

     

     

    เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยอาการเหม่อลอยเดินแทบไม่ตรงทาง เหมือนคนที่พร้อมจะล้มลงกับพื้นทุกเวลา สาวใช้ในบ้านต่างก็มองกันด้วยความเป็นห่วง และงงกับอาการจิตล่องลอยของคุณชายสุดหล่อ

     

    นี่เขาจะต้องไปเกาหลีจริงๆหรอ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย พ่อใจร้ายมาก แม่ก็ด้วย ทำไมถึงทำแบบนี้!

     

     

     

     

    WWWWHHHHHHYYYYYYYY!!!!!!!






    .........................................................................

    ขอลงบทนำเลยละกันนะคะ
    ยังไงก็เม้นติชมให้หน่อยนะคะ
    อยากรู้ว่าอ่านแล้วชอบกันมั้ย ^^


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×