คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : D o n ' t L o v e H e r :: 1 ::
1
“โอปากับฮาร่าคบกันมานานแล้วล่ะ”
“แต่เราสองคนไม่อยากบอกใคร เลยแอบคบกันลับๆ เอ่อ...ฮยอนอาไม่โกรธออนนี่ใช่ม้ย”
ฮยอนอามองชายหญิงตรงหน้าที่กำลังยืนก้มหน้าเหมือนสารภาพผิดต่อเธออย่างรู้สึกผิด แต่มือทั้งสองก็ยังกุมกันอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยออกจากกัน
เหอะ! นี่ฉันกำลังดูโรมีโอกับจูเลียตอยู่หรอไง
“ฮยอนอาฟังพวกเราอยู่มั้ย” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวตรงหน้าส่วนมือข้างซ้ายก็กระชับมือคนข้างๆเอาไว้
“ไม่..ไม่ได้ยิน” เธอส่ายหน้าก่อนจะหลับตาปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกมา
“เราสองคนรักกันฮยอนอาเธอได้ยินมั้ย” ชายหนุ่มพูดย้ำอีกครั้งทำให้ฮยอนอายกมือขึ้นมาปิดหูเหมือนไม่อยากรับฟังอะไรอีกแล้ว
“ไม่!ไม่ได้ยิน!! ไม่ฟัง!! ฮึก...ฮืออ ไม่ฟัง!! ฮืออ”
“ไม่ฟัง!!!”
“ฮยอนอา! เป็นอะไรไป!!”
จินแทคโอปา...
นี่มันที่หอเรานี่หน่า...
“ฝันร้ายหรอไงฮะยัยตัวแสบ” คนบนเตียงหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ข้างเตียงของตน
ฝัน...
เหอะ!นี่ถึงขั้นขนาดเอาเก็บไปฝันเลยหรอ...
“เมื่อคืนไปก่อเรื่องอะไร เล่ามาให้ฟังซะดีๆ” ฮงจินแทค หรือผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อแห่งวง 4minute นั่งลงข้างเตียงของฮยอนอาก่อนจะเริ่มสอบสวนตัวแสบของวงที่นอนสลบไป 20 ชั่วโมงเต็มๆ
“เมื่อคืน...”
“ก็เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมาขาถึงได้แพลงจนเข้าเฝือกขนาดนี้ นี่ก็หลับไปตั้ง 20 ชั่วโมง ดีนะที่จุนฮยองไปเจอเข้าเลยพาไปส่งโรงพยาบาลให้”
เมื่อคืน...
จุนฮยอง...
...
...ฮาร่า
“ฉะ...ฉัน...ฉันเผลอไปสะดุดก้อนหินน่ะค่ะ” ฮยอนอาตอบก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง จินแทคเห็นอย่างนั้นจึงได้แต่ส่ายหน้า
คิดว่าเค้าจะเชื่อหรอไง?
“ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ช่วงนี้จะทำอะไรก็ระวังตัวหน่อยนะเพราะเธอก็ใกล้คัมแบคอัลบัมเดี่ยวแล้วด้วย”
“ค่ะ”
“วันนี้ก็พักผ่อนเยอะๆแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องไปขึ้นไลฟ์อีก”
“โอปา” ฮยอนอาหันมาเรียกชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ
“อะไร”
“ขอโทษนะคะที่ก่อเรื่องอีกแล้ว”
“รู้ตัวก็ดี ทีหลังจะทำอะไรก็ห่วงตัวเองบ้างรู้มั้ย” เค้ามองและยิ้มให้กับร่างบางที่นอนหน้าจ๋อยอยู่บนเตียง
“ค่ะ”
“เดี๋ยวโอปาไปที่บริษัทก่อนนะจะไปดูเด็กๆซ้อมกันด้วย” จินแทคบอกกับฮยอนอาและลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“อยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวโอปาโทรไปบอกจุนฮยองให้” แต่ก่อนจะออกไปเค้าก็หันมาถามร่างบางก่อน
“ทำไมต้องโทรไปหาเค้าด้วยล่ะคะ”
“ก็มันบอกว่าจะมาหาเธอน่ะ อยากกินอะไรล่ะ” จินแทคถามอีกรอบพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา
“ไม่อยากกินค่ะ!...ไม่อยากเจอด้วย” เสียงของฮยอนอาที่ดังขึ้นทำให้จินแทคละสายตาจากมือถือและหันมามองคนที่นอนอยู่บนเตียงที่ตอนนี้พลิกตัวไปอีกข้างเรียบร้อยแล้ว แรงสั่นที่ไหล่ทำให้เค้ารู้ว่าเธอเป็นอะไร
ร้องไห้...
ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว...
“ทะเลาะอะไรกันอีกหรอไง”
“ฮึก...ฮืออ..” มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้นที่ตอบกลับมา จินแทคจึงทำได้แค่นั่งลงข้างเตียงเธออีกครั้งก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนทุกที
ฮยอนอาชอบจุนฮยอง
ทำไมเค้าจะไม่รู้ล่ะ
ตั้งแต่อัลบัมเดี่ยวแรกที่จุนฮยองมา Featuring ให้
น่าจะตั้งแต่ตอนนั้น…
“ฉันไม่อยากเจอเค้า...ฮึก...ฮือ..ไม่อยากเจอ...ฮืออ..ไม่อยากเจอจุนฮยองโอปา..”
“ทำไมล่ะ” เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นตรงหน้าประตูห้องทำให้จินแทคดึงมือกลับมาก่อนจะลุกไปหาผู้ที่มาใหม่ ส่วนฮยอนอายังคงนอนร้องไห้อยู่เหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะหันมามองชายหนุ่มที่กำลังยืนมองตนอยู่ เพราะเธอรู้ว่าเค้าคือใคร
คนที่ทำให้เธอนอนร้องไห้อยู่อย่างนี้ไงล่ะ
“มีอะไรก็เคลียร์กันดีๆล่ะ ฝากฮยอนอาด้วยนะจุนฮยอง” จินแทคทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้สองคนนี้เคลียร์กันเอง
จุนฮยองเดินไปนั่งที่พื้นข้างๆเตียงฝั่งที่ฮยอนอาพลิกตัวไปก่อนจะเท้าคางลงบนเตียงและจ้องผู้ที่เป็นเจ้าของที่กำลังมองเค้าด้วยดวงตาที่เจ่อนองด้วยน้ำตาทั้งสองข้าง
“ร้องไห้ทำไม โกรธอะไรโอปาหรอ”
“ออกไป” ฮยอนอาผลักหน้าของจุนฮยองที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอย่างน้อยใจ
ชีวิตนี้จะรู้อะไรบ้างมั้ย...
“อย่าเพิ่งไล่สิ บอกมาก่อนว่าโกรธอะไร”จุนฮยองจับข้อมือทั้งสองข้างที่กำลังพยายามดันหน้าตนอยู่ออกไปจากใบหน้าและเค้นคำตอบจากร่างบาง
“ปล่อย”
“ก็บอกกันก่อนสิว่าโกรธโอปาเรื่องอะไร” จุนฮยองยังคงจับข้อมือทั้งสองข้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้าจนทำให้ฮยอนอาต้องเสหน้าไปมองทางอื่น
ไม่กล้ามองตรงๆ...
เพราะรอยยิ้มนั้น ทำให้ฉันเป็นยัยโง่อยู่อย่างนี้ไงล่ะ
“...”
“เรื่องฮาร่าหรอ”
“...” ชื่อนั้นทำให้ฮยอนอาหันกลับมาสบตากับอีกคน
“โอปากับฮาร่าไม่ได้เป็นอะไรกัน เมื่อวานฮาร่าเค้าบอกว่ามีเรื่องไม่สบายใจยังไม่อยากกลับหอ โอปาก็เลยพาไปเดินเล่นแถวบ้าน เผื่อเค้าจะสบายใจขึ้น”
“แล้วทำไมต้องไปแถวบ้านด้วย”
“ก็แถวนั้นมันไม่ค่อยมีคนและก็ไม่ไกลจากร้านกาแฟที่โอปากับเค้าไปกินมาด้วยกันด้วย”
“...”
“ไม่เชื่อโอปาหรอ”
“จริงหรอ”
“อืม” จุนฮยองตอบและยิ้มเหมือนเดิม
ฮยอนอาได้ยินอย่างนั้นก็ค่อยๆยิ้มออกมา
จริงๆเลย.. ทำไมเธอไม่เคยโกรธผู้ชายคนนี้ได้นานๆเลยสักครั้งนะ
“ ว่าแต่เราเหอะ ไหนบอกว่าจะรอโอปาแล้วทำไมถึงไปกับไอ้ดูจุนได้ล่ะ”
“ก็มาช้าทำไมล่ะ คนเค้าอุตส่าห์รีบออกจากห้องซ้อมมายืนรอ น้ำซักหยดก็ยังไม่ได้กินเลยนะ!!”
“สรุปโอปาผิดใช่มั้ยเนี่ย”
“อืม!!” ฮยอนอาทำแก้มพองลมอย่างงอนๆ ทำให้จุนฮยองยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะปล่อยมือจากข้อมือคนตรงหน้ามาขยี้ผมแทนอย่างหมั่นเขี้ยว
“โอปา”
“อะไรหรอ” จุนฮยองปล่อยมือจากผมร่างบางและมองคนตรงหน้าที่เรียกเค้า
ฮยอนอายื่นมือไปจับแก้มทั้งสองข้างของจุนฮยองไว้ให้มองมาที่ตนตรงๆ
“ทีหลังห้ามไปไหนกับผู้หญิงคนอื่นตามลำพังอีกนะ”
“หึๆ”
“ฉันจริงจังนะ โอปาหัวเราะอะไร!”
“ก็เธอเหมือนน้องสาวที่กำลังหวงพี่ชายอยู่เลยรู้มั้ย” ประโยคนั้นทำให้ฮยอนอาชะงักไปก่อนจะดึงมือกลับมา
เหอะ! น้องสาวอีกแล้วสินะ...
“โอปานี่ทึ่ม!จริงๆเลยนะ”
“อะไร...โอปาทึ่มยังไง”
ก็ทึ่มที่ไม่รู้อะไรเลยไง ว่าอาการที่ฉันเป็นเค้าเรียกว่าอะไร
หึง!
หึงน่ะ! รู้จักมั้ย!!
“ฉันหิวแล้ว สั่งพิซซ่ามากินกันเถอะ” ฮยอนอาเปลี่ยนเรื่องก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ทำเอาจุนฮยองเกาศีรษะอย่างงๆกับอารมณ์ที่แปรปรวนของเด็กตรงหน้า
“อะไรของเธอเนี่ย”
“ลุกขึ้นมาคุกเข่าแล้วหันหลังให้ฉันเร็วๆ” ฮยอนอาดึงมือของจุนฮยองให้ลุกขึ้น เค้าก็ทำตามที่เธอว่า
“ฮึบ!!” พอจุนฮยองนั่งลงฮยอนอาก็รีบกอดคอเค้าและทิ้งน้ำหนักลงบนหลังจุนฮยองทันที ทำเอาจุนฮยองเซเล็กน้อยก่อนจะตั้งหลักและแบกฮยอนอาขึ้นมา
“โอยย...เธอหนักขึ้นใช่มั้ยเนี่ย” จุนฮยองถามคนบนหลังที่ทำหน้ามุ่ยทันทีเมื่อได้ยินคำถาม
“ฉันไม่ได้หนักขึ้นนะ มันเป็นเพราะไอ้เฝือกที่ขานี่ต่างหากเล่า!!!”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ เธอไม่ได้หนักหรอกยัยน้องสาว” จุนฮยองพูดแค่นั้นและพาทั้งตนและเด็กน้อยบนหลังไปที่โต๊ะกินข้าว
โดยไม่เห็นสายตาของคนบนหลังที่กำลังมองตนด้วยสายตาที่มีความหมายมากแค่ไหน...
ตอนนี้ฉันยังไม่กล้าที่จะพูดคำนั้นออกไป
แต่รอหน่อยนะคะ...
รอหน่อยนะคะโอปา....
จุนฮยองโอปา...
รักนะคะ...
+
ตอนแรกมาแล้ววววว ว ว !!!
เป็นยังไงบ้างคะ มันสั้นไปมั้ยเอ่ย??
ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่ชื่นชอบ
ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีใครชอบใจซะแล้ว
ได้โปรดสนับสนุนและเป็นกำลังใจให้ต่อไปด้วยนะคะ ^^
แถมภาพผจ.วงสุดหล่อ พ่อ ฮงจินแทค >////<
ความคิดเห็น