- the fact and fake []'yunjae

ลำดับตอนที่ #2 : บทสอง:บังคับแต่งงาน

  

โฉมสคราอันเย้ายวนแม้นเคลื่อนกาย
มิรู้หายกลิ่นกายเจ้าช่างโหยหา
ปากและหูจมูกเจ้านัยตา
คนอย่างข้าจะครอบครองไว้ผู้เดียว

บทสอง: บังคับแต่งงาน
"อะไรนะ ! เจ้าจะไปสู่ขอลูกสาวจวนเสนาบดี !! " ยูชอนตะโกนลั่นตำหนัก นีั่มันเรื่องบ้าชัดๆ ใครๆก็รู้ว่าเสนาบดีหวงลูกยิ่งกว่างูจงอาง
แล้วนี่จะไปขอลูกเขาง่ายๆเนี่ยนะ บ้าไปแ้ล้ว!
"เจ้านี่จะโวยวายอะไรนักหนา ข้าแค่จะเอาเขามาเป็นชายา ข้าคิดว่า นางเนี้ยแหละ ใช่เลย" ยุนโฮพูดอย่างเคลิ้มๆ มือชันคางไว้ เหม่อคิดถึงเสียงและใบหน้าของนาง เห็นหน้าไม่ชัด แต่รู้ว่างามนักหนาทีเดียว
"..นี่ นี่เจ้าจะบอกว่า เจ้าเอาจริงเรอะ ?"
"ใช่ ข้าต้องการแม่นางแจจุงคนเดียว เพราะฉะนั้น เจ้าอย่าห้าม แจจุง.."
ยูชอนถึงกับเสียสติ ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ ยุนโฮสหายของเขาจะมาตายก็คราวนี้รึเปล่าเนี่ย 
"ได้ ข้าจะไม่ห้ามเลย แต่เจ้าไม่คิดจะไปถามเสด็จแม่ของเจ้าหน่อยเรอะ" ยุนโฮขมวดคิ้ว เขาลืมคิดไปเลยแฮะ ถ้าเสด็จแม่ไม่ยอมจะทำยังไง = =
"..เออใช่ ต้องขอเสด็จแม่ก่อน แต่.."
"ไปได้แล้ว ไม่ต้องแต่ ชักช้าอยู่ได้ - -" ยุนโฮหันมองยูชอน ไอ่บ้านี่ คิดจะเร่งก็เร่ง คิดจะห้ามก็ห้าม อารมณ์แปรปรวนเป็นผู้หญิงมีรอบเดือน - -
ยุนโฮวิ่งออกจากตำหนักยูชอน และมุ่งหน้าสู่ประตูวังหลวง



"เสด็จแม่!!" ยุนโฮตะโกนลั่น ก่อนจะถึงประตูตำหนักเสียอีก นางกำนัลวิ่งมาเปิดประให้ ยุนโฮพุ่งเข้าไปในตำหนักก่อนจะมองหาพระมารดาของตน 
"เสด็จแม่ เสด็จแม่!!" ร่างของหญิงวัยกลาง แต่ไม่แก่ ในชุดฮองเฮาปรากฏขึ้น ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้และเทน้ำชาอย่างไม่รีบร้อน
"เอะอะอะไรของเจ้าน่ะ ยุนโฮ" ยุนโฮเดินกึุ่งวิ่งเข้าหาพระมารดาของเขา ก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"ท่านแม่ ท่านเคยบอกใช่รึไม่ ว่าถ้าข้าหาหญิงที่เหมาะกับข้าได้ จะให้ข้าแต่งงานกับนาง" ยุนโฮพูดทวงสัญญา 
ฮองเฮาชะงักการจิบน้ำชา ก่อนจะวางถ้วยลง
"เจ้าเจอนางนั้นแล้วรึ ?"
"พะย่ะ่ค่ะเสด็จแม่" ยุนโฮพูดอย่างหนักแน่น ฮองเฮาเงยหน้าสบตากับยุนโฮ นางรู้ดีว่ายุนโฮมาครั้งนี้ตั้งใจและหวังไว้มากเพียงใด
"แล้วนางเป็นใคร" ยุนโฮยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยชื่อออกมาอย่างมั่นใจ
"นางเป็นลูกเสนาบดีคิมพะย่ะค่ะ" ฮองเฮาถึงกับอึ้ง ในที่สุด ..คำสาปนั่น มันเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะ ถึงจะแค่ตำนาน แต่มันแม่นยำมากเกินจะไม่เชื่อ
"....แล้วเจ้า..อยากแต่งกับนางรึ ?" ยุนโฮพยักหน้ารวด เขารอคอยคำตอบของฮองเฮาอย่างลุ้นมาก ปกติเขาขออะไรไม่เคยให้ นอกจากไปขอจากเสด็จพ่อ
"..แม่ไม่อยากขัดเจ้าหรอกนะ แต่ว่า"  
"แต่ว่าอะไรพะย่ะค่ะ"
"เจ้ารับนางได้รึ ? " ยุนโฮถึงกับกลั้นขำเพราะคำถาม ทำไมเขาจะรับไม่ได้ นางออกจะงามเพรียบพร้อม ไม่มีที่ติ ย่อมยอมรับได้อยู่แล้ว
"ได้สิพะย่ะค่ะ"
ฮองเฮาเงียบไปสักพัก ก่อนจะลุกขึ้น
"งั้นเราไปสู่ขอนางกันเถอะลูกของแม่" ยุนโฮยิ้มอย่างดีใจก่อนจะวิ่งไปให้ฮองเฮาเกาะแขนเดินไปสู่ตำหนักใหญ่

"ฝ่าบาท ฮองเฮาเสด็จเพคะ" นางกำนัลเอ่ยขึ้น ก่อนจะมีเสีัยงตอบรับและเปิดประตู
"เข้าไปกันเถอะ" ฮองเฮาพูด ยุนโฮจึงเดินไปพร้อมกับพระนาง ก่อนจะถวายความเคารพ
"ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท/ถวายพระพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ" 
"อืม วันนี้แม่ลูกอยู่ด้วยกัน มีอะไรรึเปล่าน่ะ หืม ? " ฮ่องเต้เอ่ยอย่างยิ้มๆ ไม่ได้เห็นนานทีเดียวภาพแบบนี้
"เรื่องการแต่งงานของลูกเราและลูกสาว..เสนาบดีคิมเพคะฝ่าบาท"
"งั้นเหรอ อืม เจ้าก็น่าจะแต่งตั้งนานแล้วนะ โตขนาดนี้แล้ว เอาหล่ะ ถ่ายทอดคำสั่ง เตรียมขบวนสู่ขอเจ้าสาวภายในวันนี้"
"พะย่ะค่ะ!" ขันทีส่วนพระองค์รับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปและไปทำตามหน้าที่ของเขานั่นแหละ.
"อืม ที่เหลือก็ รอการตัดสินใจของเจ้าสาวสินะ"
"เพคะ"
ฝ่าบาทไม่พูดต่อนอกจากนั่งยิ้มอยู่พระองค์เดียว ฮองเฮาทรงจะอยู่เฝ้าฝ่าบาท ยุนโฮจึงกลับออกมาก่อน 

"โหม่งๆ!! ยามสอง" เสียงขันทีบอกเวลา ยุนโฮก็ยังนอนไม่หลับ เขาคงตื่นเต้นวันพรุ่งกระมัง











"ท่านจะรับข้ามั้ยนะ แม่นางแจจุง"