[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น

ลำดับตอนที่ #2 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 2

[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 2

“ ก็ถ้าพี่ไม่ช่วย ผมก็ปล้ำอ่ะ” นั่น ทำท่าเหมือนตัวเองเป็นต่อมากมาย แต่ตอนนี้คยูฮยอนก็เป็นต่อจริงๆนั่นแหล่ะ เอาวะซองมิน ยอมช่วยก็ดีกว่าเสียตัว

 

“ ก็ได้ๆๆ มาสิ”

ซองมินรีบตวัดสายตาไปทางอื่น เมื่อร่างสูงถอดกางเกงออก มือหนานำมือบางมาสัมผัสตน

ซองมินสะดุ้งเมื่อมือแตะถูกกายร้อน เคยจับแต่ของตัวเอง อยู่ๆให้มาจับของคนอื่นก็ต้องเขินเป็นธรรมดา

 

“ อย่างนั้นแหล่ะครับพี่ซองมิน ”

มือบางที่รูดขึ้นลงยิ่งเรียกอารมณ์ให้กระเจิด รู้สึกบีบอัดตรงส่วนปลายจนแทบอยากปลดปล่อย แต่สัมผัสอุ่นๆจากมือนิ่มนั้นทำให้อยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ

 

“ อ...อืมม...อา... ”

ร่างสูงครางอย่างพอใจ ตาคมหลับลงเพื่อปิดประสาทสัมผัสส่วนตา ให้สมองรับรู้แต่จังหวะมือเท่านั้น

ซองมินจ้องมองภาพตรงหน้าก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อ ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้นะ เสียงทุ้มๆเวลาครางนี่ก็..... อ๊ากกกกก ลีซองมิน หยุดคิดเดียวนี้นะ แต่ภาพและเสียงชัดเจนขนาดนี้ แถมมือของตัวเองยังเป็นตัวชักนำเสียงนั้นอีก แบบนี้จะหยุดคิดได้มั๊ยเนี่ย กระต่ายน้อย

 

“ อ๊า...พี่ซองมิน..น ”

ใบหน้าหล่อคมเชิดขึ้น ลมหายใจเริ่มติดขัด พี่ซองมินเก่งจัง เห็นท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้น แต่สุดยอดไปเลย

 

“ ระ..แรงอีกนิดนะ อา.... ”

จังหวะมือที่เร่งมากขึ้นยิ่งเรียกเสียงครางหนักขึ้น ไม่ช้าร่างหนาก็กระตุกเกร็ง หยาดน้ำแห่งความสุขเปรอะเปื้อนเต็มมือเล็ก ซองมินยกมือตัวเองขึ้นมาดูอย่างสงสัย รสชาติจะเป็นยังไงนะ ไวเท่าความคิด ปลายลิ้นเล็กเลียลิ้มชมรส

อืม...ก็อร่อยดีเหมือนกัน

 

หารู้ไม่ว่าการกระทำของตนเองทำให้อีกคนต้องกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แค่พี่ซองมินนั่งเฉยๆก็น่ากดจะแย่ แล้วนี่ยังมาทำท่าทางแบบนั้นอีก จะฆ่ากันให้ตายเลยใช่มั๊ยครับพระเจ้า

 

“ เป็นอะไรเหรอคยูฮยอน ”

ซองมินเอียงคอมองคนที่ยืนกัดฟันตัวสั่นอย่างงงๆ ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าท่าทางของตัวเองเสี่ยงต่อการเสียตัวอย่างมาก ผิวเนื้อนุ่มนิ่ม กลิ่นตัวหอมหวาน ตากลมๆใสๆแล้วไหนจะท่าทางไร้เดียงสานั่นอีก

เห็นแล้วโจวคยูฮยอนอยากมีเมียโว้ยยยย

 

“ เอ่อ...นายคงเหนื่อยสินะ กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีมั๊ย ”

อยู่ๆซองมินก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้น จะไม่เปลี่ยนได้ไง ก็เจ้าหมาป่าน้อยที่เพิ่งจะสงบไปมันดันเด้งดึ๋งขึ้นมาอีกแล้ว แถมปะป๊าของมันยังจ้องหน้าเค้าตาไม่กระพริบอีกต่างหาก กระต่ายน้อยเริ่มมองหาทางหนีทีไล่ แต่ยังไม่ทันได้ไปไหน อุ้งเล็บหมาป่าก็ตะปบเข้าที่แขน

 

“ ผมไม่ไหวแล้วพี่ซองมิน ขอเถอะนะ ” ไม่รอคำตอบ กดร่างเล็กลงอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจเสียงร้องห้ามนั่นแม้แต่นิดเดียว

 

“ หยุดนะคยูฮยอน ไม่เอา ปล่อย ” ร้องไปเถอะกระต่ายน้อย ตอนนี้หมาป่ามันหื่นขึ้นหน้าแล้ว

 

“ คยูฮยอน หยุดก่อน นายเพิ่งจะเสร็จเองนะ ไม่เหนื่อยหรือไง ” ซองมินรีบยกทฤษฎีขึ้นมาอ้าง พลางผลักอกคนที่ซุกไซร้ซอกคนตัวเองอย่างเมามันส์

 

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ โบราณเค้าบอกว่าถ้าอยากก็ต้องปลดปล่อย อย่าเก็บไว้เพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ ”

โบราณประเทศไหนของมันวะ!!! เนียนศาสตร์เลยนะ

 

“ ก็ไหนเราตกลงกันแล้วไง ถ้าฉันยอมช่วยนาย นายจะไม่ปล้ำฉัน ” ร่างเล็กรีบทวงสัญญากับคนเจ้าเล่ห์

 

“ นั่นมันผ่านมาแล้ว ครั้งนี้เริ่มใหม่ ไม่เกี่ยวกัน ” มีงี้ด้วย อ๊ายยยยย อีตาบ้านี่ หื่นได้โล่จริงๆ ไม่เพลียบ้างหรือไงกันนะ

 

“ ลืมไปแล้วหรือไง ฉันบอกว่าถ้านายทำแบบนี้อีก เราเลิกกัน ” ในที่สุดซองมินก็งัดไม้ตายสุดท้ายขึ้นมา คยูฮยอนชะงักนิดหนึ่ง เงยหน้าจากซอกคอเย้ายวนมาจ้องร่างเล็กตรงหน้า

 

“ เดี๋ยวพอเสร็จแล้วก็เลิกไม่ได้แล้วล่ะคร้าบบ” ว่าแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ กะจะมัดมือชกกันแบบนี้ คิดตื้นไปหน่อยมั๊งโจวคยูฮยอน

 

“ คยูฮยอน จะหยุดไม่หยุด ” ร่างเล็กถามเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก แต่หาได้ทำให้คนที่กำลังหื่นรู้สึกตัวได้สักนิด ร่างหนายังคงมัวเมาต่อไป

 

“ ไม่หยุดใช่มั๊ย ได้... ” ถ้าไม่หยุดก็เจอนี่หน่อยแล้วกัน

 

        “ พลั่ก!!!!! ”

 

        “ โอ๊ยยยย ”

 

เท้าเล็กออกแรงเต็มที่ ส่งร่างของหมาป่าหื่นให้กระเด็นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น คยูฮยอนเองก็ยังงงๆ ตูตกลงมาได้ยังไง หันไปมองคนต้นเหตุ เจ้าของบาทาที่ส่งให้เค้ามานอนอยู่ที่พื้นแบบนี้อย่างอึ้งๆ

       

        ถีบเลยเหรอครับ พี่ซองมิน!!!

 

ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าคนที่ตัวเองเพิ่งถีบไปเมื่อกี้ รู้สึกผิดอยู่นิดๆ แต่ถ้าคยูฮยอนไม่ดื้อก่อน เค้าคงไม่ต้องรุนแรงแบบนี้หรอก

 

“ ไม่ต้องมามองอย่างนั้นเลยนะ นายผิดเองนะคยูฮยอน ” ว่าพลางกอดอกก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนปนผิดหวัง ไม่ได้นะซองมิน ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด

 

“ ตกลงฮะ ในเมื่อพี่รังเกียจผมถึงขนาดนี้ ผมก็จะไม่ฝืนใจอีกต่อไป ผมจะไม่มายุ่งหรือกวนใจอะไรพี่ซองมินอีก ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ลำบากใจ ”

เสียงทุ้มที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความน้อยใจจนคนฟังรู้สึกใจหาย ซองมินรีบหันหน้ากลับมาทันที ตาสองตาสบกัน ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายหันหลังเดินตรงไปที่ประตูห้อง แต่ยังไม่ทันได้แตะลูกบิด เสียงหวานก็เรียกขึ้น

 

“ อย่าไปนะ... ”

ซองมินลุกแล้วเดินไปหาร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู สองแขนเล็กค่อยๆยกขึ้นตวัดโอบร่างหนาไว้ ใบหน้าหวานซบลงที่หลังกว้าง ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ตัวเองกำลังกอดอยู่นั้นกำลังเผยรอยยิ้มที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์

 

“ ฉันขอโทษนะคยูฮยอน ฉันไม่เคยคิดรังเกียจนายเลยสักนิด ฉันแค่อยากให้ความรักของเรามันค่อยเป็นค่อยไปเท่านั้นเอง ”

ซองมินพูดอย่างเสียใจ แค่เพราะเค้าไม่ยอม คยูฮยอนก็คิดไปเองว่าเค้ารังเกียจ นี่ตกลงนายรักฉันจริงๆหรือเปล่า หรือต้องการแค่ร่างกายนี้เท่านั้น

 

“ พี่ซองมินไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ ผมผิดเองที่ฝืนใจ ผิดเองที่รักพี่มากเกินไป ผมจะพยายามรักพี่ให้น้อยลงนะครับ ”

มือหนาแกะมือบางออกจากเอวตน ทั้งน้ำเสียงและท่าทางบ่งบอกว่าน้อยใจถึงที่สุด แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับไม่เป็นเช่นนั้น รอยยิ้มพอใจแต้มเต็มบนใบหน้า

 

“ ไม่นะคยูฮยอน ไม่ใช่อย่างนั้น นายกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันรักนาย ฉันแอบรักนายมาตั้งนานแล้วฉันจะรังเกียจนายได้ยังไง ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย ”

ประโยคนี้เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้มากยิ่งขึ้น กระต่ายน้อยที่น่าสงสารจะรู้ตัวบางไหมหนอ ว่าขณะที่ตัวเองกำลังเสียใจอยู่นั้น หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ก็ได้วางแผนอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

 

“ งั้นก็พิสูจน์สิครับ พิสูจน์ว่าพี่เองก็รักและต้องการผมเหมือนกัน ”

สีหน้าที่สุดแสนจะจริงจังทำให้กระต่ายน้อยแอบหวั่นใจ จะให้พิสูจน์ยังไงล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่ให้ทำเรื่องลามกอีกหรอกนะ

 

“ พ..พิสูจน์ยังไงล่ะ ” ซองมินเอ่ยถามทั้งที่ใจก็แอบกลัวคำตอบ

 

“ อะไรก็ได้ฮะ พี่อยากทำอะไรกับคนที่พี่รักล่ะครับ ”

ร่างสูงหันหน้ากลับมาพลางโอบเอวบาง เชยคางมนให้เงยขึ้นสบตาตน

 

“ ว่าไงครับ ถ้าไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะ ”

พอพูดจบก็ปล่อยมือออกทันที ทำท่าจะหันหลังกลับไปอีกรอบ แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน หน้าหล่อของตนเองก็ถูกจับให้หันกลับมาดังเดิม ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะประกบลงมา

 

“ ... ”

 

ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา มีเพียงความเขินอายของคนหนึ่งและความพึงพอของอีกคนหนึ่ง ร่างจูบอย่างไม่ประสีประสา ลิ้นเล็กแยกปากหนาให้คลี่ออกก่อนจะส่งลิ้นนุ่มๆของตัวเองไปป่วนอีกฝ่าย แต่ไปๆมาๆซองมินก็กลับรู้สึกเป็นฝ่ายถูกป่วนแทน เมื่อมือหนาสอดเข้ายังกลุ่มเส้นไหมตรงท้ายทอย ออกแรงรั้งเบาๆให้หน้าเงยรับจูบที่ตนเองกำลังจะมอบให้ จูบไร้เดียงสาแบบพี่ซองมินมันก็น่ารักดีหรอกนะ แต่มันไม่ค่อยถึงใจโจวคยูฮยอนผู้ร้อนแรงคนนี้ซักเท่าไหร่

 

“ อืม..มม ”

เสียงครางหวานในลำคอ ถึงแม้ว่ามันจะแผ่วเบา แต่คยูฮยอนกลับรู้สึกว่ามันดังก้องในโสตประสาท แล้วก็ไพเราะจับใจเสียเหลือเกิน

 

“ คยูฮยอน วันนี้นอนที่นี่นะ ” ร่างเล็กที่ถอนริมฝีปากออกมาแล้วเอ่ยบอกอย่างเขินๆ ก็ดูสิ อีตาหมาป่าหื่นอึ้งไปเลย

 

“ แค่นอนนะ ต่างคนต่างนอน ” ซองมินรีบพูดดักไว้ก่อน ก่อนที่หมาป่าเจ้าเล่ห์จะคิดลึก

 

“ พี่ซองมินแน่ใจนะว่าจะให้ผมนอนที่นี่จริงๆ ” ร่างหนาถามย้ำอีกครั้ง

 

“ แน่ใจ เพราะฉันพิสูจน์ไปแล้วว่าฉันรักนาย คราวนี้นายก็ต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นบ้างว่านายก็รักฉัน และก็รอฉันได้ ”

 ร่างหนาเริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมาทันทีที่เห็นสีหน้าจริงจังของคนรัก ให้ตายเถอะ!!! ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ว่าอยากจะหักหาญน้ำใจ แต่มันอดใจไม่ไหวต่างหาก เฮ้อ...แล้วจะอดใจไหวมั๊ยเนี่ยตู

 

 

ประตูระเบียงห้องถูกเปิดออกช้าๆ ตามมาด้วยร่างเล็กผู้เป็นเจ้าของห้องที่ถือโอกาสตอนคยูฮยอนอาบน้ำออกมายืนรับลม คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างคนคิดมาก หวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่คยูฮยอนให้เค้าพิสูจน์ความรัก ตอนนี้เค้าเองก็อยากจะพิสูจน์ความรักของคยูฮยอนเช่นกัน ว่าแล้วมือบางก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกดเบอร์โทรออก

 

“ ฮัลโหล ซันนี่ ฉันเองนะ ” เสียงกรอกลงไปเมื่อสายที่โทรออกถูกตอบรับ

 

“ ฉันอยากให้เธอช่วยอะไรฉันสักอย่างได้มั๊ย ” ซองมินลุ้นระทึกก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อปลายสายตอบตกลง

 

“ งั้นพรุ่งนี้ สิบโมง เธอมาเจอฉันที่ร้านเดิมนะ แล้วฉันจะบอกรายละเอียดให้เธอฟัง ” มือบางกดตัดสายพลางกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เสร็จแน่ คยูเอ๋ย ไม่รู้ว่ากระต่ายน้อยคิดจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆรอยยิ้มนั้นไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด

 

TBC.

..............................................................................................................................


เอิ้กๆๆ กลับมาต่อแล้วจ้า ว่าแต่รีดเดอร์คิดเหมือนกันมั๊ย ว่าฟิคเรื่องมันมีแต่ฉากบนเตียง(โซฟา)เกือบทั้งนั้นเลย พึ่งจะมาสังเกตุฟิคตัวเองนะเนี่ย หุหุ

ปล.เม้นท์กันหน่อยนะจ๊ะ ขอกำลังใจนิดนึงจ้า