คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความแปลกที่1: ตัวปัญหา(ในใจ) 100%
“ขอโทดนะค่ะ คืนนี้พี่ว่างมั้ยค่ะ” เสียงหวานออดอ้อนดังมาจากด้านหลังเป็นรอบที่ร้อยในวันนี้
“ว่างครับ แต่คืนนี้ยังไม่ต้องการใคร” และคำตอบเซ็งๆพร้อมใบหน้านอยๆเป็นรอบที่ร้อยเช่นกัน แต่ก่อนที่สาวเจ้าจะได้ออดอ้อนอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงเรียกขัดขึ้นมาเสียก่อน
“อ้าว ว่าไงไอ้คัง ทำไมวันนี้มาดื่มคนเดียวแต่หัวค่ำว่ะ” เสียงจากชายหนุ่มหน้าสวยในชุดบาร์เทนเดอร์ที่เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง
“แล้วทำไมผมจะมาดื่มคนเดียวบ้างไม่ได้หล่ะพี่ทึก” ลีทึก หรือ ปาร์ค จองซู เจ้าของฉายาหนุ่มหน้าหวานแห่งผับกลางคืนแห่งนี้ อายุมากกว่าเขาประมาณ 2-3 ปีได้ มีดีกรีเป็นถึงเจ้าของผับ แต่ดันมานั่งบริการลูกค้าด้วยซะงั้น
“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอค่ะ งั้นคุยกันให้สนุกนะค่ะ ไม่รบกวนพวกพี่แล้ว” หญิงสาวในตอนแรกเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจตน จึงเดินหนีไปหาลูกค้ารายใหม่แทน ลีทึกจึงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆคังอินแทนแล้วพูดต่อ
“ก็ธรรมดาแกมากับไอ้วอนมันนี่นา” เมื่อชื่อใครบางคนหลุดออกมาจากปากลีทึก คังอินก็ทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันที
“ผมกับมันเป็นแค่เพื่อนกันนะครับพี่ อีกอย่างตอนนี้มันมีแฟนแล้วด้วย” คังอินพูดพลางนั่งเท้าคางมองลีทึกผสมเหล้าให้ตน
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ ร้อนตัวจังนะคนเรา…แล้วนี่ ทำไมครั้งนี้ถึงไม่จองห้องV.I.Pเหมือนทุกครั้งหล่ะ” ลีทึกเอ่ยขึ้นอีกเมื่อหันไปเห็นบรรดาผู้หญิงทั้งหลายจ้องลูกค้ารายนี้ตาเป็นมัน และเขาก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าต้องไม่ชอบแน่ๆ
“พี่จะบ้าหรือไง ห้องตั้งแพงจะให้ไปนั่งดื่มคนเดียวเนี่ยนะ” คังอินว่าพลางยกแก้วเหล้าที่ลีทึกชงให้ขึ้นดื่ม ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆเมื่อรสชาติไม่ค่อยถูกใจซักเท่าไหร่
“นี่แก ชั้นนี่เรียกได้ว่ามือหนึ่งของร้านแล้วนะ ถ้ากินแล้วยังไม่ถูกใจอีกก็นู่น.. ไปหาไอ้ซีวอนมาชงให้ไป๊”
“โอ๊ยพี่!! ซีวอนอีกแล้วเหรอ ทำไมอะไรๆก็ต้องซีวอนด้วยฮะ?” คังอินฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเซ็งสุดขีดเมื่อได้ยินชื่อของตัวปัญหาในวันนี้อีกครั้ง
ลีทึกจึงตบหัวคังอินอย่างแรง ก่อนจะดึงหูคนหัวทิ่มขึ้นมาแล้วพูดว่า “แกต่างหากไอ้หมีโง่!! ชีวิตแกมันจะเขียนขึ้นต้นด้วยซีวอนอยู่แล้ว!! ที่มาร้านชั้นเพราะไม่มีเพื่อนเที่ยวอย่างไอ้วอนใช่มั้ย ที่มานั่งแล้วไม่ดื่มในทีแรกเพราะรสชาติมันสู้ของไอ้วอนไม่ได้ใช่มั้ย ที่ไม่จองห้องวีไอพีเพราะไม่มีเพื่อนดื่มอย่างไอ้ซีวอนใช่มั้ย!!!!”
คังอินมองลีทึกตาค้างด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มหน้าลงซักพักเหมือนกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่แล้วก็ผุดลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มตอบลีทึกอย่างมั่นใจ “โอเค ผมเข้าใจแล้วว่าพี่ต้องการจะสื่ออะไร…พี่จะบอกให้ผมทำให้ไอ้ซีวอนมาเป็นของตัวเองใช่มั้ยหล่ะ”
และระหว่างที่ลีทึกกำลังอ้าปากค้างกับการเดามั่วสะเปะสะปะไร้ทิศทางของคนตรงหน้า คังอินก็เดินออกจากร้านพร้อมคำล่ำลา
---------50%
ที่ที่ผมอาศัยอยู่(กับไอ้ซีวอน)เป็นคอนโดเล็กๆ แต่สุดหรู ห้องที่ผมอยู่ อยู่ที่ชั้น13 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของที่นี่ และแน่นอนราคาของมันก็…สุดยอดที่สุด…
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าราคามันก็สมกับคุณภาพของห้องแล้ว ใครจะไปคิดได้ว่าแค่คอนโดเล็กๆ(แต่สุดหรู&แพง)อย่างนี้มันจะเหมือนกับยกบ้านมาไว้ได้ทั้งหลัง มีทั้งห้องครัว ห้องรับแขก ห้องหนังสือ 2ห้องนอน 2ห้องน้ำ แล้วยังมีอ่างจาร์กุชชี่อีกด้วย!!! ภายในห้องก็ประดับตกแต่งได้อย่างสวยงามและลงตัว มีข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างครบครัน ที่ชั้นล่างก็มีร้านอาหารที่บริการเสริฟถึงห้อง และที่สำคัญที่สุดคือ.. ทุกอย่างฟรี!! (เพราะไอ้วอนมันจ่าย) โอ้ว~ แล้วอย่างนี้ผมจะไม่มาอยู่ร่วมกับมันได้ยังไง!! (ซีวอน : เลวจริงจังหว่ะเพื่อนกุ - -++)
เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ผมก็เข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะออกไปยืนรับลมที่ระเบียงห้อง ปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย
‘ ไอ้คัง กูไปแดกเหล้ากับมึงไม่ได้แล้วหว่ะ กูมีแฟนแล้ว…’
……… ไม่คิดแม่งละ หงุดหงิด- -^^
ว่าแต่แฟนมันเป็นใครวะ สงสัยคืนนี้ต้องลองถามมันดู… แต่แล้วความคิดก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นตาเดินมากับผู้ชายตัวสูงอีกคน ทั้งคู่หยุดคุยกันซักพัก ก่อนจะโบกมือลาอีกฝ่าย คนหนึ่งเดินกลับออกไป ส่วนอีกคนเดินเข้ามาภายใน
เวลาผ่านไปเล็กน้อย..
แอ๊ด… ปัง! เสียงประตูเปิดออกก่อนจะปิดลง ตามมาด้วยร่างสูงที่เดินหน้ายิ้มร่าเข้ามาอย่างเบิกบานใจ
“ไงละมึง สนุกไหมล่ะวันนี้” ผมทักออกไปเมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่เอ่ยทักทายผม ซีวอนหันกลับมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“มึงหงุดหงิดอะไร??”
“เปล่า กูก็แค่ถามมึงเฉยๆ” ผมบอกปัดไป แต่นั่นกลับทำให้ซีวอนขมวดคิ้ว
“มึงกับกู เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว?”
“อะไรของมึง ก็ตลอดชีวิตมึงนั่นแหละ” ใช่ครับ ผมไม่ได้พูดเล่น ผมรู้จักไอ้วอนมาตั้งแต่มันเกิด พวกเราอายุต่างกันเพียงแค่ปีเดียว และด้วยความที่แม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน จึงทำให้ผมกับมันเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเรามักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ แต่พอมันอายุได้ 17ปี พ่อก็ส่งมันไปเรียนภาษาต่อที่จีน3ปี แล้วก็พึ่งกลับมาเกาหลีได้ไม่เกิน2ปีนี้เอง
“แล้วมึงคิดว่าแค่นี้กูจะไม่รู้หรือไงว่ามึงโกหกกูอยู่?”
“… โอเคๆ กูขอโทษ ก็แค่เมื่อกี้กูไปผับแล้วมีเรื่องน่าหงุดหงิดนิดหน่อย”
“ไปมีเรื่องกับใครอีกหล่ะมึง” ซีวอนทำหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่า
“ใช่ที่ไหน วันนี้กูแค่โดนพวกผู้หญิงในผับอ้อนมากไปหน่อย”
“……แล้วมันน่าหงุดหงิดตรงไหนวะ”
“ก็ตรงที่ว่ากูหิ้วกลับมาไม่ได้อ่ะดิ กูกลัวมึงใจแตก” ว่าแล้วผมก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้คนที่ยืนทำหน้าอึ้งอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“ไอ้เชี่ย!!!” ซีวอนด่าผมก่อนจะปิดประตูเข้าห้องน้ำไปด้วยหน้าแดงๆ ฮ่าๆๆ
แต่เมื่อซีวอนเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ใช่ของผม มือถือเครื่องนั้นก็ต้องเป็นของซีวอนแน่ ผมลังเลอยู่ซักพักก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมากดรับสาย
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ผมกรอกเสียงลงไป ซักพักอีกฝ่ายถึงจะตอบกลับมา
‘เอ่อ.. ขอสายซีวอนหน่อยครับ’ ผู้ชาย… ใครวะ??
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ แต่คุณเป็นอะไรกับซีวอนครับ” คนอย่างคังอินซะอย่าง เรื่องใจกล้าหน้าด้านนี่ไม่ต้องพูดถึง
‘แล้วคุณละครับ ก่อนจะถามผมคุณก็ควรจะบอกมาก่อนนะ’ อ่าว ไอ้นี่ก็กวนตีนนะเนี่ย
“อ้อ ผมเป็นคนที่ รู้จักซีวอนดีที่สุด นะครับ”
‘งั้นเหรอครับ… ส่วนผมก็เป็น แฟนของซีวอน ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเพื่อน’ แม่งเอ้ย กูรู้ของกูน่า ไม่ต้องให้คนอย่างมึงมาย้ำให้เจ็บเล่นหรอก..
“ครับๆ ยินดีจริงๆ ถ้าซีวอนออกมาจากห้องน้ำเมื่อไหร่ ผมจะบอกเค้าให้ละกัน บ๊ายบาย!!!” ว่าจบผมก็กดตัดสายทิ้งไปทันที
“มึงกำลังจะทำเชี่ยไรกับมือถือกู” ทันทีที่ผมกดวาง ไอ้ซีวอนมันก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ไม่รู้จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายดี
“… กูกะจะดูรายชื่อคู่ควงมึงซะหน่อย แต่มึงดันออกมาซะก่อน” ผมตอบหน้าตาย
“ไอ้เลว กูไม่มีคู่ควงเว้ย” ไอ้ซีวอนหน้าแดงทันที
“แล้วแฟนมึงหล่ะ” ผมก็แถไปงั้นแหละ เพราะรู้ว่าถ้าพูดเรื่องพวกนี้แล้วมันจะจับโกหกผมไม่ได้
“นั่นก็แค่เพื่อนที่ทำงาน” มันหน้าแดงลงนิดหน่อย แต่คิ้วนี่เป็นปมเชียว
“แล้วมึงบอกว่าเป็นแฟน”
“โอ๊ย ช่างแม่งเหอะ กูขี้เกียจอธิบาย” แล้วมันก็ทำท่าจะเดินหนีเข้าห้องไป อย่างนี้มันน่าสงสัยชัดๆ
“… ที่แท้มึงก็ใจแตกแล้ว... กูโทรบอกแม่มึงดีกว่า”
“มึงจะฟ้องแม่กูหาพ่อมึงหรือไง!!!” มันหันขวับมาด่าผมเลยทันที แต่ผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นั่งกดมือถือเล่นต่อไป
“โอ๊ย~ โอเคๆๆ มึงก็รู้กูทำงานอะไร” งาน? งานอะไรวะ ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำถาม ไอ้ซีวอนเลยถลึงตาใส่ผมประมานว่า… มึงมากินฟรีอยู่ฟรีแล้วยังไม่รู้เรื่องอะไรอีก
“โฮสต์คลับไงวะ แล้วทีนี้พวกลูกค้าผู้หญิงเค้าชอบจับคู่กูกับคนอื่น ก็แค่นั้นแหละ” อ้อ ผมจำได้ละ มันเป็นร้านที่ผมเคยไปกับไอ้ซีวอนเมื่อต้นปีที่แล้ว เค้าจะให้พวกผมสมัครเป็นโฮสต์ ตอนนั้นไอ้ซีวอนมันพึ่งกลับมาเลยไม่มีงานทำพอดี เลยรับงานไป ผมเห็นไอ้วอนรับเลยกะจะรับด้วย แต่ว่าพนักงานที่ร้าน(ตัวแม่งอย่างกับกระเทยควาย)พยายามจะจีบผม ผมเลยขอบายงานนั้นทันที…
“เหรอ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปกับมึงดีกว่า” ถึงมึงจะบอกว่านั่นไม่ใช่แฟนก็เหอะ แต่กูไม่ไว้ใจโว๊ย
---------------100%
ความเมาของไรท์เตอร์ได้ออกสู่สายตาประชาชีแล้ว...
ขอความกรุณา อ่านแบบเมาๆ แล้วท่านก็จะเข้าใจ..
ถ้าทำให้ใครผิดหวังกับเรื่องเมาๆนี่ เราต้องขอโทดด้วย- -"
ความคิดเห็น