ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พบกันอีกครั้ง
“อึกก....นี่เรา...ฝันไปรึ?” ร่างสูงพึมพำเสียงงัวเงีย มือเรียวเอื้อมไปหยิบนาฬิกาตรงหัวนอนมาดู
“6 โมงเช้า....” ไม่นานนักร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเตียงของตนเองและตรงเข้าห้องอาบน้ำทันที....
ซ่า...... ซ่า...... ภายในห้องอาบน้ำ มีร่างเพียวสูงอยู่ร่างหนึ่ง ทั้งแผ่นหลังอันสง่างาม สัดส่วนที่ดูดีเข้าไปหมด
และผมสีดำสนิทที่ตอนนี้กำลังเปียกโชกด้วยสายน้ำอันเย็นเฉียบจากฝักบัว.....”ไม่อยากจะคิดเลย ว่าผ่านมา 5 ปีแล้ว
ยังฝันเรื่องของนายอีก....” พูดก่อนจะปรือตาลงเรื่อยๆราวกับกำลังสิ้นหวัง.....ความฝันเมื่อชั่วคืนยังคงติดอยู่ในสมอง
ยากที่จะลืมได้......รอยยิ้มของคนๆนั้น......ที่ไม่รู้เลยว่าจะได้เจออีกเมื่อไหร่?.......
“นารูโตะ.......”
หลังจากสะสางตัวเองเรียบร้อยแล้วร่างสูงก็เดินตรงไปที่รถคันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้านทันที
ซึ่งในนั้นมีคนขับรถให้อยู่แล้ว... “คุณหนูครับ รีบขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวจะไปสายนะครับ”
คนขับรถกล่าวด้วยสีหน้าสดใส ต่างจากร่างสูงที่ทำหน้าเฉยเมยตลอดเวลา....
“อืม...”
--------------------------------------------------------------------
“อ้ากกกกส์!! แย่แล้วๆๆๆ สายแล้วๆๆ!!” ร่างบางเจ้าของเรือนผมทองและนัยน์ตาสีฟ้าสวยตะโกนลั่น
เมื่อเจ้าตัวเพิ่งจะรู้ตัวว่าตื่นสายในวันเข้าเรียนวันแรกซะแล้ว.....ไม่รอช้าร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องอาบน้ำทันที....
“อ้าว นารูโตะ เธอเนี่ยนะ สายตั้งแต่วันแรกเชียว ถ้าไม่รีบล่ะก็ชั้นจะล่วงหน้าไปก่อนล่ะนะ” คาคาชิรุ่นพี่ของนารูโตะ
เอ่ยด้วยความเอือมระอานิดๆ ก็แน่ล่ะ ///วันเปิดเรียนวันแรกยังไปสาย เจ้านี่นอนฝันหวานมากรึไง - -///
“รุ่นพี่คาคาชิ!! รอก่อนนะครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!!” ว่าพลางรีบกระโดดออกมาจากห้องพร้อมกับ
ชุดนักเรียนตัวโปรดทันที...
“ นารูโตะ - - โรงเรียนนี้เค้าไม่ใส่กางเกงขาสั้นกันหรอกนะ ” คาคาชิเอ่ยก่อนจะมองไปที่ต้นขาขาวของร่างบาง...
“ มะ มองอะไรรุ่นพี่คาคาชิ -*- ผมไปเปลี่ยนก็ได้ เชอะ! ” ทว่าก็ถูกฉุดข้อมือเอาไว้ได้เสียก่อน...
“ ไม่ต้องหรอก ใส่แบบนี้นายก็น่ารักดี -//- ” ร่างบางทำสีหน้าสะอิดสะเอียนเล็กน้อยก่อนจะสะบัด
ข้อมือแกร่งออกแล้วเดินนำหน้าไป....มือบางคว้ากระเป๋าสะพายตัวโปรดขึ้นมาพาดหลังอย่างรวดเร็ว...
“เอ้า! มัวยืนหน้าแดงอยู่นั่นล่ะ! รุ่นพี่คาคาชิ! รีบไปกันเหอะ!”
คาคาชิยืนอมยิ้มดูท่าทางของร่างบางอยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาบ้างแล้วเดินตามไป....
พลางนึกถึงเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อน......
-----------------------------------------------------------------------------------
โครม!! เสียงข้าวของดังกระจัดกระจายในห้องเช่าเก่าๆหลังหนึ่ง....ตามมาด้วยเสียงโห่ด่าของชาวบ้าน....
“แก! ไอ้เด็กกำพร้าจรจัด!! คิดรึว่าจะเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ ออกไปจากหมู่บ้านเราซะไป!!!”ชายเจ้าของห้องเช่านั้น
ตะโกนเสียงเหี้ยมก่อนจะจับร่างบางโยนออกมาจากห้องเช่าอย่างไม่ใยดี... ร่างบางที่ตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล
พยายามเบิกตาที่เขียวให้กว้างขึ้นเพื่อให้มองเห็นสภาพเหตุการณ์ตอนนี้ได้สะดวกขึ้น ทว่า...ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ
เหล่าชาวบ้านที่กำลังถืออาวุธในมือวิ่งกรูเข้ามา หวังจะฆ่าทิ้งเสีย.....
นารูโตะหลับตาแน่น รอคอยวินาทีแห่งการเจ็บปวดที่เข้ามาทุกที.... ///คราวนี้ ชั้นต้องตายแน่ๆ///
“หยุดนะ!!!” ร่างบางลืมตาขึ้นมาช้าๆเพื่อมองดูสถานการณ์อีกครั้ง คราวนี้มีเด็กหนุ่มผมสีเงินแต่งตัว
ด้วยชุดสบายๆเหมือนเด็กทั่วๆไปเอาตัวมากันเขาไว้....น้ำเสียงเมื่อครู่บ่งบอกได้อย่างดีว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านี้
กำลังโกรธและเคียดแค้นมากทีเดียว นารูโตะมองบุคคลตรงหน้าที่ยืนหันหลังให้อย่างไม่ละสายตา.......
///เด็กคนนี้ เป็นใครกัน....? ทำไม....ถึงมาช่วยเราไว้ล่ะ?/// ทั้งที่อยากจะถามออกไป แต่ตอนนี้ปากมันแสบจน
พูดอะไรไม่ออกแล้วนี่สิ....เลยทำให้ร่างบางต้องนั่งมองอยู่อย่างนั้นอย่างช่วยไม่ได้.....
“ทุกคนเป็นบ้าไปแล้วรึไง!! ถึงเด็กนี่จะเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร แต่ก็เป็นคนเหมือนกันนะ!! ทุกคนไม่คิด
จะดูแคลนเด็กคนนี้มั่งรึไง!!!” ร่างบางอึ้งกับประโยคที่ได้ยินทันที.....หยาดน้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย...
เสียงสะอื้นของร่างบางทำให้คนตรงหน้าต้องหันกลับมามองก่อนจะพูดปลอบด้วยท่าทีมาดมั่น...
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวชั้นจะช่วยเธอเอง!!” เด็กผมเงินตรงหน้ายิ้มบางๆก่อนจะต้องหันกลับมาประเชิญหน้ากับชาวบ้าน
ผู้โหดเหี้ยมอีกครั้งเนื่องจากมีเสียงประท้วงขึ้น...
“นี่แกจะบ้าเรอะ!! คาคาชิ !! ไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่นทำไม!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
“ใช่! เจ้าหนู รีบออกห่างจากไอ้เด็กเวรนั่นซะ!! ก่อนที่แกจะถูกมันดึงเข้าไปเป็นพวกด้วย!!”
“ไม่!! ชั้นจะไม่ทำตามคำขอของทุกคนอีกแล้ว!! ทุกคนที่ไร้เยื่อใยแบบนี้น่ะ!! อย่ามาสั่ง
ให้ยากจะดีกว่า!!” คาคาชิกำหมัดแน่นก่อนจะรีบวิ่งมาหานารูโตะที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ให้ยืนขึ้น
แล้วรีบจูงมือวิ่งหนีออกไปทันที.... เหล่าชาวบ้านที่คิดจะตามก็ถูกห้ามปรามไว้โดยผู้ใหญ่บ้านซะก่อน
“เอาล่ะ ทุกคน ไม่ต้องตามไปหรอก ยังไงเจ้าเด็ก 2 คนนั่นคงไม่กลับมาแล้วล่ะ พวกเขาคือคน ทรยศ!!!”
สิ้นเสียงของผู้ใหญ่บ้านเหล่าชาวบ้านก็เฮกันเสียงดังทันที......
“แห่กๆ เดี๋ยวสิ นาย จะพาชั้นไป ไหน? แห่กๆ” ร่างบางเอ่ยเสียงหอบ ทำให้คาคาชิต้องหยุดกลางคัน
“เอาน่า ทนอีกหน่อยเหอะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงบ้านของชั้นแล้วนะ”
“บะ บ้าน? บ้านของนายไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านนั้นหรอกหรอ?” คาคาชิส่ายหน้า
“ที่นั่นก็แค่ขอพักอาศัยอยู่เท่านั้นน่ะ แต่บ้านจริงๆของชั้นน่ะอยู่นอกหมู่บ้าน เพราะคุณยายของชั้น
ไม่ค่อยชอบชุมชนแออัด ชั้นเลยพาท่านมาอยู่ที่สงบนอกหมู่บ้านน่ะ”
“คุณยาย?”
“ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างท่านไม่เหมือนกับคนอื่นๆหรอก ท่านใจดีแล้วก็อ่อนโยนมากเลยล่ะ
ชั้นคิดว่าถ้านายไปอยู่ด้วยก็คงไม่ขัดข้องอะไรหรอก” สิ้นประโยคของคาคาชิร่างบางก็น้ำตาซึมอีกรอบ
“ขอบใจนะ ฮึกๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฮะๆ เอาน่าๆ อย่าร้องน้า~ อ้อ จะว่าไปนายอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“ฮึกๆ 11 ขวบ”
“อ้าว! ฮี่ๆ งั้นนายก็เป็นรุ่นน้องชั้นน่ะสิ ชั้นอายุ 12 แล้วอ่ะนะ ฮะๆ แต่ก็ต่างกันแค่ปีเดียวเอง” คาคาชิ
พูดก่อนจะยิ้ม รอยยิ้มของเขาช่างสดใส เรียบง่าย สดใส และบริสุทธิ์ ร่างบางมองดูรอยยิ้มนั้นก่อน
จะเริ่มเอ่ยปากพูดบ้าง....
“ว่าแต่เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนะ....งั้น....ผมชื่อ อุซึมากิ นารูโตะครับ” คาคาชิยิ้มก่อนจะ
แนะนำตัวเองเช่นกัน ... “ ชั้นชื่อ ฮาตาเกะ คาคาชิน่ะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”
“ครับ! รุ่นพี่คาคาชิ!!”
ตั้งแต่นั้นมา ทั้งสองรวมถึงคุณยายของคาคาชิก็อาศัยและใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาตลอด...จนกระทั่งคุณยายของคาคาชิ
ได้เสียไป ทั้งสองจึงต้องย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองเพราะ.....
“ฮือๆ ยายครับ!! ไม่เอานะ คุณยายอย่าตายนะครับ!” คาคาชิกล่าวกับผู้เป็นยายด้วยเสียงสะอื้น....ยายของเขายิ้ม
บางๆให้รวมถึงนารูโตะด้วย......
“ทั้งสองคนเข้าไปหาที่อยู่...ในเมืองจะ..ดีกว่านะจ้ะ ยัง มีอีกหลายๆอย่าง...ที่พวกเธอยังไม่รู้อีกมาก...
ยายไม่ สามารถเล่าให้ เธอฟังได้หมดหรอก นะ ว่าบนโลกนี้น่ะ มีอะไรบ้าง?....พวกเธอต้องเป็นคน....เปิดโลก
ของพวกเธอ เอง....ถ้ามีสิ่งใดอยากทำก็จงทำ ให้สำเร็จ.....แค่นี้ยายก็ภูมิใจแล้วล่ะจ้ะ....” ยายของคาคาชิกล่าวด้วยเสียงอัน
ยากลำบากและใกล้หมดลมหายใจเต็มที นารูโตะเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปหา มือเล็กเอื้อมไปเกาะกุมมือของผู้ชราไว้แน่น....
“ผมจะทำตามที่คุณยายบอกนะครับ เพราะฉะนั้นคุณยายไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ.....หลับให้สบายเถอะครับ.....”
สิ้นเสียงของนารูโตะยายของคาคาชิก็ยิ้มบางๆให้ทั้งสองอีกรอบก่อนจะสิ้นลมหายใจในที่สุด.....
ด้วยเหตุนี้คาคาชิและนารูโตะจึงเดินทางเข้ามาอาศัยในเมือง....ดีที่คนในเมืองไม่รู้เรื่องราวของนารูโตะเลยคิดเหมือนเขา
เป็นเด็กคนหนึ่ง.... และไม่นานพวกเขาก็ตัดสินใจเช่าหอพักที่สภาพครึ่งเก่าครึ่งใหม่หลังนี้เป็นที่ปักหลัก....โดยเป้าหมายแรก
คือ การตั้งใจเรียนหนังสือ เหมือนกับเด็กทั่วๆไปนี่แหละที่ดูจะเป็นเป้าหมายที่ดีที่สุดแล้ว......
--------------------------------------------------------------------------
“เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็มาทันจนได้แฮะ” ร่างบางยิ้มหน้าระรื่นทันทีที่มาถึงหน้าโรงเรียน....คาคาชิก็เช่นกัน
/// เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ = =/// คาคาชิคิดก่อนจะมองขึ้นไปที่ตัวตึกของโรงเรียนซึ่งดูใหญ่ตระการตา.....
///จะว่าไปแล้ว โรงเรียนนี้ใหญ่เป็นบ้าเลยแฮะ โชคดีที่ติวหนังสือกับนารูโตะทั้งคืนเลยทำให้สอบเข้ามาได้///
“อ้อ จะว่าไปแล้วนารูโตะ นี่ก็อีกนานเลยนะกว่าจะเข้าเรียน เราไปซื้ออะไรกินรองท้องก่อนดีมะ?”
“อื้ม!! เอาสิครับ! ^ ^” ทว่าก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้ามาในโรงเรียนก็ได้ยินกลุ่มสาวเล็กสาวใหญ่ส่งเสียง
กรี๊ซกร๊าซกันอยู่หน้าโรงเรียน จึงทำให้ทั้งสองต้องกลับออกไปดูอีกรอบ....
“กรี๊ซซ!~ ซาสุเกะคุง เท่จังเลยค่า~ อ้ายยยยย~ หัวใจจะละลายอยู่แล้ว!!”
“ทั้งรวย ทั้งหล่อ ทั้งเท่ !~ กรี๊ซซซซ~!! รักท่านอุจิฮะ ซาสุเกะค่า~”
“ว้าว ! O[]O ดูสิฮะ รุ่นพี่คาคาชิ รถที่ผู้ชายคนนั้นออกมามันรุ่นใหม่ล่าสุดที่เค้าว่าแพงเป็นพันล้าน
เลยไม่ใช่หรอครับ!!” ร่างบางกล่าวด้วยเสียงตื่นเต้นปนเอะใจ(?)ก่อนจะเขย่าคอเสื้อของคาคาชิซะยับยู่ยี่
“เฮ้ นารูโตะ -*- คอเสื้อชั้นยับหมดแล้วนะ ว่าแต่เจ้านั้นคงเนื้อหอมน่าดูเลยสินะ”
“นั่นสิครับ......อ่ะ.....!? ว่าแต่....คนนั้นเค้า....ชื่ออะไรนะครับ...?” ร่างบางถามคาคาชิด้วยสีหน้าเริ่มกังวล
เล็กน้อย........///ทำไมกันนะ...? ทั้งหน้าตา.....ลักษณะท่าทางนั่น.......เหมือนกับ....ซาสุเกะเลย.......!///
“อืมมม~ - - ถ้าชั้นหูไม่ฝาดนะ เหมือนได้ยิน แฟนคลับของเจ้านั่นตะโกนว่า อุจิฮะ ซาสุเกะ ล่ะมั้ง”
“.....!!??.......” เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ใบหน้างามทันทีที่ฟังจบ......///จริงๆน่ะหรอ...? นั่นคือซาสุเกะจริงๆหรอ!!??///
ร่างบางหันหน้าไปมองที่ร่างสูงที่อยู่ห่างจากตัวไม่กี่คืบ ทว่า ก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ซาสุเกะหันมา.....ทั้งสองจึงได้สบตากัน
เมื่อร่างสูงได้เห็นร่างบางเข้าก็ถึงกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน.....///ผมสีทอง ตาสีฟ้า แก้มมีรอย
ขีดข้างละ 3 รอย....รึว่า...!!??///
“นารูโตะ......” แม้จะเป็นเสียงที่เบา แต่มันก็ดังพอที่ร่างบางจะได้ยินได้.... ///ซาสุเกะ...ซาสุเกะจริงๆด้วย!!///
“ซาสุเกะ......” เมื่อได้ยินร่างบางกล่าวชื่อของตน จึงมั่นใจได้ว่า จำไม่ผิดคนแน่ คนตรงเขาหน้านี่ล่ะ คือคนที่เขา
เฝ้าคอย รอมาตลอด 5 ปี เฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอรอยยิ้มอันบริสุทธิ์และจริงใจนั่นอีกครั้ง....!!
“นารูโตะ!!” ร่างสูงเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาร่างบางทันที...ซึ่งร่างบางก็ด้วย
ทั้งสองต่างวิ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว....ไม่นานก็โผลเข้ากอดกันด้วยความรู้สึกคิดถึงอย่างไม่เคยมีมาก่อน......
“ซาสุเกะ...ซาสุเกะจริงๆด้วย.....”
“อืม นารูโตะ ในที่สุด....ในที่สุดชั้นก็ได้พบนายอีกครั้ง” ซาสุเกะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเนื่องจากกลัวว่า
ร่างบางจะหนีจากเขาไปอีก......
ผ่านไปพักหนึ่ง นารูโตะจึงเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังถูกสายตานับร้อยจ้องมองอยู่ จึงรีบผละออกจากอ้อมกอดนั้นทันที....
ไม่นานนักความคิดที่เคยสัญญาไว้กับตนเองตั้งแต่ได้จากกับซาสุเกะก็ผุดขึ้นมาในหัว.........
///อึกก...เราจะทำแบบนี้ไม่ได้........คนดีๆอย่างซาสุเกะไม่สมควรที่จะอยู่กับคนอย่างเรา......ใช่แล้ว.....ถ้า
เกิดซาสุเกะมายุ่งกับเราแล้วถูกมองว่าเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง...? เรา...ไม่ต้องการ
ให้ซาสุเกะเป็นอย่างนั้น.....”
“นารูโตะ....? นาย เป็นอะไรไป?” ร่างสูงกล่าวก่อนจะใช้มือเรียวยื่นไปที่ข้อมือของร่างบาง หวังจะจับมันไว้....
แต่กลับถูกร่างบางดึงมือออกห่าง......
“นารูโตะ.....” ซาสุเกะเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ.....
“มันเป็นเรื่องดีนะ....ที่เราได้พบกันอีกครั้ง......แต่ว่า ขอโทษด้วยนะ ซาสุเกะ.....ชั้น....
อึกก.....อยากบอกนายว่า.....อย่ามายุ่งกับชั้นอีกเลยนะ....” สิ้นเสียงของร่างบางก็รีบวิ่งกลับไปที่คาคาชิทันที
ปล่อยให้ร่างสูงเบื้องหลังนั้นยืนมองด้วยความอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน......นี่น่ะหรอ...? สิ่งที่ชั้น......รอคอยมา
มาตลอด 5 ปี....? นารูโตะ........?
“เฮ้ นารูโตะ นายเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมถึงร้องไ........”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ!! ใกล้จะเข้าเรียนแล้วรีบไปกันเถอะครับ!!” ร่างบางพูดก่อนจะลากคาคาชิเข้าไป
ที่ตึกเรียนโดยที่ไม่ได้หันหลังไปมองเหตุการณ์เบื้องหลังเลยสักนิด........
///ขอโทษนะ......ซาสุเกะ///
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แหงะ อุตห์ส่าได้เจอหน้ากันแร้วววว ไหงเป็นเงี้ย! (แกแต่งเองจะมีคนรู้ด้วยเรอะ! -*-)
ฮี่ ไงๆก็เม้นๆด้วยนะคะ แล้วพบกันตอนต่อไปค่า~ ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น