คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 3 hours มากกว่ารัก EunHae
ถ้าคุณเชื่อในพรมหมลิขิต....คุณจะเชื่อเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้มั้ย
ชื่อของผมคือ อีฮยอกแจ ผมเป็นเพียงพนักงานกินเงินเดือนคนหนึ่ง ออกมาอยู่ข้างนอกเพียงลำพังโดยไม่หวังพึ่งครอบครัว ใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป ไม่หรูหราฟุ่มเฟือย ตื่นเช้า ออกนอกบ้าน ขึ้นรถ ทำงาน กลับบ้าน ตื่นเช้าไปทำงานเป็นวัฎจักร ความจริงแล้วผมไม่อยากกลับบ้านด้วยซ้ำ ก็นะ...ดลับมาก็ต้องมานั่งอยู่คนเดียว ผมก็เหงาเหมือนกันนี่ แต่ถ้าจะให้มีใครสีกคนมาอยู่ด้วยล่ะก็... ความรักน่ะหรือ เคยมีสิ หลายครั้งด้วย แม้จะเริ่มต้นต่างกัน แต่สุดท้ายก็ลงเอยเหมือนเดิม ผมน่าเบื่อเกินไปสำหรับเธอ พนักงานจนๆอย่างผมจะหาเสื้อผ้าสวยๆ เครื่องประดับราคาแพงจากไหนมาให้เธอได้นะ หากจะหารักแท้ คงต้องอ้อนวอนต่อพระเจ้าอย่างเดียวเท่านั้น และคนอย่างผมก็ไม่เคยเชื่อในพระเจ้าเลย...แม้แต่น้อย
เมี๊ยวววววววววววววว ฟู่วววววววววววว โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง
" ไปให้พ้นนะ ไอ้หมาบ้า รังแกแม้กระทั่งแมวตัวเล็กๆ ไป๊ ชิ่วๆ " ผมไล่หมาสองตัวที่ไล่ขับแมวน้อยขนปุยที่ตอนนี้กระโดดเกาะขาผมไว้แน่น
" ดูสิ สั่นหมดเลย ไม่ต้องกลัวนะ "
" เหมียววววววว " เสียงเจ้าแมวน้อยร้องเสียงใส ประหนึ่งว่าจะขอบใจผม อ่า..นี่ผมคงคิดไปเอง
ทุกวันในเวลานี้ ช่วงสองทุ่มผมจะเดินกลับที่พักเพียงลำพัง แต่วันนี้ผมได้เพื่อนร่วมทางคนใหม่ ไม่สิ ตัวใหม่ต่างหาก แมวตัวเล็กขนปุย นัยน์ตาสีฟ้า ให้ความรู้สึกสดชื่นเหมือนท้องทะเล
" ฉันจะตั้งชื่อให้นายว่า...ทงเฮก็แล้วกัน...เข้าใจมั้ย ทงเฮ ทงเฮอ่า "
" เหมียววววววว "
ก่อนเคยเหงาเคยรู้สึกเหว่หว้า
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกินมีผู้คนอยู่มากมาย
แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
" น่ารักจริงๆทงเฮของฉัน ฉันชื่อฮยอกแจนะ ต่อไปนี้เรามาใช้ชีวิตด้วยกันเถอะนะ " ผมขยี้หัวแมวน้อยเบาๆ ก่อนจะพาทงเฮไปอาบน้ำ เป่าขน และหานมอุ่นๆให้ดื่ม แมวน้อยใช้ลิ้นเลียอุ้งเท้า เงยหน้ามองผม แล้วเดินเข้ามาคลอเคลียอยู่กับต้นขา คงจะบอกว่า ฮ๊า...ทำไมเจ้านายใจดีอย่างนี้นะล่ะสิ
" ทงเฮอ่า อย่าอ้อนกันนักสิ แค่นี้ก็น่ารักจะแย่อยู่แล้วนะ " ผมยกแมวน้อยขึ้นมาจุมพิตเบาๆ แล้วค่อยๆวางลงก่อนที่ผมจะทิ้งทงเฮเอาไว้ และไปทำธุระของตัวเองบ้าง คิดว่าอาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดแล้วค่อยมาเล่นกับทงเฮใหม่ แต่เมื่อออกมาอีกครั้ง แมวน้อยของผมก็หายไป
" ทงเฮ นายอยู่ไหน เมี๊ยวววว เมี๊ยวววว " ผมร้องหาแต่ก็ไม่พบแม้เพียงเงา
" ทิ้งฉันไปอีกคนแล้วสินะ .... "
ก๊อก ก๊อก ก๊อก .... เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" นี่มันก็สามทุ่มกว่าแล้ว ใครกันนะมาเคาะประตูเรียก ผมจึงเดินออกไปเปิดประตู และก็ได้พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง "
" สวัสดีฮะ...คุณชื่อฮยอกแจใช่มั้ยฮะ " เด็กหนุ่มถามผมด้วยดวงตาใสแป๋วนั่น
" อ่า~ ใช่แล้ว มีธุระอะไรกับฉันเหรอ "
" ผมขอเข้าไปข้างในได้มั้ย " ผมยังไม่ทันจะอนุญาตเขาก็แทรกตัวเข้ามาเฉยเลย
" เอ่อ... นายมาทำอะไรเหรอ"
" คุณช่วยแมวผมไว้ใช่มั้ยฮะ "
"แมว เหรอ อ๋อ นายหมายถึงทงเฮอย่างนั้นล่ะสิ "
" ทงเฮเหรอ...นั่นชื่อผมนี่ฮะ"
"เอ๋... "
"หมายถึงผมก็ชื่อทงเฮ คุณตั้งชื่อให้ลูกแมวของผมว่าทงเฮด้วยงั้นเหรอ "
" ถ้านายหมายถึงลูกแมวตัวเล็กๆสีขาว ขนปุยนิดหน่อย ตาสีฟ้าล่ะก็...ใช่"
"อิอิ งั้นผมก็จะเรียกมันว่าทงเฮด้วยเหมือนกัน "
" ทงเฮเป็นแมวของนายงั้นเหรอ แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันช่วยลูกแมวของนายไว้น่ะ"
" อะ...อ๋อ ผมก็ถามเอาจากคนแถวๆนี้แหละ เขาบอกว่าเห็นคุณช่วยลูกแมวที่ลูกหมาไล่กัดมาน่ะ ผมเลยตามมา"
" อย่างนี้นี่เอง...แต่ทงเฮ ไม่อยู่ทีนี่แล้วนี่ หายไปไหนก็ไม่รู้ "
"เห...อย่างนั้นเหรอฮะ หายไปไหนของเค้านะ " เสียงเล็กบ่นอู้อี้
" ว่าแต่นายเพิ่งย้ายมาใหม่เหรอ ฉันไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย"
" เอ่อ..ฮะ ผมเพิ่งย้ายเข้ามา อยู่แถวๆนี้แหละ ผมอยู่กับน้า แล้วเขาก็ทำงานกะดึก ผมเลยอยู่ห้องคนเดียวน่ะฮะ น้ากลัวเหงาก็เลยซื้อแมวมาให้เลี้ยง แต่วันนี้ผมนอนเพลินไปหน่อย ตื่นมามันก็หายไปแล้ว " เด็กน้อยร่ายยาว
" อืม...แล้วตอนนี้ นายจะกลับห้องได้รึยัง " ผมไม่ได้ไล่นะ เพียงแค่แปลกๆที่ต้องอยู่กับเด็กนี่แค่สองคน
" คุณจะนอนแล้วหรือฮะ " เด็กชายถามเสียงเศร้า
" ปะ เปล่า " ผมก็ตอบอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
" งั้นให้ผมอยู่ด้วยนะฮะ ผมไม่รบกวนคุณหรอกฮะ "
" งั้นก็ได้ อยู่เงียบๆแล้วกัน ฉันจะนั่งทำงาน"
"ฮะ...ชู่ว์ ผมจะเงียบสุดๆเลยฮะ " คนตัวเล็กกระซิบกระซาบ ยกนิ้วขึ้นมาจุ๊เบาๆที่ปาก ผมทำได้แค่ยิ้มให้ก่อนจะหันหลังกลับไปทำงานของตนเองต่อ ไม่รู้ว่าง่วงหรือว่าเพลียมาจากไหน ผมเลยผล็อยหลับไป มาตื่นเอาตอนได้ยินเสียงร้องนั่น และสัมผัสที่ถูกถูขาไปมา
" เมี๊ยวววว "
" ทงเฮ...หายไปไหนมา รู้มั้ยเจ้านายของนายเขามาตามหาน่ะ ...แล้วนี่หายไปไหน สงสัยกลับห้องแล้วล่ะมั้ง ... นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว งั้น เราก็นอนกันต่อเถอะนะ " ผมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินไปที่เตียง พร้อมกับทงเฮของผม วางลงบนเตียงนุ่มก่อนที่ผมเองจะล้มตัวลงนอนเช่นกัน ทงเฮมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะซุกตัวเข้ามาหาผม
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิมกลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้
" ขี้อ้อนจริงนะเรา " ผมมองหน้าแมวน้อยที่หลับตาพริ้มก่อนจะปิดเปลือกตาของตัวเองลง หลังจากวันนั้น เด็กที่ชื่อทงเฮก็มักจะวนเวียนมาหาผมอยู่ทุกๆคืน ใช่ ทุกๆคืน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรืออาจจะเพราะความเหงา เขาจะมาหาผมในช่วง 3 ทุ่มของทุกคืน ก่อนจะกลับไปก่อนเที่ยงคืน เขามักจะพูดเรื่องแมวของเขา แต่น่าแปลกทุกครั้งเมื่อเด็กคนนี้มา ทงเฮของผมก็จะหายไป และในตอนเที่ยงคืนที่เด็กคนนี้กลับบ้าน แมวเหมียวของผมก็จะกลับมา แรกๆผมก็ไม่สงสัย แต่หลังๆมาพฤติกรรมของเด็กคนนี้ยิ่งทำให้ผมเอะใจ อย่างเช่นเวลาดื่มน้ำ เขามักจะใช้ลิ้นเลีย และบอกเหตุผลว่าติดเป็นนิสัย เขาชอบยกข้อมือของตนขึ้นมา...ใช่ครับ ยกขึ้นมาเลีย เขาบอกว่าเลียทำความสะอาด...คนเขาทำกันแบบนี้หรือครับ บางคืนผมกลับบ้านดึกหน่อย เขาก็จะคอยทำอาหารให้ผม และส่วนมากอาหารที่ว่านั่นจะเป็นปลาซะส่วนใหญ่ ผมเก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจ เป็นไปได้เหรอ ที่คนจะกลายเป็นแมว หรือแมวจะกลายเป็นคน ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะพิสูจน์ด้วยตัวเอง แต่ว่ายิ่งพยายามพิสูจน์เท่าไรผมยิ่งถลำลึกลงไปกับรอยยิ้มของเด็กคนนั้น แววตาที่มองมายังผม เสียงหัวเราะ การกระทำและคำพูดที่น่ารัก เขาทำให้ผมยิ้มได้ ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยจะได้ยิ้มให้ใครสักเท่าไร ทงเฮของผม ตอนนี้นายคือทงเฮของฉันแล้วนะ คืนนี้ฉันจะหาความจริงให้จงได้ ไม่ว่านายจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันมีบางเรื่องอยากบอกนาย...ทงเฮของฉัน
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
สามทุ่ม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" ตรงเวลาเด๊ะ ..." ผมคิด ก่อนจะเดินไปเปิดประตู แน่นอนว่าเจ้าแมวน้อยของผมได้หายตัวไปแล้ว
" สวัสดียามดึกฮะ คุณฮยอกแจ " เสียงใสมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมต้องการ
" เข้ามาก่อนสิ " ผมจูงมือเขาให้ไปนั่งที่โซฟากว้าง กดบ่าเล็ก ก่อนจะยิงคำถามไปตรงๆ
" ทงเฮ...ฉันรู้หมดแล้ว ว่านายเป็นแมว " ผมทำเสียงเรียบ
" เห... คุณหมายความยังไง ผมไม่เข้าใจ "
" อย่ามาทำหน้างงหน่อยเลย ทงเฮฉันให้โอกาสนายพูดความจริงกับฉัน นายรู้มั้ยฉันไม่ชอบคนโกหก "
" ... ผะ ผม ...." เขาทำเสียงสั่นเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาของผม
" ว่าไงล่ะ พูดมาสิ " ผมแกล้งขู่
"ถะ ถ้า ผมพูดออกไป คุณจะเชื่อผมมั้ย แล้วคุณจะรังเกียจผมหรือเปล่าฮะ " เขาส่งสายตาอ้อนวอนมายังผม
" มันก็แล้วแต่ว่าเธอจะมีเหตุผลอะไร "
"ผะ ผม... ฮือออออ คุณฮยอกแจ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้ได้ยังไง "
" ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นคนที่กลายร่างเป็นแมว หรือแมวที่กลายร่างเป็นคน ฮือออ คุณฮะคุณอย่าเกลียดผมนะฮะ " เด็กหนุ่มจับแขนเสื้อของผมไว้ แววตาที่มองมายังผม ดวงตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์
" ถ้าคุณรังเกียจ...ผมไปก็ได้จะไม่มารบกวนคุณอีก " คนตัวเล็กน้ำตานองหน้า เขาลุกขึ้นเตรียมจะออกไป แต่ผมคว้าข้อมือเล็กนั่นเอาไว้
" ฉันจะเกลียดนายได้ยังไงกันล่ะ ทงเฮ นายรู้มั้ยว่า ชีวิตของฉันที่ผ่านมา ไม่เคยอยากจะกลับบ้านให้ไวเหมือนอย่างตอนนี้ "
"เอ๋ ???? " เขามองผมตาปริบ น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม ผมเช็ดน้ำตาของเขาด้วยริมฝีปากของผม จุมพิตจากดวงตาทั้งสองข้าง หน้าผาก แก้มนวล และแน่นอน ริมฝีปากบางนั้น
"อื้ออออออ " เจ้าตัวเล็กคงจะหายใจไม่ออก ผมละออกจากริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้บวมเบ่งด้วยสีชมพูระเรื่อ เช่นเดียวกับแก้มใส
"ทงเฮ...ฉันักนาย ไม่ว่านายจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันรักนายในแบบที่นายเป็น รักทุกสิ่งทุกอย่างในตัวนาย แล้วนายล่ะ...รักฉันบ้างมั้ย " ผมถามออกไปตรงๆ คงไม่ต้องมีคำตอบ เพราะใบหน้าหวานนั้นแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก ทงเฮซุกหน้าลงกับหน้าอกของผม ก่อนที่ผมจะเชยหน้ามลขึ้นมา และประทับรอยจูบเป็นรอบที่สอง
"อื้ออออ " เสียงหวานครางออกมา ผมเริ่มอดใจไม่ไหว นิ้วสากของผมเลื่อนเข้าไปในเสื้อตัวบางของทงเฮ ควานหายอดอกอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว คงจะเพราะความกลัว แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะละมือออกมาเลย หากแต่ยังใช้อีกมือเลื่อนลงไปยังหน้าท้องแบนราบนั่น ก่อนจะใช้มือซุกซนสอดเข้าไปยังกางเกงตัวจิ๋วของร่างบาง
" อ๊ะ.... " นั่น ผมคงกดไปเจออะไรดีๆเข้าให้แล้ว เสียงหวานถึงกับสั่นเชียว น่ารักจริงๆนะ ทงเฮของฉัน ผมรูดมือไปกับแกนกายของคนตัวเล็กถี่ขึ้นๆ จนคนในอ้อมกอดของผมบีบไหล่ผมไว้แน่น กำลังเสียวสินะ แต่ขอโทษฉันหยุดไม่ได้แล้ว ผมอุ้มคนตัวเล็กไปยังเตียงนุ่ม บรรจงถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างนุ่มนวล
" คุณฮะ...ผะ ผมอาย " เขาเอามือปิดหน้าไม่เห็นผมมองเห็น แน่นอนว่าตอนนี้ผมคงไม่ได้จ้องหน้าเขาหรอก เพราะมีอย่างอื่นให้ผมมองอีกเยอะ
" ทงเฮ อย่าหนีบขาสิ "
อ๊ะ...อื้ออออ คุณฮะ ยะ อย่าแรงนะฮะ ผะ ผมยังไม่เคย " ถ้าปิดฉันก็ไม่เห็นอะไรสวยๆสิ ไม่ต้องอายนะเด็กดี " ผมพูดพร้อมก้มลงดูดดื่มกับไอศกรีมหวานนั่น
" อ๊ะ...อื้ออออ คุณฮะ ยะ อย่าแรงนะฮะ ผะ ผมยังไม่เคย " เขาผวากอดผมอีกครั้ง เด็กน้อยครับผมสัญญาว่าถ้าผมรู้สึกตัว ผมจะไม่รุนแรง
" อ๊ะ...มะ มันเจ็บ อื้อออ อะ เอาออกไป อื้อออออออ " เด็กน้อยของผมร้องเสียงหลง เมื่อผมใช้นิ้วกดลึกลงในช่องทางสีหวานนั่น ผมยังแกล้งคนตัวเล็กต่อไป เขาส่งเสียงหวานมาเป็นระยะๆ นิ้วผมก็ทำหน้าที่ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง จนกระทั่งร่างบางกระตุกเกร็ง และนิ่งไป ... ผมจึงเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า
" อะไร หลับง่ายจริงนะเรา...แล้วของฉันล่ะ ใครจะรับผิดชอบเนี่ย " ผมเดินเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำก่อนจะออกมาเจอ เจ้าแมวน้อยของผม ครับ แมวน้อยจริงๆ ขนฟู่น่ารักเลยล่ะ แต่ตอนนี้ผมต้องการทงเฮ ที่เป็นคนมากกว่า แมวน้อยที่กำลังหลับ เสียงฟี่ ฟี่ น่ารักเชียว แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรือนี่ ผมลูบที่ลำตัวแมวน้อยเบาๆ เพราะเกรงว่าจะตื่นขึ้นมา
" 3 ชั่วโมงที่นายมาเติมเต็มหัวใจของฉัน แล้วพบกันพรุ่งนี้นะครับคนดี "
หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ช่างโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย
ชีวิตเหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น เจ้าแมวน้อยก็ยังไม่เสร็จผมอีกจนได้ เข้าวินก่อนแล้วก็ทิ้งผมไว้ทุกที แมวบ้าอะไรน่าตีชะมัด แต่คืนนี้แหละนายเสร็จฉันแน่ ทงเฮ
คืนนี้ผมให้เขาทำกับข้าวเตรียมไว้ ผมหลอกไปว่าวันนี้คือวันเกิดของผม ให้เขาเตรียมของขวัญไว้ด้วย
" วันนี้วันเกิดฉัน "
" วันเกิด???...วันเกิดคืออะไรฮะคุณ "
" วันเกิด ก็คือวันที่ฉันออกมาลืมตาดูโลกไง "
" แต่ผม...ผมไม่มีวันเกิด หรือถ้ามี ผมก็จำไมได้ " เจ้าตัวเล็กหน้าเศร้า
" ถ้างั้น...ต่อไปนี้ ทุกๆวันที่ 15 เมษายน คือวันเกิดของเราสองคนนะ "
" อื้อ... " เขาพยักหน้าตอบด้วยความยินดี
" แล้วรู้มั้ยว่า พอถึงวันเกิด เราจะให้ของขวัญอะไรกันบ้าง "
" ของขวัญ... "
" ไม่ต้องบอกฉันนะ เอาไว้คืนนี้ฉันจะมารับด้วยตัวเอง คิดไว้ล่ะ ถ้าไม่มีคืนนี้ ฉันจะกินนาย " ประโยคสุดท้ายผมกระซิบที่ข้างหูเขา แน่นอน...หน้าแดงน่ารักเชียวล่ะ ผมอยากให้คุณเห็นจริงๆ
" ถ้างั้น สองทุ่มครึ่งเจอกันนะ " ผมจุ๊บเขาทีนึงก่อนจะออกนอกบ้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมเดินยิ้มให้กับทุกคน จนคุณลุงเจ้าของหอแซว แม้แต่เพื่อนๆที่ทำงานก็ยังถามว่า ผมโดนผีเข้าหรือเปล่า แน่นอน ...ผีแมวซะด้วย หึหึ วันนี้ทั้งวันผมทฃนั่งทำงานด้วยความเบิกบาน หลังเลิกงานผมเดินมาหาดูแหวน ใช่ครับ คืนนี้ผมจะขอเจ้าตัวเล็กแต่งงาน เมื่อเลือกซื้อแหวนแล้ว ... ต่อไป ก็ต้อง กุหลาบสีขาว ทำไมต้องสีขาว ผมก็ไม่รู้หรอก แค่ว่ามองแล้วให้ความรู้สึกบริสุทธิ์เหมือนทงเฮของผมเลย
" อ่า...เมษาแล้วก็ยังหนาวๆอยู่เลยแฮะ อยากกลับบ้านไปกอดเมียให้หายหนาวซะจริง "
และตอนนี้ผมก็มายืนรอที่จะข้ามถนนไปขึ้นรถอีกฝั่ง 3 ทุ่มแล้วหรือนี่ ไวจังแฮะ ผมคงต้องรีบแล้วสิ ...ไฟเขียวเร็วๆสิครับคุณตำรวจจราจร นั่น...เขียวแล้ว สองขาของผมรีบสาวข้ามถนนในทันที
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ... เสียงรถเหรอ ช่างเถอะผมไม่สนหรอก คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...
ผมเคาะประตูเรียกเจ้าตัวเล็ก นานแล้วนะ ทำไมไม่มาเปิดสักที ผมเลยดันประตูเข้าไป เจ้าตัวเล็กของผมนอนหลับอยู่นี่เอง ไม่รอกันเลยนะ แล้วดูสิ นอนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก
" ทงเฮ ทงเฮ ตื่นได้แล้ว " ผมเขย่าร่างบางไปสองสามที ก่อนที่น้ำตาของคนที่นอนอยู่จะไหลเอ่อออกมา
" คุณฮะ...ทำไม คุณยังไม่มาสักที ผมรอคุณมาหลายวันแล้วนะ ฮึก ฮึก คุณทิ้งผมไปไหน คุณอยู่ไหน ฮือออ "
" นายพูดอะไร ฉันอยู่นี่ไง ตื่นสิ ตื่น " เจ้าตัวเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมา
" คุณฮะ คุณอยู่ไหน ฮึก ฮึก " สายตาที่มองดูรอบห้อง แต่ผมกลับไม่เห็นตัวเองในแววตาเขาเลย
" ฮืออออออออออ คุณฮะ คุณทิ้งผมไปแล้วหรือฮะ " ร่างบางก้มหน้าลงร้องไห้อย่างหนัก นี่เขาแกล้งผมอยู่รึเปล่านะ
แกล้งฉันล่ะสิ ไม่หลงกลหรอกน่า ผมล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทเพื่อค้นหาแหวนที่ผมจะมอบให้คนตรงหน้า แต่แหวน แหวนของผมหายไปไหน แล้วดอกกุหลาบนี่อีก ผมซื้อสีขาวมา ไม่ใช่สีแดงสักหน่อย นี่มันอะไรกัน ผมใช้มือแตะที่ดอกกุหลาบสีสวย ...เลือด เลือด อะไร ผมเริ่มมองดูตัวเอง สองขารีบวิ่งออกไปนอกห้อง จะมีใครสักคนเห็นผมมั้ย
" นี่ก็สามวันแล้วสินะที่คุณฮยอกแจเสีย แมวนั่นไม่ยอมออกไปไหนเลย " เสียงเจ้าของหอพักเอ่ยกับคนในหอนั้น" ไม่นะ ไม่จริงงงงงง "
" พระเจ้า ผมไม่เคยอ้อนวอนขออะไรพระองค์เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ได้โปรดช่วยผมด้วย ให้ผมได้กลับไปหาเขา ได้โปรด...."
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย คนถูกรถชน "
" คุณลุงเป็นเจ้าของหอพักใช่มั้ยครับ "
" อ่า ใช่ครับ "
" .... "
" เขาไม่มีญาติที่ไหนหรอกครับ ในห้องก็มีแค่แมวตัวเดียว ผมว่าจะเอามาเลี้ยง แต่มันก็หนีกลับห้อง เหมือนว่าจะรอเจ้าของกลับไปทุกที น่าสงสารจริงๆ"
" ไม่นี่คะ ในห้องนั้นเขาเลี้ยงแมวไว้สองตัวหรือเปล่า ฉันเห็นมีแมวสองตัวนะ "
" ตัวเดียวครับ ผมเห็นอยู่ "
" ถ้างั้น ก็คงเป็นแมวที่อื่นสิคะ แต่ฉันเห็นว่าแมวของคุณฮยอกแจ ออกไปกับแมวสีขาวอีกตัวทุกคืนเลย แถมใครไม่รู้เอาแหวนไปผูกไว้ที่คอของแมวสองตัวนั่น ดูจู๋จี๋อย่างกับสามีภรรยากันเลย ฮะฮะ"
" อ่า...ถ้างั้นคงจะมีคนดูแลแมวของคุณฮยอกแจแล้วสินะ "
.
.
.
" ทงเฮ ... "
" ฮะ... "
" นายเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมั้ย "
" ฮะ...ผมเชื่อ เชื่อตั้งแต่วันที่ผมโดนหมาพวกนั้นไล่กัดแล้วล่ะ"
ในทุกๆคืนชาวบ้านระแวกนั้นจะพบแมวคู่หนึงนั่งคลอเคลียกันอยู่บนกำแพง เชื่อมโยงรักด้วยแหวนแห่งหัวใจ....
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่างที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
จากนี้ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ
จบเหอะ
แม่ยกฮยอกชวนคุย
อ่านแล้ว งง กันมั้ย
เสร็จปุ๊บลงปั๊บทันที 55+
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขออภัยไว้ด้วยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น