คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Trafalgar Square .. จัตุรัสศิลปิน
ศ. 2010
ัุรัส ทราฟัลาร์ รุลอนอน ประเทศอัฤษ
ลาเือนมิถุนายนอ้นฤูร้อนมาถึแล้ว วอาทิย์แผแสอาบไล้ลานหินสีเทา สะท้อนแสับระลอน้ำในบ่อน้ำพุให่ที่น้ำใสราวับแ้วระ ผู้นที่นี่ับั่ หลัาที่้อััวเอไว้แ่ในบ้านมานาน และฤูร้อนที่รออย็มาเยือน ที่นี่ึเป็นเสมือนที่เินเล่นนาให่ริมายหาใลารุลอนอน นมามาย่าพาันมานั่เล่นริมอบอ่าน้ำพุนาให่อเอร์ เอ็วิน ลุเย็นส์ นแทบไม่มีที่ว่า บ้า็เหม่อลอยมอระลอลื่นเพื่อผ่อนลายอารม์ บ้า็เินเล่นพูุยื่นมานศิลปะรมุมหนึ่ที่ศิลปินมาหน้าหลายารับ้าวาภาพนั่แสผลานันอยู่
ผู้นที่มานเินไป ไม่ทันไ้สัเเห็นหิสาวาวเอเียร่าสูเพรียวบอบบาในุไหมพรมัวยาวและระโปรผ้าป่านสีน้ำาลำลัยืนเยหน้ามอไปทุทิศทา
รรูปแะสลัสิโหมอบ... สาวน้อย่าถ่ายภาพนนั้นำลัเล็ล้อมอึ้นไปบนเสาปูนสูให่ึ่้านบนสุอเสาหินือรูปแะสลัอผู้บัาารนำในารรบที่สมรภูมิทราฟัลาร์ เาำลัำเลือมอผู้นเนือแน่นและนึินนาารว่าัุรัสแห่นี้เ็มไป้วยอทัพมหรือไร
หลัาัเอร์ หิสาว็ละสายาาล้อเลนส์เี่ยวอเธอ แล้วเหลียวไปมอหาสถาปัยรรมที่รายล้อมสถานที่แห่นี้ทั้สาม้าน ลมเบาๆพัมาทำเอาผมที่เธอมัเล้าไว้ที่ท้ายทอยอย่าลวๆหลุลุ่ยลมาสยายยาวอยู่ลาหลั
วาสีำลับมอไปทั่วทุที่อย่าื่นเ้น ะยับระเป๋าสะพายใบให่สีน้ำาลเ้มที่หลุาไหล่ให้เ้าที่
ธาราธาร เินลับไปที่าั้วาภาพอเธอ ึ่ใล้ันนั้นเธอั้ราวนาเล็ไว้แสภาพถ่ายนาโปสาร์อเธอไว้ หิสาวาวเอเียเริ่มมวผมเป็นมวยยุ่ๆไว้ที่ท้ายทอยอย่าไม่ั้ในั ่อนะึผ้าใบมาึที่รอบไม้
อันที่ริเธอมีอาีพเสริม้วยารรับ้าวาภาพามัุรัส่าๆอย่าร่อนเร่ไม่เป็นหลัเป็นแหล่นั และเมื่อมีโอาสมาถึที่ลอนอน หิสาวึไม่ละทิ้โอาสที่ะรับ้าวาภาพรนี้
ิรรเ่ารมุมรัน้ามมอเธออย่าไม่่อยเป็นมิรนั เพราะเห็นว่าเธอเป็นาวเอเียระมั หิสาวึไม่่อยสนใ เพราะเธอ็มีเพื่อนมามายที่เป็นมิรับเธอที่นี่
ธาราธารเริ่ม้นุ่มพู่ันลไปในสีและเริ่มลสีบนผ้าใบ
ทุรั้ที่เธอไ้วาภาพ ...เธอลืมผู้นรอบ้า... ลืมทุสิ่ ราวับว่าเธอำลัหลุเ้าไปในโลแห่สีสันที่เธอเพิ่สร้าึ้น ...
ารวาภาพ...เป็นหนทาเียวที่ะพาเธอหลุออาวามโเี่ยวอันแสนทรมาน
เธอำพร้าั้แ่ำวามไ้ และพยายามิ้นรนนไ้ทุนารศึษาที่่าประเทศ มันไม่ใ่ีวิที่สนุนัสำหรับหิาวเอเียที่ำพร้าและยาไร้
แ่เธอ็อบีวิแบบนี้ และพอใที่ะให้มันเป็นเ่นนี้่อไป...แสนเรียบ่ายและไร้อุปสรรใๆ
นึมาถึรนี้ ปลายพู่ันอเธอ็ะัลเมื่อหิสาวนึว่าวันพรุ่นี้เธอมีานให่้อทำ
ธาราธารถอนหายใเฮือให่อย่าลุ้มใ... เธอไม่ิว่าะทำานนี้ไ้ีเท่าไหร่
เย็นแล้ว และอาาศเริ่มหนาวล
ธาราธารเ็บาั้วาภาพ รูิประเป๋า หิสาวไม่ลืมที่ะโบมือให้ับิรรหนุ่มาวออสเรียที่ำลัะลับเ่นัน เาหอบผ้าใบทั้หลายไปไว้หลัรถู้ันเล็ และ็ไม่วายะเหลียวมายิ้มให้เธอ
“เธอิว่าันวารูปเลียนแบบฟรีารึเปล่าธาราธาร ไม่เลย ันมีสไล์เป็นอัวเอ” ิรรสาวาวแม็ีโนหนึ่เินมาปรับทุ์ับเธอ้วยสีหน้ายุ่ “าเ่านั่นน่ะสิ ูถูฝีมือันเสียนอยาะยัปาเหี่ยวๆนั่น้วยพู่ันทาผนัเบอร์ยัษ์”
าเ่าที่พูถึ อนนี้ำลัมอวิาร์ผลานอหนุ่มน้อยนหนึ่อย่าออรส แน่นอนว่าไม่ใ่้านีเลย หาสัเูาสีหน้าอเ็หนุ่มนนั้นที่อนนี้เริ่มเี้ยวปาัวเอแล้ว
“เอันพรุ่นี้” สาวอเมริันนหนึ่โบมือลาเธอะหอบผ้าใบเินไปพร้อมับสามีอหล่อน
ธาราธารออแรหอบภาพวาผ้าใบที่ึรอบไม้อโนท่วมศีรษะึ้น แ่อยู่ๆมัน็เบามือเธออย่าไม่น่าเื่อ
“วันนี้ายไ้ี่ภาพล่ะ” น้ำเสียสใสอายหนุ่มนหนึ่ัึ้นพร้อมับที่เายอทั้หมแทนเธอ
“สายัห์สวัสิ์ เวียร์!” ธาราธารทัทายเพื่อนหนุ่มอเธอ ะที่เธอถอระเป๋าเป้มาล้อหลัอายหนุ่ม้ำอีที นเาแทบทรุ “หนัเป็นบ้าเลย ฝานายหอบแทนละัน” เธอว่า่อนะทิ้ัวลบนม้านั่เล็ๆแล้วหอบอย่าเหน็เหนื่อย
วาสีเียวสใสอเวียร์มอหิสาวพลายิ้มำ เาเป็นายหนุ่มร่าสู ผมสั้นสีน้ำาลทอัเป็นทรูหล่อเหลา มูโ่เป็นสัน ริมฝีปาบาเียบ วันนี้ายหนุ่มใส่เสื้อยืแนยาวสีเทาูเท่ไม่เบา
ธาราธารอบรอยยิ้มริใอเาเพราะทำให้เธอรู้สึสใสึ้นมาทันที
หิสาวนั่พัเหนื่อยมอเานอไปเ็บที่ท้ายรถเ๋ันเ่าสีน้ำาลอเา
“ะไปหาอะไริน่อนไหม หรือว่าะลับอพาร์เมนท์เลย” ายหนุ่มถาม หิสาวส่ายหน้าทันที
“ันิถึฝับัวับเียนอนะายอยู่แล้ว” หล่อนว่าพลาทำหน้าาน่าสสารอย่าอออ้อน “และ็อยาินอาหารฝีมือนายมาว่า เวียร์”
เวียร์เป็นทั้เพื่อนสนิทและนรัอเธอ พบันรั้แรเพราะเาบัเอิอยู่อพาร์เมนท์ห้อรัน้ามับเธออนสมัยอยู่มหาวิทยาลัย
เธออบรอยยิ้มริใอเา อบวาสีเียวสใสอเา อบเรื่อเล่าาเา อบวามเป็นสุภาพบุรุษอเา เาเป็นเหมือนพระอาทิย์ที่สว่าไสวที่สาส่อเ้ามาในโลที่แสนเรียบ่ายอเธอ…
เายื่นมือมาูแนเธอเบาๆะเินไปที่รถ้วยัน
ที่อนโมิเนียมใลารุลอนอน ภายในห้อุนาว้าห้อหนึ่บนั้นสิบสี่ สามารถทอมอทิวทัศน์อนรหลวยามเย็นไ้อย่าเ็มสายา บนถนนหลายสายเ็มไป้วยรถและผู้นมามาย พร้อมับแสไฟสีสวยที่เริ่มเปล่แสเมื่อเารัิาลำลัมาเยือน
ผมเปียหมาที่เพิ่สระถูเ็้วยผ้านหนูผืนเล็ ธาราธารเินออมาาห้อน้ำ พลันไ้ลิ่นอาหารหอมุยมาาในรัว หิสาวเินามลิ่นไปราวับ้อมน์เสน่ห์
“แเียวหวาน!” เธอทายออทันทีที่ไ้ลิ่น พ่อรัวสุหล่ออเธอำลัโรยโหระพาลไปในถ้วยพร้อมเสิร์ฟ เาส่ยิ้มให้เธอ
“ันไม่ท้อร่วหรอนะ” หิสาวว่าอย่าหวาๆะเปิูหม้อหุ้าว ลิ่น้าวหอมมะลิโยาหม้อวนให้นึถึประเทศไทยที่เธอามาแสนนาน
“ผมทำอาหารไทยไ้อร่อยว่าุึ่เป็นนไทยอีนะ” เาว่าพร้อมับีบไ่ห่อใบเยัเรียในานอย่าสวยาม
“แ่ัน็เป็นนสอนนายทำอาหารพวนี้” หิสาวออพิประูพูอย่าเย่อหยิ่
“แ่ผมำไ้ว่าอาหารไทยมื้อแรอุรูอย่าุทำให้ผม้อเ้าโรพยาบาล...”
“วันนั้นนายเ้าโรพยาบาลเพราะินนมปัหมอายุ่าหา” หิสาวไม่ยอมแพ้ และยัะเถีย่อไปว่า “แล้ววามริ...”
ไม่ทันไ้พูบริมฝีปาิ้มลิ้มอเธอ็ถูริมฝีปาบาอเาลิ้มรสโยที่เธอไม่ทันั้ัวทำเอาผ้านหนูในมืออหิสาวหลุามือไปบนพื้น เาูบเธอเนิ่นนาน มืออหิสาวสัมผัสแผ่นออเา รู้สึไ้ถึวามร้อนรุ่มอายหนุ่ม ร่าอเาเบียิเ้าใล้เธอ มืออเาเลื่อนไล้ไปามแนลมลึอเธอ ่อนที่เาะถอนูบออ
“นี่เป็นราวัลสำหรับน่าเถีย” เาระิบเสียแผ่วยัิ้วให้เธอ ธาราธารรู้สึอายนหน้าแึเสมอไปทาอื่น แม้รั้นี้ะไม่ใู่บแรอเธอับเา แ่หิสาว็ยัอเินไม่ไ้
“ันหิวแล้ว” หิสาวหมุนัวหลุามืออเาแล้วไปนั่ที่โ๊ะอาหารทันที เวียร์หัวเราะเบาๆะเินามไปนั่ับเธอ
และอาหารเย็น็เริ่ม้นึ้นทั้ที่ใบหน้าอหิสาวยัร้อนผะผ่าว…
รัิาลนั้นหมอหม่น...ลิ่นุหลาบหอมุยล่อลอยปะปนมาพร้อมับสายลมเย็นเียบ... ทั่วทุหนแห่เ็มไป้วยหมอหนาและวามมื
มอไม่เห็นสิ่ใ นอาวามว่าเปล่าที่แสนวัเวและเียบเหา...น่าลัวเหลือเิน
แว่วเสียรำพึบทวีอันาบึ้ที่ไมุ่้นเย ัแผ่วแว่วระมมาาที่ใไลแสนไล...ไม่รู้ที่มา
ุหลาบทาบสายธาร าลเวลาพาผ่านผัน
วิที่ผูพัน ะหวนวันพลันย้อนืน
ความคิดเห็น