คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เป้าหมายที่ 1 : กลับประเทศตัวเองได้แล้ว~!
เป้าหมายที่ 1 : กลับประเทศตัวเองได้แล้ว~!
ณ บ้านของอิงุจิ (ที่ประเทศไทย)
“อะไรนะค่า! ทำไมล่ะคะ คุณแม่” หญิงสาวถามผู้เป็นแม่ ผ่านทางโทรศัพท์ที่มาจากญี่ปุ่น
“ลูกจะต้องมาอยู่ที่ญี่ปุ่นกับพ่อแม่นะ พ่อกับแม่อยากให้ลูกอยู่ที่นี่ ไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก”
“ต...แต่!”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นล่ะจ่ะ ลูกต้องมาอยู่กับพ่อแม่”
“พรุ่งนี้จะมีคนไปรับลูก ตอน 8 โมง นะจ่ะ ให้ลูกจัดเตรียมเสื้อผ้าให้พร้อม”ผู้เป็นแม่สั่ง
“แค่นี่นะจ่ะ แล้วแม่จะรอนะ ^-^”
“ต...แต่!”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ
วางสายไปแล้ว จะทำยังไงดีเนี่ย! ไม่อยากไปญี่ปุ่นเลย ถึงฉันจะเป็นคนญี่ปุ่นก็เถอะแต่มาอยู่ที่ไทยแล้วมันเกือบลืมภาษาตัวเอง- -;; แต่ก็ยังดีที่ยังพูดได้ แต่ก็ไม่คล่องอยู่ดีอ่ะ- -;;; ถึงยังไงก็ไม่อยากไปอยู่ดี T^T
โอ๊ะ! พูดมาเยอะแล้ว ยังไม่แนะนำตัวเลย สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โอโนซากะ อิงุจิ อายุ 14 ปี อยู่ ม.2 เป็นเด็กดี เรียบร้อย แต่ซ่านิดหน่อย (เชื่อตายละ- -;) พ่อกับแม่อยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนฉันอยู่ที่ไทย เมื่อกี้แม่โทรมาอยากให้ฉันไปที่ญี่ปุ่นด้วย ทำไงดีเนี่ย ไม่อยากจะไปเท่าไหร่เลย T^T แต่ต้องจำใจไป ไม่งั้นก็คงจะไม่มีเงินใช้ แถมเงินที่มีอยู่ตอนนี้ก็จะเกลี้ยงด้วยแล้วสิ แถม(อีกที)ช่วงนี้ก็ปิดเทอมซะด้วยสิ=w=~
เช้าวันต่อมา~
วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าจะตื่นเช้าอะไรนักหนา พอมองดูนาฬิกา มันก็พึ่งจะ 6 โมงเอง =[ ]=! จะตื่นเช้าทำไมล่ะเนี่ย!
“เอ๊ะ! จริงสิ เมื่อคืนนี้ ลืมจัดเสื้อผ้านิ! แย่แล้วๆ ต้องรีบจัด ๆ > <’ ”
“กระเป๋าๆๆๆ อ่ะ! ชุดนอน ชุดเล่น เหลืออะไรอีกหว่า?? เอาเถอะๆ เก็บๆไปก่อน”
1 ชั่วโมง 30 นาที ผ่านไป
“ฟู่~ ใช้เวลาจัดไปตั้ง 1 ชั่วโมงครึ่ง ไม่ยักกะรู้ว่าเสื้อผ้าเรามีเยอะขนาดนี้= =*”
“เหลือ 30 นาที ไปอาบน้ำแล้ว รีบไปกินข้าวดีกว่า”
เวลาผ่านไป 5 นาที~
“ฟู่~ อาบน้ำแล้ว สบายตัวจังเลย อ่ะ! รีบไปใส่เสื้อผ้าดีกว่า =w=*”
เวลาผ่านไป 5 นาที
“อ่า~ เสร็จซะที”พูดจบก็ส่องกระจกดูชุดที่ตัวเองสวมใส่
“ว้าวว~ เรานี่ ก็น่ารักไม่เบาเลยนะเนี่ย > < ” ฉันพูดกับตัวเองที่กำลังส่องกระจกอยู่ แล้วสายตาฉันก็มองไปเห็นนาฬิกามันบอกเวลาว่าขณะนี้เวลา 7.40 น.
“เหลือเวลาอีก 20 นาที กว่าคนของแม่จะมารับ งั้นไปหาอะไรกินดีกว่า”
พูดจบก็ยกกระเป๋าลงมาจากชั้น 2 และวางกระเป๋าไว้แถวๆ ประตู แล้วตัวเองก็ไปหาอะไรกิน ที่ห้องครัว
“อืมม…มีอะไรกินมั้งน่า~”ฉันพูดแล้วเปิดตู้เย็นเพื่อที่จะหาของกิน
“อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ เหลือของสำหรับวันนี้วันสุดท้ายพอดี> <~”ฉันพูดแล้วเอาของที่มีอยู่ในตู้เย็นออกมา
เวลาผ่านไป 17 นาที 59 วินาที
“อ่า~ อิ่มจังเลย ^^” พูดจบก็เอาจานทั้งหลาย ไปล้าง ล้างเสร็จแล้วก็ดูนาฬิกา
“อ่ะ!! ใกล้จะ 8 โมงแล้วนี้! อีกไม่กี่นานทีเอง งั้นไปรอหน้าบ้านดีกว่า”
พอเดินออกมาจากบ้านปุ๊ป! ก็เห็นมีรถมาจอดรออยู่ก่อนหน้านี่แล้ว
“เอ๋? รถใครนะ?” พูดจบก็มีชายวัยกลางใส่ชุดสูทสีดำ เดินออกมาจากรถ แล้วเปิดประตูให้
“เชิญคับ คุณหนู” ชายวัยกลางเอ่ย พร้อมกับโค้งให้นิดๆ
“อ่ะ! คะ...ค่ะ ^-^’’ ” ฉันตอบกลับไปอย่าง อำๆอึ้งๆ
พอขึ้นรถแล้ว ชายวัยกลางที่ใส่ชุดสูทก็ขึ้นรถ ประจำตำแหน่งคนขับ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ประมาณ 80 กิโล/ชั่วโมง ได้มั้ง - -;;
30 นาที ผ่านไป มาถึงที่หมาย นั้นก็คือ สนามบิน
“เชิญคับ” ชายวัยกลางที่ขับรถ ออกมาเปิดประตูให้
ฉันก้าวเท้าออกมาและเอากระเป๋าของตัวเองออกมา แล้วก็เดินไปยังเครื่องบิน ฉันรีบขึ้นเครื่องบินโดยทันที และนั่งประจำที่ของตัวเอง
“กว่าจะถึงญี่ปุ่นคงจะใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง งั้นนอนดีกว่า”
“ฟี้~ ฟี้~ ฟี้~” เสียงกรนเบาๆ แสดงให้เห็นว่า เจ้าตัวหลับไปเรียบร้อยแล้ว
สวัสดีค่า นักอ่านที่น่ารักทุกๆท่าน ต้องกราบประทาษอภัยด้วยนะค่ะT T~ ที่มาอัพช้าไปเอ่อ… 4 วันได้มั้ง- -;; ต้องขอโทษจริงๆๆนะค่าาาาา~~~ อ่า…ได้เวลาไปอัพตอนต่อไปแล้ว> <~ แล้วเจอกันใหม่นะค่า^ ^/
ความคิดเห็น