คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันทำอะไรลงไป!!!
1 ฉันทำอะไรลงไป!!!
"นึกว่าตายซะแล้ว กำลังเรียกรถปอเลย"
"นายเป็นใครอะ -*-"
"อย่าล้อเล่นอย่างงี้ดิ นี่ไม่ใช่นิยายน้ำเน่านะ =[]="
"นายเป็นใคร!!!"
"ฉันรู้นะ ว่าเธอแกล้งฉันเล่น"
"ฉันเป็นใครหรอ"
"T-Tเธอทำให้ฉันไม่ได้คุยกับมิถุนา"
"ใครคือมิถุนาอะ"
"........."
สาบานได้!! ฉันไม่ได้แกล้งความจำเสื่อมแต่อย่างไร แต่ฉันจำไม่ได้จริงๆว่าทำไมถึงมาอยู่โรงพยาบาล ทำไม? แล้วคนที่สูง ขาว ตี๋จัดว่าหล่อเลยละ(ยังมีอารมณ์บ้าผู้ชายอีก - -*)มาทำอะไรตรงหน้าฉันนิ แล้วก็บ่นอะไรก็ไม่รู้ ฉันจำได้ว่าตัวเองชื่อ มีนา สูง 162 เซน หนัก 59 กิโล บ้านอยู่แถวเซเว่น(เห็นแก่กินเลยจำได้^^) อายุ 16 ปี กินแห้วเป็นอาหารหลัก-[]- อ๊ากก!! พูดถึงแห้ว ฉันจับผู้ชายตรงหน้าปล้ำเลยจะดีไหม>.< หุหุ
"จะนอนไปถึงไหน กลับบ้านได้แล้ว"
"หมอให้กลับหรอ- -?"
"ก็หมอบอกว่าเธอไม่เป็นอะไร"
"ถามไรหน่อยได้ไหม^^"
"ว่ามา ยกเว้นเรื่องตังค์^-^"
"นายเป็นใคร ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง"
"เธอโดนรถบ้านไบร์ทมันเฉียว เดี๊ยวมันก็คงมา"
"ไบร์ทคือใคร แล้วนายคือใคร"
"โอ้ยย ย!! คุยกะเธอแล้วปวดหัว"
"......."
"เฮ้ยย ย!!! หมอบอกว่ามีนาความจำเสื่อม"
เสียงผู้ชายอีกคนนึงเดินเข้ามา พร้อมตะโกนเสียงดัง
"เฮ้ย อย่ามาล้อเล่นกะฉันนะ ไอ้ไบร์ท"
"ไม่ได้ล้อเล่น หมอเพิ่งบอกเมื่อกี้ 2-3วันก็หายแล้ว"
"นายเอาไปดูแลแล้วกัน ฉันจะรีบกลับบ้าน พ่อโทรมาด่าละ"
"เดี๊ยวก่อน นายชื่ออะไรอะ"
"จำไว้นะ ฉันคือคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้^^"
แล้วคนที่อยู่ในตอนแรกก่อนจากไป เหลือคนที่เข้ามาเมื่อกี้ ถ้าฉันไม่ได้ตาฝาด นายนั่นหันมายิ้มให้ฉัน>///< เขินอะ นายนั่นแอบชอบฉันเปล่านะ อิอิ (ขอหลงตัวเองเหอะ^^)
"นายชื่อไบร์ทใช่ป่ะ"
"ครับป๋ม ดีใจจังที่จำได้"
"ฉันจะต้องทำยังไงต่อไปดีT-T"
ฉันถามไบร์ทไป เพราะฉันไม่อยากนอนโรงพยาบาล
"แค่นอนเฉยๆ 2-3วัน เพื่อดูอาการครับ^-^"
"อือ^^ ฉันขอนอนก่อนนะ ง่วงละ"
"คร้าบบ ฝันหวานนะ ^___^"
ไบร์ทหันมายิ้มให้ฉัน แล้วเดินจากไป...
ฉันหลับตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ก็เผลอยิ้มออกมา^-^ เพราะ นายนั่นยิ้มให้ฉันก่อนไปด้วยถึงแม้เป็นแค่การหลงตัวเองก็เถอะ และไบร์ทยังบอกว่าฝันหวานอีก หุหุ>,< ฝันดีกำลัง2 เลย คริๆๆๆ(บ้าไปแล้ว)
เช้าวันต่อมา....
ทำไมหนักๆบนตัวนะ หรือว่าO-O มีผีมาทับฉัน ช่วงนี้ยังไม่ได้ทำบุญเลยทเดี๋ยวมีนาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้นะค่ะคุณผี อย่าทับหนูเลยT-T เอ๊ะ!!ผีมีแขนด้วยหรอ ฉันจึงค่อยๆปรือตาขึ้นแล้วก็พบกับ...
"O.oนาย!!!"
"อื้มม~ มีไรหรอ"
นายนั่นมาทำอะไรบนเตียงฉันนิ แถมมากอดฉันอีก>///< ฉันเขินนะ เอ๊ะ!!เสื้อผ้าอยู่ครบป่ะนิ O-O~ ฉันแอบเสียดายนิดๆ เสื้อผ้ายังอยู่ครบอะT-T (หื่นได้ใจจริงๆ) แล้วจิตใต้สำนึกคิดทำดีของฉันก็สั่งให้ฉันไล่ไอ้คนที่นอนกอดฉันอยู่ไปได้แล้ว>//<
"(. . ) ลุกเหอะ"
"อื้มม~ ขออีก 5 นาทีนะ"
*- - ฉันได้ยินเสียงตรงประตูอะ หูแว่วแน่ๆเลย สมองเพี้ยนแล้ว ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ยังเพี้ยนอีก
"5 นาทีแล้ว"
ฉันรีบปลุกเขาเพราะไม่อยากให้ใครภาพฉันในตอนนี้ แต่เขาก็ยังไม่ยอมลุกไปอยู่ดี
"ขออีก 10 นะ"
"นายไม่ไปโรงเรียนหรอ"
"วันนี้วันเสาร์ =.="
"........."
หน้าแตกดังเพล้งง งงง!! รู้งี้ไม่น่าถามเลย ถ้าฉันได้ยินไม่ผิด นายนั่นตอบด้วยน้ำเสียงด่าว่าฉัน'ปัญญาอ่อน'ด้วยละ T-T
"ไบร์ท มันบอกว่าจะมาเยี่ยมเธอใหม่"
"หรอ แล้วยังไงละ"
หลังจากที่ปลุกหมอนี่แล้ว เขาก็ไปนอนที่โซฟาไขว้ห้างอย่างสบายๆ เขาทำหน้าตาเจ้าเล่ห์หันมาทางฉันแล้วพูดสิ่งที่(ไม่)สมควรพูดอย่างแผ่วเบา จนแทบไม่ได้ยิน เนื่องจากหูฉันมีความสามารถพิเศษ แอบฟังชาวบ้านนินทากันบ่อยก็เลยได้ความสามารถนี่มาครอบครอง(ภูมิใจเหลือเกิน- -+)
"ถ้าฉันบอกว่า 'ฉันจูบเธอ' ต่อหน้าไอ้ไบร์ทละ"
"O//////O"
"ปากเธอเหม็นชะมัด ไม่ได้แปรงฟันมากี่วันแล้วนิ"
นายนี่ทำให้ฉันหน้าแดงทั้งโกรธ ทั้งเขิน แต่เขินมากกว่าอะ >///< เขาจูบฉันจริงหรอ กรี๊ดดดด!! ลาก่อนจูบแรกของฉัน
"ฮ่าๆๆๆ ไปละ เหมือนเพื่อนเธอกำลังจะเข้ามานะ^^"
">/////<"
แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มอย่างซาตาน แต่ก็เท่โดนใจอย่างแรง หุหุ ทำไมเขาไม่ปล้ำฉันนะ>.< มีนาพร้อมถวายตัวและหัวใจให้
ปังงง งง!!!!
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้
"สบายดีหรือป่าว คุณเพื่อน^^"
"ไม่สบาย นอนขึ้นอืดอยู่คาเตียง"
ฉันประชดสายป่านไป เพราะยัยนี่ทำหน้าร่าเริงเกินเหตุ ฉันจึงหมั่นไส้
"O_O ฉันคุยกะผีหรือนี่"
"ไอมีนยังไม่ตายนะ"
สายป่านไม่รับมุกฉันเลยอะ-*- ถ้าไม่ได้ยัยพินห้ามไว้ สายป่านคงเข็นเตียงฉันไปห้องดับจิต ว่าแต่สองคนนี้ได้ยินอะไรหรือป่าวนิ
"เธอทำอะไรกะปอร์เช่ บอกมานะ"
ยังไม่ทันคิดเสร็จ เพื่อนป่านก็รีบถามแล้ว
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน >///<"
"เอ๊ะ!!! ฉันจำได้ว่า แกความจำเสื่อม"
ยัยพินมาฉลาดอะไรตอนนี้นิ - -^^^
"ใช่ ทำไมแกจำพวกเราได้"
"มันอยู่ที่จิตใต้สำนึก"
ฉันตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไรมากนัก^^ กะว่าจะเอาฮาซะหน่อย
"ฮ่าๆๆๆ ขำเนอะ"
เอ๊ะ!!ฉันจำเพื่อนของฉันได้ แต่ทำไมจำสองคนนั้นไม่ได้ นี่มันเข้าข่ายนิยายน้ำเน่าแล้วนะ แล้วเรื่องนี่พระเอกของเรื่องนี้คือใคร- -? ชักสับสนละ คนแต่งไม่ได้เรื่อง แต่งยังไงให้มันสับสนไปหมด มีที่ไหนความจำเสื่อม รู้ด้วยว่า2-3วันหาย - -* ท่านเทพๆจริงที่ตรัสรู้ได้
หลังจากที่ยัยเพื่อนสองคนรู้ว่าฉันจำพวกมันได้ ก็รีบวิ่งแจ่นไปตามหมอมา บีบคอหมอบอกให้ฉันออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว โดยให้เหตุผลกับหมอว่า 'อยู่นานๆเดี๋ยวรากงอก' มันเป็นเหตุผลที่ไม่น่าจะให้ออกได้เลย แต่ยัยสายป่านขู่ว่าจะวางบึ้มโรงพยาบาล หมอเลยอนุญาติ หมอไม่เอะใจบ้างหรือไง ว่าเด็กมัธยมนี่นะจะวางบึ้ม - -*
"หมออนุญาติให้คนไข้กลับบ้านได้T-T"
"เย้!!" สองคนนี้ประสานเสียงร้องได้ดียิ่งกว่าไปแข่งร้องประสานเสียงอีก-O-
"ในที่สุด แกก็ได้ออกจากโรงพยาบาลนะ^-^"
"ทำไมพวกแกดีใจกันจัง -*-"
"เพราะพวกเรามีแผนการพิเศษสำหรับแก"
สายป่านพูดด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจได้ เพราะ มันแอบแฝงไปด้วยออร่าแห่งความชั่วร้าย
"มันคืออะไรอะO-O"
ต่อมอยากรู้อยากเห็นกระตุกแล้ว ยัยเพื่อนสองคนนี้ลีลากันนักกว่าจะพูด ทำเอาฉันเกือบหลับไปอีกรอบ
"ลดความอ้วนไง"
O[]O คำพูดแทงใจดำของพินและสายตาที่มีเล่ห์ในของสายป่าน ทำให้ฉันคิดอยู่สามสี่รอบก่อนที่จะพูดคำนี้ออกไป
"ยังไง ทำไม เพื่ออะไร"
"เพื่อที่แกจะได้ไม่ต้องรับประทานแห้วอีกไง ง่ายๆ"
= =; เราอ้วนขนาดนั้นเชียวหรอ ฉันวัดเกณฑ์มาตรฐาน มันยังบอกว่าเราสมส่วนเลย(ความจริงแอบโกงน้ำหนัก )T-T ฉันไม่ได้อ้วนน น~
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
55+ ในที่สุดก็ถึงตอนที่นางเอกจะลดน้ำหนัก
รอตอนนี้มาตั้งแต่เริ่มแต่ง
เพราะว่ากว่าน้ำหนักจะลงก็ต้องฟ่าฟันอุปสรรค
แก้ไขแล้ว^O^ ถ้าผิดตรงไหนช่วยเตือนด้วยนะ
มันเบล่อนะ ภาษาไทยเราก็ไม่ค่อยจะแข็งแรง^^
ความคิดเห็น