คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปัจจุบัน
‘ชั้นรักนายนะโทม่า...เพราะงั้นนายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ’
......ไม่นะ......
...อย่าไป...
“ไม่นะ!!!มาซารุอย่าไป!!มาซารุ~~~~~!!!” เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับการดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเร็วทำให้ เด็กหนุ่มผมทองสว่างยาวซอยปิดคอ ถึงกับถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย กับความฝันที่แสนเศร้าที่ตามหลอกหลอนเขา มองมือของตนเองอย่างรู้สึกเจ็บที่ไม่อาจไขว่คว้า ช่วยคนสำคัญได้ ทำได้เพียงมานั่งเจ็บใจที่หลัง แต่เมื่อมองเวลาตั้งโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจยาวเล็กน้อย ก่อนจะลุกไปจากเตียง
ทำความความสะอาดตนเองและเดินลงมายังห้องครัวเพื่อ ทำข้าวกล่องและอาหารเช้า อย่างคล่องมือ และชำนาญ ในไม่นานก็เสร็จออกมาพร้อมกับ...
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ/ครับ/ค่า~พี่โทม่า/โทม่า/ท่านพี่” เสียงของเด็กหญิงชายวัยรุ่น ชั้นม.ต้น สามคนเอยขึ้น เด็กหนุ่ม พร้อมกับนั่งประจำทีของตนเอง และลงมือรับประทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว
“อรุณสวัสดิ์ชิกะจัง...อิคุโตะคุง...ริรีน่า” เด็กหนุ่มกล่าวตอบ ก่อนจะเดินเอาข้าวกล่องต่างสี ต่างลายมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว สำหรับพวกเด็กๆ ที่กำลังเตรียมตัวไปโรงเรียนกัน
“วันนี้ปิดคดีแล้ว...พี่กลับเร็วเย็นอยากกินอะไรล่ะ?” โทม่าเปิดประเด็นขึ้นพร้อมกับเดินไปส่งที่หน้าประตูบ้าน
“อืม...งั้นเอาเป็นแกงกระหรี่หมูก็ดีนะค่ะ พวกเราว่าไง?” เด็กหญิงผมแดงอมชา ใบหน้าหวานหน้ารักสดใสดวงตาสีเขียวมรกตกลมโตเอยถามพรรคพวก
“อะไรก็ได้อยู่แล้วค่ะ...” เด็กหญิงผมทองยาวยักโศก ดวงตาสีฟ้างามใบหน้าสวยแบบชาวต่างชาติเอยขึ้นพร้อมยิ้มออกมา
“ชั้นก็อยากกินเหมือนกัน...ตกลงตามนี้แหละ!!!” เด็กชายคนเดียวของกลุ่ม ผู้มีดวงตาสีเหลือง ผมสีน้ำเงินเข้มเอยบอกกับเด็กหนุ่มร่างสูง
“อืม...ก็ดีนะตกลงเย็นนี้มีแกงกะหรี่”
“งั้นพวกเราไปก่อนนะค่ะ/ครับ/ค่า” ทั้งสามเอยขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจากบ้าน เพื่อไปโรงเรียน
“อืม...ตั้งใจเรียนเข้าละ” โทม่าเอยไล่หลังไปพร้อมกับมองหลังเด็กๆ ทั้งสามก็รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วจนหน้าใจหายเหมือนกัน
ตั้งแต่เขาและริรีน่าย้ายมาอยู่กับพวกชิกะ เวลาก็ล่วงเลยมาได้ 1 ปีกว่าแล้ว เหตุผลที่เขาย้ายมาอยู่กับเด็กๆบ้านไดมงก็เพราะ ว่าอยากรักษาได้ทำการรักษาโรคของริรีน่าจนหายดี และเขาก็ได้รับรางวัลมา จนเป็นที่รู้จักมากขึ้น แต่สำหรับเขาแล้ว มันไม่ใช้สิ่งที่เขาต้องการเท่าไรนัก... จึงย้ายออกมาและลาออกจากโรงเรียนเพราะสำหรับเขาแล้วมันไม่จำเป็นต้องเรียนอะไรอีก เพราะเขาเรียนจบมานานมาก แต่ว่า...
“...ปี 1 แล้วซินะ...เวลามันชั่งผ่านไปเร็วจริงๆ ว่าไหม...มาซารุ...” เด็กหนุ่มพึมพำขึ้นพร้อมกับกำสร้อยคออลูมิเนียมขึ้นมาดูด้วยสายแสนคิดถึงและโหยหา
“...ชั้นคิดถึงนาย...อยากให้นายอยู่ตรงนี้จริงๆ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
~สำนักงานนักสืบดิจิมอน~
“นี้ครับ...ข้อมูลที่ทางเราสืบมาได้...เป็นอย่างที่คุณคิดนั้นแหละครับคุณB เป็นสปายจริงๆ” ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหล่า ใบหน้าคมสันผมทองสว่างขับให้ดูเด่นเข้ากับแว่นไร้กรอบดวงตาสีฟ้าอย่างลงตัวในชุดสูทสีเข้ม มองดูมาดเข้มและน่าเชื่อถือ ส่งซองสีน้ำตาลให้กับชายหนุ่มลงพุงดูมีอายุที่ดูกำลังเก็บอารมณ์โกธรสุดฤทธิ์
“จริงรึนี้?!ขอบคุณมากครับ...นี้เงินค่าจ้างผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็ส่งซองเงินให้แล้วออกจากสำนักงานไปทันที ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างมาก ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะถอดแว่นออกมานั่งนวดขมับเล็กน้อย โดยอาการเหนื่อยอ่อนจากงานคราวนี้ ที่ทำเอาหัวหมุนอยู่พอสมควรกับนายจ้างงานที่เพี้ยนๆ และเรื่องมากสุดๆ
“งานนี้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะครับ” เด็กหนุ่มหน้าหวานที่สุดในตอนนี้ ผมแดงดวงตาสีน้ำตาลนั้นดูเด่นและรับกับใบหน้าอย่างลงตัว เอยขึ้นพร้อมส่งแก้วกาแฟให้ชายหนุ่ม
“อืม...แต่ก็จบไปอีกคดีละนะ” ว่าแล้วก็ยกจิบกาแฟ
“เอ๊ะ”
“ทำไม...เหรอโคจิโร่”
“อะ...เอ่อคือว่า...เมื่อกี้พี่ยามาโตะพูดเหมือนกับพี่ไทจิ...เวลาเหนื่อยๆหรือตอนจบคดีนะครับ” โคจิโร่เอยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่าจะกระทบแผลทางใจของอีกฝ่าย
“...งั้นเหรอ...นั้นซินะ” ยามาโตะเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ จ้องมองไปยังโต๊ะทำงาน ที่กรอบรูปและแว่นตามีรอยแตกของกระจกวางอยู่ และเมื่อมองเข้าไปในกรอบรูปจะเห็นภาพของชายหนุ่มใบหน้าหวาน ผมและดวงตาสีน้ำตาลกำลังส่งยิ้มมาให้ สำหรับยามาโตะแล้วภาพนี้คือภาพกำลังใจให้เขามาโดยตลอด 1 ปีที่ผ่านมา เพราะหลังจากที่ตัดสินว่าจะทำการเปิดสำนักงานต่อ ก็ไปลาออกจากมหาวิทยาลัย ถึงตอนแรกผู้เป็นแม่จะทำท่าขัดอยู่บ้าง แต่ก็สู้แรงต้านของลูกชายไม่ได้จึงจำยอมปล่อยไป
“ว่าแต่ว่า...คุณโคจิโร่ ปี 1 ในรั่วมหา’ลัยเป็นไงมั่ง?” โทม่าหันมาถามขณะที่กำลังจัดเก็บเอกสารอยู่
“ก็ดีครับ...เรียนสบายกว่ามัธยมเยอะเลยครับ” เจ้าตัวว่าพลางส่งยิ้มมาให้ เพราะตอนนี้เขาได้สอบติดคณะวิทยาศาสตร์ตามที่ตนเองตั้งใจไว้ ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ ประตูของสำนักงานก็เปิดออก พร้อมกับเหล่าเด็กหนุ่มใบหน้าหล่อ!!คม!!เท่!!(ครบเซ็ต) เข้ามาในห้อง
“...กลับมาแล้วครับพี่!!!” เด็กหนุ่มผมทองใบหน้าหล่อเหล่าใบหน้าละหม้ายคล้ายยามาโตะเอยขึ้น ดวงตาสีฟ้าทอประกายเอยขึ้น
“โอ้...มาแล้วเหรอ?ทาเครุ...โคจิ...เจ็น...” โคจิโร่เอยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ครับ...วันนี้ผมอบขนมปังใส้แยมบลูเบอร์รี่มา ลองชิมดูนะครับ” เด็กหนุ่มใบหล้าคมสันแบบลูกครึ่งจีน ญี่ปุ่น เอยขึ้นพร้อมกับโชว์ห่อขนมปังให้ดู
“โอ้...น่าอร่อยดีจริงๆแฮะงั้นพี่จะเตรียมน้ำชานะ” พูดจบโคจิโร่ก็เดินเข้าในครัวเพื่อชงชา
“อ้าว...พี่โคจิเป็นอะไรไปนะหน้าห่อเหียวจัง?” โทม่าเอยขึ้น ถามเด็กหนุ่มผมและดวงตาสีน้ำเงินเข้มยาวรวบเป็นหางม้าหลวมๆ กำลังคิ้วผูกโบเป็นปม ถอนหายยาวเหมือนไม่สบายใจ
“ก็เมื่อกี้...โคจิโดนพวกปากดีมาหาเรื่องนะแล้วพวกมันก็ลามไปเรื่องทาคุยะก็เลย...” เจ็นเอยขึ้นเล็กน้อยทุกคนก็เข้าใจดีว่าเกิดอะไรกับพวกปากดีที่ไปสะกิดแผลในใจของโคจิเข้า
“...งั้นเหรอครับ...” โทม่าเอยด้วยเสียงอ่อย เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น โคจิกับเจ็นเลียก็ลาออกจากการเป็นประธานและรองประธานนักเรียน มาช่วยงานที่สำนักงาน
ถึงตอนแรกๆ จะมีการติดขัดไปบ้าง แต่พวกเขาก็สามารถฝ่าฟันก็มาจนถึงตอนนี้ได้ ถึงจะมีทะเลาะกันบ้าง ผิดใจกันบ้าง แต่ก็ทำให้พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้น และสนิทกันมากขึ้น ทำให้มานึกๆ ดู จุดเริ่มต้นของพวกไทจิก็คงไม่ต่างจากพวกเขาเท่าไรนัก แต่พวกเขามีจุดรวมกันที่มีพลังพิเศษ ซึ่งในขณะที่พวกยามาโตะมารวมกันเพราะต้องการคนรักของตนกลับมา
“น้ำชาได้แล้วครับ!!!!” โคจิโร่เอยขึ้นพร้อมกับน้ำชาที่แจกจ่ายให้กับทุกคนในสำนักงาน พร้อมกับกินขนมปังที่เจ็นทำมา
“ว้าว!!อร่อยเหมือนทาคาโตะทำเลย!!!!!” โคจิโร่อุทานขึ้นอย่างลืมตัวทำเอาคนฟังโดยเฉพาะเจ็นชะงักกึกเล็กน้อย ทำเอาคนพูดก็ชะงักไปด้วยความไม่ตั้งใจ ที่พูดออกไป
“...เหรอครับ...ก็คิดอยู่ว่าจะออกมาดีรึเปล่า” เจ้าตัวเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าเมื่อเอยถึงคนรักที่ชอบทำขนม พลางมองสร้อยคอมือตนเองที่มีจี้รูปมังกรอยู่
“ขะ...ขอโทษ” โคจิโร่เอยขึ้นอย่างรู้สึกผิด เพราะถึงทุกอย่างจะกลับมาเป็นปรกติ ยกเว้นเวลาพูดถึงพวกไทจิ เท่านั้นที่จะทำให้พวกยามาโตะซึม จิตตกกัน แต่ก่อนจะว่าอะไรต่อประตูของสำนักงานก็เปิดขึ้นพร้อมกับลูกค้ารายใหม่ ทำให้พวกยามาโตะหันมาสบตากันก่อน จะเอยขึ้นพร้อมกัน
“ยินดีต้อนรับสู่สำนักงานนักสืบดิจิมอนครับ”
//TBC.//
-------------------------======================================================================-------------
ส่งท้าย... เจ็มาอัพได้แย้ววววววววววววววววว(งานเสร็จแย้วววววววววววววว) แต่เจอสอบกลางภาคเป็นภาคสยองต่อ T^T ยังไงก็จะพยายามมาอัพนะค่ะ ใกล้สอบแย้ว อย่าลืมดูแลตนเองกับอ่านหนังสือเยอะๆ นะค่ะ
ปล. ไม่มีเม้น มีอันเคื่อง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น