รวมผลงานซากอ้อย !!!

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องที่ 2 โรงเรียนพิศวง กับ วงผีซอมบี้ !! (10%)

- ขอเปลี่ยนเบอร์26 เป็นชื่อ ป้านนซ์ นะเคอะ --

ณ โรงเรียนอัปลักษณ์วิตถารบรรลัย (อักษรย่อ อ.ว.บ.)

โรงเรียนที่เต็มไปด้วยเด็กหน้าตาดี... บ้านรวย พ่อเเม่ต่างมีกิจการทางบ้านเเละมีชื่อเสียงที่เชิดหน้าชูตาในสังคมได้

โรงเรียนนี้มีผู้อำนวยการที่เป็นที่ไว้ใจ เเละขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดมากที่สุด

ท่านผู้อำนวยการคนนั้นชื่อ ... ดร.คันง่าม teen

แต่แล้วท่านผอ.ที่ปกติจะเข้มงวดในทุกกฎระเบียบ อยู่ดีๆ ก็กลับสั่งให้นร.กลับบ้านตอนคาบ 7 ให้หมดซะงั้น โดยเหล่าบรรดาอาจารย์ต่างพยายามถามถึงสาเหตุแล้ว แต่ท่านผอ.ก็ไม่แม้แต่จะยอมปริปาก ปล่อยไว้เพียงแต่ความคาใจของคณะอาจารย์ที่เคารพหัวหงอกหัวเฒ่าทั้งโรงเรียน

ซึ่งนั่นตรงกันข้ามกับเหล่าเด็กๆ โดยสิ้นเชิง เมื่อข่าวนี้รู้ถึงหูของทุกคน ทุกคนก็ต่างทยอยกันปีนรั้วโรงเรียนดอดไปร้านเกมด้วยความปิติยินดี

แต่นั่น...เป็นข้อยกเว้นของนร.กลุ่มหนึ่ง ที่โคตรมีความขยันหมั่นเพียร ถึกทึนบึกบัน มานะบากบั่นอุตสาหะ อยู่เรียนต่อ แม้ว่าภารโรงจะด่าให้กลับบ้านนานหลายชม.แล้วก็ตาม

เด็กนร.กลุ่มนั้นก็คือ เด็กนักเรียน ม.3/13 แห่งโรงเรียนอ.ว.บ.นี้นั่นเอง !!

ห้องเรียนนี้ได้ชื่อว่า เป็นห้องที่หน้าตาดีที่สุด รวยที่สุด หุ่นเพอร์เฟ็กต์ที่สุด สาวๆ หนุ่มๆ รวมแม้กระทั่งผู้เฒ่า คนแก่ วัยชรา สตรีมีครรภ์ยังกรี๊ดสลบ เรื่องเล่าขานลืนามของหน้าตาของเด็กนร.ห้องเรียนนี้ถูกเล่าลือเลยเถิดไปถึงสามจังหวัดชายแดนภาคใต้

และที่สำคัญ...หัวดีสุดๆ สอบได้เกรด 4 ตลอด ทำข้อสอบ GAT PAT ได้เต็ม อย่างที่ประวัติศาสตร์เด็กไทยไม่เคยทำได้มาก่อน จนท่านกระทรวงศึกษาธิการยังงง

และวันนี้...แม้จะไม่มีอาจารย์เหลืออยู่แม้แต่คนเดียว เพราะกลับบ้านกันไปหมดแล้ว พวกเขาก็อยู่เรียนต่อกันอย่างเคร่งเครียด...

"เฮ้ยยย ป๊อกเก้าสองเด้งงงง"

"เรียงสี ว้าว"

“D18 is REAL~!!”

“อุกรี้ดด~ สามชกับกิริติทำไรกั้นนน~”

ทุกคนช่างเรียนกันอย่างเคร่งเครียดไม่ต่างกับบรรยากาศที่ประชุมครม.เลยจริงๆ...= =

เเต่วันหนึ่ง..
ท่านผอ.ที่ปกติจะดูดีมีสกุลเเละมีเหตุผล
ก็กลับสั่งให้นร.กลับบ้านให้หมดด้วยหน้าตาที่อิดโอรย เเละกังวลใจ
นักเรียนบางคนต่างสงสัย บางคนก็ดีใจ
เเต่ท่านผู้อำนวยการก็ไม่สามารถให้เหตุผลใดๆได้
ท่านได้เเต่ตอบคำเดียวว่า
"กลับไปซะ อย่าหันหลังกลับมา ฉันจะโทรไปบอกทางบ้านเองว่าควรจะมาอีกเมื่อไหร่!!"
เมื่อนักเรียนได้ยินคำนั้น ก็ได้เเต่ตั้งข้อสงสัยต่างๆนาๆเเล้วก็กลับบ้านไป....
ยกเว้นเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง
ที่ช่างมีความขยันหมั่นเพียร ถึกทึนบึกบัน มานะบากบั่นอุตสาห่ะ
อยู่เรียนต่อ แม้ว่าภารโรงจะด่าให้กลับถึงโคตรเหง้าแล้วก็ตาม
ห้องเรียนนี้ขึ้นชื่อได้ว่า
เป็นห้องที่หน้าตาดีที่สุด!รวยที่สุด!หุ่นดีที่สุด!เรียนเก่งที่สุด!สาวๆ หนุ่มๆ รวมแม้กระทั่งผู้เฒ่า คนแก่ สตรีมีครรภ์ยังกรี้ด
เเถมยังหัวดี สอบได้เกรดสี่ทุกเทอม ทุกวิชา!
นักเรียนทุกคนอยุ่เรียนต่อ ถึงเเม้จะไม่มีอาจารย์สอนก็ตาม

ปาน : "เฮ้ยยยย ป้อกเก้าสองเด้ง! = [] =!!"
นาท : "เย้ยย ของตรูเรียงสี "
นักเรียนชายสองคน ซึ่งเป็นลูกของนักการเมืองชื่อดัง คุณ มาโบช เเละลูกเจ้าของร้านทองนั่งเล่นไพ่หลังห้อง
ชารีญ่า : "นี่นาย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะเอาไปให้อาจารย์!"
ปาน : "อาจารย์กลับไปวิดน้ำท่วมที่บ้านกันหมดเเล้ววววว โว้วววว ไม่รู้เรื่องเลย"
นาท : "อย่ามาซากช้างดิชารีญ่า มาเล่นอีเเก่กินน้ำกันดีกว่า"
ชารีญ่า : "ชั้นเป็นถึงลูกประธานาธิปดีเเห่งประเทศชารีชาชส์ ชั้นไม่ทำอะไรต่ำๆเเบบนี้หรอกย่ะ"
หลังจากที่ประธานห้องได้พูดจบ นักเรียนชายสองคนก็เกิดเเค้นใจ
จึงได้นำหนังสือเรียนของชารีญ่าไปซ่อน
ชารีญ่าเเค้นใจมาก เเต่ก็ได้เเต่หาหนังสือตัวเองไปคนเดียวตั้งเเต่ตึกเรียนหนึ่งยันตึกเรียนสี่
ระหว่างที่กำลังหาอยู่นั้นชารีญ่าได้สังเกตุว่าฟ้าเริ่มมืดๆไป
เสียงที่ประกาศให้นักเรียนกลับบ้าน กลับเริ่มเบาลงไป
มีเเต่ความเงียบเเละความมืด....
ชารีญ่าวิ่งกลับมาที่ห้อง เเล้วบอกทุกคนว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกคนจึงรีบวิ่งไปที่ระเบียงเเล้วก็พบว่า...

สุริยุปราคาเต็มดวง!!!!

นักเรียนในห้องบางคน ที่มีซิกเซ้นส์เกี่ยวกับพลังเเห่งธรรมชาติอย่าง พาท เเละ เนียท
ได้ปรึกษากัน เกี่ยวกับความผิดปรกติในครั้งนี้
พาท: "มันไม่ใช่สุริยุปราคาเต็มดวงธรรมดาเเล้ว"
เนียท : "ใช่ ฉันว่ามันไม่ดีเเน่ มันต้องเกิดอะไรขึ้น ไม่งั้นผู้อำนวยการคงไม่ไล่เรากลับ"
พาท : "ใช่ ตอนนี้เราก็กลับไม่ทันเเล้ว ถ้าขืนออกไปตอนนี้คง...ไม่ปลอดภัย"
เนียท : "ก็ว่างั้นอ่ะ เราไปห้องสมุดกันเถอะ ที่นั่นมีห้องยันคุ้มกันอาคมคุ้มกันอยู่ ฉันไปพบมันเมื่อปีที่เเล้วตอนไปหาหนังสือ
           เกี่ยวกับD18"
พาท : "อืมม ไปกันตอนนี้เลย ก่อนที่อะไรที่มันจะเกิดจะเริ่มขึ้น"

----------------------------------

ซาก: ชารีญ่า เเกเจอหนังสือรึยัง
เพื่อนสาวสุดสูงของชารีญ่าถามมาระหว่างเดินหาหนังสือกันที่ห้องพักครู
ชารีญ่า : ไม่เจอว่ะ เเม่งเซ็ง พอเหอะ ขี้เกียจหา
ซาก : ไม่ได้นะ หนังสือเล่มนั้นซื้อมาจากอเมริกาไม่ใช่หรอ เเพงมากด้วย
ชารีญ่า : เศษเงินเเค่นั้นชั้นไม่เเคร์หรอก
ซาก : ไปหาอาจารย์กันเถอะ
ชารีญ่า : อาจารย์กลับกันหมดเเล้ว
ซาก : บ้าน่ะ ก็ตะกี้นั่งอยู่ตรงนี้
ชารีญ่า : .... ห๊ะ

อยู่ดีๆชารีญ่าก็เย็นหลังขึ้นมา เหมือนมีอะไรจับหลัง
ขนค่อยๆลุกซู่ ความเย็นๆค่อยคืบคลานเข้ามา
เหมือนมีอะไรเดินมาจากด้านหลัง....
..

........

(E)ปลวก : นักเรียน ทำไมไม่กลับบ้าน!!!!
ชารีญ่า : กริ๊ดดดดดดดดด ว้ากกกกกกกกก โฮกกกกกกกกกกก = [] =!!!
ซาก : (ส่ายหน้าด้วยความหน่าย)
ปลวก : กริ๊ดใส่หน้าอาจารย์ทำไม ! เล่นคอมในห้องอีกเเล้วน่ะสิห๊ะ!
ชารีญ่า : อาจารย์ ทำไมอาจารย์ยังไม่กลับ
ปลวก : กลับเเล้ว เเต่ลืมของ ว่าเเต่นักเรียน ทำไมไม่กลับ!

ผู้อำนวยการ : "ประกาศ บุคคลากรทุกคนโปรดทราบ กรุณาเข้าไปที่ห้องสมุด อย่าให้คนนอกเข้า
                    อย่างที่เรารู้กัน เหตุการ์ณเเบบสิบสามปีที่เเล้ว อย่าให้เกิดขึ้นอีก กรุณาอพยพ...."

ปลวก : เอ๊ะ..? 13 ปีที่เเล้ว?
ชารีญ่า : ไม่รู้หล่ะค่ะ เเต่หนูว่าเหตุการ์ณมันชักไม่ดีเเล้ว ไปดีกว่า อาจารย์ก็รีบลงไปเถอะค่ะ"

ชารีญ่าเเละซากช้าง ได้รีบกลับมาที่ห้องเรียน
หลังจากที่ชารีญ่าได้เปิดประตูห้องนั้นก็ได้พบกับเสียงประหลาด

"ตึ่งๆๆๆ โป้งๆๆๆ หนูอยากโดนอุ้ม หนูอยากโดนอุ้มมม โว้ววว วู้วๆๆๆ เป้งๆๆ ป้อกเก้าาา วู้ววว"
คนในห้องกำลังเปิดเพลงดิ้นอย่างเมามันส์ เเละบางกลุ่มก็เล่นไพ่
"ทุกคน รีบกลับบ้านได้เเล้ว เร็วเข้า มีเรื่องไม่ชอบมาพากลเเล้วดิ!!"
ทุกคนเงียบลง เสียงเพลงที่ดังสนั่นก็ถูกปิด
"หรือจะเกิดเหตุการ์ณเเบบสิบสามปีที่เเล้ว"
ด.ช.อ้ากกกส์ พูดขึ้นมา ทำให้ชารีญ่าเเละซากช้างตกใจอย่างมาก
"อ๊ากกกส์ นายรู้มาว่าอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก เขาบอกว่า สิบสามปีมีหนนึง สุริยุป เกิดขึ้นเฉพาะที่ร.ร.เรา"
"เเล้วไงต่อๆ"
ทุกคนเริ่มมาอยู่รอบๆตัวอ๊ากกซ์
ระหว่างที่อ๊ากซ์กำลังจะพูดต่อนั้น
ไฟในโรงเรียนก็ดับ!

"เฮ้ยยย เกิดอะไรขึ้น"
ภัทรเด ชายหนุ่มรูปหล่อในห้องถามขึ้น
"ไฟดับไง ไอ้ฟายยยย"
มีเสียงผู้หญิงคนนึงตะโกนขึ้นมา
"ใครพูดห๊ะะะ เดี๋ยวปั๊ดตบจูบบบ"
ภัทรเด โมโห อ๊ากกซ์จึงลากให้กลับมานั่งที่เดิม

"ฉันว่านะ เราควรเเบ่งกลุ่มกันหาทางออกไปจากร.ร.นี้เเล้วล่ะ"
ชารีญ่าพูดขึ้น
"นั่นสิ ไม่งั้นเราจะกลับบ้านยังไง ในเมื่อตอนนี้ ร.ร.ปิดเเล้ว ไฟดับเเล้ว"
ทุกคนต่างลงความเห็นด้วย
"ก็โทรหาพ่อเเม่ให้มารับสิ ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย นี่ก็พึ่งสี่โมงกว่า"
ภัทรเดพูดขึ้น เเล้วหยิบมือถือออกมา

ไม่มีสัญญาณ ส่วนเวลาก็หยุดอยู่ที่ 16.00 น. !!

"เฮ้ย imppossible!!"
ภัทรเดตกใจ ทำมือถือร่วงลงกับพื้น
"ทุกคน สัญญาณไม่มีเหมือนกันรึเปล่า"
ทุกคนพยักหน้า

"นาฬิกาทุกคน หยุดที่  16.00 น รึเปล่า"
ทุกคนมองหน้ากัน ก่อนจะหยิบมือถือมาดู
"อ่าวเวร นาฬิกาตรูตายว่ะ "
ภัทรเดพูดขึ้น
"เเป๊ะ" (เสียงตบเกรียน)
"ไอ้ซัมกุยยย ทำให้ตกใจเล่นน ไอ้ชันนะตุ"
"ฉันว่าไม่เล่นเเล้ว ฉันก็หยุดที่สี่โมง"
ชารีญ่าพูดขึ้น ทุกคนก็ต่างมองนาฬิกาของตนเองเเล้วตกใจ
"เวรเเล้ว ออกไปหาคนอื่นเถอะ ไปหาภารโรงก็ได้"
ภัทรเดพูดขึ้น เเล้วเปิดประตูห้อง

รอบๆตึก มืดเหมือนตอนกลางคืนไปหมด

"เยสเข้ = [] =!!... เเอ่กกก"
"เฮ้ยยยย ภัทรเดดดด ลืมตาดิ๊ เฮ้ยยย เอายาดมมาดิ๊ ภัทรเดมันเป็นโลมมม"
อ๊ากกกซ์พูดขึ้นมาด้วยความห่วงใย พลางอุ้มภัทรเดเข้าไปในห้อง

"ทำไมมืดไวจัง นี่พึ่งจะสี่โมงเองนะเฮ้ยย อ่านหนังสือไม่ได้ว่ะ"
นมสดจากเต้าพูดขึ้น ในมือถือนิยายรักวงดองเบ้งจนเก้อ
"เออ นั่นดิ ไปตามภารโรงมาดิ๊ บอกให้เปิดไฟ จะวาดรูปต่อโว้ย"
มัน สมาชิกในห้องคนหนึ่งพูดขึ้น ในมือถือปากกาวาดรูปเบอร์สิบสอง เตรียมวาดโดจินชิ
"ทำไม่ได้หรอก ตอนนี้ทุกคนในโรงเรียนกลับบ้านกันหมดเเล้ว"
ชารีญ่าพูดขึ้น
"อ่าว เเล้วทำไมไม่บอกพวกเราวะ!"
คนในห้องเเย้งขึ้นมา
"ก็พวกเเกไม่กลับกันเองนี่หว่า เขาก็ประกาศเเล้ว"
"ก็พวกเรานึกว่าประตูมันจะปิดตอนห้าโมงนี่หว่า"
ทุกคนถอนหายใจ เเล้วมองนาฬิกาอีกครั้ง

ยังไงก็อยู่ที่สี่โมง
เเม้เเต่เข็มวินาที ก็ยังไม่ขยับ

"เอาอย่างนี้ เเบ่งกลุ่ม ไปหาคนมาช่วยละกัน ไม่ก็ หาทางออกจากร.ร."
หม้อ นักวางเเผนของห้องกล่าวขึ้น
"ตกลง คือเราจะเเบ่งกันยังไง คนเราไม่ครบ"
ว่าวกล่าว หลังจากที่ได้นับสมาชิกคนในห้องเเล้ว
"หายไปกี่คน"
"สองคน"
"ใคร"
"เพอร์ทกับอลิซซี่"

...........................

"นี่อลิซซี่ นี่ดีเเล้วหรอ ไม่บอกคนในห้องเราน่ะ ว่าอยู่ที่นี่ปลอดภัย"
"ก็ตอนนั้นเราบอกเเล้ว มันไม่ยอมฟังกันเอง มัวเเต่เต้นเพลงอับเบลล่า เล่นไพ่ป้อก"
"อืมม"
"จริงๆกลับไปบอกตอนนี้ก็ยังทันนะ"
"เเต่ว่า อีกไม่กี่นาที เหตุการ์ณมันก็จะเริ่มเเล้ว"
"เออนั่นสิ เราควรจะอยู่ที่นี่ คอยดูเหตุการ์ณ เเล้วค่อยทำให้มันจบในตอนสุดท้าย"
อลิซซี่กล่าวบทพูดสุดท้าย เเล้วเปิดหนังสือประวัติของโรงเรียนที่ได้มาจากผู้อำนวยการ
"ได้มาได้ยังไงน่ะ"
เพอร์ทถามด้วยความสงสัย
"พอดี เมื่อวานตอนเช้า เจอกับผู้อำนวยการ เขาก็เอามาให้อ่ะ เเล้วก็บอกเรื่องที่นี่ด้วย"
อลิซซี่กล่าวเเล้วพูดต่อ
"ตอนเเรกก็ไม่เชื่อหรอก เเต่พอเจอวันนี้ มันก็เริ่มเเปลกๆเเล้ว"
"ก็ขอให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นร้ายเเรง เหมือนที่เราอ่านในหนังสือนี้ด้วยเถอะ.."

................

"โอเค โอ่น้อยยยย ออกกกกกก"
"ตกลงว่ามีสามสิบเอ็ดคน เเบ่งไป ตามหาไฟฉาย หรือคนที่จะมาช่วยเรา หรืออะไรก็ได้ โอเค๊"
หลังจากที่ทุกคนต่างเถียงกันว่าใครจะอยู่กับใคร ก็มีบางกลุ่มที่ลงตัวเเล้ว ออกไปจากห้อง เพื่อไปตามหาสิ่งของต่างๆ
กลุ่มเเรก ซึ่งมีชารีญ่าเป็นผู้นำ ตกลงกันว่าจะไปข้างล่าง ที่ๆชารีญ่าเคยเห็น(E)อาจารย์ปลวกเดินผ่านไป
"ซาก จริงๆเเล้วเราน่าจะไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆนะ มากันเเค่หกคนมันดูโหลงเหรงเเปลกๆอ่ะ"
ชารีญ่ากล่าวขึ้น พร้อมกับมองคนในกลุ่มตัวเอง
ซึ่งมี ชารีญ่า ซาก วินนี่เดอะพูล (ซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียว) ป้านนซ์ เเละ เเบนเล็ก
"วินนี่เดอะพูล นายเป็นผู้ชาย ทำไมนายมาอยู่กับผู้หญิง ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
เเบนเล็กกล่าวขึ้นมา เพราะไม่ถูกกับวินนี่เดอะพูลเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว
"เห้ยย ทำไมอยู่ดีๆไล่กันล่ะนี่ พูดอย่างนี้อยากตบกันหรอไงวะ_าส"
วินนี่เดอะพูลโกรธ ชารีญ่าเลยต้องขอร้องให้วินนี่เดอะพูลขึ้นไปก่อน
วินนี่เดอะพูลตกลงเพราะไม่อยากมีเรื่อง จึงรีบวิ่งขึ้นไปในห้องเพื่อไปรวมกลุ่มกับผู้ชาย
เมื่อเห็นวินนี่เดอะพูลขึ้นไปเเล้ว ชารีญ่าก็โล่งใจ จึงรีบเดินออกไปตามหาคน
เเต่ในความมืดนั้น เธอได้ยินเสียงโวยวายเอะอะมาจากชั้นสอง
เธอจึงวิ่งไปที่สนามซึ่งอยู่ข้างหน้าตึกกับเพื่อนๆอีกสามคน วิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
"เฮ้ยยย เเก จะทำอะไรชั้นนนน"
"ซวบบบบบ โช้ง เช้งงง ซวบบบ ซับๆๆๆๆ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เพราะมันมืด ทุกคนเลยได้ยินเเค่เสียง 
เเบนเล็กร้องไห้ ชารีญ่าจึงเข้าไปปลอบ
ซากเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งไปชั้นสองด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
เเต่ระหว่างวิ่ง..
ตุบ!
"กริ๊ดดดด อะไรตกใส่หัวตรูฟร้าาา= [] =!!"
เมื่อซากหยิบสิ่งที่ตกใส่หัวตัวเองก็พบกับ


มือของวินนี่เดอะพูล!!

"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"


(ดองไว้ก่อง)