:: [ Yaoi Reborn Fic ] :: Pure Love :: [ 6927 ]

ลำดับตอนที่ #2 : :: Chapter :: One - ความแตกต่างระหว่างเรา

Chapter :: One :: ความแตกต่างระหว่างเรา
Author ::  Mayziiz~*
Author Note ::  ฝากตัวด้วยนะครับ  >..<
____________________________________________________________________________

 

 

สวัสดีครับ ผมซาวาดะ สึนะโยชิ  หรือเรียกผมว่า….

 

“เฮ้..เจ้าห่วยสึนะเก็บลูกบอลให้ทีสิ” 

 

            เสียงแหลมสูงในสนามตะโกนมา จนผมสะดุ้งตัวโก่งหรือและครับสิ่งที่ผมอยากจะบอก แต่ถึงผมจะบอกไปก็ไม่เป็นผลอยู่ดี

 

“เอ๊ะ...อือ”

 

“ขอบใจนะ เจ้าห่วยสึนะ”

 

“....”

 

            ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆส่งกับไป เมื่อไหร่นะ..เมื่อไหร่ทุกคนจะเลิกมองว่าผมเป็น “เจ้าห่วยสึนะ”  แล้วมองผมในฐานะ “สึนะ” ทั้งๆที่ผมก็แค่สอบตก เล่นกีฬาไม่เป็น แถมหัวง่ายอีกตะหาก เอ้อ...ยังดีนะที่พระเจ้าไม่ใจร้าย ที่ผมพอจะมีฝีมือให้การวาดภาพอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นวิชาที่คะแนนผมดีที่สุดเมื่อเทียบกับทุกวิชา ว่าแต่งานที่ผมหอบรุ่งหอบค่ำทำนั่น.....เอ๊ะ

 

“ห๊า!! …อะไรกันเนี่ย!!” ตอนนี้งานของผมจมอยู่ในน้ำที่หกนองอยู่บนพื้น สงสัยคงจะโดนลูกฟุตบอลที่พุ่งมาเมื้อกี้ชนจนแก้วน้ำล่มอีกแน่ๆเลย

 

“เฮ้ออ...ฉันเป็นเจ้าห่วยสึนะอีกแล้วเหรอเนี่ย” ขณะที่ผมกำลังรำลึกถึงความเจ็บปวดกับงานศิลปะชิ้นเอกของผมอยู่นั้น ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเขาคนนั้นได้มาอยู่ข้างๆตัวผม

 

“อีกแล้วเหรอสึนะ....ฉันเจอนายทีไรต้องมีเรื่องทุกทีสินา”

 

“คุณดีโน่….อย่าแซวแบบนั้นสิครับ” ผมก้มลงไปเก็บจานสี แก้วน้ำ และพู่กันที่กระจัดกระจายกันออกไป

 

“ฮาๆ ฉันไม่พูดก็ได้...มาฉันช่วย”

 

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ...ผม”

 

“นี่สึนะ”

 

“....ครับ”

 

“คิดว่าถ้าศิษย์น้องรักอย่างนายมีปัญหา แล้วศิษย์พี่อย่างฉันจะนิ่งดูดายเหรอ”

 

“...แต่...”

 

“เอานะ....เห็นมั้ยช่วยกัน ดีกว่าทำคนเดียวนะ”

 

            ใช่แล้ว ...คุณดีโน่มาช่วยเราจนทุกอย่างเก็บเข้าที่เรียบร้อย แต่เราก็แค่ถือพู่กันอันหนึ่งไว้ในมือ จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็เราไม่อย่างเป็น “เจ้าห่วยสึนะ” ต่อหน้าคุณดีโน่นี่นา

 

“ว่าแต่...คุณดีโน่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

 

“นิดน้อยนะ...นายเห็นรีบอร์นมั้ย”

 

“เอ๊ะ..รีบอร์นหรือครับ?” อะไรกัน มาหารีบอร์นหรอกเหรอ

 

“ใช่...แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นแค่ข้ออ้างนะ”

 

คุณดีโน่พูดพร้อมกับโปรยยิ้มมาให้ อย่านะครับ อย่าทำเพื่อนั้น...

 

“แล้วก็นะ...สึนะ ฉันบอกตั้งกี่หนแล้วว่าไม่ให้เรียกฉันว่าคุณดีโน่นะ”

 

“แต่ว่าคุณ....เอ่อ...รุ่นพี่” จ้องผมสะอย่างนั้นผมก็อกแตกตายก่อนเรียกคุณ ว่ารุ่นพี่ หรอกครับ เฮ้อ...นี่เราเป็นอะไรของเรานะ

“แล้วถ้าฉันได้ยินนายเรียกว่า คุณดีโน่ อีก คราวนี้ฉันจะนายโกรธจริงๆด้วย”

 

“ครับ”

 

“ส่วนภาพนี่เราจะทำยังไงกับมันดีล่ะ”

 

“อ่อ...ก็ถ้าเราทำให้แห้งและตกแต่งเสริมบางส่วนที่เลอะ ผมว่าก็น่าจะแก้ได้นะครับ”

 

            เห็นปลายเสียงเงียบไป ผมเลยเผลอหันไปจ้องรุ่นพี่ แต่รุ่นพี่เอาแต่ยิ้มไม่ยอมหุบ นี่เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

 

“ฉันว่า..ฉันชอบนะ”

 

“เอ๊ะ!!”

 

 

 

“สีหน้านายตอนนี้นะสิ ฉันชอบนะ”

 

“รุ่นพี่...”

 

“เพราะงั้นไงล่ะ ฉันถึงไม่อยากเห็นนายทำหน้าบูดบึ้งนะ”

 

“….”

 

“แต่ถ้ามันถึงตอนนั้นจริงๆล่ะก็....ฉันคนนี้ คาบัลโลเน่  ดีโน่ จะทำให้หน้าบูดบึ้งของนายกลับมาสดใสอีกครั้งให้ได้เลย ^^”

 

“รุ่นพี่”

 

“งั้นเดี๋ยวฉันตากภาพให้แล้วกันนะ นายก็ไปล้างหน้าล้างตาบ้างนะ….”

 

            รุ่นพี่พูดพลางก้าวเท้าเข้ามาเรื่อยๆหมายถึงตัวผม ก่อนที่จะป้ายนิ้วหัวแม่มือลงบนแก้มข้างขวาของผม ช่วงเวลานี้เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน ลมหายใจของรุ่นพี่อยู่ใกล้แค่เพียงปลายจมูก มันทำให้ผมลือหายใจไปชั่วขณะ ไม่นะ...อย่า....อย่านะครับ ผมหลับตาลงทันทีก่อนที่...

 

 

 

 

“ดูสิเนี่ย....สีกระจายเต็มหน้านายเป็นจุดๆเลย ฮา...^^”

 

“เอ๊ะ!!!” อะไรนะ...

 

“รีบไปล้างหน้าเร็วๆเข้า ความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัดนะ ...อุ๊บ...ฮาๆ ”

 

            แล้วรุ่นพี่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เดี๋ยวก่อน...หมายความว่าไง งั้นเรื่องเมื่อกี้ก็...

 

“อย่างนี้นี่เอง...ที่รุ่นพี่บอกว่าชอบสีหน้าผม ไม่ใช่ลักษณะท่าทาง....แต่เป็นสีที่อยู่บนหน้าของผมอย่างนั้นเหรอครับ”

 

“ก็ใช่นะสิ..นายคิดว่าฉันจะชอบอะไรล่ะ” รุ่นพี่ไม่ได้พูดเปล่าแต่เสียงและดังขึ้น จนคนรอบข้างเริ่มสนใจในสิ่งที่เราพูดกัน

 

“แล้วก็สึนะ ถ้าวันไหนนายอยากได้สีหน้าแบบนี้อีกก็บอกฉันนะ ฉันนี่แหละที่จะเป็นป้ายนายด้วยตัวฉันเอง”

 

“รุ่นพี่ครับ เลิกแซวผมเถอะผม...แล้วก็เบาๆเสียงลงหน่อยได้มั้ย อายคนอื่นเขา..”

 

“อายเหรอ?...คนอย่างดีโน่ ...คาบัลโลเน่  ดีโน่ ไม่เคยอายใครอยู่แล้ว แล้วถ้านายยังอายเจ้าคนพวกนี้อยู่ละก็ นายก็จะไม่ใช่นายนะ สึนะ”

 

“ครับๆ...งั้นผมไปล้างหน้าก่อนละกันนะครับ”

 

“ได้ งั้นฉันจะรอนายอยู่ที่นี่ละกัน”

 

“ครับ”

 

            สึนะ...นะ สึนะ นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ให้ตายสิน่าอายจริงๆเลย ทำไมเราถึงทำ
แบบนั้นลงไปนะ ไปหลับตาทำไมกัน สงสัยไม่สบายคราวก่อน จะอยู่กับดร.จามาลมากเกินไป เลยติดนิสัยเพี้ยนๆของตาลุงนั้นมาแน่ๆ เฮ้ออ...

 

“นี่!!! สึนะ!!”

 

“…” ผมสะดุ้งก่อนจะค่อยๆหันไปมองรุ่นพี่ดีโน่ รุ่นพี่ยิ้มให้ผมก่อนจะตะโกนมาสุดเสียง ด้วยระยะห่างของเราที่มากพอควร

 

“ว่าไงครับ” ถึงผมจะไม่ค่อยมีเสียง แต่ก็น่าจะพอสื่อสารกันได้บ้าง

 

“อย่าลืมเรียกรีบอร์นให้ด้วยล่ะ”

 

“ครับๆ” เฮ้อ..นึกว่าเรื่องอะไรสะอีก จริงสิรุ่นพี่บอกว่ามีธุระกับรีบอร์บนี่นา งั้นเราต้องรีบหน่อยแล้ว...

 

 

“นี่!!!! สึนะ!!!!!” คราวนี้มาในเสียงที่ดังกว่าเดิม ไม่ต้องห่วงครับผมสะดุ้งตามเคย แต่กับครั้งนี้สะดุ้ได้เป็นธรรมชาติมากกว่าครั้งก่อน

 

“โฟมในเป้ฉัน ที่ห้องผู้อำนวยการก็มีนะ ใช้ได้เลย!!!!”

 

“ครับผม!!”

            สงสัยวันนี้ผมต้องกลับไปจิบชาเลมอนป้องกันการเจ็บคอแล้วล่ะครับ ว่าแต่ช่วงบ่ายๆแบบนี้รีบอร์นจะไปอยู่ที่ไหนนะ

 

“นี่!!!! สึนะ!!!!” เสียงรุ่นพี่ดังจนผมบอกรายละเอียดไม่ได้แล้วล่ะครับ

 

“ว่าไงครับ...” ตอนนี้ผมได้กลายเป็นคนหูหนวกไปแล้วครับ เพราะได้ยินเพียงเสียงแว่วๆเท่านั้น

 

“นายนะ!!!! ขอบใจนะ!!!! ^^”

 

“เอ๊ะ!....ครับ!! ^^” 

 

            ถึงผมจะไม่รู้ว่ารุ่นพี่ดีโน่ขอบคุณผมเรื่องอะไรก็เถอะ แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมยิ้มได้ นี่ละมั้งครับข้อแตกต่างระหว่างผมกับรุ่นพี่ ความสดใสของรุ่นพี่ กับความอ่อนแอของผม

 

Edit :: 31/07/2009 02.26น.

Edit :: 1/08/2009 13.49 น. by iMerCutE'z เข้ามาจิ๊กบทเมย์  555+

*2 be con

โอย ปวดตา T^T หนูทุ่ม!!~ ค่ะ ฮาๆๆ ผิดตรงไหนแจ้งได้นะค่ะ พิมไปนอนไปจริงๆค่ะ

 

ชอบไม่ชอบก็บอกกันหน่อยนะค่ะ จะได้ปรบปรุง พอดีมันเป็นเรื่องแรก

 

คราวหน้า Chapter ::Two :: ???? นั้น iMerCutE'z :) จะเป็นผู้แต่งนะค่ะ

เล่นแบบแต่งไม่ปรึกษากัน ฮาๆๆๆ สู้เขาทุกคน ^^ 

ไปนอนล่ะไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ =..=

......

กลับมาใส่ชื่อตอน ลืมค่ะ =.. =a