คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 -- Element (โรงเรียนใหม่) - 40%-
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่หน้าโรงเรียนใหม่ โรงเรียนประจำไงล่ะ!!มันเป็นเรื่องเศร้านะ เกิดมายังไม่เคยเข้าโรงเรียนประจำเล้ยยย~~ ถ้าแค่ย้ายโรงเรียนล่ะก็ชินแล้ว เพราะแค่มีเรื่องจนเข้าห้องผู้ประครองสัปดาห์ล่ะ 3-5 ครั้งเองนะ = =;;
ตอนนี้ที่หน้าโรงเรียน อยากบอกว่าหรูมากๆ ป้ายโรงเรียนที่ตั้งตะหง่านรอบๆปลูกต้นไม้และดอกไม้ที่คงจะดูแลอย่างดี รั้วโรงเรียนที่ทำจากอิฐแล้วทาด้วยสีครีมอ่อนๆและด้านบนก็ทำด้วยเหล็กแหลมๆ ภายในโรงเรียนแม้จะไม่เห็นมากนักแต่ก็เห็นอาคารสูงสไตล์ตะวันตก
ชุดนักเรียนสุดหรูในชุดกระโปรงสีครีมอ่อนยาวเลยเข่ามานิดหน่อยที่ชายกระโปรงและชายเสื้อประดับด้วยลูกไม้สีส้มอ่อน ปกคอเสื้อพับลงและผูกโบว์ที่คอเสื้อ ถุงเท้าสีขาวยาวกับรองเท้านักเรียนสีน้ำตาล เหอะๆ เพราะมันคือโรงเรียนเอกชนไงล่ะ ฉันเดินถางมาไกลจนถึงต่างจังหวัด ถ้าจะคิดว่าแม่ฉันเอาฉันมาทิ้งมันก็ได้นะ - -+
“แม่มาส่งแกแค่นี้”แม่ของฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก็นะ ฉันว่าแม่ของฉันเป็นคนที่ความอดทนสูงมากที่ไม่ระเบิดตั้งแต่วันที่เรียกพบผู้ปกครองครั้งแรก ตอนฉันอายุ..เอ เท่าไหร่ก็ไม่จำหรอกนะ...
แต่อย่ามองฉันอย่างนั้นนะ..จริงๆฉันก็เรียนเก่งนะ >////< เพียงแต่มันเป็นงานอดิเรกเท่านั้นเองอ่ะ..
“ค่ะ”ฉันพยักหน้าเบาๆ แม่ค้นของในกระเป๋าถือของแม่ก่อนจะหยิบเอากระเป๋าเงินออกมาแล้วคว้าเอาใบพันออกมาหลายใบก่อนจะยื่นให้ฉัน
“แม่จะมาเยี่ยมเดือนละ 2 ครั้งนะ แล้วอยู่ที่นี่ทำตัวให้ดีๆ อย่าให้มีเรื่องต้องเชิญผู้ปกครองอีก เข้าใจไหม?”แม่มองฉันหน้าเครียด โหดร้ายย TT^TT
“ค่ะ..”
“อืม”แม่ฉันพยักหน้า มองฉันด้วยสายตาที่ฉันก็เดาไม่ออกเหมือนกัน ก่อนจะขึ้นรถและไม่นานนักรถก็เคลื่อนไปจนลับตา ฉันยืนมองรถของแม่จนรถลับหายไป
“เฮ้อ..”ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความรู้สึกไม่ชิน
ก้าวแรกตอนเข้ามาในโรงเรียน...อ้ายย ไม่ชินเลยน่ะ โรงเรียนนี้มันหรูเกินไปแล้ว
ก้าวที่สอง..ฉันไม่ได้ทำตัวเด่นใช่ไหม ทำไมต้องมองด้วย
ก้าวที่สาม...มองทำไม ไม่เข้าใจ!!
ก้าวที่สี่..ห้า..และหก..โอ้ย >////<
ก้าวที่เจ็ด..แปด..เก้า..โอยขี้เกียจนับแล้ว
เอาเป็นว่า พอฉันก้าวเข้ามาในโรงเรียนก็มีคนมองฉันด้วยสายตาที่ต่างกันมากๆ ทำไม
หล่ะ? อายจริงๆแล้วนะเนี่ย อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นนักเรียนย้ายใหม่หรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันแบกกระเป๋าเข้ามาในโรงเรียนล่ะ อ้าว!! แต่คนอื่นเขาก็แบกเหมือนกันนี่?
แต่จะไปสนใจกับสายตาของคนอื่นทำไมกันล่ะ? ฉันน่าจะหาหอพักของตัวเองให้ได้ก่อน อ้ะ!! เจอแล้ว
หอของที่นี่มีกฎให้นักเรียนนอนหอในทั้งหมด และหอของที่นี่ก็ค่อนข้างหรูเป็นพิเศษ ฉันเดินไปที่หอพักทางทิศใต้ของโรงเรียน โรงเรียนนี้จะมีหอพักแยกออกมาทั้งสี่ทิศ นั่นคือทิศตะวันตก ตะวันออก ทิศเหนือ และใต้ และหอพักก็จะแบ่งเป็นสี นั่นคือ ทิศเหนือสีฟ้า ทิศตะวันออกสีขาว ทิศตะวันตกสีเขียว และทิศใต้เป็นสีส้ม มีประตูอยู่ทั้งสี่ทิศของโรงเรียน ประตูใหญ่อยู่ทางทิศเหนือ และมีอาคารใหญ่อยู่ตรงกลาง
และแล้วฉันก็เดินไปทางทิศใต้เพื่อเข้าหอพักของตัวเอง พอเดินเข้ามาที่นี่ ฉันก็รู้สึกไม่คุ้นนัก หอพักมันยังกับปราสาท ประตูก็ใหญ่เวอร์เลยล่ะ ประตูของหอถูกเปิดเอาไว้อยู่ฉันจึงเดินเข้าไป ก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่ ที่เหมือนจะเป็นห้องนักเล่นพักผ่อนแบบส่วนร่วม เพราะทุกคนกำลังทำกิจกรรมของตัวเองอยู่ที่นี่ โดยไม่สนใจใครเลยทั้งสิ้น ห้องโถงขนาดใหญ่สีส้มอ่อนๆที่มีบันไดอยู่สองฟาก ทางซ้ายเป็นหอด้านของผู้หญิง ส่วนอีกทางเป็นของผู้ชายค่ะ
ฉันเดินไปทางซ้าย ก่อนจะเดินขึ้นไปจนถึงชั้น 4 ห้องนอนหอเป็นห้องกลุ่มที่ทางโรงเรียนจะจับเรียงตามเลขประจำตัวนักเรียน..
แล้วนี่ฉันจะได้อยู่ห้องกับใครกันเนี่ย ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องที่มีประตูทำจากไม้ที่สลักอย่างงดงามและประณีตแบบสุดๆจนแทบไม่กล้าเอื้อมมือจับ ฉันอ้ำอึ่งอยู่นาน ก่อนจะยื่นมือไปจับกลอนประตูและเปิดออก
แอด....
ปรากฏห้องโทนสีฟ้าอ่อนๆที่มีเจียงอยู่สามเตียง ห้องนอนใหญ่อย่างหรูที่ภายในห้องตกแต่งอย่างงดงาม และก็แบบเดิม ห้องนี้เป็นห้องสไตล์ตะวันตก ภายในห้องมีอุปกรณ์ครบครัน ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ โทรทัศน์ แอร์ หรืออื่นๆอีกหลายๆอย่าง และภายในห้องก็มีคนนั่งอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อนๆที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารัก บริเวณนั้นจะเต็มไปด้วยตุ๊กตา โบว์ และดอกไม้แสนหวาน
เธอคนนั้นนั่งอยู่บนเตียงก่อนกำลังสนใจกับหนังสือ และเธอคงจะได้ยินเสียงเปิดประตูก็เลยหันมามอง ปรากฏเด็กสาวหน้าตาน่ารักบ๊องแบ๊วราวกับตุ๊กตา ผิวขาวเนียนละเอียด ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนคาดด้วยที่คาดผมสีฟ้าที่ประดับด้วยโบว์เล็กๆมากมาย ดวงตากลมโตใสสีน้ำตาลเข้ม แก้มสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากบางเรียวสีชมพู ดูแล้วเป็นธรรมชาติมากๆ
“อ้ะ เธอ..”เสียงของผู้หญิงคนนั้นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากเรียวของเธอ ทำให้ฉันได้ยินเสียงเล็กๆฟังดูแล้วเหมือนเด็กเลยล่ะ
“เอ่อ..คือ”
“นักเรียนใหม่สินะ ฮะๆ ห้องฉันว่างคนหนึ่งพอดีเลยจ๊ะ ^O^”
“เหรอ”ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นมิตรจังเลยนะ
“ฉันชื่อเพชรจ๊ะ เธอ..”
“ฉันชื่อโอปอลน่ะ”
“เหรอ!!อัญมณีเหมือนกันเลยเนอะ คิกๆ”เธอคนนั้นว่าก่อนจะหัวเราะคิกคักเบาๆ
ฉันนั่งอยู่บนเตียงข้างๆก่อนจะคุยกับเพชรหลายอย่าง แม้ว่าเธอจะเป็นคนบ๊องแบ๊วใสซื่อ แต่พอฉันได้คุยกับเธอพวกเราก็เข้ากันดีทีเดียว และสิ่งที่ฉันได้รู้คือเธออยู่ห้องเดียวกับฉัน
“คิกๆ บังเอิญจังเลยจ้ะ ^-^”เธอหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~~~ = =;;;;
จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังจนฉันรู้สึกตกใจจนหัวใจมันไปตกอยู่ที่ตาตุ่มเชียวล่ะ อะไรกันนะ!! หรือว่าเป็นออดของโรงเรียนนี้!! ดังยังกับมีคนไปกรี๊ดใส่ไมค์เชียว
“ตายแล้ว!! แม่คนนั้นเปลี่ยนเสียงออดอีกแล้ว โอปอล ไม่ต้องห่วงน่ะ อีกเดี๋ยวก็ชินเองและจ้ะ ตอนนี้ถึงเวลาจะต้องเข้าเรียนแล้ว..”จริงๆด้วย = =
ณ ห้องเรียน
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายแฟนตาซียังไงอย่างงั้น มันมหัศจรรย์มากๆ รู้สึกเหมือนกับฝันเลยล่ะ >[]<
ในห้องเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/13 อ้อ ต้องบอกว่าเกรด 10 สินะ >.< ห้อง 13 ล่ะ เลขสวยใช่ใหมล่ะ โฮะๆๆๆๆ >_<
ภายในห้องส่งเสียงเจี้ยวจ้าวดังมากยังกับตลาดสด = = คนของที่นี่คุยกันดังกว่าโรงเรียนเก่าฉันซะอีก โอ้ยย หนวกหูเป็นบ้าเลย
โป้ก!!
จู่ๆก็มีเศษกระดาษหล่นมากระแทกกับหัวของฉันเต็มๆ มันทำให้ระดับอารมณ์ของฉันเพิ่มขึ้นมาหนึ่งขีด คนโยนหันมามองฉันเล็กน้อย พอเห็นว่าฉันไม่เอาเรื่องก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ = = นิสัยดีจริงๆนะยะ!!
โครม!! แล้วก็มีคนที่วิ่งเล่นกันจนมาชนกับโต๊ะของฉันเต็มๆ เจ็บนะยะ =[]= อารมณ์ของฉันก็พุ่งขึ้นมาอีกขีด แต่ไอ้คนชนก็เล่นต่อซะไม่ใยดี
ปึก!! อะไรอีกล่ะ จรวดพับ แล้วไอ้เจ้าของจรวดมันหายไปใหนแล้ว!!! ชักจะระเบิดแล้วนะยะเนี่ย!!
ฟิ้ว~~~
เสียงอะไรลอยมา ลางไม่ดีชะมัดเลย!!
ฟิ้วววว~~
มันยังลอยไม่เลิก
ป๊อก!!
ท่าทางว่าฉันจะลางร้ายสุดๆเลย มันมีอะไรกับหัวฉันกันเนี่ย!!!!!
ทนไม่ไหวแล้วนะย่ะ!!!!
“ของใคร?”ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนจะแผ่รังสีอัมหิตออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ทุกคนในห้องมองฉันกันทั้งหมด โดยไร้เสียงพูดจา
“ถามว่าของใคร?”
“ของผมคร้าบบ~~”ผู้รับผิดออกมาแล้ว เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กมาก เล็กซะยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ผิวขาว ตาโต ขนตางอนซะจนนึกว่าเป็นผู้หญิงซะแล้ว เขาเดินออกมาเกาหัวแกรก ก่อนจะเดินมาหยิบเอาของตัวเองไป
“ของนาย”
“คร้าบบ~~”
“เออ..!!”
“คร้าบบบ~~”
หมอนั้นยิ้มอย่างทะเล้นให้ฉันอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเกาหัวของหมอนั่นกลับไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง ก่อนหมอนั่นจะไปคุยกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆของเขาอย่างเมามันส์ด้วยน้ำเสียงเบาที่ไม่ได้ยินนัก และในตอนนี้ ฉันมองเห็นสายตาของกลุ่มใครบางคนที่จ้องมองฉันอย่างสนใจ
ผู้ชายในแว่นตาที่ดูแก่เรียนสุดๆนั่งอยู่หลังห้อง กำลังนั่งอ่านหนังสืออะไรซักอย่างนิ่งๆหันมามองฉันด้วยสายตาเฉยชา
เด็กผู้หญิงตัวเล็กผอมบางที่มีแววตาดื้อรั้นก็หันมามองฉันอย่างสนใจพร้อมกับข้างๆตัวของเธอมีผู้ชายสองคนหันมายิ้มเจื่อนๆให้ฉัน
และเพชรเพื่อนใหม่ที่ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ข้างๆก็หันไปยิ้มให้กับคนกลุ่มนั้น
เชอะ!!!!
ความคิดเห็น