คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2แก้ตัว
“T^T”
“=_=””
“T^T”
“=_=””
“T^T”
“ยัยมิลค์เลิกปั่นหน้าเศร้าแล้วเล่ามาสักทีสิเฟ้ย”แง้ ทำไมต้องว่าเสียงดังด้วยยัยเทียนฉันยังไม่ได้ทำใจเลยแง้ๆT^T
“ฉันยังไม่คิดบัญชีแกเลยที่เอารองเท้าคู่แพงของเธอที่เลอะขี้หมามาวางอยู่ที่บ้านฉัน-_-^”โฮกกกก ยิ่งตอกย้ำความผิดยัยหมีใจร้ายยยย ฉันก็อุส่าต์ทิ้งรองเท้าคัชชูคู่โปรดของฉันเลยนะรู้ไหมว่าฉันรักมันยิ่งกว่าพวกเธอเชียวนะ(ยัยนี่รักรองเท้ามากกว่าเพื่อน)
“ก็ได้เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่า บลาๆๆ”ฉันเล่าหมดเปลือกผลสรุป
(-_-“v)>>>(^O^)
หน้าตอนแรกที่เอือมๆฉันพอตอนหลังยัยสองคนนี้หัวเราะเยาะฉันร่าเลยอ่ะ แงๆ ใช่ ใช่! มันน่าขำแต่ทำไมย่ะ ถ้าพวกแกเจอบ้าง จะรู้สึก! ชิชะเชอะ งอน
“แล้วแกจะทำยังไงต่อไป ฉันได้ยินมาว่าพ่อหนุ่มสุดหล่อตรงข้ามบ้านแกอ่ะพึ่งย้ายมาจากอเมริกาเชียวน้าแกไปสร้างสัมพันธที่ดีมากให้ตายเหอะ”แกจะตอกย้ำฉันอีกแล้วใช่ไหมยัยเทียนTOT
“เธอน่าจะไปขอโทษเขานะมิลค์”<<<ความเห็นของยัยหมี
“ไม่! ฉันไม่กล้าแบกหน้าเข้าไปหรอก”ฉันยืนยันย่ะ
“เรื่องแค่นิดเดียวทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้เรื่องนิดเดียวเองที่จริงไปขอเขาดีๆก็ได้หรอกถึงแม้ว่าเขาจะมองเธอแปลกๆก็เถอะนะแต่ดีกว่าให้เขามองเป็นขโมยไม่ใช่หรือไง”ยัยหมีเป็นแม่คนที่2ของฉันแล้ว><
“เชอะ คุยกับพวกแกอ่ะช่วยไรไม่ได้เลย ไปช็อปให้หายเครียดดีกว่า ไปและน้า บะบาย”ฉันบอกมือพร้อมส่งจ็บพร้อมกับยัยเทียนที่หยิบจ็บกลางอากาศของฉันแล้ววางที่พื้นแล้วกระทืบเละ _ _”” ฉันควรคบมนต่อไปดีไหมเนี่ย
ตอนนี้มิลค์เค้กผู้น่ารัก(ฉันเอง)ก็ได้เข้ามาอยู้ในห้างชื่อดังที่มีตแของราคาแพงขายให้ทั่ว ชีวิตอันร่ำรวยของฉันมันช่างโปรยด้วยกลีบกุหลาบ(ยกเว้นเรื่องชิ้นส่วนเตาอบตกในบ้านคนอื่น) นึกถึงเรื่องเจ้าของบ้านตรงข้ามทีไรหงุดหงิดทุกที ชิชะเชอะ ส่วนใหญ่เพื่อนซี้ทั้งสองของฉันดันเข้าข้างหมอนั้น(เจ้าของบ้านตรงข้าม)เต็มเปา ต่อให้หล่อฉันก็ไม่มีทางชอบแน่แง่งงง นายแย่งความดีความเด่นจากฉัน
“คุณคะ นี่ค่ะ”พนักงานสาวสวย(แต่ฉันสวยกว่า)ยินถุงใส่เสื้อสีชมพูอ่อนอันงดงามของฉันอยู่ ตัวนี้แพงแต่ฉันก็ชอบ>< เรื่องเงินไม่ขัดสน แต่เรื่องหัวใจขาดแคลนมีใครสนติดต่อได้นะค้า><
ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อไปก่อนจะกลับบ้านฉันต้องแวะร้านเค้กก่อน อิอิ ฉันชอบกินเค้กเป็นอันมาก>< ถึงแม้จะทำไม่เป็นก็เถอะ ไม่รู้ว่าก็แค่ก้อนขนมปังที่ใส่ครีมเยอะๆทำไมมันถึงทำยากนักนะ
กริ๊ง
ว้าว ติดกระดิ่งอันใหม่ซะด้วยน่ารักเชียว>< ถ้าเกิดฉันทำเค้กได้เก่งๆนะ คอยดูฉันจะมาเปิดร้านเค้กแล้วก็ติดกระดิ่งที่หน้าประตูแล้วก็ตกแต่งร้านเค้กให้สวยจนร้านแถวนี้ต้องชิดซ้ายเลยคอยดู(เค้กยังทำไม่รอดเลยนะเจ๊)
เอ๋ มีคนยืนอยู่ด้วยเป็นผู้ชายซะด้วย อ้า มองข้างหลังก็หวั่นไหวแล้วแอบเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อดูหน้าตาหน่อยจิ เอาเถอะ เย็นไว้สั่งเค้กก่อนเป็นอาหารท้องมองผู้ชายอาหารตาไว้ที่หลังก่อนเรียงสเต็ป
เอ๋ เอาอะไรดีน้า สตอเบอรรี่ นมสด โอ้ มีบลูเบอรี่ด้วย เต็มไปหมดเลยน่ากินทุกอันเลยด้วยให้ตายเถอะ ช็อคโกแล็ตก็น่ากิน อ้า อยากกินหมดเลย แต่กินหมดมีหวังอ้วนแน่แท้ เอาเค้กนมสดแล้วกัน ชื่อฉันเลยยย>O<
“เอาเค้กนมสดค่ะ/เอาเค้กนมสด”โอ้หนุ่มหล่อข้างๆฉันสั่งกรี๊ดดด ใจตรงกันมาก*O* แต่ทำไมรู้สึกเสียงคุ้นๆ-*-เหมือนเคยได้ยินแหะ แต่ช่างมันเถอะ
“เอ่อ...เหลือแค่ชิ้นเดียวนะคะ”เห ชิ้นเดียว ชิ้นเดียวเองเหรองั้นวันนี้มีสิทธิ์ชวดน่ะสิT~T แต่หวังอยู่ลึกๆนะว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษ
ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือว่าฟ้าเป็นใจที่จู่ๆ ฉันและเขาก็หันหน้ามาพร้อมกัน ว้าวหน้าตาหล่อจังเลย>< แต่ว่าเขาจะดูดีมากกว่านี้ถ้าเขาไม่ใช่
“ยัยขโมย!!”อ๊ากกก เสียงดังลั่นร้าน คนหันมามองตึมเลยอ่ะ ไม่น้าT-T ไม่น่าทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆเสียงนี้เพราะว่าเขาเป็นเจ้าของเดียวกับเสียงที่ร้องหลังจากที่ฉันพยายามดึงเสื้อที่เกี่ยวรั้วหนามอ่ะ
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงแล้วโกยแนบ แฮกๆ แต่หมอนั้นวิ่งเร็วมาก กรี๊ดดดด ตามหลังหนูติดๆๆเลยTOT
“หยุดเดียวนี้นะ!”อ๊ากกก หยุดให้โง่เด้แต่คงหันมามองกันตึ้มเลยสายตาประมาณว่า โจรจับผู้ร้าย แงๆ หนูไม่ใช่โจรรร
แต่ว่าฉันจะหนีปัญหาอย่างงี้เหรอ ตอนนี้ก็มาถึงลานจอดรถแล้วถ้าฉันสารภาพบาปอันน้อยนิดของฉันแล้วเขาน่าจะให้อภัยแหละเนอะ สาวสวย ใส น่ารักอย่างฉันเขาต้องใจดีอย่างแน่นอน(ชมตัวเองไปวิ่งไป)ตอนนี้ไม่น่าอายแน่นอนคนไม่อยู่
เอี๊ยดด โครม!
“เฮ้ย!”โอ๊ย เจ็บ หนักด้วยแงง คนบ้าไรฟระโคตรหนักเลย เหO_o เขานอนทับฉันอยู่ กรี๊ดดดดดดด ช่วยด้วยT_T
“น..นาย ออกไปเลย ออกปายยยT_T”ตอนนี้ไม่มีแรงจาพูดแล้วหายใจไม่ออก
“แล้วใครใช้ให้เธอเบรกล่ะหะ”เขาค่อยๆลุกออกจากตัวฉันอย่างง่ายดาย ฟู่ หายใจสะดวกพร้อมโกย(ยังคิด)
“ยัยขโมย”
“ฉันน่ะไม่ได้ขโมยของบ้านนายนะ ฉันไม่ได้เอาของที่บ้านนายด้วย ฉันแค่หยิบของที่อยู่ในบ้านนายเพราะว่ามันตกลงมาจากบ้านนาย ฉันไม่ได้ขโมย เรพาะฉะนั้นอย่าเรียกตำรวจเลยน้า ถ้าแม่รู้เรื่องนี้ขึ้นมา แม่ต้องเช่งฉันแน่ๆ เรพาะฉะนั้นฉันผิดเองที่ทำให้เจ้าเครื่องเตาอบเป็นเศษเหล็กไปติดบ้านนาย”ฟู่ หายใจไม่ทันเฟ้ยแต่ฉันจะปล่อยช่องไม่ให้เขาต่อร้องต่อเถียงได้
“น...”
“ฉันว่านายเข้าใจแล้วนะ ที่จริงเศษเหล็กแบบนั้นนายเอาไปทิ้งก็ได้ เอาเป็นว่าฉันไม่ได้เป็นขโมยนะ ฉันไปและ สวัสดีและลาก่อน”พูดจบแล้วเหนื่อยวุ้ย เอาเถอะตอนนี้หมอนั้นยังอึ้งอยู่ฉันก็รีบวิ่งไวๆเพื่อไม่ให้หมอนี่ต่อร้องต่อเถียง แต่อายอ่ะT^Tไปบอกแบบนั้นแต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วไม่รู้ว่าหมอนั้นฟังฉันทันหรือเปล่า เฮ้อ มิลค์เค้กเซ็งค่ะ
--------------------------------------------------------
ไมได้อัพหลายวันแล้ว
ทำใจไม่ได้ที่ตัวเองแต่งแย่เกินT-T
บทนี้ไม่ค่อยหนุกหนาตามใจผู้อ่านเลย
ขอหนุกบทหน้านะคะ
Ka e
ความคิดเห็น