ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ในป่าเอดินเบิร์ก
ตอนที่ 1 ในป่าเอดินเบิร์ก
ป่าเอดินเบิร์กเป็นป่าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณและสิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่มากมาย ต่างอยู่กันอย่างพึ่งพาอาศัยตามวัฏจักรของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ที่มีมาแต่โบราณ
ใช่...ทุกชีวิตก็ทำตามวัฏจักรนั้นด้วยดีมาตลอดนะแหละ....และเพราะฉะนั้นมันก็เลยไม่แปลกเอาเสียเลยที่จะ....
\"สวัสดีหนุ่มน้อยตัวกระจ้อยน่ารัก เจ้าจะเดินทางไปไหนให้เมื่อยขาเล็กๆนั่นในวันที่อากาศเหมาะสมเสียเหลือเกินกับการนอนเช่นนี้\" จิ้งจอกดำตัวหนึ่งเปรยขึ้นด้วยดวงตาวิบวับเมื่อเห็นเด็กชายกำลังจะเดินผ่านหน้าไป มันส่งยิ้มอย่างมีไมตรีจิตแต่ไม่น่าไว้ใจมาให้ก่อนกล่าวต่อ \"ใต้ต้นไม้นี้มีที่ร่มมากมาย เจ้านอนพักเสียหน่อยคงไม่เป็นไรละมั้ง\"
ว่าจบเจ้าจิ้งจอกก็ลุกพรวดขึ้นจากที่พักอันแสนสงบของมัน เยื้องย่างขาตรงมายังเด็กหนุ่มผมทอง สายตาเป็นมันปลาบจับจ้องมองร่างเล็กเจ้าของผิวขาวเนียนสวย...
เหยื่อคราวนี้น่าอร่อยเสียจริง...... สัตว์ป่าที่แสนร้ายกาจคิดพลางก็อดจะแลบลิ้นแผล่บเลียปากขึ้นไม่ได้
แต่เจ้าหนูที่มันจ้องเอาจ้องเอากลับสะบัดหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจก่อนทำท่าจะก้าวเดินต่อไปเสียเฉย....
\"เจ้าหนู ข้าบอกให้ไปได้แล้วหรือไง!!\" เสียงนุ่มนวลกลับเปลี่ยนเป็นวาจากรรโชกจากสัตว์หน้าขนที่รู้สึกว่าถูกเหยียดหยามอย่างแรงจากเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น
\"ผมอยากไป ผมก็จะไป ไม่เห็นจะเกี่ยวกับลุงตรงไหน\" เจ้าเด็กที่จิ้งจอกเพิ่งสรุปเอาว่ามันน่ารักแต่หน้าตอกกลับด้วยวาจาเย็นเยียบและสายตาดูหมิ่น นั่นยิ่งทำให้เจ้าจิ้งจอกขัดใจอย่างแรง ออกปากโพล่ง
\"เจ้าเด็กน้อย ไม่เคยมีใครสอนเจ้ารึไงว่าการพูดจากับใครนะต้องมีสัมมาคารวะ!! แล้วกล้าดียังมาเรียกข้าว่าลุง ข้าไม่เห็นจะแก่ขนาดนั้นที่ตรงไหน!!\"
\"แม่ผมสอนอย่างดีแน่นอน... ลุงจิ้งจอก แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่จะสุภาพกับสิ่งมีชีวิตที่ปลิ้นปล้อนหลอกลวงอย่างลุงเลย แล้วแก่ขนาดนี้แล้วนะ ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงหัดยอมรับซะบ้าง\" ลอเรนซ์ร่ายกลับเป็นชุดก่อนตั้งท่าจะเดินต่อไปอย่างไม่คิดจะใส่ใจอีก
\"ดี งั้นชั้นจะสอนบทเรียนใหม่ให้เจ้าเอง ว่าคนที่เลือกมากและไร้มารยาทนะมีจุดจบอย่างไร!!\" จบคำ คุณ(ลุง)จิ้งจอกก็กระโจนโผไปยังร่างของเด็กน้อยที่กำลังถือตะกร้าอยู่อย่างหมายจะจัดการให้เสร็จภายในครั้งเดียว....
แต่ทว่า....
วัตถุสีเงินเหลือบแดงก็พุ่งปักเข้าที่จมูกยาวๆของจิ้งจอก ให้ร่างใหญ่สีดำชะงักค้างอยู่กลางอากาศก่อนหล่นตุ้บลงกองกับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อน และเสียงร้องก็ดังลั่นขึ้นอย่างน่าหนวกหูไปหมดในความคิดของลอเรนซ์....
\"ลุงบอกจะสอนผม คราวหลังก็ทำให้ดีกว่าคราวนี้ละกัน เพราะเสียงกรีดร้องคงสอนอะไรใครไม่ได้นอกจากความรำคาญนะ\" ว่าจบเจ้าเด็กน้อยก็แสยะยิ้มที่ดูชั่วร้ายไม่เหมาะกับใบหน้าน่ารักๆเอาเสียเลยก่อนจะเดินตรงเข้ามา คว้ามีดที่ปักอยู่แล้วกระชากออกไปอย่างแรง ..!!
เสียงกรีดก้องด้วยความเจ็บปวดจึงดังลั่นไทั่วทั้งป่ากว้างอีกครั้งก่อนเงียบหายไป...
ลอเรนซ์สบถอุบอิบในลำคอให้กับมีดเล่มโปรดที่ดันอยู่ดีไม่ว่าดีต้องมาเปื้อนเลือดข้นๆจนเหนียวเหนอะไปหมด ขมุบขมิบเจริญพรให้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่ฟุบแน่นิ่งไปแล้ว ก่อนที่จะปลงตกว่าเรื่องที่แล้วก็ต้องแล้วกันไปและหันไปหยิบตะกร้าของฝากที่วางอยู่ข้างตัว....
แต่ให้ถูก...คงต้องหมายถึงตะกร้าที่ \"เคย\" อยู่ข้างตัว....
ลอเรนซ์มองพื้นหญ้าที่ว่างเปล่าแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กๆมุ่น ตะกร้าที่เขาเพิ่งจะวางแหมะไว้ตะกี้ชัดๆจะหายไปได้ยังไงกันเร็วขนาดนี้.....
เมื่อตะกร้ามันย้ายตัวเองหนีไม่ได้ ก็ต้องมีใครสักคนเอามันไป......
และคำตอบของความคิดนั้นก็มาเร็วกว่าที่คาดเมื่อเสียงสวบสาบดังขึ้นที่พุ่มไม้ใกล้ๆ เด็กชายลอเรนซ์ค่อยๆย่องอย่างเงียบกริบตามที่พ่อเคยสอนเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะเอื้อมมือออกแล้วกระชากแหวกกอพุ่มไม้รวดเร็ว!!
สิ่งมีชีวิตหนึ่งสะดุ้งเฮือก กระโดดแผล่วไปในทิศตรงข้ามก่อนหันกลับมาเผชิญหน้าหนูน้อยลอเรนซ์ นัยน์ตาสีน้ำตาลคาราเมลของมันวาววับอย่างระแวงปนกังวลกับอาวุธเปื้อนเลือดของอีกฝ่าย ขณะที่ปากก็คาบตะกร้าที่เคยเป็นกรรมสิทธิ์ของคนไว้อย่างมาดมั่น....ร่างขนาดย่อมๆของหมาสีน้ำตาลอ่อนสั่นเทาเล็กๆ มันสอดส่ายตาหลุกหลิกอย่างคงหาทางหนีทีไล่อยู่ตลอดเวลา...
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามดูจะไม่น่ากลัวอะไร ลอเรนซ์ก็ลดมีดในมือลง แม้จะคงถือไว้เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน ก่อนออกปากเป็นเชิงถามขึ้นก่อน \"นายเป็นหมา.....หมาบ้านไม่ใช่หมาป่านี่ แล้วมาทำอะไรในป่า?\"
เจ้าหมาส่งนัยน์ตาสีน้ำตาลมาสบตรงๆ ก่อนจะตัดสินใจวางตะกร้าที่คาบอยู่ในปากแล้วตอบ \"คือ....ผม....เพิ่งเดินทางมาจากในเมือง....แล้ว...ก็เลยจับพลัดจับพลูเข้ามาในป่านี้\"
\"แล้วไง?\" ดวงตาสีม่วงหรี่เล็กลงอย่างประเมิน ให้หมาสะดุ้งโหยงกับคำถามเย็นๆ อ้าปากตอบละล้ำละลั่ก \"ง่า....แล้วผมก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนวาน...\"
\"แล้วนายที่หิวจนไส้กิ่วก็เลยประพฤติตัวเป็นขโมย และฉกตะกร้าของชั้นในระหว่างที่กำลังชุลมุน\" คำถามถูกส่งมาอีกพร้อมกับสายตายะเยือกของฝ่ายตรงข้ามที่ทำให้หมาไพล่คิดไปถึงใครอีกคนขึ้นมาจับใจ กล่าวแก้ตัวเสียงอ่อย
\"ผมแค่อยากหาอะไรประทังชีวิต ไม่ได้คิดร้ายอะไรเลย.... ก็แค่ หิวก็เลยขอแบ่งมากินบ้างเท่านั้นเอง\"
\"นายหิวก็เลยขโมยของ แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเจ้าของเขาจะลำบาก ถ้าชั้นไม่มีของในตะกร้านั่นไปให้คุณยาย แม่ก็จะไม่สบายใจ\" ลอเรนซ์ว่าเสียงหนักให้หมาแทบจะหดหัวลงไปในคอ \" แล้วชั้นเองก็ไม่เคยอยากให้แม่ไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นส่งตะกร้าของชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้ ก่อนนายจะต้องเจอจุดจบเดียวกับเจ้าจิ้งจอกนั่น!!\"
คำขู่ทำให้หมาชะงักกึก คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ให้สะดุ้งโหยงด้วยความหวาดกลัวคนตรงหน้า ใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งเผ่นไปให้ไกลๆจากคนๆนี้ แต่ท้องที่ร้องจ้อกๆไม่ยอมหยุดมันก็ทำให้ตัดใจปล่อยลาภปากตรงหน้าไปไม่ได้เลยจริงๆ.......
\"ง่า....อย่างน้อยขอไก่สักชิ้นสองชิ้น\" เจ้าหมาขอต่อรองเป็นคำสุดท้ายก่อนหยอดลูกอ้อนแถม \"ได้โปรดเถอะนะครับ เด็กชายน้อยผมสีทองผู้น่ารัก ถือว่าทำบุญให้หมาอนาถาสักตัว\"
แต่คำขอดีๆกลับกลายเป็นน้ำมันราดกองเพลิงที่เริ่มคุกรุ่นให้ขยายเป็นกองไฟ \"เจ้าหมา นายเป็นพวกต่างถิ่น ก็ควรจะเริ่มเรียนรู้ไว้ซะ......\"
\"อะไรครับ....?\" เจ้าหมาโง่ยังมีหน้าถามด้วยสงสัย
\"ข้อหนึ่ง.....คนที่เรียกชั้นว่าเด็กน้อยได้ แล้วยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้มีแค่แม่กับยาย\" ว่าพลางสายตาที่ตวัดมาก็ทำให้ขนหมาลุกไปทั้งแถบ และมีดเล่มแรกที่ถูกหยิบขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...ก็ผ่าฟุบเฉียดหน้าหมาไปปักที่ต้นไม้ข้างหลังอย่างบอกว่าคนๆนี้คงตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น...
\"ข้อสอง.....การขโมยของไม่ใช่สิ่งที่ดี ไม่ว่าในกรณีไหนๆ\" จบคำมีดเล่มที่สองก็ผ่านวูบเฉียดข้าซ้ายของหมาห่างแค่ไม่ถึงมิลฯ ไปปักที่ต้นไม้ต้นเดิม
\"และข้อสาม...\" ลอเรนซ์หยุดเพื่อควงมีดเล่มโปรดในมือ \" การขอของจากคนอื่นกันดื้อๆ แสดงถึงความหน้าด้านไร้ยางอาย คราวหลังอย่าริทำอีก\" ว่าแล้วมีดเล่มที่สามก็พุ่งตรงมา หากคราวนี้ผิดไปจากสองครั้งแรกตรงที่มันพุ่งมาตรงๆอย่างเล็งเป้าไว้ที่หมาเคราะห์ร้าย!!!
แต่ก่อนที่หมาสีน้ำตาลจะกลายเป็นหมาเสียบมีด สิ่งมีชีวิตสีฟ้าเงินตัวหนึ่งก็กระโจนออกมาคาบมีดที่ถูกปาออกไว้ได้พอดี .....!!
สุนัขลาบราดอร์ขนสีเงินหยุดลงพื้นอย่างสวยงาม ก่อนจะทอดน่องอย่างสง่าแสดงถึงความมีชาติตระกูลมาหยุดยืนข้างๆเจ้าหมาสีน้ำตาล มันคายมีดในปากคืนลงในตะกร้าใส่ของของลอเรนซ์ก่อนว่าขึ้นเรียบ \"ขอโทษที่ต้องทำให้ลำบากนะครับ แต่ผมว่าเจ้านี่ได้รับบทเรียนที่มีค่าเพียงพอแล้ว\"
ลอเรนซ์มองผู้ช่วยเหลือฝั่งตรงข้าม กล่าวถาม \"แล้วนายเป็นใคร?\"
\"ผม...คาโล รองประธานสมาคมสุนัขสายพันธุ์พระราชาแห่งเอเดน สาขาคาโนวาล และประธานสมาคมสุนัขทั่วไปแห่งเอดินเบิร์ก\" คาโลแนะนำตัวเอง \"ส่วนเจ้าหมามีปัญหาข้างๆมีชื่อว่า เฟริน เดอเบอโรว์ มันมีปัญหาภายในนิดหน่อยทำให้มันต้องออกมาทำตัวยุ่งยากกับคนอื่น\"
\"สรุปว่านายมาจัดการเคลียร์ให้ไอ้เจ้าหัวขโมยนั่นสินะ\"
\"การดูแลรักษาความเรียบร้อยของหมาทุกตัวที่เอดินเบิร์กเป็นหน้าที่โดยตรงของผม \" เอ่ยพลางนัยน์ตาสีฟ้าน้ำแข็งดุๆของคาโลก็ตวัดไปมองเจ้าตัวดีที่ยืนนิ่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ \"ผมจะจับมันกลับไปลงโทษให้เรียบร้อยเอง\"
\"ถ้างั้นเห็นแกนาย ครั้งนี้ชั้นจะปล่อยมันไปก็ได้....\" ลอเรนซ์ว่าก่อนจะหันมากำชับเสียงเข้มกับอีกหนึ่งหมา \"หวังว่ามันคงจะไม่มีเป็นครั้งที่สองอีกนะ เฟริน เดอเบอโรว์\"
เฟรินรีบพยักหน้าหงึกๆอย่างตกลงหัวแทบหลุด ก่อนปากจะคาบตะกร้ามาคืนให้กับเด็กหนุ่มผมทอง เอ่ยเสียงอ่อยๆอย่างพยายามชดเชยความผิด \"เอ่อ...ผมเห็นว่ามีดคุณเปื้อนอยู่ เดินตรงตัดพุ่มไม้ข้างหน้าไปสักหน่อยจะเจอลำธาร อาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง\"
\"อืม\" ลอเรนซ์ผงกหัวเล็กๆเป็นเชิงรับรู้
\"ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็ขอตัว\" คาโลว่าขึ้นก่อนจะลากเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์อีกตัวหายลับไป....
ทำไมทางเดินวันนี้ถึงมีแต่เรื่องนัก....
ลอเรนซ์คิดอย่างหงุดหงิดภายในใจ แดดที่ส่องตรงบนหัวบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเที่ยงได้แล้ว เขาควรจะรีบเดินตัดตรงไปบ้านคุณยาย ให้เร็วที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น มีดเล่มโปรดที่เขาต้องถือติดตัวอยู่เสมอนี้มันก็เหนียวเหนอะหนะน่ารำคาญและสมควรจะได้รับการทำความสะอาดเสียหน่อย อย่างที่ ไอ้หมาหัวขโมยนั่นบอกลำธารก็ไม่ไกลจากนี่นัก เขารีบๆเดินหน่อยคงไม่เสียเวลาอะไรมากมายนักหรอก....
ตัดสินใจได้แล้วมือเล็กๆก็หอบหิ้วตะกร้าที่ได้กรรมสิทธิ์คืนมาเรียบร้อย ก่อนขามันจะพาร่างของเจ้าของตรงไปยังทิศทางที่หมาเฟรินชี้บอก บ่ายหน้าสู่ลำน้ำใส....
ป่าเอดินเบิร์กเป็นป่าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณและสิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่มากมาย ต่างอยู่กันอย่างพึ่งพาอาศัยตามวัฏจักรของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ที่มีมาแต่โบราณ
ใช่...ทุกชีวิตก็ทำตามวัฏจักรนั้นด้วยดีมาตลอดนะแหละ....และเพราะฉะนั้นมันก็เลยไม่แปลกเอาเสียเลยที่จะ....
\"สวัสดีหนุ่มน้อยตัวกระจ้อยน่ารัก เจ้าจะเดินทางไปไหนให้เมื่อยขาเล็กๆนั่นในวันที่อากาศเหมาะสมเสียเหลือเกินกับการนอนเช่นนี้\" จิ้งจอกดำตัวหนึ่งเปรยขึ้นด้วยดวงตาวิบวับเมื่อเห็นเด็กชายกำลังจะเดินผ่านหน้าไป มันส่งยิ้มอย่างมีไมตรีจิตแต่ไม่น่าไว้ใจมาให้ก่อนกล่าวต่อ \"ใต้ต้นไม้นี้มีที่ร่มมากมาย เจ้านอนพักเสียหน่อยคงไม่เป็นไรละมั้ง\"
ว่าจบเจ้าจิ้งจอกก็ลุกพรวดขึ้นจากที่พักอันแสนสงบของมัน เยื้องย่างขาตรงมายังเด็กหนุ่มผมทอง สายตาเป็นมันปลาบจับจ้องมองร่างเล็กเจ้าของผิวขาวเนียนสวย...
เหยื่อคราวนี้น่าอร่อยเสียจริง...... สัตว์ป่าที่แสนร้ายกาจคิดพลางก็อดจะแลบลิ้นแผล่บเลียปากขึ้นไม่ได้
แต่เจ้าหนูที่มันจ้องเอาจ้องเอากลับสะบัดหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจก่อนทำท่าจะก้าวเดินต่อไปเสียเฉย....
\"เจ้าหนู ข้าบอกให้ไปได้แล้วหรือไง!!\" เสียงนุ่มนวลกลับเปลี่ยนเป็นวาจากรรโชกจากสัตว์หน้าขนที่รู้สึกว่าถูกเหยียดหยามอย่างแรงจากเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น
\"ผมอยากไป ผมก็จะไป ไม่เห็นจะเกี่ยวกับลุงตรงไหน\" เจ้าเด็กที่จิ้งจอกเพิ่งสรุปเอาว่ามันน่ารักแต่หน้าตอกกลับด้วยวาจาเย็นเยียบและสายตาดูหมิ่น นั่นยิ่งทำให้เจ้าจิ้งจอกขัดใจอย่างแรง ออกปากโพล่ง
\"เจ้าเด็กน้อย ไม่เคยมีใครสอนเจ้ารึไงว่าการพูดจากับใครนะต้องมีสัมมาคารวะ!! แล้วกล้าดียังมาเรียกข้าว่าลุง ข้าไม่เห็นจะแก่ขนาดนั้นที่ตรงไหน!!\"
\"แม่ผมสอนอย่างดีแน่นอน... ลุงจิ้งจอก แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่จะสุภาพกับสิ่งมีชีวิตที่ปลิ้นปล้อนหลอกลวงอย่างลุงเลย แล้วแก่ขนาดนี้แล้วนะ ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงหัดยอมรับซะบ้าง\" ลอเรนซ์ร่ายกลับเป็นชุดก่อนตั้งท่าจะเดินต่อไปอย่างไม่คิดจะใส่ใจอีก
\"ดี งั้นชั้นจะสอนบทเรียนใหม่ให้เจ้าเอง ว่าคนที่เลือกมากและไร้มารยาทนะมีจุดจบอย่างไร!!\" จบคำ คุณ(ลุง)จิ้งจอกก็กระโจนโผไปยังร่างของเด็กน้อยที่กำลังถือตะกร้าอยู่อย่างหมายจะจัดการให้เสร็จภายในครั้งเดียว....
แต่ทว่า....
วัตถุสีเงินเหลือบแดงก็พุ่งปักเข้าที่จมูกยาวๆของจิ้งจอก ให้ร่างใหญ่สีดำชะงักค้างอยู่กลางอากาศก่อนหล่นตุ้บลงกองกับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อน และเสียงร้องก็ดังลั่นขึ้นอย่างน่าหนวกหูไปหมดในความคิดของลอเรนซ์....
\"ลุงบอกจะสอนผม คราวหลังก็ทำให้ดีกว่าคราวนี้ละกัน เพราะเสียงกรีดร้องคงสอนอะไรใครไม่ได้นอกจากความรำคาญนะ\" ว่าจบเจ้าเด็กน้อยก็แสยะยิ้มที่ดูชั่วร้ายไม่เหมาะกับใบหน้าน่ารักๆเอาเสียเลยก่อนจะเดินตรงเข้ามา คว้ามีดที่ปักอยู่แล้วกระชากออกไปอย่างแรง ..!!
เสียงกรีดก้องด้วยความเจ็บปวดจึงดังลั่นไทั่วทั้งป่ากว้างอีกครั้งก่อนเงียบหายไป...
ลอเรนซ์สบถอุบอิบในลำคอให้กับมีดเล่มโปรดที่ดันอยู่ดีไม่ว่าดีต้องมาเปื้อนเลือดข้นๆจนเหนียวเหนอะไปหมด ขมุบขมิบเจริญพรให้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่ฟุบแน่นิ่งไปแล้ว ก่อนที่จะปลงตกว่าเรื่องที่แล้วก็ต้องแล้วกันไปและหันไปหยิบตะกร้าของฝากที่วางอยู่ข้างตัว....
แต่ให้ถูก...คงต้องหมายถึงตะกร้าที่ \"เคย\" อยู่ข้างตัว....
ลอเรนซ์มองพื้นหญ้าที่ว่างเปล่าแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กๆมุ่น ตะกร้าที่เขาเพิ่งจะวางแหมะไว้ตะกี้ชัดๆจะหายไปได้ยังไงกันเร็วขนาดนี้.....
เมื่อตะกร้ามันย้ายตัวเองหนีไม่ได้ ก็ต้องมีใครสักคนเอามันไป......
และคำตอบของความคิดนั้นก็มาเร็วกว่าที่คาดเมื่อเสียงสวบสาบดังขึ้นที่พุ่มไม้ใกล้ๆ เด็กชายลอเรนซ์ค่อยๆย่องอย่างเงียบกริบตามที่พ่อเคยสอนเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะเอื้อมมือออกแล้วกระชากแหวกกอพุ่มไม้รวดเร็ว!!
สิ่งมีชีวิตหนึ่งสะดุ้งเฮือก กระโดดแผล่วไปในทิศตรงข้ามก่อนหันกลับมาเผชิญหน้าหนูน้อยลอเรนซ์ นัยน์ตาสีน้ำตาลคาราเมลของมันวาววับอย่างระแวงปนกังวลกับอาวุธเปื้อนเลือดของอีกฝ่าย ขณะที่ปากก็คาบตะกร้าที่เคยเป็นกรรมสิทธิ์ของคนไว้อย่างมาดมั่น....ร่างขนาดย่อมๆของหมาสีน้ำตาลอ่อนสั่นเทาเล็กๆ มันสอดส่ายตาหลุกหลิกอย่างคงหาทางหนีทีไล่อยู่ตลอดเวลา...
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามดูจะไม่น่ากลัวอะไร ลอเรนซ์ก็ลดมีดในมือลง แม้จะคงถือไว้เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน ก่อนออกปากเป็นเชิงถามขึ้นก่อน \"นายเป็นหมา.....หมาบ้านไม่ใช่หมาป่านี่ แล้วมาทำอะไรในป่า?\"
เจ้าหมาส่งนัยน์ตาสีน้ำตาลมาสบตรงๆ ก่อนจะตัดสินใจวางตะกร้าที่คาบอยู่ในปากแล้วตอบ \"คือ....ผม....เพิ่งเดินทางมาจากในเมือง....แล้ว...ก็เลยจับพลัดจับพลูเข้ามาในป่านี้\"
\"แล้วไง?\" ดวงตาสีม่วงหรี่เล็กลงอย่างประเมิน ให้หมาสะดุ้งโหยงกับคำถามเย็นๆ อ้าปากตอบละล้ำละลั่ก \"ง่า....แล้วผมก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนวาน...\"
\"แล้วนายที่หิวจนไส้กิ่วก็เลยประพฤติตัวเป็นขโมย และฉกตะกร้าของชั้นในระหว่างที่กำลังชุลมุน\" คำถามถูกส่งมาอีกพร้อมกับสายตายะเยือกของฝ่ายตรงข้ามที่ทำให้หมาไพล่คิดไปถึงใครอีกคนขึ้นมาจับใจ กล่าวแก้ตัวเสียงอ่อย
\"ผมแค่อยากหาอะไรประทังชีวิต ไม่ได้คิดร้ายอะไรเลย.... ก็แค่ หิวก็เลยขอแบ่งมากินบ้างเท่านั้นเอง\"
\"นายหิวก็เลยขโมยของ แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเจ้าของเขาจะลำบาก ถ้าชั้นไม่มีของในตะกร้านั่นไปให้คุณยาย แม่ก็จะไม่สบายใจ\" ลอเรนซ์ว่าเสียงหนักให้หมาแทบจะหดหัวลงไปในคอ \" แล้วชั้นเองก็ไม่เคยอยากให้แม่ไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นส่งตะกร้าของชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้ ก่อนนายจะต้องเจอจุดจบเดียวกับเจ้าจิ้งจอกนั่น!!\"
คำขู่ทำให้หมาชะงักกึก คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ให้สะดุ้งโหยงด้วยความหวาดกลัวคนตรงหน้า ใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งเผ่นไปให้ไกลๆจากคนๆนี้ แต่ท้องที่ร้องจ้อกๆไม่ยอมหยุดมันก็ทำให้ตัดใจปล่อยลาภปากตรงหน้าไปไม่ได้เลยจริงๆ.......
\"ง่า....อย่างน้อยขอไก่สักชิ้นสองชิ้น\" เจ้าหมาขอต่อรองเป็นคำสุดท้ายก่อนหยอดลูกอ้อนแถม \"ได้โปรดเถอะนะครับ เด็กชายน้อยผมสีทองผู้น่ารัก ถือว่าทำบุญให้หมาอนาถาสักตัว\"
แต่คำขอดีๆกลับกลายเป็นน้ำมันราดกองเพลิงที่เริ่มคุกรุ่นให้ขยายเป็นกองไฟ \"เจ้าหมา นายเป็นพวกต่างถิ่น ก็ควรจะเริ่มเรียนรู้ไว้ซะ......\"
\"อะไรครับ....?\" เจ้าหมาโง่ยังมีหน้าถามด้วยสงสัย
\"ข้อหนึ่ง.....คนที่เรียกชั้นว่าเด็กน้อยได้ แล้วยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้มีแค่แม่กับยาย\" ว่าพลางสายตาที่ตวัดมาก็ทำให้ขนหมาลุกไปทั้งแถบ และมีดเล่มแรกที่ถูกหยิบขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...ก็ผ่าฟุบเฉียดหน้าหมาไปปักที่ต้นไม้ข้างหลังอย่างบอกว่าคนๆนี้คงตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น...
\"ข้อสอง.....การขโมยของไม่ใช่สิ่งที่ดี ไม่ว่าในกรณีไหนๆ\" จบคำมีดเล่มที่สองก็ผ่านวูบเฉียดข้าซ้ายของหมาห่างแค่ไม่ถึงมิลฯ ไปปักที่ต้นไม้ต้นเดิม
\"และข้อสาม...\" ลอเรนซ์หยุดเพื่อควงมีดเล่มโปรดในมือ \" การขอของจากคนอื่นกันดื้อๆ แสดงถึงความหน้าด้านไร้ยางอาย คราวหลังอย่าริทำอีก\" ว่าแล้วมีดเล่มที่สามก็พุ่งตรงมา หากคราวนี้ผิดไปจากสองครั้งแรกตรงที่มันพุ่งมาตรงๆอย่างเล็งเป้าไว้ที่หมาเคราะห์ร้าย!!!
แต่ก่อนที่หมาสีน้ำตาลจะกลายเป็นหมาเสียบมีด สิ่งมีชีวิตสีฟ้าเงินตัวหนึ่งก็กระโจนออกมาคาบมีดที่ถูกปาออกไว้ได้พอดี .....!!
สุนัขลาบราดอร์ขนสีเงินหยุดลงพื้นอย่างสวยงาม ก่อนจะทอดน่องอย่างสง่าแสดงถึงความมีชาติตระกูลมาหยุดยืนข้างๆเจ้าหมาสีน้ำตาล มันคายมีดในปากคืนลงในตะกร้าใส่ของของลอเรนซ์ก่อนว่าขึ้นเรียบ \"ขอโทษที่ต้องทำให้ลำบากนะครับ แต่ผมว่าเจ้านี่ได้รับบทเรียนที่มีค่าเพียงพอแล้ว\"
ลอเรนซ์มองผู้ช่วยเหลือฝั่งตรงข้าม กล่าวถาม \"แล้วนายเป็นใคร?\"
\"ผม...คาโล รองประธานสมาคมสุนัขสายพันธุ์พระราชาแห่งเอเดน สาขาคาโนวาล และประธานสมาคมสุนัขทั่วไปแห่งเอดินเบิร์ก\" คาโลแนะนำตัวเอง \"ส่วนเจ้าหมามีปัญหาข้างๆมีชื่อว่า เฟริน เดอเบอโรว์ มันมีปัญหาภายในนิดหน่อยทำให้มันต้องออกมาทำตัวยุ่งยากกับคนอื่น\"
\"สรุปว่านายมาจัดการเคลียร์ให้ไอ้เจ้าหัวขโมยนั่นสินะ\"
\"การดูแลรักษาความเรียบร้อยของหมาทุกตัวที่เอดินเบิร์กเป็นหน้าที่โดยตรงของผม \" เอ่ยพลางนัยน์ตาสีฟ้าน้ำแข็งดุๆของคาโลก็ตวัดไปมองเจ้าตัวดีที่ยืนนิ่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ \"ผมจะจับมันกลับไปลงโทษให้เรียบร้อยเอง\"
\"ถ้างั้นเห็นแกนาย ครั้งนี้ชั้นจะปล่อยมันไปก็ได้....\" ลอเรนซ์ว่าก่อนจะหันมากำชับเสียงเข้มกับอีกหนึ่งหมา \"หวังว่ามันคงจะไม่มีเป็นครั้งที่สองอีกนะ เฟริน เดอเบอโรว์\"
เฟรินรีบพยักหน้าหงึกๆอย่างตกลงหัวแทบหลุด ก่อนปากจะคาบตะกร้ามาคืนให้กับเด็กหนุ่มผมทอง เอ่ยเสียงอ่อยๆอย่างพยายามชดเชยความผิด \"เอ่อ...ผมเห็นว่ามีดคุณเปื้อนอยู่ เดินตรงตัดพุ่มไม้ข้างหน้าไปสักหน่อยจะเจอลำธาร อาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง\"
\"อืม\" ลอเรนซ์ผงกหัวเล็กๆเป็นเชิงรับรู้
\"ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็ขอตัว\" คาโลว่าขึ้นก่อนจะลากเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์อีกตัวหายลับไป....
ทำไมทางเดินวันนี้ถึงมีแต่เรื่องนัก....
ลอเรนซ์คิดอย่างหงุดหงิดภายในใจ แดดที่ส่องตรงบนหัวบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเที่ยงได้แล้ว เขาควรจะรีบเดินตัดตรงไปบ้านคุณยาย ให้เร็วที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น มีดเล่มโปรดที่เขาต้องถือติดตัวอยู่เสมอนี้มันก็เหนียวเหนอะหนะน่ารำคาญและสมควรจะได้รับการทำความสะอาดเสียหน่อย อย่างที่ ไอ้หมาหัวขโมยนั่นบอกลำธารก็ไม่ไกลจากนี่นัก เขารีบๆเดินหน่อยคงไม่เสียเวลาอะไรมากมายนักหรอก....
ตัดสินใจได้แล้วมือเล็กๆก็หอบหิ้วตะกร้าที่ได้กรรมสิทธิ์คืนมาเรียบร้อย ก่อนขามันจะพาร่างของเจ้าของตรงไปยังทิศทางที่หมาเฟรินชี้บอก บ่ายหน้าสู่ลำน้ำใส....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น